1078 - ราชาคนเถื่อนผู้ยิ่งใหญ่
1078 - ราชาคนเถื่อนผู้ยิ่งใหญ่
“ปัง!”
ฉางหลงปล่อยเสียงคำรามยาว กรงเล็บทั้งสองข้างของเขาทะลวงเข้าสู่ซี่โครงของหวังลี่อย่างเด็ดขาด
อย่างไรก็ตามแรงระเบิดที่เกิดขึ้นนั้นได้ซัดให้ร่างของเขาบินข้ามขอบฟ้าในสภาพที่ร่างกายครึ่งหนึ่งถูกวงแหวนศักดิ์สิทธิ์ทำลายลงอย่างสิ้นเชิง
“ทำลายตระกูลโบราณนี้ล้างแค้นให้กับผู้พิทักษ์อาวุโสทั้งสอง!”หัวหน้าคนเถื่อนคำรามด้วยความโกรธอย่างถึงที่สุด
“ฆ่า ฆ่าคนเถื่อนที่ไร้อารยธรรมเหล่านี้ อย่าปล่อยให้ใครรอดชีวิตไปได้ ทำลายพวกมันทั้งหมด!”
สมาชิกของตระกูลหวังก็คำรามเช่นกัน
“บูม…”
ภายใต้แสงที่ระเบิดขึ้นจากค่ายกลสีแดงฉาน กองทัพม้านับหมื่นของคนเถื่อนถูกกวาดล้างออกไปในครั้งเดียว พลังทำลายล้างนี้น่าสะพรึงกลัวอย่างยิ่ง มันเหมือนกับดวงดาวอันยิ่งใหญ่ที่ตกลงมาจากท้องฟ้าและบดขยี้ทุกสิ่งทุกอย่าง
“ฆ่าพวกมันให้หมด!”
ผู้คนจากตระกูลหวังคำรามด้วยความตื่นเต้น เรือรบและรถศึกของพวกเขาปรากฏขึ้นบนท้องฟ้าอีกครั้ง
ในขณะนี้ยอดฝีมือสูงสุดของคนเถื่อนถูกสังหารแล้ว พวกที่เหลืออยู่ไม่มีใครเป็นคู่ต่อสู้ให้กับบรรพชนของพวกเขาได้ ดังนั้นตระกูลหวังจึงทุ่มเทกำลังออกมาทั้งหมดโดยหวังจะกวาดล้างคนเถื่อนที่บุกรุกตระกูลของพวกเขาออกไปในครั้งเดียว
ในช่วงเวลาเพียงไม่กี่ลมหายใจสถานการณ์ได้พลิกกลับอย่างรุนแรง เรือรบและรถศึกโบราณปลดปล่อยพลังศักดิ์สิทธิ์แห่งการทำลายล้างกวาดเข้าหานักรบคนเถื่อนนับแสน และทำให้ผู้คนล้มตายลงเป็นจำนวนมาก
“ฉางหลงหมดสภาพแล้ว พวกเราจะต่อต้านราชาผู้ยิ่งใหญ่แห่งตระกูลหวังได้อย่างไร?” หลี่เทียนสั่นเทา
หัวหน้าคนเถื่อนไม่ตอบสนอง สีหน้าของเขายังคงเรียบเฉยคล้ายกับมีที่ถือดี
เย่ฟ่านเกิดความสงสัยเช่นกัน เขารู้ดีว่าตระกูลโบราณอย่างตระกูลหวังนั้นจะต้องมีไพ่ลับที่แข็งแกร่งอย่างแน่นอน ตอนนี้ไพ่ลับของพวกเขาถูกเปิดเผยออกมาแล้ว แต่ท่าทีของหัวหน้าคนเถื่อนกลับไม่เปลี่ยนแปลงแม้แต่น้อย
“อย่ากังวล นำกำลังบุกเข้าไปในตระกูลหวัง ฆ่าพวกมันให้หมดอย่าหลงเหลือแม้แต่สัตว์เลี้ยง!” หัวหน้าคนเถื่อนกล่าวด้วยความมั่นใจ
เย่ฟ่านไม่มีทางเลือกอื่น เขาดึงกระบี่ศักดิ์สิทธิ์ออกมาและนำคนของเขาบุกตะลุยเข้าหากองทัพของตระกูลหวังโดยไม่ลังเล
“เชี้ยง”
เรือรบขนาดใหญ่ที่ลอยอยู่บนท้องฟ้าถูกหั่นครึ่งในกระบี่เดียว
“บูม!”
การต่อสู้ที่เต็มไปด้วยความวุ่นวายดำเนินขึ้นอีกครั้ง อย่างไรก็ตามสภาพจิตใจของคนเถื่อนนั้นเลวร้ายอย่างยิ่ง พวกเขาสูญเสียผู้พิทักษ์อาวุโสไปถึงสองคน
แม้ว่าราชาผู้ยิ่งใหญ่แห่งตระกูลหวังจะได้รับบาดเจ็บสาหัส แต่พลังศักดิ์สิทธิ์ของอีกฝ่ายไม่ใช่สิ่งที่พวกเขาจะต้านทานได้
“ฆ่า!”
เย่ฟ่านยังคงโจมตีจากทางทิศตะวันตก เป้าหมายของเขาอยู่ที่เรือรบขนาดใหญ่หลายร้อยลำบนท้องฟ้า เอี๋ยนอี้ซีและหลี่เทียนควบคุมเตาหลอมเซียนอยู่ในมือ มีเพียงวิธีนี้เท่านั้นพวกเขาจึงจะมั่นใจว่าสามารถถอนตัวออกจากสนามรบที่วุ่นวายนี้ได้
โครม!!!
เรือโบราณและรถศึกจำนวนมากถูกยิงตก แต่ในเวลานี้ มีรัศมีอันน่าเกรงขามได้กวาดไปทั่วสนามรบ พร้อมกับการปรากฏตัวขึ้นของอาคารที่มีขนาดใหญ่โตกว่าหนึ่งพันวา
อาคารหลังนี้คือป้อมปราการแห่งตระกูลหวัง มันผุดขึ้นจากดินอย่างช้าๆ ก่อนจะลอยขึ้นสู่เบื้องบนด้วยสภาวะอันน่าเกรงขาม
ป้อมปราการสงคราม!
สีหน้าของคนเถื่อนทุกคนบิดเบี้ยวอย่างถึงที่สุด ไม่ต้องพูดถึงความแข็งแกร่งของป้อมปราการนี้ เพียงขนาดที่ใหญ่โตมโหฬารของมันก็ทำให้พวกเขาสิ้นหวังโดยสิ้นเชิงแล้ว
ป้อมปราการสงครามคือเมืองขนาดเล็กที่ถูกสร้างขึ้นจากโลหะศักดิ์สิทธิ์ทั้งหมด ในตอนที่มันลอยขึ้นสู่ท้องฟ้าคลื่นพลังที่เต็มไปด้วยความปั่นป่วนก็กวาดไปทั่วสนามรบ
ทหารม้าคนเถื่อนหลายหมื่นคนเงียบสนิท สายตาของพวกเขาจับจ้องไปที่ป้อมปราการสงครามด้วยความสิ้นหวัง
“บูม!”
“อา…”
ในขณะที่ความสนใจของทุกคนกำลังจับจ้องอยู่บนป้อมปราการเคลื่อนที่ซึ่งกำลังลอยเข้าสู่สนามรบอย่างช้าๆ เสียงกรีดร้องที่เต็มไปด้วยความเจ็บปวดอย่างถึงที่สุดก็ดังก้องออกมาจากส่วนลึกของป้อมปราการ
ศีรษะของหวังลี่ถูกใครบางคนกระชากออกมาจากร่างอย่างโหดร้ายท่ามกลางสายตาตกตะลึงของผู้คนที่ยืนอยู่กลางสนามรบ
ก่อนหน้านี้อวัยวะภายในทั้งหมดของเขาถูกฉางหลงบดขยี้จนแหลกละเอียด มันทำให้เขาต้องกลับเข้าไปในป้อมปราการลอยฟ้าเพื่อรักษาอาการบาดเจ็บของตัวเอง แต่เขาไม่เคยคิดเลยว่าจะมีมือสังหารของคนเถื่อนรอเขาอยู่ที่นี่ตั้งแต่แรกแล้ว
“เจ้ายังไม่ตายอีกหรือ!”
หวังลี่คำราม แม้ว่าเขาจะได้รับบาดเจ็บสาหัส แต่ในเมื่อวิญญาณศักดิ์สิทธิ์ยังไม่ถูกทำลาย เขายังคงมีชีวิตอยู่ต่อไปได้
“ท่านบรรพชน!” กลุ่มคนจากตระกูลหวังกรีดร้องด้วยความหวาดกลัว
“ฉางหลงหลายปีมาแล้ว ทุกครั้งที่ข้าเห็นเจ้า ข้ามักจะนึกถึงพี่ชายของข้าเสมอ”
ชายชราผอมแห้งร่างสูงคนหนึ่งปรากฏตัวออกมาจากหมอกควันที่ปกคลุมทั่วสนามรบ เขาสวมชุดหนังสัตว์เก่าคร่ำคร่า ในมือของเขาคือศีรษะที่เปื้อนเลือดของหวังลี่
“ราชาคนเถื่อนผู้ยิ่งใหญ่!”
“สวรรค์อวยพรเราแล้ว!”
“ราชาคนเถื่อนจงเจริญ ราชาผู้อยู่ยงคงกระพันของเรายังมีชีวิตอยู่!”
นักรบคนเถื่อนทุกคนโห่ร้องอย่างตื่นเต้น และแม้แต่เหล่าผู้อาวุโสทั้งสิบสามคนก็มีสีหน้าแปลกประหลาดอย่างยิ่ง ดูเหมือนจะมีเพียงหัวหน้าคนเถื่อนเท่านั้นที่รู้อยู่แล้วว่าราชาคนเถื่อนผู้ยิ่งใหญ่ยังมีชีวิตอยู่
ราชาคนเถื่อนที่มีอายุกว่าสี่พันห้าร้อยปีแม้จะเป็นชายชราคนหนึ่ง แต่ร่างกายของเขายังคงสูงใหญ่และเต็มไปด้วยพละกำลัง
เขาเป็นน้องชายของเทพสงครามคนเถื่อนเมื่อหลายพันปีก่อน เขาหายไปจากเผ่าคนเถื่อนตั้งแต่เมื่อสงครามครั้งใหญ่สองพันปีที่แล้ว ไม่มีใครคิดว่าเขาจะยังมีชีวิตอยู่จนถึงตอนนี้
“หวังลี่เจ้าทำร้ายฉางหลงที่เป็นคู่หูของพี่ใหญ่ข้า วันนี้เจ้าต้องตายด้วยความทุกข์ทรมานอย่างถึงที่สุด!”
ราชาคนเถื่อนยกศีรษะของหวังลี่ขึ้น น้ำเสียงที่เย็นชาของเขาดังก้องไปทั่วสนามรบและทำให้สถานการณ์เกิดความพลิกผันอีกครั้ง
“เหตุใดเจ้ายังไม่ตายไปพร้อมกับพี่ชายของเจ้า”
หวังลี่เกิดความสิ้นหวังอย่างถึงที่สุด แน่นอนว่าหากเขาไม่ได้รับบาดเจ็บจากการโจมตีของฉางหลงตั้งแต่แรก ต่อให้ฝ่ายตรงข้ามแข็งแกร่งกว่านี้เขาก็ไม่เชื่อว่าตัวเองจะพ่ายแพ้อย่างเด็ดขาด
“ปล่อยบรรพชนของเรา!”
ชายชราจากตระกูลหวังตะโกน ก่อนจะพุ่งเข้าหาราชาคนเถื่อนพร้อมกับง้าวศึกที่เปล่งประกายด้วยแสงสีเงิน
“ปัง!”
ร่างของชายชราแห่งตระกูลหวังปลิวกระเด็นกลับไปทางด้านหลังในลักษณะที่ศีรษะและวิญญาณศักดิ์สิทธิ์ของเขาถูกทำลายจนแหลกละเอียด
เมื่อศพไร้หัวตกลงไปบนพื้น ราชาคนเถื่อนก็หันหลังเดินออกจากสนามรบพร้อมกับหิ้วศีรษะของหวังลี่ติดมือไปด้วย
ที่ด้านข้างของตระกูลหวัง ทุกคนเงียบสนิท ใบหน้าของพวกเขาซีดขาวไร้สีเลือดจมอยู่ในความสิ้นหวังโดยสมบูรณ์
“ราชาคนเถื่อนจงเจริญ!”
“ราชาผู้อยู่ยงคงกระพันจงเจริญ!”
“เราพ่ายแพ้แล้ว แต่ไม่ว่าอย่างไรเราก็ต้องฆ่าร่างศักดิ์สิทธิ์เซียนโบราณให้ได้!”
กลุ่มผู้อาวุโสตระกูลหวังมีความชัดเจนอย่างยิ่ง ในขณะนี้โชคชะตาของพวกเขาถูกกำหนดไว้แล้วว่าจะต้องล่มสลายอย่างแน่นอน ถึงอย่างนั้นพวกเขาก็ต้องฆ่าเย่ฟ่านเพื่อเป็นการล้างแค้นให้ได้
“อยากฆ่าข้าหรือ เช่นนั้นพวกเจ้าต้องตายก่อน” เย่ฟ่านกล่าวเสียงดัง
“เย่ฟ่านเรื่องนี้เป็นความผิดของเจ้าทั้งหมด เจ้าควรถูกลงโทษ”
ผู้คนของตระกูลหวังทุ่มความผิดทั้งหมดมาที่เย่ฟ่าน กลุ่มคนนับร้อยวิ่งเข้าหาเขาด้วยความบ้าคลั่งทันที
“ซ่า”
เย่ฟ่านเคลื่อนไหวด้วยทักษะซิงจื่อ ความเร็วของเขายังเหนือกว่าตอนที่ฉางหลงต่อสู้กับหวังลี่ด้วยซ้ำ แล้วทุกครั้งที่เขาขยับตัวศีรษะของปรมาจารย์ศักดิ์สิทธิ์แห่งตระกูลหวังจะหลุดร่วงลงกับพื้ออย่างง่ายดาย
ในขณะนี้ภัยคุกคามอันยิ่งใหญ่ที่สุดของพวกเขาถูกทำลายลงแล้ว กลุ่มยอดฝีมือของตระกูลหวังที่เหลืออยู่ไม่ได้อยู่ในสายตาของเย่ฟ่านอีกต่อไป
“ฆ่า!”
“ฆ่า!”
“ฆ่า!”
นักรบคนเถื่อนระดมโจมตีป้อมปราการลอยฟ้าด้วยความตื่นเต้น ในขณะเดียวกันกองทัพของพวกเขาก็หลั่งไหลเข้าสู่ดินแดนบรรพชนตระกูลหวังโดยไม่มีผู้ใดขัดขวางได้