บทที่ 109 - ขีดจำกัดของวิชาหมัดเจ้าพิภพ
ติดตามเป็นกำลังใจให้ผู้แปลได้ที่แฟนเพจ:BamแปลNiyay
บทที่ 109 - ขีดจำกัดของวิชาหมัดเจ้าพิภพ
"ฮ่า!"
เสียงตะโกนได้สนั่นขึ้น แสงสีทองปะทุออกมาจากร่างของหลินเฉิน
ไคโอเหนือนั่งอยู่บนเก้าอี้ขณะเอนกายมองดูดูหลินเฉินแปลงร่างเป็นซูเปอร์ไซย่า เขาพูดด้วยความประหลาดใจว่า “นี่คือซูเปอร์ไซย่าเหรอ? ความแข็งแกร่งของเขาน่ากลัวจริงๆ ไม่น่าแปลกใจเลยที่เขาจะฆ่าฟรีเซอร์ได้”
“จุ๊จุ๊ หลินเฉินผู้นี้! ด้วยความแข็งแกร่งมากล้น เหตุใดเขาจึงต้องการเรียนวิชาหมัดเจ้าพิภพจากข้าอีกกัน?”
เมื่อไคโอเหนือกำลังสงสัย เขาก็ได้ยินเสียงหลินเฉินตะโกนขึ้นมาทันที
“วิชาหมัดเจ้าพิภพ!”
"อะไรกัน?"
ไคโอเหนือตกใจมาก
เขาเห็นออร่าที่รุนแรงพุ่งขึ้นไปบนท้องฟ้าทันที ระเบิดลมหมุนขนาดใหญ่ได้ปรากฏขึ้น
พื้นดินรอบกายตัวหลินเฉินกลายเป็นฝุ่นผงและหายไปทันที
ราวกับว่าพายุเฮอริเคนกำลังพัดอยู่บนดาวเคราะห์เล็กๆ ของไคโอเหนือ มันพัดทุกอย่างรอบข้างไปจนเกิดความโกลาหล
"ว๊าก! หลินเฉิน! พอได้แล้ว! รีบหยุดมันเร็วเข้า มิฉะนั้นดาวเคราะห์ของข้าจะถูกเจ้าทำลายแล้ว!"
ขณะที่เสียงของไคโอดังขึ้นมา เขาก็เห็นว่าพายุได้สงบลงแล้ว หลินเฉินที่ก่อนหน้านี้ไม่เป็นอะไรก็ล้มลงกับพื้นด้วยเสียงดังปังและเลือดก็ได้ไหลออกมาจากร่างกายของเขา มันเป็นสภาพที่น่าหวาดกลัวจริงๆ
"เฮ้อ! เจ้าทำอะไรของเจ้ากัน? ดูเจ้าสิ!" ไคโอเหนือมาที่ด้านข้างของหลินเฉินและมองไปที่เขาที่นอนอยู่บนพื้น เห็นได้ชัดว่าหลินเฉินได้รับบาดเจ็บสาหัส แต่ไคโอเหนือกลับรู้สึกกลัวแทน
ยามนั้นเอง ไคโอเหนือก็ได้ยินเสียงอันแสนอ่อนแอของหลินเฉิน “ค…ไคโอเหนือ…ถ …ถั่วเซียน!”
"อะไรนะ? ถั่วเซียน? เจ้ามีถั่วเซียนเหรอ?”
ขณะที่ไคโอเหนือก้มศีรษะลง เขาก็เห็นถั่วที่วางอยู่บนพื้นข้างมือของหลินเฉิน
ในฐานะที่เขาเป็นถึงไคโอ เขาย่อมรู้ดีว่าถั่วเซียนคืออะไร เขาหยิบมันขึ้นมาและยัดเข้าไปในปากของหลินเฉินทันที
หลังจากนั้นไม่นาน หลินเฉินก็ฟื้นตัวกลับมา
"เฮ้อ! ข้าเกือบจะคิดว่าข้ากำลังจะตายแล้วเสียอีก!”
นี่เป็นครั้งแรกเลยที่หลินเฉินเข้าใกล้ความตาย นับตั้งแต่ที่เขาหลอมรวมกับสายเลือดซูเปอร์ไซย่าในตำนาน
ก่อนหน้านี้ หลินเฉินพยายามใช้วิชาหมัดเจ้าพิภพกับร่างซูเปอร์ไซย่าเป็นครั้งแรก
ก่อนหน้านี้ที่เขาลองใช้วิชาหมัดเจ้าพิภพมา เขาคิดว่ามันคงจะใช้กับร่างซูเปอร์ไซย่าได้นานพอสมควร แต่ไม่คิดเลยว่าผลลัพธ์จะกลายเป็นเช่นนี้
การใช้วิชาหมัดเจ้าพิภพในร่างซูเปอร์ไซย่ามันสร้างภาระหนักมากกว่าเดิม
มันเหมือนกับการเติมเต็มดีบัพนับร้อยนับพันให้ร่างกาย จนพอเอามาใช้กับร่างซูเปอร์ไซย่าในตำนาน มันก็ทำให้เลือดของเขาเหลือศูนย์ในทันที...
เขาใช้วิชาหมัดเจ้าพิภพเพียงไม่กี่วินาที ร่างกายของเขาก็แทบจะพังทลายแล้ว ถ้าเขากินถั่วเซียนไม่ทันเวลา เขาอาจจะตายไปแล้วด้วยซ้ำ
เมื่อเห็นว่าหลินเฉินกลับมาปกติแล้ว ไคโอเหนือก็หยิบผ้าออกมาและเช็ดเหงื่อออกจากหน้าผากของด้วยความรู้สึกกลัว
“แม้ว่าข้าจะไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น แต่ก็เห็นได้ชัดว่าการเปลี่ยนร่างของซูเปอร์ไซย่าทำให้เกิดภาระที่ยิ่งใหญ่ต่อร่างกาย เมื่อรวมเข้ากับวิชาหมัดเจ้าพิภพ มันยิ่งทำให้ร่างกายของเจ้ารับไม่ไหว ไม่มีทางที่ทั้งสองอย่างนี้จะผสานเข้าด้วยกันได้เลย เจ้าจงจำเรื่องนี้ให้ขึ้นใจ!”
“เช่นนั้นท่านไคโอ ช่วยพัฒนามันขึ้นหน่อยได้ไหม?” หลินเฉินกล่าว
ไคโอเหนือครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะกางมือออกและพูดพร้อมกับส่ายศีรษะว่า “ไม่มีสิ่งใดที่ข้าทำได้ กระทั่งวิธีการกลายร่างของเจ้าข้ายังไม่รู้เลยว่ามันมีหลักการเป็นเช่นไร ข้าจะทำอะไรได้เล่า?”
หลินเฉินที่ดันทุรังก็ได้ใช้ถั่วเซียนและลองอีกหลายครั้ง แต่มันกลับเป็นเพียงการทรมานตนเองเท่านั้น
ณ จุดนี้ เขาไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากตระหนักว่า วิชาหมัดเจ้าพิภพไม่อาจใช้กับร่างซูเปอร์ไซย่าได้
หลังจากนั้น หลินเฉินก็กลับไปสนใจบอลเก็งกิ ซึ่งเป็นทักษะที่เป็นเอกลักษณ์อีกอย่างหนึ่งของไคโอเหนือ
น่าเสียดายที่วิชานี้มีความพิเศษบางอย่าง
ตามที่ไคโอเหนือบอกมา บอลเก็งกิสามารถใช้ได้กับคนที่มีหัวใจบริสุทธิ์เท่านั้น กระทั่งไคโอเหนือเองก็แทบจะไม่สามารถใช้มันได้ เพราะเขาไม่ตรงตามเงื่อนไขของมัน
ซึ่งถึงหลินเฉินจะไม่ถือว่าชั่วร้าย แต่ความคิดของเขาซับซ้อนยิ่ง ดังนั้นเขาจึงไม่บริสุทธิ์พอที่จะสามารถใช้มันได้
หลังจากที่หลินเฉินได้ยินเช่นนั้น เขาก็ไม่คิดจะเชื่อ เขาจึงบอกว่าให้ไคโอเหนือลองใช้มันให้เขาดูที
หลังจากรบเร้าอีกฝ่ายไปหนึ่งเดือน ไคโอเหนือแสดงบอลเก็งกิให้เขาดูไม่น้อยกว่าสามสิบครั้งต่อหน้าเขา แต่พรสวรรค์ด้านศิลปะการต่อสู้ขั้นเริ่มต้นก็ไม่ทำงานเลยสักครั้งเดียว
ดังนั้นเขาจึงไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากต้องยอมรับอย่างขุ่นเคืองใจว่าสิ่งที่ไคโอเหนือพูดนั้นเป็นจริง บอลเก็งกิไม่ใช่สิ่งที่เขาสามารถเข้าใจได้ ถึงเขาจะมีระบบอยู่แล้วก็ตาม
ไคโอเหนือก็รู้สึกเสียใจแทน
“ช่างน่าเสียดายนัก ทั้งที่ข้าคิดว่าเจ้าสามารถเรียนรู้วิชาหมัดเจ้าพิภพได้เพียงวันเดียว เจ้าอาจจะเรียนรู้วิชาบอลเก็งกิได้เลยด้วยซ้ำ…”
เมื่อเห็นไคโอรู้สึกเศร้าที่ “บอลเก็งกิอาจไม่ได้ฉายแสง” หลินเฉินก็ยิ้มและพูดว่า “ท่านไคโอ คงจะมีคนมาที่นี่อีกสองสามคน บางทีอาจจะมีคนในหมู่พวกเขาสามารถเรียนรู้วิชาบอลเก็งกิได้”
ไคโอโบกมือไปมาอย่างไม่ใส่ใจนัก: "ข้าก็หวังว่าจะเป็นอย่างนั้น"
ในยามนั้นเอง หลินเฉินที่กำลังจะจากไปก็พูดว่า “ท่านไคโอ ขอบคุณสำหรับการฝึกของท่านในช่วงที่ผ่านมา ข้าคงต้องขอตัวไปก่อน”
“อืม หลินเฉิน ข้าหวังว่าเจ้าจะยังคงนำชาวไซย่าไปสู่เส้นทางที่ถูกต้องในอนาคตแทนที่จะกลายเป็นฟรีเซอร์คนถัดไป”
"ข้าทราบแล้ว"
หลังจากพูดเช่นนั้น หลินเฉินก็โบกมือและเคลื่อนย้ายพริบตา
เมื่อเห็นหลินเฉินหายไปในทันใด ไคโอเหนือก็ตกตะลึงอยู่ครู่หนึ่ง: “นั่นมันเคลื่อนย้ายพริบตาของชาวยาร์ดรัตหรือ? หลินเฉินผู้นี้เป็นอัจฉริยะด้านการฝึกวิชาจริงๆ!”
หลังจากออกจากดาวเคราะห์ของไคโอ หลินเฉินก็ไม่ได้กลับไปยังโลกมนุษย์ทันที แต่เขากลับมายังทางอสรพิษแทน
ด้านล่างของเขา โกคูและกลุ่มของเขายังคงเดินไปตามทางอสรพิษ
ในช่วงสองเดือนที่ผ่านมา พวกเขาเพิ่งเดินทางได้เพียงครึ่งหนึ่งของทางอสรพิษ
หลินเฉินมองลงไปด้านล่าง มุมปากของเขาโค้งงอเล็กน้อย ก่อนที่เขาจะบินลงมาตรงหน้าทุกคน
"หือ? พี่หลินเฉิน!"
“หลินเฉิน?”
“ทำไมท่านถึงมาที่นี่?”
เมื่อเผชิญหน้ากับทุกคน หลินเฉินก็ยิ้มออกมาอย่างแผ่วเบา: “ข้าฝึกเสร็จแล้ว ข้ากำลังจะกลับไป”
"เอ๊?"
เมื่อได้ยินว่าหลินเฉินฝึกเสร็จแล้ว ทว่าพวกเขายังไปไม่ถึงไหนเลย พวกเขาก็รู้สึกท้อแท้ยิ่ง
แต่ในขณะนั้นเอง หลินเฉินก็ให้ผลไม้รูปร่างแปลกๆ แก่พวกเขาแต่ละคน
“พี่หลินเฉิน นี่มันอะไรกันหรือ?” โกคูถามด้วยความสงสัย
“ผลของต้นไม้แห่งชีวิต ความแข็งแกร่งของเจ้าจะพุ่งสูงขึ้นหลังจากที่เจ้ากินมัน!” หลินเฉินตอบกลับไป
"อะไรนะ?"
เมื่อได้ยินเช่นนี้ พวกเขาก็กลืนผลไม้ลงไปทันที
พวกเขาไม่กลัวที่จะถูกหลอก เพราะอีกฝ่ายไม่จำเป็นต้องหลอกเลยด้วยซ้ำ เพื่อจัดการกับพวกเขา หลินเฉินไม่จำเป็นต้องใช้นิ้วเลย
หลังจากกัดผลไม้ไปสองถึงสามครั้ง ทุกคนก็รู้สึกถึงการเปลี่ยนแปลงครั้งใหญ่ที่เกิดขึ้นในร่างกายของพวกเขาทันที พลังงานมากมายปรากฏขึ้นในร่างกายของพวกเขา
หลังจากนั้นเพียงไม่กี่วินาที ทุกคนรู้สึกว่าความแข็งแกร่งของพวกเขาที่เพิ่มขึ้นหลายเท่า
แต่มันยังไม่จบเพียงเท่านั้น เพราะหลินเฉินยังใช้วิชาปลดพลังแฝงให้พวกเขาทีละคน
ด้วยสิ่งเหล่านี้ กระทั่งเจาสึที่มีความแข็งแกร่งอ่อนด้อยที่สุดยังพุ่งทะลวงไปที่ 15,000 แล้ว!
พวกเขาในยามนี้เป็นตัวตนที่แตกต่างจากเดิมอย่างสิ้นเชิง!
“ส… สวรรค์!”
“ฮ่าฮ่า ความแข็งแกร่งที่ทรงพลังนี้มัน...!”
แม้แต่พิคโกโร่ที่ไม่เคยยิ้มก็อดไม่ได้ที่จะเผยให้เห็นรอยยิ้มบนใบหน้าของเขา
ทว่าทันใดนั้น เขาก็ตระหนักถึงเรื่องบางอย่างจึงได้ถามว่า “หลินเฉิน ทำไมเจ้าถึงช่วยเราเพิ่มระดับพลังของเรา?”
“เพราะข้าคิดว่าเจ้าอ่อนแอเกินไป”
หลินเฉินบอกพวกเขาด้วยความตรงไปตรงมา “อย่าคิดว่าพวกเจ้าไร้เทียมทานแล้ว หากระดับปัจจุบันของเจ้าเปรียบกับคนบนดาวเคราะห์เบจิต้า พวกเจ้ายังคงเป็นเพียงนักรบชั้นต่ำ”
“ข้าช่วยพวกเจ้าได้แค่นี้ จงรีบไปที่ดาวเคราะห์ไคโอเพื่อพัฒนาและเพิ่มพูนความแข็งแกร่งของเจ้าเสีย หากเจ้าไม่สามารถก้าวทันยุคสมัยได้ ในที่สุดเจ้าก็จะถูกกำจัดไปตามยุคสมัย”
หลังจากพูดแบบนั้น หลินเฉินก็หายตัวไปต่อหน้าทุกคน
