นักฆ่าเกิดใหม่กลายเป็นจอมดาบอัจฉริยะ 56
บทที่ 56
"ไปเอาตัวมันมา!”
พวกโจรพุ่งเข้าหาราอนตามคำสั่งของรองหัวหน้า
ราอนหลบการโจมตีของโจรได้อย่างง่ายดาย และฟันดาบของเขาออกไปเป็นเส้นตรง
“อั่ก!”
โจรถูกแทงเข้าที่หน้าอกและทรุดตัวลงก่อนที่มันจะได้คิดเกี่ยวกับการหนี
ฉึก!
โจรเล็งหอกเข้ามาที่ด้านขวาของเขา ราอนใช้ดาบป้องกันมัน แล้วตัดคอโจรกับหอกของมันในคราวเดียวกัน
ตอนตายไปแล้วตาของมันยังคงเปิดกว้าง มันตายแบบไม่ทันรู้ตัวว่าจะตายด้วยซ้ำ
ทำไมเจ้าถึงใจเด็ดขนาดนี้?
'เพราะคนพวกนี้สมควรตาย’
ราอนมองที่พวกโจรอย่างเฉยชา
พวกมันทั้งเผาทั้งหมู่บ้านและจับเด็กเป็นตัวประกัน เขาไม่รู้สึกผิดเลยที่ฆ่าพวกมัน
"พวกแกทำบ้าอะไรอยู่? เข้าไปทีเดียวเลยสิ มันก็แค่เด็กนะเว้ย!"
"ตายซะะ!”
"ย๊ากกกกก!”
โจรยี่สิบคนพุ่งใส่เขาในคราวเดียว
วาบ!
เมื่อราอนกวัดแกว่งดาบของเขา น้ำแข็งสีเงินก็ออกมาจากพื้นดินและห้อมล้อมโจรเอาไว้ เป็นฝีมือของรูนัน เธอใช้น้ำแข็งเพื่อทำให้พวกโจรหยุดชะงัก
ฟึ่บ!
ราอนขอบคุณเธอโดยการพยักหน้าให้เล็กน้อย แล้วย้ายไปทางด้านซ้ายของโจร
"ไอ้นี่!"”
ราอนยังคงพุ่งไปข้างหน้าแทนที่จะหลบดาบของพวกมัน
เขาเหวี่ยงดาบของเขาขึ้นไป
ใบดาบที่อาบไปด้วยสีแดงตัดตัดโจรสองคนในครั้งเดียว
"แก-ตาย!”
โจรที่อยู่ถัดไปพยายามที่จะแทงเขาด้วยหอกของมัน หอกถูกเล็งมาที่หัวใจของราอน
เขาย่อตัวหลบ หัวหอกตัดเส้นผมของราอนและกระจายออกไปในอากาศ
"ฮ่าๆ!”
หลังจากนั้นโจรสองคนที่ถือขวานกับดาบก็พุ่งมาที่เขา
ฉึบ!
ราอนเคลื่อนไหวอย่างรวดเร็วแล้วตวัดดาบออกไปตัดคอพวกมัน
"จับมันดิ!”
"จะไวไปไหนวะ!"
"ไม่ต้องวิ่งตามกันก็ได้"
ราอนใช้จังหวะสายน้ำเพื่อเปลี่ยนทิศทางของตัวเอง แล้วเข้าไปตัดกลางลำตัวของพวกมันอย่างรวดเร็ว
"เพราะฉันจะไปหาพวกแกเอง"
พวกโจรกำลังวิ่งไล่ตามเขามา ราอนใช้วิชาดาบรวมดาวฟันออกไป
ฉับ!
เขาโจมตีอย่างต่อเนื่องแล้วหัวของโจรสี่คนก็ปลิวออกไป
“เฮ้อ”
ราอนหยุดเพื่อพักหายใจ จากนั้นก็มีคนปรากฏตัวขึ้นด้านหลังเขา
'มันมาแล้ว’
รองหัวหน้าที่มองหาโอกาสซุ่มโจมตีเขามาตลอด ราอนก้มตัวหลบโดยไม่จำเป็นต้องหันไปมอง
ดาบใหญ่ของมันตัดโดนผมม้าของเขา ผมบลอนด์สวยกระจายไปในอากาศ
"แกหลบได้ยังไง?”
"โชคดีน่ะ”
ราอนเหวี่ยงดาบของเขาไปที่รองหัวหน้าที่กำลังสับสน
ฉับ!
เพราะเขายังไม่ได้ตั้งท่า การโจมตีเลยไม่รุนแรง รองหัวหน้าเด้งตัวหลบดาบของเขาได้ทัน
"รุมมันเลย! อย่าให้มันรอดไปได้!”
"ย๊ากกกก!”
โจรทุกคนโถมเข้าใส่ราอนราวกับคลื่น ดาบและหอกที่ขึ้นสนิมเล็งมาที่อกของเขา และขวานใหญ่ก็เล็งมาที่หัว
ฟึ่บ!
ราอนถอนใจแล้วกระทืบเท้าลงไปบนพื้น ดาบของเขาซึ่งมีพลังจากหมื่นเปลวเพลิงถูกฟันออกไป
หมื่นเปลวเพลิง ลมแห่งเพลิง
ดาบร้อนที่ถูกปกคลุมด้วยลม ฟันผ่านรองหัวหน้าและโจรหลายคนในคราวเดียวกัน
"อั่ก..."
"ฮะ....?”
พวกโจรตัดขาดครึ่งแบบไม่ทันได้รู้ตัว
"อ๊ากก!”
"ป-ปีศาจ!"
"เด็กที่ไหนจะทำแบบนั้นได้...?”
โจรที่เหลืออยู่ไม่กี่คนตัวสั่นและค่อยๆเดินถอยหลัง
"หัวหน้าของพวกแกอยู่ที่หนะ...."
"ว้าว สุดยอดไปเลย"
ผู้ชายคนหนึ่งที่ไม่ใส่กระดุมเสื้อ โผล่ออกมาจากพุ่มไม้ เขาดูเหมือนคนอายุสามสิบแต่แรงกดดันของเขารุนแรงมาก ราอนรู้ได้ทันทีว่าเขาคือหัวหน้ากลุ่มโจรแน่นอน
"หัวหน้า!”
"ท่านหัวหน้า!”
พวกโจรที่กำลังสั่นกลัวรู้ได้ถึงแสงแห่งความหวัง ตามที่คาดไว้ ชายคนนั้นเป็นหัวหน้าของกลุ่มเสือหิมะ
"เด็กตัวเล็กๆแค่นี้ทำได้ขนาดนี้เลยเหรอ? แบบนี้ฉันคงอับอายแย่เลยสิตอนไปเข้าร่วมสหพันธ์”
ชายคนนั้นหัวเราะคิกคัก และนำขวดเหล้าที่แขวนรอบเอวของเขาขึ้นมาดื่ม ไม่มีสัญญาณของความโกรธแม้ว่าลูกน้องของเขาจะเสียชีวิตไปเกือบหมด เขาดูเหมือนจะสนใจสถานการณ์ตรงหน้าแทน
"หน้าตาดูดีและใส่เสื้อผ้าสวยงาม แปลว่าพวกเธอมาจากครอบครัวที่ร่ำรวยสินะ?"
หัวหน้าโจรหัวเราะคิกคักและชี้ไปที่ราอนกับรูนัน
"งั้นก็ดี ฉันยังกังวลอยู่เลยว่าของขวัญที่มีคงไม่พอ งั้นฉันจะจับพวกเธอไปเป็นตัวประกันด้วย บูแคนผู้นี้ยังไม่ถูกพระเจ้าทอดทิ้งสินะ"
จากนั้นบูแคนก็ควักดาบของเขาออกมา เขาเริ่มควงดาบ
'ถ้าชื่อของเขาคือบูแคน งั้นก็ใช่แหละ’
นี่คือชื่อของผู้นำเสือหิมะตามที่ริมเมอร์เคยบอก และพลังของเขาก็ยังสูงกว่าค่าเฉลี่ยทั่วไป
เขาเป็นคู่ต่อสู้ที่แข็งแกร่งมากสำหรับหลายๆคน
แต่ไม่ใช่สำหรับราอน
"เข้ามาสิ ฉันจะให้คุณชายจากครอบครัวผู้ดีเริ่มก่อนแล้วกัน”
บูแคนหัวเราะคิกคักและกระดิกนิ้วเรียกพวกเขา
"ได้"
ราอนส่งสัญญาณให้รูนันถอยไปแล้วเขาก็ก้าวขึ้นมา
"มาดูกันว่าเด็กคนนี้จะเก่งแค่ไหน...."
ในขณะที่บูแคนพูดพล่าม ราอนก็เล็งดาบไปที่เขา
ฟึ่บ!
ดาบที่เต็มไปด้วยพลังงานของ'หมื่นเปลวเพลิง' พุ่งเข้าใส่บูแคน
“หา!”
บูแคนอ้าปากค้างและหมุนดาบของเขา การควงดาบเหมือนกังหันของเขาทำให้วิถีดาบของราอนหันไปทางอื่น
แคร้ง!
การปะทะที่รุนแรงทำให้ราอนและบูแคนกระโดดออกจากกัน
"ว้าว แข็งแกร่งดีนี่!”
ดวงตาของบูแคนส่องสว่างเหมือนสัตว์ที่หิวโหย
"น่าสนใจมาก!"”
เขาระเบิดเสียงหัวเราะออกมาและกระโจนเข้าหาราอน เขาหมุนดาบและกระแทกลงบนพื้น
ราอนไม่ได้เผชิญหน้ากับการโจมตีนั่น เขาหลบมันโดยการเคลื่อนย้ายร่างกายของเขา
ครืน!
ดาบของเขาทำให้พื้นดินแตกออก มันเป็นความแข็งแกร่งที่มหาศาล
"ฮ่าๆๆๆ!”
บูแคนหัวเราะอย่างบ้าคลั่งและใช้ดาบทุ่มลงพื้นอย่างต่อเนื่อง เพราะเขาได้ใช้ดาบทำลายพื้นที่ การเคลื่อนไหวของราอนจึงถูกจำกัดมากขึ้นเรื่อยๆ
"ทำแบบนี้ต่อไปเดี๋ยวก็ตายนะ”
"ไม่ใช่เรื่องของแก”
ราอนใช้จังหวะเท้าเพื่อหนีและป้องกันการโจมตีไปด้วย
"หึๆ ถ้าแกมีฝีมือแค่นี้ก็ยอมแพ้เถอะ ยังไงก็ตายอยู่ดี”
บูแคนแกว่งดาบมาที่เขาอย่างไม่ยอมหยุด ดาบขนาดใหญ่ที่ปกคลุมไปด้วยพลังลมเริ่มเรืองแสงสีน้ำเงินและระเบิดพลังงานมหาศาลออกมา
"ตายไปซะ!”
ขณะที่ดาบของบูแคนพุ่งขึ้นไปบนอากาศ ดวงตาของราอนก็มีเปลวไฟสีแดงลุกขึ้นมา
'หมื่นเปลวเพลิง' เปลวเพลิงลำดับที่หนึ่ง
วิญญาณเปลวเพลิง
เปลวไฟปรากฏขึ้นที่ปลายดาบ
ฉับ!
พลังงานที่รุนแรงของเปลวไฟขนาดเล็กตัดผ่านดาบและพุ่งไปปักกลางลำตัวของบูแคน
"อ๊าาาาา!"
บูแคนกรีดร้องและเอื้อมมือไปจับดาบที่ปักอยู่แถวซี่โครงของเขา
"อ-ไอ้เวร!"
เขาถอยกลับไปโดยที่ยังไม่หมดเรี่ยวแรง เขาถึงได้เป็นหัวหน้าของกลุ่มโจรสินะ
"แกตาย!”
เขาจับดาบที่แทงซี่โครงของเขาด้วยมือซ้าย แล้วเหวี่ยงดาบไปที่คอราออนด้วยมือขวา
"ไม่มีประโยชน์หรอก”
ราอนหลบการโจมตีแล้วกดดาบของเขาให้เข้าไปลึกกว่าเดิม
อึก!"
เลือดพุ่งออกมาจากข้างตัวของบูแคน บูแคนถอยไปอีกครั้ง
"พวกแกยืนบื้ออะไร?! ฆ่ามันสิ! อยากตายที่นี่รึไง?”
“เอ๋!”
"ป-ไปกันเถอะ!”
"ช่วยหัวหน้า!”
โจรพุ่งเข้าหาราอนในครั้งเดียว
“ฮู่ว…”
ราอนจับลมหายใจของเขาและเหวี่ยงดาบ โดยใช้เทคนิคพื้นฐานของซีการ์ทเขาตัดหัวโจรที่วิ่งใส่เขาและหั่นขาพวกเขา
"อึก..."
“อ๊าก!”
“อั่ก!”
พวกโจรกรีดร้องและทรุดตัวลงกับพื้น
'มันไปไหนแล้ว?’
ราอนมองหาบูแคนขณะที่แกว่งดาบ มันไม่ได้อยู่ตรงนี้แล้ว ราอนใช้การรับรู้ของเขาหาตำแหน่งของมันไม่เจอเช่นเดียวกัน
'หนีไปแล้ว!’
หัวหน้าใช้ลูกน้องเป็นโล่เพื่อที่จะวิ่งหนีไป ก็สมกับที่เป็นโจร
* * *
* * *
ราออนกัดฟันของเขาและปล่อยแรงกดดันออกมา
'ฉันไม่ได้มีเวลามากนะ’
บูแคนน่าจะคุ้นเคยกับพื้นที่โดยรอบ แต่เขาไม่เหมือนมัน มันยากที่จะตามจับมันได้อีกครั้ง
วืด!
เขาเหวี่ยงดาบของเขาโดยใช้'หมื่นเปลวเพลิง'เต็มแรง
ทันทีที่ใบตัดผ่าน พวกโจรที่อยู่ด้านหน้าของราอนถูกก็ถูกตัดกลางลำตัว
“อะ…”
"!”
พวกโจรล้มลงโดยที่ไม่ทันตั้งตัว
"อ๊ากกก!”
"ม-ไม่ พวกเราเอาชนะเขาไม่ได้ เขามันเป็นปีศาจ!"
"หหัวหน้า หัวหน้า หือ?”
"ไอ้สารเลวนั่นวิ่งหนีไปแล้วเหรอ?”
"ยอมแพ้! ฉันขอยอมแพ้!"
พวกโจรที่เหลืออยู่ไม่กี่คนร้องลั่น เมื่อรู้ว่าหัวหน้าวิ่งหนีไป พวกเขาทั้งหมดกฌลดลงอาวุธของพวกเขาและคุกเข่าลง
"รูนัน!”
หลังจากสำรวจโจรที่ยอมจำนนแล้ว เขามองไปที่รูนัน
"ฉันจะตามหัวหน้าของพวกมันไป ถ้าพวกนี้มันพยายามจะอะไรก็ฆ่าได้เลย”
“อึ้ม”
รูนันตอบแบบสบายๆในขณะที่กอดเด็กๆแน่น สีหน้าของพวกโจรซีดเผือด
"ทีหลัง”
ราอนหยุดใช้วงแหวนแห่งไฟกับหมื่นเปลวเพลิง
เขาเดินไปทางที่พวกโจรออกมาแล้วเปิดใช้การรับรู้
'มันไปไหนกัน?’
ร่องรอยของโจรมีอยู่ทุกที่ ยากที่จะติดตามมันได้
แต่มันคงไม่สามารถซ่อนเสียงของตัวเองได้
'ทางนั้น’
การได้ยินของเขาเพิ่มขึ้นจากการใช้'ญาณแห่งบุปผาหิมะ' เขาได้ยินเสียงกรอบแกรบมาจากทางนั้น
ฟึ่บ!
เขาเร็วความเร็วไปทางที่มาของเสียง ใช้เวลาไม่นานก่อนที่เขาจะเห็นแผ่นหลังของรูแคน
'นั่นอะไร?’
บูแคนไม่ได้อยู่คนเดียว มันกำลังวิ่งหนีและอุ้มผู้หญิงคนหนึ่งไว้ในอ้อมแขน
"มาได้แค่นี้แหละ”
ราอนวิ่งด้วยความเร็วสูงสุดโดยใช้จังหวะสายน้ำ
"ชิบ! แกตามฉันมาได้ไงวะ?"
บูแคนหยุดวิ่ง ตัวสั่นแล้วค่อยๆถอยหนีราอน
"อย่าเข้ามา! ถ้าเข้ามาอีกฉันก็ฆ่ายัยนี่!"
มันเอาดาบจ่อที่คอของหญิงสาว
"ฉันไม่มีทางหนีแล้ว ถ้าเข้ามาจะฆ่าเธอทันที!”
"แล้วแกก็ต้องตายอยูู่ดี”
ราอนไม่กลัวคำขู่ของมัน เขาใช้'หมื่นเปลวเพลิง'และ'วงแหวนแห่งไฟ' แล้วค่อยๆเข้าหาบูแคน
'สิ่งสุดท้ายที่ควรทำคือการแสดงความเห็นใจกับตัวประกัน’
เขาต้องแสดงให้มันเห็นว่าตัวประกันไม่มีผลอะไรกับเขา เพื่อที่จะจับตัวมันให้ได้
และตัวประกันก็ไม่มีความหมายกับเขา
“เวร!”
มันโยนผู้หญิงที่ตัวเองอุ้มทิ้งไปทันที
“อะ!”
ราอนรีบวิ่งไปรับก่อนที่ผู้หญิงคนนั้นจะตกลงบนพื้น
“ข-ขอบคุณ”
ผู้หญิงคนนี้พยักหน้าให้เขา แล้วก็มีงูสีน้ำเงินโผล่ออกมาจากแขนเสื้อของเธอ
"เราทำได้แล้ว!”
บูแคนส่งเสียงดีใจ
"เธอจะทำอะไร?”
ราอนหัวเราะอย่างเฉยเมยและแทงดาบออกไป
ฉับ!
ดาบตัดหัวงูทะลุไปถึงหน้าอกของเธอ
"อั่ก! ได้ไงกัน?"
"โจรมีทั้งหมดสามสิบเก้าคน เธอต้องเป็นคนสุดท้ายแน่ๆ”
"คนบ้าที่ไหนจะนับ...."
ผู้หญิงคนนั้นตายโดยที่ตายังไม่ทันปิด
"และเธอก็ดูดีเกินไปสำหรับการเป็นตัวประกัน”
จริงๆแล้วนั่นไม่ใช่ทุกอย่างที่ทำให้เขารู้ แหวนสีแดงบนนิ้วของเธอเป็นเครื่องหมายของผู้ใช้งู
จำนวนโจรเป็นสิ่งหนึ่งแต่เขาสังเกตเห็น แต่เขามั่นใจจากแหวนอันนี้
"แกเป็นใคร?!”
บูแคน หัวหน้ากลุ่มโจรเสือหิมะกรีดร้องอย่างสิ้นหวัง เขาตัวสั่นและทรุดตัวลงบนพื้น เขารู้ว่าเขาไม่สามารถหนีไปต่อได้แล้ว
"แกเป็นคนส่งเธอมาโดนฆ่าเธอเอง”
ราอนดึงดาบออกจากหัวใจของผู้หญิงแล้วเดินเข้าหาบูแคน
"อ-อย่าเข้ามา!”
บูแคนกรีดร้อง ตอนนี้เขาตัวสั่นด้วยความกลัว
"แกโจมตีและปล้นหมู่บ้าน เอาเด็กเป็นตัวประกัน แกมันเลวร้ายยิ่งกว่าปีศาจอีก”
ขอโทษนะ แต่ปีศาจทำได้มากกว่านี้อีก ข้าหมายถึงว่า ปีศาจจำนวนนับไม่ถ้วนทำได้มากกว่านี้เยอะ
“……”
ราอนเมินราธไป
"หุบปาก!”
บูแคนเด้งตัวขึ้นเหมือนตั๊กแตนและเริ่มเหวี่ยงดาบ ดาบของมันเต็มไปด้วยออร่า
แต่'วงแหวนแห่งไฟ'ได้วิเคราะห์การโจมตีของเขาไว้หมดแล้ว ราอนเหวี่ยงดาบออกไปหลังจากที่หลบมันได้อย่างง่ายดาย
ฉับ!
แขนขวาของบูแคนตกลงบนพื้น
"อ๊ากกกกกก!”
"แกไม่มีสิทธิ์ที่จะร้อง”
"ด-เดี๋ยวฉันจะให้ยาอมฤต!" ยาอมฤตที่ฉันได้มาจากหมู่บ้านนั้น...อั่ก!”
ราออนตัดหัวของเขาโดยไม่ลังเล หัวของหัวหน้ากลุ่มโจรตกลงกับพื้นและกลิ้งออกไป
“เฮ้อ...”
ราอนชักดาบออกจากฝัก
'เมื่อกี้มันบอกว่ายาอมฤต’
มันบอกว่ามันโจมตีหมู่บ้านเพื่อยาอายุวัฒนะ แสดงว่ายาต้องอยู่ในร่างกายของมันนี่แหละ
เขาตรวจสอบเสื้อผ้าของบูแคนและพบกระเป๋าเล็กๆ
"นี่ไง”
เขาเปิดกระเป๋า มีดอกไม้ดอกหนึ่งซึ่งยังไม่บานออก มันเป็นดอกไม้ตูมที่ครึ่งหนึ่งเป็นสีน้ำเงินและอีกครึ่งเป็นสีแดง
"เพราะของเล็กๆน้อยๆแบบนี้พวกมันถึง..."
ราอนขมวดคิ้วในขณะที่สัมผัสดอกไม้ตูม
มันเป็นยาอมฤตที่มีชื่อว่าดอกเตตัน ซึ่งมีทั้งพลังธาตุไฟและน้ำ
มันหายาก แต่ก็ไม่สมควรอยากได้ขนาดที่ไปทำให้หมู่บ้านต้องพินาศ
“เฮอะ”
เขาเสียใจที่ฆ่าบูแคนเร็วเกินไป
ความโลภของมนุษย์สินะ ดูเหมือนว่าราชาแห่งแก่นแท้จะได้เห็นความโลภที่โลกมนุษย์มากกว่าแดนปีศาจ โลกนี้น่าสนใจจริงๆ
ราอนไม่ตอบสนองต่อราธ เขาไม่สามารถตำหนิมันได้เพราะมันพูดถูก
“หืม?”
ตอนที่ราอนกำลังจะกลับ หัวของเขาก็เริ่มบีบ เขานึกถึงอะไรบางอย่างจากหนังสือ'หมื่นเปลวเพลิง'ขึ้นมาได้
ดอกเตตัน
ดอกที่ยังไม่บานนั่นไม่ใช่รูปแบบที่แท้จริงของมัน
'ถ้าฉันเก็บมันไว้ มันจะบานออกได้หรือเปล่า?’
หนังสือหมื่นเปลวเพลิงทำให้เขาได้รู้รูปแบบที่แท้จริงของมัน ทันใดนั้นเขาก็สัมผัสได้ถึงการเคลื่อนไหวจากพุ่มไม้พุ่ใหนึ่ง
กึด
ชายคนหนึ่งปรากฏออกมาจากพุ่มไม้ เขาสวมเสื้อแจ็คเก็ตที่ทำจากหนังเสือ และมีผ้าสีเหลืองพันอยู่บนหัว เขาอาจจะเป็นคนล่าสัตว์หรือโจรก็ได้
“ฮะ? ทุกอย่างจบลงแล้วเหรอ?”
เขาเลียริมฝีปากและมองไปที่ศพของผู้นำเสือหิมะที่เท้า
"ฉันอุตส่าห์มาถึงที่นี่เพื่อช่วยเขาจากซีกฮาร์ท”
ชายในชุดแจ็คเก็ตหนังเสือเงยหน้าขึ้นสบตากับราอน
"ฝีมือเธอเหรอ? สุดยอดมากเลย"
"สหพันธ์เหนือ-ใต้?"
ผ้าโพกหัวสีเหลืองเป็นเครื่องหมายของสหพันธ์เหนือ-ใต้ซึ่งเป็นหนึ่งในห้าปีศาจ
เขามาอยู่ที่นี่และเขาดูเสียใจกับการตายของผู้นำเสือหิมะ นั่นแปลว่าเขามาจากสหพันธ์เหนือ-ใต้ไม่ผิดแน่
"ฉันชื่อแร็พเตอร์”
เขาแนะนำตัวเอง เขาไม่ได้พยายามซ่อนมัน
'แร็พเตอร์’
ราอนขมวดคิ้วเมื่อได้ยินชื่อ มันเป็นชื่อที่เขาเคยได้ยินมาก่อน
เขาเป็นยอดนักดาบที่ขึ้นเป็นผู้นำของกลุ่มโจรขนาดใหญ่จากสหพันธ์เหนือ-ใต้ด้วยการใช้ดาบเพียงเล่มเดียวหลังจากอยู่ในกลุ่มนั้นมาสิบปี
แร็พเตอร์อยู่ในระดับที่แตกต่างจากพวกเสือหิมะอย่างสิ้นเชิง
"เธอเอายาอมฤตของเขาไปหรือเปล่า?”
"ถ้าใช่ล่ะ?”
ราอนพยักหน้า ในเมื่ออีกฝ่ายมาตามหาดอกเตตันตั้งแต่แรก เขาก็คงซ่อนมันไม่ได้แล้ว
"มั่นใจดีนะ แล้วก็ตัดสินใจได้ดีสำหรับเด็กเท่านี้”
เขามองไปที่ผู้ใช้งู
"แข็งแกร่งน่าดู เข้าใจแล้วว่าทำไมเธอถึงมั่นใจได้ขนาดนี้”
หลังจากตรวจสอบศพของบูแคน สายตาของแร็พเตอร์ก็มองไปที่ราอนอีกครั้ง
"ลูกหลานผู้ดีสินะ เธอคงจะเป็นสมาชิกสายตรงของซีกฮาร์ทล่ะสิ อืม...ดูแล้วเธอคงยังเป็นแค่เด็กฝึกหัดเพราะไม่เห็นมีสัญลักษณ์ดาบไฟ แล้วฉันควรทำยังไงดีนะ?”
เขาเลียริมฝีปากและลูบไล้ดาบบนเอวของเขา
"ฆ่าเธอเลยดีมั้ย?”
