บทที่ 472 ขัดจังหวะ

“ฝ่าบาท!”

ขณะที่เย่ปิงหลงไหลในการแสดง เสียงที่ชวนปวดหัวก็ขัดจังหวะฉากนั้น

เซียวเหอเป็นคนที่ดูเหมือนจะปรากฏตัวและทำให้อารมณ์ดีของเขาเสียไปเสมอด้วยการพูดถึงเรื่องฉุกเฉิน

“ท่านเซียวเหอ ลมอะไรพัดพาท่านมาที่นี่?”

เซียวเหอที่มีท่าทีจริงจัง พูดขึ้นว่า:

"เนื่องจากฝ่าบาททรงมอบความไว้วางใจแก่ข้าในเรื่องการขนส่ง เพื่อให้การดำเนินงานของราชอาณาจักรเทียนหลานดำเนินไปอย่างราบรื่น ข้าจึงต้องขัดขวางความสุขใจของท่านไว้ก่อน ขณะนี้ อาณาจักรของพวกเราอยู่ท่ามกลางการพัฒนาอย่างรวดเร็ว ทุกอย่างตั้งแต่อู่ต่อเรือ ท่าเรือ โรงงานผลิตอาวุธ ไปจนถึงการก่อสร้างที่อยู่อาศัย ต้องใช้ทรัพยากรในการก่อสร้างจำนวนมาก เช่น เหล็ก ซีเมนต์ และถ่านหิน ซึ่งตอนนี้มันไม่เพียงพอ!"

เซียวเหอต้องการจะสื่อว่า เขตอุตสาหกรรมที่สร้างขึ้นจนถึงตอนนี้ไม่สามารถผลิตวัสดุต่างๆ ได้ทันความต้องการของการพัฒนาเมือง

และก่อนหน้านี้เย่ปิงได้ทำลายเกาะเฉาไห่มากเกินไป ไม่เช่นนั้น ด้วยฐานผลิตของพวกเขา เซียวเหอก็ไม่จำเป็นต้องพูดถึงเรื่องนี้

เย่ปิงส่ายหัว:

“ท่านเซียวเหอ ท่านจะคาดหวังให้ทุกอย่างสมบูรณ์แบบในคราวเดียวไม่ได้ เขตอุตสาหกรรมในเกาะเฉาไห่กำลังค่อยๆ ฟื้นตัว ข้าได้ส่งท่านหยางหมิงไปที่นั่นแล้ว ท่านคงรู้ความสามารถของเขาดี เมื่อครบหนึ่งเดือน และทุกอย่างกับมาเป็นปกติ ทรัพยากรต่างๆ จากเกาะเฉาไห่จะไหลเข้าสู่เขตอุตสาหกรรมของพวกเราจำนวนมากอย่างแน่นอน”

เซียวเหอไม่ได้ปฏิเสธเรื่องนี้ แต่ความต้องการเร่งด่วนของอาณาจักรเทียนหลานไม่สามารถรอได้

“ฝ่าบาท... โปรดเสด็จมาดูด้วยพระองค์เอง”

เย่ปิงถอนหายใจ ดูเหมือนวันหยุดของเขาจะสั้นลงอีกครั้ง

"ไปกันเถอะ…."

เซียวเหอโค้งคำนับแล้วนำเย่ปิงไปยังเขตอุตสาหกรรมเพื่อตรวจสอบ

แม้ว่าเขตอุตสาหกรรมในปัจจุบันจะถูกสร้างขึ้นแล้ว แต่ก็ยังไม่ได้รับการพัฒนาเต็มที่ ความสามารถของมันมีขีดจำกัด ซึ่งมันสามารถหล่อเหล็กเพื่อใช้เป็นอาวุธและเรือ และผลิตปูนซีเมนต์ได้เท่านั้น

การผลิตอาวุธเริ่มชะลอตัวลงเนื่องจากมีความต้องการเหล็กและทรัพยากรอื่นๆ อย่างมากในส่วนอื่น เช่น การสร้างประตูเมือง

เย่ปิงเข้าใจเหตุผลที่เซียวเหอพาเขามาที่นี่ เห็นได้ชัดว่าผลผลิตจากเขตอุตสาหกรรมไม่สามารถตอบสนองความต้องการของเครื่องจักรระดับชาติที่เปิดใช้งานได้เต็มรูปแบบ รวมถึงอู่ต่อเรือและโรงงานอาวุธ

หลังจากเที่ยวชมเขตอุตสาหกรรมกับเย่ปิงแล้ว เซียวเหอก็พาเขาไปที่อู่ต่อเรือและบริเวณท่าเรือ

“ฝ่าบาท ดังที่ท่านเห็น เราไม่สามารถสร้างเรืออย่างต่อเนื่องได้ แม้ว่าเราจะมีคนงานที่มีทักษะ แต่เราก็ยังขาดทรัพยากรที่จำเป็นเช่นเหล็กแท่ง ชิ้นส่วนต่างๆ ในปัจจุบัน อู่ต่อเรือของเราทำได้เพียงซ่อมแซมเรือเก่าที่ได้รับความเสียหายจากการพิชิตสามเกาะเฉาไห่เท่านั้นขอรับ”

เย่ปิงตระหนักถึงความร้ายแรงของปัญหานี้

ไม่เช่นนั้นเขาคงไม่ได้หารือเกี่ยวกับการย้ายถิ่นฐานของผู้นำคนอื่นในการประชุมครั้งล่าสุด เงินไม่ใช่ปัญหา สิ่งที่เขาขาดคือทรัพยากรหลายประเภท

“ปัญหานี้ไม่สามารถแก้ไขได้ในชั่วข้ามคืน ท่านเซียวเหอต้องเข้าใจ เราไม่สามารถอัพเกรดเขตอุตสาหกรรมหรือรับทรัพยากรจำนวนมากขึ้นเพียงเพราะข้าพูดเพียงอย่างเดียว”

ทันทีที่คำพูดหลุดออกจากปาก...

{ประกาศภารกิจมหัศจรรย์: สร้างเขตพื้นที่รูห์ร! รากฐานทางอุตสาหกรรมของเขตพื้นที่รูห์รเป็นเชื้อเพลิงให้กับเยอรมนีในสงครามโลกทั้ง 2 ครั้ง และมีบทบาทสำคัญในการฟื้นฟูเศรษฐกิจหลังสงครามของเยอรมนีตะวันตก การผลิตเครื่องจักรถือเป็นอุตสาหกรรมหลัก เช่นเดียวกับปุ๋ยไนโตรเจนและสาขาอุตสาหกรรมอื่นๆ เขตพื้นที่รูห์รผลิตถ่านหินชั้นยอด 80% และถือครอง 2/3 ของกำลังการผลิตเหล็กของประเทศเยอรมนี พื้นที่นี้ยังมีบทบาทสำคัญในอุตสาหกรรมพลังงาน กรดซัลฟิวริก ยางสังเคราะห์ การกลั่นน้ำมัน และอุปกรณ์ทางทหาร}

เย่ปิงเงียบไป และเขาประหลาดใจกับจังหวะที่บังเอิญนี้

ตรงหน้าเขามีแผนผังสำหรับการก่อสร้างเขตพื้นที่รูห์รวางอยู่ รวมไปถึงพิมพ์เขียวสำหรับเครื่องจักรเสริมทั้งหมดที่จำเป็นสำหรับการหลอมเหล็ก และการกลั่นน้ำมัน

เมื่อเขตพื้นที่รูห์รถูกสร้างขึ้น มันก็จะกลายเป็นหัวใจของราชอาณาจักรเทียนหลาน ซึ่งมันจะช่วยสูบฉีดเลือดใหม่ในการพัฒนาดินแดนอย่างต่อเนื่อง

อย่างไรก็ตาม ทรัพยากรที่จำเป็นในการสร้างก็ไม่น้อยไปกว่าการสร้างเมืองกลไกซวนหวู่ก่อนหน้านี้

[สิ่งมหัศจรรย์ทางอุตสาหกรรมระดับเทพเจ้า: เขตพื้นที่รูห์ร]

[วัสดุที่ต้องการ: ซีเมนต์ x 1 ล้านตัน, อิฐคุณภาพสูง x 200 ล้าน, เหล็ก x 1 พันล้าน, ไขกระดูก x 100, ทองแดง x 200 ล้าน, ทอง x 1 พันล้าน, ทรัพยากรโลหะต่างๆ x 500 ล้าน, ผลึกเวทมนตร์ x 10,000….]

และนี่เป็นเพียงทรัพยากรบางส่วนที่จำเป็นเท่านั้น...

เพียงรายการบางส่วนนี้ก็เพียงพอแล้วที่จะทำให้เย่ปิงสั่นสะท้านได้

แม้ว่าเมืองหยู่เปิงจะมีความมั่งคั่งมหาศาล แต่การสร้างเขตพื้นที่รูห์รอย่างเต็มรูปแบบยังคงเป็นงานที่ท้าทาย