บทที่ 38: เสน่ห์ที่ควบคุมไม่ได้ของข้า!
ติดตามเป็นกำลังใจให้ผู้แปลได้ที่แฟนเพจ:BamแปลNiyay
บทที่ 38: เสน่ห์ที่ควบคุมไม่ได้ของข้า!
หลินเป่ยฟานยังคงสับสนจนถึงตอนนี้!
เขาไม่เข้าใจว่าทำไมจักรพรรดินีถึงดีกับเขานัก ถึงขั้นให้รางวัลเขาที่ไม่ทำอะไรเลย!
พวกเจ้าควรรู้ว่ายามนี้เขาเป็นเพียงข้าราชการระดับหก มีเงินเดือนประจำปี 1,300 เหรียญตำลึง
ดังนั้นจำนวนเงินนี้จึงเทียบเท่ากับเงินเดือนของเขาที่ต้องทำงานกว่า 7 ถึง 8 ปี
อีกทั้งเงินนี้ยังถูกต้องตามกฎหมายอย่างสมบูรณ์ ทำให้เขาสามารถนำมันมาใช้ได้
หลินเป่ยฟานแอบชำเลืองมองจักรพรรดินีที่อยู่สูงกว่าเขา เป็นไปได้ไหมว่านางชอบเขาจริงๆ?
หลังจากคิดอย่างรอบคอบแล้ว ก็ดูเหมือนว่านี่เป็นสิ่งที่เป็นไปได้เพียงอย่างเดียว!
มิฉะนั้นจักรพรรดินีจะให้เขามาทำไมกัน?
หลินเป่ยฟานอดไม่ได้ที่จะถอนหายใจออกมา ทั้งหมดเป็นเพราะเสน่ห์ของข้าที่ไม่อาจควบคุมได้เอง!
ข้าพยายามแล้วที่จะทำตัวไม่โดดเด่น แต่ข้าก็มิอาจปิดบังซ่อนเร้นมันไปได้!
จะเกิดอะไรขึ้นกันถ้าวันหนึ่งจักรพรรดินีทรงเกรี้ยวโกรธและร้องขอให้ข้ารับใช้นางบนเตียง? ข้าจะทำเช่นไรดี?
ข้าควรตกลงหรือปฏิเสธ?
ถ้าข้าปฏิเสธ มันก็จะขัดต่อคำสั่งของจักรพรรดิ!
ถ้าข้าตกลง ข้าก็จะไม่บริสุทธิ์อีกต่อไป!
เฮ้อ ช่างน่าหนักใจเหลือเกิน!
ทว่าจักรพรรดินีเป็นสตรีที่งดงามที่สุดอย่างแท้จริง ทั้งยังเป็นคนที่น่าทึ่งที่สุดในจักรวรรดิแห่งนี้ การได้อยู่กับนางก็คงไม่เลวเลยทีเดียว
หลินเป่ยฟานส่ายศีรษะเพื่อขจัดความคิดมากมายที่ไหลผ่านเข้ามาในหัว
จากนั้นหลินเป่ยฟานจึงกล่าวออกมาเสียงดังสนั่น “ขอบคุณความกรุณาของฝ่าบาท!”
จักรพรรดินีพยักหน้าด้วยความพึงพอใจ “ท่านหลิน ถ้าท่านต้องการอะไรก็บอกข้าได้เลย หากท่านพบปัญหาใดๆ ก็บอกให้เราทราบได้เสมอ ข้าจะพยายามเต็มที่เพื่อช่วยท่านแก้ปัญหา!”
บัดซบ!
หัวใจของเหล่าข้าราชการคล้ายดิ่งลงเหวอีกครา!
เขาไม่เพียงแต่ได้รับเงินเท่านั้น แต่ยังจะช่วยแก้ปัญหาให้เขาอีกเนี่ยนะ?
จักรพรรดินีทรงชอบไอ้สารเลวนี่มากเกินไปหรือเปล่า?
เขามีความสามารถพิเศษอะไรกัน?
หรือเพราะว่าเขายังเยาว์วัย?
เป็นเพราะเขารูปงามงั้นหรือ?
ในยามนี้ แม้แต่ข้าราชการผู้จิตใจมั่นคงก็ยังต้องรู้สึกอิจฉา!
“ขอบพระทัยฝ่าบาท! ข้าจักพยายามทำหน้าที่ของข้าสุดความสามารถจนตัวตาย!” หลินเป่ยฟานซาบซึ้งยิ่ง
เขาชำเลืองมองกลุ่มข้าราชการอาวุโสที่ไม่สบอารมณ์ ความหล่อเหลาน่ะคือข้อได้เปรียบ!
หลังจากเสร็จสิ้นการเข้าราชสำนักช่วงรุ่งสาง หลินเป่ยฟานก็ไปทำงานที่สถาบันจักรพรรดิต่อ
ในช่วงบ่าย เขาเร่งออกจากงานและมุ่งหน้าตรงกลับบ้านทันที
เพราะเขามีภรรยาคอยอยู่ มันเป็นสิ่งที่บุรุษหลายคนต่างเข้าใจกันดี!
ทันทีที่เขาก้าวเข้าไปในประตู ร่างงามก็โผลเข้ามาในอ้อมแขนของเขา
“ท่านสามี ทำไมท่านถึงกลับมาเร็วล่ะ?” นี่คือภรรยาของหลินเป่ยฟาน หลี่ซือซือ
นางกลายเป็นภรรยาของเขาจริงๆ นางลูบฝุ่นและริ้วรอยบนร่างกายของหลินเป่ยฟานอย่างละเมียดละไม สายตาของนางยามนี้มีเพียงเขาผู้เดียว
รูปลักษณ์อันมีเสน่ห์และชมดชม้อยของนางทำให้หัวใจของหลินเป่ยฟานเต้นไม่เป็นจังหวะ
หลินเป่ยฟานหัวเราะออกมา “วันนี้ข้าไม่มีอะไรต้องทำมากนัก! ข้าคิดถึงเจ้า ด้วยเหตุนี้ข้าจึงกลับมาเร็ว!”
เมื่อใดกันที่หลี่ซือซือได้ยินคำพูดหวานยดย้อยจากใจจริงเช่นนี้?
โดยเฉพาะอย่างยิ่งจากผู้ที่นางรัก?
นางหน้าแดงและก้มหน้าลง ท่าทางที่ขวยเขินและมีเสน่ห์ของนางทำให้นางยิ่งมีเสน่ห์มากยิ่งขึ้น
หัวใจของหลินเป่ยฟานพลันเต้นแรงอีกครั้ง
สตรีผู้นี้ช่างน่าดึงดูดมากขึ้นเรื่อยๆ!
ในขณะนั้นเอง หลี่ซือซือก็สังเกตเห็นว่าหลินเป่ยฟานกำลังถือกล่องเล็กๆ อยู่ในมือ นางจึงถามอย่างสงสัยว่า “ท่านสามี นี่มันอะไรหรือ…”
หลินเป่ยฟานยิ้ม “นี่คือเหรียญเงิน 10,000 ตำลึงที่เป็นรางวัลจากฝ่าบาท!”
เขาเปิดกล่องและหยิบแท่งเงินสองแท่งออกมามอบให้ต้าหลี่และเสี่ยวกุ้ยตามลำดับ จากนั้นจึงพูดว่า “นี่สำหรับพวกเจ้า เอาไว้ซื้อเสื้อผ้าและของใช้ในบ้าน!”
"ขอบคุณขอรับนายท่าน!"
"ขอบคุณนายท่านมากเลยเจ้าค่ะ!"
ทั้งสองคนหัวเราะกันมากจนปิดปากไม่มิด
“ซือซือ ที่เหลือเป็นของเจ้า!”
“เจ้าค่ะท่านสามี!” หลี่ซือซือยิ้มออกมาอย่างมีความสุข
ในโลกนี้ บุรุษมีหน้าที่รับผิดชอบในการทำงานและหาเลี้ยงชีพ ส่วนสตรีมีหน้าที่รับผิดชอบในการจัดการเงินตราและกิจการในครัวเรือน การที่เขามอบเงินให้กับหลี่ซือซือ แสดงว่าเขายอมรับตำแหน่งของนางในฐานะภรรยาอย่างแท้จริง
ไม่นานนัก ก็ได้เวลามื้อค่ำ
เมื่อมองไปที่โต๊ะที่เต็มไปด้วยจานชาม หลินเป่ยฟานก็ตกใจ: “ทำไมวันนี้ถึงมีมากมายเช่นนี้?”
“ข้าเป็นคนจัดการทุกอย่างเองเจ้าค่ะ! ข้าไม่รู้ว่าท่านสามีต้องการกินอะไร ดังนั้นข้าจึงทำมาให้หมดเลย!” หลี่ซือซือยิ้มออกมา
“แต่พวกนี้มันต้องใช้เงินจำนวนมากนะ!” หลินเป่ยฟานรู้สึกไม่สบายใจเล็กน้อย
“กินเถิดท่านสามี แม้ว่าเราจะกินอาหารเช่นนี้ทุกวัน เราก็สามารถจ่ายซื้อพวกมันได้!” หลี่ซือซือป้องปากของนางและหัวเราะออกมา
"ทำไมถึงทำเช่นนั้นได้ล่ะ?" หลินเป่ยฟานไม่เข้าใจเลย
“เพราะก่อนที่ข้าจะเข้าแต่งกับข้า ข้าเองก็มีเงินอยู่มากมาย ข้าใช้มันบางส่วนเพื่อไถ่ตัวเอง ตอนนี้ข้าจึงยังเหลืออีก 140,000 ตำลึง! แม้ว่าข้าจะไม่สามารถรับประกันได้ว่าเราจะร่ำรวยและมั่งคั่ง แต่ข้าก็สามารถมั่นใจได้ว่าเราสองจะสามารถมีชีวิตที่ไร้กังวลได้!”
หลินเป่ยฟานกับชะงักไปครู่หนึ่ง หลี่ซือซือได้ใช้เงิน 50,000 ตำลึงเพื่อไถ่ตัวเองออกมา!
ไม่คาดคิดเลยว่ายังเหลืออีก 140,000 ตำลึง!
สมกับเป็นโฉมงามอันดับหนึ่งของเมืองหลวง นางมีเบี้ยเก็บอยู่มากมายจริงเชียว!
นี่เขาได้แต่งงานกับสตรีที่ร่ำรวยจริงๆ สินะ!
หลินเป่ยฟานหัวเราะออกมาเสียงดังลั่น “ดูเหมือนว่าในอนาคต ข้าคงต้องพึ่งพาข้าวนุ่มของเจ้าแล้ว ยอดรักข้า!”
ใบหน้าของหลี่ซือซือพลันเปลี่ยนเป็นจริงจังขึ้นมาทันที “ท่านสามี ท่านจะพูดเช่นนั้นไม่ได้นะ! เราเป็นอันหนึ่งอันเดียวกัน เงินของท่านคือเงินของข้า และมันก็เป็นของท่านเช่นเดียวกัน!”
"ข้ารู้แล้ว รู้แล้ว!" หลินเป่ยฟานหัวเราะออกมาอย่างเต็มที่
ถ้ามีภรรยาเช่นนี้ เขาจะกล้าขออะไรจากสวรรค์อีก?
จากนั้นพวกเขาก็ดื่มและรับประทานอาหารกัน
อันที่จริง คนที่กินเป็นส่วนใหญ่คือหลินเป่ยฟาน ส่วนหลี่ซือซือที่อยู่เคียงข้างเขาก็คอยรินไวน์และยกอาหาร พลางจ้องมองมาที่เขาโดยไม่หันหนีไปไหนด้วยรอยยิ้มอันปลื้มปิติ
หลินเป่ยฟานรู้สึกว่าวันนี้เขามีความสุขมาก!
ในช่วงราชสำนัก เขาได้รับรางวัลจากจักรพรรดินี
เมื่อเขากลับถึงบ้าน ก็มีอาหารและไวน์ดีๆ รวมทั้งภรรยาที่คอยปรนนิบัติเขา
ชีวิตช่างสวยงามเกินไปแล้ว!
ตามที่คาดไว้ ผู้ทำดีย่อมไม่ได้รับการปฏิบัติอย่างไม่เป็นธรรม!
ยิ่งคนแบบเขาที่ทั้งใจดีและหล่อเหลา สรวงสวรรค์ย่อมโปรดปรานเขาเป็นแน่!
