บทที่ 34: “นายท่าน ท่านคือวีรบุรุษแห่งรัตติกาลใช่ไหม?”
ติดตามเป็นกำลังใจให้ผู้แปลได้ที่แฟนเพจ:BamแปลNiyay
บทที่ 34: “นายท่าน ท่านคือวีรบุรุษแห่งรัตติกาลใช่ไหม?” (ขอเปลี่ยนผู้กล้าเป็นวีรบุรุษครับ)
จักรพรรดินีพูดออกมาด้วยน้ำเสียงจริงจัง “ใช่ ข้าต้องการใช้เงินของเขาเพื่อเพิ่มอำนาจของข้าเอง!”
จักรพรรดินีถอนหายใจและพูดด้วยความกังวล “ทุกวันนี้มีข้าราชการที่ทุจริตจำนวนมากในราชสำนัก จัดตั้งกลุ่มแย่งชิงเพื่ออำนาจและเงินทอง อีกทั้งยังฉ้อราษฎร์บังหลวงไม่สนใคร! นอกเมืองหลวง ท่านลุงจักรพรรดิของข้ามีกองทัพของตัวเองและสามารถตั้งตนก่อกบฏได้ตลอดเวลา! ยิ่งไปกว่านั้น เหล่าราชวงศ์จักรวรรดิแดนอื่นก็ได้ย้ายทหารไปประจำการที่ชายแดน พร้อมที่จะบุกที่ราบภาคกลางได้ทุกเมื่อ! กระทั่งโลกวิชายุทธ์ก็ไม่มั่นคงนัก มีคนที่ทะเยอทะยานสร้างปัญหาอยู่มากมายตลอด…”
"อนิจจา! ในอนาคตอันใกล้ ทั้งโลกคงจะตกอยู่ในความวุ่นวายอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้แน่! เพื่อที่จะหลอกลวงเหล่าข้าราชการในราชสำนักและท่านลุงข้า รวมถึงจักรพรรดิต่างแดน ข้าต้องแสร้งทำเป็นผู้ปกครองที่โง่เขลาและพอกพูนสะสมความแข็งแกร่งอย่างลับๆ!”
จักรพรรดินีถอนหายใจอีกครั้ง “ทว่าเพื่อพัฒนาอำนาจของตัวข้า ไม่เพียงต้องการเวลา แต่ข้ายังต้องการเงินและเมล็ดข้าวจำนวนมาก! ข้าขาดแคลนเงินอย่างมหาศาล คลังส่วนตัวว่างเปล่าและข้าก็ต้องการใช้เงินจากคลังแห่งชาติ แต่เงินนั้นกลับถูกจับตามองด้วยสายตานับไม่ถ้วน ถ้าข้าเผยความตั้งใจออกไป ข้าจะถูกเปิดเผยและทำให้ผู้อื่นระวังในตัวข้าอีก!”
“แต่ตอนนี้ ข้ามีวิธีหาเงินที่ดีขึ้นมากแล้ว!” เสียงของจักรพรรดินีเอ่ยออกมาอย่างมีความสุขเล็กน้อย “นั่นคือการเอาเงินที่หลินเป่ยฟานยักยอกมาไว้ในมือของข้า! หลังจากที่ข้ามีเงินพอ ข้าก็จะสามารถเพิ่มอำนาจของตัวข้าและจัดการกับวิกฤตในอนาคตได้!”
“ฝ่าบาท นี่เป็นความคิดที่ดีจริงๆ! ทว่ามันก็เป็นปัญหายากมากที่จะไปเอาเงินจากเขา! หากเราใช้กำลัง มันอาจนำไปสู่ผลกระทบที่ไม่อาจควบคุมได้!”
“เพราะอย่างนั่นข้าจึงต้องการความช่วยเหลือจากพี่สาวฉิงเสวียน ข้าเชื่อว่าเจ้าจัดการเรื่องนี้ได้!”
จักรพรรดินีขยิบตาอย่างซุกซน “ข้ามีเพียงคำขอเดียวเท่านั้น อย่าเปิดเผยตัวตนของข้า! เรื่องนี้มันไม่ได้อภิรมย์นัก ยิ่งน้อยคนทราบยิ่งดี ต้องไม่ให้ผู้ใดรู้เรื่องข้ากำลังเสริมสร้างอำนาจของตนโดยเด็ดขาด!”
“ภารกิจนี้ค่อนข้างยาก แต่ข้าจะพยายามอย่างเต็มที่เพื่อหาทางออก ให้ท่านเอง!”
“ขอบคุณพี่สาวฉิงเสวียน!” ร่างสีขาวได้ค่อยๆ เลือนหายไป
วันรุ่งขึ้น หลินเป่ยฟานก็ออกเดินทางแต่เช้าตรู่ไปยังราชสำนักช่วงรุ่งสาง
ยามเที่ยง ต้าหลี่ถือกล่องขนาดใหญ่สองกล่องเข้าไปในห้องของหลินเป่ยฟาน
หลี่ซือซือเห็นทุกอย่างที่เกิดขึ้น
นางจึงถามอย่างสงสัยว่า “ต้าหลี่ เจ้ากำลังทำอะไรหรือ?”
ต้าหลี่ก้มศีรษะลงด้วยความเคารพและกล่าวว่า “ขอตอบนายหญิง เมื่อนายท่านออกไปข้างนอกเช้านี้ เขาได้ให้ธนบัตรเงินมูลค่า 100,000 ตำลึงและบอกให้ข้าแลกเป็นเงิน 100,000 ตำลึงที่ร้านแลกเงิน! ภายในนี้มีเงินหนึ่งแสนตำลึงอยู่!”
“เงินหนึ่งแสนตำลึง…” ดวงตาของหลี่ซือซือคล้ายตกอยู่ในห้วงภวังค์
ในตอนนั้น ต้าหลี่ก็ย้ายกล่องเสร็จแล้ว จึงปิดประตูห้องไป
“นายหญิงน้อย ข้าไม่มีธุระอื่นใดแล้ว เช่นนั้นข้าขอตัวไปทำงานของข้าต่อ!”
"อืม ไปเถอะ!"
หลังจากที่ต้าหลี่จากไป หลี่ซือซือก็ค่อยๆ เดินไปและเปิดประตูห้องของหลินเป่ยฟาน นางเปิดกล่องขนาดใหญ่สองกล่องที่วางอยู่ข้างเตียงและตาของนางก็พร่าเลือนไปด้วยความแวววาวของเงินที่อยู่ภายใน
“มันคือเงินหนึ่งแสนตำลึงจริงๆ ด้วย!” สายตาของหลี่ซือซือนั้นซับซ้อนมาก แสดงออกมาถึงความเศร้า ความผิดหวังและความสับสน
ในยามเย็น เมื่อหลินเป่ยฟานกลับมาทานอาหาร เขาก็สังเกตเห็นว่าใบหน้าของหลี่ซือซือดูไม่ค่อยปกติ ดูซีดเซียวและไม่อยากสำรับเลย
ดังนั้นเขาจึงถามออกมาด้วยความกังวลว่า “เกิดอะไรขึ้นหรือ? เจ้ารู้สึกไม่สบายเหรอ?”
หลี่ซือซือฝืนยิ้ม “เจ้าค่ะ บางทีข้าอาจจะเป็นไข้หวัดจึงรู้สึกไม่สบายนัก ขอบคุณสำหรับความห่วงใยของท่านเจ้าค่ะ!”
“เจ้าต้องการให้ข้าเรียกหมอให้หรือเปล่า?”
“ไม่จำเป็นเลย ไม่มีอะไรร้ายแรงเลยเจ้าค่ะ เพียงหลับสักงีบคงกลับมาแข็งแรงแล้ว!”
“อืม หลังทานมื้อเย็นไปแล้ว ก็จงพักผ่อนให้เร็วที่สุดเท่าที่จะเป็นไปได้เถอะ!”
บทสนทนาของพวกเขามีเพียงน้อยนิด ราวกับว่าทั้งคู่มีบางอย่างอยู่ในใจ
หลังทานมื้อเย็น หลี่ซือซือก็กลับไปพักผ่อนที่ห้องของนาง
หลินเป่ยฟานก็กลับไปที่ห้องของตัวเอง เปิดกล่องที่เต็มไปด้วยเงิน จากนั้นก็หยิบเงินมาบดขยี้ทีละชิ้น
ในยามดึก หลินเป่ยฟานเปลี่ยนเสื้อคลุมของเขาอีกครั้งและแอบออกไปพร้อมกับเงินที่บดละเอียด เพื่อกระจายความมั่งคั่งให้แก่ประชาชน
ไม่นานหลังจากที่เขาออกไป ร่างที่สง่างามก็ปรากฏขึ้นที่ประตูห้องของหลินเป่ยฟาน
นางเคาะประตูและเรียกสองสามครั้ง แต่ไม่มีการตอบสนองกลับคืนมา
เมื่อนางผลักประตู นางจึงพบว่าไม่มีใครอยู่ข้างใน
กล่องเงินขนาดใหญ่สองกล่องเปิดอยู่ แต่ไม่มีเงินเหลืออยู่ข้างในแม้แต่กล่องเดียว
“นายท่านไปไหนกัน? แล้วเงินไปไหนหมดเล่า?” หลี่ซือซือรู้สึกเหมือนกำลังเดินอยู่ท่ามกลางหมู่หมอกมากมาย
หลินเป่ยฟานเป็นผู้ที่ลึกลับมากสำหรับนาง ไม่ถึงหนึ่งชั่วโมงต่อมา หลินเป่ยฟานก็กระจายความมั่งคั่งให้ผู้อื่นเสร็จสิ้นและกำลังตรงกลับเรือน
แต่ทันทีที่เขามาถึงประตูห้อง เขาก็รู้สึกว่ามีคนอื่นอยู่ข้างใน กำลังนั่งอยู่บนเตียงของเขา
เขาตื่นตัวมากและบุกเข้ามาทันที “เจ้าเป็นใครกัน?”
ด้วยการเคลื่อนไหวอย่างรวดเร็ว เขาคว้าคอของบุคคลนั้นอย่างรวดเร็ว
แต่ในเวลาถัดมา หลินเป่ยฟานก็จำคนที่อยู่ตรงหน้าเขาได้และปล่อยมือทันที
“ซือซือ เจ้ามาที่นี่ทำไม? เจ้ามาทำอะไรที่นี่?”
“นายท่าน ซือซือกำลังรอท่านอยู่เจ้าค่ะ!”
หลี่ซือซือลุกขึ้นจากเตียงและเดินไปหาชายสวมหน้ากากดำตรงหน้านางอย่างกล้าหาญ
ด้วยมือที่สั่นเทา นางถอดหน้ากากออกจนมันเผยให้เห็นใบหน้าที่คุ้นเคย
ในขณะนั้นเอง น้ำตาก็ได้ไหลออกมาจากดวงตาของนาง นางยิ้มอย่างตื่นเต้น “นายท่าน ข้ารู้อยู่แล้วว่าต้องเป็นท่าน! ท่านคือวีรบุรุษแห่งรัตติกาลใช่หรือไม่? ท่านคือผู้มีจิตใจเมตตาผู้นั้นสินะ? ซือซือคงไม่ได้เข้าใจผิดไปใช่ไหมเจ้าคะ?”
