บทที่ 107 - ไปที่ดาวเคราะห์ไคโอเหนือและการฝึกของหลินเฉิน
ติดตามเป็นกำลังใจให้ผู้แปลได้ที่แฟนเพจ:BamแปลNiyay
บทที่ 107 - ไปที่ดาวเคราะห์ไคโอเหนือและการฝึกของหลินเฉิน
เมื่อได้ยินคำพูดของหลินเฉิ พิคโกโร่ก็ไม่กล้าที่จะไม่เชื่อฟังและทำได้เพียงบินเข้ามาหา
แต่เขาก็ยังคงอยู่ห่างจากโกคูและคนอื่นๆ
“พี่หลินเฉิน ช่วยอธิบายตอนนี้เลยได้ไหม? เส้นทางการฝึกใหม่ที่ท่านพูดถึงคืออะไรกันแน่?” โกคูเริ่มใจร้อน
หลินเฉินยิ้มและตอบว่า “วันนี้ข้ารวมพวกเจ้าทั้งหมดมาเพราะข้าต้องการพาพวกเจ้าไปยังสถานที่ฝึกใหม่”
“ทุกคนที่อยู่ที่นี่ยกเว้พิคโกโร่ได้ฝึกในหอคอยคารินกับพระเจ้าแล้ว แม้ว่าพวกเจ้าจะแข็งแกร่งมากอยู่แล้ว แต่ข้าต้องบอกเจ้าว่านอกโลกมีคนนับไม่ถ้วนที่แข็งแกร่งกว่าพวกเจ้า”
“ดังนั้นข้าจึงคิดที่จะแนะนำเจ้าให้รู้จักกับสถานที่ฝึกของไคโอ”
"ไคโอ? ใครล่ะนั่น?"
เมื่อได้ยินชื่อที่ไม่คุ้นเคย โกคูจึงรู้สึกสงสัย
หลินเฉินกำลังจะอธิบาย ทันใดนั้นเสียงของชายชราก็ดังขึ้น: “หลินเฉิน ให้ข้าอธิบายเถอะ”
จากนั้นพระเจ้าก็เดินเข้ามาและพูดด้วยความชื่นชมออกนอกหน้า “ท่านไคโอเหนือเป็นเทพผู้ยิ่งใหญ่ที่ดูแลพื้นที่ทางเหนือทั้งหมด เขามีความแข็งแกร่งที่โดดเด่นและเป็นเทพเจ้าที่ยิ่งใหญ่ที่สุดในพื้นที่ทางเหนือทั้งหมด…”
“ขอโทษที่ขัดจังหวะ” หลินเฉินพูดแทรกขึ้น: “พระเจ้า เจ้าพูดผิดแล้ว ในความเป็นจริงยังมี ราชาไคโอที่อยู่เหนือไคโอเหนือ ทั้งยังมีไคโอชินที่อยู่เหนือราชาไคโอ และยังมีเทพเจ้าที่ระดับสูงกว่าไคโอชินอยู่ ความรู้ของเจ้ายังไม่ถูกต้องทั้งหมด”
"อะไรนะ?" ใบหน้าสีเขียวของพระเจ้าพลันเปลี่ยนเป็นสีแดง “งั้นก็มีเทพเจ้าที่ทรงพลังมากกว่านี้อีกหรือ?”
"แค่ก แค่ก..."
เขาไอออกมาและพูดว่า “ก็ตามที่หลินเฉินกล่าว เขาต้องการพาพวกเจ้าทั้งหมดไปยังสถานที่ของคนที่มีความแข็งแกร่งมากผู้นั้น”
“ถ้าอย่างนั้นเขาทรงพลังมากเลยสินะ?” โกคูถามอย่างร้อนรน
“อย่างน้อยยามนี้เขาก็มีพลังมากกว่าพวกเจ้าทุกคน” หลินเฉินอธิบาย “สิ่งที่สำคัญที่สุดคือไคโอเหนือมีความเชี่ยวชาญในเทคนิคที่ไม่อาจหยั่งรู้ได้มากมาย ทั้งยังมีวิธีการฝึกที่ก้าวหน้ากว่าโลกมาก เจ้าสามารถเรียนรู้หลายสิ่งหลายอย่างเมื่อเจ้าไปที่นั่นได้”
“จริงเหรอ งั้นก็รีบไปกันเถอะ!” โกคูแทบรอไม่ไหวแล้ว
“ในการไปพบกับท่านไคโอเหนือ เราต้องได้รับความยินยอมจากราชาเยมมาแห่งยมโลกเสียก่อน ซึ่งหากเราต้องการไปยังยมโลกอย่างมีชีวิต เราก็ต้องพึ่งพาพลังของพระเจ้า นั่นเป็นเหตุผลที่ข้าขอให้ทุกคนมารวมตัวกันที่นี่ในวันนี้ จากนั้น...”
หลินเฉินพูดกับพระเจ้า “พระเจ้า เชิญเลย”
“เอาล่ะทุกคน ช่วยวางมือบนตัวข้าด้วย”
ทุกคนพยักหน้าและวางมือบนตัวพระเจ้า
หลังจากนั้นไม่นาน พระเจ้าและทุกคนก็หายไปจากวังพระเจ้า และเมื่อพวกเขาปรากฏตัวอีกครั้ง พวกเขาก็อยู่ในยมโลกแล้ว
ทิวทัศน์ของยมโลกแตกต่างจากโลกที่มีชีวิตชีวาอย่างสิ้นเชิง บริเวณโดยรอบเต็มไปด้วยสีทองเต็มไปหมด
เมื่อพวกเขามองขึ้นไป ก็เห็นเพียงเมฆวิเศษสีทองกว้างใหญ่
“นี่คืออีกโลกหนึ่งสินะ”
ยกเว้นพิคโคโล่ ทุกคนต่างตะโกนออกมาด้วยความประหลาดใจ
หลินเฉินมาที่นี่เป็นครั้งแรก ดังนั้นเขาจึงมองไปรอบๆ และจำตำแหน่งของสถานที่แห่งนี้ เพื่อที่ในอนาคตเขาจะสามารถเคลื่อนย้ายมาที่นี่ได้โดยไม่ต้องพึ่งพาพระเจ้า
ในอดีต เนื่องจากเขาไม่รู้ตำแหน่งของยมโลก เขาจึงไม่สามารถมาที่นี่ได้ แม้ว่าเขาจะสามารถใช้เคลื่อนย้ายพริบตาได้ก็ตาม ยามนี้มันคงจะไม่มีปัญหาอะไรอีกแล้ว
หลังจากนั้นไม่นาน ด้วยคำแนะนำของพระเจ้า ทุกคนได้พบกับราชายักษ์เยมมาและได้รับอนุญาตให้มุ่งหน้าไปยังทางอสรพิษ
ทว่าเมื่อหลินเฉินและคนอื่นๆ กำลังจะเดินตามยักษ์ไปทางอสรพิษ ราชาเยมมาก็เหลือบมองไปที่หลินเฉินและพูดด้วยความประหลาดใจว่า “เดี๋ยวก่อนมนุษย์! เจ้าชื่ออะไร?”
ทุกคนพลันหยุดลง หลินเฉินเงยหน้าขึ้นมองราชาเยมมาและยิ้ม “ข้าชื่อหลินเฉิน เจ้าสามารถเรียกข้าว่าลิงค์ก็ได้เช่นกัน มีอะไรงั้นเหรอราชาเยมมา?”
“ลิงค์ เจ้าเป็นชาวไซย่าหรือ?”
"ใช่แล้ว"
“โอ้…” ราชาเยมมาขมวดคิ้ว จากนั้นจึงส่ายศีรษะและพูดว่า“ไม่มีอะไรหรอก ไปต่อได้เลย แต่ทางอสรพิษใช่ว่าจะเป็นทางที่ง่ายดาย”
"เข้าใจแล้ว"
เมื่อพูดเช่นนั้น หลินเฉินและคนอื่นๆ ก็เริ่มออกเดินทางอีกครั้ง
เมื่อพวกเขาทั้งหมดหายไปจากวังของราชาเยมมา ยักษ์ตัวหนึ่งก็ถามด้วยความสงสัยว่า “ราชาเยมมา หรือว่าท่านสัมผัสอะไรพิเศษในตัวมนุษย์คนนั้นได้เหรอ?”
ราชาเยมมาล่าวด้วยสีหน้าเคร่งขรึม: “เจ้าคงไม่รู้สินะ ข้าเพิ่งเห็นอายุขัยของชายคนนี้ เขาน่าจะตายไปมากกว่าสิบปีแล้ว”
"อะไรนะขอรับ? เขาตายทั้งเป็นงั้นเหรอขอรับ?”
“ไม่ เขายังมีชีวิตอยู่ มันจึงเป็นเรื่องแปลกมากที่เขาหนีจากชะตากรรมของเขาได้ ทั้งยังมีชีวิตอยู่จนถึงทุกวันนี้ได้ยังไงกัน?” ราชาเยมมาส่ายศีรษะด้วยความสับสน
ในยามนั้นเอง เมื่อยักษ์ได้พาพวกเขาเดินผ่านไปตามทางของยมโลก ในที่สุดพวกเขาก็ได้มาถึงทางอสรพิษ
มันเป็นหัวงูขนาดใหญ่ที่อ้าปากกว้าง มีเมฆสีทองที่ไม่อาจพบเจอได้ตามปกติล้อมรอบและร่างงูซิกแซกที่ไม่มีที่สิ้นสุดลอยอยู่เหนือเมฆสีทอง
หลินเฉินยืนอยู่บนศีรษะงูและพูดกับทุกคนว่า: “ทุกคน ปลายทางของทางอสรพิษคือดาวเคราะห์ของไคโอเหนือ ไคโอจะอาศัยอยู่ที่นั่นและมันคือจุดหมายปลายทางของพวกเจ้า ส่วนนี้คือถั่วเซียนสิบลูก เอาไว้ใช้เป็นอาหารระหว่างเดินทาง พวกเจ้าควรกินมันอย่างช้าๆ และถ้าเจ้ากินหมด พวกเจ้าก็คงต้องหาวิธีด้วยตัวเองแล้ว”
เมื่อรับถั่วเซียนที่หลินเฉินขว้างออกมา คุริรินถามด้วยความประหลาดใจ “ท่านหลินเฉิน ท่านไม่มาที่ดาวเคราะห์ของไคโอหรือด้วยหรือ?”
“ไม่ ข้าจะไปแน่นอน แต่ไม่ได้ไปกับพวกเจ้า” หลินเฉินกล่าว
"ทำไมกันล่ะ?"
“เพราะพวกเจ้าช้าเกินไป ข้าจึงไม่มีเวลาไปกับพวกเจ้า”
หลินเฉินยิ้มและออร่าที่ทรงพลังก็ปะทุออกมาจากร่างกายของเขาทันที จากนั้นเขาก็หันกลับมาและบินไปยังจุดสิ้นสุดของทางอสรพิษ ตัวเขากลายเป็นจุดสีดำในพริบตาจนเลือนหายไป
เมื่อทิ้งโกคูและคนอื่นๆ ไว้แล้ว หลินเฉินก็บินตรงไปยังดาวเคราะห์ของไคโอเหนือ
ในงานดั้งเดิม โกคูที่มีระดับพลังประมาณ 500 ใช้เวลาเกือบครึ่งปีในการเดินไปตามทางอสรพิษ มันมีระยะทางล้านกิโลเมตร แต่สำหรับหลินเฉิน ระยะทางล้านกิโลเมตรนั้นเพียงชั่วครู่ก็ถึงแล้ว
ในไม่ช้า เขาก็มาถึงใกล้ดาวเคราะห์ของไคโอเหนือ
เมื่อหลินเฉินลงมาถึงดาวเคราะห์ของไคโอ ซึ่งมีแรงโน้มถ่วงมากกว่า 10 เท่า ไคโอที่ดูคล้ายกับแมลงสาบก็เอามือไพล่หลังและกำลังรออยู่
“สวัสดีราชาแห่งชาวไซย่า” ไคโอมองไปทางหลินเฉินด้วยรอยยิ้ม
นอกจากเขาแล้ว สัตว์เลี้ยงของไคโออย่างกอริลลาบับเบิ้ลและจิ้งหรีดเกรกอรี่ก็มองมาทางหลินเฉินด้วยความสงสัย
“สวัสดีท่านไคโอ”
หลินเฉินยิ้มและพูดว่า “รู้ได้ทันทีว่าข้าเป็นใคร ดูเหมือนว่าท่านจะให้ความสนใจข้าพอสมควรเลยนะ ท่านไคโอ”
เมื่อได้ยินที่หลินเฉินกล่าว ก็คล้ายกับมีประกายแสงได้ลอดผ่านแว่นกันแดดของไคโอ: “แน่นอนสิ เจ้าเป็นคนดังที่เปลี่ยนแปลงเหล่าชาวไซย่าไปคนละขั้ว ทั้งยังสามารถเอาชนะฟรีเซอร์ได้ ข้าน่ะสนใจเรื่องเจ้ามาหลายวันแล้ว!”
“ว่าแต่บอกข้ามาสิ เจ้ามาทำอะไรที่บ้านข้าเหรอ? ข้ารู้ว่าเจ้านำคนอีกมากมายมาฝึกฝนที่นี่ แล้วเจ้าล่ะ? ข้าคิดว่าข้าคงไม่มีอะไรจะสอนซูเปอร์ไซย่าในตำนานหรอกนะ”
"ไม่เลย ข้ารู้ว่าท่านน่ะมีวิชาพลังมากมาย ท่านไคโอ ท่านช่วยสอนพวกมันให้ข้าได้ไหม?"
