นักฆ่าเกิดใหม่กลายเป็นจอมดาบอัจฉริยะ 54
ติดตามเป็นกำลังใจให้ผู้แปลได้ที่แฟนเพจ:BamแปลNiyay
บทที่ 54
ราอนและเด็กฝึกหัดใช้ประตูมิติเพื่อย้ายไปทางตอนใต้สุดของซีกฮาร์ท
ปกติแล้วพวกเขาควรจะเดินทางไปเองเพื่อที่จะได้ประสบการณ์เช่นการตั้งแคมป์ แต่พวกเขาจำเป็นต้องรีบไปให้เร็วที่สุดเท่าที่จะทำได้เพราะมันเป็นภารกิจติดตาม
สีหน้าของทุกคนดูตึงเครียดกับภารกิจแรก
"คืนนี้เราจะพักผ่อนที่นั่นก่อน”
ริมเมอร์ชี้ไปที่หมู่บ้านที่อยู่ตรงตีนเขา มันเป็นหมู่บ้านเล็กๆ ที่มีควันสีเทาออกมาจากปล่องไฟของบ้านหลายหลัง
หมู่บ้านนี้เป็นส่วนหนึ่งของอาณาเขตซีกฮาร์ท ที่ทางเข้าหมู่บ้านมีตราดาบไฟถูกแกะสลักไว้อยู่
"ไม่ใช่ว่าพวกเราต้องรีบเดินทางเหรอครับ?”
เบอร์เรนถามริมเมอร์
"ตั้งแต่ข้ามประตูมิติมาแรงของพวกเธอก็จะหมดอยู่แล้ว คิดว่าตอนนี้จะตามพวกเขาไปทันหรือไง?”
“อืม…”
เบอร์เรนหันกลับไปมองเด็กคนอื่น
แม้ว่าประตูมิติจะทำให้สามารถเคลื่อนย้ายระยะไกลได้ในช่วงเวลาสั้นๆ แต่ก็ต้องใช้แรงกายและความอดทนอย่างมาก
นี่เป็นครั้งแรกที่เด็กฝึกหัดส่วนใหญ่ได้ใช้ประตูมิติ พวกเขาจึงเหนื่อยล้ามาก
"พวกเธอจะได้พักผ่อนคืนนี้เป็นคืนสุดท้าย ตั้งแต่พรุ่งนี้เราต้องติดตามพวกโจรไปแล้วจะไม่ได้พักแบบดีๆกันอีกเลย”
"แต่ถ้าเราไปช้ากว่านี้ อาจจะมีคนต้องตายเพิ่มอีก..."
"ถึงแม้พวกโจรเสือหิมะจะเป็นแค่กลุ่มเล็กๆ แต่พวกมันเกี่ยวข้องกับสหพันธ์เหนือ-ใต้เชียวนะ อย่าคิดว่าเธอจะเอาชนะพวกมันได้ง่ายๆสิ ถ้าเธอต้องต่อสู้กับมันตอนที่กำลังเหนื่อยคนที่ตายอาจจะเป็นเธอแทน”
ริมเมอร์มองไปที่เบอร์เรนอย่างเย็นชา
"จำที่ฉันบอกได้ไหม อย่าประมาทหรือลนลานเกินไปเด็ดขาด เตรียมตัวเตรียมใจให้พร้อมอีกครั้งในขณะที่พักผ่อนในคืนนี้”
"ครับ/ค่ะ..."
"ไปกันเถอะ"
เขาเดินนำไปที่หมู่บ้านโดยมีเด็กฝึกหัดรวมทั้งราอนเดินตามหลังเขาไป
“หืม?”
ราอนเลิกคิ้วขึ้น เขารู้สึกถึงพลังงานบางอย่างที่คุ้นเคยจากหมู่บ้าน
"อาจารย์ครับ”
"มีอะไร?"
"มีนักดาบของตระกูลอยู่ในหมู่บ้านนี้เหรอครับ?”
"ความรู้สึกของเธอนี่ไวจริงๆ”
ริมเมอร์ผิวปากและพยักหน้าหน้า
"เธอสัมผัสได้จริงๆเหรอ?”
"ผมรู้สึกถึงแรงกดดันที่มากเกินไปที่จะเป็นของชาวบ้านธรรมดา”
"เธอพูดถูก มีนักดาบจากตระกูลมาที่นี่ เผื่อว่ากลุ่มโจรจะหนีไปทางเหนือแล้วพวกเขาจะได้จัดการได้ทัน”
“อา…”
ซีกฮาร์ทขึ้นชื่อในการป้องกันหมู่บ้านและเมืองที่อยู่ภายใต้การปกครองของตระกูล นักดาบจะถูกส่งออกมาทันทีที่เกิดปัญหาขึ้นใกล้ๆกับหมู่บ้าน
"ประสาทสัมผัสของเธอนี่ยอดเยี่ยมเกินไปจริงๆ”
“…”
“ฮึ่ม!”
ริมเมอร์ประหลาดใจ นั่นทำให้เบอร์เรนหงุดหงิดและพยายามจะสัมผัสถึงการมีอยู่ของนักดาบตาม ส่วนมาร์ธาบ่นว่าก็ไม่เห็นจะพิเศษตรงไหน
"นักดาบของซีกฮาร์ทมาถึงแล้ว!”
"ว้าว!”
เมื่อมาถึงทางเข้าหมู่บ้าน ชาวบ้านก็โบกมือและส่งเสียงเชียร์ให้พวกเขาเพราะเห็นสัญลักษณ์ของซีกฮาร์ทที่ชุดเกราะของผู้ฝึกสอน
"เปิดประตูได้!”
ประตูหมู่บ้านเปิดออกโดยไม่จำเป็นต้องยืนยันตัวตนใดๆ นั่นแสดงให้เห็นเลยว่าซีกฮาร์ทมีความหมายกับพวกเขามากแค่ไหน
'เหมือนกับของโรเบิร์ต'
ตอนที่เขามีสัญลักษณ์ของโรเบิร์ต ผู้คนทางตอนใต้ก็มีปฏิกิริยาคล้ายๆกัน
“เฮ้อ”
ราอนเก็บความแค้นของเขาเอาไว้แล้วเดินเข้าหมู่บ้านไป อาหารมื้อเย็นถูกเตรียมเอาไว้เป็นอย่างดีเพื่อพวกเขา
"ยินดีต้อนรับนักดาบของซีกฮาร์ท ฉันเป็นผู้ใหญ่บ้านของหมู่บ้านจาร์เท่น, ชื่อแคมม่อน"
ชายชราผมสีเทาเดินมาหาพวกเขาโดยใช้ไม้ค้ำและทักทายพวกเขา ริมเมอร์ก็ทักทายเขากลับด้วยใบหน้าที่ยิ้มแย้มและหันไปรอบๆ
"เขาบอกว่าเขาจะพาพวกเธอไปยังที่พัก วันนี้เป็นวันสุดท้ายแล้วที่พวกเธอจะได้พักผ่อนแบบสบายๆ แล้วมารวมตัวกันใหม่ก่อนอาทิตย์ขึ้น"
"คือว่าผมยังเหลือแรงอยู่ครับ ผมขอเดินตรวจสอบพื้นที่รอบๆนี้ก่อนนะครับ”
เบอร์เรนยกมือ
"มุ่งมั่นดีนี่ แต่เธอควรจะรู้จักเส้นทางก่อน หรือว่าเธอรู้จักรอบๆที่นี่หมดแล้วล่ะ?”
ริมเมอร์มองลงไปที่เบอร์เรนทันที
"จ-จากแผนที่..."
"หมู่บ้านนี้ถูกล้อมรอบด้วยป่าและภูเขา แม้ว่าจะเคยเห็นในแผนที่แต่พอไปอยู่ตรงนั้นเธอก็จะสับสนอยู่ดี แล้วถ้าพวกโจรมาซุ่มโจมตีเธอล่ะ? หัวของเธอคงจะบินไปก่อนที่เธอจะรู้ตัวซะอีก”
ริมเมอร์ยิ้มและแตะที่หัวของเบอร์เรนเบาๆ
"ฉันรู้ว่าเธอรู้สึกยังไง แต่ความมุ่งมั่นของเธอจะกลายเป็นโอกาสของพวกมัน ยังไงพวกมันก็ออกจากแถวนี้ไม่ได้หรอก ใจเย็นๆก่อนนะ”
"ข-เข้าใจแล้วครับ”
เบอร์เรนและเด็กฝึกหัดที่ตามเขาก้มหัวลง
"ตั้งแต่วันพรุ่งนี้พวกเธอจะไม่ได้พักผ่อนกันเลย ตอนนี้ก็รีบไปพักผ่อนได้แล้วแล้วเราจะรีบออกไปก่อนพระอาทิตย์ขึ้น”
"ครับ/ค่ะ!”
"งั้นตามฉันมา"
เด็กฝึกหัดเดินตามผู้ใหญ่บ้านไปที่ศาลากลางหมู่บ้าน
***
วันรุ่งขึ้น
เป็นอย่างที่ริมเมอร์บอก พวกเขากำลังเดินลงไปทางใต้แบบไม่ได้หยุดพักเลย พวกเขาได้กินแต่อาหารแห้งและพวกเขาก็ไม่ได้หยุดพักผ่อนนานไปกว่าสามชั่วโมง
ยิ่งไปกว่านั้น ที่นี่มีหิมะตกหนักมากจนปิดกั้นวิสัยทัศน์ของพวกเขาทั้งหมด ทำให้พวกเขาเคลื่อนไหวได้ช้ามาก
“หืม”
ราอนปัดหิมะบนไหล่ของเขาแล้วมองไปที่เด็กฝึกหัดคนอื่นๆ
“เฮ้ออออ”
"ไอ้ก้อนขาวๆบ้านี่จะตกลงมาทำไมนักหนา!”
หิมะหนาจนเกือบถึงหัวเข่าของพวกเขา ทำให้แม้แต่เบอร์เรนกับมาร์ธาก็เดินเร็วๆไม่ได้
"โอ้ยยย น่ารำคาญจริงๆ!”
"เมื่อหิมะจะหยุดตกซักที?”
"พวกเราช้ามากเลย”
เด็กฝึกหัดทุกคนกำลังดิ้นรนในกองหิมะ พวกเขาเดินช้ากว่าปกติมากๆจนแทบจะมีความเร็วพอๆกับเต่า
“ฮ่าๆ”
ยกเว้นคนหนึ่ง รูนันกำลังเดินอย่างเพลินเพลินและรวบรวมก้อนหิมะมาเล่นระหว่างทาง
แต่ถ้าพวกเขายังใช้ความเร็วเท่านี้ต่อไป พวกเขาคงตามโจรไม่ทันแน่
อาจารย์ริมเมอร์มองดูพวกเขาโดยไม่พูดอะไร
เขาคิดว่าเขาให้คำแนะนำไปมากพอแล้ว ครั้งนี้เขามาทำหน้าที่เป็นผู้ปกป้องเท่านั้น ซึ่งหมายความว่าราอนจะต้องทำอะไรสักอย่าง
"หยุดก่อน"
ราอนบอกให้ทุกคนหยุด
"พวกเธอไม่ควรขยับข้อเท้าตอนเดินในกองหิมะ ไม่งั้นมันจะเสียแรงไปเปล่าๆ”
เขามองไปที่เด็กฝึกหัด
"ผ่อนคลายข้อเท้าและหัวเข่าของพวกเธอนะแล้วก้าวเท้าเบาๆ มันคล้ายๆกับตอนที่ใช้จังหวะสายน้ำนั่นแหละ”
ราอนเดินไปข้างหน้าเพื่อเป็นการสาธิต
“หือ?”
"ว้าว!”
เด็กฝึกหัดอ้าปากค้าง
ราอนแสดงให้เห็นอีกสองสามครั้งเพื่อที่ทุกคนจะเลียนแบบเขาได้
"เราจะเดินเป็นแถวเดียวตั้งแต่ตรงนี้ไป เบอร์เรนออกมาข้างหน้าทีสิ”
"ทำไม?”
"เพราะว่านายมีพลังต้านทานลม ดังนั้นนายต้องนำหน้าทุกคนและคอยเป็นกำบังให้พวกเขาเวลาเจอกับพายุหิมะหรือลมแรงๆ ”
“อืม!”
พอได้ยินคำว่าผู้นำ ดวงตาของเบอร์เรนก็เป็นประกาย
"ส่วนที่เหลือจะเดินเรียงแถวตามหลังเบอร์เรน”
เบอร์เรนอยู่ด้านหน้า,มาร์ธาอยู่ตรงกลางและรูนันเดินปิดท้ายแถว
"เราจะเปลี่ยนคนนำหน้าทุกๆชั่วโมง ตอนนี้เดินต่อได้แล้ว"
ราอนไม่ได้อยู่ในแถว เขาเดินขนาบข้างและคอยแนะนำเด็กฝึกหัดคนอื่นๆ
ความเร็วของพวกเขาเกือบจะเป็นสองเท่าจากก่อนหน้านี้
"ว้าว...”
"มันเร็วขึ้นจริงๆด้วย แทบไม่ได้แตกต่างจากตอนเดินพื้นปกติ”
"ราอนรู้เรื่องนี้ได้ยังไงกัน?”
"เขาสุดยอดจริงๆ”
เด็กฝึกหัดพูดชื่นชมเขาและมองไปที่ราอนที่เดินอยู่คนเดียวท่ามกลางหิมะ
"เขาเก่งเกินไปแล้ว”
"ใช่มั้ยล่ะ? เขาสอนเด็กคนอื่นได้อย่างมีประสิทธิภาพเหมือนกับว่าเขามีประสบการณ์มาแล้วยังไงอย่างงั้น”
"ผมกำลังจะให้คำแนะนำพวกเขาเลย แต่คงไม่ต้องแล้วล่ะ”
ผู้ฝึกสอนที่ตามพวกเขาอยู่ห่างๆก็ประหลาดใจเช่นกัน
ริมเมอร์ยิ้มเบาๆ มองไปที่ราอนและเหล่าเด็กฝึกหัด
***
ราอนและเด็กฝึกหัดได้ผ่านพายุหิมะมาจนถึงหมู่บ้านแห่งหนึง
หมู่บ้านถูกเผาจนกลายเป็นเถ้าถ่านไปแล้ว ไม่เหลือแม้แต่สัญญาณของสิ่งมีชีวิต
ที่จุดหนึ่งของหมู่บ้านเต็มไปด้วยศพของคนทุกเพศทุกวัยที่ไม่สามารถระบุตัวตนได้
นี่คือหมู่บ้านที่กลุ่มโจรเสือหิมะได้บุกโจมตี
"อุ่ก!"
"อ่า....”
บางคนเริ่มมีอาการคลื่นไส้และหลายคนถึงกับหันหน้าหนี
ราอนเข้าไปตรวจสอบศพเหมือนว่าเขาไม่รู้สึกกลัวเลย
'พวกเขาถูกเผาหลังจากถูกฆ่าด้วยดาบ’
พวกเขาไม่ได้ตายจากไฟ ส่วนใหญ่ถูกดาบเฉือนตายก่อนที่จะถูกเผา ดูเหมือนโจรจะขโมยข้าวของโดยการโจมตีหมู่บ้านแล้วค่อยหนีไป
'เพราะแค่นั้นงั้นเหรอ...'
เขาไม่เข้าใจว่าทำไมกลุ่มโจรภูเขาถึงลงมาโจมตีที่หมู่บ้าน ในเมื่อพวกเขาคอยเก็บค่าผ่านทางอยู่บนภูเขาอยู่แล้ว
"เธอโอเคไหม?”
ริมเมอร์เข้าหาพวกเขาด้วยการแสดงออกที่เป็นห่วง
"ผมไม่เป็นไรครับ"
"ไม่เป็นไร”
คนที่กำลังมองดูศพอย่างใกล้ชิดคือราอนและมาร์ธา
'ฉันรู้อยู่แล้ว....'
ดูเหมือนมาร์ธาจะคุ้นเคยกับการได้เห็นซากศพ หรือไม่ก็เธออาจจะเป็นคนฆ่าคนพวกนั้นด้วยตัวเอง
“อะแฮ่ม”
เบอร์เรนก้าวขึ้นมาและเริ่มตรวจสอบซากศพบ้าง แต่เขาดูฝืนตัวเองสุดๆ
“อืม…”
รูนันรู้สึกว่ามันยาก แต่เธอก็ยังคงพยายามที่จะตรวจสอบบาดแผลบนศพเพื่อให้เข้าใจการใช้ดาบของกลุ่มโจร
เธอเปลี่ยนไปอย่างสิ้นเชิงจากเมื่อก่อนที่แค่เห็นเลือดก็กลัว ราอนคงไม่จำเป็นต้องกังวลเกี่ยวกับเธออีกต่อไป
"จำเอาไว้นะว่านี่คือสิ่งที่กลุ่มโจรเสือหิมะได้ทำเอาไว้ แล้วตวัดดาบไปที่พวกมันโดยห้ามลังเลเด็ดขาด ไปกันต่อเถอะ"
"ครับ/ค่ะ!”
เมื่อได้ยินคำแนะนำของริมเมอร์ สายตาของเด็กฝึกหัดก็ดูมืดมัว ความกังวลใจของพวกเขาได้กลายเป็นความโกรธที่รุนแรง
* * *
* * *
สองวันต่อมา
ราอนและเด็กฝึกหัดทุกคนมาถึงภูเขารูเท่น ซึ่งกลุ่มโจรเสือหิมะน่าจะซ่อนตัวอยู่ที่นี่
เนื่องจากนักดาบของตระกูลได้ปิดล้อมบริเวณรอบๆไว้หมดแล้ว ดังนั้นพวกโจรต้องซ่อนตัวอยู่ในบริเวณใกล้เคียงนี้อย่างแน่นอน
“ทุกคนฟังทางนี้!”
ริมเมอร์ปรบมือเพื่อรวมตัวเด็กฝึกหัด
"ที่นี่จะเป็นฐานหลักของเรา เราจะแบ่งกลุ่มเพื่อแยกย้ายกันตามหาพวกมันตั้งแต่ตอนนี้”
ริมเมอร์แบ่งกลุ่มให้พวกเขา และราอนก็ได้จับกลุ่มกับรูนันเพียงสองคน
เป็นกลุ่มที่ค่อนข้างเล็กเมื่อเทียบกับกลุ่มอื่นๆที่มีสมาชิกสามถึงสี่คน แต่พวกเขาก็แข็งแกร่งมากกว่ากลุ่มอื่น
"เอานกหวีดนี่ไปด้วย”
ริมเมอร์แจกจ่ายนกหวีดสีเงินให้กับแต่ละกลุ่ม
"มันเป็นนกหวีดที่มีแต่คนที่ฝึกฝนมาแล้วเท่านั้นจะได้ยิน ถ้าเธอตกอยู่ในอันตรายก็รีบเป่ามันแล้วผู้ฝึกสอนจะเข้าไปช่วยเธอทันที”
"ครับ/ค่ะ!”
"แต่ก่อนที่จะเป่านกหวีด พวกเธอควรพยายามทำเท่าที่ทำได้ก่อน พวกเธอสามารถทำงานร่วมกันระหว่างกลุ่มหรือจะต่อสู้กับพวกโจรโดยไม่ขอความช่วยเหลือจากอาจารย์ก็ได้ แค่จำไว้ว่าดาบของพวกมันจะไม่ความปรานีอย่างแน่นอน ระวังตัวให้ดีอย่าประมาทเด็ดขาด”
“เข้าใจแล้วครับ/ค่ะ”
เด็กฝึกหัดเริ่มแยกย้ายกันไปในทิศทางที่พวกเขาแต่กลุ่มเลือก
แต่ราอนไม่ได้เคลื่อนไหวในทันที เขามองไปยังภูเขารูเท่นซึ่งตั้งอยู่ทางทิศตะวันออก เนินเขาทางตะวันตก และป่าทึบที่อยู่ถัดกัน
'ภูเขาลูกนั้น’
เขาจ้องมองไปที่ภูเขารูเท่น มันเป็นสถานที่ที่เหมาะกับการซ่อนตัวของกลุ่มโจรที่สุด
แต่เพราะมันเหมาะสมเกินไป ภูเขาจึงอาจไม่ใช่คำตอบ
พวกโจรรู้ตัวว่าพวกมันกำลังถูกไล่ล่า ไม่มีทางที่พวกมันจะไปซ่อนตัวอยู่ในภูเขาหรอก
ในป่าก็เหมือนกัน พวกมันอาจจะถูกเจอตัวได้ยากเพราะมันเป็นป่าทึบ แต่มันก็ยากในการวิ่งหนีเหมือนกัน
'งั้นก็เหลือ...'
ราอนมองไปทางเนินเขา มันอาจจะเป็นเนินเขาที่มองเห็นได้ง่าย แต่มันมีภูมิศาสตร์ที่หลากหลาย
เขาคิดว่าควรไปตรวจสอบแถวเนินเขาเป็นอันดับแรก
“ราอน”
ราอนยืนขึ้น รูนันเข้ามาหาเขาและเอียงหัว ดูเหมือนจะสงสัยว่าทำไมพวกเราไม่ออกไปสักที
ราอนเข้าใจแล้วว่าทำไมเขาถึงได้จับคู่กับเธอ ดูเหมือนว่าริมเมอร์จะอยากให้เขาอยู่ดูแลรูนันที่ใสซื่อ
"ไปทางนี้กันเถอะ”
“อึ้ม”
ราอนเริ่มปีนเขาพร้อมๆกับรูนัน
'ฉันรู้อยู่แล้ว’
มันเป็นอย่างที่คาดไว้ เมื่อเขาผ่านเนินเขามาได้พักนึงก็เจอกับป่าทึบที่ไม่มีทางมองเห็นได้เลยจากข้างนอก ต้นไม้ไม่ได้หนาแน่นแต่เป็นป่าที่ใหญ่มาก
เขาเริ่มตรวจสอบบริเวณทางเข้าของป่า ดูเหมือนว่าป่าแห่งนี้จะเต็มไปด้วยสัตว์มากมาย รอยเท้าขนาดเล็กจำนวนมากของสัตว์ทำให้มันยากที่จะหาร่องรอยของมนุษย์
'อย่างไรก็ตาม'
แต่ราอนไม่เหมือนคนอื่น
เพื่อที่จะกลายเป็นนักฆ่าที่ดีที่สุดนั้น แค่ฝีมือในการฆ่ามันไม่เพียงพอ
การสะกดรอย, การรับรู้ และการรวบรวมข้อมูลของเขาเป็นระดับสูงสุด เขาถึงได้เป็นนักฆ่าที่ดีที่สุด
ราอนมองหาร่องรอยของโจรในขณะที่ค่อยๆเดินไปในป่าอย่างไม่ยอมแพ้ แม้ว่าพวกมันจะมีความเชี่ยวชาญในภูเขาและป่าแต่พวกมันต้องทิ้งร่องรอยบางอย่างไว้บ้าง
'เจอแล้ว!’
ตาของราอนเบิกกว้างเล็กน้อย มันไม่ได้อยู่บนพื้น มีสัญลักษณ์อยู่บนพุ่มไม้ มันมีขนาดเล็กมากจนคงไม่มีใครสังเกตเห็น
"ตามฉันมาเงียบๆนะ”
“อึ้ม”
ราอนย่อตัวลงหลังได้ยินคำตอบของรูนัน. เขาค่อยๆขยับไปตามเส้นทางที่เขาเดาว่าจะเป็นตำแหน่งของพวกโจร
"หยุดก่อน"
ราอนยกมือขึ้นห้าม
"ทำไมล่ะ?”
"มันมีกับดัก”
มีกับดักเชือกเส้นบางๆอยู่ตรงหน้าพวกเขา ถ้าโดนพวกมันแล้วขาของพวกเขาจะขาด และทำให้พวกมันรู้ตัวทันที
'ฉันปล่อยให้มันเกิดขึ้นไม่ได้’
ราอนกำจัดกับดักออกด้วยวิธีที่พวกมันจะไม่รู้ตัว และเดินหน้าต่อไป
เจ้ามองเห็นมันได้ยังไง?
ราธถามขึ้นมา
ข้าไม่เข้าใจจริงๆว่าเจ้าเป็นมนุษย์แบบไหน แม้แต่ราชาแห่งแก่นแท้จะอยู่มานานแล้วแต่ก็ยังไม่เคยเจอมนุษย์แบบเจ้า
'โชคดีน่ะ มันสะท้อนแสงแดดให้ฉันเห็นพอดี’
ฮึ่ม อย่ามาโกหกข้านะ
ราธบอกว่ามันไม่เชื่อเขา ราอนเลยบอกให้มันคิดตามที่มันเชื่อได้เลย แล้วก็เดินลึกเข้าไปในป่า
ยังพอมีร่องรอยอื่นๆอยู่อีก และเขาได้พบกับอะไรแปลกๆอยู่บนพื้น
'นี่มัน...'
มันเป็นรอยเท้าเล็กๆที่ไม่ควรจะอยู่ที่นี่ มันดูเหมือนกับรอยเท้าของเด็ก
'เป็นของเด็กจากหมู่บ้านนั้นหรือเปล่า?’
ดูเหมือนว่าพวกมันพาตัวเด็กๆจากหมู่บ้านนั้นมาด้วยเพื่อที่จะใช้เป็นตัวประกัน
'ไอ้พวกเวรนั่น!’
เขาสูดลมหายใจเข้าออกช้าๆเพื่อทำให้ตัวเองใจเย็นลง
"รูนัน”
“อึ้ม”
"ห้ามส่งเสียงใดๆตั้งแต่ตรงนี้ไป แล้วก็ลองเดินแบบฉันนะ"
เขาสอนให้รูนันให้เดินแบบไม่มีเสียง มันเป็นท่าที่ใช้จังหวะสายน้ำมาประยุกต์ เธอจึงทำตามได้อย่างรวดเร็ว.
"แล้วนกหวีดล่ะ?”
"อย่าพึ่ง"
เนื่องจากพวกมันมีเด็กๆเป็นตัวประกัน เขาจึงต้องหลีกเลี่ยงการส่งเสียงออกไปให้มากที่สุด การที่ผู้ฝึกสอนออกมาตอนนี้จะทำให้เกิดเสียงดังจนพวกมันรู้ตัวได้
พวกเขาควรจะหาพิกัดของพวกมันและเด็กๆให้เจอก่อนเป็นอันดับแรก
"ถ้าฉันให้สัญญาณก็เป่านกหวีดเลยนะ”
"โอเค"
รูนันพยักหน้าและจับนกหวีดไว้แน่น
"ไปกันเถอะ”
ราอนค่อยๆย่องเข้าไป
"เราเกือบจะถึงแล้ว"
***
***
'พวกมันไม่ได้ลบร่องรอยในแถวๆนี้’
ที่เนินเขาและทางเข้าป่าแทบไม่มีร่องรอยหลงเหลือเลย ตรงส่วนกลางของป่าก็มีกับดักมากมาย
พวกมันคงวางใจว่าจะไม่ถูกเจอตัวแล้ว เพราะบริเวณนี้มีร่องรอยของพวกมันอยู่เต็มไปหมด
'อย่างที่คิดไว้เลย’
ราอนขมวดคิ้วหลังจากสำรวจรอบๆ มีร่องรอยของเด็กอยู่ที่นี่เช่นเดียวกัน
"โจรพวกนั้นมีเด็กเป็นตัวประกันด้วย”
"ตัวประกันเหรอ?”
"ใช่ เราควรไปดูให้เห็นกับตาก่อน แล้วค่อยที่จะตัดสินใจว่าจะเอายังไงต่อ”
“อึ้ม”
รูนันพยักหน้าทันที ดูเหมือนว่าเธอจะเชื่อในทุกอย่างที่เขาพูด
"ไปต่อเถอะ”
ราอนย่อตัวจนแทบจะคลานลงกับไปพื้น ส่วนรูนันก็ตามเขามา
หลังจากคลานไปได้สิบนาที พวกเขาก็ได้ยินเสียงของคนพูดคุยกันจากข้างหน้า
ดวงตาของราอนเป็นประกาย
ในที่สุดพวกเขาเจอกลุ่มโจรแล้ว
