ตอนที่ 1301 ทั้งหมดมันเป็นเหตุผลเดียวกัน

ชายคนนั้นพยายามใส่ร้าย โจว เสี่ยวเซิ่ง เพื่อทําให้ใครหลายคนรู้สึกเชื่อครึ่งไม่เชื่อครึ่ง และเลิกแสดงความเห็นอกเห็นใจที่มีต่อ โจว เสี่ยวเซิ่ง

สังคมในตอนนี้คือสังคมของเงิน ผู้คนจึงมีความอ่อนไหวต่อเงินมาก.. โดยเฉพาะอย่างยิ่งเรื่องที่เกี่ยวข้องกับการซื้อบ้าน ราคาบ้านในตอนนี้ค่อนข้างสูง และมันยังสามารถทําลายการป้องกันของผู้คนได้ ..โดยง่ายดาย

“หรือว่าเธอก็คือ โจว เสี่ยวเซิ่ง เด็กสาวคนนั้นที่ตามหาญาติบนอินเทอร์เน็ต?” มีคนได้ถามขึ้นมา

ชายคนนั้น พูดว่า : “โอ้.. นั่นไม่ใช่เธอหรอกหรือ? บอกตรงๆ เลยนะว่า ..ฉันไม่เคยเห็นคนหน้าด้าน ไร้ยางอายขนาดนี้มาก่อน พ่อแม่ของเธอออกมาชี้แจ้งด้วยตัวเอง พวกเขาบอกว่าเธอ.. ต้องการให้พวกเขาซื้อบ้าน นี่คือไม่สนใจความเป็นความตายของครอบครัวคนอื่นเลย คนแบบนี้ คนประเภทนี้ที่ไหน มีอะไรน่าสงสารกัน?”

คําพูดของ ชายคนนั้น ทําให้ใครหลายคนพยักหน้าเห็นด้วย

“ดังนั้นผู้ที่รับฟังความเห็นอย่างรอบด้านย่อมพบทางสว่าง ผู้ที่ฟังความเพียงข้างเดียวย่อมมืดมน อย่างว่าเราจะไปฟังความข้างเดียวไม่ได้!”

“แต่แค่ดูจากประสบการณ์ชีวิตเธอ ก็ค่อนข้างน่าสงสารแล้ว…”

“เด็กที่พลัดพรากจากพ่อแม่ใครเห็นต่างก็สงสารทั้งนั้น แต่ฉันไม่เคยเห็นเด็กคนอื่นเป็นแบบนี้ที่ว่าแค่เจอหน้าพ่อแม่ก็ขอให้ซื้อบ้าน!”

“คุณคิดว่าคุณกำลังซื้อผักกาดหรือยังไง แต่นั่นมันเป็นบ้านนะเว้ย!”

ทุกคนได้เริ่มพูดปากต่อปาก และรู้สึกว่าพฤติกรรมของ โจว เสี่ยวเซิ่ง ที่ให้พ่อแม่ซื้อบ้านให้นั้น ..มันดูไม่ถูกต้อง

ความสําเร็จนี้ ..นํามาพร้อมกับคลื่นระลอกหนึ่ง ชายคนนั้น ดูภูมิใจมาก เขามองไปที่ โจว เสี่ยวเซิ่ง ด้วยความสุขที่ปรากฏอยู่บนใบหน้าของเขา ตัวเขาเองยินดีมากที่ยืนอยู่บนความทุกข์ของ ..คนอื่น

โจว เสี่ยวเซิ่ง ฟังคําพูดของคนโดยรอบข้าง เธอต้องการที่จะโต้แย้ง แต่เมื่อเธอเห็นพวกเขาพากันบ้าน้ำลาย และพูดคุยกันอย่างตื่นเต้น ทันใดนั้นเธอก็ไม่รู้ว่าเธอจะต้องทําอย่างไรออกไป และยิ่งเธอเองก็ไม่รู้ว่า.. จะสามารถทําให้ผู้คนเหล่านี้เชื่อเธอได้อย่างไร

แต่ในขณะนั้น เมื่อมือใหญ่ยื่นออกมาจากด้านข้าง แล้วแตะวางลงบนไหล่ของเธอ ..ความรู้สึกที่คุ้นเคย และความอบอุ่นนี้

“เขาเป็นใคร?”

หลินฟาน ได้นั่งลงข้างๆ โจว เสี่ยวเซิ่ง ทันที และถามออกมา

หลินฟาน กลับมาแล้ว

โจว เสี่ยวเซิ่ง ดูเหมือนจะมีความกล้าหาญ และความแข็งแกร่งอย่างไม่มีที่สิ้นสุด

“เขาชื่อ เจิ้ง จินเทา เป็นญาติห่างๆ ของคุณยายฉัน ก่อนหน้านี้เรามีความขัดแย้งกันเล็กน้อย เขาขโมยไก่ที่คุณยายฉันเลี้ยง ไก่ตัวนั้นเป็นแม่ไก่ที่คุณยายเลี้ยงมานานหลายปี คุณยายฉันได้ร้องไห้ออกมาทันทีที่มันหายไป ฉันจึงได้ไปเล่าเรื่องนี้กับเธอ เธอเลยไปทวงถามหาไก่ และก็ได้เห็นแม่ไก่ถูกเขาตุ๋นไปแล้ว ในตอนนั้นเขายังคงปฏิเสธ คุณยายเลยบอกไปว่าเรื่องไก่ฉันได้เป็นคนเห็นแล้ว เขาจึงไม่สามารถปฏิเสธได้ เลยต้องจ่ายเงินมา เขาแค้นฉันในเรื่องนี้ ดังนั้นเรื่องบนอินเทอร์เน็ต เขาเองก็เป็นคนนําในการกลั่นแกล้งฉัน เรียบเรียงประดิษฐ์ถ้อยคําไม่ดีเพื่อมาว่าร้ายใส่ฉัน และเมื่อกี้เขายังใส่ร้ายฉันในที่นี่อีก” โจว เสี่ยวเซิ่ง ได้อธิบายให้ หลินฟาน ฟัง

หลินฟาน มองออกว่าเธอ ..พูดความจริงทั้งหมด

หลินฟาน พยักหน้า และกล่าวไปว่า : “จําสิ่งที่ผมพูดกับคุณได้ไหม.. งั้นเรามาเริ่มต้นในเรื่องนี้กัน!”

โจว เสี่ยวเซิ่ง เข้าใจความหมายของ หลินฟาน เธอต้องการแก้แค้น และต้องเก็บกวาดคนที่เคยทําร้ายเธอทีละคน!

เธอคนเดียวคงทำไม่ได้อย่างแน่นอน, หลินฟาน บอกว่าจะช่วยเธอ ซึ่งนั่นทำให้เธอมีความกล้าขึ้นมา และเธอก็เชื่อใจ หลินฟาน มาก, ถ้ายังมีใครสักคนในโลกนี้ที่สมควรได้รับความไว้วางใจจากเธอ ..คนๆ นี้ก็จะต้องเป็น หลินฟาน อย่างไม่ต้องสงสัย

การปรากฏตัวของ หลินฟาน ได้ดึงดูดความสนใจของทุกคนไปช่วงเวลาหนึ่ง ทุกคนสงสัยว่า หลินฟาน เป็นใคร และดูเหมือนว่าเขาจะอยู่กับ โจว เสี่ยวเซิ่ง?

เจิ้ง จินเทา ก็ไม่คาดคิดว่า โจว เสี่ยวเซิ่ง จะมีเพื่อนจริงๆ และก็คิดว่าเธอมาแค่คนเดียว ในความคิดของเขา โจว เสี่ยวเซิ่ง ไม่เคยมีเพื่อน อยู่คนเดียวมาตั้งแต่เด็กจนโต นี่คือเหตุผลที่เขากล้ารังแก โจว เสี่ยวเซิ่ง อย่างไร้ซึ่งยางอาย เพราะเธอมันอ่อนแอ และไม่มีทางสู้เขาได้ เขาจึงสามารถรังแกอีกฝ่ายได้ตามใจชอบ อีกทั้งยังไม่จำเป็นต้องมากังวลว่าอีกฝ่ายจะมีความสามารถมาตอบโต้กลับเขาได้

ตอนนี้มีคนมากขึ้นรอบตัว โจว เสี่ยวเซิ่ง ซึ่งทําให้ เจิ้ง จินเทา รู้สึกประหลาดใจเล็กน้อย แต่หลังจากที่เขาพิจารณา หลินฟาน ดูแล้ว เขาก็รู้สึกสบายใจ ทั้งยังโล่งใจมากขึ้น

ชายหนุ่มคนนี้ แต่งตัวเรียบง่าย มองปราดเดียวก็รู้ว่าไม่ใช่คนรวยอะไร อีกอย่างเขายังดูเด็กขนาดนั้น คงจะแก่กว่า โจว เสี่ยวเซิ่ง ไม่กี่ปี ..และคาดว่าน่าจะเป็นคนหนุ่มที่เพิ่งออกมาทํางาน ไม่มีภูมิหลัง ไม่มีความสามารถ คนประเภทนี้สามารถรังแกได้ง่าย

แม้ว่าจะมีการต่อสู้ แต่คนที่อยู่เคียงข้างเขายังมีอีกหลายคน ไม่จําเป็นต้องไปเห็น หลินฟาน อยู่ในสายตาเลยสักนิด!

เจิ้ง จินเทา เมื่อมีความคิดเช่นนี้ เขาก็ไม่รู้สึกตกใจ หรือหวาดกลัวกับการปรากฏตัวของ หลินฟาน แม้แต่น้อย แต่มันยิ่งกลับทำให้เขาแสดงท่าทีหยิ่งผยองมากขึ้นเรื่อยๆ

“เฮ้ๆ โจว เสี่ยวเซิ่ง เธอหรือว่า... หาแฟนได้แล้วงั้นเหรอ? ทําไมฉันไม่เคยรู้มาก่อนเลยว่า เธอมีแฟนแล้ว พ่อแม่ผู้ให้กําเนิดเธอก็พูดจาบังคับให้พวกเขาซื้อบ้านให้ทันทีที่เจอ อีกอย่างเร็วๆ นี้ฉันยังได้ยินคนพูดกัน.. และจริงๆ แล้ว เธอก็คงต้องการซื้อบ้านเพื่อเลี้ยงไอ้เด็กหน้าขาวคนนี้นะเหรอ?” เจิ้ง จินเทา ได้กล่าวล้อเลียนออกไป

ฝูงชนก็ระเบิดเสียงหัวเราะออกมา

โจว เสี่ยวเซิ่ง ยืนขึ้น พร้อมกับตบโต๊ะ : “เจิ้ง จินเทา พอได้แล้ว!”

อีกฝ่ายพูดหัวเราะเยาะเธอก็ช่างมันเถอะ ตอนนี้ยังดึง พี่หลิน เข้ามาเกี่ยวข้องอีก เธอทนไม่ไหวอีกต่อไป

เจิ้ง จินเทา ยิ้ม ..แล้วพูดว่า : “เกิดอะไรขึ้น เธอโกรธแล้วว่างั้น และนี่ก็แสดงว่าฉันพูดถูกใช่มั้ยล่ะ?”

โจว เสี่ยวเซิ่ง พูดว่า : “คุณอย่ามาพูดเรื่องไร้สาระ พี่หลิน ไม่ใช่แฟนของฉัน เขาเป็นแค่เพื่อนของฉัน ฉันจะบอกพวกคุณให้ว่า วันนี้ฉันไปฆ่าตัวตายมา เพียงเพราะคนอย่างพวกคุณมันมีมากเกินไปยังไง! พวกคุณใส่ร้ายฉัน และทําให้ฉันเสียชื่อเสียง พวกคุณมีกันเป็นกลุ่มใหญ่ เมื่อข่าวลือแพร่กระจายออกไป ฉันที่มีเพียงแค่ปากเดียวจะเถียงอะไรไปก็ไม่ได้ ฉันจึงไปฆ่าตัวตาย แต่เป็นเพราะ พี่หลิน ที่ได้ไปพบฉัน และช่วยชีวิตฉันไว้!”

เมื่อได้ยินคําเหล่านี้ คนที่หัวเราะเหล่านั้น ต่างก็ตกตะลึง หยุดยิ้มด้วยความประหลาดใจเล็กน้อย

ฆ่าตัวตาย? เธอ ..จริงจังขนาดนั้นเลยเหรอ?

เจิ้ง จินเทา ได้ยิ้มพร้อมกับหัวเราะ แล้วพูดไปว่า : “เธอบอกว่า.. เธอไปฆ่าตัวตาย แล้วฉันต้องเชื่อว่าเธอไปฆ่าตัวตายมาว่างั้น? ฉันขอถามหน่อย ..ทําไมฉันต้องเชื่อเธอ ทุกคนอย่าได้ไปถูกเธอหลอก! นี่มันก็ไม่มีอะไรไปมากกว่ากลอุบายเล็กน้อยของเธอ เธอมันมีดีแค่จะขายแต่ไอ้เรื่องที่มันน่าสังเวช! โจว เสี่ยวเซิ่ง ฉันจะบอกอะไรให้ว่า.. นอกจากเธอจะตายให้ฉันดูเท่านั้น ฉันถึงจะเชื่อเธอ!”

โจว เสี่ยวเซิ่ง ได้พูดอย่างเย็นชาไปว่า : “ไม่ว่าคุณจะเชื่อหรือไม่ก็ตาม แต่ฉันจะขอบอกความจริงที่ฉันรู้ และมันก็เป็นความจริงเกี่ยวกับตัวฉัน! เจิ้ง จินเทา สิ่งที่คุณพูดเมื่อกี้ ไม่มีประโยคใดเป็นความจริง และทุกประโยคทั้งหมดมันคือการใส่ร้ายฉัน เพื่อทําร้ายชื่อเสียงฉัน ฉันไม่เคยขโมยอะไร แต่คุณกลับขโมย พอฉันแค่พูดความจริงออกไป คุณก็บอกว่าฉันพูดไม่ดีเกี่ยวกับคุณ ฉันเก็บความเสียใจพวกนี้เอาไว้ในใจมามากแล้ว ฉันไม่เคยรังแกเพื่อนร่วมชั้น ตรงกันข้าม ฉันกลับเป็นคนที่ถูกรังแกมาโดยตลอด ฉันไม่ได้ขอให้ พ่อ และแม่ซื้อบ้าน นี่มันเป็นเรื่องไร้สาระที่พวกเขาพูด และฉันจะจัดการเรื่องนี้กับพวกเขาอย่างชัดเจนในภายหลัง และการที่คุณเอาคำพูดของพ่อแม่ฉันมาใส่ร้ายฉัน และเป็นผู้นำในการให้ทุกคนออกมาตะโกนโจมตีฉัน ทั้งหมดนี้ฉันมีหลักฐาน! เจิ้ง จินเทา จำไว้.. ฉันต้องการให้คุณต้องชดใช้ กับการกระทำของคุณเอง!”

เจิ้ง จินเทา หัวเราะเสียงดังออกมา : “โอ้.. นี่คือเธอกำลังพยายามทำให้ฉันกลัว? ถามหน่อยคนอย่างเธอมันจะมาทำอะไรฉันได้?”

โจว เสี่ยวเซิ่ง พูดว่า : “ฉันจะฟ้องคุณไง!”

เจิ้ง จินเทา ยิ้มแล้วพูดว่า : “ฮ่าๆ เหมือนฉันได้ยินเรื่องตลกที่ใหญ่ที่สุดจริงๆ! โจว เสี่ยวเซิ่ง ทําไมเธอมันถึงดื้อรั้นได้ขนาดนี้กัน แต่เธอคิดว่าฉันยังต้องกลัวเธอหรือ?”

โจว เสี่ยวเซิ่ง : “คุณ!”

หลินฟาน ได้ดึง โจว เสี่ยวเซิ่ง ส่งสัญญาณให้เธอนั่งลง จากนั้นเขาจึงมองไปที่ เจิ้ง จินเทา แล้วพูดอย่างใจเย็นไปว่า : “ผมเองคิดว่าคุณเองก็น่าจะรู้ดีอยู่แล้ว ไม่ว่าจะเป็นความหยิ่งผยองของคุณ หรือจะเป็นความกลัวของ เสี่ยวเซิ่ง ทั้งหมดมันเป็นเหตุผลเดียวกัน?”

เจิ้ง จินเทา ได้พูดพร้อมหัวเราะออกไปว่า : “คุณต้องการจะพูดอะไร?”

หลินฟาน กล่าวว่า : “สิ่งที่ผมอยากจะพูดก็คือ ความกลัวทั้งหมด.. มันเป็นเพราะความแข็งแกร่งไม่เพียงพอ เลยเกรงว่าตัวเองจะไม่ปลอดภัย และความเย่อหยิ่งทั้งหมด ก็เป็นเพราะความรู้สึกที่ว่าตัวเองปลอดภัย ขณะที่อย่างหลัง.. มันก็มักจะเป็นความคิดของคนอย่างคุณ ที่ชอบรังแกคนอ่อนแอ หวาดกลัวคนแข็งแกร่ง เมื่อเห็นคนที่รังแกง่ายๆ ก็รีบปฏิบัติอย่างดุร้ายดั่งเสือ เพราะรู้ดีว่ามันไม่มีผลใดๆ หากรังแกอีกฝ่าย แต่กลับกัน.. เมื่อเกิดความเสียหายกับตัวเองแล้ว ผมพูดได้เลยว่า ..คุณจะวิ่งหนีได้เร็วกว่าใคร และคุกเข่าได้เร็วกว่าใคร! คุณคิดว่า เสี่ยวเซิ่ง รังแกได้ง่าย แต่นั่นคือ ..เมื่อก่อน และตอนนี้ สถานการณ์มันไม่เหมือนเดิมอีกต่อไปแล้ว”

เมื่อ หลินฟาน พูดคําเหล่านี้ออกมา น้ำเสียงของเขาเองดูสงบมาก ทั้งเขาก็ไม่ได้ตั้งใจจะขู่คุกคามอีกฝ่าย แต่มันราวกับว่าเขา.. กําลังพูดอย่างเป็นกลางอยู่

ความสงบของ หลินฟาน ทําให้ เจิ้ง จินเทา รู้สึกหนาวเย็นขึ้นมาโดยไม่มีเหตุผล แต่เขาจะไปยอมรับได้อย่างไรว่าเขาถูกชายหนุ่มคนหนึ่งสยบ

“ไอ้เด็กบ้านี่ แกคิดว่าแกเป็นใครวะ!” เจิ้ง จินเทา ได้ตะคอกออกไปอย่างเย็นชา