นักฆ่าเกิดใหม่กลายเป็นจอมดาบอัจฉริยะ 52
ติดตามเป็นกำลังใจให้ผู้แปลได้ที่แฟนเพจ:BamแปลNiyay
บทที่ 52
รูนันรู้สึกงุ่นง่านในขณะที่กำลังนั่งรอราอนที่ทำความสะอาดลานฝึกซ้อม
มันเป็นสิ่งที่ยาก
แม้จะมีคำแนะนำของราอนแต่เธอก็ไม่สามารถโจมตีออร์คได้ง่ายๆ เธอไม่กล้าเล็งดาบไปที่มัน แม้จะรู้ว่ามันไม่ใช่มนุษย์
'ฉันเกือบจะอ้วกออกมาแล้ว’
ความรู้สึกคลื่นไส้ตีขึ้นมาทุกครั้งที่เธอเหยียบเลือด แขนขาของเธอสั่นราวกับว่าเธอได้เผชิยหน้ากับพี่ชาย
เธอไม่สามารถโจมตีมันโดยตรงได้ เธอทำได้แค่ปล่อยน้ำแข็งออกมาแช่แข็งมัน
เธอรู้ว่ามีคนมากมายตะโกนเรียกเธอ แต่เธอไม่ได้ยินอะไรเลย
ประสาทสัมผัสของเธอมันมีแต่ความมืดมิด เธอไม่รู้ว่าต้องทำยังไงต่อ เธอเพียงแค่วิ่งหนีและแช่แข็งออร์คไปเรื่อยๆเท่านั้น และแล้วเสียงของเขาก็ดังขึ้นมาในโสตประสาทของเธอ
"รูนัน!"
ราอนพูดด้วยเสียงที่ดังชัดเจน มันตรงผ่านความมืดมิดเข้ามาในการรับรู้ของเธอ
แม้จะกำลังวิ่งหนีออร์ค แต่เธอก็หันหน้าไปหาราอน
ช่วงเวลาที่เธอได้พบกับตายิ้มของราอน อารมณ์ปั่นป่วนของเธอหายไปและความรู้สึกสงบก็เข้ามาแทนที่ทันที
เขาบอกว่ามันจะโอเค นั่นทำให้ความมืดมิดในใจเธอหายไป ความทรงจำที่พี่ชายฝังหัวเธอไว้ก็เริ่มไม่ชัดเจน
ใช่... มันจะไม่เป็นไร แขนที่เคยหนักอึ้งของเธอเริ่มที่จะย้ายได้อย่างอิสระ
ทันทีที่ออร์คกำลังจะโจมตีด้วยขวาน เธอก็แทงดาบที่เคลือบด้วยออร่าของเธอออกไป
เธอได้ยินเสียงหัวขวานที่หักออกจากกันและเสียงหัวใจของออร์คถูกทิ่มแทง แต่เธอไม่กลัวอีกต่อไป
เลือดพุ่งออกมาจากออร์คและอาบไปทั่วมือของเธอ เหมือนที่ราอนพูด ไม่มีอะไรเกิดขึ้นทั้งนั้นในตอนที่สัมผัสเลือด
แคร๊ง!
เหมือนกับเธอได้ยินเสียงของโซ่ที่รัดไปทั่วร่างกายของเธอได้หลุดออก
ใบหน้าของพี่ชายที่สะท้อนเลือดและเงาก็หายไปอย่างสมบูรณ์ เธอรู้สึกเหมือนโลกอันมืดมิดได้ถูกเติมเต็มอีกครั้งด้วยแสงสว่าง
"รื้อพื้นสนามต่อสู้ออกแล้วเอาไปไว้ที่โกดัง! ระวังหน่อยนะคราวหน้าเราต้องใช้มันอีก โอ้ย แล้วผู้ฝึกสอนเวรนั่นออกไปไหนโดยไม่มาช่วยทำความสะอาดเนี่ย”
เธอเงยหน้าขึ้นเมื่อได้ยินเสียงของเบอร์เรนจากด้านหน้าของเธอ เขากำลังสั่งให้เด็กฝึกหัดคนอื่นช่วยกันเคลียร์พื้นที่ฝึกซ้อม
'เขาก็เปลี่ยนไปแล้วสินะ’
เธอได้พบกับเบอร์เรนบ่อยครั้งตั้งแต่เด็กๆ เขามักจะเห็นแก่ตัวและหยิ่งยโสดังนั้นเธอจึงไม่เคยสนใจเขา แต่ตอนนี้ไม่มีร่องรอยของความเย่อหยิ่งหลงเหลืออยู่ในตัวเขาอีกต่อไป
และคนที่เปลี่ยนแปลงเขานั้นไม่ใช่ตัวเขาเอง แต่เป็นราอน เขากลายเป็นคนที่ดูดีขึ้นมาได้หลังจากที่เขาพ่ายแพ้ให้กับราอน
'กับฉันก็เหมือนกัน’
ขอบคุณที่เธอได้เจอกับราอน เธอสามารถเปิดใจของเธอและสร้างความสัมพันธ์ดีๆกับคนอื่นได้แล้ว
เขาทำให้ทุกๆวันเป็นวันที่สนุกได้ และวันนี้ก็เป็นการเปลี่ยนแปลงครั้งใหญ่ที่สุด
ขอบคุณคำแนะนำของราอนและความมั่นใจของเขา เธอไม่ได้ยินเสียงของพี่ชายในหัวอีกต่อไป
เธอรู้สึกเป็นอิสระ สิ่งที่พี่ชายฝังไว้ในหัวของเธอได้หายไปแล้ว
รูนันพยักหน้ามองดูราอน
'ฉันควรจะบอกเขาว่าฉันขอบคุณ ฉันรู้สึกขอบคุณมากจริงๆ’
มันเป็นเวลาที่ควรจะแสดงความขอบคุณของเธอ เหมือนกับที่แม่ของเธอเคยบอกเธอ
***
ภายในศูนย์บัญชาการกองทัพ เจคที่สวมเสื้อที่ขาดออกเป็นริ้วๆ นั่งคุกเข่า
"ผ-ผมทำพลาด”
เสียงของเขาสั่น เขาก้มหัวลงจนแทบติดพื้น
"เจ้าล้มเหลวงั้นเหรอ? เพราะริมเมอร์เข้ามาแทรกแซงรึเปล่า?”
คารุนขมวดคิ้วและมองลงมาที่เจคที่นั่งคุกเข่า
"ม-ไม่ครับ"
เจคดูไม่มีสติ ราวกับว่าวิญญาณของเขาหลุดออกจากร่างไปแล้ว ดวงตาของเขาเหม่อลอยและก็น้ำลายไหล
"แล้วทำไมถึงล้มเหลว?”
"ร-ราอนซีกฮาร์ทฆ่าออร์คด้วยการฟันดาบครั้งเดียว ทั้งๆที่ออร์คตัวนั้นผมได้เพิ่มความบ้าคลั่งและความแข็งแกร่งในทุกๆด้านแล้ว”
"ระวังคำพูดหน่อย เจ้าคิดว่าข้าจะเชื่อง้้นเหรอ?”
คารุนเริ่มข่มขู่เขา
"เป็นความจริงนะครับ! เปลวไฟลุกขึ้นบนดาบของเขา จากนั้นก็ตัดผ่านคอของออร์คทันทีเลย!”
"เปลวไฟ?”
"ครับ! ออร์คถูกฆ่าทั้งๆที่ยังไม่ได้ทำอะไรเขาเลย มันเป็นเปลวไฟสีทองเหมือนกับดวงอาทิตย์ยามเย็น ยิ่งไปกว่านั้น..."
เจคเล่าทุกอย่างที่เขาเห็นในสนามฝึกที่ห้า เพราะต้องการเอาตัวรอดจากสถานการณ์นี้
"แล้วริมเมอร์ก็รู้เป้าหมายของพวกเราแล้ว... เขายังขู่ผมว่าจะฆ่าผมถ้าไปแตะต้องเด็กฝึกหัดของเขาอีก”
คารุนดูจะสนใจ เขาจึงบอกคำเตือนของริมเมอร์ให้ฟังด้วย
"ข้าคิดไว้แล้วว่าเขาคง...”
คารุนแสยะยิ้ม
'เพชรบนกองขยะยังไงก็ยังเป็นเพชร’
ครั้งสุดท้ายที่เขาได้พบกับริมเมอร์คือก่อนที่ริมเมอร์จะถูกทำลายศูนย์กลางของเขา
เขาคิดว่าริมเมอร์คงเป็นคนที่ขี้เกียจและสนใจแต่เรื่องตนเองเท่านั้น ไม่มีทางที่จะมาสนใจแผนสกปรกของเขา
แต่เห็นได้ชัดว่าริมเมอร์ไม่ใช่คนแบบนั้น
"ม-มันจะเป็นอะไรไหมครับ? ริมเมอร์ถึงกับกล่าวถึงชื่อของท่านแบบ..."
"ไม่เป็นไรหรอก ยังไงการกระทำของแมลงตัวนั้นก็ไม่มีประโยชน์”
คารุนส่ายหัว ถ้าเป็นเมื่อก่อนเขาอาจจะกังวลใจบ้าง แต่ริมเมอร์ในตอนนี้ไม่สามารถทำอะไรเขาได้แล้ว
"กลับไปก่อน ข้าจะเรียกหาเจ้าอีกทีหลัง”
"ข-เข้าใจแล้วครับ ขอตัวก่อนนะครับ"
เจคออกจากห้องหลังจากโค้งคำนับซ้ำแล้วซ้ำอีก
"ถ้าเขาตัดคอออร์คและขวานของมันได้ในครั้งเดียว...น่าจะแปลว่าเขาได้รับเทคนิคการปลูกฝังออร่าขั้นสูง”
"ข้อมูลจากสายลับได้มีการรายงานว่าเขาปล่อยพลังงานที่มีพลังเวทย์สูงออกมา”
"สายลับเหรอ หมายถึงคนที่อยู่ในอาคารรองหรือเปล่า?”
"ครับ"
"งั้นพอดีเลย”
"ข้อมูลที่เธอรายงานเป็นเรื่องที่ถูกต้องทั้งหมดครับ”
คารุนหลับตาของเขาและตอบกลับ
"สนับสนุนเธอให้มากขึ้นอีกหน่อย และบอกให้เธอตรวจสอบริมเมอร์ด้วย แล้วก็..."
คารุนมองไปทางประตูที่เจคพึ่งออกไป จากนั้นก็ยกนิ้วขึ้นมาทำท่าปาดคอ
"จัดการเขาด้วย เขาฉลาดเกินไปที่จะยอมอยู่เงียบๆ เขาถูกความกลัวจากริมเมอร์ครอบงำไปแล้วด้วย”
"ครับ"
พ่อบ้านพยักหน้าและเดินออกไปทางประตู
"ราอนซีกฮาร์ทและริมเมอร์...”
จากตำแหน่งของเขาแล้ว เขาไม่จำเป็นต้องสนใจพวกแมลงนั่นเลย แต่เป็นพวกมันที่มารบกวนเขาอยู่เรื่อย
"ฉันควรจัดการพวกมันในครั้งเดียว”
บรรยากาศภายในศูนย์บัญชาการกองทัพหนักอึ้งด้วยรังสีที่ถูกปล่อยออกมาจากคารุน
***
มาร์ธาเอนหลังของเธอลงกับต้นไม้ ที่ตั้งอยู่ในมุมอับของสนามฝึกซ้อม ก่อนที่เธอจะมาที่นี่เธอเห็นราอนกำลังทำความสะอาดลานฝึกอยู่
“ชิ”
เธอสบถและขมวดคิ้วของเธอ เธอไม่เข้าใจเรื่องนี้จริงๆ ไม่ว่าเธอจะพยายามทบทวนมันมากแค่ไหน
'เขาเป็นตัวบ้าอะไรกัน?’
เขาเหวี่ยงดาบได้ยังไงโดยไม่ลังเลเลย
เธอกำหมัดของเธอแน่น การฝึกฝนวันนี้คือการฆ่ามอนสเตอร์และมันยังดูเหมือนมนุษย์…
ในตอนแรกเธอคิดว่าในที่สุดเธอก็จะทำได้ดีกว่าราอน
เบอร์เรนและเด็กฝึกหัดคนอื่นๆ ใช้เวลาอยู่นานกว่าจะกล้าแกว่งดาบไปที่คอของมันตามที่เธอคาดไว้ กว่าพวกเขาจะฆ่ามันได้ก็หลังจากได้รับคำแนะนำจากอาจารย์ริมเมอร์
แต่มาร์ธาไม่เหมือนกับพวกเขา
ทันทีที่ออร์คออกมาจากการควบคุม เธอก็แทงดาบของเธอไปที่คอของมันโดยไม่ลังเลเลย
แต่สำหรับเธอน่ะมันไม่แปลกหรอก
'เพราะฉันเคยทำมาก่อนไงล่ะ'
ก่อนที่เธอจะมาที่ซีกฮาร์ท
เธอเคยแทรกซึมเข้าไปในลัทธิโลหิตขาวเพื่อตามหาแม่ของเธอ และเธอก็ได้ใช้ดาบของเธอฆ่าสาวกที่นั่นหลายคน
เพราะเธอมีประสบการณ์นั้น มันจึงเป็นเรื่องง่ายสำหรับเธอที่จะตวัดดาบใส่มอนสเตอร์ในร่างมนุษย์
'แต่ทำไมเขาถึง...?’
ราออนแตกต่างจากเธอ
เขาเติบโตภายในกำแพงที่ปลอดภัยนี่ เขาถูกเลี้ยงดูมาอย่างดีเพราะสภาพร่างกายที่ย่ำแย่ของเขา เขาเป็นคุณชายที่ถูกเลี้ยงดูมาแบบประคบประหงม
แต่เขากลับหั่นคอของออร์คที่มีลักษณะเหมือนมนุษย์ได้โดยไม่ลังเลใดๆ ยิ่งไปกว่านั้น เขาทำมันได้เร็วกว่าและหนักแน่นกว่าเธอ
แล้วมันก็ยังเป็นภาพที่สวยงาม.... เธอจึงต้องเลี่ยงหน้าเขา มานั่งพักหายใจตรงต้นไม้
'ไม่อยากจะเชื่อเลย’
เธอยังไม่แน่ใจว่าสิ่งที่เธอเห็นในตอนนั้นมันเป็นเรื่องจริงหรือเปล่า
"บ้าเอ๊ย…"
มาร์ธาหันไปต่อยต้นไม้ด้วยความหงุดกงิด
'ฉันควรจะชนะสิ!’
ถึงแม้เธอจะแพ้ให้กับราอนในการประลองและยอมทำตามคำสั่งของเขาแล้ว แต่หัวใจของเธอก็ไม่เคยยอมแพ้
เธอฝึกฝนอย่างหนักเพื่อที่จะทำให้เขายอมคุกเข่าให้เธอในวันใดวันหนึ่ง แต่เธอต้องมาแพ้ให้เขาอีกครั้ง...ในสิ่งที่เธอมั่นใจ
และเธอยังมีความรู้สึกแปลกๆบางอย่าง
มันเป็นความรู้สึกว่าตัวตนของราอนอาจจะคล้ายกับตัวเธอ
ดูเหมือนว่าราอนจะไม่ใช่เด็กที่ถูกประคบประหงมอย่างที่เธอคิดว่าเขาเป็น มันจะต้องมีสิ่งที่กระตุ้นเขาอยู่ เขาถึงมุ่งมั่นได้ขนาดนั้น
“หืม?”
ตอนที่เธอคิดถึงอดีตของราอน เธอได้สบกับสายตาของเขา
“ฮึ่ม”
หลังจากที่เจอกับดวงตาเรียบนิ่งของเขา เธอก็หันหนีและลุกเดินออกจากสนามฝึกซ้อมทันที
สุดท้ายแล้วเธอก็ไม่รู้ว่าเขาทำได้ยังไง
* * *
* * *
ราอนกำลังเดินไปโรงฝึกในร่มหลังจากเสร็จสิ้นการทำความสะอาด และเขาก็เจอกับรูนันระหว่างทาง
“ราอน”
เธอก้มหัวให้เขา
“ขอบคุณนะ”
"ไม่ต้องหรอก"
เขาส่ายหัว แน่นอนว่าเขาช่วยเธอแต่เธอเป็นส่วนสำคัญที่สุดของเรื่องนี้ มันไม่ใช่สิ่งที่เธอต้องขอบคุณ
“ยังไงก็ขอบคุณนะ”
"ฉันแทบไม่ได้ทำอะไรเลย”
“ขอบคุณนะ”
"ฉันไม่ได้..."
“ขอบคุณนะ”
"หึ โอเค"
“อึ้ม”
ในที่สุดรูนันก็พอใจ
"แล้วเธอโอเคหรือยัง?”
ราอนสำรวจดวงตาและมือของรูนัน ดูเหมือนว่าเธอจะหลุดจากการล้างสมองของไซเรียแล้ว
“อึ้ม”
รูนันยิ้มให้เขาเล็กน้อย มันเป็นรอยยิ้มที่ไม่มีความเครียด ดูเหมือนว่าปัญหาของเธอจะได้รับการแก้ไขจริงๆแล้ว
"ถ้าพี่ชายของเธอทำแบบนั้นกับเธออีกก็แค่บอกฉันมา ฉันจะช่วยเธอเอง"
"ไม่เป็นไรหรอก"
รูนันกำลังจะพยักหน้าแต่เปลี่ยนเป็นส่ายหัวแทน
"ฉันต้องทำมันเอง”
ตาของเธอเป็นประกาย ดูเหมือนว่าจิตใจของเธอจะแข็งแกร่งขึ้นแล้วด้วย
"งั้นก็ได้"
ราอนยิ้ม รูนันขอบคุณเขาอีกครั้งและออกจากสนามฝึกซ้อมไป
เจ้าจะไม่ช่วยเด็กผู้หญิงคนนั้นงั้นเหรอ?
'เธอบอกอยู่ว่าเธอจะทำมันเอง แกไม่ควรเข้าไปยุ่งกับเรื่องครอบครัวของคนอื่น’
ราชาแห่งแก่นแท้ไม่คิดว่าเด็กสาวไอศกรีมจะแก้ไขมันได้ด้วยตัวเอง
'งั้นเธอก็จะขอความช่วยเหลือเองแหละ แต่ตอนนี้เธอยังไม่ได้ขอ!'
ราอนพยักหน้า มีแสงสีแดงระยิบระยับภายในดวงตาสงบนิ่งของเขา
'เพราะทุกอย่างมีทางแก้ไข’
***
หลังจากกลับไปที่หอพัก รูนันก็วางกระรอกแกะสลักที่เธอได้มาจากราอนไว้บนโต๊ะ
“อืม”
เธอครุ่นคิดพักหนึ่งแล้วหยิบกล่องไอศครีมของเธอที่อยู่ใต้เตียงออกมา มันไม่ใช่สิ่งที่พี่ชายของเธอมอบให้ แต่เป็นสิ่งที่แม่ของเธอซื้อให้เธอ
ฟึ่บ!
เมื่อเปิดฝาของมัน ไอเย็นจากกล่องก็ตีขึ้นบนใบหน้าของเธอที่กำลังหมดแรงจากการฝึกซ้อม
เธอเคยคิดว่าเธอคงไม่สามารถกินไอศครีมได้อีกแล้ว เพราะมันจะทำให้เธอนึกถึงพี่ชายของเธอ
แต่ราอนได้ช่วยเธอกำจัดเงาของพี่ออกไปจากหัวของเธอแล้ว
เธอไม่กลัวพี่ชายอีกต่อไป และเธอก็กลับมาชอบไอศครีมเหมือนเดิม
'ไม่ได้’
รูนันปิดฝากล่องลงอีกครั้งโดยที่ยังไม่ได้สัมผัสไอศครีม
'ค่อยกินพรุ่งนี้’
เธอตัดสินใจจะแบ่งมันไว้กินกับราอนในวันพรุ่งนี้ แล้วผลักกล่องไว้ใต้เตียงตามเดิม
เธอหันมองกระรอกตาสีแดงที่เธอวางไว้บนโต๊ะแล้วยิ้มออกมา
***
หลังจากทำความสะอาดลานฝึกซ้อมแทนริมเมอร์ผู้ซึ่งหายตัวไปไหนสักแห่ง ราอนก็กลับไปที่หอพัก
วือ!
ในขณะที่เขากำลังถอดเสื้อผ้าที่เปียกโชกไปด้วยเหงื่อ ราธก็โผล่ขึ้นมา
ข้าไม่เคยพูดถึงเรื่องนี้แต่ว่า....
สายตาของราธภายในเปลวไฟสีน้ำเงินจ้องมองมาที่ราอน
นี่เจ้าเคยฆ่ามนุษย์มาก่อนหรือเปล่า
"ฮะ?"
เจ้ายังไม่มีความสามารถที่จะทำลายภาพหลอนของนักเวทนั่นได้หรอก ถึงแม้ว่าเจ้าจะรู้ว่าเป็นออร์คแต่เจ้าก็เห็นว่ามันเป็นมนุษย์ การฆ่ามันได้โดยไม่ลังเลไม่ใช่สิ่งที่เด็กที่ไม่มีประสบการณ์ในการต่อสู้จะสามารถทำได้
"ก็ไม่ยากนี่”
ราอนพยายามผลักราธที่อยู่ในสายตาของเขาออกไป
หาา?
"เพราะค่าการรับรู้ของฉันสูงไง ฉันถึงไม่ได้รู้สึกว่าเขาเป็นมนุษย์ แล้วการฆ่ามอนสเตอร์ก็ไม่ใช่เรื่องยากขนาดนั้น”
การรับรู้?
"ใช่ เวทมนตร์อาจจะหลอกตาได้แต่หลอกธรรมชาติของมันไม่ได้หรอก”
เอิ่ม การรับรู้…
เมื่อราอนพูดด้วยสีหน้านิ่งๆ ราธก็หยุดคิด มันถูกเขาหลอกแล้ว
ฉันบอกมันเกี่ยวกับชีวิตก่อนไม่ได้หรอก วงแหวนแห่งไฟก็ด้วย
เพราะมันเป็นศัตรูกับเขาไงล่ะ
ถึงอย่างนั้น...เจ้าฆ่าโดยไม่ลังเลได้ยังไง? เจ้าเป็นใครกันแน่? เจ้าจะมีความมุ่งมั่นขนาดนั้นได้ยังไง?
ดูเหมือนมันจะประหลาดใจในเรื่องนี้ยิ่งกว่าการเติบโตที่รวดเร็วของเขา
"แล้วทำไมถึงอยากรู้?”
อ้าก! ข้าไม่ชอบอะไรเกี่ยวกับเจ้าเลย
"ฉันก็ไม่ได้อยากให้แกมาชอบ”
ราอนดีดนิ้วของเขาไปที่ราธ
"แกพูดทีไรฉันก็หนาวทุกทีเลย หุบปากแล้วให้รางวัลฉันมาได้แล้ว”
แต่เจ้าขี้โกง! ข้าไม่รู้ว่าเจ้าแกร่งขนาดนี้
"ฉันไม่ได้เป็นคนเสนอเดิมพันสักหน่อย นี่แกทำตัวขี้แพ้อีกแล้ว ไหนว่าเป็นราชาไง”
ขี้แพ้...
ราธเสียงสั่น เป็นครั้งแรกที่ราธถูกเรียกว่าไอ้ขี้แพ้
"นี่ฉันชนะสามครั้งติดเลยเหรอเนี่ย? ราชาแห่งแดนปีศาจก็ไม่ได้เก่งอะไรนี่นา”
หุบปาก! ถ้าราชาแห่งแก่นแท้สามารถใช้พลังของร่างจริงได้…
"แล้วเมื่อไหร่จะได้ร่างจริงกลับมาล่ะ? และการเดิมพันนี้ไม่มีอะไรเกี่ยวข้องกับร่างจริงของแกซักหน่อย”
อึก...
ไฟสีน้ำเงินของราธสั่นไหว ดูเหมือนว่ามันกำลังอึ้งกับของการพ่ายแพ้และการถูกเยาะเย้ยของมัน
นี่มันเป็นการโกงแน่นอน! โกง!
ขณะที่เขากำลังจะเถียงมันเป็นครั้งสุดท้าย ข้อความก็ปรากฏด้านหน้าของราอน
[คุณชนะเดิมพันกับ'ราธ']
[แต้มสถานะทั้งหมดเพิ่มขึ้น 2 แต้ม]
[คุณชนะการต่อต้านของราธครั้งที่สามแล้ว]
[ แต้มสถานะเพิ่มขึ้นเนื่องจากชัยชนะที่ติดต่อกัน]
[ความแข็งแกร่งเพิ่มขึ้น 1]
[ความว่องไวเพิ่มขึ้น 1]
[พลังงานเพิ่มขึ้น 1]
“ฮ่าๆ”
ราอนยิ้มเยาะ เขาสามารถรู้สึกได้ถึงความเปลี่ยนแปลงของกล้ามเนื้อของเขา
สามครั้งสำหรับมนุษย์ธรรมดา…
ราธหายใจเอาไอเย็นออกมาราวกับว่ามันต้องการที่จะแช่แข็งข้อความเหล่านั้น
"ยังไม่หมดนะ”
!
เขาผลักราธไปด้านข้างแล้วรอข้อความต่อไป
[หนึ่งในคุณสมบัติของราธถูกสร้างขึ้น]
[ได้ทำการสุ่มคุณสมบัติแล้ว]
[คุณสมบัติ'คำสาปหลั่งเลือด'ได้ถูกสร้างขึ้นแล้ว]
