บทที่ 28: ข้าถึงขั้นยักยอกเงินของจักรพรรดินี ทำไมข้าต้องกลัวเสนาบดีด้วย?
ติดตามเป็นกำลังใจให้ผู้แปลได้ที่แฟนเพจ:BamแปลNiyay
บทที่ 28: ข้าถึงขั้นยักยอกเงินของจักรพรรดินี ทำไมข้าต้องกลัวเสนาบดีด้วย?
กลุ่มคนหนุ่มสาวได้หยุดลงและหันกลับไปหาหลินเป่ยฟาน หนึ่งในชายหนุ่มที่ดูรูปโฉมงดงามมากและดูเหมือนจะเป็นผู้นำได้เอ่ยถามด้วยความสับสนว่า “เจ้าเรียกข้าหรือ?”
“ใช่แล้ว ข้ากำลังเรียกเจ้า” หลินเป่ยฟานพยักหน้าอย่างจริงจัง
"เจ้าต้องการอะไรจากข้า? เจ้าดูไม่คุ้นหน้าเลย เจ้าเพิ่งมาที่นี่ใหม่หรือ?” ชายหนุ่มถามกลับไป
“สถาบันจักรพรรดิมีข้อกำหนดทางวินัยที่เข้มงวด การมาสายหรือออกจากโรงเรียนก่อนกำหนดโดยไม่ได้รับอนุญาตเป็นการละเมิดกฎระเบียบของสถาบันและจะส่งผลให้มีการลงโทษอย่างร้ายแรง! ยามนี้เจ้ามาสาย เจ้ารู้หรือไม่ว่าเจ้าทำอะไรผิด?” หลินเป่ยฟานถามออกมาอย่างเคร่งเครียด
อีกฝ่ายหัวเราะเยาะอย่างเย่อหยิ่งและพูดว่า “แล้วยังไงต่อ? แม้ว่าข้าจะรู้ แต่เจ้าจะทำอะไรได้? ข้าเคยทำแบบนี้มาหลายครั้งแล้ว ทำไมเจ้าต้องสนใจด้วย? เจ้าคิดว่าเจ้าเป็นใครกัน ถึงพยายามจะมาหาเรื่องข้า? ฮ่าฮ่า!”
คนอื่นๆ ก็หัวเราะตามมา
“โดยธรรมชาติแล้ว ข้ามีคุณสมบัติที่จะทำเช่นนั้น เจ้ารู้ไหมว่าข้าเป็นใคร?!” หลินเป่ยฟานกล่าว
ชายหนุ่มหัวเราะอย่างไม่พอใจและพูดว่า “ข้าไม่สนใจว่าเจ้าเป็นใคร! แม้ว่าเจ้าจะมีตำแหน่งสูง แต่เจ้าสูงกว่าพ่อของข้างั้นหรือ? หลีกไปให้พ้น ไม่งั้นข้าจะทำให้เจ้าเสียใจ!”
“เจ้ากล้าดียังไงถึงดูถูกข้าราชการแห่งราชสำนัก!” หลินเป่ยฟานตะโกนลั่นออกมา
“ทั้งหมดที่เจ้าทำคือดูถูกข้า เดี๋ยวข้าจะตีเจ้าให้ด้วยซ้ำ!” ชายหนุ่มพูดพลางยกมือขึ้นและกระแทกไปที่ใบหน้าของหลินเป่ยฟาน
หลินเป่ยฟานป้องกันมันด้วยการสะบัดมือเบาๆ แล้วตบชายหนุ่มกลับไป เสียงตบดังและชัดเจนมาก!
ชายหนุ่มมึนงงและหมุนตัวไปรอบๆ สองรอบ ก่อนที่จะฟื้นคืนสติ ใบหน้าของเขาบวมเป่งขึ้นมา
เขาปิดบังใบหน้าที่บวมและตัวสั่นด้วยความโกรธ ดวงตาของเขาคล้ายกับกำลังพ่นไฟออกมา "เจ้ากล้าตีข้ารึ!"
“ทำไมข้าถึงจะไม่กล้าตีเจ้า?” หลินเป่ยฟานหัวเราะเยาะออกมา
"รู้ไหมว่าพ่อข้าเป็นใคร?" ชายหนุ่มถามออกมาด้วยความโกรธเกรี้ยว
“ข้าไม่สนว่าพ่อของเจ้าเป็นใคร!” หลินเป่ยฟานพูดออกมาอย่างเย่อหยิ่ง
ชายหนุ่มกำลังจะหมดสติลงด้วยความโกรธ
เขาไม่เคยเห็นคนที่หยิ่งผยองขนาดนี้มาก่อนเลยในชีวิตของเขา!
เขาไม่เคยได้รับความอับอายแบบนี้มาก่อน!
ดังนั้นเขาจึงโบกมืออย่างไม่ลังเลและตะโกนว่า “ฆ่าไอ้สารเลวนั่น!”
"รับทราบขอรับนายน้อย!" กลุ่มคนได้พุ่งไปข้างหน้าและโจมตีเขา
ทหารรักษาการณ์รอบตัวพวกเขาไม่สามารถนิ่งเฉยได้อีกต่อไป พวกเขาเข้าแทรกแซงเพื่อหยุดการต่อสู้ทันที
“นายน้อย ได้โปรดใจเย็นก่อน!”
“เขาเป็นผู้อำนวยการสถาบันจักรพรรดิ ท่านจะทำร้ายเขาไม่ได้!”
ชายหนุ่มผู้นั้นโกรธจนเลือดขึ้นหน้าแล้ว “ข้าไม่สนใจว่ามันเป็นใคร ข้าจะรับผิดชอบเองถ้ามีใครตาย รีบฆ่ามันซะ!”
หลินเป่ยฟานโบกมือ “อย่าหยุดพวกเขาเลย ปล่อยให้พวกเขาเข้ามาเถอะ!”
พวกเขาฝ่าการปิดล้อมและพุ่งไปข้างหน้า
จากนั้นภายในเวลาไม่ถึงนาที พวกเขาทั้งหมดก็นอนอยู่บนพื้น ดิ้นไปมาด้วยความเจ็บปวด
หลินเป่ยฟานตบมือและหัวเราะอย่างดูถูก “ถ้าเจ้าไม่มีความสามารถ อย่าพยายามต่อสู้เลย!”
เขาพูดพลางยิ้มและเดินเข้าไปหาชายหนุ่ม
ชายหนุ่มตกใจและพูดตะกุกตะกัก “จ… เจ้าทำได้ยังไงกัน? เดี๋ยวก่อน พ่อของข้าคือเกาเทียนหยู บิดาของข้าเป็นเสนาบดีเจ้ากรมครัวเรือน! ถ้าเจ้ากล้าทำร้ายข้า พ่อของข้าจะมาหาเจ้าแน่!”
หลินเป่ยฟานรู้สึกเหยียดหยามอีกฝ่ายเป็นอย่างยิ่ง
ข้าถึงขั้นยักยอกเงินของจักรพรรดินี ทำไมข้าต้องกลัวเสนาบดีด้วย?
หลินเป่ยฟานเดินเข้าไปหาชายหนุ่มและเตะเขาอย่างแรง
"เจ้าจะทำอะไรกัน? อย่าเข้ามานะ! อ๊าก…” ชายหนุ่มคุกเข่าลงและนอนลงกับพื้นเหมือนสุนัข
“ยามนี้ข้าจะบังคับใช้กฎระเบียบของสถาบัน!”
หลินเป่ยฟานออกเสียงอย่างเย็นชาและไร้ความปราณี “ตามกฎระเบียบของสถาบันจักรพรรดิ การล่าช้าบ่อยครั้งและการออกมาในเวลาไม่ควร เจ้าจะต้องถูกลงโทษด้วยไม้โบย 100 ครั้ง!”
“ผู้อาวุโสที่ไม่เคารพดูหมิ่นข้าราชการของจักรวรรดิต้องโบยด้วยไม้ 100 ครั้ง!”
“การรวมฝูงชนเพื่อทำร้ายข้าราชการของจักรวรรดิ ความรุนแรงคือหัก 10 จุด การลงโทษจะเพิ่มขึ้นหนึ่งระดับ โบยด้วยไม้เพิ่มอีก 200 ครั้ง!”
“สรุปแล้วโบย 400 ครั้ง!”
“นำไม้โบยมาให้ข้า!”
ชายหนุ่มผู้นั้นกลัวเป็นอย่างมาก!
การโบยแค่ครั้งเดียวก็แทบทำให้เขาตายได้แล้ว นี่จะโบย 400 ครั้งเลยหรือ เขาจะรอดไปได้ยังไง?
ในขณะนั้นเอง เขาก็กลัวมากจนต้องอ้อนวอนออกมา “หยุดเถิด! นายท่านขอรับ ข้าผิดไปแล้ว ได้โปรดให้ข้าแก้ไขด้วย คราวหน้าข้าจะไม่กล้าทำเช่นนี้อีก!”
"ดี! ปกติข้าเป็นคนใจดี ดังนั้นข้าจะให้โอกาสเจ้า!”
หลินเป่ยฟานพยักหน้า
อีกฝ่ายมีความสุขมากและกำลังพิจารณาดูว่าจะแก้แค้นอย่างไรดี ทันใดนั้นหลินเป่ยฟานก็ย่อตัวลงพร้อมกับยิ้มและพูดว่า “1,000 ตำลึงจะได้รับการยกเว้นจากการลงโทษเพียงครั้งเดียว!”
ใบหน้าของชายหนุ่มพลันเปลี่ยนเป็นสีเขียวด้วยความโกรธ!
การลงโทษเพียงครั้งเดียวยกเว้นด้วยเงิน 1000 ตำลึงงั้นหรือ?
นั่นไม่ได้หมายความว่าเขาจะต้องจ่าย 4 ล้านตำลึงสำหรับการไม่โดนลงโทษ 400 ครั้งเหรอ?
เขาจะหาเงินมากขนาดนั้นจากไหนกัน?
อ้างว่าตนจิตใจดี ที่ข้าเห็นมีแต่คนใจมืดใจดำชัดๆ!
“ลดลงอีกหน่อยได้ไหม? ข้าไม่มีเงินมากขนาดนั้นหรอก!” ชายหนุ่มอ้อนวอนอีกครั้ง
หลินเป่ยฟานยิ้มและส่ายศีรษะ “ไม่ได้! เงินหรือชีวิต จงเลือกมา!”
ชายหนุ่มกัดฟันและหยิบเงินหลายสิบใบและเครื่องประดับเล็กๆ น้อยๆ ออกมาจากกระเป๋าของเขาพร้อมกับกล่าวว่า “นี่คือทั้งหมด 200,000 ตำลึง! อัญมณีเหล่านี้มีมูลค่า 50,000 ตำลึง! พวกมันเป็นของท่านแล้ว!”
หลินเป่ยฟานรับมาอย่างมีความสุข “ไม่เลวเลย เจ้าได้รับการยกเว้นจากการโบย 250 ครั้ง!”
ชายหนุ่มตะโกนใส่คนอื่นๆ ที่กำลังโหยหวนด้วยความเจ็บปวด “พวกเจ้ารีบเอาเงินในมือของเจ้าออกมาและมอบให้ข้าเสีย!”
"ขอรับนายน้อยเกา"
พวกเขาทั้งหมดหยิบเงินออกมาและรวบรวมไว้ในมือของหลินเป่ยฟาน
ชายหนุ่มถามออกมา “ยามนี้เป็น 400,000 ตำลึงแล้ว ข้าคงไม่ถูกโบยแล้วใช่ไหม?”
หลินเป่ยฟานดึงเงิน 1000 ตำลึงออกมาและใส่ไว้ในมือของชายหนุ่ม
ชายหนุ่มสับสน “นี่หมายความว่าอย่างไรหรือ?”
“เพราะข้าอดใจไม่ไหวที่จะได้โบยเจ้าน่ะ!” หลินเป่ยฟานหัวเราะออกมาและเหวี่ยงไม้ที่หนาทุบไปยังต้นขาเต็มแรง
"อั๊ก!" ชายหนุ่มผู้นั้นกรีดร้องออกมาด้วยความเจ็บปวดแสนสาหัส
