นักฆ่าเกิดใหม่กลายเป็นจอมดาบอัจฉริยะ 48
ติดตามเป็นกำลังใจให้ผู้แปลได้ที่แฟนเพจ:BamแปลNiyay
บทที่ 48
แม้ว่าตระกูลซีกฮาร์ทจะมีชื่อเสียงในเรื่องนักดาบแต่ก็ยังจำเป็นต้องมีนักเวท
นักเวทที่ทำงานในหอคอยเวทมนตร์จะได้รับการดูแลเป็นอย่างดี แต่เพราะพวกเขาไม่ได้เป็นส่วนสำคัญของซีกฮาร์ท บางครั้งพวกเขาก็ได้รับสายตาดูถูกจากพวกนักดาบ
'เจค' ที่เป็นนักเวทระดับห้าของหอคอยเวทมนตร์รู้สึกไม่ค่อยดีกับสถานที่แห่งนี้
เงินเดือน เวลาว่าง และเงินสำหรับการทำวิจัยของพวกเขาเป็นระดับที่ดีที่สุด แต่ความจริงที่ว่าพวกนักดาบยังคงดูถูกนักเวทอย่างเขารวมถึงยังไม่ยอมนับรวมว่าเหล่านักเวทก็เป็นส่วนหนึ่งของซีกฮาร์ท ทำให้เขารู้สึกอึดอัด
นี่เป็นครั้งแรกที่เขาถูกเชิญมาที่ศูนย์บัญชาการกองทัพ ซึ่งเป็นที่ที่คารุน ซีกฮาร์ท บุคคลสำคัญของตระกูลซีกฮาร์ทอาศัยอยู่
เจคกลืนน้ำลายอย่างยากลำบากและเงยหน้าของเขาขึ้น เขารู้สึกได้ถึงแรงกดดันจากคารุน ซีกฮาร์ทที่กำลังมองมาที่เขา เขาไม่กล้าที่จะส่งเสียงใดๆออกไป
'ทำไมเขาถึงเรียกฉันมา?’
สถานะของพวกเขาสองคนอยู่ห่างไกลกันมาก แถมพวกเขาไม่มีความเกี่ยวข้องกันเลยแม้แต่นิด เขาไม่เข้าใจว่าทำไมคารุนถึงเชิญเขามา
"ข้าได้ยินว่าเจ้าเป็นคนดูแลการฝึกซ้อมลงสนามจริงของเด็กจากสนามฝึกที่ห้าที่กำลังจะมีขึ้นในอาทิตย์หน้า"
"อา ใช่ครับ! ถูกต้องแล้วครับ”
เจคก้มหน้าลงและตอบด้วยน้ำเสียงสั่นๆ เขาได้รับหน้าที่ให้เป็นคนดูแลการฝึกซ้อมต่อสู้จริงของสนามฝึกที่ห้า ตามคำสั่งของเวอร์บินที่เป็นรองหัวหน้าหอคอยเวทมนตร์
"ข้าเรียกเจ้ามาเพราะอยากจะขออะไรนิดหน่อย”
"ครับ?”
คารุนเป็นคนที่มีอิทธิพลมากในซีกฮาร์ท การตอบรับคำขอของคารุนคงทำให้เขามีอนาคตที่ดีขึ้นได้
"ด-ได้เลยครับ"
เขาพูดติดอ่างเล็กน้อยแล้วก้มหน้าลง
"ในการฝึกต่อสู้ครั้งนี้ ข้าได้ยินมาว่าจะใช้ออร์คไปต่อสู้กับเด็กๆด้วย”
"ใช่แล้วครับ"
"แล้วเพิ่มความแข็งแกร่งของออร์คเข้าไปอีกได้ไหม?"
"เรื่องนั้นท่านหัวหน้าผู้ฝึกสอนได้ขอไว้แล้วครับ เขาบอกว่าออร์คธรรมดาง่ายเกินไปสำหรับเด็กฝึกหัดของเขา"
"ไม่ใช่อย่างนั้น ฉันอยากให้นายเพิ่มความแข็งแกร่งจนพวกเขาไม่มีทางเอาชนะได้เลยต่างหาก”
'ไม่มีทางเอาชนะได้?’
เจคกลืนน้ำลาย
'หรือเป้าหมายของเขาคือหนึ่งในหมู่เด็กๆ?'
ดูเหมือนว่าคารุนกำลังวางแผนที่จะฆ่าไม่ก็อยากสั่งสอนเด็กคนหนึ่งในสนามฝึกหัดที่ห้า
"ทำได้ครับ! แค่ท่านบอกมาว่าเป้าหมายของท่านคือใคร..."
"เป้าหมายอะไร? อย่ามาพูดอะไรแปลกๆ"
คารุนพูดด้วยเสียงเย็นที่ดังก้องไปทั่วห้อง
"ขอโทษครับผมควรจะวังคำพูดให้มากกว่านี้ เด็กฝึกหัดคนไหนที่ผมควรให้ความสนใจเป็นพิเศษครับ?”
“อืม... เขาชื่อราอน”
คารุนที่ดูเหมือนจะพอใจกับถ้อยคำของเขาแล้วพยักหน้า
“ราอน ซีกฮาร์ท…”
เจคตาโต เขารู้ว่าราอนเคยเอาชนะเบอร์เรนซึ่งเป็นลูกชายของคารุน ตอนนี้เขาเข้าใจความต้องการของคารุนแล้ว
'เป้าหมายของเขาคือราอน’
หลังจากที่เอาชนะกับเจ้าชายลำดับที่สามของอาณาจักรโอเว่นได้ ราอนก็ได้รับการยกย่องว่าเป็นคนที่ยอดเยี่ยมที่สุดในหมู่เด็กฝึกหัด ไม่มีข้อสงสัยเลยว่าทำไมเป้าหมายคารุนคือราอน
"มันเป็นเรื่องธรรมดาที่จะได้รับบาดเจ็บในระหว่างการฝึกต่อสู้จริง และก็มีบางครั้งที่มีเด็กที่บาดเจ็บสาหัสจนพิการ"
"ใช่ครับ ผมเคยเห็นมันเกิดขึ้นมาบ้าง”
"นั่นเป็นเหตุผลที่ข้านำมอนสเตอร์ที่เหมาะสมกับเด็กๆมาให้เจ้า”
เมื่อคารุนกระดิกนิ้ว พ่อบ้านที่ยืนอยู่ทางด้านขวาของเขาก็ไปนำออร์คที่สูงกว่าสองเมตรออกมา
เจคกลืนน้ำลาย ขามีประสบการณ์มากมายในการจัดการกับออร์คเขาจึงดูออกทันที แม้ว่าออร์คที่อยู่ตรงหน้าเขาจะดูธรรมดาแต่มันก็มีระดับสูง
"นี่คือออร์คจากเทือกเขาดอลแลน”
"เทือกเขาดอลแลน..."
เทือกเขาดอลแลนเป็นเขตที่โหดร้าย ที่นั่นมีมอนสเตอร์ที่เก่งกาจมากมายอาศัยอยู่ ออร์คที่มาจากที่นั่นคงจะแตกต่างจากออร์คทั่วไปอย่างสิ้นเชิง
"ข้าอยากให้เจ้าช่วยดูแลเด็กคนนั้นหน่อย ช่วยส่งออร์คนี้เข้าไปในการต่อสู้เผื่อจะพอช่วยเขาได้”
คารุนยกยิ้มมุมปาก ถึงประโยคที่คารุนพูดจะบอกว่าให้ดูแลราอนให้ดี แต่จริงๆแล้วเขาตั้งใจจะทำให้ราอนบาดเจ็บสาหัสให้ได้
"อ้อแล้วก็ ถ้าออร์คมันจะก่อเรื่องก็ช่วยจัดการด้วยล่ะ ข้าไม่อยากรู้ทีหลังว่ามีปัญหาอะไรตามมา ถ้าเจ้าทำงานนี้เสร็จเรียบร้อยแล้วข้าอาจจะเสนอชื่อให้เจ้าขึ้นเป็นรองหัวหน้าของหอคอยเวทมนตร์คนต่อไป”
"ข-ขอบคุณมากครับ!”
"ออกไปได้แล้ว"
"ครับ! ผมยินดีทำตามคำสั่งของท่านทุกอย่าง!"
เจคโค้งคำนับจนจมูกของเขาเกือบจะแตะพื้น เขาเรียกใช้เวทมนตร์สำหรับเก็บมอนสเตอร์ในการเก็บออร์คตัวนั้นเอาไว้ จากนั้นก็ออกจากห้องของคารุน
"มีใครที่เห็นเขาเข้ามาที่นี่บ้างไหม?”
คารุนหันไปถามพ่อบ้าน
"ไม่มีใครทราบว่าเขามาที่นี่ครับ ผมบอกให้เขาใช้ทางอ้อมแล้ว”
"เขาเป็นคนหัวไวดีนะ ถ้าเขาทำเรื่องนี้สำเร็จก็ช่วยสนับสนุนเขาหน่อยละกัน"
"สนับสนุนให้เขากลายเป็นรองหัวหน้าของหอคอยเวทมนตร์เหรอครับ?”
“แน่นอนว่าไม่ เอาแค่พอให้เขาเชื่อฟังฉันมากขึ้นก็พอ”
“เข้าใจแล้วครับ”
พ่อบ้านยิ้ม เขาโค้งคำนับให้คารุนและออกจากห้อง
“ราอน ซีกฮาร์ท…”
การูนพูดชื่อของราอนออกมาด้วยเสียงต่ำ
ราอนชนะเบอร์เรนซึ่งเป็นลูกชายของเขา ทั้งยังชนะมาร์ธา แล้วก็ยังทำให้เจ้าชายลำดับที่สามผู้เป็นอนาคตของอาณาจักรโอเว่นยอมคุกเข่าให้
ในฐานะที่เขาเป็นหัวหน้าของศูนย์บัญชาการกองทัพและหัวหน้าหน่วยสไตรดิ้งสเตด นี่ไม่ใช่เรื่องยากสำหรับเขา
เขารู้ว่าการกระทำของเขาเป็นสิ่งที่น่ารังเกียจ แต่สิ่งที่สำคัญที่สุดคือเขาต้องดึงความสนใจจากท่านพ่อของเขามาให้ได้ แม้ว่าจะเล็กน้อยก็ตาม
ราอนไม่ใช่อุปสรรคในการขึ้นเป็นหัวหน้าตระกูลของเขาแน่นอน แต่เขารู้สึกว่าราอนนั้นเป็นสิ่งมีชีวิตที่น่ารำคาญที่เขาอยากกำจัดออกไปให้เร็วที่สุดเพียงเท่านั้น
'ฉันควรจะรีบกำจัดมันก่อนที่มันจะโตไปกว่านี้'
นี่เป็นสิ่งที่เขาได้เรียนรู้จากการที่เติบโตขึ้นมาในสถานที่แบบนี้
* * *
* * *
หลังจากเสร็จสิ้นการฝึกพิเศษในคืนวันอาทิตย์ ราอนก็กลับไปที่อาคารรองของเขา เขาค่อยๆเดินไปตามทางเดินในบ้านให้เงียบที่สุดเพราะมันดึกแล้ว แต่ซิลเวียกลับเปิดประตูออกมา
“ราอน!”
ซิลเวียวิ่งออกมาจากประตูที่เปิดออก แสงสีแดงสะท้อนออกมาจากดวงตาของเธอ
“อ๊ะ!”
"เจอหน้าแม่แล้วก็ทักกันว่าอ๊ะเหรอ? หืม?”
"ไม่ใช่ครับ คือว่า..."
"ลูกสัญญากับแม่แล้วว่าจะออกไปเดินเล่นในสวนด้วยกันไม่ใช่เหรอ?”
“อ๊า!”
ราอนอ้าปากค้าง
'ลืมไปสนิทเลย'
เพราะสิ่งที่เกิดขึ้นในก่อนหน้านี้ เขาเลยมุ่งกับการฝึกซ้อมจนเขาลืมเกี่ยวกับมัน
"ลูกลืมงั้นเหรอ! ลูกลืมสัญญาจริงๆด้วย!”
“ไม่ใช่นะครับ”
"พูดอะไรน่ะ? แม่พึ่งได้เห็นหน้าลูกตอนตื่นนอนเป็นครั้งแรกในวันหยุดรอบนี้เลยนะ!”
ซิลเวียเดินมาข้างหน้าเขาและยื่นมือของเธอขึ้นมาบนหัวเขา
"ม-แม่?”
ราออนก้าวถอยหลังและขมวดคิ้ว
"คิดว่าทำไมแม่ถึงขอให้ลูกไปเดินเล่นด้วยกันล่ะ?”
"เอ่อ?”
"การฝึกฝนเป็นสิ่งที่ดี แต่การพักผ่อนก็สำคัญเหมือนกันนะ การพักผ่อนก็เป็นส่วนหนึ่งของการฝึกฝน!"
ซิลเวียยิ้มเบาๆและเริ่มลูบหัวของราอน
"ตอนอยู่ที่สนามฝึกซ้อมลูกก็ต้องฝึกทุกวันอยู่แล้ว พอกลับมาที่นี่ลูกก็ควรจะพักผ่อน อย่างน้อยซักครึ่งวันก็ยังดี"
"...โอเคครับ"
ราอนก้มหัวลง
'พออยู่กับเธอแล้วฉันทำตัวไม่ถูกเลย'
กับทั้งซิลเวีย เฮเลนและเหล่าสาวใช้ มันไม่ใช่ว่าเขาไม่ชอบพวกเขาหรอก
ถ้าเขาไม่ชอบพวกเขาจริงๆเขาคงหนีไปแล้ว
เขาแค่กลัวว่าจะรู้สึกผูกพันพวกเขามากเกินไป เขาเลยพยายามหลีกเลี่ยงจากพวกเขา
"ลูกเจ็บตรงไหนรึเปล่า?”
"แม่ถามผมทุกรอบเลย...”
"แน่นอนสิ! ก็ในเมื่อลูกจะเติบโตไปเป็นนักดาบ แม่ก็เลยต้องถาม"
แม้ว่าเขาจะตอบไปแล้วว่าเขาโอเค แต่เธอก็ยังมองสำรวจร่างกายของเขาอีกครั้งด้วยเพื่อให้แน่ใจ เธอจะปล่อยเขาก็ต่อเมื่อเธอได้มองเขาจนพอใจแล้ว
"ผมบอกแล้วว่าผมไม่เป็นไร ผมอยากกลับห้องแล้ว..."
"ยังไปไม่ได้!"
ซิลเวียส่ายหัวของเธอและสวมกอดราอนแน่น
"แต่ตัวของผมมีแต่เหงื่อ"
สภาพของเขาไม่ค่อยน่าดูนักเพราะเขาตรงดิ่งมาที่นี่หลังจากที่ฝึกซ้อมเสร็จทันที แต่ซิลเวียไม่ยอมปล่อยเขาไป
"ไม่เห็นจะมีกลิ่นเหงื่อเลย ไม่เป็นไรหรอก"
“…”
"ฉันไม่ได้กอดลูกชายของฉันนานแล้ว รู้สึกดีจัง ลูกโตขึ้นมากเลย"
ในที่สุดเธอก็ยอมปล่อยเขาหลังจากที่สวมกอดเขาอยู่นาน ดวงตาของเธอเปล่งประกายอย่างมีความสุข
"แล้วกินข้าวมาหรือยังล่ะ?”
"กินมาแล้วครับ ก่อนที่ผมจะมาที่นี่"
"ลูกทำได้ดีมาก แล้วทีนี้ก็ไปพักผ่อนได้แล้วล่ะนะ"
ซิลเวียบอกว่าเธอคงจะฝันดีแน่นอนหลังจากที่กอดลูกชายของเธอ
ราอนพยักหน้าและกำลังจะกลับไปที่ห้อง แต่ก็หันไปเจอกับสายตาของเฮเลนซะก่อน
"คุณชาย เดี๋ยวดิฉันไปเตรียมน้ำในอ่างให้นะคะ แช่น้ำสักหน่อยแล้วค่อยไปนอนนะคะ”
เธอยิ้มก่อนที่จะเดินจากไป เขาได้ยินเสียงหัวเราะอย่างมีความสุขของเธอค่อยๆไกลออกไป
“เอ่อ…”
เมื่อไหร่ก็ตามที่เขาอยู่ที่บ้าน เขาจะไม่สามารถจะควบคุมอารมณ์ของตัวเองได้เลย เขาไม่ได้ไม่ชอบมันแต่เขาแค่รู้สึกแปลกๆนิดหน่อย
รู้สึกเหนื่อยมากกว่าตอนที่เขาฝึกซ้อมอีก เขารีบกลับไปที่ห้องของเขาทันที
"อา...เหนื่อยสุดๆเลย"
เขานั่งลงบนเก้าอี้ได้ไม่ทันไรก็มีคนมาเคาะประตูห้องของเขา จากนั้นประตูก็เปิดออก
"คุณชาย อ่างอาบน้ำพร้อมแล้วค่ะ”
เขาคิดว่าจะเป็นเฮเลน แต่กลับเป็นจูเดียล
"โอเค"
"ดิฉันมีอะไรบางอย่างที่อยากรายงาน..."
ในขณะที่เขากำลังจะลุกไปเตรียมตัวอาบน้ำ จูเดียลก็เข้ามาในห้องแล้วปิดประตูลง
"เกี่ยวกับศูนย์บัญชาการกองทัพค่ะ"
"ศูนย์บัญชาการกองทัพ?"
ศูนย์บัญชาการกองทัพเป็นปราสาทหลังใหญ่ที่ส่งจูเดียลมาที่นี่
"ว่ามา"
ราอนนั่งลงบนเก้าอี้
"ค่ะ"
จูเดียลคุกเข่าต่อหน้าราอนและก้มหัวลง พวกเขาดูเหมือนกษัตริย์กับข้ารับใช้
"ฉันได้รับคำสั่งจากศูนย์บัญชาการกองทัพให้วิเคราะห์และรายงานทุกอย่างเกี่ยวกับคุณชายราอนทุกครั้งที่คุณชายกลับมาที่นี่”
"แปลว่าเขากำลังวางแผนอะไรบางอย่างสินะ"
"ดิฉันว่าน่าจะเป็นเช่นนั้น"
"...เกี่ยวกับการฝึกซ้อมต่อสู้จริงหรือเปล่า"
ราอนนึกถึงสิ่งที่ริมเมอร์บอกเขาในวันก่อน
"การต่อสู้จริง? คุณชายหมายถึง..."
"อาจารย์ริมเมอร์บอกว่าจะมีการฝึกต่อสู้จริงในสัปดาห์หน้า ฉันว่าเขาน่าจะเคลื่อนไหวในตอนนั้นแหละ"
“อย่างนี้นี่เอง!”
จูเดียลเงยหน้าขึ้น
"ฉันกำลังคิดว่า อาจจะเป็นตอนที่เด็กฝึกหัดต้องเผชิญหน้ากับพวกมอนสเตอร์ก็ได้"
"ดิฉันก็คิดว่าเป็นแบบนั้นเหมือนกันค่ะ"
ราอนจำได้ว่าเขาได้ยินเสียงของดอเรียนกรีดร้องว่าพวกเขาอาจจะได้ต่อสู้กับมอนสเตอร์ในช่วงท้ายของการฝึก
"เขาอาจจะให้นักเวทสักคนมาควบคุมมอนสเตอร์ หรือไม่ก็เพิ่มระดับของมัน หรืออาจจะ... "
ราออนหลับตาลงและพูดต่อ
"อาจจะทั้งสองอย่าง"
***
เมื่อวันจันทร์มาถึง เจคมาที่สนามฝึกที่ห้าก่อนเวลานัดหมายหนึ่งชั่วโมง
'ฉันต้องทำให้ดี’
เพื่อที่จะประสบความสำเร็จในสถานที่แบบนี้ เส้นสายย่อมเป็นสิ่งที่จำเป็น
จนถึงตอนนี้เขาไม่เคยมีเส้นสายเลยแม้นิดเดียว ในที่สุดโอกาสก็มาถึงแถมยังเป็นเส้นสายที่ใหญ่โตมาก คารุนมีอำนาจมากพอที่จะพาเจคขึ้นไปอยู่จุดสูงสุด
เพื่ออนาคตของเขา เขาจะต้องทำให้ราอนบาดเจ็บสาหัสให้ได้ไม่ว่าจะยังไงก็ตาม นี่เป็นทางเดียวที่จะได้รับความโปรดปรานจากคารุน ซีกฮาร์ท
'ฉันไม่จำเป็นต้องกังวลถึงผลพวงที่อาจจะตามมาด้วยซ้ำ’
ราอน ซีกฮาร์ทไม่มีอำนาจอะไรเลย ส่วนคารุนก็จะขึ้นเป็นหัวหน้าตระกูลคนต่อไป มันเป็นที่แน่นอนอยู่แล้วว่าเขาต้องเลือกใคร
"หึๆ..."
เจคปรับการแสดงออกให้เป็นปกติและเปิดประตูเข้าไปในสนามฝึกซ้อมที่ห้า เขาเห็นเด็กฝึกหัดหลายคนกำลังฝึกวิชาดาบ
แต่เพราะมันยังไม่ถึงเวลาที่กำหนด เขาจึงไปยืนอยู่ที่ด้านข้างของสนามและมองดูเด็กฝึกหัด
'นั่นคือเบอร์เรน ส่วนเด็กที่อยู่ถัดจากเขาน่าจะเป็นมาร์ธา’
เจคไล่จำหน้าตาของเด็กฝึกหัดคนที่สำคัญๆที่เขาไม่ควรเข้าไปยุ่งด้วย โดยใช้เพียงคำบอกเล่าลักษณะที่เขาเคยได้ยินมา
'คนนั้นน่าจะเป็นรูนัน ลูกสาวคนสุดท้องของตระกูลซัลเลียน และ...'
ในที่สุดสายตาของเขาก็ไปหยุดที่เด็กหนุ่มผมบลอนด์ที่อยู่ด้านขวาของสนามฝึก
'นั่นคือเด็กที่ชื่อราอนเหรอ? เขาหน้าตาดีกว่าที่ฉันคิดมากเลย’
การขยับร่างกายและแกว่งดาบของเขากลายเป็นภาพที่สวยงามมากๆ
'ขอโทษด้วยนะแต่ฉันไม่มีทางเลือก ฉันจะพยายามไม่ให้ถึงตายแล้วกัน"
เจคกัดปากและเผลอส่งรังสีที่มีเจตนาฆ่าเล็กน้อยไปหาราอน มันเป็นแรงกดดันที่เขาปล่อยไปโดยไม่รู้ตัว แม้กระทั่งนักดาบก็ยังไม่ได้สังเกตถึงมัน
แต่ว่า...
ยังมีคนหนึ่งที่มีปฏิกิริยากับมัน
ราอนที่กำลังฝึกดาบอยู่รีบหันไปมองเจคทันที
“เห้ย!”
เมื่อราอนหันมาทางเขา เจคก็ตกใจจนเผลอถอยหลังไปชนผนังและล้มลงบนพื้น หัวใจของเขาเต้นแรงมากในตอนที่เขาได้สบตากับดวงตาสีแดงของราอน
"อึก..."
ราวกับว่าเขาได้เผชิญหน้ากับปีศาจ เขาไม่กล้าขยับร่างกายแม้แต่นิดเดียว
'ข-เขาเป็นใครกัน...'
