นักฆ่าเกิดใหม่กลายเป็นจอมดาบอัจฉริยะ 47
ติดตามเป็นกำลังใจให้ผู้แปลได้ที่แฟนเพจ:BamแปลNiyay
บทที่ 47
หลังจากเสร็จสิ้นการฝึกฝนเพื่อเพิ่มความแข็งแกร่งและความว่องไว ราอนก็เดินออกไปที่ลานฝึก
'เธอไม่อยู่ที่นี่เหรอ?'
เขายังได้ยินเสียงดาบของเด็กฝึกหัดคนอื่นอยู่ เขาเลยคิดว่ารูนันคงยังไม่กลับไป แต่เขามองไม่เห็นเธอ มันเป็นเรื่องแปลกที่เธอกลับไปก่อนเขา
'ถึงตอนที่มีเธออยู่รอบๆจะน่ารำคาญ แต่ก็แอบคิดถึงเธอนิดหน่อยแฮะ'
รูนันมักจะรอจนกว่าเขาจะฝึกซ้อมเสร็จเพื่อบอกลาเขาในทุกๆวัน
เขาไม่ได้รู้สึกอะไรเป็นพิเศษ แต่ตอนนี้เขากลับคิดถึงการบอกลาของเธอนิดหน่อย
'ทำไมฉันถึงคิดถึงเธอล่ะ? หรือฉันถูกล้างสมองไปแล้ว?'
ราอนยิ้มให้ตัวเองเล็กน้อยแล้วเดินออกจากสนามฝึก ส่วนเบอร์เรนและมาร์ธาก็ยังคงอยู่ในนั้นแต่เขาไม่จำเป็นต้องสนใจ
น่าสมเพชจริงๆ
'ฮะ?’
นี่ไม่ใช่เวลาจะมาคิดเรื่องแบบนั้น
'แกหมายความว่าไง?'
......
ราธไม่ยอมตอบ มันเพียงหันหน้าไปทางทิศตะวันตก
'มีอะไรเหรอ?'
ราอนหันหน้าไปทางทิศที่ราธมองไป ถึงแม้เขาจะสัมผัสอะไรจากทางนั้นไม่ได้เลยแต่เขาก็รู้ได้ว่ามีอะไรแปลกๆ
'อาจจะมีอะไรที่นั่น'
ราอนเรียกใช้หมื่นเปลวเพลิงและเริ่มหมุนวงแหวนแห่งไฟ และเขาก็เรียกใช้ญาณแห่งบุปผาหิมะเพื่อเพิ่มการรับรู้ของเขาด้วย
ฟึ่บ!
เขาสามารถสัมผัสได้ถึงอะไรแปลกๆแล้ว ดูเหมือนการรับรู้ของเขาจะชนเข้ากับอะไรบางอย่าง
นั่นหมายความว่า....
'มีคนสร้างกำแพงพลังงาน'
มีใครบางคนเรียกใช้ออร่าเพื่อปิดกั้นเสียงและการมีอยู่ของพวกเขาออกจากบุคคลภายนอก
'ฉันต้องไปตรวจสอบ'
ปกติแล้วเขาไม่ควรจะต้องสนใจเรื่องแบบนี้ แต่เพราะปฏิกิริยาแปลกๆของราธทำให้เขาต้องรีบไปดู
เขาใช้ฝีเท้าเงาเพื่อป้องกันการรู้ตัวจากฝ่ายตรงข้าม
ภายในตรอกมืดมีคนสองคนที่ยืนอยู่ในนั้น
คนหนึ่งคือผู้ชายแปลกหน้าที่เขาไม่คุ้นเคย ส่วนอีกคนหนึ่งคือรูนัน
'ทำไมเธอมาอยู่ที่นี่? แล้วเธอกำลังทำอะไร?'
ราอนคิดว่ารูนันคงจะกลับบ้านไปแล้ว แต่เธอกำลังยืนอยู่กับผู้ชายคนนั้น การแสดงออกของเธอเหมือนจะปกติแต่ถ้าดูจากสายตาของเธอแล้วดูเหมือนเธอจะกลัวเขา
ราอนเลยสำรวจชายคนนั้น
ผู้ชายหน้าตาดีผมสีเงินและดวงตาสีม่วง เขายืนอยู่ตรงนั้นพร้อมกับดาบขนาดใหญ่ที่อยู่บนหลังของเขา
'ไซเรีย ซัลเลียน?'
เขาเคยได้ยินชื่อนี้มาก่อน
เขาคืออัจฉริยะจากตระกูลซัลเลียน มีชื่อของเขาอยู่ในสิบสองดวงดาวแห่งทวีป เขาคือสิบสองอัจริยะที่อาจจะเป็นสิบสวรรค์ของทวีปในอนาคต
'แล้วทำไมเธอถึงกลัวเขา?'
แม้ว่าจะได้เจอกับพี่ชาย แต่รูนันไม่ได้ยิ้มหรือดูมีความสุขเลย เธอกำลังหวาดกลัวเขาเหมือนกับกระต่ายที่เจอนักล่า
ไซเรียพูดอะไรบางอย่างกับรูนันแต่เขาไม่สามารถได้ยินได้ จากนั้นไซเรียก็เอากระรอกออกมาจากกระเป๋าเสื้อและยื่นมันให้รูนันดู
ในขณะที่รูนันกำลังจะแย่งกระรอกตัวนั้นมา เขาก็ใช้มือข้างนั้นบีบกระรอกจนตาย
กรี๊ดดด!
ถึงแม้เขาจะไม่ได้ยินเสียงแต่เขาก็รู้ได้ว่ารูนันกำลังส่งเสียงกรีดร้องอย่างน่าสลดใจ
ไซเรียยังคงทำท่าสีหน้าที่น่ากลัวแล้วเข้าไปกระซิบอะไรบางอย่างกับรูนัน
'ฉันต้องรีบไปหยุดเขา'
เขาไม่รู้ว่าไซเรียกำลังทำอะไร แต่เขารู้ว่าเขาต้องเข้าไปเดี๋ยวนี้
ราอนก้าวออกมาจากมุมมืดแล้วเรียกใช้ออร่าจากหมื่นเปลวเพลิง
เปรี้ยง!
พื้นดินทรุดตัวลงพร้อมกับเสียงที่คล้ายกับฟ้าผ่า ซีเรียขมวดคิ้วและถอยออกจากรูนันทันที
"คุณเป็นใคร?"
ราอนรีบก้าวเข้ามาอยู่ข้างหน้ารูนันทันที เขาจ้องมองไปที่ไซเรีย
"คุณเป็นใครทำไมถึงมาทำร้ายรูนัน?"
ราอนทำตัวเหมือนกับไม่รู้จักคนตรงหน้า
เพราะถ้ารู้ว่าไซเรียเป็นพี่ชายของรูนันเขาคงไม่สามารถเข้ามายุ่งได้ ถึงอย่างไรพวกเขาก็เป็นครอบครัวเดียวกัน
มันคงจะดูไม่ดีเท่าไหร่ถ้าเขามายุ่งเรื่องของครอบครัวคนอื่น
"ปกติแล้วก่อนที่จะถามชื่อคนอื่น ก็ต้องบอกชื่อตัวเองมาก่อนไม่ใช่หรือไง?"
ไซเรียนยกยิ้ม
"แต่คุณมาทำลับๆล่อๆและยังสร้างกำแพงพลังงานในที่แบบนี้อีก...คุณเป็นโจรใช่ไหม?"
“หืม…”
ไซเรียขมวดคิ้ว ราอนรู้ว่าเขากำลังแกล้งทำเป็นโกรธกับสิ่งที่ราอนพูด แต่เขาคงกำลังเยาะเย้ยราอนภายในใจ
'ฉันรู้ว่าเขาเป็นคนแบบไหน'
เขาเป็นคนที่ดูคล้ายกับเดรุส โรเบิร์ต หรือคนที่เคยฆ่าเขาในชีวิตก่อน ทำให้อยู่ๆเขาก็รู้สึกขยะแขยงไซเรียขึ้นมา
"อา...ฉันว่าเธอคงกำลังเข้าใจอะไรผิดไป แต่ฉันไม่ใช่โจรหรือคนแปลกหน้าที่ไหนหรอกนะ ฉันเป็นพี่ชายของเธอน่ะ"
ไซเรียนพูดพร้อมกับชี้ไปที่รูนันที่อยู่ด้านหลังราอน
“......”
เขาขยับตัวมาบังรูนันจากสายตาของไซเรียและเหลือบมองเธอ เธอดูเหมือนยังช็อกกับเรื่องที่พึ่งเกิดขึ้น แม้ว่าสีหน้าของเธอจะยังนิ่งเฉยแต่ไหล่ของเธอสั่นมากจนเขารู้สึกอยากจะเข้าไปปลอบเธอ
"ดูเหมือนเธอกำลังกลัว คุณเป็นพี่ชายของเธอจริงๆเหรอ?"
"อ๋อ ฉันแค่แกล้งเธอเล่นนิดหน่อยน่ะ พวกเราไม่ได้เจอหน้ากันตั้งนานตอนนี้เธอก็เลยยังตกใจ"
"การบีบกระรอกตายคามือนี่มันเป็นการแกล้งเหรอ?"
"ไม่ใช่สักหน่อย มันเป็นแค่ของเล่นน่ะ"
ไซเรียยกมือขึ้นให้เขาดู จากนั้นคราบเลือดในมือของเขาก็กลายเป็นฝุ่นและลอยหายไป เขาจัดการกับเศษซากกระรอกและเลือดทั้งหมดด้วยออร่า
"ไม่มีทางที่จะมีคนใจร้ายขนาดที่ฆ่ากระรอกเป็นๆด้วยมือเปล่าหรอก ถูกมั้ย?"
แรงกดดันอันน่ากลัวถูกปล่อยออกมาจากร่างกายของไซเรีย แรงกดดันของเขามีกลิ่นสาบแห่งความตายคล้ายกับของเดรุส
อวดดี! มนุษย์ธรรมดากล้าดียังไงมาข่มขู่ร่างกายที่ราชาแห่งแก่นแท้กำลังจะใช้งาน
ราอนไม่ตอบอะไรกลับไปแต่ยืนนิ่งเผชิญหน้ากับแรงกดดันของเขา เหมือนกับที่ราธพูดคือไซเรียกำลังปล่อยแรงกดดันออกมาเพื่อข่มขู่เขา ไซเรียกำลังขู่ให้ราอนถอยออกไปและเตือนว่าเขาสามารถฆ่าราอนได้ทุกเมื่อ
แต่ราอนก็ไม่ได้เข้ามาในสถานการณ์นี้โดยไม่ได้วางแผน
"ราอน! เมื่อกี้นายทำลายทรัพย์สินของซีกฮาร์ทหรือเปล่า!"
จู่ๆเบอร์เรนก็วิ่งออกมาจากสนามฝึก นักดาบที่เป็นเวรเฝ้ายามก็วิ่งตามเบอร์เรนออกมาด้วย และราอนก็ได้ยินเสียงแว่วๆของมาร์ธาที่ตะโกนตามมาว่าเขาทำเสียงดังจนรบกวนการฝึกซ้อมของเธอ
"ราอนเหรอ? เธอคือราอน ซีกฮาร์ทนี่เอง"
สายตาของไซเรียดำมืดยิ่งกว่าเดิม ราอนถึงกับขนลุกเพราะจู่ๆแววตาของไซเรียนก็เปลี่ยนไปโดยสิ้นเชิง
"จริงๆมันเป็นเรื่องเข้าใจผิดกันนิดหน่อย พอดีผมแค่แวะมาจากการทำภารกิจแล้วเอาขนมมาให้น้องสาวของผมน่ะ"
เขาเอากล่องสี่เหลี่ยมออกมาและวางไว้บนพื้น รูปร่างภายนอกอาจจะแตกต่างออกไปนิดหน่อยแต่มันเป็นกล่องไอศครีมแน่ๆ
"รูนัน”
สายตาของไซเรียเปลี่ยนไปอีกครั้ง เขาแสดงสายตาที่เหมือนกับพี่ชายที่มองไปยังน้องสาวสุดที่รัก
"เธอมีเพื่อนที่ดีเลยนะ คบกับเขาไปนานๆล่ะ"
“อึ้ม”
"พี่ต้องขอโทษถ้าพี่แกล้งเธอแรงเกินไป ดูแลตัวเองด้วยนะ แล้วเจอกันใหม่"
เขาโบกมือและหายตัวไปราวกับสายลม
"ไม่มีทาง นั่นไซเรียที่เป็นสมาชิกของสิบสองดวงดาวแห่งทวีปหรือเปล่า?"
เบอร์เรนอ้าปากค้างมองดูจุดที่ไซเรียเคยอยู่
"บรรยากาศรอบตัวเขาสุดยอดเลย สมแล้วกับที่เป็นสิบสองดวงดาว"
"เขาไม่เหมือนใครเลยจริงๆ"
ราอนพยักหน้า ราอนรู้ว่าเขาถูกเรียกว่าเป็นอัจฉริยะและวีรบุรุษจากผู้คนมากมาย แต่ราอนไม่คิดว่าเขาจะเป็นคนแบบนี้
"รูนัน”
ราอนหันไปพูดกับรูนัน สีหน้าของเธอเหมือนปกติแต่ดวงตาของเธอกำลังวูบไหว ดูเหมือนเธอจะยังรู้สึกหวาดกลัว
"กลับกันเถอะ"
ในเมื่อไซเรียบอกว่าเขากำลังยุ่งกับการทำภารกิจ เขาคงไม่ได้กลับไปที่บ้านของรูนัน
“...โอเค”
รูนันพยักหน้าให้เขาช้าๆและลุกขึ้นยืน
"มีอะไรเกิดขึ้นหรือเปล่า?”
เบอร์เรนถามและยื่นกล่องไอศครีมในมือของเขาให้กับรูนัน
"ไม่มีอะไรหรอก"
ราอนรับกล่องนั้นมาแทน
“จริงเหรอ?”
ดูเหมือนเบอร์เรนจะไม่เชื่อแต่เขาก็ไม่ได้กดดันเอาคำตอบ
"ถ้ามีอะไรให้ช่วยก็บอกฉันได้นะ ในฐานะที่เป็นเพื่อนที่ฝึกฝนมาด้วย ฉันจะช่วยเธอเท่าที่พอจะช่วยได้"
จากนั้นเบอร์เรนก็เดินออกไป
'เขาเติบโตขึ้นมากจริงๆ’
เบอร์เรนเปลี่ยนแปลงไปมากจนมันทำให้ราอนรู้สึกภูมิใจที่ได้มองดูเขา
แต่ราชาแห่งแก่นแท้ยังคงไม่ชอบสายตาของเด็กนั่น…
'ขอบคุณนะ’
อะไร?
'ฉันต้องขอบคุณแกที่ทำให้ฉันมาช่วยรูนันได้ทัน ถึงจะยังไม่แน่ใจว่าเธอโอเคหรือเปล่า'
อะแฮ่ม! ก็นั่นคือเด็กที่ให้ไอศกรีมกับข้า ข้าแค่บอกเจ้าก็เพราะข้ากลัวว่าจะไม่ได้กินไอศกรีมอีกก็แค่นั้น
'นั่นแหละ ขอบคุณนะ’
งั้นก็ไปขอให้เธอเอาไอศครีมมาให้อีกสิ…
'ฉันเกือบจะมองแกดีแล้วเชียวถ้าไม่พูดแบบนั้น’
ราอนตีสร้อยข้อมือให้มันออกไป ไอ้ราชาแก่นแท้บ้านี่อ่านสถานการณ์อะไรไม่ค่อยออกเหมือนเดิม
"ไปกันเถอะ”
“อึ้ม”
เขาเริ่มเดินไปส่งรูนัน
ราอนไม่ได้พูดอะไรทั้งนั้นแค่เดินไปพร้อมๆกับรูนัน
เขารู้ดีว่าถ้าตัวเองพูดปลอบใจรูนันไปก็อาจจะไม่ได้ช่วยให้เธอดีขึ้น มันเป็นเรื่องของครอบครัวคนอื่นและเขาไม่รู้สถานการณ์อะไรที่แท้จริงของพวกเขา
เมื่อก้าวเดินของรูนันเริ่มช้าลงราอนก็เดินช้าลง เมื่อเขาหยุดเธอก็หยุดตาม เขาและเธอเพียงแค่เดินไปข้างๆกันอย่างเงียบๆ
ใช้เวลาไม่นานพวกเขาก็เจอกับรถม้าและแม่บ้านจากตระกูลซัลเลียน
ราอนคอยมองจนกระทั่งรูนันขึ้นไปบนรถม้าเรียบร้อย จากนั้นเขาก็ส่งกล่องไอศครีมที่เขาถืออยู่ให้กับเธอ
“ขอบคุณนะ”
รูนันพูดขอบคุณราอนด้วยน้ำเสียงที่เศร้าสร้อยไม่เหมือนกับปกติที่เธอมักจะพูดกับเขาโดยใช้น้ำเสียงร่าเริง
* * *
* * *
เมื่อรูนันกลับมาถึงคฤหาสน์ โรแคน ซัลเลียนก็ออกมาต้อนรับเธอทันที
"รูนัน! ลูกทำได้ดีมาก!"
“อึ้ม”
รูนันพยักหน้าให้และลงมาจากรถม้า
"ลูกได้เจอพี่ชายหรือยัง?" เขาบอกว่าเขาอยากให้ของขวัญก็เลยไปหาลูก"
“...อึ้ม”
เธอหายใจเข้าลึกๆแล้วยื่นกล่องไอศกรีมให้ผู้เป็นพ่อดู สายตาของเธอว่างเปล่า
"นี่มันไอศกรีมที่ลูกชอบกินนี่ พี่เขาคงคิดถึงเธอตลอดเลยแม้ว่าจะยุ่งกับการทำภารกิจอยู่"
โรแคนบ่นว่าตัวเองไม่เห็นได้ของขวัญอะไรบ้างเลยแล้วก็หัวเราะออกมา
รูนันกัดฟันแน่น เธออยากจะเล่าให้เขาฟังแต่เธอก็นึกได้ว่าถ้าบอกเขาไปสิ่งที่เธอคอยปกป้องอยู่ก็ต้องพังลงเช่นเดียวกัน
“...หนูขอตัวไปพักก่อน”
เธอกลืนคำพูดของเธอลงคอ แล้วไปที่บันไดของคฤหาสน์
"แน่นอน! ลูกคงเหนื่อยมาก ไปพักผ่อนก่อนเถอะ”
“อึ้ม”
โรแคนโบกมือ รูนันพยักหน้าให้และเดินไปบนชั้นสอง
“เฮ้อ”
เมื่อรูนันเข้ามาในห้องนอนเธอก็ถอนหายใจและทรุดลงบนพื้น เธอกัดริมฝีปากและเปิดกล่องไอศครีม
มันเป็นไอศครีมที่เธอชอบ แต่เธอไม่อยากจะจับมันขึ้นมาด้วยซ้ำ สิ่งที่อยู่ในหัวของเธอตอนนี้มีแต่ใบหน้าของพี่ชาย
'เขากลับมาแล้ว...แต่เขาไม่เปลี่ยนไปเลย'
ไซเรีย ซัลเลียน ไม่ได้เป็นแบบนี้ตั้งแต่แรก
หลังจากที่ภารกิจที่สองของเขานั้น เขาเป็นเพียงคนเดียวที่มีชีวิตรอดกลับมาและนิสัยของเขาก็เปลี่ยนไปอย่างมาก เขาเปลี่ยนไปเหมือนกับเป็นคนละคนแต่เขาเปลี่ยนไปต่อหน้าเธอคนเดียวเท่านั้น
ในสายตาคนอื่นแล้วเขาก็ยังเป็นนักดาบอัจฉริยะที่ใจดีและสุภาพเหมือนเดิม แต่ในสายตาของเธอ เขาเป็นเหมือนกับปีศาจคลั่ง
'รูบี้...'
รูบี้ที่เขาพูดถึงคือกระรอกที่เคยอยู่บนต้นไม้หลังห้องของเธอ
เธอได้เจอกับมันบ่อยๆจนได้ตั้งชื่อมันว่ารูบี้และเอามันมาเล่นด้วยทุกวัน แต่วันหนึ่งรูบี้ก็หนีออกไป
รูบี้กำลังตั้งท้องและบาดเจ็บเล็กน้อย แล้วไซเรียที่เห็นกระรอกอยู่ในเขตคฤหาสน์ก็เริ่มจับกระรอกทุกตัวไว้ทันทีไม่เว้นแม้แต่รูบี้ แล้วเขาก็บีบกระรอกทุกตัวจนตายต่อหน้าเธอ
และบอกกับเธออีกว่า
"เธอเป็นของฉัน เธอจะบาดเจ็บไม่ได้เด็ดขาด แค่หายใจและใช้ชีวิตเฉยๆไปซะ'
ถ้าเธอบอกเรื่องนี้กับคนอื่นๆในบ้านจะทำให้ทุกคนต้องตาย เขาข่มขู่รูนันว่าเขาจะเผาทุกคนในบ้านยกเว้นเธอ
หลังจากนั้นรูนันก็ไม่กล้าคุยกับใคร
อาจจะมีคนตกเป็นเหยื่อของเขา เธอไม่กล้าเล่นกับใครอีกเลยไม่เว้นแต่กับสัตว์ เธอพูดกับทุกคนให้น้อยที่สุดเท่าที่ทำได้
เธอใช้ชีวิตอย่างโดดเดี่ยวมาตลอดจนกระทั่งได้เจอกับเด็กผู้ชายคนหนึ่งที่ดูเหมือนจะโดดเดี่ยวและทุกข์ใจมากกว่าเธอ
ราอน ซีกฮาร์ท
ในตอนแรกเธอสนใจเพียงแค่ว่าทำไมเขาถึงพัฒนาความแข็งแกร่งของตัวเองได้รวดเร็วขนาดนั้นแม้ว่าร่างกายของเขาจะอ่อนแอ
มันก็เป็นแค่ความสนใจอยากรู้อยากเห็นทั่วๆไป เธอค่อยๆเข้าหาเขาเพราะอยากรู้เกี่ยวกับการเติบโตของเขา
เธอได้รู้ว่าราอนเป็นคนแบบไหน เธอได้เห็นความพยายามอย่างหนักของเขาและอุปสรรคมากมายที่เขาต้องข้ามผ่าน
เขาพยายามอย่างหนักจนสามารถเปลี่ยนตัวเองได้ขนาดนั้น เธอเลยคิดว่าเธอก็คงเปลี่ยนตัวเองได้เหมือนกัน
ราอนและเด็กฝึกหัดทุกคนในสนามฝึกที่ห้าทำให้เธอหลงลืมความกลัวที่มีต่อไซเรียไปได้
แต่เธอพึ่งได้รับความกลัวนั้นกลับมา
รูนันจ้องไปที่ไอศกรีมในกล่องที่ละลายไปหมดแล้ว
"เหมือนกับฉันเลย..."
เธอซุกหน้าลงบนเข่าแล้วเริ่มพึมพัมกับตัวเองด้วยเสียงที่แหบพร่า
"ทุกอย่างจะโอเค... ฉันแค่ต้องอดทนกับมัน"
แต่เธอคงจะไม่กลับไปกินไอศกรีมอีกแล้ว
***
เมื่อรูนันกลับไปแล้ว ราอนก็ตรงกลับไปที่หอพัก
เขาเป็นมนุษย์จริงๆเหรอ?
'อะไร?’
คนที่บอกว่าเป็นพี่ชายของเด็กผู้หญิงคนนั้น
‘อ่า…เขาคงเป็นคนไม่ปกติแน่นอน’
ราออนพยักหน้า บรรยากาศรอบตัวไซเรียอาจจะดูเป็นมิตร แต่เขาสัมผัสได้ถึงกลิ่นอายน่ากลัวบางอย่าง
โดยเฉพาะอย่างยิ่งคือสายตาของเขาในตอนที่เขาข่มขู่ราอน มันทำให้คนหนาวสั่นไปถึงกระดูกได้เพียงแค่ลองสบตา
การแสดงตบตาของไซเรียอยู่ในระดับที่สุดยอด ถ้าเขาไม่เห็นตอนที่ไซเรียบีบกระรอกและข่มขู่รูนัน เขาเองก็คงถูกหลอกไปด้วย
'เขาเป็นคนโรคจิต...เหมือนกับเดรุส’
ราอนเคยไม่มีความรู้สึกเพราะเขาถูกบีบบังคับให้ลบมันไปตั้งแต่เด็ก แต่กับไซเรียมันไม่เหมือนกัน เขาอาจจะไม่หลงเหลือความเป็นมนุษย์แล้ว
'ช่วงนี้เขาคงไม่กลับมาเพราะเขาบอกเองว่าเขากำลังติดภารกิจระยะยาว’
ในเมื่อเขาเป็นพี่ชายของเด็กคนนั้น เขาคงจะกลับมาสร้างปัญหาให้เธออีกแน่ๆ
'ใช่แล้ว’
เขายังคงจะกลับมาหารูนันได้เสมอในเมื่อเขาเป็นครอบครัวของเธอ
หรือบางทีเขาก็อาจจะจับตามองเธออยู่ตลอด สายตาตอนที่เขามองไปที่รูนันมันมีแต่ความหลงใหลแบบแปลกๆ
ส่งร่างกายเจ้ามา ข้าขอฆ่าเขาก่อนแล้วเดี๋ยวคืนร่างกายให้
'หือ?'
ราธโผล่หัวมาอีกครั้ง
เด็กผู้หญิงคนนั้นทำให้ข้าได้รู้จักโลกใบใหม่ที่เรียกว่าไอศครีม ข้าอยากจะตอบแทนเธอ
'ล้อเล่นแน่ๆ’
ราออนหัวเราะและส่ายหัว
ข้าพูดจริงนะ!
'นั่นจะไม่เกิดขึ้น'
ทำไม?
เขาทำให้จิตใจของรูนันบอบช้ำ ต่อให้ฆ่าเขาไปแต่บาดแผลในใจเธอก็ไม่หายไปหรอก เธออาจจะเจ็บปวดมากขึ้นก็ได้ ฉันคิดว่าควรปล่อยให้เธอลุกขึ้นได้ด้วยตัวเองแล้วก็...'
ราอนวางมือลงบนพื้น
'ถ้ามันถึงเวลาที่ควรจะฆ่าเขา ฉันก็อยากจะเป็นคนทำเอง'
รูนันเป็นคนแรกที่แม้จะไม่มีความเกี่ยวข้องใดๆกับเขา แต่มีน้ำใจต่อเขามาก
เขาสามารถฆ่าไซเรียให้ได้ถ้าเธอเป็นคนขอ
เจ้าเสียสติไปแล้วรึไง ต่อให้มีเจ้าเป็นร้อยคนยังไงก็ไม่มีทางชนะเขาได้ เจ้าห่างชั้นกับเขามาก
ราธขมวดคิ้วบอกให้เขาหยุดพูดเรื่องไร้สาระ
'ฉันรู้แล้วว่าเขาแข็งแกร่ง’
ถ้ารู้แล้วทำไมต้องพูดอะไรที่เป็นไปไม่ได้ด้วยล่ะ?
'ฉันไม่ได้บอกว่าจะใช้ดาบตัดคอเขา’
ราอนเคาะฝักดาบของตัวเองแล้วปล่อยแรงกดดันที่เยือกเย็นออกมาเล็กน้อย
"ยังมีวิธีอื่นในการฆ่าคนอยู่”
