ตอนที่ 1295 เป็นทุกคนที่กลัวความตาย

เป็นเด็กหญิงอายุเพียงสิบห้า หรือสิบหกปีที่มีสีหน้าสิ้นหวัง เธอได้นอนอยู่บนรางรถไฟที่หนาวเย็น แต่มันไม่หนาวเย็นเท่ากับหัวใจของเธอ.. นี่มันราวกับว่าเธอได้หมดสิ้นความปรารถนาที่จะมีชีวิตอยู่อย่างสมบูรณ์แล้ว

ทางรถไฟเริ่มสั่น ไกลออกไปก็ได้ยินเสียงคำรามของรถไฟที่กำลังเข้ามาใกล้ รถไฟขบวนหนึ่งได้วิ่งมาด้วยความเร็ว เมื่อมองพิจารณาจากระยะทาง อีกไม่ถึงสามนาทีก็น่าจะวิ่งมาถึง และวิ่งผ่านทับร่างเล็กๆ ของเธอ ไปพร้อมๆ กับพรากดอกไม้แห่งชีวิตที่ยังไม่ทันได้ บานสะพรั่ง..

เด็กสาวปิดตา รู้สึกถึงการสั่นสะเทือนของร่างกาย และเฝ้ารอการมาถึงของมัจจุราช รถไฟขบวนนี้ก็คือ ‘มัจจุราช’ เหลือเวลาอีกไม่มากแล้ว เธอไม่เสียใจแม้แต่น้อย ราวกับว่าเธอได้ตัดสินใจขั้นสุดท้าย.. เอาไว้แล้ว

ถึงแม้จะตัดสินใจแบบนี้ไปแล้ว แต่.. เธอก็ไม่รู้ว่ากำลังนึกคิดถึงสิ่งใด จู่ๆ สุดท้ายหางตาของเธอก็ยังมีน้ำตาหยดหนึ่งได้ไหลออกมา และหยดน้ำตานั้นก็ได้ตกลงไปพร้อมกับเสียงสั่นสะเทือนของรางรถไฟ และแล้วมัน.. ก็ได้โดนลมภูเขาที่หนาวเย็นอันแสนขมขื่นพัดปลิวออกไปอีก

เวลาผ่านไปอย่างรวดเร็ว รอยเท้าของมัจจุราชได้เข้ามาใกล้เรื่อยๆ รางรถไฟก็สั่นสะเทือนมากขึ้นเรื่อยๆ เด็กสาวได้หันศีรษะไป และเมื่อเปิดตามองก็เห็นหัวรถจักรขนาดใหญ่ที่เหมือนกับสัตว์ร้ายที่หิวโหยที่กำลังจะกระโจนเข้ามาหาเธออย่างบ้าคลั่ง

ความกลัวภายในจิตใต้สำนึกมันได้พุ่งเข้ามาในหัวใจของเธอ และมือของเด็กสาวก็ได้กอบกุมกันเอาไว้แน่น ..โดยไม่ได้ตั้งใจ

ความตายนั้นน่ากลัวจริงๆ แม้ว่าเธอจะเต็มใจตายไปอย่างดื้อรั้น ไปพร้อมๆ กับความสิ้นหวัง แต่ในช่วงเวลาที่ความตายจะมาถึง ..เธอก็ยังคงรู้สึกถึง ..ความกลัวที่ว่านั่น

หากถ้าอยู่รอดได้ ใครมันจะอยากตายล่ะ?

แต่ก่อนที่รถไฟจะมาถึง ลมรุนแรงที่เกิดจากแรงเสียดทานอย่างรุนแรงระหว่างล้อรถไฟ กับรางรถไฟ ได้วิ่งเข้าปะทะใบหน้า พัดหน้าเธอจนรู้สึกเจ็บปวด ความตายกําลังจะมาถึง ยักษ์เหล็กที่สะพรึงกลัวนี้ กำลังจะเข้าฉีกเธอออกเป็นชิ้นๆ อย่างโหดเหี้ยม ..ไร้ความปราณี มันจะไม่มีความสงสารแม้แต่น้อย ความหมายของชีวิต ก็นับได้ว่า ..ไม่มีความหมายใดๆ ต่อหน้ามัน

เด็กสาวรู้สึกเครียดขึ้นมาในชั่วพริบตา ความตื่นตระหนกที่วิ่งมาถึงจุดสูงสุด มันได้ทำให้เธอหลับตาแน่น หายใจเข้าปากคำใหญ่โดยไม่ได้ตั้งใจ ราวกับเป็นผู้จมน้ำที่กําลังดิ้นรนเพื่อจะหลบหนีออกจากความตาย ..ไปตามสัญชาตญาณ

ลึกๆ ในใจของเธอ ในที่สุดก็ส่งเสียงตะโกนออกไปตามสัญชาตญาณ : “ใคร.. ใครก็ได้ช่วยฉันด้วย?”

เสียงโห่ร้องแห่งความสิ้นหวังนี้ มักจะผุดขึ้นมาในช่วงลมหายใจสุดท้ายของชีวิต ในเวลานี้ ความปรารถนาที่อยากจะอยู่รอดของมนุษย์ได้มาถึงจุดสูงสุดแล้ว แต่ในขณะเดียวกัน ความสิ้นหวังก็มาถึงจุดสูงสุดแล้วด้วยเช่นกัน เพราะไม่มีใครช่วยเธอได้อีกต่อไป

ชีวิตดูเหมือนจะมีกลไกที่กําหนดเอาไว้ชุดหนึ่ง เมื่อผู้คนยังเด็ก ยังเยาว์วัย พวกเขาก็จะใช้จ่ายมันออกไปอย่างฟุ่มเฟือย อย่างสุรุ่ยสุร่าย ไม่รู้จักหวงแหน และไม่สามารถทนต่อมรสุมของชีวิต ผู้คนถึงกับตัดสินใจเลือกที่จะจบชีวิตตนเองไปโดยสมัครใจ แม้พวกเขาจะตระหนักรู้ได้ว่าชีวิต.. มีค่ามาก แต่เมื่อเทียบกับการสูญเสียชีวิตไป ความเจ็บปวดใดๆ ก็ดูเหมือนมัน ..จะไม่สําคัญอีกต่อไป

อย่างไรก็ตาม เมื่อผู้คนคิดฆ่าตัวตายตั้งแต่อายุน้อยๆ แต่ตอนที่พวกเขากำลังใกล้จะตายนั้น กลับเพิ่งมาตระหนักได้ว่า ..ชีวิตมีค่า แต่ช่วงเวลาที่ว่าในตอนนั้น มันก็ไม่อาจจะย้อนเวลากลับไปได้ .. อีกแล้ว

เมื่อเห็นว่ายักษ์เหล็กตัวนี้กําลังจะวิ่งเข้ามาทับร่างของเธอ ในช่วงเวลาที่สําคัญนี้ เด็กสาวก็รู้สึกเหมือนมีอะไรบางอย่างคว้าตัวเธอไว้ ร่างของเธอก็ลอยขึ้นจากพื้นในทันที

คือ… เทวดานางฟ้างั้นเหรอ?

เด็กสาวได้จุดประกายความคิดนี้ขึ้นมาครู่หนึ่ง และต้องเป็นเทวดา ไม่ก็นางฟ้า ที่จะมาพาเธอขึ้นไปบนสวรรค์แน่ๆ!

แต่.. รถไฟที่ได้พัดพาลมหนาวยะเยือกเข้ามาที่แผ่นหลัง มันเหมือนกับเป็นการเตือนให้เธอ.. ลุกตื่นขึ้นมาจากฝัน และความเจ็บปวดที่หนาวเย็นมันก็ราวกับเตือนเธอ ให้เธอรู้ว่า เธอ.. ยังมีชีวิตอยู่!

เธอเปิดตาที่ปิดสนิทขึ้นมา ก็เห็นชายหนุ่มคนหนึ่งปรากฏตัวต่อหน้าเธอ เขาหล่อมาก หรือนี่ก็คือ เทวดา เขาเป็นทูตสวรรค์ที่ลงมารับเธอใช่ไหม? เธออดไม่ได้ที่จะมอง หลินฟาน สายตาของเธอนั้นก็เต็มไปด้วยความประหลาดใจ และในชั่วขณะหนึ่งมันเหมือนราวกับเธอ ..ได้หลงลืมทุกสิ่งอย่างไป

จากนั้นเธอก็ถูกอีกฝ่ายกระชากเข้าไปในอ้อมแขนอันทรงพลัง แขนที่แข็งแกร่งคู่นั้นได้อุ้มเธอขึ้นมา หันหลังกลับ และเดินลงไปตามทางลาด

การถูกอุ้มกอดโดยท่าเจ้าหญิงเช่นนี้ มันกลับสร้างความรู้สึกปลอดภัยให้กับเธอได้มาก และนี่ก็คือความอบอุ่นที่เธอ ..ไม่เคยรู้สึกมาก่อน

เธออดไม่ได้ที่จะกอด หลินฟาน ด้วยมือทั้งสองข้างไว้แน่นโดยไม่ได้ตั้งใจ เธอกอดเขาแน่นราวกับว่า เธอ.. กลัวว่าความอบอุ่นนี้มันจะจากเธอไป

หลินฟาน พาเธอลงมาตามทางลาด ห่างจากรถไฟที่ส่งเสียงคำราม จากนั้นเขาเองก็ได้หันไปมอง พร้อมกับรู้สึกโล่งใจขึ้นมาทันที และวางเธอลงบนก้อนหินก้อนใหญ่ข้างทาง แต่เพราะเธอกอดเขาแน่นเกินไป จึงเป็นเรื่องยากที่จะให้เธอนั่งลง หลินฟาน เลยเลือกที่จะก้มหน้ามองลงไป และเห็นว่าเธอกำลังตื่นกลัว และนั่นทำให้ หลินฟาน คิดว่าเธอคงต้องตกใจกลัวมากแน่ๆ

“ไม่ต้องกลัว คุณไม่เป็นอะไรแล้ว” หลินฟาน ได้พูดเสียงเบาๆ พร้อมกับยื่นฝ่ามือออกมาลูบหัวของเธอ

ความอบอุ่นที่ไหลออกมาจากฝ่ามือของ หลินฟาน มันเข้าปกคลุมเด็กสาว แล้วแพร่กระจายไปทั่วร่างกาย

อบอุ่นจัง! เด็กสาว ..คิดว่า นี่มันนับเป็นครั้งแรกในชีวิตของเธอ ที่เธอรู้สึกว่าโลกนี้มันช่างสวยงามมาก และการได้มีชีวิตอยู่ก็ช่างสวยงามมากๆ เหลือเกิน

หลินฟาน วางมือลงทันที และได้นั่งยองๆ ลงต่อหน้าเด็กสาวคนนี้ และสบตากับเธอ

หลินฟาน ไม่รู้จะพูดอะไรออกไปในขณะนั้น เขาเองได้ขับรถไปบนทางด่วนอยู่ดีๆ แต่ในวินาทีหนึ่งที่เขากำลังคุยโทรศัพท์อยู่กับ เว่ย ชิงเสวี่ย เขา.. ก็ได้บังเอิญไปเห็นเด็กสาวคนนี้ ..นอนอยู่บางรางรถไฟ

หลินฟาน ไม่ลังเลใดๆ เขาได้รีบออกไปช่วยเด็กสาว รถไฟเองก็กําลังจะมาถึง เนื่องจากมันเป็นเรื่องเร่งด่วนเกินไป แม้แต่ หลินฟาน ก็วิ่งออกไปอย่างทุลักทุเลเล็กน้อย แต่ในที่สุด หลินฟาน ก็ดึงเด็กสาวคนนี้ออกมาจากรางรถไฟได้ ..ในช่วงนาทีสุดท้าย

หลินฟาน ไม่ได้เปิดปากพูดอะไรออกไปอยู่พักหนึ่ง เขากําลังพยายามสงบสติอารมณ์อยู่

เมื่อถูก หลินฟาน มองเช่นนี้ ใบหน้าของเด็กสาวก็กลับค่อยๆ เปลี่ยนเป็นสีแดง เธอเริ่มที่จะเขินอายเล็กน้อย เมื่อนั้นเธอจึงลดสายตาลง ไม่กล้ามองไปสบตากับ หลินฟาน ทั้งหัวใจดวงน้อยๆ ของเธอมันก็เต้นกระพืออย่างรวดเร็ว

เวลานี้เธอต้องรู้อยู่แล้วว่าเขาไม่ใช่ เทวดา หรือทูตสวรรค์ตนใดที่จะมาพาเธอขึ้นไปบนสวรรค์ แต่เป็นพี่ชายสุดหล่อคนนี้ ที่ได้เข้ามาช่วยเธอกลับมายังโลกมนุษย์ ในช่วงเวลาชีวิตที่เธอกำลังจะตาย เธอ.. ก็กลับได้รับการตอบรับ ในช่วงวินาทีที่ชีวิตที่จะมอดดับลง

เขาเป็นใคร แม้ว่าเขาจะไม่ใช่ เทวดา หรือทูตสวรรค์ แต่ก็ต้องเป็นคนที่สวรรค์ส่งมาให้กับเธอแน่ๆ เขาทั้งหล่อ และก็อบอุ่นมากขนาดนี้ และเขา.. เหมือนกับเป็นลำแสงที่ส่องสว่างเข้ามาในชีวิตที่มืดมนของเธอ

ในที่สุด หลินฟาน ก็ถอนหายใจออกมา เขาได้มองเด็กสาวคนนี้แล้วพูดว่า : “สาวน้อย คุณเองยังอายุน้อย แล้วเรื่องอะไรที่มันทำให้คุณคิดหนักได้ถึงขนาดนี้?”

ประโยคของ หลินฟาน ดูเหมือนจะดึงเด็กสาวคนนี้ออกมาจากความฝัน และกลับคืนสู่ความเป็นจริง ความเป็นจริงที่เหมือนกับฝันร้ายนั้น ..ของเธอ

เมื่อนั้นน้ำตาได้ไหลออกมาจากดวงตาทั้งสองข้างของเด็กสาวคนนี้ สีหน้าของเด็กสาวก็เผยให้เห็นความเจ็บปวด และสิ้นหวัง พร้อมกับพูดไปว่า : “ทำไม.. ทำไมคุณถึงช่วยฉัน และทำไมถึงไม่ปล่อยให้ฉันตาย.. ฉันเองแค่อยากตาย และไม่อยากมีชีวิตอยู่อีกต่อไปแล้ว”

หลินฟาน กล่าวว่า : “คุณอยากตายมากขนาดนี้ จริงๆ?”

เด็กหญิง ตอบว่า : “ใช่!”

หลินฟาน ยิ้ม แล้วพูดว่า : “แต่ยังไงผมจะช่วยคุณ แม้ว่าคุณจะไม่อยากให้ผมช่วยก็ตาม.. งั้นตอนนี้คุณคิดจะทําอะไรต่อ รถไฟเองก็วิ่งผ่านไปแล้ว หรือคุณคิดจะกลับไปนอนลงที่รางรถไฟต่อ เพื่อค่อยรอให้รถไฟอีกขบวนถัดไปมา?”

เด็กสาวได้ร้องครวญครางออกมา พร้อมกับยืนขึ้น เธอวางแผนที่จะกลับไปนอนบนรางรถไฟอีกครั้งจริงๆ แต่ทันทีที่เธอยืนขึ้น เธอก็รู้สึกเวียนหัวทันที ขาเธออ่อนแรง และล้มลงไปนั่งอีกครั้ง

หลินฟาน ได้คาดเอาไว้แล้วว่าจะเป็นแบบนี้ จากนั้นเขาได้ยิ้ม แล้วพูดว่า : “รู้ไหมว่าทําไมคุณถึงอ่อนแรงทั้งตัวแบบนี้? นั้นก็เพราะคุณกลัว มันเกิดจากความกลัวตาย.. ตามสัญชาตญาณของคุณ”

เด็กสาว ไม่เห็นด้วย เธอได้พูดว่า : “ถ้าฉันกลัวตาย ทำไมฉันถึงฆ่าตัวตายได้ล่ะ และฉันก็แค่ไม่อยากมีชีวิตอยู่แล้ว”

หลินฟาน กล่าวว่า : “เป็นทุกคนที่กลัวความตาย คนที่คิดฆ่าตัวตายเองก็ไม่มีข้อยกเว้น แต่น่าเสียดายที่ชีวิตมักจะให้เวลาคนที่จะฆ่าตัวตายได้เสียใจ แต่จะไม่เปิดโอกาสให้คุณเสียใจในวินาทีที่ต้องตาย เพราะเวลานั้นมันสั้นเกินไป และมันก็สายเกินไปที่จะกู้คืนมัน.. กลับมาได้”

เด็กสาว ได้ยอมรับว่า หลินฟาน พูดถูก เมื่อกี้มีช่วงเวลาหนึ่งที่เธอมีความปรารถนาที่จะมีชีวิตอย่างบ้าคลั่ง แต่เมื่อความปรารถนานี้เกิดขึ้น.. มันก็ได้หยั่งราก และแตกหน่อลึกลงไปในจิตใจของเธอ เธอพูดว่าจะฆ่าตัวตายอีกครั้ง แต่ร่างกายของเธอมันกลับซื่อสัตย์มาก และมันก็แทบทำให้เธอไม่สามารถก้าวขาออกไปได้แล้ว

หลินฟาน ที่เห็นว่าอารมณ์ของเธอดูเหมือนจะมั่นคงแล้ว เขาจึงพูดถามไปว่า : “บอกผมมาได้ไหมว่าทําไม ..คุณถึงคิดฆ่าตัวตาย มีคนรังแกคุณหรือเปล่า? บอกผมมาเถอะ แล้วเดี๋ยวผมจะช่วยคุณระบายความโกรธนี้ออกมา!”