บทที่ 37: สรวงสวรรค์ย่านฮาร์เลม
ติดตามเป็นกำลังใจให้ผู้แปลได้ที่แฟนเพจ:BamแปลNiyay
บทที่ 37: สรวงสวรรค์ย่านฮาร์เลม
เวลายามราตรี
ย่านฮาร์เลม ณ สรวงสวรรค์ฮาร์เลม
สรวงสวรรค์ฮาร์เลมเป็นไนท์คลับที่มีชื่อเสียงที่สุดในย่านฮาร์เล็มและยังเป็นหนึ่งในฐานทัพของคอร์เนล สโตกส์ หรือ คอตตอนเมาธ์อีกด้วย
"เฮ้ ดันเต้"
"ชาเมค"
หลังจากชกหมัดทักทายกัน ดันเต้ ซึ่งทำงานเป็นบาร์เทนเดอร์ในไนท์คลับก็สังเกตเห็นท่าทางแปลกๆ ของชาเมค จึงได้เอ่ยถามออกไปว่า "เป็นอะไรไปชาเมค? ไหงดูไม่ดีแบบนั้นล่ะ?"
"อย่าไปพูดถึงมันเลย“ชาเมคส่ายศีรษะตอบ ทันใดนั้นสิ่งที่เกิดขึ้นในร้านตัดผมและเรื่องที่เขาถูกขู่โดยไอ้เจ้า 'เครื่องกวาดพื้น' ก็แวบเข้ามาในหัวของเขา ด้วยความที่มันเป็นเรื่องที่ทำให้เขารู้สึกอับอาย เขาจึงไม่คิดจะพูดมันออกมาโดยเด็ดขาด ดังนั้นชาเมคจึงทำเป็นมองไปรอบๆ จากนั้นจึงเปลี่ยนเรื่องและพูดว่า”เอาอะไรก็ได้เย็นๆ มาให้ฉันที ว่าแต่มี 'ผู้หญิงดีๆ' ในคลับบ้างไหม?”
“ชาเมค นายมีเงินเหรอ?” ดันเต้ถามในฐานะบาร์เทนเดอร์โดยไม่รู้ตัว แม้พวกเขาสองคนจะเป็นเพื่อนกันก็ตาม
“ไม่เอาน่าดันเต้ นายก็รู้ว่าฉันจะไม่มีวันไม่จ่ายเงินให้กับคอตตอนเมาธ์นะ!” ชาเมคพูดขณะที่เขาดึงธนบัตรที่ยับยู่ยี่ออกจากกระเป๋าและหันศีรษะของเขาเพื่อมองไปที่ใดที่หนึ่งบนชั้นหนึ่ง "ถ้าหากฉันไม่จ่าย มันก็เหมือนกับว่าฉันไม่อยากจะมีชีวิตอยู่ต่อไป"
“เฮ้ อย่าคิดมากน่า ฉันถามในฐานะงานของฉันเฉยๆ หรอก นายก็รู้นิว่ามันมักจะมีพวกงี่เง่ามาทำตัวแบบนี้เสมอ” ดันเต้กล่าวขอโทษพร้อมกับรินเครื่องดื่มของเขาและผลักมันไปตรงหน้าชาเมค
"งานสินะ..." ชาเมคพลันนึกถึงเรื่องในร้านตัดผมโดยไม่รู้ตัว พอเขาได้ยินคำตอบของดันเต้ ใบหน้าของเขาก็มืดมนลงในขณะที่เขาวางเครื่องดื่มตรงหน้า ก่อนที่จะพูดด้วยสีหน้าหงุดหงิด "นายคิดว่าการมีงานมันยอดเยี่ยมขนาดนั้นเลยเหรอ? แม้แต่ไอ้คนทำความสะอาดคนนั้น...หรือไอ้ลิงเหลืองคนนั้น.... ฉันน่ะถูกลิขิตมาเพื่อความยิ่งใหญ่ เหมือนกับคอตตอนเมาธ์ต่างหาก”
เมื่อคิดเช่นนี้ ชาเมคก็อดไม่ได้ที่จะหันศีรษะอีกครั้งเพื่อมองไปที่ชั้นสองของสรวงสวรรค์ฮาร์เลม
"ชาเมค นายได้ยินข่าวเรื่องนั้นหรือเปล่า?"
ในบาร์ ดันเต้กำลังขัดแก้วในมือของเขาขณะที่เขาพูดขึ้นมาว่า "ฉันเห็นมาร์ตินกับคนอื่นๆ มีเรื่องกัน พวกเขาไปยุ่งกับใครบางคนและถูกจัดการซะเรียบเลย ดูเหมือนคอตตอนเมาธ์กำลังจะจัดการให้อยู่"
"มาร์ติน?" เมื่อได้ยินข่าวเรื่องนี้ ชาเมคก็ทำหน้าบูดบึ้งโดยไม่รู้ตัว เขาไม่เคยเข้ากับมาร์ตินและคนอื่นๆ ได้เลย นอกจากนี้พอพวกเขาทำงานให้กับคอตตอนเมาธ์และวิลลิสแล้ว ความหยิ่งผยองของพวกเขาก็ทำให้ชาเมคหงุดหงิดเป็นอย่างมาก
'ในที่สุดก็มีข่าวดีสักที'
เมื่อได้ยินว่ามาร์ตินและคนของเขาโชคร้าย ชาเมคก็รู้สึกว่าในที่สุดอารมณ์ที่น่าเบื่อของเขาก็ดีขึ้นมาก หลังจากจิบเครื่องดื่มแล้ว เขาก็อดไม่ได้ที่จะถามว่า "เกิดอะไรขึ้นเหรอ? มาร์ตินและลูกน้องของเขาเป็นพวกที่ฝีมือดีไม่ใช่หรือ?”
แม้จะมีความสัมพันธ์ที่ไม่ดี แต่ชาเมคก็ต้องยอมรับว่ามาร์ตินและลูกน้องของเขามีความสามารถ มิฉะนั้นพวกเขาคงจะไม่ได้รับการคัดเลือกจากคอตตอนเมาธ์ให้มาทำงานภายใต้เขา
“ทั้งหมดที่ฉันรู้คือพวกเขาได้รับบาดเจ็บจากชายคนหนึ่ง ฉันเองก็ไม่แน่ใจรายละเอียดเหมือนกัน”
ดันเต้เป็นเพียงบาร์เทนเดอร์ในไนท์คลับ ข้อมูลที่เขารู้ย่อมถูกจำกัดอยู่แล้ว
"ชายคนเดียวงั้นเหรอ?"
ชาเมคเลิกคิ้วขึ้นและจิบเครื่องดื่มของเขาอีกครั้ง
"ฉันจะรีบกลับมา!"
เมื่อพูดจบประโยค เขาก็กลืนเครื่องดื่มที่เหลือลงไปพร้อมกับเร่งรีบออกจากบาร์ไป
...
'ไหงเรื่องราวมันถึงดำเนินมาเช่นนี้ได้กันนะ'
ในร้านอาหารจีน ไรอันกำลังแต่งตัวเป็นบริกร มองไปที่แขกที่เข้ามาและออกไปด้วยสีหน้างุนงง
'เขามาที่นี่เพื่อมาเอาคะแนนจากลุคเคจไม่ใช่เหรอ ไหงเขามาเป็นบริกรในร้านอาหารแห่งนี้กัน?'
"พนักงานเสิร์ฟ ช่วยจัดโต๊ะที่ห้าให้หน่อย"
"กำลังไปครับ!" เมื่อมาถึงโต๊ะพร้อมผ้าขี้ริ้วในมือ ไรอันก็ถอนหายใจขณะทำความสะอาดภัตตาคาร
ดูเหมือนว่าระบบค่าชื่อเสียงจะขึ้นอยู่กับความแตกต่างทางวัฒนธรรมด้วย
เพียงเขาพูดเรื่อง 'สัตว์ร้าย' กับมาดามเกา เขาก็ได้คะแนน 10-20 เลยทีเดียว แต่พอพูดเรื่องเดียวกันกับลุคเคจและคนอื่นๆ คะแนนที่ได้กลับน้อยนิดเป็นอย่างมาก
“ตั้งใจทำงานนะอาซิง” ด้านหลังของไรอัน คอนนี่ที่เป็นเจ้าของร้านอาหารจีนก็เดินเข้ามาพร้อมกับพูดกับเขาว่า "ถึงเฮนรี่จะแนะนำนายมา แต่ฉันก็จะยังจะไม่จ่ายเงินให้นายหรอกนะ ถ้าเกิดนายขี้เกียจ"
"ครับคุณนาย ผมทราบแล้ว"
ไรอันตอบกลับไปพลางมองไปที่คอนนี่ที่หันหลังกลับ จากนั้นเขาก็ก้มลงมองผ้าขี้ริ้วในมือของเขา เขาอยากจะร้องไห้ออกมามาก
ด้วยภาพลักษณ์ของเขาในยามนี้ หัวเกือบล้าน ชุดซอมซ่อ เขาจะกล้าบอกว่าตนมีความเกี่ยวข้องกับเกาะเผิงไหลอันลึกลับและน่าสะพรึงกลัวได้เช่นไร?
ทว่าเมื่อมองไปที่คะแนนชื่อเสียงเกือบ 500 คะแนนบนแผงระบบ ไรอันก็ยังไม่อาจรีบออกไปจากที่นี่ได้
เขาต้องใช้ความพยายามอย่างมากในการค้นหาที่อยู่ของลุคเคจ แต่จะให้รีบออกไปเนื่องจากหงุดหงิดที่ได้คะแนนน้อยเหรอ? นั่นไม่ใช่วิถีของไรอันอยู่แล้ว
ที่จริงความตั้งใจแต่แรกของไรอันคือการได้รับคะแนนชื่อเสียง 400 คะแนนจากลุคเคจ เพื่อที่จะได้ไปเปิด [หีบสมบัติเหล็กดำ]
'หนึ่งสัปดาห์ มากสุดแค่หนึ่งสัปดาห์!'
ไรอันตัดสินใจที่จะอยู่ในฮาร์เล็มเป็นเวลาหนึ่งสัปดาห์ก่อน ถ้าเขาไม่สามารถหาคะแนนได้มากพอจริงๆ เขาจะคิดหาวิธีอื่นหรือไปที่ย่านอื่นเพื่อพยายามหาซูเปอร์ฮีโร่และวายร้ายคนอื่นดีกว่า
“เด็กเสิร์ฟ ทางนี้!”
“มาแล้ว มาแล้วครับ!”
หลังจากกำลังวางแผนในใจ ไรอันก็ไม่บ่นอีกต่อไป จากนั้นก็สวมบทบาทเป็นอาซิงอย่างสมบูรณ์
...
เฮ้อ!
ชาเมคที่ถอนหายใจยาวด้วยความโล่งอกก็ได้โผล่หน้าออกมาจากห้องน้ำ
เดิมทีเขาตั้งใจจะกลับไปหาดันเต้ ทว่าหลังจากก้าวไปทางบาร์ไม่กี่ก้าว ชาเมคก็หยุดลงโดยไม่รู้ตัว เขาหันศีรษะและมองไปทางบันได
เขาจ้องมองบันไดที่ขึ้นไปเป็นชั้นสองของบาร์สรวงสวรรค์ฮาร์เลม ซึ่งเป็นที่ตั้งของฐาน 'คอตตอนเมาธ์'
ชาเมคเคยผ่านจุดนี้มานับครั้งไม่ถ้วน แต่ไม่เคยกล้าที่จะขึ้นไปที่นั่นเลยเพราะชื่อเสียงของคอตตอนเมาธ์
“คิดอะไรของฉันอยู่เนี่ย ฉันยังไม่ได้อยากตายสักหน่อย การไปหาเรื่องคอตตอนเมาธ์มันใช่เรื่องเสียที่ไหน”
ชาเมคยืนอยู่หน้าบันไดครู่หนึ่งด้วยความลังเล ในที่สุดเขาก็ตัดสินใจเลือกเช่นเดียวกับที่เขาทำในร้านตัดผม หลังจากเดินไปข้างหน้าไม่กี่ก้าว ชาเมคก็เหลือบมองไปทางชั้นสองอีกครั้งด้วยความสนใจ ทันใดนั้น เขาก็เห็นใบหน้าที่คุ้นเคยบนชั้นสอง
"มาร์ติน?!"
ชาเมคมองไปยังมาร์ตินที่ปรากฏตัวบนชั้นสอง เขายังคงจำบทสนทนาที่เขาเพิ่งคุยกับดันเต้ที่บาร์ได้ เขากัดฟัน เปลี่ยนทิศทางที่กำลังจะไปและเลือกเดินขึ้นบันไดไปที่ชั้นสองทันที
"โธ่เว้ย ฉันไม่ใช่พวกขี้ป๊อดนะโว้ย!”
