บทที่ 23 – การไม่จ่ายเงินตราไม่ถือเป็นการค้าประเวณี เห็นพ้องต้องชัดกันอยู่แล้ว!
ติดตามเป็นกำลังใจให้ผู้แปลได้ที่แฟนเพจ:BamแปลNiyay
บทที่ 23 – การไม่จ่ายเงินตราไม่ถือเป็นการค้าประเวณี เห็นพ้องต้องชัดกันอยู่แล้ว!
“อรุณสวัสดิ์ฝ่าบาท ขอให้องค์จักรพรรดินีทรงพระเจริญ!”
“ข้าราชการทุกคนของข้า โปรดลุกขึ้นเถิด!”
“ขอบพระทัยฝ่าบาท”
“หากมีเรื่องใดให้รายงานก็จงพูดขึ้นเสีย ไม่เช่นนั้นจะปิดการประชุมราชสำนักรุ่งสางไป!”
ยามนั้นเอง ข้าราชการผู้หนึ่งก้าวไปข้างหน้า ทำความเคารพและประกาศเสียงดังลั่น “รายงานต่อฝ่าบาท เสนาบดีผู้นี้คนนี้ต้องการฟ้องร้องข้าราชการระดับสูงคนใหม่ ผู้อำนวยการของสถาบันจักรพรรดิ หลินเป่ยฟาน!”
ทุกคนหันหน้าไปทางเขาทันที บุคคลผู้นี้คือเหยาเจิ้ง ตัวแทนจากผู้ตรวจการที่เคยร้องเรียนเรื่องหลินเป่ยฟานมาก่อน
ทุกคนพลันรู้สึกสนใจกันมาก คล้ายกับการแสดงกำลังเริ่มโหมโรงขึ้นแล้ว!
หลินเป่ยฟานเพียงแค่นเสียงออกมา เจ้าพวกผู้ตรวจการพวกนี้ บาดแผลยังไม่ทันหาย กล้าริอาจมาโจมตีข้าอีกแล้วงั้นหรือ? กลั่นแกล้งเล็กน้อยเช่นนี้ ไม่อาจทำอะไรข้าได้มากนักหรอก!
จักรพรรดินีบนบัลลังก์เริ่มรู้สึกสับสน “เสนาบดีเหยา เหตุใดเจ้าถึงพูดเรื่องหลินเป่ยฟานกัน?”
“ฝ่าบาท ในช่วงวันหยุดพักผ่อนของหลินเป่ยฟาน เขาไม่ได้มุ่งมั่นศึกษาเล่าเรียน ไม่ได้คิดถึงพระคุณของจักรพรรดินีและถึงขั้นไปหอนางโลมอย่างเปิดเผย ทั้งยังมีส่วนร่วมในการค้าประเวณีด้วย มันเป็นสิ่งที่เลวร้ายอย่างยิ่ง ข้าขอเชิญฝ่าบาทตรวจสอบด้วย” เหยาเจิ้งพูดเสียงดังสนั่น
จักรพรรดินีเมื่อได้ยินก็มีสีหน้าเรียบเฉย “หลินเป่ยฟาน มีเรื่องแบบนี้เกิดขึ้นด้วยหรือ?”
หลินเป่ยฟานพลันเร่งก้าวไปข้างหน้า “รายงานฝ่าบาท เรื่องนี้เป็นความจริง!”
เหยาเจิ้งรู้สึกพึงพอใจเป็นอย่างยิ่ง “ฝ่าบาท เห็นไหมว่าหลินเป่ยฟานยอมรับด้วยตัวเขาเอง ข้าขอเชิญฝ่าบาทตรวจสอบด้วย”
จักรพรรดินีเมื่อได้ยินก็มีสีหน้าเรียบเฉยเช่นเดิม “หลินเป่ยฟาน เจ้ามีอะไรจะพูดหรือไม่?”
"ข้ามี!" หลินเป่ยฟานหันไปมองทางเหยาเจิ้ง “ข้าอยากถามท่านเสนาบดีเหยาว่าการไปเยือนหอนางโลมเป็นอะไร? การมีส่วนร่วมในการค้าประเวณีผิดตรงไหน? กฎหมายของจักรวรรดิอู๋ที่ยิ่งใหญ่ระบุว่าการมีส่วนร่วมในการค้าประเวณีเป็นสิ่งผิดกฎหมายหรือ?”
“ตามกฎของจักรวรรดิอู๋อันแสนยิ่งใหญ่ของเรา การมีส่วนร่วมในการค้าประเวณีไม่ผิดกฎหมาย แต่เราไม่สนับสนุน ทว่าในฐานะที่เป็นผู้อำนวยการสถานศึกษาของจักรวรรดิ เจ้าต้องมีมาตรฐานทางศีลธรรมที่สูงขึ้น เพื่อเป็นแบบอย่างให้กับลูกศิษย์จำนวนนับไม่ถ้วน ถึงผู้อื่นจะไปหอนางโลมได้ แต่เจ้าไปไม่ได้! ผู้อื่นสามารถมีส่วนร่วมในการค้าประเวณี แต่เจ้าไม่สามารถทำได้! มิฉะนั้นเหล่าลูกศิษย์จะทำตามแบบอย่างของเจ้าและทำตัวไม่เหมาะสม ชื่อเสียงของสถาบันจักรวรรดิจะพลันด่างพร้อยไปเพราะเจ้า! ดังนั้นจึงต้องดำเนินการตรวจสอบอย่างเข้มงวด ลงโทษโดยไร้ซึ่งความเมตตา!” เหยาเจิ้งกล่าวออกมาอย่างภาคภูมิใจ
ทุกคนพอได้ยินเรื่องนี้ก็อดไม่ได้ที่จะพยักหน้าเห็นด้วย จักรพรรดินีก็พยักหน้าเช่นกัน “เสนาบดีเหยา สิ่งที่เจ้าพูดมีเหตุผล!”
เหยาเจิ้งยิ่งรู้สึกยินดีมากยิ่งขึ้น เขาเยาะเย้ยหลินเป่ยฟานอย่างเย็นชา ต้องการดูว่าอีกฝ่ายจะตอบสนองอย่างไร
หลินเป่ยฟานไม่เปลี่ยนสีหน้าและถามว่า “ข้าขอถามเสนาบดีเหยาได้ไหมว่านิยามของการค้าประเวณีของท่านคืออะไร?”
“การค้าประเวณีหมายถึงการกระทำที่มีส่วนร่วมในการมีเพศสัมพันธ์กับบุคคลอื่น เพื่อแลกกับเงินหรือผลประโยชน์อื่นๆ!” เหยาเจิ้งที่เตรียมพร้อมสำหรับช่วงเวลานี้ก็ได้ตอบกลับไปในทันที
"ถูกต้องแล้ว!" หลินเป่ยฟานกางมือออก “ข้าแม้นไปหอนางโลม แต่ก็ไม่ได้จ่ายอะไรเลย จะถือว่าเป็นการค้าประเวณีได้อย่างไรกัน?”
ทันใดนั้นทุกคนพลันตกตะลึง!
เมื่อลองคิดย้อนกลับไป หลินเป่ยฟานไปเยี่ยมเยือนหอนางโลมโดยไม่จ่ายเงิน เขาทั้งกินและดื่มฟรีอีกด้วย
ตามคำจำกัดความ จะถือว่าเขาค้าประเวณีก็ไม่ได้!
เหยาเจิ้งถึงกับพูดไม่ออก “นี่…นี่…”
"การไม่จ่ายเงินตราไม่ถือเป็นการค้าประเวณี เห็นพ้องต้องชัดกันอยู่แล้ว!"
หลินเป่ยฟานหัวเราะออกมาอย่างแผ่วเบา “นอกจากนี้ข้าก็แค่ดื่มในห้องโถง ดูท่าทีรอบข้างและประพฤติตัวดีเสมอ ข้อกล่าวหานี้มาจากไหนกัน? เหล่าโสเภณีและลูกค้าที่อยู่ที่นั่นสามารถรับรองแทนข้าได้!”
เหยาเจิ้งไม่รู้เลยว่าจะตอบกลับไปเช่นไรดี
“ดังนั้น …” หลินเป่ยฟานเงยหน้าขึ้นและตอบกลับไปอย่างมั่นใจ“ข้าไม่ได้จ่ายเงินหรือมีส่วนร่วมในการค้าประเวณีใดๆ นั่นจะนับว่าเป็นการชักชวนให้ค้าประเวณีได้ยังไง? ท่านเหยา ได้โปรดแสดงหลักฐานที่แท้จริงในการกล่าวหาผู้อื่นด้วย อย่าเพียงพูดจาไร้สาระ”
ทุกคนได้แต่คิดในใจว่า “บัดซบ หลินเป่ยฟาน มันกลับดำเป็นขาวได้อีกแล้ว!”
แม้แต่จักรพรรดินีก็ยังกลอกตามอง เจ้าผู้ชายคนนี้สามารถพลิกหน้าเป็นหลังได้จริงๆ!
ทว่าเหยาเจิ้งผู้รู้สึกโกรธก็ชี้ไปทางหลินเป่ยฟานด้วยมือที่สั่นเทา “เจ้ากำลังใช้คำพูดเบี่ยงเบน! เจ้ากำลังบิดเบือนความจริง! ถ้าเจ้าไม่ได้ไปโสเภณี ทำไมเจ้าถึงไปที่หอนางโลมกันเล่า?”
“ท่านเหยา สิ่งที่ท่านพูดนั้นไร้เหตุผลสิ้นดี!” หลินเป่ยฟานหัวเราะเบาๆ “เท่าที่ข้ารู้ ท่านเองก็ผ่านหอนางโลมทุกวัน! ท่านต้องการไปที่นั่นมากเลยหรือ? นั่นเป็นเหตุผลที่ท่านไปที่นั่นทุกวันใช่ไหม?”
“เหลวไหลสิ้นดี!” เหยาเจิ้งโกรธมาก “ข้าจะมีความคิดสกปรกเช่นนั้นได้ยังไง? คฤหาสน์ของข้าตั้งอยู่ริมถนนกับหอนางโลม ดังนั้นข้าจึงต้องผ่านไปทุกครั้งต่างหาก!”
"ถูกต้องแล้ว! ข้าก็เช่นกัน ยามนั้นข้ากำลังหิว หอนางโลมจึงอยู่ตรงหน้าข้าพอดี มันผิดหรือที่ข้าจะไปเพื่อกินและดื่มที่นั่น? ใครบอกว่าท่านไม่สามารถไปที่หอนางโลมเพื่อดื่มได้กัน? ข้าจะไปที่นั่นเพียงเพื่อทำให้จิตใจของเหล่าสตรีในเรือนร้อยบุปผาอบอุ่นไม่ได้หรือ?” หลินเป่ยฟานกล่าวออกมาอย่างมั่นใจ
ทุกคนที่ได้ยินถึงกับอ้าปากค้างและตาเบิกกว้าง “เจ้ากล้าพูดได้ยังไงว่าเจ้าจะทำให้หัวใจของสตรีจากเรือนร้อยบุปผาอบอุ่นขึ้นมา!”
เหยาเจิ้งแทบจะหายใจไม่ออกด้วยความโกรธ
“ช่างไร้ยางอายเสียนี่กระไร!”
ณ จุดนี้เอง จักรพรรดินีก็พูดขึ้นมา “เอาล่ะ เหล่าข้าราชการทั้งสองของข้า หยุดโต้เถียงกันได้แล้ว มันเป็นเพียงเรื่องเล็กๆ น้อยๆ ท่านเหยา ด้วยหน้าที่ของท่าน ท่านได้ชี้ข้อสงสัยไปยังหลินเป่ยฟาน แต่ท่านก็ไม่มีหลักฐานอันใด เช่นนั้นพอเถิด”
“ขอรับฝ่าบาท!” เหยาเจิ้งถอยกลับไปด้วยความรู้สึกเสียใจ
“ส่วนหลินเป่ยฟาน ท่านอาจจะยังเด็กและหล่อเหลา แต่ในฐานะผู้เป็นแบบอย่างที่ดีของเหล่าศิษย์ในสถาบันการศึกษาของจักรพรรดิ ท่านควรมีวินัยในตนเองมากกว่านี้! ดังนั้นไม่ว่าจะด้วยเหตุผลใด อย่าไปหอนางโลมอีก เพื่อหลีกเลี่ยงความคิดแง่ลบของผู้อื่น!”
“สิ่งที่ฝ่าบาทกล่าวข้าจักปฏิบัติตาม!” หลินเป่ยฟานก็ถอยกลับมาเช่นกัน
ครานี้ถือว่าทั้งสองเสมอกัน เหยาเจิ้งไม่ได้เปรียบและหลินเป่ยฟานก็ไม่ได้รับขาดทุนอะไร ทว่าความเป็นปรปักษ์ระหว่างพวกเขากลับรุนแรงขึ้นไปอีก
ขณะที่หลินเป่ยฟานมองหลังของเหยาเจิ้ง ดวงตาของเขาพลันเป็นประกายและเขาก็ได้หัวเราะลั่นออกมา
“สหาย เจ้ามีอะไรจะรายงานเรื่องข้าอีกไหม?”
