บทที่ 35: ลุคเคจ
ติดตามเป็นกำลังใจให้ผู้แปลได้ที่แฟนเพจ:BamแปลNiyay
บทที่ 35: ลุคเคจ
'ลุค?'
'ลุคเคจ!"
ในร้านตัดผม ไรอันมองไปที่ร่างสูงในกระจก หัวใจของเขาพลันรู้สึกโล่งใจ
'ดูเหมือนฉันจะไม่ได้มาตัดผมเสียเที่ยวแฮะ'
“นอนดึกไม่ใช่ข้อแก้ตัวนะ ฉันก็กลับดึกทุกวัน แต่ก็ยังเป็นคนแรกที่มาที่ร้านเสมอ” เมื่อวางกรรไกรลง ชายชราก็หยิบปัตตาเลี่ยนไฟฟ้าและหันไปหาชายร่างสูงที่อยู่ข้างหลังเขา
ลุค: “นั่นเป็นเพราะนายนอนไม่ค่อยหลับน่ะสิ ป๊อบ”
เฮนรี่: "ถ้าอย่างนั้นนายก็ควรเลือกงานที่ช่วยทำให้เข้านอนได้เร็ว จะได้ตื่นแต่เช้าเหมือนกับพนักงานร้านอาหร"
ลุคตอบด้วยรอยยิ้มขี้เล่น "ป๊อป แต่ผมต้องการงานในไนท์คลับจริงๆ นะ ร้านอาหารไม่ได้ให้ทิปมากเท่ากับไนท์คลับหรอก แถมคอนนี่ยังเร่งผมหลายรอบแล้ว ถ้าเกิดผมไม่จ่ายค่าเช่าที่ผมค้างไว้ เธอจะไล่ผมออกไปแน่"
เมื่อได้ยินอย่างนั้น เฮนรี่ก็พยักหน้าเห็นด้วย "เชื่อฉันสิ คอนนี่ที่ฉันรู้จักเธอจะทำตามแบบที่นายพูดร้อยเปอร์เซ็นต์"
ลุค: "ผมรู้หรอกนา"
เฮนรี่: “แล้วนายยังมาทำอะไรที่นี่? ผ้าขนหนูกองนั้นในเครื่องซักผ้ามันไม่ทำความสะอาดตัวเองหรอกนะ”
ลุค: "เดี๋ยวจัดการให้น่าป๊อบ"
บ็อบบี้ที่นั่งอยู่ข้างหน้าต่างฟังบทสนทนาของทั้งสองอย่างเงียบๆ เขาอดไม่ได้ที่จะยิ้มและส่ายศีรษะให้
"คุณคงไม่ได้ตั้งใจที่จะสั่งสอนเขาอยู่แล้วสินะครับ?" ไรอันนั่งอยู่บนที่นั่งของช่างตัดผม พลางมองไปที่ผมสั้นที่ตัดบางส่วนและอดไม่ได้ที่จะถามขึ้นมา
"มันชัดเจนขนาดนั้นเลยเหรอ?" เฮนรี่เผยสีหน้าประหลาดใจพลางหันไปมองทางที่ลุคจากไปแล้วก็พูดขึ้นว่า "ฉันคิดว่าการแสดงของฉันดีจะตายไป"
"มันเห็นได้ชัดมากเลยล่ะ เฮนรี่" บ็อบบี้หยิบเบี้ยสีดำขึ้นมาและถอดเบี้ยสีขาวออกจากกระดาน จากนั้นก็ลูบเคราของเขาและพูดเสริมโดยไม่เงยหน้าขึ้นว่า "ถ้านายต้องการช่วยลุค แค่พูดออกมามันก็สิ้นเรื่องแล้ว"
"ฉันรู้จักลุคดี" เฮนรี่พูดขณะที่เขาหยุดปัตตาเลี่ยนไฟฟ้าและหยิบกรรไกรขึ้นมาตัดผมของไรอัน "เขาไม่ใช่คนที่ขอความช่วยเหลือคนอื่นง่ายๆ นั่นเป็นเหตุผลที่เขายอมทำงานสองสามงานมากกว่าที่จะยอมรับการขึ้นเงินเดือนจากฉัน"
บ๊อบบี้: “อย่างน้อยเขาก็เป็นคนดีไม่ใช่เหรอ?”
เฮนรี่: "ใช่ เขาเป็นคนดี"
'เขาเป็นมากกว่าคนดีด้วยซ้ำ'
ไรอันนั่งลงบนเก้าอี้และฟังบทสนทนาระหว่างเฮนรี่กับบ็อบบี้และอดไม่ได้ที่จะพูดขึ้นมาอย่างเงียบๆ ในใจ
...
“เรียบร้อยแล้วเจ้าหนุ่ม” เฮนรี่ถอดผ้าที่พันรอบคอของไรอันออกแล้วพูดว่า "ดูดีขึ้นมากเลยใช่ไหมล่ะ?"
ไรอันได้แต่เงียบกริบ
ไรอันมองผมสั้นเกือบนิ้วของเขาที่หน้ากระจกอย่างเงียบๆ ไรอันจำฉากในนักเตะเสี้ยวลิ้มยี่ที่อาซิงและพี่ชายคนโตของเขากำลังแสดงอยู่ในบาร์ขึ้นมาได้ทันที มันทำให้เขารู้สึกอยากร้องเพลงออกมาตามเลย 'เส้าหลินกังฟูวิเศษมาก ~~ โฮ่โฮ่เย้~~!'
ช่างน่าเสียดายและโชคร้ายมาก ถึงสภาพผมของเขาตอนนี้จะหัวล้านเหมือนกับไซตามะ แต่ก็ไม่ได้แข็งแกร่งขึ้นเลยสักนิดเดียว
"ป๊อบ บอกเลยว่าทรงที่คุณตัดมันไม่เหมาะกับหัวของชาวเอเชียหรอก"
ชาเมคที่นั่งอยู่ข้างๆ ก็มองไรอันด้วยความตลกขบขัน จนอดไม่ได้ที่จะหัวเราะออกมาดังๆ
“อืม ฉันยอมรับว่าฉันทำพลาดไปเล็กน้อย ผลลัพธ์แตกต่างจากที่ฉันคิดไว้พอสมควรเลย เจ้าหนุ่ม เธอคงต้องการหมวกสักใบ”
"เท่าไรเหรอ?"
ไรอันพยายามไม่พูดสิ่งที่อยู่ในใจออกไปพลางลูบหัวเกือบล้านของตนและถามขึ้นมา
"เจ้าหนุ่ม อย่างที่ฉันเคยบอกไว้ ฟรี"
"ป๊อบ นั่นไม่ยุติธรรมเลยนะ!" เมื่อได้ยินคำพูดของเฮนรี่ ชาเมคที่อยู่ข้างๆ ก็เริ่มบ่นขึ้นมา "ทำไมคนที่มาครั้งแรกต้องตัดผมฟรีด้วยล่ะ? เขาไม่ใช่ไมเคิล จอร์แดนสักหน่อย"
ขณะที่เขาวางกรรไกรในมือลง ชิโก้ก็กล่าวเสริมจากด้านข้าง "หรือว่าอาลี..."
“เขาไม่ใช่พวกเราด้วยซ้ำ”
"ป๊อบมีเหตุผลของเขาน่า"
ท่ามกลางหลายคนที่คัดค้าน ลุคเคจที่กำลังกวาดพื้นอย่างเงียบๆ ก็อดไม่ได้ที่จะพูดขึ้น
"ป็อบน่ะมีเหตุผลของตัวเองเสมอ"
เมื่อลุคเคจกล่าวออกมา ชาเมคที่รู้สึกคัดค้านก็เงียบไปครู่หนึ่ง
จากนั้นชาเมคก็หันหน้าไปมองลุค "ถามจริงๆ นะ นายมาทำบ้าอะไรที่นี่?"
“ฉันกำลังกวาดผมอยู่นะชาเมค” เมื่อเผชิญหน้ากับคำพูดก้าวร้าวของชาเมค ลุคเคจก็ตอบอย่างใจเย็นว่า "ฉันยังถูพื้น ล้างผ้าเช็ดตัวและเช็ดหน้าต่างนั้นอย่างไร้ที่ติด้วย นั่นเป็นงานของฉัน นายคงจะไม่มีวันเข้าใจหรอก”
ชาเมค: “นั่นนายเรียกว่าทำงานได้ด้วยเหรอ?”
ลุค: “อย่างน้อยฉันก็พยายามหาเลี้ยงชีพ ไม่เหมือนกับนายที่ไม่มีเงินแม้แต่จะตัดผม”
"เฮ้ พวก อย่ามีเรื่องกันสิ"
เมื่อสังเกตเห็นว่าบรรยากาศเริ่มร้อนระอุ เฮนรี่ที่ยืนอยู่ด้านข้างจึงพูดขึ้น
ทว่าไรอันก็สังเกตเห็นว่าสีหน้าของเขาดูไม่กังเวลเลย เห็นได้ชัดว่าเขาคงไม่คิดว่าสถานการณ์ในมือจะร้ายแรงขนาดนั้น หรือบางที เขาคงมีความมั่นใจมาก
เมื่อเหลือบมองเฮนรี่ เขาก็หันกลับไปมองสถานการณ์ที่อยู่ในมือของตน พูดตามตรง ไรอันก็ไม่คิดว่าสถานการณ์ในตอนนี้จะเลวร้ายลงมากนัก แต่สาเหตุทั้งหมด มันเป็นเพราะการปรากฏตัวของเขาที่เป็นจุดที่ทำให้ทั้งสองเริ่มทะเลาะกัน
"ฉันเบื่อกับ..."
คำพูดสุดท้ายของลุคกลายเป็นกุญแจสำคัญในการจุดประกายความโกรธของชาเมคอย่างชัดเจน ในขณะที่เขาลุกขึ้นยืนด้วยสีหน้าโกรธเกรี้ยว เขาก็พุ่งเข้าหาลุคเคจด้วยความโกรธ
“อะไรล่ะชาเมค ที่ทำอยู่ยังไม่มากพออีกเหรอ?”
ลุคจ้องมองไปที่ชาเมคอย่างเงียบๆ และถามออกมาคำต่อคำ
เมื่อมองไปที่ร่างสูงตรงหน้าเขา ความโกรธของชาเมคก็ลดลงและเขาก็หลบตา จากนั้นเขาก็เลือกที่จะตอบกลับไปอย่างเด็ดขาด "ชีวิตนี้ฉันใช้มามากพอแล้ว และฉันก็ต้องการการเปลี่ยนแปลงมัน"
"ถ้าจะทำงานก็นู้น ผมที่กองอยู่ทางนั้น"
เมื่อเห็นจู่ๆ ชาเมคกลับหงอไปเอง มันก็ทำให้ฝูงชนในร้านตัดผมหัวเราะคิกคักออกมา
“เรียบร้อยแล้วเจ้าหนุ่ม” เฮนรี่ยิ้มและส่ายศีรษะพลางมองกลับไปที่ไรอันที่อยู่ข้างๆ เขา "ฉันขอโทษด้วยนะเจ้าหนุ่มที่ปล่อยให้นายมาเจออะไรแบบนี้ ฉันจะไม่รับเงินค่าตัดผมแล้วกัน หากเธอมีปัญหาอะไรในฮาร์เล็มและต้องการความช่วยเหลือ สามารถมาหาฉันได้เสมอ"
ชาเมค: "ป๊อบ ฉันเองก็ต้องการความช่วยเหลือเหมือนกันนะ"
“ถ้าอย่างนั้นคำแนะนำของฉันคือ เธอควรไปหางานทำซะ แทนที่จะร่อนเร่ไปไหนมาไหนแบบนี้”
“คือว่าผมกำลังตามหาใครบางคน ผมสงสัยว่าคุณเคยได้ยินชื่อวิลลาร์ดไหม?” ไรอันเอ่ยถามขึ้นมา
เฮนรี่: “วิลลาร์ด?”
เฮนรี่ขมวดคิ้วครู่หนึ่ง ก่อนที่จะหันไปหาบ็อบบี้ที่หน้าต่างและถามว่า "บ็อบบี้ นายเคยได้ยินชื่อที่นั่นไหม?"
บ๊อบบี้: “ไม่...”
บ็อบบี้ตอบกลับมาจากข้างหน้าต่าง
