นักฆ่าเกิดใหม่กลายเป็นจอมดาบอัจฉริยะ 44
ติดตามเป็นกำลังใจให้ผู้แปลได้ที่แฟนเพจ:BamแปลNiyay
บทที่ 44
เคร้ง!
ดาบของราอนและเจ้าชายเกรียร์ เดอ โอเว่นปะทะกัน
แคร๊ง!
พลังถูกรวบรวมเข้าไปที่กล้ามเนื้อแขนของทั้งสองฝ่าย เกรียร์ออกแรงผลักดาบของตัวเองไปข้างหน้า เขาต้องใช้แรงอย่างหนักราวกับกำลังดันก้อนหินก้อนใหญ่
“อึ่ก!”
จนมือทั้งสองข้างของเขาเริ่มสั่น
'นี่มันบ้าไปแล้ว!’
ความพ่ายแพ้ในรอบก่อนหน้าทำให้เขาตระหนักได้ว่าราอนมีความสามารถที่ยอดเยี่ยมแค่ไหน แต่เขาไม่ได้คาดคิดว่าเขาจะรับมือกับราอนได้ยากขนาดนี้
“อ๊าก!”
เกรียร์กัดฟันแน่นและตะโกนออกมาเพื่อเรียกพลัง เขาประดาบกับราอนต่อไปด้วยเรี่ยวแรงทั้งหมดที่เขามี ถ้าเขาถอยตอนนี้ก็มีแต่จะแพ้เท่านั้น
ดาบสองเล่มปะทะกันอีกครั้งและอีกครั้ง และครั้งนี้เป็นเจ้าชายที่ถูกผลักจนกระเด็นไปด้านซ้ายของราอน
“อ๊ะ!”
เกรียร์พยายามตั้งท่าของเขาอีกครั้งโดยขยับเท้าซ้ายของเขาให้เป็นตามท่าทาง ดูเหมือนว่าเขากำลังเตรียมการโจมตีครั้งถัดไปที่ทั้งรวดเร็วและเป็นแบบแผน
ถึงอย่างนั้นคู่ต่อสู้ของเขาก็สังเกตได้ทัน
ฟึ่บ!
ราอนขยับตัวหลบออกไปได้ในทันทีโดยใช้จังหวะสายน้ำที่เขาได้เรียนรู้มา เขาเคลื่อนไปด้านหลังของเจ้าชายด้วยความรวดเร็วราวกับว่าเขาใช้เวทย์มนต์
“ตรงนั้น!”
แต่ในเมื่อเมื่อเกรียร์ได้เปิดใช้พลังสูงสุดของเขาแล้ว เขาก็สามารถจับการเคลื่อนไหวของราอนได้ดีขึ้น เกียร์ถอยหลังออกมาและแทงดาบกลับไปทันที
แคร๊ง!
ราอนใช้ดาบของเขาผลักดาบของเกรียร์ที่พุ่งเป้ามาที่แขนของเขาออกไป
"ไม่ใช่แค่นี้หรอก!"
ดาบของเจ้าชายลำดับที่สามเริ่มงอคล้ายกับงูที่มีชีวิต ส่วนที่งอออกมาของมันพุ่งไปที่หน้าอกของราอน ตอนนี้ดวงตาของเกรียร์เต็มไปด้วยความกระหายในชัยชนะ
ผลั่ก!
แต่ดวงตาของราอนไม่มีความลังเล ราอนควงดาบของเขาไปรับดาบของเกรียร์ได้ทันและปัดมันออก
“อั่ก!”
เกรียร์ถึงกับก้าวถอยหลังเมื่อเจอกับการปัดป้องที่ไม่คาดคิด ดูเหมือนเขาจะไม่เชื่อกับสิ่งที่เกิดขึ้นเมื่อสักครู่
"ทำได้ยังไง..."
"ฉันเคยเจอมันมาก่อนครั้งหนึ่ง"
ราอนชำเลืองมองไปที่เบอร์เรนที่นั่งอยู่ด้านข้างเวทีประลอง เกรียร์พยายามยกเลิกทิศทางดาบของเขาเหมือนกับตอนที่เบอร์เรนเคยทำ
"นายเป็นอัจฉริยะหรือว่าปีศาจกันแน่...?"
เจ้าชายลำดับที่สามลดดาบของเขาลงขณะที่กัดริมฝีปาก เขาเปลี่ยนท่าทางเป็นการถือดาบด้วยสองมือในแนวเอียง แม้ว่านี่จะเป็นท่าทางที่เขาเคยใช้มาก่อนแต่เขากลับรู้สึกกดดันกว่าที่เคย
'วิชาดาบเฟเรส'
นี่คือวิชาดาบเฟเรสที่ถูกส่งต่อมาให้กับคนที่จะได้เป็นกษัตริย์ของอาณาจักรโอเว่นเท่านั้น
มันเป็นศิลปะการต่อสู้ขั้นสูงที่สามารถโจมตีและป้องกันในเวลาเดียวกันได้ โดยมีการไหลที่เหมือนกับท้องฟ้า มันถูกคิดค้นขึ้นโดยนักดาบหญิงเฟเรสเมื่อร้อยปีก่อน
“ย๊าก!”
เกรียร์ตะโกนออกมาและกระทืบเท้าไปที่พื้น เขาพุ่งเข้าไปหาราอนราวกับพายุและเล็งดาบไปที่ราอน
ตู้ม!
แทนที่จะเผชิญหน้ากับดาบ ราอนใช้จังหวะสายน้ำเพื่อหลบหลีกแทน เขาหลบดาบได้ทันอย่างฉิวเฉียด
จากนั้นเกรียร์ก็ตวัดดาบลงไปทางราอนอีกครั้ง มันเป็นการเคลื่อนไหวที่สัมพันธ์กันของออร่า มันทั้งเร็วและสมดุล
แคร๊ง!
ราอนใช้ดาบของตัวเองปัดดาบของเจ้าชายออกไปโดยใช้วิชาดาบผสมผสาน
"เดี๋ยวแกก็ต้องพลาดในสักครั้งนึง!”
เจ้าชายลำดับที่สามตามไล่ต้อนราอนต่อไปโดยใช้วิชาดาบเฟเรสโจมตี ดาบของเกรียร์ในตอนนี้เต็มไปด้วยพลังงานที่งดงามและลึกซึ้งราวกับท้องฟ้า
'ไม่เลวเลย’
ราอนลอบยิ้ม เขารู้สึกว่าวิชาดาบของเจ้าชายน่าสนใจทีเดียว
'พลังของเขาแตกต่างจากตอนแรก’
อาจจะเพราะความมุ่งมั่นของเขาเพิ่มขึ้น
'สมกับที่เขาเป็นเจ้าชายที่มาจากอาณาจักรอันทรงเกียรติ'
อาณาจักรโอเว่นเป็นหนึ่งในสมาชิกของราชาทั้งหก ไม่แปลกใจเลยว่าทำไมเขาถึงเก่งกาจ เขาไม่เคยลืมสิ่งสำคัญในการต่อสู้แม้ว่าจะอายุแค่นี้
เป็นไปได้ว่าสักวันหนึ่งเขาอาจจะต้องต่อสู้กับอาณาจักรโอเว่น นั่นเป็นเหตุผลว่าทำไมเขาถึงต้องการเห็นวิชาดาบขั้นสูงของราชอาณาจักร และมันก็เป็นประสบการณ์การเรียนรู้ที่ยอดเยี่ยม
ยิ่งไปกว่านั้นคือเจ้าชายลำดับที่สามสามารถคิดและวางแผนการเคลื่อนไหวของตัวเองไปพร้อมๆกับการต่อสู้ได้ เขาเป็นคู่ต่อสู้ที่น่าสนใจมากสำหรับราอน
ปึง!
ราอนตั้งรับดาบที่ถูกปล่อยออกมาอย่างดุเดือดจากเจ้าชายที่พยายามจะฟันมันไปที่คอขงอเขา มันเป็นการโจมตีที่เฉียบคมทว่ามันผ่านกระบวนการคิดของเขามาแล้ว
มันไม่ใช่เรื่องยากที่เขาจะวิเคราะห์วิชาดาบของคู่ต่อสู้ได้ เทคนิคใดๆ ที่เจ้าชายได้ใช้ได้ถูกสลักเข้าไปในความทรงจำของราอนหมดแล้ว
แคร๊ง! แคร๊ง!
ราอนไม่ได้ใช้จังหวะเท้าอีกต่อไปแล้ว เขายืนนิ่งและตั้งรับการโจมตีของเกรียร์เพียงอย่างเดียว
“หา…”
"บ้าไปแล้วรึไง!”
ดวงตาของเกรียร์เบิกกว้าง
“เฮ้อ…”
เกรียร์ถอนหายใจแล้วถอยหลังไปก้าวหนึ่ง เขาตั้งท่าใหม่อีกครั้งและจับดาบของเขาแน่น
"ยังไม่หมดนะ ฉันยังเหลือไม้ตายสุดท้าย"
หลังจากพูดอย่างนั้นแล้วเขาก็ยกดาบของเขาขึ้น เขายกดาบขึ้นเหนือหัวราวกับกำลังดึงพลังมาจากบนท้องฟ้า จากนั้นเขาก็เตะพื้น
'นี่เป็นเทคนิคลับหรือเปล่า?’
ราอนหรี่ตามอง วิชาดาบขั้นสูงนั้นจะมีเทคนิคลับที่ซ่อนไว้อยู่ ดูเหมือนเจ้าชายลำดับที่สามกำลังจะใช้เทคนิคลับของวิชาดาบเฟเรส
ฟรึ่บ!
พลังงานบางอย่างถูกปล่อยออกมาจากร่างกายของเกรียร์ มันคือวิชาดาบแบบฉับพลันที่จะใช้เพื่อป้องกันตัวเองจากฝ่ายตรงข้าม
'งั้นฉันก็จะใช้มันเหมือนกัน’
ราอนดึงดาบของตัวเองกลับมา เขาได้เห็นวิชาดาบของเจ้าชายลำดับที่สามมามากพอแล้ว ถึงเวลาที่เขาควรจะจบการต่อสู้อันยืดเยื้อนี้
เปลวเพลิงลำดับที่หนึ่งของหมื่นเปลวเพลิง
'ไฟวน'
เปลวไฟสีแดงที่ปรากฏขึ้นที่ปลายดาบของเขา มันหมุนเหมือนกับล้อเฟืองและเจาะผ่านบรรยากาศที่ร้อนระอุภายในสนามฝึกซ้อม
“ฮ่าๆ!”
เกรียร์ไม่ยอมล่าถอยถึงแม้เขาจะเห็นไฟที่ระเบิดออกจากดาบของราอนแล้วก็ตาม เพราะเขาเชื่อในดาบและออร่าของเขา
ซู่ว!
เปลวไฟวิ่งออกมาเป็นเส้นตรงและเจาะผ่านออร่าของเจ้าชายลำดับที่สาม
“ฮะ!”
ออร่าสีน้ำเงินของเจ้าชายลำดับที่สามถูกเจาะผ่านเป็นวงกลมจนสามารถมองเห็นดวงตาที่เบิกกว้างของเกรียร์ได้
แต่เขาก็ไม่ได้เป็นเจ้าชายลำดับที่สามของอาณาจักรโอเว่นโดยไม่มีอะไรเลย
เขาคั้นเศษเสี้ยวสุดท้ายของออร่าของเขาออกมาเพื่อเติมเต็มออร่าที่ถูกทำลายไป
"ไม่มีประโยชน์หรอก”
ราอนพูดออกไปเสียงแข็ง เขาตวัดดาบออกไปเพื่อจบการต่อสู้
"ยังหรอก! ดาบของฉัน...ฮะ?"
เจ้าชายลำดับที่สามต้องหยุดชะงัก
นั่นเป็นเพราะเขาไม่มีทางเลือกอื่น ดาบของเกรียร์ได้หักไปแล้ว
ไฟวนของราอนไม่ได้ตัดแค่ออร่าของเจ้าชาย แต่มันตัดดาบของเขาไปด้วย
“หา…”
เจ้าชายลำดับที่สามทรุดตัวลงคุกเข่า เขาจ้องไปที่ดาบที่หักของเขาอย่างว่างเปล่า
"ฉันเหนือกว่านายทั้งความแข็งแกร่งและความเร็วแต่ทำไม..."
"การใช้จังหวะเท้าเพื่อหลบหลีกก็ไม่ได้แปลว่าไม่แข็งแกร่งสักหน่อย บางทีการถอยหลังหนึ่งก้าวก็ทำให้ได้เห็นโอกาสที่จะโจมตีกลับได้มากขึ้น
“... ฉันเข้าใจแล้ว”
* * *
* * *
เจ้าชายลำดับที่สามยืนขึ้นพร้อมกับถอนหายใจ เขาถือดาบหักๆของเขาและเข้าไปยืนอยู่ตรงหน้าราอนอีกครั้งหนึ่ง
"ขอบคุณนะ ฉันรู้สึกขอบคุณนายมากๆที่ยอมสู้กับฉันอีกครั้ง ที่นายพูดมันเป็นความจริง โลกใบนี้มันไม่มีจุดสูงสุดจริงๆ"
เขาก้มหัวให้ราอน เป็นการกระทำที่สุภาพเหมาะสมกับที่เจ้าชาย
"ฉันก็ได้เรียนรู้จากนายเยอะเลย"
ราอนโค้งคำนับกลับไป
"ฉันขอโทษที่ดูถูกนายในตอนแรก ได้โปรดยกโทษให้กับการกระทำโง่เง่าของฉันด้วยเถอะ"
"ไม่เป็นไร"
"แล้วนายอายุเท่าไหร่?"
"ฉันสิบสี่"
"หา! นี่่ฉันแพ้ให้กับนักดาบที่อายุน้อยกว่าทั้งในด้านฝีมือและความคิดเลยเหรอ”
เจ้าชายลำดับที่สามหัวเราะกับตัวเองเบาๆอย่างเศร้าใจ นั่นทำให้เห็นถึงนิสัยลึกๆของเขา
"ถ้าเป็นนายก็น่าจะให้สิ่งนี้ได้นะ"
เกรียร์ล้วงมือเข้าไปในชุดเกราะแล้วนำแผ่นจารึกแผ่นหนึ่งออกมา มันเป็นแผ่นจารึกที่มีรูปสิงโตสีน้ำเงินและมีชื่อของเกรียร์ถูกสลักเอาไว้อีกฝั่ง
"ได้โปรดรับมันไป”
"นี่มัน…"
"สิ่งนี้จะเป็นหลักฐานว่า เจ้าชายลำดับที่สาม เกรียร์ เดอ โอเว่น จะยอมทำตามคำขอของนายไม่ว่าจะเรื่องอะไรก็ตาม"
"หา?"
ดวงตาของราอนเบิกกว้าง สิ่งที่เขาเพิ่งได้รับจากเจ้าชายลำดับที่สามเป็นแผ่นจารึกสัญลักษณ์ของเจ้าชายที่สามารถแลกเปลี่ยนกับคำขออะไรก็ได้
"ทำไมนายถึงเอานี่มาให้ฉัน?”
"ฉันแพ้แล้วแต่ฉันกลับรู้สึกโล่งใจมากขึ้น นี่เป็นครั้งแรกที่ฉันรู้สึกแบบนี้ เหมือนกับว่าฉันพึ่งได้พบแสงสว่าง"
เกรียร์ยื่นแผ่นจารึกให้ราอนราวกับว่าเป็นเพียงสิ่งของเล็กน้อยเท่านั้นเมื่อเทียบกับสิ่งที่เขาได้รับ
“อืม…”
ราอนรับแผ่นจารึกมาอย่างไม่เต็มใจ
"เราจะพบได้กันอีกครั้งในอนาคต อยู่ให้ถึงตอนนั้นละกัน มันคงจะสนุกน่าดูในตอนนั้น"
เจ้าชายลำดับที่สามยิ้มอย่างสดใส เขาก้าวออกจากเวทีประลองไปยืนด้านหน้าริมเมอร์
"อาจารย์ริมเมอร์ครับ ผมแพ้แล้ว รางวัลจากการเดิมพันจะถูกส่งตามไปนะครับ"
“เข้าใจแล้ว”
ริมเมอร์พยักหน้าด้วยรอยยิ้มเช่นเดียวกับปกติ
"ดยุคทาร์ทัน”
"ครับ"
"กลับกันเถอะ เพิ่งนึกได้ว่ามีบางอย่างที่ฉันต้องทำ"
"ครับ!”
เจ้าชายลำดับที่สามและดยุคทาร์ทันออกจากสนามฝึกซ้อมที่ห้าไปพร้อมๆกับเหล่าอัศวินฝึกหัด
“ฮึ่ม! ขนาดแพ้แล้วก็ยังทำตัววางท่า น่ารำคาญสุดๆ!”
มาร์ธาแสดงอาการไม่พอใจและเตะเวทีประลองที่พังลงจากการต่อสู้
"วางท่าเหรอ..."
ราอนส่ายหัวอย่างไม่เห็นด้วยและมองจนกระทั่งแผ่นหลังของเขาหายไปจากสายตา ดวงตาของเจ้าชายลำดับที่สามเป็นดวงตาที่บริสุทธิ์
'หรืออาจจะไม่'
เขาได้เปลี่ยนไปแล้ว และเขาก็อาจจะเปลี่ยนไปอีกครั้งก็ได้ เหมือนกับเบอร์เรนและมาร์ธา
'แล้วก็…'
ราอนเลียริมฝีปาก เขาก้มมองแผ่นจารึกในมือ เขายอมประลองอีกครั้งก็เพราะมันจะเป็นประโยชน์ต่อการฝึกของเขา เขาไม่ได้คาดหวังว่าจะได้รับของแบบนี้
'ไม่ชินเลย'
เพราะในชีวิตก่อนเขาทำเพียงลอบสังหารคนไปเรื่อยๆ โดยไม่ได้มีรางวัลใดๆ ตอบแทน เขาจึงไม่รู้สึกคุ้นชินกับของรางวัลแบบนี้
เขาไม่รู้ถึงจุดประสงค์และเหตุผลที่เจ้าชายได้มอบของสิ่งนี้ให้กับเขา แต่สิ่งหนึ่งที่เขาพอจะรู้คือเจ้าชายคนนั้นไม่ได้มีเจตนาที่ไม่ดี
'ยังคงคาดเดาอะไรในชีวิตนี้ไม่ได้เหมือนเดิม’
***
เจ้าชายลำดับที่สามของอาณาจักรโอเว่นตรงไปที่ห้องโถงรับแขกของซีกฮาร์ททันที เขาต้องการจะมาบอกเจ้าตระกูลซีกฮาร์ทว่าว่าเขาจะกลับออกไปก่อนกำหนดการ แล้วประตูก็ถูกเปิดขึ้นพร้อมกับหัวหน้าพ่อบ้านโรเอ็นที่ก้าวออกมา
"ท่านเจ้าตระกูลบอกไว้แล้วครับว่าท่านจะมา"
“...เข้าใจแล้ว”
เจ้าชายลำดับที่สามกลืนน้ำลายแล้วตามโรเอ็นเข้าไปในห้องโถง
“สวัสดีครับ…”
สีหน้าของเกล็นดูจะเปลี่ยนแปลงไป ไม่เหมือนกับครั้งแรกที่เขาได้เจอ
"สายตาของเจ้าเปลี่ยนไปนะ"
เมื่อเกรียร์ลงคุกเข่ากับพื้น เสียงโทนต่ำของเกล็นก็ดังขึ้น เหมือนกับว่าเขารู้ทุกอย่างแล้ว
"มันค่อนข้างน่าอาย แต่ว่าผมทำอย่างดีที่สุดแล้วครับ ผมเคยคิดผมข้าอาจจะสามารถเอาชนะเด็กที่มีพรสวรรค์ในราชาทั้งหกทั้งหมดได้"
เกรียร์พูดต่อ
"แต่ว่าที่ซีกฮาร์ท... ในตอนแรกผมได้สำรวจรอบๆสนามฝึกซ้อมแล้ว แต่ผมไม่สามารถหาคนที่ตรงตามมาตรฐานของผมได้เลย แม้แต่ในตอนที่ผมได้เข้าไปในสนามฝึกที่ห้า ผมเจอกับคนสามคนที่ดูแข็งแกร่งแต่ผมคิดว่าคงเอาชนะพวกเขาได้ไม่ยาก แต่ว่า..."
เจ้าชายลำดับที่สามลูบข้อมือขวาของตนเอง ที่ซึ่งโดนดาบของราอนโจมตี
"ที่นั่นมีคนที่มีความแข็งแกร่งแบบที่ผมไม่สามารถสัมผัสได้ตั้งแต่แรก... ราอน ซีกฮาร์ท เขาคือคนเดียวที่สามารถเอาชนะผมได้ ผมประเมินพลังของเขาต่ำเกินไปตั้งแต่ต้น แถมเขายังอายุน้อยกว่าผมขนาดมีการจ่อสู้รอบที่สองผมก็ยังพ่ายแพ้ให้กับเขา"
“อืม”
เกรียร์เงยหน้าของเขาขึ้นเพื่อสังเกตปฏิกิริยาของเกล็น เขารู้สึกเหมือนกับบรรยากาศของห้องโถงได้เบาบางลงอย่างกระทันหัน
เหมือนกับเกล็นอยากให้เขาพูดต่อไป
"เอ่อ...ผมได้ไปเยือนแล้วก็ทำการประลองกับเด็กฝึกหัดมาสามที่ในหมู่ราชาทั้งหก แต่ผมยังไม่เคยเจอใครที่เหมือนกับราอนเลย บุคลิกภาพและจิตใจเขาดูเหมือนนักรบที่สมบูรณ์แบบในทุกๆ ด้าน และตั้งแต่ที่ผมแพ้ให้เขาผมก็ไม่รู้สึกเสียใจเลย ผมรู้สึกเหมือนกับได้รับรู้อะไรบางอย่างแทน”
บรรยากาศในห้องโถงอบอุ่นขึ้นเรื่อยๆเมื่อเจ้าชายลำดับที่สามพูดชมราอนต่อ
"ผมได้เรียนรู้จากเขาเยอะมากๆแม้ว่าเขาจะอายุน้อยกว่าผม”
“อย่างนั้นเหรอ?”
"ใช่ครับ ผมถึงอยากรีบกลับราชอาณาจักร ผมอยากลองใช้ทุกอย่างที่ได้เรียนรู้มาจากการต่อสู้กับเขา"
"เข้าใจแล้ว งั้นช่วยบอกราชาของเจ้าทีสิว่าฉันได้รับจดหมายแล้ว"
“ขอบคุณครับ”
หลังจากบอกลาอย่างสุภาพเจ้าชายลำดับที่สามก็ออกจากห้องโถง
“...คิก”
ในห้องโถงที่เหลือคนเพียงสองคน มีเสียงกลั้นหัวเราะของคนๆหนึ่งดังออกมา แล้วโรเอ็นหัวเราะออกมาอย่างกลั้นไม่อยู่เมื่อเห็นสีหน้าของเกล็น
"หัวเราะอะไรของนาย?"
"ผมเห็นท่านยิ้ม"
"ยิ้ม?”
เกล็นยกมือขึ้นแตะริมฝีปากของเขา
"นายท่านเริ่มยิ้มตั้งแต่ตอนที่เจ้าชายลำดับที่สามเริ่มพูดถึงคุณชายราอน นายท่านคงภูมิใจมากเหลือเกินที่หลานชายของท่านได้รับการยกย่องจากเจ้าชายแห่งอาณาจักรอื่น”
“...เหลวไหลน่ะ”
เกล็นกระแอมเสียงในลำคอของเขาอย่างเขินอายแล้วยกมือขึ้นเท้าคาง
"คิกๆ"
"ห้ามหัวเราะ"
"ครับ!”
โรเอ็นหุบปากของเขาทันทีตามคำสั่งของเกล็น
"นายคงไปติดนิสัยแย่ๆของริมเมอร์มาแน่ๆ"
เกล็นถอนหายใจและหลับตาลง ส่วนโรเอ็นก็ยังพยายามกลั้นขำอย่างเต็มที่ ดูเหมือนรอยยิ้มของเขาจะยังไม่หายไปง่ายๆ
***
"พวกเราพร้อมที่จะออกเดินทางแล้วครับเจ้าชาย ”
ดยุคทาร์ทันรายงานเขาทันทีที่เขาเดินออกมาจากคฤหาสน์หลักของซีกฮาร์ท
"ขอบคุณสำหรับการทำงานของนาย ฉันไปบอกลาเขาแล้วทีนี้เราก็ไปกันได้"
"รับทราบครับ อัศวินทุกนายเรียงแถว!"
"ครับ/ค่ะ!”
อัศวินและอัศวินฝึกหัดตั้งแถวอย่างเป็นระเบียบตามคำสั่งของดยุคทาร์ทัน
"ไปกันเถอะครับ”
“อึ้ม…”
เจ้าชายลำดับที่สามเดินนำหน้าไปแล้วกยุคทาร์ทันก็เดินตาม
"นายมีอะไรจะพูดหรือเปล่า?”
"ในการประลองนั้นท่านได้ใช้พลังที่ซ่อนเอาไว้แล้วไหนจะวิชาดาบเฟเรสอีก....ผมคิดว่ามันอาจจะมากเกินไป ถ้าจะซ่อนพลังเอาไว้มันคงจะดีกว่า..."
"ผมรู้ว่าผมแสดงให้คนอื่นเห็นมากเกินไป"
"ใช่แล้วครับ วิชาดาบเฟเรสเป็นวิชาดาบขั้นสูงของราชอาณาจักร การแสดงออกไปในที่สาธารณะเป็นสิ่งที่ไม่ค่อยดีนัก ยิ่งไปกว่านั้นการให้แผ่นจารึกมันมากเกินไป..."
"ไม่หรอก"
เกรียร์หยุดดยุคทาร์ทันก่อนที่เขาจะพูดไปมากกว่านี้
"ราอน ซีกฮาร์ทให้เกียรติผม เขาปฏิบัติต่อผมด้วยความเคารพแม้ว่าผมจะดูถูกเขาในตอนแรก”
“อืม…”
"ผมเพียงแสดงความเคารพของผมที่มีต่อเขากลับคืนไป ยิ่งไปกว่านั้นเขายังแสดงให้ผมเห็นถึงวิชาดาบที่สามารถเรียกว่าเทคนิคลับได้เลย”
“...นั่นก็ใช่ครับ”
"และผมก็คิดว่าการให้แผ่นจารึกกับเขานั้นจะเป็นการลงทุนที่ดี”
"การลงทุน...ท่านหมายถึง?"
ดยุคทาร์ทันถามกลับด้วยความสงสัย
"เขามีความกล้าหาญ,บุคลิกภาพและจิตใจที่ดีเกินกว่าอายุ แม้ว่าเขาจะเป็นสายรองแต่ว่าเขาจะเป็นตัวแปรที่สำคัญในอนาคตได้อย่างแน่นอน เขาจะต้องเป็นบุคคลที่มีชื่อเสียงและเป็นที่รู้จักไปทั่วทั้งทวีป การทำความคุ้นเคยกับเขาไว้ก่อนอาจจะเป็นประโยชน์สำหรับผมในอนาคต นายไม่คิดงั้นเหรอ?”
"เข้าใจแล้วครับ การมองการไกลของเจ้าชายน่าอัศจรรย์มากครับ”
"ผมเติบโตมาในสังคมที่มีคนพร้อมจะแทงข้างหลังตลอดเวลา ถ้าผมมองคนไม่ออกก็คงต้องตายไปนานแล้ว"
เจ้าชายยิ้มและเดินนำข้างหน้า
“อืม…”
ดยุคทาร์ทันเกาคางของเขา เขารู้สึกว่าการได้พูดคุยกับเจ้าชายในครั้งนี้ทำให้เขารู้สึกไม่เหมือนเดิม
'เขาเปลี่ยนแปลงไปแล้วจริงๆ’
ความเย่อหยิ่งของเจ้าชายลำดับที่สามที่มีมากพอๆกับความสามารถของเขาได้หายไปอย่างสมบูรณ์ สิ่งที่เห็นได้จากสายตาของเขาตอนนี้คือความกระตือรือร้นของเขาในการพัฒนาตัวเอง
"ฉันควรจะเลี้ยงเด็กคนนั้นสักหน่อยแล้ว"
ดยุคทาร์ทันยิ้มแย้มมองไปที่สนามฝึกที่ห้า
"เอาไว้ถ้าเราได้เจอกันอีกครั้งก็แล้วกัน และ..."
สายตาของเขาจริงจังขึ้นเมื่อมองไปที่สนามฝึกที่ราอนน่าจะยังอยู่ที่่นั่น
'สงสัยจังว่าตอนที่ได้เจอกับเขาอีกครั้งจะได้เจอกับสัตว์ประหลาดรุปแบบไหนอีก....'
