CD บทที่ 395 หรือพวกเราจะ?

ความตั้งใจของจ้าวหยู่นั้นชัดเจนมาก เขาต้องการที่จะเข้าไปในภูเขาพร้อมกับเหมี่ยวอิงเพื่อสืบหาเบาะแสของคดีฆาตกรรมสุสาน และตามหาพวกโจรปล้นสุสานที่กำลังมองหาเทวรูปทองคำ

แน่นอนว่า นอกจากเรื่องงานแล้ว จ้าวหยู่ยังมีแรงจูงใจอีกอย่างด้วย

ถ้าหากเหมี่ยวอิงตอบตกลง ภาพจินตนาการที่เขาเข้าไปในกระท่อมร้างกับสาวงามสองต่อสองคงจะเตลิดไปไกล แล้วเขาก็คิด ‘เผื่อ’ ว่า ในการเดินทางครั้งนี้ เขาอาจจะเจอเทวรูปทองคำจริง ๆ ก็ได้

ดังนั้น จ้าวหยู่จึงมุ่งไปที่โอกาสที่จะเกิดขึ้นซึ่งเขาจะได้รับความมั่งคั่งและเรื่องหัวใจไปพร้อม ๆ กัน ดังนั้นเขาจึงทำการเชิญชวนเหมี่ยวอิงในทันที

“หัวหน้าทีมจ้าว ฉันขอไปด้วย!”

ในขณะที่จ้าวหยู่กำลังรอคำตอบจากเหมี่ยวอิง จู่ ๆ ก็มีเสียงแทรกขึ้นมาจากด้านข้าง หม่าเหว่ยไม่เพียงแค่ตัดบทสนทนาเท่านั้น เขายังยกมือขึ้นและเสนอตัวว่า

“ฉันมาจากชมรมเพื่อนเดินทาง เกี่ยวกับการพักแรมกลางแจ้ง ฉันเป็นผู้เชี่ยวชาญมากที่สุดของสถานี…”

“ผู้เชี่ยวชาญด้านการพูดมากน่ะสิ!”

จ้าวหยู่ตัดบททันที เขาไม่ต้องการให้ใครมาทำลายแผนการสุดโรแมนติกของเขา เขาจ้องมองมาที่หม่าเว่ยอย่างโกรธเคือง และพูดว่า

“ฉันนี่แหละคือผู้เชี่ยวชาญที่แท้จริง! ทุกคนเรียกฉันว่า ท่านจ้าวเอาท์ดอร์ แล้วคุณยังจะมีประโยชน์อีกมั้ย?”

หลังจากโวยวายใส่หม่าเว่ยแล้ว จ้าวหยู่ก็ขยิบตาให้หม่าเว่ยเพื่อส่งสัญญาณให้เขาว่าอย่าสร้างปัญหาอีก

หม่าเว่ยเป็นคนซื่อ ๆ และไม่เข้าใจว่า จ้าวหยู่หมายถึงอะไร แต่พอเขาจะพูดอะไรบางอย่าง หลันโบที่มีไหวพริบมากกว่ารีบเข้ามาหยุดอีกฝ่ายทันที โดยพูดว่า

“หม่าเว่ย! คุณเป็นผู้เชี่ยวชาญประเภทไหนกัน!? คุณยังหลงทางเลยเมื่อเร็ว ๆ!” หลันโบส่ายหัวและพูดต่อว่า “คุณหยุดสร้างปัญหาได้แล้ว และอีกอย่าง ผู้กองเหมี่ยวได้หยุดปฏิบัติหน้าที่ แต่เราไม่ใช่ เราต้องอยู่ในสถานีและทำงานของเราต่อ คิดดูสิ เกิดอะไรขึ้นถ้าโจรปล้นสุสานเหล่านั้นปรากฏตัวอีกครั้ง!”

“อืม… แต่…” หม่าเว่ยหน้าแดง แต่ไม่สามารถแย้งอะไรได้

จ้าวหยู่พยักหน้าให้กับหลันโบ และพูดในใจว่า

‘เยี่ยมจริง ๆ หลันโบน่ะรู้ใจฉันดีที่สุด’

"ฮะ? อะไร ไม่มีการสอบสวนอีกต่อไป?“จากนั้น เหลียงฮวนก็รู้ความจริงในที่สุด และทันใดนั้นก็โวยวายว่า”พวกเขากล้าทำอย่างนั้นได้ยังไง? ฉัน… ฉันใช้เวลาและความพยายามไปตั้งมากเลยเพื่อเรื่องนี้ แถมฉันยังได้เชิญผู้เชี่ยวชาญเรื่องโบราณวัตถุและผู้เชี่ยวชาญพระไตรปิฎกมาด้วย ฉันจะทำอย่างไรกับพวกเขาดี? ฉันยังต้องเลี้ยงอาหารพวกเขาด้วยนะ โธ่เว๊ย! ในเมื่อเป็นอย่างนี้ แล้วที่ผ่านมาฉันทำไปเพื่ออะไร!?”

“เรื่องนั้นฉันจัดการเอง” เหมี่ยวอิงโบกมือและพูด “เหลียงฮวนไปเลี้ยงอาหารเย็นพวกเขาก่อน เดี๋ยวค่อยมาเก็บค่าใช้จ่ายจากฉัน!”

“ผู้กองเหมี่ยว เรื่องนั้นมันเรื่องเล็กน้อย ฉันจัดการได้ แต่เรื่องที่สำคัญที่สุดก็คือ เทวรูปทองคำ! มันคือสมบัติของชาติ!” เหลียงฮวนกล่าวอย่างท้อแท้ “ถ้าเราค้นพบล่ะก็มันจะเป็นประโยชน์แก่ประเทศชาติและประชาชน แต่พวกเขากลับหยุดเราจากการสืบสวนแบบนี้… เฮ้อ!”

“ไม่เป็นไร” จ้าวหยู่แนะนำ “เหลียงฮวน คุณทำการค้นคว้าต่อไป ผู้กองเหมี่ยวและฉันจะสนับสนุนคุณ นอกจากเนื้อหาในพระไตรปิฎกแล้ว ให้ฮูบินตรวจสอบกับด้วย เพื่อหาว่าพวกโจรปล้นสุสานค้นพบอะไรจากพระไตยปิฎก”

"จริงสิ!" เหมี่ยวอิงกล่าวเสริม “คุณสามารถลดรัศมีการค้นหาของพวกเราได้ไหม? คุณไม่ต้องกังวลเรื่องระเบียบราชการ ถึงแม้ว่าฉันจะไปพักผ่อน และพวกระดับสูงก็ไม่อนุญาตให้เราจัดการคดีนี้ แต่ถ้าเราสามารถไขคดีได้ เราก็ยังสามารถตบหน้าพวกเขาได้!”

"ถูกต้อง!" หลันโบตะโกน “เป้าหมายหลักของฉันคือการตบฝูเจียนซิงที่ชั่วร้ายนั่น และหาเทวรูปทองคำให้เจอ ฉันจะตบให้พวกเขาหน้าชาไปเลย!”

“ถ้าอย่างนั้น… ฉันจะพยายามหาทางอีกครั้ง และเดินหน้าตามแผนของคุณ!” เหลียงฮวนพูดและบอกจ้าวหยู่ว่า "หัวหน้าทีมจ้าว วันนี้จางจิงเฟิงไปที่เรือนจำฉินหนาน เขาบอกว่าเขาอาจพบเบาะแสเกี่ยวกับคดีหญิงสาวชุดโบราณ เนื่องจากมีอาชญากรที่อาจรู้จักเหยื่อรายนั้น เขาจะอัปเดตข้อมูลให้คุณทราบในภายหลัง!”

"เยี่ยมมาก!" จ้าวหยู่พยักหน้าและพูดกับสมาชิกทีม A ว่า “ในขณะที่พวกเราถูกถอดจากการสืบสวนคดีฆาตกรรมสุสาน เราจะมุ่งความสนใจมาที่คดีหญิงสาวชุดโบราณ ขอให้ทุกคนให้ความร่วมมืออย่างเต็มที่กับจางจิงเฟิง ถ้าเราไขคดีสำเร็จ อย่างน้อย ๆ เราก็ได้รางวัลปลอบใจ!”

เหล่านักสืบพยักหน้า

จากนั้น จ้าวหยู่ก็หันไปถามเหมี่ยวอิงด้วยใบหน้ากรุ้มกริ่มอีกครั้งว่า

“คุณบอกว่าจะลดระยะการค้นหาของเราเหรอ? แปลว่าคุณตกลงใช่มั้ย? ผู้กองเหมี่ยว เราจะไปที่นั่นกันตอนไหนดี?”

ในขณะที่เธอถูกพักงานอย่างกะทันหัน เหมี่ยวอิงก็อยู่ในอารมณ์โกรธ อย่างไรก็ตาม การได้เห็นรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ของจ้าวหยู่ มันก็ทำให้เธอเผยรอยยิ้มออกมาในที่สุด

เธอหันไปและตอบอย่างหนักแน่นว่า “เอาสิ! ไม่มีเหตุผลอะไรที่ฉันต้องปฏิเสธคุณนี่” เหมี่ยวอิงพูดต่ออย่างเย็นชา “แต่อย่างที่คุณพูด คุณต้องออกค่าใช่จ่าย แล้วต้องเตรียมอุปกรณ์ตั้งแคมป์ทุกอย่างด้วย!”

"เรื่องแค่นั้นสบายมาก ฉันจะจัดเตรียมทุกอย่างให้คุณเอง!”

เมื่อเขาได้ยินว่าสาวงามตกลงที่จะเข้าไปในภูเขากับเขา จ้าวหยู่พูดตะกุกตะกักด้วยความประหลาดใจ

“ฉันจะซื้อเฉพาะอุปกรณ์ที่ดีที่สุดเท่านั้น ฉันจะโทรหาการแจ้งแผนกป่าไม้และเช่าเฮลิคอปเตอร์ด้วย! ฮิฮิฮิ…..”

"โห!" หลี่เบ่ยหนีทำหน้ามุ่ย “นี่เป็นครั้งแรกเลยที่ฉันเห็นรุ่นพี่ใจกว้างมากขนาดนี้!”

“หัวหน้าทีมจ้าว!” จู่ ๆ ต้าเฟยก็ยกมือขึ้นและเสนอว่า “ทำไมไม่ได้พวกเราไปด้วยล่ะ? ฉันคิดว่าด้วยพื้นที่ขนาดใหญ่ เราน่าจะต้องใช้กลังคนจำนวนมาก ยิ่งคนเยอะก็จะมีโอกาสประสบความสำเร็จสูงขึ้น…”

“ฮึ่ม!” จ้าวหยู่จ้องมองเขาอย่างอำมหิตก่อนจะพูดตัดบท “ต้าเฟย คุณไม่เข้าใจเหรอ? งานที่นี่คือสิ่งสำคัญที่สุด แล้วพวกเขาจะทำได้อย่างไรถ้าไม่มีคุณ เราต้องการให้คุณช่วยวางแผน!

นอกจากนี้ ผู้บังคับบัญชาระดับสูงเพิ่งสั่งให้หยุดการสอบสวน ถ้ามีคนจำนวนมากหายออกจากสถานี มันจะไม่ต่างจากการแจ้งให้พวกเขาทราบรึไง!? เขาต้องเก็บเรื่องนี้ให้เงียบที่สุด เข้าใจมั้ย!?”

“แต่ผู้กองเหมี่ยวกำลังออกเดินทาง และหัวหน้าทีมจ้าวก็กำลังจะออกเดินทางไปด้วย...” หม่าเว่ยผู้ไร้เดียงสาเอ่ยขึ้นอีกครั้ง “ที่นี่จะไม่เหลือหัวหน้าเพื่อนำทีมเลย ทำไมคุณไม่อยู่...”

จ้าวหยู่ เริ่มหงุดหงิดถึงขีดสุด เขายืนขึ้นและคำรามใส่หม่าเหว่ย

“แกเป็นพวกพูดมากตั้งแต่เมื่อไหร่กัน!? แกอยากจะมีเรื่องกับฉันใช่มั้ย!?”

“ใจเย็น ๆ ค่อย ๆ พูด ค่อย ๆ จา…” หลันโบรีบเข้ามาไกล่เกลี่ยทันที “ถึงพวกเขาจะเข้าไปในภูเขา แต่พวกเราก็ยังติดต่อจากมือถือได้ แถมเรายังมีหัวหน้าทีมเหมาอยู่นะ จริงสิ หน้าคุณดูหมอง ๆ นะ ทำไมไม่ไปล้างหน้าหน้าตาที่ห้องน้ำล่ะ มากับฉันสิ ฉันกำลังอยากเข้าห้องน้ำอยู่พอดี…”

หลันโบไม่สนใจคำคัดค้านของหม่าเว่ย และลากเขาไปด้วยแขนของเขา

“อะแฮ่ม…” จ้าวหยู่หันกลับมาและบอกเหมี่ยวอิงว่า “เดี๋ยวฉันจะไปเตรียมตัวเดี๋ยวนี้ เราจะออกเดินทางพรุ่งนี้ตอนเช้าตรู่… เดี๋ยวฉันจะไปรับคุณถึงที่เลย….”

เมื่อมองไปที่จ้าวหยู่ เธอก็ไม่สามารถกลั้นยิ้มได้และตอบว่า

“แต่ว่านะ ตอนนี้ฉันหิวมาก ฉันจะไปหาอะไรกินซักหน่อย…”

จากนั้น เหมี่ยวอิงก็เก็บข้าวของโดยไม่สนใจจ้าวหยู่ จากนั้นเธอก็ออกจากห้องทำงานไป จ้าวหยู่นิ่งอยู่ครู่หนึ่ง จากนั้นรีบเดินตามหลังเหมี่ยวอิงไป...

“ฉัน… ฉันพูดอะไรผิดไปหรือเปล่า?” ต้าเฟยรู้สึกสับสน

“ฮี่ฮี่ฮี่….” หลี่เบ่ยหนีหัวเราะ “พี่ต้าเฟย คุณยังไม่ได้แต่งงานเหรอ? หรือคุณคิดจะซื้อภรรยาทางออนไลน์?”

“ซื้อทางออนไลน์? คุณหมายความว่าอย่างไร?” ต้าเฟยงงงวย

“ฉันหมายความว่า... คุณเคยมีความสัมพันธ์มาก่อนหรือเปล่า?” หลี่เบ่ยหนีส่ายหัวของเธออย่างช่วยไม่ได้ขณะที่เธอพิมพ์บนแป้นพิมพ์ต่อไป

"ความสัมพันธ์? แล้วมันเกี่ยวกับการมีแฟน? นี่…“ต้าเฟยยังคงไม่เข้าใจในขณะที่เขาพึมพำ”แต่ไม่ว่าอย่างไร คดีนี้สำคัญกว่าความสัมพันธ์พวกนั้นไม่ใช่หรือ? เฮ้อ….”