บทที่ 462 ข้อแลกเปลี่ยน
หลังจากเหตุการณ์ที่น่าอึดอัดใจเล็กน้อยก่อตัวขึ้น กั่วเจียก็ก้าวไปข้างหน้าเพื่อพูดถึงเรื่องการอพยพของผู้นำอีกครั้ง และดูเหมือนว่าเขากำลังเสนอให้เผ่าพันธุ์ต่างๆ ทั้งหมดที่จะเข้าร่วมกับราชอาณาจักรเทียนหลานอพยพไปยังจุดทรัพยากรต่างๆ แต่ที่นั่นยังไม่มีสิ่งปลูกสร้างเริ่มต้น
ในการย้ายออกจากเมืองครั้งนี้ เย่ปิงจะไม่ให้ความช่วยเหลือทางการเงินใดๆ การสนับสนุนเพียงอย่างเดียวคือทรัพยากรในท้องถิ่นแก่พวกเขา ไม่ว่าจะเป็นการทำเหมืองแร่ การทำป่าไม้ หรือแม้แต่การเลี้ยงสัตว์ พวกเขาสามารถทำได้อย่างเต็มที่
ด้วยวิธีนี้ เมืองต่างๆ จะเกิดขึ้นโดยที่เย่ปิงไม่ต้องลงทุนกำลังคนหรือทรัพยากรใดๆ ไม่ว่าจะเป็นหนึ่งปีหรือกว่าทศวรรษพวกเขาก็จะเติบโตเป็นอย่างดีในโลกที่เต็มไปด้วยทรัพยากรเช่นนี้!
ในเวลาเดียวกัน เนื่องจากการค้าที่เพิ่มขึ้นในดินแดน การพัฒนาราชอาณาจักรเทียนหลานก็จะเพิ่มขึ้นเช่นกัน
ยิงปืนนัดเดียวได้นกสองตัวจริงๆ!
ผู้นำที่เพิ่งมาใหม่บางคนคิดในใจว่า ‘แท้จริงแล้ว เย่ปิงต้องการใช้พวกเขาพัฒนาดินแดนของตน โดยมอบความปลอดภัยและอุปกรณ์ให้!’
ผู้ใหญ่บ้านหลายคนอยากจะช่วยเย่ปิงสร้างเมือง เพราะด้วยวิธีนี้เท่านั้นที่พวกเขาจะสามารถหลุดพ้นจากสถานการณ์ปัจจุบันของหมู่บ้านของพวกเขาได้!
กล่าวโดยสรุป ผู้นำที่รอดชีวิตมาจนถึงตอนนี้ไม่ได้พึ่งโชคเพียงเท่านั้น พวกเขายังมีความสามารถบางอย่างในการต้านทานความท้าทายของโลกนี้
พวกเขาขาดอะไรไปบ้าง? แน่นอนว่าขาดทรัพยากรที่จะขับเคลื่อนพวกเขาขึ้นไป!
ดังนั้นพวกเขาจึงกระตือรือร้นเป็นพิเศษสำหรับโอกาสนี้ และกั่วเจียก็ยืนหยัดเพื่อช่วยพวกเขาท้าทายโลกนี้ต่อไป
โดยเขากล่าวสรุปว่า “ข้าเชื่อว่ากลยุทธ์นี้ใช้ได้ ดังนั้น ข้าจึงได้ติดต่อกับหัวหน้าเผ่าต่างๆ ล่วงหน้าแล้ว พวกเขายินดีเช่นกันที่รู้ว่าเผ่าพันธุ์ของพวกเขาสามารถพัฒนาขึ้นได้ด้วยโอกาสนี้ พวกเขาทั้งหมดเห็นพ้องต้องกัน”
เหตุผลที่กั่วเจียสามารถเรียกได้ว่าเป็นที่ปรึกษาระดับเทพก็เพราะความสามารถรอบด้านของเขา!
แม้ว่าเย่ปิงจะไม่เคยเห็นการควบคุมและการกำกับดูแลระดับโลกที่น่าสะพรึงกลัวของขงเบ้ง ซึ่งขึ้นชื่อว่า เขาสามารถจัดการเรื่องทางการทหารและการเมืองอย่างครอบคลุม
ซึ่งตอนนี้เมื่อเขาได้พบกับกั่วเจียแล้ว เย่ปิงก็รู้สึกว่ากั่วเจียมีพรสวรรค์ระดับเทพอย่างไม่ต้องสงสัย ทัดเทียมได้กับขงเบ้ง!
อย่างไรก็ตาม ดูเหมือนว่าคราวนี้ กั่วเจียคำนวณผิดที่ "จุด E" อย่างแท้จริง ขณะที่กั่วเจียหันไปมองหัวหน้าเผ่าต่างๆ ที่อยู่ข้างหลังเขา ด้วยความมั่นใจในใจ ราชาคนแคระก็เดินออกมาและยืนยันว่า
“ข้าไม่ไป ใครอยากออกจากเมืองก็ออกไป!”
กั่วเจียเกือบจะสำลักน้ำลาย แต่ก็สามารถควบคุมตัวเองได้
สถานการณ์นี้อยู่ในแผนของเขาตั้งแต่เย่ปิงจัดหาเครื่องดื่มแอลกอฮอล์จำนวนมากไว้แล้ว
เผ่าพันธุ์คนแคระไม่เคยยอมจำนน เว้นแต่จะมีเหล้าเข้มข้นมาเติมเต็มในท้อง
เผ่าพันธุ์อื่นๆ ดูเหมือนพร้อมที่จะปฏิบัติตาม
“พวกข้าก็ไม่ไปเหมือนกัน ใครอยากออกก็ออกไป!”
“ไอ ไอ ไอส….”
คราวนี้ กั่วเจียต้องยอมรับว่าเขาสำลักจริงๆ
“เกิดอะไรขึ้น? ทำไมทุกคนไม่เห็นด้วย!”
หัวหน้าเผ่าบางคนเกาหัวและพูดอย่างเขินอาย:
“ผู้อาวุโสประจำเผ่าของเราเสียชีวิตไปแล้ว พวกเราจึงไม่ค่อยเข้าใจเรื่องการก่อตั้งชนเผ่าใหม่มากนัก พวกเราแค่มีกำลังอันดุร้าย และอีกอย่างข้าได้ถามคนของข้าแล้ว พวกเขาคิดว่าเมืองนี้ค่อนข้างดี หลายคนได้เข้าร่วมโรงงานผลิตปืนใหญ่ ถ้ามีงาน ก็มีเงิน ถ้ามีเงิน ก็กินดีอยู่ดี พวกเราไม่อยากกลับไปลำบากแบบนั้นอีกแล้ว และอีกประการหนึ่ง ไวน์ของจักรพรรดิคือที่สุด! ก่อนหน้านี้พวกเราลังเล แต่เมื่อผู้อาวุโสคนเก่าของพวกเราดื่มจนเสียชีวิต พวกเราจึงตัดสินใจอยู่ต่อ”
คำสบถมากมายแล่นเข้ามาในหัวของกั่วเจีย โดยเขาไม่รู่ว่าจะระบายความคับข้องใจของเขาได้อย่างไร?
ปรากฏว่าเป็นเพราะไวน์ของจักรพรรดิ?
นอกจากนี้ ผู้อาวุโสของชนเผ่าดื่มเหล้าจนตายหมายความว่าอย่างไร?
เหตุการณ์ที่พลิกผันอย่างไม่คาดคิดนี้ทำให้กั่วเจียพูดไม่ออก นี่เป็นครั้งแรกที่มีบางอย่างอยู่นอกเหนือการควบคุมของเขา
แท้จริงแล้ว อะไรก็ตามที่เกี่ยวข้องกับจักรพรรดิดูเหมือนจะเต็มไปด้วยความคาดเดาไม่ได้อย่างมาก
เผ่าพันธุ์ต่างๆ ร่วมใจกัน ราวกับเป็นจังหวะเดียวกัน บ่งบอกว่าพวกเขาสนุกกับชีวิตปัจจุบันในเมือง
ไม่ว่าจะทำงานเป็นชาวนา ช่างฝีมือ หรือแม้แต่คนงานก่อสร้างที่ทำงานกับหยูเซียน พวกเขารู้สึกพอใจกับชีวิตที่ได้รับการเลี้ยงดูอย่างดี เสื้อผ้าดี และสะดวกสบาย พวกเขาไม่มีความปรารถนาที่จะกลับไปยังป่าหรือทุ่งหญ้า
เมื่อเห็นท่าทางที่ทำอะไรไม่ถูกและตกตะลึงของกั่วเจีย เย่ปิงก็อดไม่ได้ที่จะหัวเราะออกมาดังๆ
"เอาล่ะ เอาล่ะ ทุกคนอย่าคิดมากอีกต่อไป เนื่องจากตอนนี้พวกเขาเป็นพลเมืองของอาณาจักรเทียนหลานแล้ว ไม่ว่าการตัดสินใจใดๆ ก็ตามที่มาจากพวกเขา ควรได้รับการเคารพ จริงๆ แล้ว เมื่อได้ยินคนพื้นเมืองเหล่านี้พูดถึงการได้รับอาหารอย่างดี เครื่องนุ่งห่มที่ดี และมีที่กำบังที่แข็งแกร่ง มันก็ทำให้ข้าสบายใจจริงๆ แสดงว่าข้าเป็นจักรพรรดิที่ประสบความสำเร็จแล้วใช่ไหม?”
เย่ปิงมีความสุขอย่างแท้จริง ลองคิดดูว่าก่อนหน้านี้มีคนเกลียดสิ่งเหล่านี้มากี่คนแล้ว
อย่าทำตัวไร้ประโยชน์เหมือนโลหะที่แตกหักได้ และอย่ามีลักษณะของหมาป่าตาขาว!
(หมายเหตุ: คำว่า "หมาป่าตาขาว" เป็นสำนวนจีนที่หมายถึงผู้เนรคุณเช่นหมาที่กัดมือผู้ที่ให้อาหาร)
