บทที่ 30: เขย่าราชวงศ์ทั้งหมด!

บทที่ 30: เขย่าราชวงศ์ทั้งหมด!

เจ้าพระยาสามสิบหกคนของราชวงศ์ต้าชาง มีตำแหน่งทางพันธุกรรมที่สืบย้อนไปถึงบรรพบุรุษผู้ก่อตั้งราชวงศ์ภายใต้รัชสมัยของจักรพรรดิผู้ก่อตั้ง พวกเขาทั้งหมดเป็นสมาชิกของราชวงศ์

แม้ว่าพวกเขาจะมาจากราชวงศ์ แต่ศักดิ์ศรีของพวกเขาก็ยังถูกรักษาไว้ ไม่น่าเชื่อว่าคฤหาสน์ของอู๋ยี่ผู้มีชื่อเสียงจะถูกล้อมในเวลากลางวันแสกๆ

แม้ว่าหน่วยล่าปีศาจจะเป็นอาวุธที่สำคัญที่สุดของราชวงศ์แต่พวกเขาก็ยังไม่สามารถกระทำการเช่นนี้ได้

ภายในหนึ่งวัน สมาชิกราชวงศ์หลายคนได้ไปเยี่ยมชมหน่วยล่าปีศาจเพื่อสอบถามเกี่ยวกับสถานการณ์ พวกเขายังต้องการดูว่าพวกเขาสามารถโน้มน้าวให้ยกเลิกการปิดล้อมคฤหาสน์ของอู๋ยี่ได้หรือไม่

อย่างไรก็ตาม เมื่อพวกเขาได้ยินเหตุผลที่แท้จริงเบื้องหลังการปิดล้อมจากปากของเจ้าหน้าที่หน่วยล่าปีศาจ พวกเขาก็พูดไม่ออกด้วยความตกใจ

ทุกคนรู้ดีว่าศาลาฤดูใบไม้ผลิ เป็นซ่องที่ก่อตั้งโดย เจ้าพระยาอู๋ยี่ หลังจากการตายของฮูหยินฮันตอนนี้พวกเขาค้นพบว่าซ่องแห่งนี้เป็นที่กักขังวิญญาณชั่วร้ายมากมาย จะบอกว่ามันไม่มีความเกี่ยวข้องกับ เจ้าพระยาอู๋ยี่ ใครจะเชื่ออย่างนั้น?

เพียงแค่ล้อมรอบคฤหาสน์และไม่จับ เจ้าพระยาอู๋ยี่ ทันทีเพื่อซักถาม ก็เป็นสัญญาณบ่งบอกถึงการพิจารณาของหน่วยล่าปีศาจในเรื่องศักดิ์ศรีของราชวงศ์

ภายใต้สถานการณ์เหล่านี้ เจ้าพระยาอู๋ซาน หนึ่งในสามสิบหกผู้ยิ่งใหญ่ ได้ริเริ่มเชิญ ฉินเต้าหรง ไปที่คฤหาสน์ของ เจ้าพระยาอู๋ยี่ เพื่อค้นหาความจริง

หากอีกฝ่ายเบี่ยงเบนไปจากเส้นทางอันชอบธรรมอย่างแท้จริง แม้ในฐานะเจ้าพระยา ก็จะไม่มีที่ว่างสำหรับการผ่อนผัน

คฤหาสน์ของเจ้าพระยาอู๋ยี่

อู๋ยี่นั่งด้วยสีหน้าไม่แยแสในที่นั่งหลัก เมื่อเขาเห็นฉินเต้าหรงและเจ้าพระยาอู๋ซานเข้ามาจากประตู เขาก็ยิ้มอย่างขี้เล่นและไร้กังวลทันที ทักทายพวกเขาว่า "พี่ชาย ท่านฉิน ทำไมเจ้าถึงมาวันนี้แค่เรื่องหน่วยล่าปีศาจล้อมคฤหาสน์ของข้าเมื่อวานนี้เท่านั้นเหรอ? เจ้าทำให้ข้ากังวลจริงๆ คนพวกนั้นไม่ยอมให้ข้าออกไปหรือลูกน้องของข้า นี่มันสถานการณ์แบบไหน?”

ฉินเต้าหรง เหลือบมอง อู๋ยี่ ไม่มีร่องรอยของความตื่นตระหนกบนใบหน้าของเขา เขาไม่สามารถบอกได้ว่าอู๋ยี่เป็นผู้บริสุทธิ์จริงๆ หรือว่าเขาจงใจแสดงแบบนั้น

หากเป็นอย่างหลัง ทักษะการแสดงของอู๋ยี่ก็น่าประทับใจอย่างแท้จริง

“ท่านอู๋ วันนี้ข้าจะไม่เสียเวลาคุยกับเจ้ามากเกินไป ข้าจะถามคำถามเดียว: เจ้ารู้เกี่ยวกับวิญญาณชั่วร้ายที่ซ่อนอยู่ใน ศาลาฤดูใบไม้ผลิ หรือไม่” ฉินเต้าหรงถามโดยตรง

อู๋ซาน เฝ้าดู อู่ยี่อย่างเคร่งขรึม วิญญาณชั่วร้ายก่อกวนโลกมานานหลายร้อยปี นับตั้งแต่ก่อตั้งหน่วยล่าปีศาจ ภารกิจของพวกเขาคือการกำจัดวิญญาณชั่วร้ายเหล่านี้มาโดยตลอด

หากผู้ใดในสามสิบหก ผู้ยิ่งใหญ่ เบี่ยงเบนไปจากเส้นทางที่ถูกต้อง มันคงสร้างความอับอายให้กับราชวงศ์

“อะไรนะ ท่านฉิน ท่านไม่ได้พยายามที่จะทำให้ข้ากลัวใช่ไหม? วิญญาณชั่วร้ายที่ซ่อนอยู่ใน ศาลาฤดูใบไม้ผลิ! ข้าไม่มีความคิดเกี่ยวกับเรื่องนั้นเลย” อู๋ยี่ อุทาน สีหน้าของเขาสับสน

“อู๋ยี่ ศาลาฤดูใบไม้ผลิ เป็นของเจ้า ในฐานะเจ้านาย เจ้าต้องมีรู้ว่ามันเกิดอะไรขึ้นที่นั่น” เจ้าพระยาอู๋ซาน กล่าว

“ไม่ ไม่ ไม่ พี่ชาย เจ้าไม่เข้าใจ แม้ว่า ศาลาฤดูใบไม้ผลิ จะเป็นธุรกิจของข้า แต่ข้าซึ่งเป็น เจ้าพระยาอู๋ยี่ ผู้สง่างาม จะมายุ่งกับซ่องได้อย่างไร นั่นจะไม่ทำให้ข้าอับอายหรือ? กิจการทั้งหมดของ ศาลาฤดูใบไม้ผลิ ทั้งเล็กและใหญ่ได้ถูกส่งมอบให้กับ แม่บ้านชู ผู้ดูแลที่อยู่ด้านล่างข้ามานานแล้ว นอกเหนือจากการแบ่งปันผลกำไรแล้ว ข้าไม่รู้อะไรเกี่ยวกับกิจการของ ศาลาฤดูใบไม้ผลิ เลย”

อู๋ยี่อธิบายอย่างจริงจัง ฉินเต้าหรง สังเกตการแสดงออกของเขา แต่เขาไม่เห็นอะไรผิดปกติ ยิ่งไปกว่านั้น เขาไม่รู้สึกถึงกลิ่นอายที่มุ่งร้ายใดๆ จากอู๋ยี่ มันยากที่จะตัดสินว่าเขาเบี่ยงเบนไปจริงหรือไม่

เจ้าพระยาอู๋ซาน กล่าวว่า "อู๋ยี่ เจ้ากำลังพูดความจริงหรือเปล่า? ห้ามมีการหลอกลวง"

“พี่ชาย เจ้านึกภาพข้าออกไหม เจ้าพระยาอู๋ยี่ เข้าไปพัวพันกับวิญญาณชั่วร้ายในเมืองหลวง? นั่นไม่ก่อปัญหาเหรอ?”

ฉินเต้าหรง พูดขึ้นว่า "เจ้าพระยาอู๋ยี่ สำหรับตอนนี้ ข้าเชื่อว่าเจ้าไม่รู้เรืิ่องนี้ อย่างไรก็ตาม ในช่วงเวลานี้ เจ้าต้องอยู่ในคฤหาสน์และไม่ออกไปโดยไม่ได้รับอนุญาต เราจะยกเลิกความสงสัยหลังจากที่เราได้ตรวจสอบและระบุตัวผู้ต้องสงสัยแล้ว ผู้ร้ายที่แท้จริงเบื้องหลังวิญญาณชั่วร้ายที่ซ่อนอยู่ใน ศาลาฤดูใบไม้ผลิ”

“ก็ได้ ก็ได้ รีบสอบสวนโดยเร็ว ข้าทนอยู่ในคฤหาสน์ตลอดเวลาไม่ได้”

"ขอตัว" ฉินเต้าหรง ทำความเคารพ จากนั้นจากไปพร้อมกับ เจ้าพระยาอู๋ซาน

หลังจากที่ทั้งสองจากไป การแสดงออกของอู๋ยี่ก็เปลี่ยนไปทันที เปลี่ยนจากพฤติกรรมก่อนหน้านี้ของเขาโดยสิ้นเชิง

“หนึ่งพันคน ด้วยอีกหนึ่งพันคน หว่านเอ๋อร์ สามารถฟื้นขึ้นมาได้ แล้วข้าจะออกจากเมืองหลวงกับนางได้ ไม่ใครสามารถหยุดข้าได้ในตอนนี้” อู๋ยี่นั่งลงบนเก้าอี้ ใบหน้าของเขาเย็นชาขณะที่เขาพึมพำ

คฤหาสน์ของ เจ้าพระยาอู๋ยี่ ถูกปิดผนึกโดยหน่วยล่าปีศาจ ไม่มีใครได้รับอนุญาตให้เข้าหรือออกโดยไม่ได้รับอนุญาตไม่ว่าจะภายในหรือภายนอก

ในขณะเดียวกัน หน่วยล่าปีศาจได้ระดมบุคลากรจำนวนมากเพื่อเริ่มต้นการค้นหาทั่วทั้งเมืองหลวง เพื่อค้นหาวิญญาณชั่วร้ายหรือสถานที่หลบซ่อนอื่น ๆ ที่หลบหนีออกมา

ชั่วขณะหนึ่ง พายุต่อต้านวิญญาณชั่วร้ายได้จุดประกายขึ้นในเมืองหลวงเนื่องจากเหตุการณ์ ศาลาฤดูใบไม้ผลิ กลายเป็นเหตุการณ์ที่ใหญ่ที่สุดในประวัติศาสตร์

อย่างไรก็ตาม ทั้งหมดนี้ไม่เกี่ยวข้องกับ หนิงเจี่ยซิ่ว งานที่ซูซีซีมอบให้เขาในจดหมายระบุว่าสถานที่นั้นเป็นเทศมณฑลซึ่งอยู่ไม่ไกลจากเมืองหลวงคือเทศมณฑลหวู่เติ้ง

หนิงเจี๋ยซิ่วยืมม้าเร็วจากคอกม้าภายในหน่วยล่าปีศาจ และขี่ม้าออกจากเมืองหลวง

เมื่อเร็ว ๆ นี้ มีเหตุการณ์แปลก ๆ เกิดขึ้นในเขต หวู่เติ้ง ซึ่งสามารถสืบย้อนกลับไปเมื่อครึ่งเดือนที่แล้ว

เสี่ยวเอ้อจากโรงเตี้ยมแห่งหนึ่งในเทศมณฑลได้พลัดตกลงไปในแม่น้ำฉางเซี่ยโดยไม่ได้ตั้งใจระหว่างทางกลับบ้านในเวลากลางคืน เมื่อคนอื่นมาพบและช่วยเหลือเขา เขาก็เสียชีวิตแล้ว