นักฆ่าเกิดใหม่กลายเป็นจอมดาบอัจฉริยะ 42
ติดตามเป็นกำลังใจให้ผู้แปลได้ที่แฟนเพจ:BamแปลNiyay
บทที่ 42
“ทุกคนฟังทางนี้!”
ริมเมอร์ขึ้นไปที่บทเวทีและปรบมือเรียกความสนใจจากทุกคน ผู้ฝึกฝนที่กำลังมีสมาธิในการฝึกฝนดาบเงยหน้าขึ้นมองไปทางเสียง
"พวกเธอเห็นพวกเขาแล้วใช่มั้ย?”
เขาชี้ไปที่อัศวินของอาณาจักรโอเว่นที่ยืนอยู่ทางด้านขวาของสนามฝึกซ้อม
"แขกจากอาณาจักรโอเว่นได้ขอให้มีการประลองระหว่างพวกเรา”
"การประลอง?"
"กะทันไปหรือเปล่า!”
ผู้ฝึกฝนตกใจเมื่อริมเมอร์กล่าวในสิ่งที่พวกเขาไม่คาดคิดนั่นคือจะมีการประลอง
"กะทันหันไปเหรอ? หมายความว่าไงที่บอกว่ากะทันหัน? ฉันบอกพวกเธอเสมอว่านักดาบควรจะเตรียมพร้อมที่จะเหวี่ยงดาบตลอดเวลาตั้งแต่ตื่นนอนเลย”
ริมเมอร์เดาะลิ้นของเขาและบ่นต่อไปว่าพวกเขายังต้องเรียนรู้อีกเยอะ
“อ่า...”
"แต่พวกเขามาจากอาณาจักรโอเว่น..."
"พวกเราขอเตรียมตัวก่อนได้มั้ยครับ?”
ผู้เข้าร่วมการฝึกฝนยังคงดูตึงเครียดแม้ว่าริมเมอร์จะแนะนำแล้วก็ตาม
แต่ก็มีบางคนที่ต่างออกไป
เบอร์เรนกับมาร์ธาไล่สำรวจอัศวินฝึกหัดของอาณาจักรโอเว่นทีละคนด้วยสายตาแหลมคมราวกับสัตว์ป่า
รูนันฝึกฝนต่อไปเรื่อยๆ โดยไม่สนใจผู้คนที่กำลังพูดคุยกัน
"ฮี่ๆ"
หลังจากที่เพลิดเพลินกับปฏิกิริยาของเหล่าเด็กๆแล้วริมเมอร์ก็มองไปที่ราอน ดูเหมือนริมเมอร์จะอยากถามความคิดเห็นของราอนด้วย
'อืม…'
ราอนหันไปสำรวจอัศวินฝึกหัดของอาณาจักรโอเว่น
'ประลองงั้นเหรอ...'
ในหมู่อัศวินรุ่นใหญ่อาจจะพอมีบางคนที่อยู่ระดับเดียวกับเขาแต่ในหมู่อัศวินฝึกหัดกลับไม่มีสักคนที่พอจะเอาชนะเขาได้
แต่ว่าเจ้าชายที่อยู่ตรงกลางก็อาจจะไม่ใช่คู่ต่อสู้ที่แย่สักเท่าไหร่
ราอนพยักหน้าช้าๆ แล้วรอยยิ้มของริมเมอร์ก็กว้างขึ้น
"ทุกคนโอเคกันแล้วนะ ทีนี้เราก็เริ่มเตรียมตัวกันได้แล้ว จะมีการประลองทั้งหมดยี่สิบครั้งและ…”
ริมเมอร์เริ่มลดเสียงลงเพื่อให้มีแค่เด็กๆของเขาเท่านั้นที่ได้ยินเขา
"ฉันใช้เงินเดือนทั้งเดือนของฉันลงเดิมพันไปแล้ว พวกเธอต้องชนะให้ได้ล่ะไม่งั้นฉันจะฆ่าพวกเธอแน่นอน"
"หาาาา?"
"ถามจริง? ท-ทำไมอาจารย์...?”
“เตรียมเวทีการประลองได้”
ผู้ฝึกฝนพากันอ้าปากค้าง พวกเขาอยากจะพูดแย้งแต่ริมเมอร์หันหลังกลับไปและเริ่มออกคำสั่งกับผู้ฝึกสอนซะก่อน
"ครับ/ค่ะ!”
ผู้ฝึกสอนพาผู้ฝึกฝนออกไปอยู่ด้านข้างและเริ่มเตรียมเวทีสำหรับการประลอง
“เฮ้อ”
ราอนที่เห็นแบบนั้นก็ยิ้มออกมาเล็กน้อย
'เพราะแบบนี้สินะ’
เหตุผลที่ในช่วงสองสามวันมานี้ริมเมอร์ได้แสดงท่าทีแตกต่างออกไป
เขาคงกำลังเตรียมการสำหรับการประลองหลังจากที่เขาได้รู้เรื่องการจะมาเยือนของทูตจากอาณาจักรโอเว่น
'นี่มันน่าทึ่งมาก’
การฝึกซ้อมระหว่างสมาชิกของราชาทั้งหกไม่ได้เกิดขึ้นบ่อยครั้ง ยังไม่นับอีกว่าพวกเขายังเป็นแค่เด็กฝึกที่ยังไม่ได้รับการยอมรับว่าเป็นนักดาบหรืออัศวินอย่างเป็นทางการ
ริมเมอร์จัดการเตรียมการประลองได้อย่างยอดเยี่ยมและรวดเร็วมาก
“รวมตัว!”
ราอนหันกลับมาและตะโกนเรียกทุกคน
“อึ้ม”
ขนาดรูนันที่ไม่ได้สนใจสิ่งรอบตัวเลยก็รีบเก็บดาบและหันมาหาเขาทันที
“ชิ...”
“……”
เบอร์เรน มาร์ธา และเด็กคนอื่นๆก็เข้าไปยืนข้างๆ รูนัน ผู้เข้าร่วมการฝึกฝนทุกคนยืนตั้งแถวเป็นวงกลมล้อมรอบราอน
"อย่างที่พวกเธอทุกคนได้ยินนั่นแหละ เราจะต้องส่งคนไปประลอง แต่พวกเราส่งคนไปได้แค่ยี่สิบคน ถ้าใครอยากเข้าร่วมก็ยกมือขึ้นมาเลย"
"ไม่ว่ายังไงก็ต้องมีฉัน"
"ฉันด้วย ต่อให้ฉันต้องหักขาพวกนายก่อนฉันก็จะทำ"
เบอร์เรนและมาร์ธายกมือขึ้นอย่างรวดเร็ว
"แล้วราอนล่ะ?"
"ฉันก็ด้วย"
"งั้นฉันด้วย"
รูนันยกมือขึ้นตามราอน หลังจากนั้นก็มีเด็กอีกหลายคนที่ยกมือขึ้น
“……”
“อืม…”
แต่ยังมีผู้ฝึกหัดบางคนที่ไม่กล้าตัดสินใจ พวกเขามองหน้ากันไปมา
' พวกเขากลัวเหรอ?'
พวกเขาอาจจะกลัวเพราะอัศวินฝึกหัดของอาณาจักรโอเว่นสวมชุดเกราะกันหมดถึงแม้จะยังไม่ได้เลื่อนขั้นเป็นอัศวินอย่างเป็นทางการก็ตาม
ฝั่งของเขาเองยังค่อยไม่มั่นใจในทักษะของตัวเองกันเท่าไหร่ พวกเขากำลังถูกรังสีความมั่นใจของอัศวินฝึกหัดแช่แข็ง
“เฮ้อ”
มันอาจจะน่ารำคาญเล็กน้อยแต่เนื่องจากเขาเป็นตัวแทนของผู้ฝึกฝน สิ่งที่เขาต้องทำคือการให้กำลังใจทุกคน
"พวกเขาทำให้พวกเธอเสียความมั่นใจเหรอ?”
ราอนชี้ไปที่เหล่าอัศวินฝึกหัดที่กำลังเตรียมตัวให้พร้อมสำหรับการประลอง
“อืม ก็นิดหน่อย”
“พวกเขาดูน่ากลัวมาก...”
ผู้เข้าร่วมการฝึกฝนพยักหน้า
“ดูที่มือของพวกเขาให้ดีๆ สิ”
ผู้ฝึกหัดมองตามมือของราอนไปที่มือของอัศวินฝึกหัด
“หืม?”
“ด-ดูเหมือนมือของพวกเขาจะสั่นนิดหน่อย?”
"ไม่ใช่แค่นิดหน่อยนะ มือของพวกเขาสั่นแรงมาก"
“คนอื่นๆ ก็เป็นเหมือนกัน”
ดวงตาของผู้ฝึกฝนเบิกกว้างเมื่อมองเห็นมือของอัศวินฝึกหัดหลายๆคนกำลังสั่น
"พวกเขาอาจจะสวมชุดเกราะอยู่ก็จริงแต่พวกเขาก็เป็นเด็กฝึกหัดเหมือนกับพวกเรา พวกเขากำลังกังวลเกี่ยวกับการประลองเหมือนกับพวกเรา"
“อ่า…”
“พวกเขาเป็นเด็กวัยเดียวกันกับเราก็คงมีความคิดไม่ต่างกันหรอก”
ราอนหันกลับมามองผู้ฝึกฝน
“พวกเราไม่จำเป็นต้องกลัวเลย การฝึกฝนที่เราทำมานั้นไม่ได้ด้อยไปกว่าการฝึกฝนของราชาทั้งหกกับปีศาจทั้งห้าสักหน่อย ตราบใดที่เราใช้สิ่งที่ได้เรียนรู้มาจนถึงตอนนี้อย่างน้อยเราก็จะไม่แพ้แบบน่าอับอายแน่นอน”
“อึ้ม!”
“น-แน่นอน ไม่มีใครฝึกฝนได้หนักเท่าพวกเราแล้วล่ะ”
“หยดเลือดและหยาดเหงื่อที่เราเสียไปจากการฝึกฝนก็ไม่น้อยไปกว่าใครเลย”
การพูดให้กำลังใจของราอนทำให้ไฟในตาของผู้ฝึกฝนทุกคนลุกโชนขึ้นอย่างมุ่งมั่นและมีชีวิตชีวาขึ้นมา
"ฉันขอถามอีกครั้ง ถ้าใครอยากมีส่วนร่วมในการประลองก็ขอให้ยกมือขึ้น”
เด็กฝึกหัดทุกคนยกมือขึ้นอย่างพร้อมเพรียง
ราอนพยักหน้าอย่างพอใจและเริ่มเลือกเด็กฝึกหัดยี่สิบคนในหมู่พวกเขา นั่นรวมไปถึง เบอร์เรน, รูนันและมาร์ธา
ไม่ว่าพวกเขาจะเป็นคนที่ถูกเลือกหรือไม่ แต่ผู้ฝึกหัดทุกคนก็มองอัศวินจากอาณาจักรโอเว่นเปลี่ยนไป
'น่ารำคาญจัง’
การต้องมาดูแลเด็กๆนั้นน่ารำคาญมากกว่าที่เขาคิด
แต่เพราะเขาได้ใช้เวลาร่วมกันและผ่านการฝึกฝนมาด้วยกันแล้ว เขายอมรับว่าเขาก็อาจจะมีความผูกพันกับพวกเขาบ้างเล็กน้อย เขาก็ไม่ได้เกลียดพวกเขาไปเสียทีเดียว
“งั้นฉันจะจัดลำดับในต่อสู้ มาร์ธาออกไปคนแรกได้ไหม?”
"ฉันจะจัดการมันในทันทีเลย"
มาร์ธาพยักหน้า การประลองครั้งแรกจะส่งผลต่อขวัญกำลังใจของผู้ฝึกหัดดังนั้นการให้มาร์ธาออกไปจึงเหมาะสมที่สุด เธอเป็นบุคคลที่แข็งแกร่งเป็นอันดับสองของสนามฝึกที่ห้า
"แล้วก็คนต่อไป..."
เขาค่อยๆตัดสินใจอย่างละเอียด เขาให้รูนันออกไปเป็นลำดับที่18 เบอร์เรนลำดับที่19 และตัวเขาเองจะขึ้นประลองเป็นคนสุดท้าย
“ถ้าเตรียมเสร็จแล้วกรุณามารวมตัวกันที่ตรงกลาง!”
"ไปกันเถอะ”
ราอนนำทุกคนเดินไปยังใจกลางของสนามฝึกหลังจากได้ยินเสียงทะเล้นของริมเมอร์
***
มาร์ธาเชิดคางขึ้นเมื่อเห็นอัศวินฝึกหัดที่เผชิญหน้ากับเธอในสนามประลอง เกราะเงินที่สวยงามสะอาดตาและรูปร่างอันใหญ่โตของเขาทำให้เขาดูเหมือนอัศวินรุ่นใหญ่
แต่เธอไม่กลัวเลย เขาไม่ได้ดูเก่งกาจเลยสักนิดเมื่อเทียบกับหมอนั่นคนที่เคยเอาชนะเธอได้
“ฉันทาร์ส”
อัศวินฝึกหัดตัวใหญ่ก้มหัวให้เธอแล้ววางมือบนฝักดาบ
"มาร์ธา ซีกฮาร์ท"
มาร์ธาบอกชื่อของเธอและเริ่มตั้งท่า
“ร่างกายที่ยังไม่โตเต็มที่ของเธอนั้นได้ผ่านการฝึกฝนอย่างหนักเลยสินะ ฉันหวังว่านี่จะเป็นการต่อสู้ที่ดี”
อัศวินฝึกหัดที่เรียกตัวเองว่าทาร์สสังเกตถึงความแข็งแกร่งภายใต้รูปลักษณ์ที่สวยงามของมาร์ธาได้ สมกับที่เป็นทัพหน้าของอัศวินฝึกหัด
"การต่อสู้ที่ดีงั้นเหรอ? ยังไงซะแกก็ต้องพ่ายแพ้อยู่ดี เลิกพูดจาเหลวไหลแล้วเข้ามาได้แล้ว”
มาร์ธากระดิกนิ้วเรียกหลังจากตะคอกใส่เขา
“ฮึ่ม!”
ทาร์สส่งเสียงฮึ่มฮัมในลำคอและนำดาบของเขาออกมาจากฝัก มันเป็นดาบที่ใหญ่และหนากว่าดาบของอัศวินทั่วไป
“เธอปากเสียกว่าภายนอกที่เห็นนะ หวังว่าทักษะดาบของเธอจะดีเหมือนกับที่พูด”
“หยุดพูดเหอะ ฉันจะเริ่มโจมตีก่อนนะถ้าแกไม่ทำ”
มาร์ธาพุ่งออกจากพื้นและชักดาบของเธอออกมาพร้อมกัน ดาบสีขาวฟันผ่านบรรยากาศที่ร้อนระอุ
“ยัยโง่!”
ทาร์สกระแทกดาบใหญ่ของเขาลงพื้นด้วยสายตาที่เยือกเย็น แรงลมอันทรงพลังตามออกมาหลังจากการกระทำนั้น
ฟู่ว!
ดวงตาของมาร์ธาเป็นประกายเมื่อแรงลมกำลังจะกดทับลงไปบนร่างกายของเธอ
แคร้ง!
เธอกระโดดข้ามมันและโจมตีกลับไปด้วยดาบของเธอ เธอฝ่าลมแรงไปได้และเข้าปะทะกับดาบใหญ่
ปัง!
หลังจากเสียงระเบิดของโลหะ ดาบใหญ่ของทาร์สก็กระเด็นออกไปและปักลงที่พื้น
“เห้ย!”
ทาร์สเดินถอยหลังด้วยความตกใจและมาร์ธาก็ไม่พลาดโอกาสนั้น เธอตามเขาไปในทันทีและโจมตีเข้าที่ท้องของเขาด้วยด้านที่ไม่แหลมคมของดาบ
"อึ่ก!”
หลังจากถูกโจมตีเข้าที่ท้อง ทาร์สก็ล้มลงและมีน้ำลายฟูมปาก
“แกไม่ยอมทุ่มแรงทั้งหมดที่มีเองนะ น่าสงสารจัง”
มาร์ธายกยิ้มอย่างเลือดเย็นและหันหลังกลับหลังจากเก็บดาบเข้าฝักแล้ว
“มาร์ธาเป็นฝ่ายชนะ!”
ริมเมอร์ยกมือฝั่งมาร์ธาขึ้นและยกยิ้มด้วยความพึงพอใจ
“อืม…”
ราอนครุ่นคิดขณะมองดูแผ่นหลังของมาร์ธา
'เธอก็ไม่ได้เปลี่ยนไปซักเท่าไหร่'
เขาคิดว่ามาร์ธาอาจจะยอมลดความรุนแรงของวิชาดาบของเธอลงหลังจากได้พ่ายแพ้ให้กับเขา แต่เขาคิดผิด
แทนที่เธอจะเพิ่มความนุ่มนวลเธอกลับเพิ่มพลังและความเร็วให้มากยิ่งขึ้น บางทีเธอก็ดื้อด้านกว่าที่เขาคิด
'ความตั้งใจของเธอยังไม่หายไปสินะ'
บุคลิกที่ไม่ยอมก้มหัวให้ใครของเธอจะพาเธอไปสู่ระดับที่สูงขึ้นได้แน่
'ได้ดูการประลองนี่ก็สนุกดี'
สนุกงั้นเหรอ? สนุกที่แค่ได้ดูการต่อสู้ระหว่างมดตัวน้อยสองตัวงั้นเหรอ? มันน่าเบื่อมากสำหรับราชาแห่งแก่นแท้
'แม้แต่มดก็ยังมีวันที่จะได้เติบโต'
น่าสมเพช! หากย้อนกลับไปในตอนที่ข้ายังอาศัยอยู่ในอาณาจักรปีศาจ ราชาแห่งแก่นแท้ได้รวบรวมปีศาจหนุ่มและทำให้พวกเขาต่อสู้กัน แต่ตอนนั้นพวกเขาก็ไม่ได้มีฝีมือที่แย่ขนาดนี้… อ๊า!
ราอนตีกำไลดอกไม้เพื่อหยุดราธและนั่งรอการประลองครั้งถัดไปอย่างเงียบๆ
'มันสนุกสำหรับฉัน ดังนั้นช่วยหุบปากทีเถอะ'
* * *
* * *
มาร์ธาเปิดฉากการประลองได้อย่างยอดเยี่ยม แต่ก็ใช่ว่าอัศวินฝึกหัดคนอื่นๆจากอาณาจักรโอเว่นจะเป็นคู่ต่อสู้ที่เอาชนะได้ง่ายเสียทีเดียว
พวกเขาสลับกันทั้งชนะและแพ้ในการประลอง
ด้วยเหตุนี้ หลังจากผ่านไป17ครั้งแล้ว ผลลัพธ์ของผู้ฝึกฝนจากสนามฝึกที่ห้าจึงจบลงด้วยชัยชนะ 8 ครั้งและแพ้ 9 ครั้ง และการประลองครั้งที่18ซึ่งเป็นการต่อสู้ของรูนันกำลังจะเริ่มขึ้น
“รูนัน...ถึงตาของเธอแล้ว”
“อึ้ม”
รูนันพยักหน้าแล้วเดินเข้าไปในสนามประลอง
อัศวินหญิงที่มีขนาดตัวพอๆ กับรูนันยืนอยู่ในสนามประลองโดยเอามือไพล่หลัง
"เอเดเลีย”
"...รูนัน ซัลเลียน"
รูนันกับเอเดเลียจ้องหน้ากันโดยไม่มีใครยอมหยิบดาบออกมาก่อน
“……”
รูนันยังคงจ้องไปที่เอเดเลียด้วยสายตาว่างเปล่า
"ฉันไม่ชอบสายตาที่เฉยชาแบบนั้นของเธอเลย”
เอเดเลียขมวดคิ้วและพุ่งเข้าหารูนัน เปลวไฟสีแดงลุกโชนบนปลายดาบของเธอที่พุ่งออกไปเหมือนกับหอก
ฟรึ่บ!
ออร่าแห่งเปลวไฟ แม้ว่าเธอจะตัวเล็กก็ตามแต่การเคลื่อนไหวของเธอก็เป็นเหตุผลที่ทำให้เธอได้ออกมาประลองในลำดับท้ายๆ
“ฉันไม่ชอบไฟ”
รูนันแอบทำหน้ามุ่ยโดยที่ไม่มีใครสังเกตเห็น และชักดาบของเธอออกมา
วาบ!
เกล็ดน้ำแข็งสีขาวเข้าปกคลุมบนสนามประลอง
ซูว!
ทันทีที่ดาบแห่งเปลวไฟและดาบน้ำแข็งปะทะกัน กลุ่มควันสีขาวก็ระเบิดออกมา
รูนันเข้าไปซ่อนตัวของเธอไว้ในกลุ่มไอหมอกที่เย็นยะเยือกโดยใช้การเคลื่อนไหวจังหวะสายน้ำ
“ฉันทำให้มันหายไปได้น่า!”
เอเดเลียเหวี่ยงดาบที่มีเปลวไฟของเธอราวกับคบเพลิงเพื่อกำจัดอากาศที่เย็นยะเยือกและไอน้ำไปพร้อมๆ กัน
“เห็นแล้ว!”
เธอแทงดาบเข้าไปในทันทีโดยไม่ได้สนใจอาการหนาวสั่นของตัวเอง
“ห๊า?”
ดวงตาของเอเดเลียเบิกกว้าง ปลายดาบของเธอไม่ได้แตะโดนอะไรเลย ตอนนี้เธอมองเห็นเพียงแค่อากาศที่ว่างเปล่า
“อ๊ะ!”
เมื่อรู้สึกได้ถึงความเย็นที่คอ เธอจึงกลืนน้ำลายและหันไปมอง
ชู่ว์
รูนันชี้ดาบไปที่คอของเอเดเลียและมองเธอด้วยสายตาเย็นชา
“… ฉันแพ้แล้ว”
เอเดเลียกัดริมฝีปากของเธอแน่นแล้วทิ้งดาบลง
รูนันถอยออกจากเธอแล้วเก็บดาบเข้าในฝัก
“เป็นการต่อสู้ที่ดีนะ…เธอ?”
เอเดเลียยื่นมือออกไป แต่รูนันกลับเดินออกไปโดยไม่หันกลับมามองและไปยืนอยู่ตรงหน้าราอน
“นายเห็นไหม?”
“เธอคุ้นเคยกับจังหวะเท้าของเธอแล้วนี่ ทำได้ดีมาก”
“อึ้ม”
รูนันพยักหน้าและทรุดลงนั่งข้างๆ ราอน
ราอนยิ้มเบาๆ เขายังรู้สึกได้ถึงแรงกดดันเย็นๆที่ออกมาจากตัวรูนันอยู่
'เธอใช้จังหวะเท้าของฉันในการต่อสู้จริงเหรอ?'
ท่าที่รูนันเพิ่งใช้นั้นเป็นจังหวะสายน้ำสำหรับการซุ่มโจมตีที่เขาได้คิดค้นขึ้น
เขาให้คำแนะนำกับเธอแค่ไม่กี่อย่าง แต่รูนันก็สามารถทำได้แล้ว
เขารู้สึกพึงพอใจหลังจากที่ได้เห็นเธอทำตามคำแนะนำของเขาเป็นอย่างดี แม้ว่าเขาจะสอนเธอแบบไม่ค่อยถูกต้องก็ตาม
“เป็นการประลองที่น่าตื่นเต้นมาก... มีการชนะเก้าครั้งและแพ้เก้าครั้งจากทั้งสองฝ่าย และต่อไปจะเป็นการประลองครั้งที่19”
ริมเมอร์ดูมีความสุขมากในขณะที่เขายังคงยืนยิ้มและเป็นผู้ดำเนินการประลอง
“อืม…”
ราอนเลียริมฝีปาก
'เขาค่อนข้างแข็งแกร่งเลย'
อัศวินฝึกหัดที่ยืนอยู่ตรงหน้าเบอร์เรนมีท่าทางที่มั่นคง ดวงตาของเขาเต็มไปด้วยความมั่นใจ ถ้าไม่นับเจ้าชายลำดับที่สามแล้วเขาก็คือผู้ที่แข็งแกร่งที่สุดในบรรดาเด็กฝึกหัดที่เขาเคยเห็นมา
ทั้งสองคนบนสนามประลองมีความคล้ายคลึงกันในแง่ของพลังมากจนถึงขนาดที่ความผิดพลาดเพียงครั้งเดียวสามารถตัดสินผลลัพธ์ได้ จะเรียกว่าอัศวินฝึกหัดที่ฝั่งนั้นส่งขึ้นมาในรอบนี้เป็นอาวุธลับก็ได้
“ฉันคืออัศวินฝึกหัด เซตัน คาเซล”
“ฉันเบอร์เรน ซีกฮาร์ท”
อัศวินฝึกหัดและเบอร์เรนโค้งคำนับให้กันด้วยความเคารพและวางมือบนฝักดาบ
“การประลองครั้งที่19.....เริ่มได้!”
ทันทีที่ริมเมอร์พูดจบ ทั้งสองคนก็หายตัวไปจากสนามประลองทันที
เคร้ง!
เบอร์เรนกับเซตุนตวัดดาบใส่กันแบบไม่มีใครยอมใคร
'คิดไว้แล้ว...'
พลังของพวกเขาสองคนเทียบเท่ากันได้เลย การต่อสู้ก็จะจบลงทันทีที่มีใครคนใดคนหนึ่งเผลอประมาท
แคร้ง!
แคร้ง!
ดาบของเบอร์เรนนั้นรวดเร็วและแม่นยำ ในขณะที่ดาบของเซตันนั้นหนักแน่นและทรงพลัง
นักดาบทั้งสองคนฟาดฟันดาบของพวกเขาเข้าใส่กัน ในขณะเดียวกันพวกเขาก็เรียกใช้คุณสมบัติและออร่าที่ดีที่สุดเท่าทำได้เพื่อที่จะเอาชนะคู่ต่อสู้ให้ได้
มันเป็นการต่อสู้ที่สูสีมาก ไม่เพียงแต่ผู้ฝึกหัดเท่านั้นแต่นักดาบก็ยังมุ่งความสนใจไปที่การประลองครั้งนี้อย่างเต็มที่
ซุ่ววว!
ไหล่ของเบอร์เรนมีเลือดไหลออกมาและชุดเกราะของเซตันก็แตกออกจากกัน
นักดาบและอัศวินจะไม่ยอมทิ้งดาบแม้ว่าเลือดจะไหลหรือเนื้อของพวกเขาจะต้องถูกฉีกออกเป็นชิ้นๆ
พวกเขาแทงดาบไปยังจุดอ่อนของอีกฝ่าย ราวกับว่าพวกเขากำลังอยู่ในสนามรบสุดท้ายของชีวิต
ปั่ก!
เบอร์เรนกัดฟันแน่นหลังจากถูกผลักกลับไปด้วยการโจมตีอันหนักหน่วงของเซตัน เขาพยายามดึงออร่าออกมาบนดาบให้มากที่สุดเท่าที่จะเป็นไปได้
“ฮึ่ม!”
เมื่อรู้สึกได้ถึงพลังของเบอร์เรน เซตันก็เริ่มควบคุมออร่าทั้งหมดให้ออกมาจากศูนย์พลังงานของเขา
"ย้าก!”
เบอร์เรนก้าวออกไปข้างหน้าโดยมีสายลมช่วยพัดพา และเซตันก็ฟาดดาบของเขาลงโดยที่เท้าของเขาหยั่งรากลงบนพื้นอย่างมั่นคง
ตู้ม!
ควันสีเทาระเบิดขึ้นมาบนเวทีการประลอง
ทันใดนั้นพวกเขาทั้งสองคนก็หยุดเคลื่อนไหว และมีเสียงก้อนหินเล็กๆแตกหัก
ฟรึ่บ!
ริมเมอร์ยื่นมือมากั้นพวกเขาออกจากกันและสายลมสีเขียวก็พัดเอาควันออกจากสนามประลอง
เบอร์เรนและเซตันถูกริมเมอร์หยุดเอาไว้ด้วยระยะห่างที่ใกล้แค่เอื้อม แต่ดาบของทั้งสองคนนั้นหักครึ่งและปักอยู่กับพื้นแล้ว
“ห๊า?”
“น-นั่นหมายความว่า…”
“...เสมอกัน”
คู่ต่อสู้ทั้งสองคนไม่สามารถต่อสู้ต่อไปได้แล้ว แขนขาของพวกเขาสั่นอย่างเห็นได้ชัดและพวกเขาใช้แรงกับออร่าทั้งหมดไปแล้ว
“การประลองครั้งที่19 ผลคือ.... เสมอ!”
หลังจากสิ้นเสียงของริมเมอร์ เบอร์เรนก็พยายามบังคับตัวเองให้ยืนขึ้นและเดินออกจากสนามประลอง
"บ๊าเอ๊ย…"
เบอร์เรนขมวดคิ้วและกัดฟันแน่น
“ทำได้ดีแล้วล่ะ เพราะอัศวินฝึกหัดคนนั้นแข็งแกร่งที่สุดในฝังโอเว่นแล้ว”
“แล้วยังไงล่ะ? ไม่ว่าจะยังไงฉันก็ควรจะชนะให้ได้เพื่อเกียรติของซีกฮาร์ท!”
เบอร์เรนต่อยพื้นด้วยหมัดที่กำแน่น เนื่องจากเขาไม่มีแรงเหลือแล้วผิวหนังของเขาจึงแตกออกเป็นชิ้นๆ
“อืม…”
ราอนหันไปมองเซตันที่พึ่งต่อสู้กับเบอร์เรน ใบหน้าที่เคยนิ่งเฉยของเขากลับมีรอยย่น ดูเหมือนว่าฝั่งนั้นก็กำลังหงุดหงิดเช่นกัน
'เกียรติยศงั้นเหรอ?’
ทั้งในชีวิตก่อนและชีวิตปัจจุบัน เขาไม่เคยเข้าใจว่าเกียรติยศหมายถึงอะไร
"งั้นเราก็มาเริ่มการประลองครั้งสุดท้ายกันเลยดีกว่า ซึ่งครั้งนี้จะเป็นการตัดสินผลลัพธ์ทั้งหมดแล้ว!"
ราอนลุกขึ้นยืนหลังจากริมเมอร์ที่กำลังร่าเริงพูดจบ
“ไม่ต้องกังวลไปหรอก”
ราอนหันกลับไปสบตากับเบอร์เรน
“เพราะฉันชนะได้แน่”
“……”
เบอร์เรนเงียบ แต่ดูเหมือนว่าเขากำลังเชื่อใจราอนในแบบของเขาเอง
ราอนเดินเข้าไปในสนามประลอง เขาไม่ค่อยเข้าใจเรื่องเกียรติยศแต่เนื่องจากเขาได้ฝึกฝนมากับเด็กๆเป็นเวลานาน เขาจึงต้องการที่จะชนะเพื่อพวกเขา... ไม่สิ เขาต้องชนะเท่านั้น
“เจ้าเป็นสมาชิกสายตรงของซีกฮาร์ทหรือเปล่า?”
เจ้าชายลำดับที่สามที่กำลังรออยู่ในสนามประลองหันมาพูดคุยกับเขาพร้อมกับแตะเข้าที่ฝักดาบ
"ไม่ใช่ขอรับ ผมเป็นสมาชิกสายรอง”
“เฮอะ นี่เขาให้ข้าต้องมาต่อสู้กับใครกัน”
เจ้าชายลำดับที่สามหน้าย่นเมื่อได้ยินว่าราอนเป็นแค่สายรอง ดูเหมือนว่าเขาจะยังไม่รับรู้ถึงพลังของราอน
“ข้ามีข้อเสนอบางอย่าง”
เจ้าชายลำดับที่สามหันไปคุยกับริมเมอร์โดยเมินราอนไป
“ข้อเสนออะไรเหรอพ่ะย่ะค่ะ?”
“สองคนนั้น”
เขาชี้ไปที่รูนันและมาร์ธาที่กำลังมองมาทางสนามประลอง
“ดูเหมือนว่าพวกเธอจะใช้พละกำลังยังไม่หมด ถ้าข้าชนะผู้ชายคนนี้ได้แล้วล่ะก็จะขอประลองกับพวกเธอได้ไหม?”
“อืม…”
ริมเมอร์ยกมือกุมคางที่สั่นเทา ดูเหมือนว่าเขากำลังพยายามหยุดตัวเองไม่ให้ระเบิดเสียงหัวเราะออกมาอย่างแน่นอน
“ท่านสามารถทำเช่นนั้นได้ ถ้า ท่าน ชนะ นะพ่ะย่ะค่ะ”
“ถ้าอย่างนั้นก็บอกให้พวกเขาให้อบอุ่นร่างกายไว้ก่อนก็ดี เพราะการประลองครั้งนี้คงใช้เวลาไม่นาน”
เจ้าชายลำดับที่สามยกยิ้มด้วยความพึงพอใจและหันหลังกลับ
“คงใช้เวลาไม่นานจริงๆ นั่นแหละ”
ราอนยกยิ้มอย่างเยือกเย็น
'เพราะฉันคือคนที่จะชนะไงล่ะ'
