นักฆ่าเกิดใหม่กลายเป็นจอมดาบอัจฉริยะ 40
ติดตามเป็นกำลังใจให้ผู้แปลได้ที่แฟนเพจ:BamแปลNiyay
บทที่ 40
การเดินขบวนของอัศวินหุ้มเกราะดูคล้ายกับกระแสน้ำสีเงินที่ไหลผ่านหิมะสีขาว
“เจ้าชายไม่เป็นอะไรใช่ไหมครับ?”
ชายวัยกลางคนที่มีรูปร่างใหญ่โตเหลือบมองเด็กชายที่เดินอยู่ข้างๆ เขาด้วยสายตาเป็นห่วง
“ข้าไม่เป็นไร แต่ดูเหมือนเหล่าอัศวินฝึกหัดจะลำบากกันมากเพราะหิมะตกหนักกว่าที่คาดไว้”
เจ้าชายหันไปมอง เหล่าอัศวินฝึกหัดดูเหนื่อยล้าอย่างเห็นได้ชัด ไม่เหมือนกับเจ้าชายที่ยังดูสบายๆ
“ซีกฮาร์ทอยู่อีกไกลไหม?”
“เหมือนว่าพวกเราใกล้จะถึงที่นั่นแล้วครับ แต่หิมะเริ่มตกหนักขึ้นเรื่อยๆ...”
"เกือบจะถึงงั้นเหรอ? แล้วนักดาบของซีกฮาร์ทต้องอดทนต่อหิมะแบบนี้ทุกวันไหม?”
“ไม่ใช่แบบนั้นหรอกครับ”
อัศวินวัยกลางคนส่ายหัวและยิ้มเบา ๆ
“อากาศจะแย่ลงเรื่อยๆเมื่อเราเข้าใกล้ซีกฮาร์ทมากขึ้น แต่ว่า…”
ทันทีที่เขาพูดเช่นนั้นพายุหิมะที่รุนแรงก็หยุดลงทันทีและดวงอาทิตย์ที่ซ่อนอยู่หลังก้อนเมฆสีเทาก็ปรากฏขึ้น
“สภาพอากาศภายในพื้นที่ของซีกฮาร์ทจริงๆนั้นแจ่มใสมาก แม้ว่าอุณหภูมิจะยังต่ำ”
"อ่า…”
เจ้าชายมองดูท้องฟ้าที่แจ่มใสด้วยความประหลาดใจ ราวกับว่าพายุหิมะที่รุนแรงตลอดการเดินทางเมื่อครู่นี้เป็นเพียงแค่ความฝัน
"ว้าว!”
“ห-หิมะหยุดตกแล้ว”
คนอื่นๆ ก็อ้าปากค้างเช่นกัน
“ท่านดยุคทาร์ทัน สภาพอากาศแบบนี้คือ…?”
“ผมทราบครับว่ามันดูเหมือนเป็นเวทย์มนตร์แต่มันไม่ใช่หรอก นี่เป็นสาเหตุที่ซีกฮาร์ทถูกเรียกว่าป้อมปราการธรรมชาติ”
ชายวัยกลางคนที่ถูกเรียกว่า’ดยุคทาร์ทัน’ยิ้ม เขาชี้ไปที่ป้อมปราการขนาดใหญ่ที่มองเห็นได้จากระยะไกล
“ถึงแม้ว่าที่นี่จะเคยถูกทำลายมาก่อนก็ตาม...”
“อืม…”
เมื่อเจ้าชายได้รู้เกี่ยวกับเหตุการณ์นั้น เขาก็พยักหน้าให้อย่างสงบ
“พวกเขากำลังรอเราอยู่ รีบเข้าไปกันเถอะครับ”
ดยุคทาร์ทันชี้ไปที่อัศวินที่รออยู่หน้าป้อมปราการของซีกฮาร์ท
ที่ด้านหน้าประตูเหล็กขนาดมหึมามีนักดาบที่สวมเสื้อคลุมสีแดงกำลังกำลังมองมาที่พวกเขาด้วยสายตาที่คมกริบ
"โอเค"
เจ้าชายพยักหน้าและมุ่งหน้าไปยังประตูเหล็กซึ่งมีผู้เฝ้าประตูของซีกฮาร์ทยืนอยู่
***
ราอนหยุดชะงัก เขากำลังจะกลับไปที่สนามฝึกหลังจากทานอาหารกลางวันเสร็จ
'นั่นอะไร?'
เขาสัมผัสได้ถึงการมาของผู้คนมากมายจากทางประตูหน้า เสียงเดินที่หนักแน่นและเสียงของชุดเกราะที่กระทบกันเป็นสิ่งที่ปกติแล้วจะไม่ได้ยินในพื้นที่ซีกฮาร์ท
ทันใดนั้นขุนนางที่จัดการธุระระหว่างอาณาจักร’อิลเลียน’ก็ปรากฏตัวขึ้นโดยมีอัศวินในชุดเกราะสีเงินตามเขามา
'อาณาจักรโอเว่น…?'
ชุดเกราะสีเงินมีรูปหัวสิงโตวาดอยู่ทางด้านซ้าย มันเป็นสัญลักษณ์ของอาณาจักรโอเว่น
ผู้ฝึกฝนและนักดาบคนอื่นๆ ต่างก็หยุดเดินโดยมองดูอัศวินแห่งอาณาจักรโอเว่นที่ผ่านไป
“พวกเขาเป็นทูตจากอาณาจักรโอเว่น”
ดอเรียนที่ยืนอยู่ข้างๆ เขาพูดขึ้นมาเบาๆ
“ทูต?”
“พวกเขาทำความสะอาดทุกที่ทั้งในคฤหาสถ์และรอบๆก็เพราะทูตของอาณาจักรโอเว่น นายไม่รู้เหรอ?”
“ฉันไม่รู้เลย จำนวนของพวกเขาค่อนข้างน้อยสำหรับการมาเพราะเรื่องสำคัญ”
ราอนขมวดคิ้ว มองดูเด็กๆ ในขบวนอัศวิน
“อ่า… พวกเขาคืออัศวินฝึกหัดที่มาพร้อมกับเจ้าชายคนที่สามของอาณาจักรโอเว่น พวกเขามาที่นี่เพื่อหาประสบการณ์”
“นายรู้เยอะนะ”
“เพราะว่ามีข่าวลือน่ะสิ แล้วทุกคนก็ดูเหมือนจะรู้เรื่องนี้อยู่แล้ว”
“นั่นก็จริง”
ดูเหมือนว่าเขาเป็นคนเดียวที่ไม่รู้เรื่องนี้ หรืออาจจะมีรูนันด้วยอีกคน
ราอนมองดูขบวนของราชอาณาจักรโอเว่น
'พวกเขาแข็งแกร่งใช้ได้'
อัศวินฝึกหัดนั้นดูแข็งแกร่งพอๆ กับเด็กฝึกหัดในสนามฝึกที่ห้าของซีกฮาร์ท ราวกับว่าพวกเขากำลังพิสูจน์ว่าพวกเขาก็มาจากราชาทั้งหกเช่นเดียวกับซีกฮาร์ท
'แต่จริงๆ แล้วพวกเขาจะแข็งแกร่งหรือไม่แข็งแกร่งก็ไม่เกี่ยวกันกับฉัน… หือ?’
เขาสบสายตาเข้ากับอัศวินฝึกหัดที่ยืนอยู่ด้านหน้าสุด
เขาสบตาเข้ากับดวงตาสีท้องฟ้าอยู่นาน นั่นแสดงถึงจิตวิญญาณอันไม่สั่นคลอนของอัศวินฝึกหัดคนนั้น
'สำหรับเด็กอายุเท่านี้ก็ถือว่าแข็งแกร่ง…'
แค่ได้มองเขาก็มั่นใจว่าอัศวินฝึกหัดคนนั้นแข็งแกร่งที่สุดในหมู่อัศวินฝึกหัดด้วยกัน
'อย่างไรก็ตาม...'
นี่เป็นการประเมินจากตอนนี้เท่านั้น อนาคตของเขายังอีกยาวไกลซึ่งราอนไม่สามารถรู้ได้ว่าเขาจะโตไปเป็นแบบไหน
แต่เด็กที่มีดวงตาสีฟ้าคนนั้นคงไม่สามารถมองเห็นความแข็งแกร่งของราอนได้ เขาหันกลับไปหลังจากมองราอนอยู่ครู่หนึ่ง
'น่าเสียดายที่ฉันไม่มีเวลามาสนใจเรื่องที่นี่ต่อ'
เขาต้องไปฝึกฝนจังหวะเท้าและวิชาดาบของเขา การมองพวกเขาเพียงครู่เดียวก็เพียงพอแล้วเพราะเขาไม่ได้เป็นคนที่ต้องไปพบปะกับผู้มาเยือนจากราชอาณาจักร
ราอนเดินไปที่สนามฝึกซ้อมโดยคิดถึงแค่การฝึกฝนเท่านั้น
***
'ความรู้สึกนี้มันอะไรกัน?'
เป็นครั้งแรกในชีวิตที่เจ้าชายคนที่สามแห่งอาณาจักรโอเว่น‘เกรียร์ เดอ โอเว่น’ รู้สึกหนาวสั่นไปถึงกระดูกสันหลัง
เขาค่อยๆเงยหน้าขึ้น แต่ยิ่งเขาแหงนหน้าขึ้นเท่าไหร่เขาก็ยิ่งหายใจลำบากมากขึ้นเท่านั้น
ทุกอย่างเป็นเพราะชายที่นั่งอยู่ด้านบนบัลลังก์
ราชาผู้ทำลายล้างแห่งแดนเหนือ ‘เกล็น ซีกฮาร์ท’ ชายผู้ถูกเรียกว่าเป็นนักดาบที่แข็งแกร่งที่สุดของทวีป ทันทีที่ได้เห็นก็รู้สึกราวกับโดนเขาดูดแรงทั้งหมดออกไปจากตัว
“ขอบคุณสำหรับความพยายามในการเดินทางของเจ้า”
“ขอบคุณสำหรับการต้อนรับอันแสนอบอุ่น”
เสียงของดยุคทาร์ทันทำให้เขาได้สติอีกครั้ง
“เจ้าดูเหมือนกับกษัตริย์ลำดับก่อนตอนวัยเด็กทุกประการเลย ข้าเข้าใจแล้วว่าทำไมเขาถึงหวงแหนเจ้ามากขนาดนี้”
เกล็น ซีกฮาร์ทพยักหน้าช้าๆ พร้อมจ้องมองที่ใบหน้าของเขา
“ข-ขอบคุณ”
เขาพูดไม่ค่อยออกเพราะริมฝีปากของเขาแห้งผาก การแสดงออกของเกล็นดูสูงส่งถึงแม้เขาจะไม่ได้ปล่อยแรงกดดันออกมาก็ตาม มันแตกต่างอย่างสิ้นเชิงกับตอนที่เขาได้พบกับนักดาบที่ดีที่สุดในราชอาณาจักรของเขา
“ข-ข้ามีจดหมายจากท่านราชามามอบให้ท่าน”
เจ้าชายลำดับที่สามหยิบซองจดหมายทองคำออกมา เขาพยายามบังคับขาที่สั่นเทาให้ลุกขึ้นยืน
“อึก…”
ในที่สุดเขาก็ไปหยุดตรงหน้าบัลลังก์และส่งจดหมายให้
“อืม”
เมื่อเห็นเช่นนั้นดวงตาของเกล็นก็ส่องประกายอยู่ครู่หนึ่ง แต่ก็หายไปอย่างรวดเร็ว
“ตามที่เจ้าได้ร้องขอ ทางเราได้จัดเตรียมความพร้อมต่างๆ เพื่อให้เจ้าสามารถไปสังเกตผู้เข้าร่วมการฝึกฝนได้”
เกล็นวางจดหมายไว้ข้างๆ แล้วพูดช้าๆ
“และข้าก็ได้เตรียมงานเลี้ยงตอนเย็นไว้ให้แล้ว ดังนั้นวันนี้ก็พักผ่อนกันก่อนแล้วค่อยไปเยี่ยมพวกเขาพรุ่งนี้”
"ขอขอบคุณสำหรับการตอบรับของท่าน"
“แล้วพบกัน”
"เป็นเช่นนั้น"
เจ้าชายลำดับที่สามถอยหลังออกไปสามก้าวแล้วโค้งคำนับและลุกขึ้นยืน
“แล้วท่านดยุค…”
“กระผมมีเรื่องจะพูดคุยกับท่านเจ้าตระกูลต่อ เชิญเจ้าชายไปพักผ่อนก่อนเถอะครับ”
ดยุคทาร์ทันยิ้มให้เขา
"เข้าใจแล้ว"
เจ้าชายลำดับที่สามพยักหน้า ไม่นานนักเขาก็ออกจากห้องโถงไป
“เขาเป็นเด็กที่มีความสามารถมากนะ เขาอาจจะได้ครอบครองบัลลังก์ของยอดนักดาบก่อนที่จะขึ้นครองบัลลังก์ของกษัตริย์ก็ได้”
เกล็นเป็นฝ่ายเริ่มบทสนทนาก่อนหลังจากเงียบไปครู่หนึ่ง
“ผมรู้ว่าท่านคงจะสังเกตสิ่งนี้ได้ เจ้าชายลำดับที่สามถูกเรียกว่าเป็นนักดาบที่ยอดเยี่ยมที่สุดของอาณาจักรในรอบหลายปี”
“แน่นอนสิ ก็เขามีพรสวรรค์ที่หายาก”
“ไม่ใช่แค่เกี่ยวกับพรสวรรค์แต่เขายังมีความมุ่งมั่นที่แรงกล้าอีกด้วยนะครับ เขาถึงกับไปเยือนทางทิศใต้เพื่อไปสังเกตทักษะดาบของโรเบิร์ต”
ดยุคทาร์ทันยิ้มอย่างมีความสุขและมองไปทางประตูที่เจ้าชายลำดับที่สามเดินออกไป
“อืม”
เกล็นยกมุมปากขึ้นเล็กน้อย
'พรสวรรค์ ความพยายาม และความมุ่งมั่น…'
เพียงแค่ได้มองตาของเจ้าชายเขาก็สามารถรู้ได้ว่าเขามีพรสวรรค์และมีพยายามอยู่มากเพียงใด
เขาคงจะมีประสบการณ์ต่างๆ มากมายและทำงานหนักตั้งแต่อายุยังน้อย อย่างไรก็ตาม เกล็นรู้จักใครบางคนที่น่าสนใจยิ่งกว่าเขา
ราอน ซีกฮาร์ท
เกล็นรู้จักความพยายามและความมุ่งมั่นของราอนดี เขาจึงไม่ได้ตกใจในความโดดเด่นของเจ้าชายลำดับที่สาม
“เจ้าคงไม่ได้มาที่นี่เพื่ออวดเจ้าชายเพียงอย่างเดียว งั้นเรามาเข้าเรื่องกันดีกว่า”
จดหมายในมือของเกล็นลุกเป็นไฟ
“ท่านเผามันได้โดยไม่ต้องมองเลย..”
แม้ว่าจดหมายจะถูกเผา แต่สีหน้าของดยุคทาร์ทันก็ไม่เปลี่ยนแปลง
“ไม่มีทางที่เขาจะฝากจดหมายสำคัญไว้กับเด็ก”
“ผมเองก็พอจะรู้อยู่บ้าง”
ดยุคทาร์ทันคุกเข่าและก้มศีรษะลงด้วยความเคารพ ไม่เหมือนตอนที่เขาโอ้อวดเรื่องเกี่ยวกับเจ้าชายลำดับที่สาม
“งั้นกระผมจะขอถ่ายทอดคำพูดของกษัติรย์แห่งอาณาจักรโอเว่น ลาครอส อัลเบิร์ต เดอ โอเว่น ลำดับที่สอง”
เขาเงยหน้าขึ้นพร้อมกับแววตาที่จริงจัง
“ความมืดมิดทั้งห้าเริ่มเคลื่อนไหวแล้ว”
* * *
* * *
ฟู่ว!
ฝ่ามือขวาของราอนถูกปล่อยออกไปอย่างราบรื่นราวกับปลาแซลมอนที่ว่ายทวนน้ำ
เท้าซ้ายของเขาก้าวขึ้นตามมา ร่างกายส่วนล่างของเขาเคลื่อนไหวได้อย่างคล่องแคล่วราวกับกวางที่วิ่งอยู่ในป่า
เป็นการเคลื่อนไหวที่ไม่เร็วแต่ราบรื่น ไม่ทรงพลังแต่ก็ไม่ขาดตอน
จังหวะสายน้ำทั้งสิบสองรูปแบบที่เขาแสดงออกมาดูลื่นไหลและเป็นอิสระราวกับใบไม้ที่ปลิวไปตามสายลม
ครืน!
จบลงด้วยการเหยียบพื้นจนสั่นสะเทือน เขาเสร็จสิ้นการฝึกฝนจังหวะสายน้ำแล้ว
“เฮ้อ…”
เขาเงยหน้าขึ้น หายใจออกด้วยความตื่นเต้นและยืดหลังให้ตรง
'พวกเขายังแอบมองอยู่'
เมื่อเขามองไปรอบๆ เด็กคนอื่นๆที่กำลังแอบดูเขาก็สะดุ้งตกใจ
นับตั้งแต่ที่ผู้ฝึกฝนได้เริ่มเรียนรู้เรื่องจังหวะสายน้ำ พวกเขาก็ฝึกฝนโดยการมองดูราอนแทนที่จะให้ผู้ฝึกสอนช่วยเหลือ
เบอร์เรน, รูนันและมาร์ธาเองก็ไม่ต่างกับคนอื่นเช่นกัน
“ฮึ่ม!”
“เฮอะ”
เบอร์เรนและมาร์ธาเผลอสบตาเข้ากับเขาแล้วก็รีบหันหน้าหนีทันที
“อึ้ม”
เหลือเพียงรูนันที่ไม่ได้หลบสายตาของเขา เธอกลับเดินเข้ามาใกล้เขามากขึ้นและเริ่มแสดงจังหวะเท้าของเธอแทน เธออาจจะต้องการให้เขาแนะนำเธอ
“โอ้ะ เอางั้นก็ได้”
ราอนส่ายหัวและเริ่มบอกจุดบกพร่องของจังหวะเท้าของรูนัน
“คุณชาย...คุณช่วยสอนผมด้วยได้ไหมครับ?”
ดอเรียนเดินเข้ามาหาเขาพร้อมกับและแสดงจังหวะเท้าให้เขาเห็น
“อย่างแรกคือมือของนายสูงเกินไป ต้องต่ำลงไปอีกหน่อย…”
ในขณะที่เขากำลังช่วยดอเรียน ประตูสนามฝึกก็เปิดออกและริมเมอร์ก็เข้ามา
'ทำไมเขาถึงอยู่ที่นี่?'
ราอนขมวดคิ้ว มองดูริมเมอร์กำลังวิ่งเหยาะๆไปที่เวที นี่เป็นครั้งแรกที่ริมเมอร์มาสนามฝึกในช่วงเวลาพัก
“ทุกคนรู้เรื่องที่มีแขกจากอาณาจักรโอเว่นมาเยี่ยมพวกเราในวันนี้หรือยัง?”
"ใช่ครับ พวกเราทราบกันหมดแล้ว"
เบอร์เรนก้าวขึ้นมาและตอบกลับแทนทุกคน ดวงตากลมโตของเขาดูประหลาดใจที่ริมเมอร์มาเยี่ยมในช่วงพัก
“แล้วในเย็นวันนี้ก็จะมีงานเลี้ยงด้วยล่ะ! เพราะพวกเขามีอัศวินฝึกหัดมาด้วยทำให้พวกเธอที่มีอายุเท่าๆ กันสามารถเข้าร่วมได้”
"โอ้!"
“งานเลี้ยง?”
การแสดงออกของผู้ฝึกฝนสดใสขึ้นมาเมื่อนึกถึงการที่จะได้พบปะกับอัศวินแห่งอาณาจักรโอเว่นและได้ทำความคุ้นเคยกับอัศวินฝึกหัด
“แต่อย่างไรก็ตาม!”
ริมเมอร์ส่ายหัว
“พวกเธอใช้จังหวะสายน้ำแบบที่ถูกต้องยังไม่ได้เลยด้วยซ้ำ ถ้าเป็นฉันฉันคงละอายใจเกินกว่าจะเข้าร่วมแน่นอน!”
“อ๊า!”
“น-นั่นมัน…”
ผู้เข้าร่วมการฝึกฝนพากันตกใจกับคำพูดที่ไม่คาดคิด
“เอ๋? หรือว่าพวกเธอก็อยากร่วมงานเลี้ยงด้วยงั้นเหรอ? แต่พวกเธอยังเหลือการฝึกฝนอีกมากมายที่ต้องทำใช่ไหมล่ะ? อะไรนะ! ยังทำจังหวะเท้ากับฝึกวิชาดาบยังไม่ได้เลยเหรอ?”
ริมเมอร์ล้อเลียนเด็กๆและพยายามสบสายตากับพวกเขาทุกคน
“บ้าเอ๊ย!”
“อ๊า…”
เด็กฝึกหัดก้มหน้าพากันพูดไม่ออก
“น่าจะมีแค่คนเดียวเท่านั้นที่มีคุณสมบัติเหมาะสมที่จะเข้าร่วม”
สายตาของริมเมอร์พุ่งไปที่ราอน
“แล้วเธอจะทำยังไงดีล่ะ?”
"ผมไม่สนใจหรอกครับ"
ราอนส่ายหัวและหยิบดาบฝึกขึ้นมา จังหวะสายน้ำของเขาเกือบจะสมบูรณ์แบบอยู่แล้วแต่มันยังอีกยาวไกลกว่าที่เขาจะผสมผสานมันเข้ากับทักษะดาบของเขาได้
นี่ไม่ใช่เวลาที่เขาจะต้องสร้างสัมพันธ์กับคนอื่นผ่านงานเลี้ยง นี่เป็นเวลาที่ควรจะมุ่งมั่นกับการฝึกฝนให้มากที่สุด
“ตัดสินใจได้ดีนี่!”
ริมเมอร์ยิ้ม เขาทำสีหน้าพึงพอใจราวกับว่าเขาคิดไว้แล้ว
“เอาล่ะ จริงๆ ถ้าราอนอยากไปฉันก็จะไม่ห้าม แล้วยังมีใครอยากไปอีกไหม?”
ริมเมอร์วางมือบนไหล่ของราอน
ในเมื่อราอนผู้ที่แข็งแกร่งที่สุดในหมู่พวกเขาไม่ยอมไป พวกเขาก็คงต้องฝึกฝนกันต่อ
“เฮอะ!”
"…ไม่ครับ"
มาร์ธาและเบอร์เรนเลิกสนใจเขาและหันหลังกลับไปฝึกต่อ
“……”
รูนันไม่ได้ฟังริมเมอร์มาตั้งแต่แรกและเธอกำลังฝึกใช้เท้าอยู่
“งั้นก็แยกย้ายกันไปฝึกต่อเถอะ ยังมีงานเลี้ยงให้เข้าร่วมอีกตั้งมากมายในอนาคต! ฉันไปล่ะ”
ริมเมอร์ล้อเลียนพวกเขาอีกครั้งและออกจากสนามฝึกซ้อม
“อืม…”
ราอนมองดูเขาจากไป เมื่อดูจากนิสัยของริมเมอร์แล้ว ราอนก็นึกว่าเขาจะอนุญาตให้ทุกคนเข้าร่วมงานเลี้ยงได้เสียอีก ราอนเลยรู้สึกแปลกใจ
'เขาคิดอะไรของเขาอยู่นะ?'
***
แสงไฟอันสว่างไสวสาดส่องไปทั่วทั้งห้องจัดเลี้ยงของอาคารหลัก
เจ้าชายลำดับที่สามของอาณาจักรโอเว่นหรือ เกรียร์ เดอ โอเว่น นั่งลงบนที่นั่งที่ถูกกำหนดไว้พร้อมกับเลียริมฝีปากของเขา
'เหนื่อยจัง'
หัวของเขาหมุนไปหมดหลังจากต้องทักทายกับผู้คนในซีกฮาร์ทเป็นเวลาหลายชั่วโมง เขาแค่อยากจะฝึกดาบไปเรื่อยๆ แต่บางสิ่งบางอย่างอย่างเช่นงานเลี้ยงแบบนี้ทำให้เขารู้สึกไม่สบายใจ
คำสั่งของกษัตริย์ไม่ใช่เหตุผลเดียวที่ทำให้เขาต้องมามีส่วนร่วมในสิ่งที่เขาไม่ชอบ
ดาบของซีกฮาร์ทในปัจจุบันและเหล่านักดาบที่จะเป็นกองกำลังของซีกฮาร์ทในอนาคต...
เจ้าชายลำดับที่สามได้รับคำสั่งให้มาสังเกตพวกเขาด้วย
“เฮ้อ”
เขาดื่มเครื่องดื่มและวางมันลงบนโต๊ะพร้อมขมวดคิ้ว
'พวกเขาทุกคนในนี้เป็นนักรบที่ยอดเยี่ยมแน่นอน'
แรงกดดันที่ออกมาจากนักรบของซีกฮาร์ทนั้นมีความภาคภูมิใจและเปี่ยมไปด้วยความทรงพลัง พลังของพวกเขาไม่ต่างไปจากอัศวินแห่งอาณาจักรโอเว่นเลย นั่นทำให้เขารู้สึกตื่นเต้น
'เพียงแต่ว่า'
นักดาบรุ่นเยาว์ของซีกฮาร์ทนั้นน่าผิดหวังเป็นอย่างยิ่ง
ถ้าเทียบกับหมู่บ้านหรืออาณาจักรอื่นๆ ก็ถือว่าพวกเขามีความสามารถมากทีเดียว แต่พวกเขาไม่ได้แข็งแกร่งเพียงพอที่จะเรียกว่าเป็นผู้ฝึกหัดในราชาทั้งหก
'พวกเขาแย่กว่าผู้ฝึกฝนของโรเบิร์ตเสียอีก'
ผู้ครอบครองดินแดนตอนใต้‘โรเบิร์ต’ ซึ่งเขาไปเยี่ยมก่อนจะมาที่ซีกฮาร์ทนั้น ดูเหมือนจะมีนักดาบรุ่นเยาว์ที่ดีกว่าที่นี่
“ผมคิดว่าพรุ่งนี้ก็คงไม่จำเป็นต้องอยู่ต่อแล้ว”
เกล็นอนุญาตให้เขาเข้าชมการฝึกซ้อมของเด็กฝึกหัด แต่เขาไม่มีเหตุผลอะไรที่จะต้องไปที่นั่นแล้ว
“เจ้าชายดูผิดหวังนะครับ?”
“เฮือก!”
เขารีบหันกลับไปหลังจากมีเสียงกระซิบมาจากด้านหลัง
“อ-เอลฟ์?”
เอลฟ์ที่มีผมสีแดงและตาสีเขียวเข้มกำลังยิ้มให้เขาและเอามือไพล่ไปด้านหลัง
“ท่านอยากไปลองดูของจริงไหมล่ะครับ?”
