(ฟรี) ตอนที่ 199 อ๋อเหรอ ถ้าอย่างนั้น ฉันก็เสียใจแล้ว

ปั้มลูกฟื้นฟูตระกูลอุจิวะ ตอนที่ 199 อ๋อเหรอ ถ้าอย่างนั้น ฉันก็เสียใจแล้ว

"พี่นัตสึฮิโกะ" ซาสึเกะนิ่งเงียบเป็นเวลานานก่อนจะพูดในที่สุด "พี่มีพลังที่จะเอาชนะอิทาจิแล้วรึยังครับ?"

"ซาสึเกะ พลังของนินจาไม่ได้จำแนกกันง่ายๆ ขนาดนั้น พี่มีไพ่ตายของพี่ ส่วนอิทาจิก็มีของอิทาจิ" นัตสึฮิโกะไม่ได้ตอบคำถามของซาซึเกะตรงๆ แต่ยิ้มแล้วพูดว่า "แต่ภารกิจและความรับผิดชอบสามารถจำแนกได้อย่างชัดเจน"

“นายทำภารกิจของนายให้สำเร็จ ส่วนพี่ก็จะทำของพี่ให้สำเร็จ”

"ลืมไปแล้วรึไง? พี่มีหน้าที่ฟื้นฟูตระกูลอุจิวะ ส่วนนายมีหน้าที่จัดการกับอิทาจิ... ส่วนวิธีแก้นั้น เป็นปัญหาของนาย"

ซาสึเกะอ้าปากค้าง แต่ร่างกายของเขากลับเบาหวิว

เขาได้เห็นพ่อแม่ของตัวเองโชกไปด้วยเลือดตรงหน้าของอิทาจิ ซึ่งเป็นฉากที่น่าตกใจเกินไป มันได้ทำให้เขาที่เป็นแค่นักเรียนโรงเรียนนินจาเบิกเนตร

ตั้งแต่นั้นมา ความรับผิดชอบในการทวงคืนความยุติธรรมจากอิทาจิก็ตกหนักอยู่บนบ่าของซาสึเกะ!

ในช่วงระยะเวลาหนึ่ง การแก้แค้นคือจุดประสงค์เดียวในการมีชีวิตอยู่ของซาสึเกะ!

ถ้านัตสึฮิโกะพรากจุดประสงค์นี้ไปจากเขา ซาสึเกะก็นึกไม่ออกว่าเขาจะกลายเป็นอะไร!

แต่ซาสึเกะนั้นเฉลียวฉลาด เขาเข้าใจคำพูดของนัตสึฮิโกะเกี่ยวกับ "วิธีแก้" ได้ดีกว่าใคร

วิธีก่อนหน้านี้คือการฆ่าอิทาจิเพื่อแก้แค้นให้แก่พ่อแม่และตระกูลอุจิวะ

แต่ด้วยการเปิดเผยการมีเอี่ยวของดันโซ ทำให้มีข้อสงสัยมากมายเกี่ยวกับการทำลายล้างตระกูลอุจิวะ ซาสึเกะเองก็สงสัยเช่นกัน

และตอนนี้ คำพูดของนัตสึฮิโกะเกือบจะบอกซาสึเกะตรงๆ แล้ว- ใช่ ข้อสงสัยของนายถูกต้อง มีบางอย่างผิดปกติกับการทำลายล้างตระกูลอุจิวะ!

ไม่ว่าวิธีแก้ของนายจะเป็นการฆ่าหรือไว้ชีวิตอิทาจิ หรือการลงโทษในรูปแบบอื่นๆ มันก็เป็นปัญหาของนาย!

"ขอบคุณนะครับ พี่นัตสึฮิโกะ!" ซาสึเกะหายใจเข้าลึกแล้วก้มหัวลง

คำพูดของนัตสึฮิโกะบ่งบอกว่าเขาเลิกโทษอิทาจิแล้ว!

ถ้าอิทาจิมีเหตุผลในการลงมือจริงๆ และตราบใดที่ซาสึเกะให้อภัย บางทีอิทาจิอาจจะเป็นพี่ชายของซาซึเกะดังที่เคยเป็นก็ได้!

"..."

สีหน้าของซาสึเกะนั้นซับซ้อนอย่างเหลือเชื่อ

แต่เขาหายใจเข้าลึก จากนั้นใบหน้าของเขาก็กลับมาแน่วแน่อีกครั้ง

ปล่อยอิทาจิไปง่ายๆ รึไม่? พี่นัตสึฮิโกะแสดงท่าทีชัดเจนแล้ว ตราบใดที่ฉัน ซาสึเกะยกโทษให้อิทาจิ ปัญหาทุกอย่างก็จะคลี่คลายไปเอง

แต่ปัญหาคือ - ฉันจะพิสูจน์เรื่องนี้กับพี่นัตสึฮิโกะยังไง!

“ผมจะตัดสินใจเองครับ” ซาสึเกะพูดอย่างจริงจัง

ในทางกลับกัน นัตสึฮิโกะไม่ได้คิดมากนัก- เขาเป็นเหมือนกับตัวเอกทั่วๆ ไป โดยที่พ่อแม่เสียชีวิตทั้งคู่ ไม่มีน้องสาว แต่มีบ้าน นอกเหนือจากคาถานินจาไฟเล็กๆ และการสนับสนุนเพิ่มเติมจากตระกูลแล้ว ตระกูลอุจิวะก็ไม่มีอะไรมากให้เขาได้มากไปกว่านี้แล้ว

สมาชิกตระกูลอุจิวะส่วนใหญ่ค่อนข้างห่างเหินกัน นัตสึฮิโกะเองก็ติดต่อกับพวกเขาอย่างจำกัดเนื่องจากเหตุผลการทะลุมิติด้วย ดังนั้นความสัมพันธ์ระหว่างเขากับคนในตระกูลจึงไม่ลึกซึ้ง เพียงแค่สื่อสารกันนิดๆ หน่อยๆ

ดังนั้น ไม่ว่าท้ายที่สุดแล้วซาสึเกะจะตัดสินใจอย่างไร นัตสึฮิโกะก็ยอมรับทั้งหมด

ต้องไม่ลืมว่าจากมุมมองด้านผลประโยชน์ส่วนตน ถ้าไม่ใช่เพราะอิทาจิกวาดล้างทั้งตระกูล จะทำให้นัตสึฮิโกะสามารถใช้ทรัพยากรของตระกูลอุจิวะเพื่อสร้างรากฐานให้แก่ตัวเองและรวบรวมเหล่าภรรยาได้สะดวกขนาดนี้ได้ยังไง? ไม่อย่างนั้น เขาคงไม่มีพลังแบบนี้หรอก

นัตสึฮิโกะปลอบใจซาซึเกะอีกสองสามครั้ง จากนั้นเปลี่ยนสายตาไปที่ริงโกะ

ท้องของริงโกะเริ่มใหญ่ขึ้นเรื่อยๆ และใกล้ถึงกำหนดคลอดแล้ว ดังนั้น เธอจึงไม่สามารถออกไปไหนมาไหนกับเขาได้เหมือนก่อน

และคราวนี้เขาพร้อมที่จะยุติเรื่องทุกอย่างอย่างรวดเร็ว เขาไม่ได้วางแผนที่จะพาเหล่าภรรยาเข้าสนามรบ

“โอ้ แต่นะริงโกะ” นัตสึฮิโกะคิดอยู่ครู่หนึ่งแล้วตบหน้าผากของตัวเอง "ฉันมีของขวัญให้เธอ "

ระหว่างที่พูด เขาก็หยิบม้วนคัมภีร์เก็บของออกมา

จากนั้นก็ประทับฝ่ามือ ดาบสองเล่มก็ปรากฏขึ้น

หนึ่งคือดาบสายฟ้าคมเขี้ยวที่ริงโกะปรารถนา

อีกเล่มคือดาบคู่ปลาลิ้นหมาที่เขายึดมาได้เมื่อไม่นานนี้

"นายเอาชนะมังเก็ตสึเหรอ" ปากของริงโกะกระตุก จากนั้นเธอก็ถอนหายใจเบาๆ “หมอนั่นโชคร้ายจริงๆ!”

"ถ้าอย่างนั้น นัตสึฮิโกะตอนนี้นายก็... " เธอลังเลแล้วมองไปที่นัตสึฮิโกะคาดเดาอะไรบางอย่าง แต่ไม่กล้าเชื่อว่ามันเป็นความจริง

“ให้เธอ” นัตสึฮิโกะยิ้ม "เธอชอบไหม?"

"ฉันจำได้ว่าข้อตกลงของเราคือลูกสามคน แต่ฉันยังทำไม่สำเร็จ..." ริงโกะกลืนน้ำลายแล้วแสร้งทำเป็นเฉยเมยก่อนพูดว่า "ให้รางวัลฉันล่วงหน้า ไม่กลัวฉันจะหนีรึไง”

“ยกเว้นนายแล้ว ไม่มีใครที่นี่หยุดฉันได้!”

“ถ้าอย่างนั้น ฉันคงมองเธอผิดไป” นัตสึฮิโกะกระพริบตา "เฮ้อ แม้แต่เนตรของฉันก็ยังผิดได้!"

เมื่อได้ยินดังนั้น ริงโกะก็รู้สึกสะเทือนใจ

เธอดูเหมือนไม่อยากให้คนอื่นเห็นสีหน้าของตัวเอง จึงก้มหน้าลงเล็กน้อยแล้วพูดว่า "งั้นเหรอ? แล้วไง วิถีแห่งนินจาคือการหลอกลวง บางทีฉันอาจหลอกการรับรู้ของเนตรวงแหวนนาย ตอนนี้ยังไม่สายเกินไปหรอกน่ะที่จะเสียใจ"

“อ๋อเหรอ ถ้าอย่างนั้น ฉันก็เสียใจแล้ว”

???