บทที่ 18: ข้าซึ่งเป็นผู้ยากจนไฉนจะร่ำรวยได้ ตัวข้าผู้ไม่มีอะไรไฉนจะกล้าไล่ตามโฉมงาม?
[เดือนนี้จะอัพแค่วันละ 2 ตอนนะครับ เดือนถัดไปวันละ 5 ตอน ขออภัยด้วย]
บทที่ 18: ข้าซึ่งเป็นผู้ยากจนไฉนจะร่ำรวยได้ ตัวข้าผู้ไม่มีอะไรไฉนจะกล้าไล่ตามโฉมงาม?
“แต่เพื่อที่จะเอาชนะใจแม่นางซือซือ ข้าคงจะต้องจ่ายเงินเพื่อไถ่ถอนตัวนาง!” หลินเป่ยฟานกล่าว
“มีปัญหาอะไรกับเรื่องนั้นเหรอ?” ซือซือรู้สึกสับสน
แม้ว่านางจะบริสุทธิ์ แต่หลักๆ แล้วนางก็เป็นโสเภณีที่เรือนร้อยบุปผาและทางเดียวที่จะได้รับอิสรภาพคือ นางต้องได้รับการไถ่ถอน
"นั่นแหละคือปัญหาใหญ่! เพราะข้าไม่มีเงินเลย ข้าจึงไม่มีทางไถ่ถอนแม่นางซือซือได้ ดังนั้นข้าจึงได้แต่ต้องรู้สึกเสียใจ!” หลินเป่ยฟานส่ายศีรษะและถอนหายใจ
ทุกคนต่างตกตะลึง
"เหลวไหล!"
"เหลวไหล!"
“นั่นเหรอเหตุผล?!”
“ข้าราชการหลินไม่มีเงินมาไถ่นางเนี่ยนะ? เจ้าล้อเล่นข้าอยู่หรือไง?”
"จะเป็นแบบนั้นได้ยังไงกัน?"
ซือซือก็ตกตะลึงเช่นกัน
นางคิดถึงเหตุผลการปฏิเสธของเขาทุกรูปแบบ แต่ไม่ได้คิดถึงเหตุผลนี้เลย
“ท่านหลิน ท่านจะไม่มีเงินได้อย่างไร? ไม่ใช่ว่าท่าน…” นางเกือบจะพูดว่าเงินทั้งหมดที่เจ้ายักยอกไปหายไปไหน?
เอาเงินพวกนั้นมาไถ่ถอนข้าได้ไม่ใช่เหรอ?
หลินเป่ยฟานถอนหายใจ “แม่นางซือซือ เจ้าคงไม่รู้! ข้าเกิดในครอบครัวธรรมดา ไม่มีพ่อแม่ญาติหรือสหาย ข้าเป็นคนที่โดดเดี่ยวและไม่มีเงินสักแดงเดียว! แม้ว่ายามนี้ข้าจะเป็นข้าราชการ แต่เงินเดือนของข้ามีจำกัดและข้าคงไม่สามารถจ่ายเงินก้อนใหญ่เพื่อไถ่ถอนตัวเจ้าได้! ดังนั้นข้าคงต้องขอโทษด้วย!”
ปากของซือซือกระตุกอย่างไม่เป็นธรรมชาติ
ปากของทุกคนก็กระตุกเช่นกัน
เจ้าพูดราวกับว่าเจ้าเป็นข้าราชการที่ขาวสะอาด!
ถ้าพวกข้าไม่เห็นเจ้านำทองคำ เงินและเครื่องประดับจำนวนมากกลับมาก่อนหน้านี้ พวกข้าอาจจะเชื่อเจ้าแล้ว!
ซือซือฝืนยิ้มพร้อมกับกัดฟันของนาง “ไม่เป็นไรหรอก ตราบใดที่ท่านเต็มใจที่จะพาข้าไปก็ไม่เป็นไรเลย! ในช่วงหลายปีที่ผ่านมา ข้าได้เก็บเงินบางส่วนเพื่อไถ่ถอนตัวข้าเอง!”
"ให้ตายเถอะ! นางยอมเสียเงินไถ่ตัวเองเพียงเพื่อติดตามข้าราชการหลิน นี่มันความรักขนาดไหนกัน!”
“ดูเหมือนว่าแม่นางซือซือจะรักข้าราชการหลินจริงๆ!”
“สตรีที่มีความสามารถ โฉมงามและรักมากเช่นนี้หาได้ยากมาก!”
“ทำไมข้าไม่มีโชคดีแบบนี้กัน!”
ทุกคนอิจฉาจนเกลียดหลินเป่ยฟานและต้องการแทนที่เขา
ยามนี้เป็นทางหลินเป่ยฟานที่รู้สึกสับสน
ข้าพูดแบบนี้ไปแล้ว ทำไมเจ้ายังยึดติดกับข้าอยู่อีก?
หลินเป่ยฟานอดไม่ได้ที่จะสัมผัสใบหน้าของตนเอง
บางครั้งการหล่อเหลาเกินไปก็ไม่ใช่สิ่งที่ดีนัก รังแต่จะสร้างปัญหามากมายอันไม่พึงประสงค์ตามมา!
หลินเป่ยฟานถอนหายใจลึกๆ และมองขึ้นไปบนท้องฟ้า “ข้าขอแค่เป็นหนุ่มหน้าตาบ้านๆ ไม่ได้หรือกระไร? ข้าขอมากไปนักงั้นหรือ?”
“แต่ถ้าเจ้าตามข้ามา ชีวิตของเจ้าคงจะย่ำแย่อย่างมากเลยนะ! ข้าเป็นแค่ข้าราชการระดับหกที่มีเงินเดือนจำกัด ข้าไม่สามารถให้ชีวิตที่เจ้าต้องการได้หรอก! ข้าซึ่งเป็นผู้ยากจนไฉนจะร่ำรวยได้ ตัวข้าผู้ไม่มีอะไรไฉนจะกล้าไล่ตามโฉมงาม?” หลินเป่ยฟานกล่าว
อย่างไรก็ตาม หลี่ซือซือดูเหมือนอยากจะโต้เถียงกับหลินเป่ยฟาน แต่นางก็กัดฟันห้ามใจตนเองไว้และพูดว่า “ไม่เป็นไร! ตราบใดที่ข้าสามารถติดตามท่านไปได้ แม้ว่าข้าจะต้องกินอาหารที่ไม่มีคุณภาพและดื่มน้ำเสีย ข้าก็พร้อมจะติดตามไป!”
ดวงตาของทุกคนพลันเปลี่ยนเป็นสีเขียวด้วยความอิจฉา พวกเขาบ่นพึมพำและส่ายศีรษะไปมา
“ช่างเป็นสตรีที่ยอดเยี่ยมจริงๆ!”
“ตราบใดที่นางสามารถตามคนที่นางรักไปได้ นางยินดีที่จะกินกระทั่งอาหารที่ไม่มีคุณภาพและดื่มน้ำเสีย!”
“ในโลกปัจจุบัน สตรีดีๆ อย่างแม่นางซือซือหายากยิ่งนัก!”
“แม่นางซือซือ ถึงเขาไม่ต้องการเจ้า แต่ข้าต้องการเจ้า!”
หลินเป่ยฟานจึงเปิดปากอีกครั้ง “แม่นางซือซือ ข้าคิดว่า…”
"พอได้แล้ว ข้าทนดูไม่ไหวแล้ว!" ณ จุดนี้เอง แขกที่นิสัยค่อนข้างดุร้ายในชั้นล่างได้กระแทกมือลงบนโต๊ะพร้อมกับชี้ไปที่หลินเป่ยฟานและสาปแช่งออกมา “ข้าราชการหลิน เจ้าเป็นผู้ชายหรือเปล่า? ดูคุณหนูซือซือสิ นางร้องขอความสนใจจากเจ้าเช่นนั้น แม้กระทั่งซื้ออิสรภาพของนางด้วยตนเอง ทั้งยังยินดีที่จะกินอาหารที่ไม่มีคุณภาพและดื่มน้ำเสีย ทั้งหมดเพียงเพื่ออยู่กับเจ้า! เหตุใดเจ้าจึงไม่ตอบตกลงอีก?”
"ใช่ ข้าก็จะทนไม่ไหวแล้วเช่นกัน!" แขกอีกคนทุบโต๊ะและชี้ไปที่หลินเป่ยฟานด้วยความโกรธ “ถ้าแม่นางซือซือยินดีแต่งงานกับข้า แม้ว่ามันจะหมายถึงการเสียสละอายุขัยอีก 30 ปี ข้าก็ยินดี! แต่เหตุใดเจ้ายังคงปฏิเสธ? เจ้าก็แค่…เจ้าก็แค่คนเลวร้าย! เจ้าไม่คู่ควรกับการเป็นลูกผู้ชายด้วยซ้ำ!”
คนที่สามลุกขึ้นยืนและกล่าวออกมาด้วยความโกรธ “เจ้าเป็นบุรุษที่ยังไม่ได้แต่งงาน นางเองก็เป็นสตรีที่ยังไม่ได้แต่งงาน ทำไมเจ้าถึงไม่อยากอยู่ด้วยกันล่ะ? สตรีดีๆ เยี่ยงแม่นางซือซือใช่ว่าไม่รู้จักทะนุถนอมตัวเอง ข้าบอกเจ้าเลยว่า เจ้าจะต้องเสียใจในอนาคต!”
คนที่สี่พลันตะโกนออกมาตาม “วันนี้ข้าขอบอกเจ้าว่า ถ้าเจ้าไม่พาแม่นางซือซือไปด้วย ข้าจะสู้กับเจ้าจนตาย!”
หลินเป่ยฟานถึงกับตัวสั่นจากการถูกสาปแช่ง “ทุกคนโปรดใจเย็นๆ ก่อน ข้ายังไม่ได้บอกว่าข้าจะไม่ตอบตกลง มาคุยกันก่อนเถอะ!”
เมื่อมองไปที่จ่าวหยวนเหว่ยที่อยู่ข้างๆ เขา เขาก็ตะโกนออกมาว่า “พี่จ้าว ท่านช่วยข้าเกลี้ยกล่อมทุกคนได้ไหม?”
จ่าวหยวนเหว่ยพลันดึงมีดออกมาอย่างเงียบๆ และสับมันต่อหน้าหลินเป่ยฟานพร้อมกับพูดด้วยความโกรธ “พูดตามตรง ข้าก็ทนไม่ไหวแล้วเหมือนกัน! ข้ากำลังบอกเจ้าว่าถ้าเจ้าไม่เห็นด้วย ข้าก็คงมิอาจปล่อยเจ้าออกไปจากที่นี่ได้แล้ว!”
หลินเป่ยฟานได้แต่พยักหน้าอย่างไม่เต็มใจพร้อมกับน้ำตาคลอเบ้า “ตกลง ข้าตกลงแล้ว!”
