ตอนที่ 1287 เสี่ยวหลี่.. เมื่อกี้

แสงแดดยามเช้าได้ส่องเข้ามาทางหน้าต่าง หลินฟาน ได้ลืมตาตื่นขึ้นมา พร้อมกับรู้สึกถึงแสงแดดที่จ้าจนแสบตา เมื่อนั้น หลินฟาน ก็รู้สึกแย่ขึ้นมาทันที

บ้าชะมัด เขานอนมากเกินไป!

วันนี้เขาจะต้องเดินทางกลับหยุนเฉิง อีกอย่างก็รับปากว่าจะช่วยตรวจดูอาการป่วยของลูกชาย เถ้าแก่ฟาง อีก, เลยตั้งใจว่าจะตื่นแต่เช้า แต่ใครจะไปคิดว่าเขาจะนอนตื่นสายขนาดนี้

หลินฟาน รีบหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดู และอดไม่ได้ที่จะยิ้มอย่างขมขื่น เขาได้ตั้งนาฬิกาปลุกเอาไว้อย่างชัดเจน แต่.. เสียงนาฬิกาปลุกมันไม่ดัง แต่มันเป็นไปไม่ได้? หรือว่า.. การเขาไม่ได้นอนมาสองวันกับหนึ่งคืน มันเลยทำให้เขาง่วงนอนเอามากๆ จนเผลอหลับไปนานเกินไป จนไม่ได้ยินเสียง นาฬิกาปลุก?

“ติ้ง!”

“คุณสามารถลงชื่อเข้าใช้วันนี้ คุณต้องการลงชื่อเข้าใช้หรือไม่?”

“ติ๊ง!”

“ขอแสดงความยินดีกับโฮสต์ การลงชื่อเข้าใช้สำเร็จ ได้รับรางวัลเป็นเงินสด 5 ล้านเข้าบัญชีแล้ว โปรดใส่ใจตรวจสอบ…”

ระบบจะทำการลงชื่อเข้าใช้ซ้ำอัตโนมัติในทุกๆ วัน

หลินฟาน รู้สึกชินกับมันไปแล้ว โดยมองว่าเป็นเพียงแค่ ..เสียงพื้นหลัง แล้วจากนั้นเขาก็รีบลุกขึ้นจัดเก็บข้าวของอย่างเรียบง่าย แล้วลงไปเช็กเอาต์ที่ชั้นล่าง แล้วออกจากโรงแรมขึ้นรถ และรีบไปที่ร้านอาหารเมื่อคืน

โชคดีที่ร้านอาหารอยู่ไม่ไกล เลยขับรถไปไม่นานก็ถึง แต่หลักๆ คือ เขามาสาย และนั่นก็ทำให้เขารู้สึกว่ามัน ..น่าอายเล็กน้อย

หน้าร้านอาหาร..

นี่ก็ถึงเวลาทำการแล้ว เถ้าแก่ฟาง ได้เดินวนเวียนอยู่ที่หน้าประตู ชะโงกหน้าตั้งตารอ วนไปวนมา เพื่อรอ หลินฟาน เขามารอตั้งแต่ก่อนฟ้าสาง กลัวว่าจะทำให้ หลินฟาน รอ แต่ปรากฏว่าเขามาเร็วเกินไป และเขาก็รอมากว่าครึ่งวันก็ยังไม่เห็น หลินฟาน มา

เขาเสียใจมากที่เมื่อคืนไม่ได้ทิ้งข้อมูลติดต่อ หลินฟาน เอาไว้ แม้ว่าเขาอยากที่จะโทรหา หลินฟาน ตอนนี้ ..มันก็ทำไม่ได้

เมื่อผู้จัดการร้านอาหารเห็น เถ้าแก่ ร้อนใจจนเหงื่อออก ก็อดไม่ได้ที่จะมาเตือนว่า : “เถ้าแก่ นี่มันก็เกือบเก้าโมงให้แล้ว มันมีโอกาสสูงมากที่ คุณหลิน จะไม่มา”

เถ้าแก่ฟาง กล่าวว่า : “คุณหลิน ได้กล่าวแล้วว่าจะมา และเขาก็ไม่น่าจะผิดนัด!”

ผู้จัดการร้านอาหาร กล่าวว่า : “บางที คุณหลิน อาจมีเรื่องอื่นทำให้ล่าช้า เถ้าแก่ เองยืนรอมานานแล้ว กลับไปพักผ่อนที่ออฟฟิศก่อนดีกว่าไหมครับ เดี๋ยวถ้า คุณหลิน มา ผมจะรีบไปแจ้งให้ทราบ?”

เถ้าแก่ฟาง ตอบว่า : “ไม่ ฉันต้องการรออยู่ที่นี่ ฉันจะต้องแสดงความจริงใจของฉัน เสี่ยวหลี่ เมื่อคืนคิดว่าฉันได้เสียมารยาทอะไรไปหรือเปล่า?”

ผู้จัดการร้านอาหาร ถามอย่างสงสัยไปว่า : “เถ้าแก่.. หมายถึงอะไร?”

เถ้าแก่ฟาง กล่าวว่า : “อาจจะเป็นเพราะฉันทําไม่ดีตรงไหน เลยทําให้ คุณหลิน ไม่พอใจ”

ผู้จัดการร้านอาหาร ได้พูดว่า : “ผมไม่คิดว่า เถ้าแก่ ผิดตรงไหนนะครับ ถ้าให้ผมเดา ถ้าไม่ได้คิดต่อราคากัน งั้นบางที คุณหลิน อาจจะติดธุระเรื่องอื่นอยู่ก็ได้ครับ”

เถ้าแก่ฟาง กล่าวว่า : “ไม่มีต่อราคาอะไรทั้งนั้นเรายังไม่ได้ตกลงกัน และที่สำคัญฉันเองก็บอก คุณหลิน ไปแล้ว แม้ว่าฉันจะล้มละลาย แต่ตราบใดที่สามารถรักษาโรคตาของลูกชายฉันได้ ฉันก็ยินดีจ่ายให้เขา”

ผู้จัดการร้านอาหาร กล่าวว่า : “หากเช่นนั้น.. นั่นก็ไม่ใช่เรื่องเงินแน่นอน แต่ผมดูจากการแต่งตัวของ คุณหลิน เขาเองน่าจะขาดเงินพอควร..”

พูดยังไม่ทันจบ.. ก็ได้ยินเสียงเครื่องยนต์ดังขึ้น และเห็นรถ SUV คันหนึ่งขับมาด้วยความเร็ว

Rolls-Royce!

และมัน.. ดึงดูดความสนใจของทั้งสองคนไปได้ทันที

เมื่อเห็นรถ Rolls-Royce ขับมาถึง และหยุดอยู่ที่หน้าร้านอาหารของพวกเขา จากนั้นประตูรถก็ถูกเปิดออก และเห็น หลินฟาน เดินลงมาจากรถ

เมื่อเห็น หลินฟาน ทั้งคู่ก็ตกตะลึง

“เสี่ยวหลี่.. เมื่อกี้ แกบอกว่า คุณหลิน ขาดเงินเหรอ?” เถ้าแก่ฟาง กล่าว

ผู้จัดการร้านอาหารถึงกับตกตะลึง ถ้าถึงขนาดขับรถ Rolls-Royce มา.. เรียกได้ว่าขาดเงิน แล้วแบบไหนล่ะ ..ถึงจะเรียกว่ารวย Rolls-Royce คันนี่ราคาเป็นล้าน และแม้แต่เจ้านายเขาก็ยังซื้อไม่ได้!

หลินฟาน เดินมาแล้ว และเห็น เถ้าแก่ฟาง ยืนรออยู่ เขาก็ได้รีบกล่าวขอโทษไปว่า : “ขออภัย เถ้าแก่ฟาง ผมตื่นสายไปหน่อย”

เถ้าแก่ฟาง และผู้จัดการร้านอาหารเกือบจะล้มลงไปทั้งยืน หน้าผากของพวกเขาก็ได้มีเหงื่อเย็นๆ ไหลตกลงมา พวกเขายืนรอ และคาดเดาอีกฝ่ายกว่าค่อนวัน ที่แท้ หลินฟาน ก็แค่นอนตื่นสาย..

เถ้าแก่ฟาง รีบเช็ดเหงื่อเย็นๆ แล้วรีบหัวเราะพร้อมกับพูดไปว่า : “ไม่เป็นไร ไม่เป็นไร แค่ คุณหลิน มา ผมก็ซาบซึ้งใจมากแล้ว คุณหลิน คุณยังไม่ได้ทานอาหารเช้ามาเลยมั้ง มาๆ ไปนั่งข้างในกันก่อนดีกว่า คุณอยากทานอะไร ผมจะได้ให้คนจัดมาให้?”

หลินฟาน กล่าวว่า : “อย่าได้เกรงใจไป เถ้าแก่ฟาง คุณนําทางเถอะ ผมจะช่วยตรวจดูอาการป่วยให้ลูกชายคุณเสร็จ ผมจะได้รีบเดินทางกลับ”

เถ้าแก่ฟาง ไม่อยากทําให้ หลินฟาน ล่าช้า ดังนั้นเขาจึงรีบพูดว่า : “โอเคครับ”

เถ้าแก่ฟาง ได้ไปขึ้นรถตนเอง และขับนำทางไป ขณะที่ หลินฟาน ก็ได้ขับรถของเขาตามหลัง เถ้าแก่ฟาง ไป

ผู้จัดการร้านอาหารที่เฝ้าดูพวกเขาจากไป ก็ได้เช็ดเหงื่อเย็นๆ ..เขาไม่สามารถระบุคนรวยด้วยเสื้อผ้าได้จริงๆ ตัวเขาเองกําลังคิดอะไรอยู่ คุณหลิน มีทักษะทางการแพทย์ที่เก่งขนาดนั้น เช่นนั้นผู้อื่นจะไปขาดเงินได้ยังไง? แถมคนอื่น.. ยังขับรถ Rolls-Royce ค่าตรวจของเขาก็คงจะเรียกสูงมาก ทั้งในครั้งนี้ เจ้านายคงจะสูญเสียเลือดไปมากแน่…

เอาเป็นว่าตอนนี้ หลินฟาน ได้ขับรถตาม เถ้าแก่ฟาง ไป พวกเขาขับรถไปสิบกว่านาทีก็ได้มาถึงย่านที่อยู่อาศัย แล้วจอดรถที่หน้าวิลล่าหลังหนึ่ง

“คุณหลิน เชิญครับ..” เถ้าแก่ฟาง ได้กล่าวเชิญ หลินฟาน อย่างสุภาพมาก จากนั้นพา หลินฟาน เดินเข้าไปในวิลล่า

ในวิลล่า ในห้องหนึ่ง ในเวลานี้ได้มีเสียงร้องไห้ และเสียงกรีดร้องที่น่าสังเวชอย่างรุนแรงดังออกมา เห็นเด็กหนุ่มอายุ 17-18 ปี นั่งอยู่บนเตียงในขณะนี้ ดวงตาของเขาถูกมัดพันด้วยผ้าพันแผล ร่างกายของเขาบิดไปมา มือของเขาถูกหญิงวัยกลางคนจับกดเอาไว้

“ผมคันมาก ทั้งคันทั้งเจ็บ แม่ แม่ปล่อย ให้ผมเกาหน่อย!” เด็กหนุ่มได้ตะโกนออกมา

แต่ทางหญิงวัยกลางคนกลับไม่ยอมปล่อยมือ และพูดว่า : “ลูกรัก ทนอีกหน่อยนะ อย่าได้เอามือไปเกาเด็ดขาด ไม่งั้นลูกคงได้ตาบอดแน่!”

เด็กหนุ่ม พูดว่า : “ไม่ไหว.. ผมเหนื่อยเหลือเกิน สู้ปล่อยให้ผมตายๆ ไปเถอะ!”

หญิงวัยกลางคนร้องไห้ออกมาด้วยความเจ็บปวดใจ แต่เธอยังคงพูดปลอบใจไปว่า : “พ่อของลูกกำลังจะไปพาหมอมาแล้ว ลูกรัก ลูกต้องทนอีกหน่อยนะ”

เด็กหนุ่ม ยังคงร้องไห้ พร้อมตะโกนไปว่า : “แม่ คุณแม่ อย่ามาโกหกผม มันไม่มีหมอคนไหนที่ช่วยผมได้ ที่ผ่านมาพาผมไปหาหมอมากี่คนแล้ว คุณแม่ ปล่อยให้ผมตายไปดีกว่าครับ ผมทนไม่ไหวแล้ว!”

หญิงวัยกลางคน รีบร้องออกมาอย่างกระวนกระวาย : “ลูกรักอย่าได้พูดแบบนี้ ลูกต้องอดทนอีกหน่อยนะ ได้ไหม พ่อลูกบอกแม่มาว่า คุณหมอ คนนี้เก่งมาก..”

เด็กหนุ่ม กล่าวว่า : “คุณพ่อ แค่ต้องการพูดปลอบใจผมเท่านั้น เขาเองออกไปตั้งแต่เช้า ยังไม่กลับมาเลย ไหนล่ะหมอที่ว่าเก่ง? แม่ คุณแม่ปล่อยมือ แม่ปล่อยมือผมก่อน!”

หญิงวัยกลางคน พูดว่า : “แม่ไม่ปล่อย ลูก.. ลูกใจเย็นๆ หน่อย อย่าได้คิดทําอะไรโง่ๆ”

เด็กหนุ่ม พูดว่า : “ผมไม่คิดจะทําอะไรโง่ๆ ผมสัญญากับคุณแม่ ผมจะไม่ฆ่าตัวตาย ผมแค่อยากควักลูกตาสองข้างของผมออกมา พวกมันไม่ใช่ของผมอีกต่อไปแล้ว พวกมันกําลังก่อกวนผมอยู่ข้างใน!”

หญิงวัยกลางคนตกใจ ทั้งหวาดกลัว : “ลูก ลูกพูดอะไรแบบนี้ อย่าทำให้แม่กลัว ทําไมพ่อของลูกถึงยังไม่รีบกลับมานะ แม่กำลังจะกังวลแทบตายอยู่แล้ว”

ในเวลานี้ ความรู้สึกของเด็กหนุ่มดูเหมือนจะมาถึงจุดวิกฤตแล้ว เขาได้ดิ้นรนอย่างบ้าคลั่ง พร้อมกับตะโกนไปว่า : “อ๊ากก ปล่อยฉัน ปล่อยฉันไป!”

หญิงวัยกลางคนรีบกดเด็กหนุ่มเอาไว้ เธอตกใจจนร้องไห้เสียงดังออกมา

เมื่อเห็นว่าเธอแทบจะควบคุมเด็กหนุ่มเอาไว้ไม่ได้แล้ว เด็กหนุ่มเองก็กำลังจะดิ้นจนหลุด ถ้าหากเด็กหนุ่มดิ้นจนหลุดออกมาได้ ก็คงไม่มีใครอยากคาดคิดถึงผลลัพธ์ เด็กหนุ่มจะต้องใช้มือควักลูกตาออกมาอย่าง ..แน่นอน

เด็กหนุ่มอายุ 17-18 ปี เป็นช่วงที่ร่างกายมีการเติบโตเกือบจะเต็มที่แล้ว นับประสาอะไรกับภายใต้สภาพที่ควบคุมไม่ได้นี้ ภายใต้การดิ้นรนต่อสู้อย่างบ้าคลั่งของเขา ในที่สุดผู้หญิงคนนั้นก็ไม่สามารถควบคุมเขาเอาไว้ได้อีกต่อไป และเขาก็ดิ้นรนจนหลุดออกมาได้แล้ว

เด็กหนุ่มรีบจับตาด้วยมือทั้งสองข้างของเขาทันที นิ้วของเขาได้สอดเข้าไปอย่างแรง และเลือดก็ได้ไหลซึมออกมาจากผ้าพันแผลสีขาวที่ดูราวกับหิมะ

ฉากนี้ทำให้หญิงวัยกลางคนตกใจสุดขีด ถ้าเธอไม่หยุด.. ลูกชายของเธอจะต้องควักดึงลูกตาทั้งสองข้างออกมาจริงๆ

ในช่วงเวลาที่สําคัญนี้ เงาร่างหนึ่งได้กระพริบวูบไหล หลินฟาน ได้เข้ามา พร้อมเอื้อมมือไปตบเบาๆ ที่จุดเทียนก้าย เหนือจากกระดูกไหปลาร้า นับจากเส้นกึ่งกลางด้านหน้าลงมาสี่นิ้ว..