บทที่ 125 หนึ่งร้อยล้านหินวิญญาณ

บทที่ 125  หนึ่งร้อยล้านหินวิญญาณ

“แน่นอน แต่สูตรยาอยู่ในหัวข้าเท่านั้น ดังนั้นอย่าคิดที่จะเอามันออกไป” หลินเป้ยกล่าว

โอสถย้อนวัยนั้นน่าดึงดูดจริงๆ แม้ว่าสมาคมการค้าว่านเป่าจะมีชื่อเสียงที่ดี แต่ก็ไม่รับประกันว่าจะไม่ทำสิ่งเลวร้าย

หมิงหลานไม่รู้ว่าสิ่งที่หลินเป้ยพูดนั้นเป็นความจริงหรือไม่ เอาแต่เรื่องโอสถสงบก็พอ ถ้าเขายกเลิกข้อตกลงจริงๆ มันจะเป้นการสูญเสียครั้งใหญ่

กำไรขั้นต่ำของโอสถสงบจิต คือ 10,000 ล้านตำลึง บางทีอาจสูงกว่านั้นสิบเท่า

ถ้ามันสูงถึง 100,000 ล้านตำลึงจริงๆ มันก็คงจะเป็นหินวิญญาณถึง 10 ล้านก้อน มันช่างเป็นโชคลาภมหาศาลจริงๆ

ในกรณีเช่นนี้ หมิงหลานไม่จำเป็นต้องกังวลเกี่ยวกับทรัพยากรในการฝึกฝนอัจฉริยะเลย

ต้องรู้ว่าทรัพย์สินส่วนตัวของหมิงหลานมีมูลค่าประมาณ 100 ล้านตำลึงเท่านั้น ซึ่งรวมถึงอสังหาริมทรัพย์ด้วย

ในส่วนของเงินทุนหมุนเวียน นางมีเพียง 20 ล้านตำลึงเท่านั้น

นี่คือความสำเร็จของหมิงหลานในช่วงสามปีที่ผ่านมา และส่วนหนึ่งต้องยกความดีความชอบให้ซุนซิงด้วยเช่นกัน

ผู้ใต้บังคับบัญชาของหมิงหลานไม่เพียงมีแต่ซุนซิงเท่านั้น แต่ยังรวมถึงคนอื่นๆ ที่ช่วยหมิงหลานทำเงินด้วย

ด้วยเงินทุนเริ่มต้นเพียงหนึ่งล้านตำลึง นางใช้ช่องทางธุรกิจของสมาคมการค้าว่านเป่าช่วย จึงทำให้ทรัพย์สินส่วนตัวของหมิงหลานเพิ่มมากขึ้นได้เป็นธรรมดา

เมื่อสามปีที่แล้ว เมื่อหมิงหลานอายุได้ 16 ปี นางถูกส่งไที่เมืองชิงหลิน และกลายเป็นบุคคลชั้นนำที่ดูแลร้านว่านเป่า

มีทรัพย์สินของหมิงหลานในเมืองเล็กๆ เจ็ดหรือแปดเมือง ที่อยู่ใกล้เคียง นั่นเป็นสาเหตุที่หมิงหลานทำเงินได้รวดเร็วมาก

“ถ้าเป็นเช่นนี้ ข้ายอมให้เจ้าเห็นหน้าข้าก็ได้” หมิงหลานคิดอยู่ครู่หนึ่ง และในที่สุดก็ยอมตกลง

นางเคยยอมเรื่องชื่อมาครั้งหนึ่งแล้ว ถ้าจะยอมอีกสักครั้งมันคงไม่เป็นไร

ในความเป็นจริงแล้ว หลินเป้ยก็แค่อยากเห็นว่า หญิงสาวที่มีดวงตามี่สวยงามเช่นนี้ หน้าตาเป็นอย่างไรเท่านั้นเอง

เขาก็ผู้ชายธรรมดาๆ ที่มีความอยากรู้อยากเห็นแค่นั้น

เหมือนชาติที่แล้ว เมื่อข้าเห็นหญิงสาวสวยสวมหน้ากากอนามัยบนท้องถนน ซึ่งเผยให้เห็นดวงตาที่สวยงามคู่หนึ่ง ข้าเองก็อยากรู้ว่าหญิงสาวคนนี้หน้าตาเป็นอย่างไร

เขาเห็นหมิงหลานถอดผ้าคลุมหน้าออก เผยให้เห็นใบหน้าที่สวยงามมาก

หลินเป้ยเบิกตากว้าง นี่เป็นใบหน้าที่สวยงามอย่างไม่น่าเชื่อจริงๆ

หลินเป้ยถอนหายใจ คงมีสาวงามมากมายในโลกนี้ เป็นแน่แท้!

รูปร่างหน้าตาของหมิงหลานนั้นสวยงามกว่าสาวงามที่เขาเคยเห็นในชาติก่อนมาก เหมือนกับความงามอันน่าทึ่งที่ออกแบบโดยคอมพิวเตอร์ในชาติที่แล้ว

หลินเป้ยคาดว่าความงามของนางถ้าจะมีคนเทียบได้ก็คงเป็นหลิวหยิน

หลิวหยินมีบุคลิคที่สง่างาม ส่วนหมิงหลานผู้นี้มีท่าทางแบบบัณฑิต ดูเหมือนว่าจะมีความคล้ายคลึงกัน แต่พวกนางให้ความรู้สึกที่แตกต่างกัน

แน่นอนว่าหลินหลิงเอ๋อก็สวยมากเช่นกัน แต่ตอนนี้นางอายุเพียง 16 ปี หลิวหยินอายุ 18 ปี และ หมิงหลานอายุ 19 ปี ดังนั้นอารมณ์ตามธรรมชาติของพวกนางจึงต่างกันเล็กน้อย

หากหลินหลิงเอ๋อเติบโตขึ้นอีก 2 - 3 ปี นางจะไม่แพ้หญิงสาวสองคนนี้อย่างแน่นอน

เมื่อเห็นหลินเป้ยจ้องมองนางอย่างจริงจัง หมิงหลานก็รู้สึกอายและโกรธเล็กน้อย

“เจ้าดูพอแล้วหรือยัง!?” หมิงหลานแค่นเสียงใส่

ในเวลานี้เองที่หลินเป้ยรู้สึกตัวและพูดอย่างเขินอายเล็กน้อย: "ข้าขอโทษ แต่เจ้าดูดีมากเลย"

“ข้าขอถามได้ไหม หากข้าต้องการแต่งงานกับเจ้า ข้าจะต้องเตรียมสินสอดจำนวนเท่าไหร่?” หลินเป้ยถามโดยไม่รู้ตัว

หลังจากพูดอย่างนั้นหลินเป้ยก็รู้สึกเสียใจในความปากไวของเขาทันที

รูปร่างหน้าตาของหมิงหลานช่างตรงสเปคกับเขาจริงๆ

ต้องรู้ก่อนว่า ในชีวิตที่แล้วเขาเป็นคนโสด ถ้าเขาแต่งงานกับหญิงสาวอย่างหมิงหลานได้ ก็คงไม่เสียชาติเกิด

“หะ เจ้าว่าไงนะ?” หมิงหลานผงะเมื่อได้ยินคำพูดดังกล่าว นางคิดว่าได้ยินไม่ถนัด ชายผู้นี้กล้าที่จะแกล้งข้างั้นเหรอ?

ซุนซิงที่อยู่ด้านข้างก็ยิ้มอย่างเบี้ยว เขาเสียใจที่พาหลินเป้ยมาที่นี่ เขาช่างกล้าหาญเกินไปแล้ว

“นายน้อยหลิน มันเป็นไปไม่ได้สำหรับข้าที่จะแต่งกับเจ้า หากเจ้าสนใจข้าจริงๆ ให้หินวิญญาณ 100 ล้านก้อนมาให้ข้า บางทีตระกูลข้าอาจจะอนุญาตให้ข้าอยู่กับเจ้า” หมิงหลานตอบอย่างเยาะเย้ย

นางเป็นลูกสาวของตระกูลหมิง นางจะแต่งงานกับชายหนุ่มตัวเล็กๆ จากเมืองชิงหลินได้อย่างไร?

นางคิดว่า แม้ว่าหลินเป้ยจะมีความสามารถที่ดี แต่ขอบเขตจักรพรรดินักรบ(หวู่ฮวง)เขาคงไม่มีทางไปถึงได้ในอนาคต

ในอาณาจักรชิงหยาน จักรพรรดินักรบ เป็นผู้เชี่ยวชาญระดับสูงสุด และผู้นำนิกายของสี่นิกายสุดยอดนั้นเป็นเพียงจักรพรรดินักรบเท่านั้น และยังไม่มีใครถึงขอบเขตบรรพชนนักรบ(หวู่ซุน) แม้แต่คนเดียว

แต่วิสัยทัศน์ของ หมิงหลานนั้นสูงมาก ขั้นต่ำสุดที่อยู่ในความสนใจของนางคือบรรพชนนักรบ(หวู่ซุน)

พรสวรรค์ของหมิงหลานนั้นดีมากเช่นกัน และอาศัยทรัพยาการจากสมาคมการค้าว่านเป่า นางจะไม่มีวันขาดแคลนทรัพยากร ส่วนนางจะไปถึงระดับใดในอนาคตนั้น นางก็ไม่แน่ใจนัก แต่อาณาจักรชิงหยานนั้นไม่อยู่ในสายตาอย่างแน่นอน

“หินวิญญาณ 100 ล้านก้อน มันเป็นหินวิญญาณเกรดต่ำหรือเปล่า?” หลินเป้ยจริงจังกับมันจริงๆ

“ถูกต้อง มันคือหินวิญญาณเกรดต่ำ 100 ล้านก้อน แต่เจ้ามีไหมละ?” หมิงหลานพูดอย่างใจเย็น

“ตอนนี้ยัง แต่ข้าจะทำงานอย่างหนักเพื่อเก็บเงินให้เพียงพอ ข้าหวังว่าเจ้าจะไม่แต่งงานเร็วนัก เจ้ารอข้าด้วยละกัน” ทัศนคติของหลินเป้ยค่อนข้างจริงจังเล็กน้อย

เป็นเรื่องยากที่เขาจะเจอหญิงสาวที่เขาชอบ ดังนั้นหลินเป้ยจึงต้องพยายามให้หนัก

“ขี้โม้” หมิงหลานมองหลินเป้ยด้วยสายตาว่างเปล่า

เหตุผลที่นางพูด เพียงเพื่อให้หลินเป้ยตัดใจไม่คิดมาก

หินวิญญาณ 100 ล้านก้อน นี่เป็นจำนวนเงินที่มหาศาล แม้แต่บิดามารดาของหมิงหลานก็ยังไม่สามารถจ่ายเงินจำนวนมากขนาดนี้ได้

หินวิญญาณแบ่งออกเป็นหินวิญญาณระดับต่ำ หินวิญญาณระดับกลาง หินวิญญาณระดับสูง และหินวิญญาณระดับสุดยอด

อัตราการแปลงคือหนึ่งต่อหนึ่งร้อย

หินวิญญาณระดับต่ำ 100 ก้อนเทียบเท่ากับหินวิญญาณระดับกลางหนึ่งก้อน

หินวิญญาณระดับกลาง 100 ก้อนเทียบเท่ากับหินวิญญาณระดับสูงหนึ่งก้อน

หินวิญญาณระดับสูง 100 ก้อนเทียบเท่ากับหินวิญญาณระดับสุดยอดหนึ่งก้อน

หินวิญญาณระดับต่ำมีค่าเท่ากับ 10,000 ตำลึง

จะเห็นได้ว่า 100 หินวิญญาณ มันเป็นจำนวนมหาศาล

ข้าเกรงว่าแม้นิกายที่ยิ่งใหญ่ทั้งสี่ของอาณาจักรชิงหยาน ก็ไม่สามารถจ่ายเงินจำนวนมหาศาลนี้ได้อย่างแน่นอน

“เอาล่ะ เจ้าจะมอบสูตรยาแก่ข้าตอนนี้เลยได้ไหม ตราบใดที่สูตรยาเป็นของจริง จะได้ถือว่าเราร่วมจับมือกันจริงๆ” หมิงหลานกล่าวและเปลี่ยนเรื่อง

“ไม่มีปัญหา”หลินเป้ยให้สูตรยาจริงแก่หมิงหลานโดยตรง ซึ่งมีสูตรยาและวิธีการปรับแต่งโอสถ

สมุนไพรหลายชนิดมีวิธีสกัดที่แตกต่างกัน และบางทีสมุนไพรชนิดเดียวกันอาจมีวิธีการกลั่นที่แตกต่างกันมากมาย

การปรุงยายังคงค่อนข้างซับซ้อน ยิ่งเโอสถมีระดับสูงเท่าไร มันก็ยิ่งยากขึ้นเท่านั้น

“ให้ข้าจะปรุงยาให้เจ้าสักชุดไหม?” หลินเป้ยกล่าว

“เจ้าสามารถปรุงยาระดับ 3 ได้งั้นหรือ?” หมิงหลานถามด้วยความประหลาดใจ

นางไม่เชื่อว่าหลินเป้ยเป็นนักปรุงยาระดับ 3

หมิงหลานปีนี้อายุ 19 ปี และเป็นปรุงยาระดับ 2 ซุนซิงก็เรียกนางว่าอัจฉริยะแล้ว แต่หลินเป้ยอายุเพียง 17 ปี อายุน้อยกว่านาง 2 ปี แต่เป็นนักปรุงยาระดับ 3 ถ้าเขาเป็นจริงๆ แสดงว่าเขาเป็นอัจฉริยะสัตว์ประหลาดใช่ไหม?

“แน่นอน ถ้าข้าไม่สามารถกลั่นมันได้ ข้าจะพูดถึงมันทำไม?” หลินเป้ยกล่าว

เมื่อหลินเป้ยซื้อสูตรยา เขาก็ได้เรียนรู้วิธีกลั่นมันเรียบร้อยแล้ว

ซุนซิงก็ตกใจเช่นกันเมื่อเขาได้ยินคำพูดของหลินเป้ย แต่เมื่อคิดถึงทักษะทางการแพทย์ของเขา บางทีหลินเป้ยอาจเป็นนักเปรุงยาระดับ 3 จริงๆ

“ได้ เจ้ามากับข้าที่ห้องปรุงยา ข้าอยากจะเห็นว่าเจ้ากลั่นโอสถระดับ 3 ยังไง?” หมิงหลานพูดเบาๆ

ไม่ว่าสิ่งที่หลินเป้ยพูดจะจริงหรือไม่ ก็แค่ให้เขากลั่นโอสถให้ดู

หลินเป้ยต้องการทำสิ่งนี้อยู่แล้ว เพื่อสร้างความมั่นใจให้กับหมิงหลานนั่นเอง