บทที่ 11 ความรู้สึกผิดชอบชั่วดีที่ยักยอกเงินจากข้าไปมากมายของเจ้ามันไม่มีเลยหรือ หลินเป่ยฟาน?
ได้โปรดมาติดตามเป็นกำลังใจให้ผู้แปลได้ที่แฟนเพจ:BamแปลNiyay
[วันนี้จะลงเพิ่มอีก 5 ตอนนะครับ น่าจะช่วงเย็นๆ เลย]
บทที่ 11 ความรู้สึกผิดชอบชั่วดีที่ยักยอกเงินจากข้าไปมากมายของเจ้ามันไม่มีเลยหรือ หลินเป่ยฟาน?
วันรุ่งขึ้น หลินเป่ยฟานขึ้นราชสำนักอีกครั้ง
“สวัสดีฝ่าบาท ขอพระองค์ทรงมีพระชนมายุยืนนานนับหมื่นปี!”
“ลุกขึ้นเถอะ ท่านเสนาบดีของข้า!” จักรพรรดินีกล่าว
“ขอบพระทัยฝ่าบาท!”
หลังจากพิธีการเสร็จสิ้น หลินเป่ยฟานก็ก้าวไปข้างหน้าและกล่าวด้วยความเคารพว่า “ฝ่าบาท ข้าได้ดำเนินการตามคำสั่งเพื่อค้นหาเรือนของเหล่าผู้ตรวจการเมื่อวันก่อนนี้แล้ว! ข้าทำทุกอย่างเสร็จเรียบร้อยแล้ว ได้โปรดท่านเชิญพินิจดู!”
“เจ้าทำงานได้ยอดเยี่ยมมาก!” จักรพรรดินีกล่าวชม “เมื่อวันก่อนนี้ข้าได้ออกคำสั่งและในเวลาไม่ถึงครึ่งวัน เจ้าทำมันเสร็จแล้ว! สมแล้วที่เจ้าเป็นทรัพย์สินอันล้ำค่าของราชวงศ์อู๋ที่ยิ่งใหญ่ของเรา เมื่อมีเจ้า จักรวรรดิของเราจักมีแต่โชคมงคลอันมหาศาล!”
หลินเป่ยฟานกล่าวอย่างอ่อนน้อมถ่อมตน “ขอบคุณสำหรับคำเอ่ยชมของฝ่าบาท ตัวข้าไม่สมควรได้รับมันเลย!”
“บอกข้าเกี่ยวกับสถานการณ์ในตอนนี้มาที” จักรพรรดินีสั่ง
“ขอรับฝ่าบาท!” หลินเป่ยฟานหยิบกระดาษออกมาและพูดเสียงดัง “เมื่อวันก่อน ข้าได้ดำเนินการตามคำสั่งเพื่อค้นหาเรือนของผู้ตรวจการ! ข้าทำงานอย่างไม่รู้จักเหน็ดเหนื่อยตลอดทั้งคืน จากข้าราชการทั้ง 28 คน พบว่ามีสองคนที่ยักยอกเงินกว่า 20,000 สามคนยักยอกเงินระหว่าง 10,000 ถึง 20,000 และห้าคนที่ยักยอกเงินระหว่าง 5,000 ถึง 10,000 ตำลึง…”
“จากข้าราชการ 28 คน มีผู้ต้องสงสัยรับสินบน 24 คน! จำนวนเงินที่ถูกยักยอกทั้งหมดคือ 150,000 ตำลึง ซึ่งเป็นเงินจำนวนมหาศาลมาก! รายละเอียดทั้งหมดอยู่ในบันทึกนี้แล้ว โปรดตรวจสอบด้วยฝ่าบาท!”
ข้าราชการที่อยู่รอบตัวพวกเขาล้วนมีสีหน้าเคร่งเครียด
ในการค้นเรือนของข้าราชการ 28 คน พบเงินยักยอกเพียง 150,000 ตำลึง ซึ่งน้อยกว่าจำนวนที่อดีตเสนาบดียักยอกไปอีก พวกเขาจะเชื่อได้อย่างไรว่านี่เป็นจำนวนเงินมหาศาล?
ดวงตาของพวกเขาจ้องมองไปทางหลินเป่ยฟานอย่างแปลกประหลาด หรือว่าเขาจะขโมยส่วนที่เหลือไปอีกแล้ว?
จักรพรรดินีที่นั่งอยู่บนเก้าอี้สูงด้วยสีหน้าเปลี่ยนไปเช่นกัน
ไอ้เวรนี่!
เขากล้าขโมยไป 450,000 ตำลึง!
เจ้าไม่รู้สึกผิดที่ขโมยเงินจำนวนมากจากข้าเลยเหรอ?
เจ้าพูดด้วยใบหน้าจริงจังเช่นนี้ได้อย่างไร?
ใบหน้าของเจ้ามันหนามากไปแล้ว!
ในสายตาของทุกคน หลินเป่ยฟานยังคงรักษาความสงบเอาไว้เช่นเดิม
อยากคิดอะไรก็เชิญ อย่างที่พวกเจ้าเห็น ข้าไม่ใช่คนโลภสักหน่อย!
ข้าแค่คืนเงินและของที่ทุกคนขโมยไปให้เจ้าของโดยชอบธรรมก็เท่านั้นเอง!
ข้าคือเทวธรรมของข้าราชการ! ข้ามีจิตสำนึกมากกว่าพวกเจ้าเสียอีก!
ยิ่งเขาคิดถึงเรื่องนี้มากเท่าไหร่ หลินเป่ยฟานก็ยิ่งมั่นใจมากขึ้นเท่านั้น พร้อมกันนั้น เขาก็เงยหน้าขึ้นสูง
อันที่จริง จักรพรรดินีได้รู้อยู่แล้วในเรื่องการค้นหาเรือน รวมถึงขั้นได้ออกคำสั่งลับไปด้วย แต่ในราชสำนัก พวกเขายังจำเป็นต้องแสดง
จากนั้นคนทุกคนก็เห็นนางเอ่ยออกมาด้วยความโกรธว่า “ทำได้ดีมาก! ในฐานะที่เป็นผู้ตรวจสอบ ไม่เพียงแต่พวกเขาจะไม่ทำตนเป็นตัวอย่าง แต่พวกเขายังยักยอกและละเมิดกฎหมาย เพิ่มความผิดของพวกเขา! ดำเนินการตรวจสอบต่อไป หากพวกเขาทำโดยไม่รู้ ให้ยึดของที่ผิดกฎหมายและปรับสินจ้างหนึ่งปี! หากพวกเขาไม่รู้ แต่จำนวนเงินยักยอกมากกว่า 10,000 ให้ยึดของผิดกฎหมายและปรับสินจ้างสองปี! หากพวกเขาจงใจก่ออาชญากรรม แต่ยักยอกเงินน้อยกว่า 5,000 ตำลึงเงิน ยึดของผิดกฎหมาย ปรับสินจ้างสามปีและลดระดับลงหนึ่งระดับ! หากพวกเขาจงใจก่ออาชญากรรมและยักยอกเงินมากกว่า 5,000 ตำลึงเงิน ให้ถอดถอนตำแหน่งของพวกเขาทันทีและโยนพวกเขาเข้าคุกไปเสีย!”
“ผู้ตรวจการทั้งหมด แม้ว่าจะไม่ถูกจำคุก แต่จะยังคงอยู่ภายใต้การสังเกตการณ์เป็นเวลาสามปีและไม่สามารถเลื่อนขั้นได้! ผู้ที่ทำดีจะได้รับการผ่อนผันตามดุลยพินิจของราชสำนัก! แต่ถ้าพวกเจ้ากระทำผิดอีกครั้ง พวกเจ้าจะถูกประหารชีวิตอย่างแน่นอน!”
“ฝ่าบาททรงพระปรีชาสามารถ!” หลินเป่ยฟานกล่าวเสียงดัง ข้าราชการคนอื่นๆ ก็ทำตามและตะโกนว่า “ฝ่าบาททรงพระปรีชาสามารถ!”
“ท่านหลิน เจ้าทำงานได้ดีมากในการค้นหาเรือน เราจะให้รางวัลเจ้า!”
จักรพรรดินียิ้มและพูดว่า “เจ้าต้องการอะไร บอกเรามาเถอะ!”
หลินเป่ยฟานก้มศีรษะลงด้วยความกลัว “มันเป็นหน้าที่ของข้าราชการเช่นข้าที่จะแบ่งปันความกังวลของฝ่าบาท! ตราบใดที่ข้าสามารถทำสิ่งต่างๆ เพื่อฝ่าบาท นั่นคือพรที่ยิ่งใหญ่ที่สุดของข้าแล้ว! ข้ารับใช้ที่อ่อนน้อมถ่อมตนของท่านผู้นี้ไม่กล้าที่จะขอรางวัลอื่นใดอีก!”
“ท่านหลิน!” ผิวเผินจักรพรรดินีแสร้งทำเป็นสะเทือนใจมาก แต่ในใจของนางกลับรู้สึกแค้นพอสมควร เจ้าสารเลวคนนี้แกล้งทำเป็นเก่งทีเดียว! ยามเจ้ายักยอกเงิน เหตุไฉนเจ้าถึงไม่คิดตัวข้าเลยกัน?
“เจ้าทำดี ควรต้องได้รับรางวัล! เช่นนั้นเอาเป็น...”
หลังจากครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง จักรพรรดินีก็กล่าวว่า “ตามการประชุม เนื่องจากเจ้าเป็นผู้ทำคะแนนสูงสุดในการสอบของจักรพรรดิ ราชสำนักจะจัดให้เจ้าเข้าสู่สถาบันฮั่นหลิน และทำหน้าที่เป็นบรรณาธิการของสถาบันฮั่นหลิน โดยมียศเป็นข้าราชการระดับหก! ยามนี้เราจะเลื่อนขั้นให้เจ้าครึ่งหนึ่งเป็นขุนนางระดับหกเต็มตัว!”
ในขณะนั้นเอง ข้าราชการทุกคนมองไปทางหลินเป่ยฟานด้วยความอิจฉาและริษยา นับตั้งแต่ตอนที่หลินเป่ยฟานกลายเป็นผู้ทำคะแนนสูงสุดในการสอบของจักรพรรดิ เวลาก็ผ่านไปเพียงสองวันเท่านั้น ในเวลาเพียงสองวัน เขาได้ค้นหาเรือนเพียงสองครั้งและได้รับการเลื่อนระดับครึ่งระดับทันที มันคือระดับที่จำเป็นต้องเลื่อนขึ้นโดยใช้เวลานานนับปีเชียวนะ!
ต้องบอกเลยว่าเขาได้รับ "ความโปรดปรานจากจักรพรรดินีอย่างมากมายมหาศาล"!
“ส่วนตำแหน่งอย่างเป็นทางการ …” จักรพรรดินีหัวเราะและพูดขึ้น
“สถาบันแห่งชาติกำลังต้องการผู้อำนวยการการศึกษาคนใหม่! ท่านหลินผู้ประสบความสำเร็จสามครั้งซ้อนในการสอบของจักรพรรดิย่อมมีการศึกษาสูงและมีคุณธรรม เขาเหมาะกับตำแหน่งนี้มาก ดังนั้นข้าจะแต่งตั้งเจ้าเป็นผู้อำนวยการการศึกษาของสถาบันแห่งชาติด้วย! ข้าหวังว่าท่านหลินจะถ่ายทอดความรู้ สอนพรสวรรค์ที่โดดเด่นให้กับประเทศและประชาชนมากขึ้นกว่านี้!”
ทุกคนมองไปยังหลินเป่ยฟานอีกครั้งด้วยความอิจฉาและริษยามากกว่าเดิม แม้ว่าผู้อำนวยการฝ่ายการศึกษาของสถาบันการศึกษาแห่งชาติจะเป็นเพียงข้าราชการระดับหก แต่ก็ถือได้ว่าเป็นตำแหน่งที่สูงมาก
สถาบันการศึกษาแห่งชาติเทียบเท่ากับมหาวิทยาลัยแห่งชาติ ผู้อำนวยการการศึกษาก็เป็นเหมือนรองประธานที่รับผิดชอบด้านการบริหารภายใต้ประธาน
ในอนาคต ใครก็ตามที่มาจากสถาบันแห่งชาติจะต้องแสดงความเคารพต่อหลินเป่ยฟานและเรียกเขาว่าท่านอาจารย์ด้วย
จักรพรรดินีดูจะสนใจเขามากจริงๆ! หลินเป่ยฟานก็ประหลาดใจมากเช่นกัน เขาไม่ได้คาดคิดเลยว่าจักรพรรดินีจะให้ตำแหน่งอย่างเป็นทางการที่ยอดเยี่ยมเช่นนี้แก่เขา! ถ้าอย่างนั้น เขาจะสามารถยักยอกเงินได้มากกว่านี้!
หลินเป่ยฟานจึงกล่าวออกมาอย่างเสียงดังว่า “ขอบคุณสำหรับความเมตตาอันยิ่งใหญ่ของฝ่าบาท!”
