นักรบพันธุ์ผสม บทที่ 165 - ข้อเสนอ
“พวกเราระบุตำแหน่งของพวกนั้นได้แล้วครับ!” เสียงของเด็กหนุ่มหน้าตาดีภายใต้ทรงผมเดรดล็อคกล่าวรายงานให้ฟิลลิดาได้รับรู้
“อืม? ดีมาก ส่งตำแหน่งมาให้ฉันได้เลย!” ฟิลลิดาเปิดหน้าต่างระบบของตัวเองขึ้น และรอให้หนุ่มเดรดล็อคโยนไฟล์ข้อมูลมาให้ ซึ่งมันใช้เวลาเพียงไม่ถึง 1 วินาทีเท่านั้น
และเธอรีบเปิดไฟล์ที่ถูกส่งเข้ามานั้นเพื่อตรวจสอบตำแหน่งที่แน่นอนทันที ฟิลลิดายิ้มออกมาเล็กน้อย ในที่สุดเธอก็จะได้ทดสอบความแข็งแกร่งใหม่ของตัวเองแล้ว มันต้องใช้เวลารอคอยอยู่นานทีเดียว
หลังจากที่พวกเขาประเมินแล้วว่ากำลังคนสู้ไม่ได้ และไม่มีหวังที่จะแย่งชิงกล่องใส่อุปกรณ์สีทองอีก เหล่านักเรียนที่มีรายชื่ออยู่ในอันดับของผู้แข็งแกร่งก็แยกย้ายกันไปตามหากล่องอุปกรณ์ระดับต่ำอื่น ๆ ที่ซ่อนอยู่ ก่อนจะพากันออกไปจากพื้นที่ปลอดภัยนี้อย่างรวดเร็ว ปล่อยให้ฟิลลิดาและคนในตระกูลของเธอใช้ที่นี่เป็นฐานที่มั่นสำหรับการแข่งขันครั้งนี้โดยไม่กล้าแย่งชิงด้วยเลย
แน่นอน! ฟิลลิดาไม่ได้ปล่อยให้พวกเขาหนีหายไปง่าย ๆ เลย เธอแอบส่งคนลอบติดตามไปอย่างลับ ๆ และเป็นตอนนี้เองที่ได้รับรายงานเกี่ยวกับตำแหน่งที่แน่นอนของพวกเขากลับมาแล้ว
ฟิลลิดายื่นมือออกไปหยิบหมวกที่วางอยู่บนโต๊ะด้านข้างมาสวมลงบนศีรษะตัวเองทันที หมวกที่ดูขนาดใหญ่และหลวมเกินไปบนศีรษะของเธอเริ่มส่งเสียง ‘คลิก’ ออกมา มันเริ่มปรับเปลี่ยนรูปร่างและลดขนาดตัวเองลงมาจนรัดแน่นเข้ากับศีรษะของฟิลลิดาอย่างสมบูรณ์ รูปลักษณ์ของมันยิ่งขับให้รูปร่างที่สวยงามของเธอยิ่งดูยั่วยวนมากขึ้นไปกว่าเดิมอีกไม่น้อยเลยทีเดียว
“เอวา! ฉันเพิ่งส่งพิกัดสถานที่เข้าไปในระบบ นำทางฉันไปที่นั่นที!” ฟิลลิดากล่าวออกมาด้วยน้ำเสียงที่ไม่ดังมากนัก
“ได้เลยฟิล! แต่ว่า! เธอจะฆ่าคนพวกนั้นเลยหรือเปล่า?” เสียง AI ของเธอถามกลับออกมา
นั่นทำให้ฟิลลิดาหัวเราะออกมาเบา ๆ “ไม่ใช่ว่าเธอเลียนแบบนิสัยของฉันไปหรอกหรือ? ทำไมเรื่องแค่นี้ถึงคิดไม่ออกล่ะ?”
แล้วเธอก็เลิกให้ความสนใจ AI ของตัวเอง และหันไปมองที่กลุ่มนักเรียนที่รวมกันอยู่ที่ด้านข้าง “เอาล่ะ! ได้เวลาที่ฉันจะออกไปล่าแล้ว ธุระของที่นี่คงต้องทิ้งเอาไว้ให้พวกนายจัดการ พยายามอย่าทำให้เกิดเรื่องอะไรแย่ ๆ ขึ้นมาละ!” สายตาของฟิลลิดาจ้องไปที่โบรแกนเป็นพิเศษ
ซึ่งเขาก็ส่งสายตาที่เย็นชากลับมาอย่างไม่เกรงกลัว แต่นอกจากเสียงคำรามเบา ๆ โบรแกนไม่ได้กล่าวอะไรออกมาอีกแม้แต่คำเดียว
ฟิลลิดาดึงสายตาของตัวเองกลับอย่างไม่ยี่หระ เธอพาตัวเองออกมายืนอยู่หน้าประตูทางเข้าของตัวอาคาร กวาดสายตามองไปรอบ ๆ พื้นที่ปลอดภัย ตอนนี้มันดูสงบเงียบอย่างน่าประหลาด จำนวนของนักเรียนที่เหลืออยู่ที่นี่มีไม่มากนัก แต่มันเป็นเรื่องที่เข้าใจได้ ไม่ใช่ว่านักเรียนรีบหนีออกไปจากที่นี่กันทั้งหมด พวกเขาพากันออกไป ‘ล่า’ ต่างหาก สัตว์ร้ายและสิ่งมีชีวิตกลายพันธุ์ไม่สามารถเข้ามาที่นี่ได้ นักเรียนทุกคนต้องออกไปตามล่าสังหารพวกมัน หากพวกเขาต้องการที่จะได้คะแนนเพื่อนำกลับไปแลกเปลี่ยนเป็นของรางวัลหลังจากกิจกรรมครั้งนี้เสร็จสิ้นลง
“เอวา พลังงานของชุดรบมีอยู่กี่เปอร์เซ็นต์แล้ว?” ฟิลลิดากล่าวถามออกมาลอย ๆ ไม่แน่ใจว่าหน้าจอของเธอไม่มีเกจวัดพลังงานแสดงให้เห็น หรือว่าเป็นอาการขี้เกียจเท่านั้น
“ชุดรบ ‘Dreadskull ED-12’ มีระดับพลังงานอยู่ 92 เปอร์เซ็นต์ และพลังงานจะถูกชาร์จเต็มในอีก 1 ชั่วโมง 29 นาที 55 วินาที” เสียง AI ของเธอตอบกลับออกมาอย่างละเอียด
“เฮ้อ! นี่มันช้ามากเลยแฮะ”
ด้วยการกระทืบเท้าลงที่พื้นดินอย่างแรง ร่างของเธอก็พุ่งลอยขึ้นไปกลางอากาศ และหลังจากขยับตัวไปบนหลังคาของอาคารต่าง ๆ อีก 2-3 ครั้ง ฟิลลิดาก็สามารถข้ามกำแพงสูงของพื้นที่ปลอดภัยออกมาด้านนอกได้แล้ว
และเธอเลือกที่จะทิ้งตัวลงยืนอยู่ที่ข้างกำแพง ก่อนที่จะขยับตัวไปมาด้วยท่าทางที่หลากหลาย ราวกับว่ากำลังพยายามปรับตัวให้เข้ากับชุดรบที่สวมใส่อยู่ให้ได้มากที่สุด
เมื่อทุกอย่างดูจะเป็นไปได้ด้วยดี ฟิลลิดาเริ่มส่งพลังงานส่วนใหญ่ลงไปที่ร่างกายท่อนล่างของตัวเอง กล้ามเนื้อขาของเธอเริ่มสั่นไหวและเกร็งแน่นขึ้นเป็นพิเศษ เหมือนดังที่เคยกล่าวไว้ก่อนหน้านี้ สไปรเยอร์ทุกคนสามารถควบคุมกล้ามเนื้อแต่ละส่วนของตัวเองได้ แม้ว่ามันจะไม่สมบูรณ์แบบเหมือนกับเดวิดก็ตาม และเมื่อชุดรบถูกเชื่อมโยงเข้ากับผู้ใช้แล้ว มันจะตั้งค่าการตอบสนองของตัวเองให้เข้ากับลักษณะการสั่นไหวกล้ามเนื้อของผู้ใช้แต่ละคนเป็นอย่างดี ทำให้การเสริมพลังให้กับผู้ใช้นั้นมีประสิทธิภาพเต็มที่ ไม่ว่าจะเป็นการใช้ทักษะการเสริมสร้างร่างกาย หรือทักษะการต่อสู้แบบไหนก็ตาม
และแน่นอนว่ามันช่วยเสริมการเคลื่อนไหวของทักษะผีเสื้อสะบัดปีกได้ ร่างของฟิลลิดาลอยละล่องไปตามลมอย่างไหลลื่น มันทั้งสวยงามและรวดเร็ว!
…………
สีหน้าของลู่ฟงนั้นไร้ความรู้สึก แม้ว่าเขากำลังจะใช้เข็มขนาดเท่ากับแขนเด็กทารกฉีดเซรั่มเข้าสู่ร่างกายของตัวเองก็ตาม นิ้วของเขากดลงอย่างสม่ำเสมอและมั่นคง เซรั่มค่อย ๆ ถูกส่งเข้าสู่ร่างกายอย่างช้า ๆ
ในที่สุดลู่ฟงก็สูดลมหายใจเข้าปอดอย่างเต็มที่ เปลือกตาของเขาปิดลง ใบหน้าเงยขึ้นมาเล็กน้อย พยายามควบคุมลมหายใจของตัวเองให้คงที่ และซึมซับความรู้สึกของพลังงานที่เริ่มแผ่กระจายออกไปทั่วร่างกายอย่างรวดเร็ว อาการบาดเจ็บของเขาได้รับการเยียวยาในพริบตา บาดแผลภายนอกเริ่มสมานตัวจนสามารถสังเกตได้ด้วยตาเปล่าเลยด้วยซ้ำ นี่ทำให้จานีนกับเพื่อนนักเรียนคนอื่นที่ยืนรายล้อมอยู่พยักหน้าอย่างชื่นชม
“ประสิทธิภาพสมกับชื่อของมันจริง ๆ ‘เซรั่มฟื้นฟูฉุกเฉิน’ มันฟื้นฟูร่างกายได้เร็วมาก!” เสียงพูดอย่างตื่นเต้นดังออกมาให้ได้ยิน
และนั่นทำให้คนที่เหลือทั้งหมดพยักหน้าเห็นด้วย แต่ยังไม่มีใครกล้ากล่าวอะไรออกมารบกวนลู่ฟงอีก
หลังจากนั้นอีกไม่กี่นาที ลู่ฟงก็ลืมตาขึ้นมาในที่สุด ใบหน้าที่ไร้ความรู้สึกหันมามองดูเด็กหนุ่มคนหนึ่งที่กำลังกอดอกจ้องเขาอยู่อย่างไม่วางตา
“นายต้องการอะไรเป็นสิ่งแลกเปลี่ยนกับเซรั่มหลอดนี้?” เสียงที่เอ่ยขึ้นมานั้นราบเรียบ คำถามนั้นพุ่งตรงประเด็นทันที ลู่ฟงไม่มีความคิดที่จะทำให้เรื่องนี้ยืดยาวออกไปโดยไม่มีเหตุผล
“ทำไมถึงได้รีบร้อนอย่างนั้นล่ะ? นายพักผ่อนอีกหน่อยก่อนก็ได้ ตัวยาเพิ่งกระจายตัวออกไปทั่วร่างกายของนายเท่านั้น มันยังไม่แสดงประสิทธิภาพออกมาอย่างเต็มที่นักหรอก รออีกสักครู่คอยคุยกันก็ได้” ชายคนนั้นกล่าวตอบกลับมา มือที่กอดอกเอาไว้เริ่มคลายออกแล้ว น้ำเสียงของเขาดูไม่เร่งรีบเลย
“เลิกพูดไร้สาระเถอะ! บอกมาว่านายต้องการอะไรเป็นการตอบแทน!” ลู่ฟงถามย้ำออกมาอีกครั้ง เสียงของเขาเริ่มเข้มขึ้นเล็กน้อย
“ก็ได้ ๆ มันก็เหมือนกับที่คนของนายเพิ่งพูดออกมาเมื่อสักครู่นี้นั่นแหละ ประสิทธิภาพของมันสมกับชื่อ! แน่นอนว่าราคาของมันก็สูงสมชื่อด้วยเช่นกัน เอาเป็นว่าฉันคิดราคา 10,000 คะแนนจีโนก็แล้วกัน” รอยยิ้มของเด็กหนุ่มคนนั้นแฝงความเจ้าเล่ห์เล็กน้อย
ลู่งฟงยังจ้องหน้าเขาอยู่ด้วยสีหน้าที่เรียบเฉย เหลือบไปมองเจ้าของเสียงที่เอ่ยชื่อเซรั่มหลอดนี้ออกมาก่อนหน้านั้นเล็กน้อย ก่อนที่จะหันกลับมาเจรจาต่อ “นายน่าจะตรงไปตรงมามากกว่านี้หน่อยนะ อยากได้อะไรก็รีบพูดออกมา ไม่ต้องอ้อมค้อม!”
ไม่ใช่เพราะ 10,000 คะแนนจีโนที่เด็กหนุ่มคนนั้นเรียกร้องออกมาเป็นราคาที่สูงเกินไป มันเป็นราคาที่เหมาะสมและยุติธรรมเป็นอย่างมากแล้ว แต่ลู่ฟงรู้ดีว่าคะแนนจีโนไม่ใช่สิ่งที่คนอย่าง ‘อิสมาเอล’ ต้องการแน่ เจ้าหมอที่ต้องมีแผนอะไรอย่างอื่นอีก
“ฮ่าฮ่า! ได้ ๆ ๆ ฉันจะพูดออกตรง ๆ กับนายก็แล้วกัน จากเรื่องที่เกิดขึ้นในตอนนี้ จะกล่าวว่าฉันเพิ่งเป็นคนที่ช่วยชีวิตนายเอาไว้ก็ไม่ผิดนัก” อิสมาเอลหัวเราะออกมา
แล้วสีหน้าของเขาเปลี่ยนเป็นเคร่งเครียดจริงจังอย่างรวดเร็ว “ฟิลลิดาไม่มีทางที่จะปล่อยให้พวกนายรอดไปง่าย ๆ แน่ และด้วยพลังของชุดรบที่เธอครอบครองอยู่ การจัดการกับพวกนายไม่ใช่เรื่องยากอะไรนักเลย ถ้าให้พูดตามตรง เธอน่าจะตะลุยล่าสังหารได้หมดทั้งพื้นที่ที่ใช้ในการแข่งขันครั้งนี้เลยด้วยซ้ำ”
“อย่างนั้นหรือ? แล้วนายมีข้อเสนออะไรกันแน่ล่ะ?” ลู่ฟงขัดออกมา
“ฉันจะช่วยถ่วงเวลาเธอให้ 30 นาที ถ้าข้อมูลที่ฉันได้รับมาไม่ผิด ชุดรบของเธอน่าจะเป็นชุดรบระดับต่ำเท่านั้น มันไม่น่าจะใช้งานได้เกิน 1 ชั่วโมงแน่” อิสมาเอลกล่าวออกมาในที่สุด
“ไม่จำเป็น! ฉันไม่ต้องการความช่วยเหลือจากนายเกี่ยวกับเรื่องนั้น บอกมาว่าอยากได้อะไรแลกเปลี่ยนกับเซรั่มหลอดนั้น ส่วนเรื่องของฟิลลิดา ฉันคิดว่าสามารถจัดการได้ด้วยตัวเอง” ลู่ฟงขัดออกมาอีกครั้ง เขาปฏิเสธโดยไม่เสียงเวลาคิดเลยแม้แต่น้อย
นั่นทำให้อิสมาเอลอึ้งไปอย่างเห็นได้ชัด เขาไม่คิดว่าลู่ฟงจะปฏิเสธออกมาอย่ารวดเร็วอย่างนี้ แม้แต่จานีนกับผู้ติดตามของลู่ฟง ก็รู้สึกประหลาดใจกับการตัดสินใจในครั้งนี้ไม่น้อยเช่นกัน
และเป็นจานีนที่รีบขยับเข้าไปใกล้ กระซิบถามออกมาเบา ๆ “พี่ใหญ่! ทำไมถึงได้ปฏิเสธล่ะ?”
“ความโลภของมนุษย์มันไม่มีที่สิ้นสุดหรอก ถ้าพี่ติดหนี้เขาครั้งเดียว มันก็ไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไร แต่ถ้าเป็นการติดหนี้ถึง 2 ครั้ง มันก็จะแตกต่างกันอย่างสิ้นเชิงแล้ว พี่มีหลักการที่ต้องยึดถือเอาไว้อยู่เหมือนกัน” เสียงที่ลู่ฟงใช้อธิบายนั้นเย็นชาเล็กน้อย
“นายน่าจะพิจารณาข้อเสนอของฉันให้ดีหน่อยนะ ถ้าฉันพัวพันกับเธอไว้ 30 นาที มันน่าจะทำให้งานของนายกับเพื่อน ๆ ง่ายขึ้นอีกเยอะ บางทีอาจจะสามารถกำจัดเธอไปได้เลยด้วยซ้ำนะ” อิสมาเอลพยายามโน้มน้าวอีกครั้ง แต่ดูเหมือนว่าลู่ฟงจะไม่เปลี่ยนแปลงสิ่งที่ตัวเองตัดสินใจไปแล้วเลย
นั่นทำให้สีหน้าของอิสมาเอลเริ่มเปลี่ยนเป็นดูไม่ได้ขึ้นมาแล้ว สายตาของเขาจ้องอยู่ที่ลู่ฟงอย่างเขม็ง บรรยากาศรอบ ๆ กลายเป็นตึงเครียดจากกลิ่นอายที่ทั้งเขาและลู่ฟงปลดปล่อยออกมา และนักเรียนคนอื่น ๆ ก็เริ่มขยับตัวอย่างเตรียมพร้อมแล้ว
หลังจากคำรามออกมาอย่างหงุดหงิด อิสมาเอลเลือกที่จะหันหลังกลับ เขากระโดดหายเข้าไปในป่าลึกทันที!