บทที่ 28: สวนกลับ
ติดตามเป็นกำลังใจให้ผู้แปลได้ที่แฟนเพจ:BamแปลNiyay
บทที่ 28: สวนกลับ
“คิดเหรอว่าการหลบสายตาของฉันจะกำจัดผลของมันได้?”
หลังจากเห็นไรอันกระโดดไปด้านหลังเคาน์เตอร์ ใบหน้าของคิลเกรฟก็ค่อยๆ ผ่อนคลาย
เมื่อก้าวไปทางเคาน์เตอร์ ปากกระบอกปืนสีดำที่ต้อนรับเขาก็หยุดรอยยิ้มบนใบหน้าของคิลเกรฟไว้
อย่างไรก็ตาม ในไม่ช้าเขาก็สังเกตเห็นนิ้วที่แข็งทื่อบนด้ามปืนของไรอันและรอยยิ้มที่แข็งทื่อที่มุมปากของเขาก็โค้งขึ้นอีกครั้ง "ดูเหมือนว่าฉันจะชนะแล้ว"
"ยืนขึ้น"
เมื่อได้รับคำสั่งจากคิลเกรฟ ไรอันที่ซ่อนตัวอยู่หลังเคาน์เตอร์ก็ก้าวไปข้างหน้า
สายตาของคิลเกรฟเปลี่ยนจากปากกระบอกปืนไปยังสีหน้ามึนงงของไรอัน "น่าเสียดายที่นายเกือบจะทำได้แล้ว หากนายเคลื่อนไหวเร็วกว่านี้ นี่อาจไม่ใช่จบดังเช่นตอนนี้ ดูเหมือนว่าโชคจะเข้าข้างฉัน..."
"ฉันไม่คิดอย่างนั้นหรอกนะ"
“อะไรกัน?!”
เสียงที่ดังขึ้นในร้านขายของเก่าทำให้สีหน้าที่มั่นใจของคิลเกรฟเปลี่ยนไป เมื่อเขาเงยหน้าขึ้น ก็เห็นไรอันที่เขาคิดว่าอยู่ภายใต้การควบคุมของเขากระตุกมุมปากของเขาด้วยรอยยิ้มที่แข็งกระด้าง
"หันหลังกลับไป!"
เมื่อเห็นเช่นนี้ ดวงตาของคิลเกรฟเบิกกว้างโดยไม่รู้ตัวและเขาแทบจะตะโกนออกมาโดยไม่ต้องคิดเลย
ตามคำสั่งของคิลเกรฟ ไรอันที่หันหน้าไปทางเขาก็ตัวแข็งทื่อและหันร่างของเขาไปด้านข้าง ในวินาทีต่อมา เสียงปืนก็ดังขึ้นในพื้นที่แคบๆ ของร้านขายของเก่า
เมื่อลืมตาขึ้น คิลเกรฟก็มองลงไปที่ร่างที่ยังสมบูรณ์ของเขาและร่างที่เปลี่ยนไปของไรอันที่อยู่ตรงข้ามห้อง เขาหัวเราะออกมาอย่างบ้าคลั่ง "ฮ่าๆ สุดท้ายฉันก็ยังชนะอยู่ดี..."
"แก...แน่ใจเหรอ?"
ภายใต้อิทธิพลของความสามารถของคิลเกรฟ ไรอันสูญเสียการควบคุมร่างกายของเขาอย่างสมบูรณ์ อย่างไรก็ตาม ภายใต้การควบคุมของสมองที่มีสติของเขา เขายังคงตอบคำถามด้วยความยากลำบาก
“อย่าคิดจะเล่นเกมเลย ไม่มีทางหรอกที่จะเอาชนะฉันได้!”
การกระทำซ้ำๆ ของไรอันส่งผลกระทบอย่างมากต่อจิตใจของคิลเกรฟอย่างเห็นได้ชัด มันทำให้เขาอยากจะฆ่าภัยคุกคามนี้ ให้มันตกลงไปสู่ความสิ้นหวัง
เขากำลังจะยกมือสั่งไรอันให้ยิงตัวเอง
ทันใดนั้นความรู้สึกที่รุนแรงของวิกฤตจากด้านหลังทำให้คิลเกรฟมองย้อนกลับไปและสิ่งต่อไปที่เขาเห็นคือ กระสุนที่ไรอันเพิ่งยิงพลาดกำลังบินไปรอบๆ โค้งพุ่งเข้าหาเขาอย่างน่าอัศจรรย์
คราวนี้คิลเกรฟไม่ได้โชคดีขนาดนั้น เขาทำได้เพียงมองดูขณะที่กระสุนเจาะร่างของเขา
[คะแนนชื่อเสียงจากคิลเกรฟ +135]
...
ปัง ปัง--
“นี่! คุณเป็นอะไรหรือเปล่า?!”
แม้จะถูกคิลเกรฟควบคุม แต่แจ็คและคนธรรมดาทั่วไปก็ไม่ได้เป็นคู่มือของเจสซิก้าเลย
หลังจากจัดการคนพวกนั้นได้เรียบร้อยแล้ว เจสซิก้าก็รู้สึกกังวลเรื่องเจ้าของร้านขายของเก่า แม้ว่าเรื่องราวในอดีตจะทำให้เธอพบเจอกันฝันร้าย แต่เจสซิก้าก็ยังเป็นคนดีมากอยู่ดี
ถ้าไม่ใช่เพราะเพอร์เพิลแมน ตอนนี้เธออาจจะยังคงเป็นซูเปอร์ฮีโร่อยู่ แทนที่จะเป็นนักสืบเอกชนที่ติดเหล้าและมีปัญหาเรื่องความรุนแรงเพราะย่านเฮลคิทเช่น
เมื่อเจสซิก้าเปิดประตูร้านขายของเก่า เธอก็เห็นร้านขายของเก่าเละเทะมาก แถมไรอันที่ไร้สีหน้าก็กำลังถือปืนอยู่ในมือ
เมื่อมองไปยังเลือดสีม่วงบนพื้น ไรอันก็เหลือบมองไปที่ประตูไม้ที่เจสสิก้ากระแทกและรู้สึกหงุดหงิดโดยไม่รู้ตัว "ผมดูเหมือนเป็นอะไรหรือเปล่าล่ะ?"
แม้ว่าจะต้องเผชิญหน้ากับซูเปอร์ฮีโร่หรือวายร้ายหลายครั้ง ไม่ว่าจะแข็งแกร่งหรืออ่อนแอ แต่การเผชิญหน้าระหว่างไรอันและเพอร์เพิลแมนก็เป็นอันตรายมากที่สุดอย่างไม่ต้องสงสัยนับตั้งแต่ที่เขาได้มาเยือนโลกใบนี้ ถ้าไม่ใช่เพราะความสามารถของ [เวสลีย์ กิบสัน] ในการต้านทานความสามารถของเพอร์เพิลแมนและความสามารถ [กระสุนโค้ง] สิ่งที่เจสซิก้าจะเห็นคงเป็นศพของไรอันที่กองอยู่กับพื้น
“คุณพบเขาแล้วเหรอ?”
สีหน้าของเจสซิก้าพลันเปลี่ยนกลายเป็นหนักอึ้งกับคำตอบของไรอัน แม้ว่าในใจของเธอจะรู้ได้อย่างชัดเจนว่าผู้ที่ทำเรื่องทั้งหมดนี้ไม่มีใครอื่นนอกจากเพอร์เพิลแมน แต่เจสซิก้าก็ยังคงมีความหวังแบบผิดๆ อยู่โดยหวังในใจว่าทั้งหมดจะไม่ใช่ความจริง
อย่างไรก็ตาม คำตอบต่อไปของไรอันได้ดับความหวังทั้งหมดของเธอไป
“ถ้าคุณหมายถึงผู้ชายในชุดสูทสีม่วง ใช่ ฉันได้พบเขาแล้ว เลือดบนพื้นเป็นข้อพิสูจน์ได้”
เจสซิก้ามองไปที่เลือดสีม่วงตรงหน้าและเงียบไปครู่หนึ่ง ก่อนจะถามด้วยน้ำเสียงแหบแห้งว่า "คุณ...ทำร้ายเขาได้ยังไง? ฉันหมายถึง...ด้วยพลังของเขา ไม่มีทางที่จะ..."
[คะแนนชื่อเสียงจากเจสซิก้า โจนส์ +85]
แม้จะเห็นหลักฐานแล้ว เจสซิก้าก็ยังไม่อยากเชื่อ เธอรู้ถึงความสามารถของคิลเกรฟในการควบคุมทุกคนที่เขาเห็นและให้ทำตามคำสั่งของเขา 100% ตามต้องการ ไม่มีทางเลยที่ใครจะสามารถทำร้ายเขาได้
“คุณรู้งั้นเหรอว่าเขาคือใคร?”
แม้ว่าจะไม่มีคำอธิบายของเจสซิก้า แต่ไรอันก็รู้แล้วว่าเป็นเพอร์เพิลแมนที่โจมตีเขา ทว่าเพื่อที่จะเล่นบทบาทของตัวเขาเอง เขาจึงแสร้งทำเป็นว่าเขาไม่รู้และถามออกไป "งั้นบอกผมทีว่าใครคือคนอันตรายที่จู่ๆ ก็เข้ามาโจมตีผม"
"..."
ท่ามกลางคำถามของไรอัน เจสซิก้าเงียบไปครู่หนึ่งก่อนจะตอบกลับด้วยใบหน้าเรียบเฉยและเย็นชา "เขาชื่อคิลเกรฟหรือคุณจะเรียกเขาว่าเพอร์เพิลแมนก็ได้..."
หลังจากหลบหนีจากการควบคุม เจสซิก้าพยายามหลบหนีจากความเสียหายที่เพอร์เพิลแมนทำกับเธอ ทำให้ความทรงจำของเธอสับสนอยู่ตลอดเวลาด้วยแอลกอฮอล์ ในตอนนั้นเอง เมื่อต้องเผชิญกับคำถามทื่อๆ เธอจึงจำเป็นต้องเปิดเผยความทรงจำที่เต็มไปด้วยเลือดของเธอ
“...สรุปคือเขาเป็นเพียงตัวตนที่อันตรายและน่าสะพรึงกลัวมาก”
เมื่ออธิบายรายละเอียดของคิลเกรฟเสร็จแล้ว เจสซิก้าก็ถอนหายใจด้วยความโล่งอกโดยไม่รู้ตัว เธอปิดตาเพื่อระงับอารมณ์ที่แปรปรวนภายในตัวเธอ ก่อนที่เธอจะมองไปยังไรอันอีกครั้งและถามว่า "ถ้าอย่างนั้นคุณเจ้าของร้าน ฉันได้บอกคุณทุกอย่างที่ฉันรู้แล้ว ได้โปรดบอกฉันด้วยว่าคุณสามารถออกจากการควบคุมของคิลเกรฟและจัดการเขาได้ยังไง?"
เจสสิก้าไม่คิดเลยว่าคนธรรมดาจะทำร้ายเพอร์เพิลแมนที่มีพลังควบคุมจิตใจที่น่าสะพรึงกลัวได้ ดังนั้นไรอัน ซึ่งเป็นเพียงเจ้าของร้านขายของเก่านี้จะต้องมีความลับอื่นๆ อยู่แน่
“คุณเคยได้ยินเกี่ยวกับภราดรของนักฆ่าหรือเปล่า?”
เมื่อได้ยินคำถามของเจสซิก้า ไรอันก็ยกมุมปากขึ้นและถามออกไปโดยไม่รู้ตัว
[คะแนนชื่อเสียงจากเจสซิก้า โจนส์ +25]
....
