บทที่ 65 - โครงเรื่องเริ่มต้นและเรื่องราวที่แตกต่าง
ติดตามเป็นกำลังใจให้ผู้แปลได้ที่แฟนเพจ:BamแปลNiyay
บทที่ 65 - โครงเรื่องเริ่มต้นและเรื่องราวที่แตกต่าง
ปี 749 วันที่ 1 กันยาย
ณ โลก ภูเขาเปาซู
นี่เป็นภูมิภาคอันเงียบสงบ ล้อมรอบด้วยภูเขาสูงตระหง่านและตั้งอยู่ในพื้นที่ห่างไกล ซึ่งไม่ค่อยมีคนมาเยี่ยมเยือน
อย่างไรก็ตาม ในวันนี้กลับมีเสียงดังก้องของยานพาหนะดังขึ้นในภูเขา
รถวิบากกำลังวิ่งด้วยความเร็วสูงผ่านภูเขาไป
เด็กสาวคนหนึ่งได้นั่งอยู่บนที่นั่งคนขับ ขับรถไปพร้อมกับมองไปยังเรดาร์ลูกแก้วมังกรในมือของนางด้วย
“มีลูกแก้วสี่ดาวอยู่ข้างหน้า เหอะ ผู้เฒ่าเต่าช่างไร้ประโยชน์เสียจริง ไม่รู้แม้แต่วิชาบิน ถ้าข้าบินได้ล่ะก็ ข้าคงไม่ต้องเหนื่อยขนาดนี้! จนถึงตอนนี้ ข้าเก็บมาได้เพียงแค่สองลูกเท่านั้นเอง!”
เด็กสาวเริ่มบ่นออกมา แต่เธอก็เริ่มตกสู่ในห้วงภวังค์อีกครั้ง
“อืม ถ้าข้าเรียกเชนรอนออกมา ข้าควรขอพรอะไรดีนะ? ข้าควรถามเกี่ยวกับที่อยู่ของพี่หลินเฉินหรือเปล่า?”
“ไม่สิ พี่ไทต์บอกว่าพี่หลินเฉินไปที่ที่ห่างไกล และจะกลับมาอีกแน่นอนสักวันหนึ่ง ข้าคงไม่อาจทำให้พรที่ขอเสียเปล่าได้”
“เช่นนั้นข้าควรจะขอให้พี่หลินเฉินตกหลุมรักข้าดีกว่า! อืม นี่แหละ!”
เด็กสาวคนนี้ไม่ใช่ใครอื่นนอกจากบูลม่าที่โตขึ้นแล้ว!
ในชั่วพริบตาหกปีผ่านไป เด็กสาวตัวจิ๋วก็กลายเป็นเด็กสาววัยแรกรุ่น
เช่นเดียวกับในงานต้นฉบับ บูลม่าในโลกนี้ได้เริ่มออกเดินทางเพื่อค้นหาลูกแก้วมังกร
ในความเป็นจริง ความปรารถนาของบูลม่าในการรวบรวมลูกแก้วมังกรมีขึ้นมาตั้งแต่หลายปีก่อนแล้ว
ตั้งแต่ได้รู้ว่ามีสิ่งมหัศจรรย์เช่นลูกแก้วมังกรในโลก บูลม่าก็เพ้อฝันที่จะได้รับความรักจากหลินเฉิน จึงเริ่มสะสมลูกแก้วมังกร
ดังนั้นบูลม่าจึงรวบรวมเรื่องราวเกี่ยวกับลูกแก้วมังกรจากทุกที่ บวกกับการได้ยินจากหลินเฉินและที่เคยพูดคุยกันในอดีต นางก็ได้รู้ว่าด้วยการรวบรวมลูกแก้วมังกรเจ็ดลูกจะสามารถเรียกเทพเจ้ามังกรเชนรอนเพื่อเติมเต็มความปรารถนาของนางได้
ด้วยเหตุนี้บูลม่าจึงเคยมีความคิดที่จะโกงด้วยการเอาลูกแก้วมังกรของผู้เฒ่าเต่าเพื่อทำการวิจัย และสร้างอุปกรณ์ที่สามารถค้นหาลูกแก้วมังกรได้
อย่างไรก็ตาม ก่อนที่บูลม่าจะได้ลงมือ ลูกแก้วมังกรของผู้เฒ่าเต่ากลับหายไปโดยไม่คาดคิด หากไม่มีลูกแก้วมังกร บูลม่าก็ไม่สามารถค้นคว้าสร้างเรดาร์ลูกแก้วมังกรได้
จนกระทั่งวันหนึ่ง ในหกปีต่อมา บูลม่าบังเอิญพบลูกบอลมังกรในโกดังของบ้านนาง จากนั้นนางก็สามารถทำเรดาร์ลูกแก้วมังกรและเริ่มเดินทางเพื่อค้นหาลูกแก้วมังกร
เมื่อบูลม่ากำลังคิดในใจ จู่ๆ ปลาตัวใหญ่ก็ปรากฏขึ้นบนเส้นทางของภูเขา เบื้องหน้ารถ!
จะมีปลาอยู่บนถนนของภูเขาได้ยังไงกัน?
ก่อนที่บูลม่าจะได้ทันทำอะไร นางก็เห็นว่ามันเป็นเด็กวัยรุ่นที่เดินโดยมีปลาตัวใหญ่อยู่บนหลังของเขา
"อ่า! แย่แล้ว!"
เมื่อเห็นว่ารถกำลังจะชนเขา บูลม่าก็รีบกระแทกเบรกทันที
ด้วยการเบรคเต็มแรง รถจึงหยุดก่อนที่จะชนเด็กตรงหน้า
ส่วนเด็กตรงหน้ากลับไม่รู้สึกกลัวเลย เขากระโดดขึ้นมาและนำไม้จากด้านหลังออกมาจิ้ม
“เจ้าสัตว์ประหลาด เจ้ามาที่นี่เพื่อแย่งอาหารของข้าหรือ? ดูสิว่าข้าแข็งแกร่งแค่ไหน!”
โกคูกำลังจะทุบรถ แต่ทันใดนั้นบูลม่าก็กระโดดลงจากรถ
“นี่! เจ้าโง่เอ้ย นั่นมันรถของข้านะ! กำลังคิดจะทำอะไรอยู่เนี่ย?”
"อะไรกัน? มีสัตว์ประหลาดซ่อนอยู่ในท้องของสัตว์ประหลาดด้วยหรือ?”
นี่เป็นครั้งแรกที่บูลม่าถูกเรียกว่าสัตว์ประหลาด แก้มของนางถึงกับป่อง
“เจ้าเด็กเหลือขอ กล้าดียังไงถึงเรียกข้าว่าสัตว์ประหลาด!”
บูลม่าหยิบเครื่องวัดพลังออกมาพร้อมกับเหลือบมองไปที่เด็กหนุ่มตรงหน้า: “เหอะ! ระดับพลังของเจ้ามีเพียงแค่ 10! เดี๋ยวข้าจะสอนบทเรียนให้เอง!”
ปัจจุบันบูลม่าได้รับการฝึกฝนจากผู้เฒ่าเต่าเป็นเวลาหลายปี แม้ว่าความสามารถด้านศิลปะการต่อสู้ของบูลม่าจะธรรมดา แต่นางก็ได้รับการสอนจากยอดฝีมือที่มีชื่อเสียง นางจึงมีความแข็งแกร่งเหนือกว่าคนทั่วไป ระดับพลังของนางถึง 20 แล้ว
เมื่อโยนเครื่องวัดพลังกลับเข้าไปในกระเป๋า บูลม่าก็ทิ้งกระเป๋าเป้สะพายหลังของนางและรีบวิ่งไปหาเด็กหนุ่ม ก่อนที่จะต่อยเขา
“ได้เลย ถ้าเจ้าอยากสู้ก็เข้ามา! ข้าจะจัดการเจ้าเอง!”
เมื่อเห็นเช่นนี้ เด็กหนุ่มก็ยกไม้เท้าขึ้นและเผชิญหน้ากับบูลม่า
ทว่า... ปัง ปัง ปัง!
ช่วงเวลาต่อมา เด็กชายได้ถูกบูลม่าทุบตีและนอนอยู่บนพื้นโดยมีก้นยื่นออกมา
“โอ๊ย สัตว์ประหลาดตัวนี้ทรงพลังยิ่ง ท่านปู่ข้าขอโทษ ข้าแพ้แล้ว!”
เมื่อเห็นว่าเด็กหนุ่มไม่มีแรงที่จะสู้กลับ บูลม่าก็ปรบมือและเตรียมที่จะจากไปด้วยความพึงพอใจ
แต่ในขณะนั้นเอง นางสังเกตเห็นบางอย่างที่ดูเหมือนกับหางลิงบนหลังของเด็กชาย
"หา? เจ้ามีหางเหรอ? เจ้าเป็นชาวไซย่าด้วยหรือ?”
“ชาวไซย่า?” เด็กชายลุกขึ้นนั่งด้วยความยากลำบาก: “ข้าไม่ใช่ไซย่า ข้าคือโกคู!”
"เจ้าโง่นี้! ข้าไม่ได้พูดชื่อเจ้า! ข้าหมายถึงเผ่าพันธุ์ของเจ้าต่างหาก!”
"เผ่าพันธุ์? เผ่าพันธุ์คืออะไร? ข้ากินได้หรือเปล่า?”
บูลม่าได้แต่กลอกตา: “ข้าถามเจ้าว่าหางของเจ้าเป็นของจริงหรือ?”
“แน่นอนอยู่แล้ว!” โงกุนยกก้นขึ้นและส่ายหางต่อหน้าบูลม่า
เมื่อเห็นสิ่งนี้ บูลม่าก็ยืนยันว่าเด็กที่อยู่ตรงหน้านางเป็นชาวไซย่าจริงๆ เช่นเดียวกับหลินเฉิน
แม้ว่านางจะไม่เข้าใจว่าทำไมเด็กชาวไซย่าถึงปรากฏตัวที่นี่ แต่ทันใดนั้นบูลม่าก็ใจดีกับโกคูมากขึ้น
“ในเมื่อเจ้าเป็นชาวไซย่า ข้าจะยกโทษให้เจ้าแล้วกัน คราวหน้าถ้าเจอผู้หญิง ก็ต้องสุภาพด้วยนะเข้าใจไหม!”
"อา? เจ้าเป็นเด็กผู้หญิงหรือ?”
"ใช่แล้ว"
“เด็กผู้หญิงมีพลังมากขนาดนี้เลยเหรอ?”
บุลม่าชะงักไปครู่หนึ่งพลางครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง พร้อมกับพูดว่า “ข้าพิเศษ”
หลังจากพูดเช่นนั้น บูลม่าก็ขึ้นรถและเดินทางต่อไปในทิศทางของลูกแก้วมังกร
โกคูมองดูบูลม่าจากไป ดวงตาของเขากะพริบปริบๆ และพูดออกมาด้วยความตื่นเต้นเล็กน้อย: “เด็กผู้หญิงคนนั้นทรงพลังมากจริงๆ ท่านปู่พูดถูก มียอดฝีมือมากมายอยู่บนโลกใบนี้!”
หลังจากรู้สึกตื่นเต้นไป โกคูก็ตัวแข็งทื่อเมื่อเห็นว่ารถกำลังไปไหน เขารีบกระโดดตามไปและคิดว่า “ทำไมถึงดูเหมือนว่านางกำลังมุ่งหน้าไปทางบ้านของข้ากัน?”
โกคูไล่ตามนางไปด้วยความสับสนและเมื่อเขากลับถึงบ้าน เขาก็บังเอิญเห็นบูลม่าเดินออกมาอย่างมีความสุขพร้อมกับลูกแก้วสี่ดาวของปู่เขา
"เยี่ยม! ตอนนี้ข้าก็มีลูกแก้วมังกรสามลูกแล้ว!”
“หยุดเดี๋ยวนี้! นั่นคือมรดกตกทอดของปู่ข้านะ! ไม่มีใครได้รับอนุญาตให้แตะต้องมันเด็ดขาด!” โกคูพยายามแย่งลูกแก้วมังกรกลับมาด้วยความกังวล
แต่ตอนนี้ระดับพลังของเขามีเพียงครึ่งหนึ่งของบูลม่า ดังนั้นเขาจึงถูกเอาชนะได้อย่างง่ายดายอีกครั้ง
แต่โกคูไม่ยอมลดละความพยายาม เมื่อเห็นเช่นนี้ บูลม่าก็ไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากพูดว่า “ก็ได้ ถ้าอย่างนั้นข้าต้องให้เจ้าดูสินะ”
เมื่อพูดเช่นนั้น บูลม่าก็หยิบลูกแก้วมังกรสองลูกของนางออกมา
เมื่อโกคูเห็นลูกแก้วมังกรสองลูกในมือของบูลม่า ดวงตาของเขาก็เบิกกว้างขึ้น: "หา! ทำไมถึงมีเพิ่มมาสองลูกล่ะ? แปลก..."
โกคูตกตะลึงอยู่พักหนึ่ง
“นี่คือลูกแก้วมังกร!”
บูลม่ายิ้มและพูดว่า “เมื่อเจ้ารวบรวมลูกแก้วมังกรเจ็ดลูก เจ้าจะสามารถเรียกเทพเจ้ามังกรได้ และเทพเจ้ามังกรก็จะสามารถเติมเต็มความปรารถนาให้หนึ่งอย่าง!”
"เป็นอย่างนั้นเหรอ?" โกคูพยักหน้าด้วยความไม่เข้าใจ
“เพราะอย่างนั้นเจ้าจงมอบลูกแก้วมังกรสี่ดาวในมือของเจ้าให้กับพี่สาวคนนี้เถอะ ข้าจะไม่ใช้มันอย่างเสียเปล่าเลย” บูลมายิ้มออกมา
"ไม่ได้! นี่เป็นสิ่งที่ปู่ทิ้งไว้ ข้าให้เจ้าไม่ได้!” โกคูส่ายศีรษะและปฏิเสธไป
“โอ้ย…” บูลม่าวางมือบนสะโพกและขมวดคิ้ว
“ข้าเองก็อยากจะแย่งอยู่หรอก แต่ในเมื่อเจ้าเป็นชาวไซย่า… เอาอย่างนี้ดีไหม ข้าไม่ต้องการลูกแก้วมังกรของเจ้า ข้าแค่ต้องการเจ้าให้ข้ายืม เมื่อข้าเรียกเทพเจ้ามังกรแล้ว เจ้าก็ค่อยไปตามเก็บมันก็ได้ ว่าไงล่ะ?”
“เจ้าหมายความว่าจะพาข้าออกไปโลกภายนอกกับเจ้าเหรอ?”
"ใช่แล้ว"
“ในโลกภายนอกมีคนมากมายที่แข็งแกร่งเหมือนเจ้าหรือเปล่า?” โกคูน้อยถามด้วยความสงสัย
“ฮ่าฮ่า มีคนที่แข็งแกร่งกว่าข้าอยู่มากมายเลยล่ะ”
"จริงหรือ?" ทันใดนั้นดวงตาของโกคูก็เบิกกว้างขึ้น “ได้ แต่ข้าจะให้เจ้ายืมเพียงครั้งเดียวนะ ส่งคืนให้ข้าด้วยเมื่อเจ้าใช้มันเสร็จแล้ว”
"ตกลง!" แผนการของบูลม่าประสบความสำเร็จ
นอกจากการหลอกเอาลูกแก้วมังกรสี่ดาวของโกคูแล้ว บูลม่ายังพาโกคูมาเป็นผู้ช่วยด้วย
แม้ว่าเขาจะไม่ใช่คู่ต่อสู้ของนางในยามนี้ แต่บูลม่ารู้ดีว่าชาวไซย่าย่อมมีความแข็งแกร่งมากกว่ามนุษย์ทั่วไป ดังนั้นนางจึงเอาเขามาเป็นคนคุ้มกันของนาง
แถมระหว่างทาง บูลม่าคงจะต้องพบกับอันตรายมากมาย แม้ว่าตอนนี้นางจะสามารถรับมือกับอันตรายพวกนี้ได้อย่างง่ายดาย แต่การต่อสู้ไม่ดีต่อผิวของสาวๆ
เมื่อมีโกคูตัวน้อยคอยช่วย ข้าก็จะได้ลดปัญหาลงไป
ถึงแม้ว่าเรื่องราวมันจะแตกต่างจากเรื่องเดิมเล็กน้อย แต่บูลม่าและโกคูก็ยังคงเดินทางเพื่อค้นหาลูกแก้วมังกร
