นักฆ่าเกิดใหม่กลายเป็นจอมดาบอัจฉริยะ 32
ติดตามเป็นกำลังใจให้ผู้แปลได้ที่แฟนเพจ:BamแปลNiyay
บทที่ 32
ฝีเท้าของราอนเบากว่าที่เคยในขณะที่เขาเดินไปที่สนามฝึกซ้อม ร่างกายของเขาเบาขึ้นมากจริงๆ แทบจะเหมือนว่าเขากำลังเหาะ
'เป็นเพราะออร่าแน่เลย'
ค่าสถานะที่เพิ่มขึ้นก็อาจจะเป็นหนึ่งในเหตุผล แต่ออร่าช่วยเขาได้มากที่สุด
ออร่าก็คือการสะสมของมานา มันจะช่วยเพิ่มความสามารถทางกายภาพของผู้ที่ครอบครอง
ราอนมีออร่าถึงสองอย่าง เขาจึงรู้สึกเบาและกระฉับกระเฉงขึ้นสุดๆ
'ไม่ใช่แค่นั้นนะ'
ประสาทสัมผัสของเขาเฉียบคมขึ้น
ไม่ว่าจะเป็นกระแสลม รอยเท้าของสัตว์บนภูเขาหรือนักดาบที่ยืนเฝ้าที่ทางเข้าหน้าภูเขา เขารู้สึกเหมือนว่าเขาสามารถสัมผัสสิ่งรอบข้างได้ทั้งหมดด้วยเพียงฝ่ามือเดียว
“อืม…”
ราอนเลียริมฝีปาก
'อยากลองทดสอบจัง'
เขาต้องการที่จะแน่ใจว่าตอนนี้เขามีความสามารถมากแค่ไหนก่อนที่จะเอาไปใช้ในการต่อสู้จริง
'ฉันควรจะกลับไปบนภูเขาอีกครั้งหลังจากที่การฝึกในวันนี้จบลง'
พื้นที่ว่างเปล่าที่ริมเมอร์เคยสอนเขาเกี่ยวกับลมเมื่อครั้งที่แล้วดูเหมือนจะเป็นสถานที่ที่ดีในการทดสอบ
กรอดดดด!
ขณะที่ราอนกำลังเดินไปที่สนามฝึกซ้อมอย่างอารมณ์ดี ราธก็กรีดร้องขึ้นมา
เวรเอ๊ย!
มันปล่อยความโกรธที่เยือกเย็นออกมาด้วย แต่มันไม่น่ากลัวเลยสักนิด ราธแทบไม่มีพลังเหลืออยู่แล้ว
ในตอนนั้นแกนึกถึงเตาเผาขึ้นมาได้ยังไง!
'สงสัยฉันโชคดีแน่ๆ'
โชคดีกับผีน่ะสิ! แกคิดว่าข้าไม่รู้เหรอว่าเจ้าดึงมันเข้ามา?
ราธกัดฟันแน่น
'มนุษย์ผู้นี้เป็นสัตว์ประหลาดชัดๆ!'
มันไม่เคยคิดเลยว่า ราอน ซีกฮาร์ทจะสามารถสกัดกั้นน้ำแข็งและการโจมตีทางจิตจากมันได้
'ต่อให้เขาเก่งแค่ไหนก็ไม่น่าจะทนได้แท้ๆ…'
ราธเชื่อว่ามันจะกัดกินร่างกายและจิตใจของราอนได้ในไม่ช้าเหมือนอย่างที่เคยทำกับมนุษย์คนอื่น
'แต่มันไม่สำเร็จ…'
เขาไม่เหมือนคนอื่น
มันเฝ้ารอช่วงเวลาที่จิตใจของมนุษย์อ่อนแอที่สุดนั่นคือตอนที่กำลังจะได้รับออร่า กำแพงที่คอยสกัดกั้นอุปสรรคในจิตใจของมนุษย์จะเปราะบางที่สุด
แม้จะปล่อยอารมณ์ที่เกรี้ยวกราดและพลังน้ำแข็งที่สะสมเอาไว้ทั้งหมดแล้ว แต่จิตใจของราอนก็ไม่ยอมแตกสลาย
ราอนยังคงอดทนต่อด้วยพลังใจอันแรงกล้าของเขา และลงเอยด้วยการที่ผลักมันกลับออกมาได้
มันยังไม่อยากจะเชื่อเลยว่าแผนการนั้นจะล้มเหลว
อึก
ราธกลืนน้ำลายอย่างยากลำบาก มันกำลังนึกถึงบางสิ่งที่น่ากลัว—ถ้าหากเขาต้องติดอยู่บนท่อนแขนของเด็กคนนี้ไปตลอดชีวิตล่ะ…
'ข้าจะไม่มีวันยอมแพ้หรอก!'
มันกัดฟันแน่นอีกครั้ง ราธล้มเหลวมาหลายครั้งแล้ว แต่มันจะไม่ยอมเป็นฝ่ายแพ้ไปมากกว่านี้อีก
ราอน ซีกฮาร์ท, อย่าวางใจมากเกินไปล่ะ ราชาแห่งแก่นแท้ยังไม่ได้เริ่มต้นเลยด้วยซ้ำ
"โอเค… พยายามเข้าละกัน"
ราอนพยักหน้าเล็กน้อยและมุ่งหน้าไปทางสนามฝึกซ้อม นั่นทำให้ราธเริ่มฉุนเฉียวมากขึ้นเรื่อยๆ
ตั้งใจฟังข้าให้ดี ราชาแห่งแก่นแท้ไม่รู้จักความหมายของคำว่า'ล้มเหลว'หรอก ข้าจะกลืนกินร่างกายของเจ้าแล้วข้าก็จะฆ่ามนุษย์ทุกคนรอบตัวเจ้า...
"งั้นก็สู้ๆละกันนะ"
อ้ากกก!
คำตอบแบบส่งๆของราอนทำให้ราธระเบิดอารมณ์ออกมาเป็นครั้งที่สอง
***
รูนันยืนอยู่ตรงกลางสนามฝึกซ้อมและจ้องมองไปที่ประตูทางเข้า
'เขาจะมาเมื่อไหร่?'
เธอรู้ว่าราอนอาการแย่ลง และเธอก็รู้เหตุผลเช่นกัน
'ออร่า'
เด็กทุกคนเริ่มพัฒนาออร่ากันต่อแล้ว ในขณะที่ราอนยังอยู่ในขั้นตอนปลูกฝัง เขายังไม่สามารถสร้างออร่าได้แม้ว่าเวลาจะผ่านไปเจ็ดเดือนแล้วก็ตาม
ราอนเป็นคนเดียวที่ยังไม่ได้รับออร่าในสนามฝึกที่ห้า
แม้แต่เด็กๆ ที่เคยยอมรับเขาแล้วก็เริ่มเปลี่ยนใจ พวกเขาต้องการให้มาร์ธา เบอร์เรน หรือไม่ก็ตัวเองขึ้นเป็นเด็กฝึกอันดับหนึ่งแทน
'ฉันอยากจะช่วยเขา…'
ราอนช่วยเธอไว้มาก เธอพัฒนาได้มากขึ้นเมื่อฝึกฝนอยู่ข้างๆ เขา กลิ่นหอมสดชื่นที่มาจากตัวเขาเองก็ทำให้เธอรู้สึกดีระหว่างการฝึก
'ท่านแม่เคยบอกฉันไว้แบบนั้น…’
แม่ของเธอบอกให้เธอแสดงความขอบคุณออกมาและตอบแทนเขา นั่นเป็นเหตุผลที่เธอนำไอศกรีมเม็ดกลมที่เธอโปรดปรานมาอีกรอบ
ครั้งก่อนเธอให้เขาไปแค่ชิ้นเดียวแต่คราวนี้เธอจะให้เขาถึงสามชิ้น เธอหวังว่าเขาจะรู้สึกดีขึ้นหลังจากได้กินมันเข้าไป
แกร๊ก
ขณะที่รูนันลูบฝากล่องไอศกรีมอยู่ ประตูสู่สนามฝึกก็เปิดออก และในที่สุดราอนที่เธอกำลังรอคอยก็เดินเข้ามา
ตึก ตึก
เธอรีบวิ่งแล้วไปหยุดอยู่ข้างหน้าราอน สีหน้าของเขาไม่เปลี่ยนไปเลย ดูเหมือนเขาจะเคยชินกับสถานการณ์แบบนี้แล้ว
ฟึ่บ
เธอยื่นกล่องใบเล็กออกไป
“ให้กำลังใจ”
รูนันพยักหน้าให้ราอนที่รับกล่องไป
‘หือ?’
เธอกำลังจะออกห่างจากเขาห้าก้าวตามปกติ แต่เธอกลับได้กลิ่นอันสดชื่นจากตัวของราอนมากกว่าปกติ
ฟุดฟิดๆ
เธอไม่ได้คิดไปเอง มันเป็นกลิ่นสดชื่นที่ซาบซ่าไปถึงหัวใจดวงน้อยๆของเธอเลย
รูนันขยับเข้าไปใกล้อีกก้าวหนึ่ง ดวงตาของเธอเป็นประกายระยิบระยับ
***
'คราวนี้เธอเป็นอะไรของเธออีกล่ะ?'
ราอนหรี่ตามอง เขาเดินลงจากภูเขาอย่างอารมณ์ดี แต่เขาต้องมารู้สึกงงงวยเมื่อรูนันเริ่มดมกลิ่นของเขาและยังขยับมาใกล้กว่าปกติ
เขาตรวจสอบกล่องที่เธอยื่นให้เขา มันเป็นกล่องแบบเดียวกันในครั้งก่อนที่มีไอศกรีมเม็ดกลมอยู่ในนั้น
เขาเปิดฝาออก มีไอศกรีมเม็ดกลมสามสีที่แตกต่างกันอยู่ภายใต้ไอน้ำสีขาว
ว้าว! นั่นมันไอศกรีมเม็ดกลมๆนั่นไม่ใช่เหรอ!
เสียงตื่นเต้นของราธ
“เธอเอามาให้ฉันเหรอ?”
“อึ้ม”
รูนันยังไม่เลิกดมกลิ่นบนตัวเขา
เด็กคนนั้นได้รับการยอมรับจากราชาแห่งแก่นแท้แล้ว เธอจะเป็นเด็กสาวไอศกรีมตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป ราอน กินมันให้หมดซะ! ราชาแห่งแก่นแท้อยากลองรสชาติต่างๆ เริ่มด้วยอันสีดำตรงกลาง…
'ออกไปให้พ้น…'
ราอนหยิบไอศกรีมสีดำออกมาจากกล่องแล้วเอาเข้าปาก รสหวานเย็นของช็อกโกแลตอบอวลไปเต็มปากของเขา ความหวานทำให้เขาเข้าใจถึงความหมายของประโยค'ของอร่อยอยู่ที่ไหน ความสุขอยู่ที่นั่น'
บ้าไปแล้ว! ความเย็นและรสชาติช็อกโกแลตหวานๆปกคลุมไปทั่วทั้งปาก วิเศษมาก!
ราธอธิบายรสชาติของไอศกรีมอย่างละเอียดราวกับว่าเขาเป็นนักวิจารณ์อาหาร
เอาอีก กินอีกสิ! คราวนี้ก็สีแดง…
“เฮ้…”
รูนันเลียริมฝีปาก น้ำลายของเธอไหลออกมาเล็กน้อย ดูเหมือนเธอจะอยากกินด้วยคน
“ขอบคุณสำหรับนี่นะ”
ราอนคืนกล่องที่เหลือไอศกรีมสองเม็ดให้เธอ
“ไม่กินต่อแล้วเหรอ?”
รูนันจ้องไปที่กล่องที่ถูกส่งคืน
“พอแล้วแหละ ขอบคุณมาก”
พอแล้วบ้านแกเถอะ! ราชาแห่งแก่นแท้ยังไม่อิ่ม! ข้าจะกินทั้งหมด!
'ไม่เห็นหรอว่ามีเด็กที่อยากกิน? แกแก่แล้วนี่ อย่ามาทำตัวเป็นเด็ก'
ราอนใช้ฝ่ามือบีบราธที่อาละวาด
“แล้วได้กำลังใจหรือยัง?”
“ฮะ? อ๋อ…”
ราอนหัวเราะรูนัน ซึ่งกำลังมองไปมาระหว่างเขากับกล่อง
'เข้าใจแล้ว'
เธออยากกินมันมากๆ แต่เธอให้ไอศกรีมเพื่อเป็นกำลังใจให้เขา
เธอเป็นเด็กดี แม้ว่าเธอจะเป็นคนเงียบๆและไม่ค่อยแสดงออก
“ฉันมีกำลังใจขึ้นมาแล้วล่ะ ขอบคุณนะ”
“อื้ม!”
รูนันยิ้มเล็กน้อยและรับกล่องมาคืน เธอกอดมันแน่นราวกับมันเป็นขุมทรัพย์
"แล้วนาย…"
“หือ?”
"...ไม่มีอะไรแล้ว"
รูนันไม่ยอมพูดให้จบประโยค เธอขยับเข้ามายืนใกล้เขามากกว่าปกติ และเธอก็เริ่มดมกลิ่นเขามากขึ้น
'ฉันไม่เข้าใจเธอเลยจริงๆ'
ราอนยักไหล่ เขายืนนิ่งรอให้ริมเมอร์กลับมาจากบนภูเขา
* * *
* * *
“เดือนนี้เราจะฝึกฝนรูปแบบใหม่กัน”
ริมเมอร์ยิ้มแย้มแม้ว่าเขาจะมาช้าไปสิบนาที
“อาจารย์มาสายอีกแล้วนะครับ สิบนาทีนี่แกว่งดาบได้มากกว่าร้อยครั้งเลยนะ”
เบอร์เรนยกมือขึ้นและขมวดคิ้ว
“อ๊า ฉันขอโทษ ฉันต้องเตรียมการอะไรบางอย่างน่ะ”
ริมเมอร์ขอโทษด้วยท่าทีปกติและพูดตอบ แม้จะพูดขอโทษแต่เขาก็ดูไม่ได้ขอโทษเลยแม้แต่น้อย เขาเอาแต่ยิ้ม
“อืม…”
เบอร์เรนดูเหมือนจะไม่ชอบใจเท่าไหร่ แต่เขาก็ลดมือลง
“พวกเธอต้องชอบสิ่งนี้แน่ มันจะเป็นการฝึกที่ยอดเยี่ยมมากแน่นอน”
มุมปากของริมเมอร์ยกขึ้น เขาชี้ไปข้างหลังของเขาซึ่งมีรูปวงกลมวาดอยู่บนพื้น
“พวกเธอได้เรียนรู้พื้นฐานและปลูกฝังออร่ามาตั้งเจ็ดเดือน ถึงเวลาที่จะต้องเร่งเครื่องกันสักหน่อยแล้วล่ะ ในหนึ่งเดือนต่อจากนี้พวกเธอจะต้องฝึกกันแบบมีคู่ซ้อม!”
"โอ้ววว!"
“ในที่สุด!”
“มีคู่ซ้อมแล้วล่ะ!”
เสียงโห่ร้องด้วยความยินดีของเด็กๆฟังดูเหมือนเสียงสัตว์คำราม พวกเขามีความสุขอย่างเห็นได้ชัด เนื่องจากมันเป็นโอกาสที่จะได้ทดสอบออร่าและฝีมือดาบที่พวกเขาได้ฝึกฝนมาอย่างยาวนาน
ใบหน้าของเบอร์เรนสดใสขึ้นมาทันที มาร์ธาก็ยกยิ้มอย่างน่าขนลุก แม้ว่าสีหน้าของรูนันจะยังว่างเปล่าอยู่ก็ตาม
“จะมีการประลองเพื่อจัดอันดับด้วยนะ เตรียมตัวให้พร้อมสำหรับเดือนหน้ากันด้วย”
"เดี๋ยวก่อนค่ะ"
มาร์ธายิ้มสบายๆ และเรียกริมเมอร์
“แล้วไอ้คนปัญญาอ่อนที่ยังไม่มีออร่าล่ะคะ?”
แม้จะไม่ได้เอ่ยชื่อ แต่ทุกคนก็มองไปที่ราอน
ราอนไม่มีปฏิกิริยาใดๆ แม้ว่าทุกคนจะมองมาก็ตาม เขายังนิ่งเฉยรอให้ริมเมอร์ตอบเธอ
“ฉันบังเอิญได้ยินมา… เขาสร้างออร่าได้แล้วล่ะ”
“หา? เขาไปทำได้ตอนไหนกัน…?”
"เมื่อวานเหรอ? หรือว่าวันนี้?”
“เอ๊? จริงเหรอเนี่ย?”
มาร์ธาหันหน้าไปมองราอน ดวงตาสีดำของเธอเปล่งประกายราวกับไข่มุกดำ
“ในที่สุดก็ทำได้สักทีนะ นานมากจนฉันคิดว่าฉันคงจะตายไปก่อนเพราะความเบื่อแล้ว”
เธอเข้ามาใกล้เขาและยิ้มเยาะ มันเป็นการล้อเลียนเขาด้วยความถือดีของเธอ
“จำที่ฉันบอกก่อนหน้านี้ได้ไหม? ฉันไม่ฟังพวกที่อ่อนแอกว่าฉันหรอกนะ ฉันรอแกมานานพอแล้วดังนั้นเรามาทำมันให้จบเลยตอนนี้…”
“มาร์ธา ซีกฮาร์ท ถอยออกไปเดี๋ยวนี้”
เบอร์เรนเข้ามาขัดจังหวะก่อนที่ราอนจะได้โต้ตอบ
“จะมาประลองกับเขาทั้งๆ ที่ยังไม่ถึงหนึ่งวันด้วยซ้ำที่เขาได้รับออร่า—เกียรติของเธอในฐานะนักดาบอยู่ที่ไหนกัน?”
“ฮะ!? เกียรติยศเหรอ?”
มาร์ธาหัวเราะลั่น เธอส่ายนิ้วด้วยความเย้ยหยันอย่างโจ่งแจ้ง
“แล้วคุณชายจากตระกูลผู้ดีคิดว่าเกียรติยศพวกนั้นกินได้รึไงกัน!”
“มาร์ธา”
“มีแต่ผู้ที่สมควรเท่านั้นที่จะฉันจะใช้เกียรติยศด้วย ขนาดพวกปัญญาอ่อนตรงนั้นยังสร้างออร่าได้ภายในเดือนเดียว แต่นี่เด็กฝึกอันดับหนึ่งของเราดันใช้เวลาตั้งครึ่งปี”
เธอชี้ไปที่เด็กที่ได้เรียนรู้เทคนิคการปลูกฝังออร่าของรินเด็น
“ต่อให้เป็นเทคนิคระดับสูงแต่การใช้เวลาเจ็ดเดือนในการสร้างออร่านี่มันก็เกินไปหน่อยนะ ดูก็รู้ว่าเขาไม่มีพรสวรรค์ตั้งแต่แรก แกก็รู้เรื่องนี้อยู่แล้วนี่จากพิธีทดสดสอบน่ะ ใช่ไหมล่ะ?”
“เอ่อ…”
เบอร์เรนขมวดคิ้ว และสีหน้าของเขาก็ขุ่นมัว
'แน่นอน…'
เขาเองก็ใช้เวลาเพียงสองสัปดาห์ในการเรียนรู้เทคนิคการปลูกฝังออร่าขั้นสุดยอด การใช้เวลากว่าครึ่งปีถึงจะได้หนึ่งดาวนั้นเป็นปัญหาแน่ๆ ไม่ว่าเทคนิคจะดีขนาดไหน…
“ฉันยอมรับว่าเขามีพรสวรรค์ด้านวิชาดาบและการใช้กำปั้น แต่ก็นั่นแหละ… ถ้าเขาไม่มีความสามารถด้านออร่าแล้วจะไปมีค่าอะไร”
“อืม…”
“นั่นก็จริง”
“ฉันไม่เคยเห็นนักรบคนไหนที่มีออร่าที่อ่อนแอมาก่อนเลย”
เด็กๆ พยักหน้าเห็นด้วยกับมาร์ธา
“อาจารย์บอกให้เราสู้กันเพื่อที่จะเปลี่ยนตำแหน่งอันดับหนึ่งไม่ใช่รึไงคะ?”
“ฉันพูดงั้นเหรอ?”
ริมเมอร์ยักไหล่และยักคิ้วพร้อมกัน
“งั้น... ราอน ซีกฮาร์ท เธอก็เป็นเด็กฝึกอันดับหนึ่งมานานแล้ว ทั้งๆที่ยังขาดความสามารถ เอ๊ย!… ฉันหมายถึงว่ามีคนยอมรับเธอแค่เพียงไม่กี่คน เธอพร้อมจะลาออกแล้วใช่ไหมล่ะ?”
มาร์ธาหัวเราะ เธอชำเลืองมองดอเรียนและเด็กฝึกหัดอีกสองสามคนที่ยืนอยู่ข้างหลังราอน
“มาดวลกันสักที แล้วผู้ชนะจะได้เป็นอันดับหนึ่ง...”
“ไม่”
ราอนปฏิเสธก่อนที่มาร์ธาจะพูดจบ
"อะไรของแกอีก?"
“จะดวลกันก็ควรมีของตอบแทนให้เท่าเทียมด้วยสิ? ถ้าเธอชนะเธอจะได้ตำแหน่งอันดับหนึ่งไป แต่ถ้าเธอแพ้แล้วฉันจะได้อะไรล่ะ?”
“แกไม่รู้สถานะของแกรึไง? ไม่มีใครเข้าข้างแกอีกแล้วล่ะ…”
"เธอกลัวหรือไง?"
ราอนยิ้มขณะเอียงศีรษะเล็กน้อย มันเป็นวิธีที่มีประสิทธิภาพในการยั่วยุเธอให้เดินมาตกหลุมพรางของเขา
"กลัว? แกเพิ่งพูดว่าฉันกลัวงั้นเหรอ? ฮ่าๆ ใช้ได้นี่ ฉันจะยอมรับข้อเสนอของแก! แล้วแกจะได้อยู่อย่างสงบปากสงบคำ”
มาร์ธาหัวเราะ สายตาของเธอเต็มไปด้วยความฉุนเฉียว แล้วเธอก็นำกล่องไม้ขนาดเล็กออกมา
“นี่คือยาอมฤตที่ท่านพ่อของฉันให้มา มันมีชื่อว่า นพมาลา ถ้าแกชนะก็เอามันไปได้เลย”
ยานพมาลาเป็นยาอมฤตที่สร้างขึ้นจากการรวบรวมสมุนไพรเก้าชนิดเข้าด้วยกัน มันมีสรรพคุณในการเสริมสร้างร่างกายและออร่า
'ราธ นี่ไงล่ะที่ฉันบอกให้รอ'
เจ้าพูดถึงอะไร?
'ฉันบอกแล้วไง ถึงเวลาที่มาร์ธามีของที่ควรค่าให้ฉันครอบครองแล้วล่ะ มันถึงเวลานั้นแล้ว'
เขารู้ว่ามาร์ธามียาอมฤตอันนั้นได้เพราะดอเรียนเป็นคนบอก
'ยานพมาลาก็ถือว่าคู่ควรให้ฉันสละเวลา'
ราอนยิ้มออก เขามองไปที่มาร์ธาที่ตกหลุมพรางของเขา พลางชำเลืองมองไปที่กล่องไม้ที่ใช้เก็บยานพมาลา
ถึงอย่างไรเขาก็จะชนะและได้มันมาครอบครองอย่างแน่นอน
