ตอนที่ 97 ช่วยเหลือคน(อ่านฟรี)
ตอนที่ 97 ช่วยเหลือคน
ทันทีที่ลุคขึ้นไปถึงชั้นดาดฟ้าก็พบว่ามีตำรวจหญิงคนหนึ่งได้ยืนโบกมือรอเขาอยู่แล้ว เธอรู้ว่าคนที่บินมานั้นต้องเป็นเหนือมนุษย์อย่างแน่นอน และไม่ใช่พวกอ่อนแอด้วย เพราะเหนือมนุษย์ที่อ่อนแอไม่มีอุปกรณ์ช่วยบินแบบนี้หรอก
เท้าทั้งสองของลุคแตะที่พื้น ตำรวจหญิงก็รีบวิ่งมาในทันที
“คุณเป็นเหนือมนุษย์ที่เมืองส่งมาช่วยพวกเราใช่ไหม” ตำรวจหญิงค่อนข้างสุภาพและระวังตัว
“ใช่ พวกคุณมีกันกี่คน” ลุคมองดู เห็นแค่ตำรวจหญิงเท่านั้น
“บนนี้มีฉันคนเดียว ฉันเข้ามาส่งสัญญาณเพราะเห็นรถคุณ แต่ว่าข้างในมีอีก 6 คน มีสองคนที่บาดเจ็บเดินไม่ไหวด้วย แต่ว่าไม่ต้องห่วง พวกเรามีพยาบาลและหมออย่างละคนคอยดูแลอยู่ คนเจ็บเลยยังไม่เป็นอะไรมาก” ตำรวจอธิบายสถานการณ์ให้ลุคฟังโดยที่เขาไม่ต้องถาม
ทำให้ลุคพอเข้าใจสถานการณ์ได้อย่างรวดเร็ว แต่ก็อดประหลาดใจไม่ได้เมื่อได้ยินว่ามีหมอและพยาบาลอยู่ที่นี่สองคน พอมาคิดดูดี ๆ ก็ไม่แปลกใจมากนัก ที่นี่ไม่ไกลจากโรงพยาบาลมากนัก คงมีบางคนรอดมาได้และมาหลบที่นี่
“พาผมไปหาพวกเขาหน่อย”
“ได้ค่ะ”
ลุคติดตามตำรวจหญิงไปพบกับกลุ่มคนที่รอด มีหมอและพยาบาลอยู่ที่นี่จริงและผู้รอดชีวิตอีก 4 คน สองคนบาดเจ็บหนักพอควรเป็นแผลที่โดนโจมตีจากมอนสเตอร์
“เอานี่ให้พวกเขา แล้วพวกคุณหลบอยู่ที่นี่ก่อน เดี๋ยวผมจะกลับมา” ลุคส่งยารักษาบาดแผลระดับสูงให้ มันใช้ได้ผลกับเหนือมนุษย์ยิ่งไม่ต้องพูดถึงคนธรรมดา
“ขอบคุณครับ” หมอกล่าวขอบคุณแทนคนเจ็บรีบช่วยรักษาคนเจ็บทั้งสอง เพราะแม้ตอนนี้จะรอด แต่ด้วยบาดแผลที่ไม่ได้รับการรักษาที่เหมาะสม จากการขาดอุปกรณ์ก็ทำให้บาดแผลพวกเขาเริ่มอักเสบ ปล่อยไว้อาจจะติดเชื้อจนตายได้
หลังจากวางใจเรื่องคนบาดเจ็บ ลุคก็ให้พยาบาลสาวนำทางไปที่ทางลงไปยังชั้นถัดไป
“ชั้นล่างมีพวกมอนสเตอร์อยู่ มันเป็นแมงมุมตัวใหญ่ 2 เมตร พวกเราเอาของมากั้นไว้ มันเลยยังขึ้นมาไม่ได้” ตำรวจสาวบอก
ในตอนนั้นเองผู้รอดชีวิตที่แววตาค่อนข้างหวาดกลัวได้เดินตามมาด้วยพูดกับลุค “คุณจะพาเราบินลงไปทีละคนได้ไหม”
“บินลงไป?” ลุคส่ายหัวเบา ๆ
“ทำไมละ คุณเป็นเหนือมนุษย์ที่มาช่วยพวกเราไม่ใช่เหรอ พาเราออกไปทีละคนก็ได้” ชายคนนั้นมองไปที่เกราะของลุค เขาแอบดูผ่านกระจกตอนลุคบินขึ้นมา
“เป้าหมายการช่วยพวกคุณ แค่เรื่องรอง ภารกิจหลักของผมคือการฆ่ามอนสเตอร์ ดังนั้นคุณแค่รออยู่ที่นี่ พอมอนสเตอร์ตายก็ค่อยลงมา” ลุคตอบด้วยสีหน้าปกติ
เขาช่วยคนอื่นเพราะเขาก็เป็นมนุษย์ แต่จะให้มาเสียเวลาแบกลงไปทีละคนลุคไม่คิดจะทำ การฆ่ามอนสเตอร์และลงไปทางปกติมันสะดวกกว่ามาก
ลุคเดินไปหยิบตู้เหล็กและโต๊ะจำนวนมากออกจากที่มันปิดทางไว้
“เฮ้ ถ้าทำแบบนั้นมอนสเตอร์อาจจะขึ้นมาได้นะ” ชายคนนั้นถอยหลังหนีด้วยความกลัว
แต่ว่าลุคกลับไม่สนใจเสียงชายคนนั้น เขาออกแรงกระทืบลงไปจนของที่ขวางอยู่กระจุยกระจายเปิดเป็นทางลงไปยังชั้นถัดไป
“ลุคได้ยินไหม เรามาถึงชั้นแรกและกำลังเริ่มเผาแล้ว”
วิทยุของลุคดังขึ้น เป็นเสียงของบอสตัน
“ได้ แต่อย่าให้ไฟราม ด้านในยังมีคนอยู่”
“ไม่มีปัญหา” บอสตันตอบ เขามีพลังฝ่ามือไฟและควบคุมไฟได้ตามธรรมชาติอยู่แล้ว การเผาแค่ใยแมงมุมเป็นเรื่องง่ายดาย แมงมุมที่ไม่มีไยก็ไม่ต่างจากตำรวจถือปืนแต่ไม่มีลูกกระสุน
ด้วยการผสานของบอสตันที่ทำลายอุปสรรคและอาวุธของแมงมุมกับไอกะที่สับพวกมันตายจนไม่มีเหลือ
เพล้ง!
ด้านนิโคลเธอทำลายกระจกที่ชั้น 5 เข้ามาด้านในได้สำเร็จ เธอพบว่ามีคนรอดอยู่จริง ๆ 3 คนแบบที่ลุคเคยบอก ชั้นที่อยู่ไม่สูงนิโคลใช้เชือกส่งคนลงไปจากที่นี่ได้ทีละคนได้อย่างง่ายดาย
การช่วยเหลือของนิโคลจะรวดเร็วมากที่สุด
ด้านลุคหลังจากเข้ามาได้แล้ว เขาก็พบว่าทั้งชั้นเต็มไปด้วยใยแมงมุม มันขวางทางเดินของเขาเป็นอย่างมาก
“ได้กลิ่นมันไหม” ลุคหันไปถามหนูทั้ง 5 ที่ยืนอยู่บนไหลของเขา
“มีตัวอันตรายอยู่ 3 ตัว จี๊ด ๆ”
“น่ากลัวมาก จี๊ด ๆ”
“มีกลิ่นมนุษย์ด้วย จี๊ด ๆ”
“ตัวที่พวกแกได้กลิ่นน่าจะเป็นแมงมุม จำไว้ด้วยละ” ลุคบอกกับมัน
“จดจำ จี๊ด ๆ”
“เจ้านายขอบคุณที่บอก จี๊ด ๆ”
ลุคพยักหน้าให้กับพวกมัน ก่อนที่เขาจะคิดหาวิธีทำลายใยแมงมุมพวกนี้ ไยพวกนี้ค่อนข้างเหนี่ยว ถ้าไม่มากเขาพอจะใช้เคียวตัดทำลายอยู่ แต่มันเยอะเกินก็จะพันจนไม่สามารถเคลื่อนไหวอาวุธได้คล่องแคล่ว
“ฉันไม่มีไอเทมที่สร้างไฟได้เลย ไม่สิก็ยังมีของที่ใกล้เคียงอยู่”
เท้าทั้งสองของลุคปรากฏไอเทมรองเท้าสายฟ้า เขาขยับขาด้วยความเร็วสูงสายฟ้าสะสมจำนวนมาก มันมากเกินพอที่จะก่อความร้อนมหาศาลเมื่อปลดปล่อยออกไป
“สายฟ้า!”
บึม!
สายฟ้าระเบิดออกมาจากรองเท้าของลุคอย่างรุนแรง ความร้อนมากพอจะเกิดไฟที่รุนแรงเบาเส้นใยแถมยังกระจายออกมาจากเท้าของลุคอย่างต่อเนื่อง เขาเดินไปเรื่อย ๆ สายฟ้าก็กระสายออกมาเป็นเส้น ๆ ช็อตเผาไหม้ไยอย่างต่อเนื่อง
“โว้ว เจ้านายสุดยอด จี๊ด ๆ” พวกหนูแรทตะโกนเชียพร้อมยกกำปั้นขึ้น ๆ ลง ๆ
“เส้น ๆ สี ๆ จี๊ด ๆ”
“มันเรียกว่าสายฟ้า อย่าได้ไปโดนละ ไม่งั้นจะเป็นหนูย่าง” ลุคบอกกับพวกหนู
“หนูอย่างอร่อยหรือเปล่า จี๊ด ๆ”
“เออ...” ลุคอ้าปากอ้ำอึ้งไปเล็กน้อยไม่รู้จะบอกความจริงพวกมันยังไง
ในตอนนั้นเองแมงมุมเจ้าของใยแมงมุมบนทางเดินก็ปรากฏตัว สารานุกรมรายงานลุคทันที
แมงมุมยักษ์ขาตะขอ มอนสเตอร์ประเภทแมงมุม มีความสามารถโดนเด่นด้านไยที่ทนทาน ส่วนต่าง ๆ เชื่อมต่อด้วยเนื้อเยื่อและเส้นเอ็นที่พิเศษ แต่อ่อนแอต่อไฟ นิยมล่าเหยื่อและปล่อยกรดย่อยเหยื่อจากภายในก่อนจะดูดเอาน้ำใช้เขี้ยวเจาะดูดเอาของเหลวภายในศพ
พบเห็นบ่อยที่สุดในระดับอยู่ที่ F ถึง E มักอาศัยอยู่เป็นฝูง
ลุคเข้าใจข้อมูลของพวกมันในทันที
ขณะที่ลุคสนใจข้อมูลที่สารานุกรมแสดงแมงมุมยักษ์ขาตะขอก็ยกขาขึ้นมา ก่อนที่จะยิงขาส่วนปลายที่เหมือนตะขอใส่ลุค
“เฮ้ย แกเอาแบบนี้เลยเหรอ”
เขาคิดว่าชื่อมันตั้งมาเพราะลักษณะขา แต่ใครจะคิดว่าไม่ใช่ ขามันยิงส่วนที่เหมือนตะขอออกมาได้จริง ๆ และถูกยึดไว้โดยสิ่งที่คล้ายกับไย มันเชื่อมกันด้วยเนื้อเยื่อและเส้นเอ็นพิเศษที่เหมือนกับไย
ลุคเคลื่อนไหวหลบมันไม่ได้ยาก แต่แล้วตอนนั้นก็มีบางตัวคลานมาจากเพดานด้านบน
เขาหมุนควงเคียว ก่อนจะพุ่งเข้าไปสับพวกมันจนเป็นชิ้น ๆ แต่ว่าร่างของมันเป็นเนื้อเยื่อที่เหมือนกับเส้นไย ส่วนไหนที่โดนตัดกลับสามารถใช้ไยดึงกลับมาต่อได้อย่างน่าอัศจรรย์
“ยุ่งยากเหมือนกันแฮะ” ลุคสับขาด้วยความเร็วใช้สายฟ้าเผาพวกมันด้วยความร้อนรุนแรงโดยตรง ๆ วิธีนี้ได้ผลเป็นอย่างมาก
สุดท้ายแมงมุมยักษ์ขาตะขอทั้ง 3 ตัวก็โดนฆ่าคนหมด
“คุณได้รับปืนยิงตะขอระดับ E เกรดสีฟ้า จำนวน 3 กระบอก ผลพิเศษ สามารถยิงตะขอที่โหนขึ้นไปได้ เส้นใยยาว 100 เมตร”
“อืมเหมือนจะเป็นของดี แต่ไม่มีประโยชน์กับฉันเท่าไหร่”
ลุคมีชุดเกราะด้วงทมิฬแล้ว เบาสามารถบินไปได้โดยตรงถ้าต้องการขึ้นไปที่สูง แต่ก็ไม่ได้หมายความว่าไร้ประโยชน์ เขาสามารถเอาไปขายในร้านค้าเส้นทางตะวันได้
แต่ตอนนี้ต้องรอจนกว่าการขนส่งระหว่างเมืองจะกลับมาเป็นปกติก่อน
“พวกแกเข้าไปตามท่อระบายอากาศ ภารกิจคือตามหาว่าตรงไหนมีคนรอดอยู่บ้าง” ลุคบอกแรทหนึ่งถึงแรทห้า หนูพวกนี้ตัวเล็กสามารถมุดเข้าไปตามช่องระบายอากาศได้
ส่วนแมงมุมยักษ์ขาตะขอมันตัวใหญ่ไม่ต่างจากคนยากที่จะเข้าไปได้ ดังนั้นจึงไม่ต้องกังวลว่าพวกหนูจะกลายเป็นมื้อเช้าแมงมุมยักษ์ขาตะขอ
ลุคมุ่งเน้นไปที่การฆ่าแมงมุมยักษ์ขาตะขออย่างเดียว ความเร็วของเขาสูงมาก ด้านของบอสตันก็เช่นกันและยังมีไอกะช่วยอีกด้วย
หลังจากนั้นก็ผ่านไป 2 ชั่วโมงพวกเขากำจัดแมงมุมยักษ์ขาตะขอจนหมดและช่วยคนออกมาได้เพิ่มอีก 7 คน ซึ่งเป็นพวกคนที่แอบซ่อนอยู่ตามมุมต่าง ๆ ของตึก
และผู้ที่พบก็เป็นหนูแรทสัตว์เลี้ยงของลุค พวกมันค้นหาคนได้เก่งมาก
หลังจากรวมคนที่ช่วยได้ที่มีกัน 10 คนรวมกับอีก 7 เป็น 17
ลุคพาคนพวกนั้นกลับไปที่โรงพยาบาลก่อน ตอนนี้ถ้าต้องกลับไปที่ศูนย์ช่วยเหลือเขาจะต้องเสียเวลาจนเกินไป คนที่เหลือไม่ได้รีบร้อน เพราะรู้ว่าพวกเขาไปที่ศูนย์ช่วยเหลือเองไม่ได้เนื่องจากมีมอนสเตอร์เพ่นพ่านอยู่จำนวนมาก
คนพวกนั้นไปอยู่กันที่โรงพยาบาลที่นี่ถูกเคลียร์ไว้แล้วและมั่นใจว่าจะปลอดภัย แถมมันมีทั้งน้ำ อาหาร ยาและอุปกรณ์การแพทย์ที่ใช้รักษาคนเจ็บได้อย่างเหลือเฟือ
ขณะที่ปล่อยทุกคนอยู่กันไป ลุคและทีมก็ออกไปกำจัดมอนสเตอร์ โดยเริ่มเป้าหมายที่ 5 กิโลเมตร ลุคได้รับตำแหน่งที่อยู่ของมอนสเตอร์มาจากพวกนกกระจิบที่บินไปสอดส่องให้ เขากับทีมเลยจัดมอนสเตอร์ได้อย่างรวดเร็ว
โดยเฉพาะเมื่อมีการสนับสนุนจากชุดเกราะด้วงทมิฬที่ช่วยในการบินไปมาอย่างรวดเร็ว
ขณะที่หนูแรททั้ง 5 ก็ทำหน้าที่ค้นหาผู้รอดชีวิตได้อย่างน่าเหลือเชื่อ พวกมันเจอกับคนที่ติดอยู่ในซากตึก ซึ่งยากมากที่มนุษย์จะสังเกตเห็นตลอด 3 วันที่ผ่านมาทำให้ลุคช่วยคนได้มากกว่า 40 คนแล้ว
ทุกคนไปรวมกันที่โรงพยาบาล แต่เพราะมีคนอยู่จำนวนมากมอนสเตอร์เลยเริ่มมาที่โจมตีที่โรงพยาบาล เลยต้องให้ไอกะอยู่ที่โรงพยาบาล
ส่วนอีก 3 คนค่อยไปกำจัดมอนสเตอร์ต่อไป
ขณะที่กลางคืนของวันที่ 3 กำลังมาเยือนลุค นิโคลและบอสตันกำลังจะบินกลับไปที่โรงพยาบาล นกกระจิบตัวหนึ่งก็ส่งความคิดของมันมาให้กับลุค
“ฮืม! แปลก” ลุคประหลาดใจกับการรายงานของนกกระจิบสามตัวนั้น เขาจึงสั่งให้มันกลับมา
“เกิดอะไร” นิโคลเห็นท่าทีของลุคเปลี่ยนไป
“ไม่แน่ใจ เดี๋ยวถามให้รู้เรื่องก่อน”
ลุคยืนอยู่บนยอดของเสาไฟส่องทาง ขณะที่ยื่นมือไปรับนกที่บินมาเกราะมือของเขา
“มีคนอันตราย จิ๊บ ๆ”
“คนอันตรายแบบไหน ลองบอกมาเพิ่มสิ” ลุคถาม
นกกระจิบสามถูปีกไปมาราวกับกำลังคิดอยู่ ก่อนจะบอก
“แข็งแกร่ง จิ๊บ ๆ”
“มีหลายคน จิ๊บ ๆ”
“ใส่ชุดเกราะด้วยจิ๊บ ๆ”
“มีปืนด้วย จิ๊บ ๆ”
“มีรถบรื่น ๆ ด้วย จิ๊บ ๆ”
“มีคนยืนจับนกตัวเล็กปล่อยน้ำด้วย จิ๊บ ๆ”
สองสามวันที่ผ่านมาลุคสอนคำศัพท์ในการเรียกสิ่งต่าง ๆ ให้กับพวกสัตว์เลี้ยงของเขาเพิ่ม ทำให้มันรู้ว่าจะเรียกสิ่งที่เห็นว่าอะไร แต่ว่าประโยคสุดท้ายอย่างนกปล่อยน้ำมันทำให้ลุคมุมปากกระตุก มันไปเรียนรู้คำนี้มาจากไหน หรือมันจะเล็กเหมือนนกจริง ๆ นกกระจิบมันเลยเข้าใจผิดแบบนั้น
ลุคโยนเรื่องไร้สาระออกจากหัวจากนกกระจิบสามบอกลุคก็เหมือนจะคิดอะไรออก เขาเปิดสัญญาลักษณ์รูปหัวกะโหลกสีดำให้กับนกกระจิบดู
“เห็นรูปแบบนี้ไหม”
“เห็นจิ๊บ ๆ” นกกระจิบสามกระพือปีกยืนยันอย่างมั่นใจ
“เหมือนเราจะมีแขกมา” ลุคหันไปบอกกับนิโคลและบอสตัน
ทั้งสองคนเห็นว่าลุคเปิดตราสัญญาลักษณ์ของกิลด์กะโหลกดำให้นกกระจิบน้อยดูทั้งสองก็พอจะเดาได้ ลุคเล่าในสิ่งที่นกกระจิบบอกให้ทั้งสองคนได้เข้าใจรายละเอียดมากขึ้น
“พวกนั้นน่าจะหยุดพักกัน คงจะตามหานายมาสองสามวันแล้ว” นิโคลกล่าวด้วยสีหน้าครุ่นคิด
“จะเอายังไง พวกเขาน่าจะมาเพื่อจัดการนาย” บอสตันพูดด้วยสีหน้าเคร่งขรึม
“พวกเขาอยากเป็นไอเทม ฉันก็จะสนองให้”
ลุคเผยสายตาน่ากลัว มันทำให้นิโคลและบอสตันรู้ว่าคนพวกนั้นกำลังเจอกับความโหดเหี้ยมที่คาดไม่ถึงกำลังไปเยือน
