ตอนที่ 96 จี๊ด ๆ จิ๊บ ๆ(อ่านฟรี)

ตอนที่ 96 จี๊ด ๆ จิ๊บ ๆ

หลังประสบความสำเร็จในการใช้ไอเทมตราประทับทาสกับหนูแรทสีขาวตัวนั้น ลุคก็ทำแบบเดียวกันกับหนูและนกทั้งหมด ลุคสัมผัสได้ถึงการเชื่อมต่อจากนกและหนูที่อยู่ด้านหน้า

เขาเปิดกรงปล่อยให้พวกมันออกมา โดยไม่กลัวว่ามันจะบินหนีไปหรือเปล่า เพราะลุคสามารถสั่งและควบคุมพวกมันได้

“ก่อนอื่นก็มาดูว่าพวกแกทำอะไรได้บ้าง เอาละมาเรียงกันหน้ากระดาน” ลุคสั่งผ่านตราประทับที่เชื่อมต่ออยู่ นกและหนูกระจายตัวกันไม่เป็นระเบียบก็มายืนเป็นหน้ากระดานด้านหน้าลุค โดยหนูอยู่ฝั่งซ้าย นกอยู่ฝั่งขวามือ รวมกันเป็น 10 ตัวพอดี

พวกนกเชิดหน้าจ้องมองไปลุค ส่วนหนูก็ยืนด้วยขาหลัง ขาหน้าเก็บไว้กับตัวอย่างเป็นระเบียบ ราวกับแสดงความเคารพเขา

“ดี” ลุคเผยรอยยิ้มน้อย ๆ ราวกับเด็กที่พึ่งได้ของเล่นใหม่มา

“เอาล่ะไหนลองหมุนตัวหน่อย สักหนึ่งรอบ”

นกและหนูทำตาม แต่ว่าพวกมันหมุนกันไปคนละทิศทางบ้างไปตามเข็มบ้างก็ทวนเข็ม ลุคสังเกตได้ถึงข้อนี้เลยเข้าใจว่าถ้าไม่ใช่คำสั่งที่เจาะจงพวกมันก็จะคิดเองว่าทำยังไง

แต่ลุคก็ยังพอใจที่มันสามารถทำตามคำสั่งได้

หนูมีประสาทสัมผัสที่ไว้ ทั้งการดมกลิ่นและความรู้สึกถึงอันตราย

นกเองก็เช่นกัน พวกมันค่อนข้างตื่นตัวและสัมผัสได้ถึงอันตรายได้ดี ที่สำคัญมันบินได้

ทั้งหนูและนก ตัวของพวกมันยังเล็กเข้าไปในที่คนทั่วไปเข้าไม่ได้ และด้วยตราประทับทาส ทำให้ลุคสามารถสื่อสารผ่านความคิดได้แม้มันจะอยู่ไกลนับว่า ทั้งหนูและนกกระจิบเป็นสัตว์ที่เหมาะกับการสอดแนม ค้นหาและเฝ้าระวังภัยได้อย่างดี

“นายกำลังทำอะไรอยู่” ในตอนนั้นนิโคลก็เดินเข้ามาดู เพราะเห็นลุคนั่งหันหลังและพูดคนเดียวอยู่

“กำลังทดลองควบคุมสัตว์อยู่” ลุคตอบไปตามตรง คำตอบของเขาดึงดูดความสนใจของไอกะและบอสตันด้วย ทำให้ลุคโดนสามคนมองดูการกระทำของเขาด้วยความสนใจ

“นายสื่อสารกับพวกมันได้” ไอกะถาม

“ก็นิดหน่อยอย่างเช่น” ลุคหันกลับไปหาหนูแรทและสื่อสารกับมัน “ลองนอนแล้วกลิ้งดู”

หนูแรททำความที่ลุคสื่อสารกับพวกมันในทันที

ที่จริงแล้วการสื่อสารผ่านตราประทับทาสมันไม่ใช่การสื่อสารแบบคำพูด แต่เป็นความคิดที่สามารถควบคุมผ่านตราประทับทาส

“ว้าวสุดยอดแบบนี้นายก็พูดคุยกับหนูและนกได้”

“ไม่ใช่คุยหรอก แต่สื่อสารกับมันได้เฉย ๆ แบบทำให้มันเข้าใจความคิดของฉันโดยตรง” ลุคบอกกับไอกะที่เป็นคนถาม แต่แล้วลุคเหมือนจะนึกขึ้นได้

“รอเดี๋ยว”

เขาเอาแหวนวงหนึ่งออกมา

ไอเทมแหวนสื่อสารมอนสเตอร์ ระดับ E เป็นไอเทมที่ใช้ในการสื่อสารกับมอนสเตอร์ไม่มีความสามารถพิเศษอื่น เขาได้มันมาจากมอนสเตอร์หูแหลมที่เรียกว่า ก็อบลิน

มันเป็นตัวที่คอยสื่อสารและควบคุมมอนสเตอร์ในการโจมตีคนทั่วไป ในวันนั้นเขาฆ่ามันได้ประมาณ 5 ตัวแล้วก็ยังไม่ได้ทดลองใช้ไอเทมชิ้นนี้มาก่อน

แม้จะแหวนสื่อสารมอนสเตอร์ แต่มันก็สื่อสารกับสัตว์ทั่วไปได้เหมือนกัน

ลุคลองใส่แหวน ทันทีที่ใส่เขาก็ได้ยินพวกหนูพูดกันอยู่

“หิวจัง จี๊ด ๆ”

“เนื้ออร่อยมาก จี๊ด ๆ”

“จะได้กินเพิ่มอีกไหม จิ๊บ ๆ”

“อร่อยกว่าอาหารที่เคยกินอีก จิ๊บ ๆ”

ทั้งนกและหนูกำลังพูดกันถึงอาหารที่พึ่งกินไป และดูเหมือนจะอยากกินเนื้อมอนสเตอร์เพิ่มอีก เสียงพวกมันเล็กน่ารักมาก

“พวกแกอยากกินอีกเหรอ” ลุคถามพวกมัน แต่พอได้ยินคำพูด ทั้งนกและหนูก็พาตกใจเล็กน้อย ที่ลุคพูดกับพวกมันได้ แถมมันก็เข้าใจคำพูดของลุคด้วย

“เจ้านายพูดภาษาเราได้ จี๊ด ๆ”

“เจ้านายสุดยอดที่สุดดด...เลย จิ๊บ ๆ”

“เจ้านาย ๆ หิวจังขออีกได้ไหม จี๊ด ๆ”

“ใช่...เจ้านายจี๊ด ๆ ขออีกเนื้ออร่อยมาก”

“จิ๊บ ๆ ขอด้วยเจ้านาย จิ๊บ ๆ”

พวกนกและหนูต่างกระตือรือร้นที่มันสามารถพูดตรง ๆ กับเจ้านายได้ มันพากันกระโดดไปมาและสายตาอ้อนวอนขออาหารเพิ่ม

ทำให้ลุคค่อนข้างประหลาดใจกับนกและหนูพวกนี้

‘ดูเหมือนจะฉลาดกว่าที่คิด’

“ก็ได้ แต่ว่าต้องตอบคำถามก่อนแล้วจะให้”

“ได้ จิ๊บ ๆ”

“ตอบคำถาม ๆ จี๊ด ๆ”

นกและหนูพอได้ยินว่าจะได้อาหารเพิ่มมันก็รับปากจะตอบคำถามในทันที หนูขยับเข้าไปใกล้ ส่วนนกกระจิบแสดงความดีใจพากันกระพือปีก ผับ ๆ ๆ

ลุคลองถามคำถาม เช่นพวกนักวิจัยในโรงพยาบาลทำอะไรกับพวกมัน แล้วพวกมันจำอะไรได้บ้าง

นกและหนูต่างพากันนึกถึงความทรงจำและตอบคำถามของลุค เขาก็ได้คำตอบง่าย ๆ ว่าพวกมันเกิดในห้องที่สว่าง ในกรงและไม่เคยออกไปไหน เรื่องห้องทดลองมันไม่เข้าใจ และส่วนใหญ่เป็นอาหารเม็ดสี ๆ ต่างกันไป รสชาติแย่มาก พวกมันเน้นเรื่องรสชาติกันอย่างจริงจัง

ลุคจึงต้องสรุปเอาเอง น่าจะเป็นสัตว์ที่เกิดและเติบโตในห้องทดลองไม่เคยออกไปไหน ส่วนเม็ดสี ๆ อาจจะเป็นยาบางอย่าง แต่ทำไมถึงกินแต่ยา ยาทดลอง เขาไม่รู้

หลังจากนั้นลุคก็ลองหลาย ๆ อย่างทั้งถามในเชิงความรู้ตัวเลข จำนวนและแยกแยะว่าสิ่งนั้นหรือสิ่งนี้คืออะไร ส่วนใหญ่พวกมันไม่รู้ แต่ถ้าบอกและสอนก็สามารถจดจำได้ทันที พอถามครั้งต่อไปมันก็ตอบได้

ตัวอย่างเช่นการบอกว่าพวกเขาเป็นมนุษย์ พวกมันเป็นนก เป็นหนู แยกเพศหญิงชายของคนได้ นับจำนวนได้ว่ามีเท่าไหร่ พวกมันเรียนรู้ได้

“ตอนอยู่ในกรงพวกแกฉลาดแบบนี้ไหม” ลุคตั้งคำถาม เพราะรู้สึกพวกมันฉลาดมาก

หนูแรทสีขาวสองตัวมองหน้ากัน

“ไม่นะ จี๊ด ๆ”

“ใช่ไม่ฉลาดเลยจี๊ด ๆ”

“พวกเราโง่มาก จิ๊บ ๆ แต่ตอนนี้ฉลาดแล้ว จิ๊บ ๆ”

“แปลกจริง ๆ จิ๊บ ๆ พวกเราฉลาดได้ด้วยแหละ”

“โอเคร พอแล้ว ฉันเข้าใจแล้ว” ลุคห้ามพวกมัน เพราะทั้ง 10 ตัวแย่งกันพูด

ลุครู้สึกสุดยอดมาก จากคำตอบเขาเดาว่าตราประทับทาสทำให้พวกมันฉลาดขึ้นเพื่อตอบสนองต่อคำสั่งของเจ้านายได้

ถือว่าเป็นเรื่องดี!

ลุคถามอะไรเพิ่ม แต่ประสบการณ์พวกมันน้อยเกินไป เพราะเกิดและโตแต่ในห้องทดลอง

ขณะที่คนอื่นกะพริบตาปริบ ๆ มองลุคคุยกับหนูและนกอย่างจริงจัง แถมพวกหนูและนกก็ทำท่าราวกับคุยกับเขาด้วยความร่าเริงไม่หยุด ถึงขนาดโบกมือขยับปีกกันไปมา

สุดท้ายก็ได้แต่มองดูคนหนึ่งคนและสัตว์ 10 ตัวล้อมวงคุยกันพักใหญ่

...

ผ่านไปสักพักในที่สุดลุคก็หันไปพูดกับไอกะ ขอให้ไอกะหั่นชิ้นเนื้อมอนสเตอร์เป็นชิ้นเล็ก ๆ เอามาให้พวกหนูและนกกินจนอิ่ม

พอนกและหนูกินจนอิ่มลุคก็ออกคำสั่งแรก

“เอาละหน้าที่แรก ช่วยไปเฝ้าตามทางในโรงพยาบาลได้ไหม ถ้าเจอมอนสเตอร์มาก็แจ้งฉันผ่านตราประทับ”

พวกหนูมองกันอย่างลังเล ก่อนจะบอก

“เจ้านายพวกเราไปตัวเดียวเหรอ จี๊ด ๆ”

“มีอะไรหรือเปล่า” ลุคถามอย่างสงสัย ต่อท่าทีของมัน

“คือเรากลัวนะจี๊ด ๆ”

“เออ...” ลุคเหมือนจะเข้าใจ พวกมันเป็นหนูตัวเล็ก ๆ มันเลยกลัวมอนสเตอร์ก็เป็นเรื่องปกติ

“ถ้างั้นจับคู่กันไป หนู 1 ตัว นก 1 ตัว จริงสิพวกแกควรมีชื่อเรียกก่อน” ลุคคิดชื่อ ก่อนจะตั้งชื่อง่าย ๆ ที่ใช้เรียกได้ง่าย โดยให้พวกหนูใช้ชื่อ แรทหนึ่งถึงแรทห้า ส่วนนกก็ชื่อ กระจิบหนึ่งถึงกระจิบห้า

“มีช่วยด้วยเหลือ จี๊ด ๆ”

“เจ้านายตั้งชื่อให้ จิ๊บ ๆ”

ทั้ง 10 ตัวพอใจกับชื่อของตัวเองมากก่อนจะทำตามคำสั่งของลุค โดยจับคู่นกหนึ่งตัวหนูหนึ่งตัว

“ไปโลด จี๊ด ๆ”

หนูตัวเล็ก ๆ ถูกนกกระจิบจับหิวปีกและพาหนูแรทบินขึ้นจากพื้น มันคล้าย ๆ กับเครื่องบินที่ยกเอาหุ่นยนต์ลอยฟ้าไป

นกและหนูไปกันเป็นคู่พากันกระจายไปยังพื้นที่ต่าง ๆ ที่เพื่อเฝ้าระวังตามเส้นทางที่อาจจะมีมอนสเตอร์ขึ้นมาทางที่กลุ่มของลุคอยู่ได้

แม้ว่าตัวหนูกับนกค่อนข้างเท่ากัน แต่นกกระจิบกลับแข็งแรงพอพาหนูบินไปได้สร้างความแปลกใจให้กับลุคอยู่ไม่น้อย

ในสายตาทุกคนท่าทางของพวกมันค่อนข้างน่ารักและดูตลก

...

ขณะที่หนูแรทและนกกระจิบพากันหายไปจากระยะสายตา พวกเขาก็พากันมองจ้องลุค เพราะอยากรู้เรื่องพลังใหม่ของเขา

“หรือว่านายเป็นนักฝึกสัตว์” ไอกะถามด้วยความอยากรู้

พรสวรรค์ของนักฝึกสัตว์ เป็นพรสวรรค์ที่มีไม่มาก แต่ลักษณะคล้ายกันอยู่ คือการสื่อสารกับสัตว์และทำข้อตกลงกัน หรือจะเป็นแบบควบคุมโดยตรงก็มี

ลุคคิดว่าถ้าอ้างอิงข้อมูลนี้ ไอเทมคัมภีร์ตราประทับทาส น่าจะเป็นแบบผสมกัน คือต้องได้รับยินยอมก่อนและก็ควบคุมได้แบบเบ็ดเสร็จ แต่ลุคก็รู้ว่าเขาไม่ใช่นักฝึกสัตว์

“มันไม่ใช่พลังของนักฝึกสัตว์หรอก แต่เป็นจากไอเทม”

ลุคยื่นมือออกไป ก็มีไอเทมตราประทับทาส 3 เล่มปรากฏอยู่ด้านหน้า ลุคส่งให้พวกเขาคนละอันและอธิบายให้ฟัง

“มันมาจากไอเทมชิ้นนี้ เป็นไอเทมตราประทับทาส ที่ใช้กับสิ่งมีชีวิตได้ มันจะทำให้เราควบคุมและสื่อสารทางความคิดได้ แต่ว่ามันมีข้อจำกัดที่ใช้ได้กับสัตว์ธรรมดาเท่านั้นไม่สามารถใช้กับมอนสเตอร์ได้ เอาเก็บไว้และลองหาสัตว์ของตัวเองไว้คนละตัว มันน่าจะมีประโยชน์เช่นสอดแนม หรือตรวจสอบพื้นที่ ค้นหาของอะไรแบบนี้”

นิโคลรับมาอย่างไม่ลังเล เมื่อได้ยินความสามารถของไอเทมชิ้นนี้ ที่เหลืออีกสองคนก็รับมา ทั้งสามมีสัตว์อยู่ในใจ

“แต่ว่าถ้าอยากคุยกับพวกสัตว์จะต้องใช้แหวนวงนี้ ตอนนี้ฉันมีแค่วงเดียว เอาไว้ถ้ามีเพิ่มอีกจะให้คนละวง”

ทั้งสามคนพยักหน้าด้วยความพอใจ ที่จริงแค่คัมภีร์ตราประทับทาสก็เพียงพอแล้ว พวกเขาสามารถสารทางความคิดกับสัตว์สักตัวก็เป็นเรื่องน่าตื่นเต้นแล้ว

หลังจากนั้นทุกคนก็กินมื้อค่ำกัน ก่อนจะจัดที่นอนของตัวเอง โดยนอนอยุ่ในห้องเดียวกันเพื่อความปลอดภัย ที่โรงพยาบาลมีผ้าห่ม เตียงหมอนครบ จึงค่อนข้างสะดวก

คืนนี้พวกเขานอนหลับกันได้อย่างสบาย ส่วนเรื่องเฝ้าระวังก็ให้หนูและนกจัดการไป ถ้ามีอะไรเข้ามาแถวนี้พวกหนูและนกจะตื่นตัวในทันที โดยเฉพาะหนู พวกมันได้กลิ่นอันตรายไกลหลายร้อยเมตรก่อนที่มอนสเตอร์จะมาถึงตัวซะอีก

...

เช้าวันต่อมา ทั้ง 4 คนตื่นกันแต่เช้าเติมเต็มท้องที่ว่าง ลุคเอาเนื้อไปแบ่งให้สัตว์เลี้ยงของเขาด้วย ก่อนที่จะพากันเริ่มภารกิจในวันนี้

ลุคกำหนดว่าจะไปยังตึกที่มีคนจุดพลุสัญญาณเมื่อวาน

เขาส่งนกกระจิบทั้ง 5 ตัวบินไปที่อาคารหลังนั้นเพื่อตรวจสอบก่อน นกกระจิบตัวเล็กเกินไป มอนสเตอร์ไม่ค่อยจะสนใจมัน เพราะต่อให้ล่าได้ก็ไม่พอให้พวกมอนสเตอร์เคี้ยวได้สักคำหนึ่งด้วยซ้ำ จึงไม่มีมอนสเตอร์ที่บินได้ตัวไหนมาเสียเวลาล่า

แน่นอนว่า ถ้ามันบินต่ำเกินไป อาจจะมีโดนมอนสเตอร์บนพื้นล่าจับกินได้อยู่ เพราะบนพื้นดินมีมอนสเตอร์จำนวนมากกว่าบนฟ้า และพวกนี้ก็กินไม่เลือกหน้า

ลุคเลยไม่ปล่อยหนูลงไปวิ่งเพ่นพ่าน ถ้ามันตายขึ้นมาเขาคงเสียดายไอเทมคัมภีร์ตราประทับทาสเป็นอย่างมาก

ในตอนนั้นเองก็มีความรู้สึกส่งมาจากนกทั้ง 5 ที่เขาส่งไป

“พวกมันพบบางอย่างไปกันเถอะ” ลุคบอกให้บอสตันขับรถเข้าไปยังตึกสูงหลังนั้นทันที

ยังไม่ทันไปถึงตึกในตอนนั้นเองก็มีคนยิงพลุมาจากบนหลังคา เป็นการส่งสัญญาณขอความช่วยเหลือ หมายความว่าคนบนอาคารนั้นเห็นพวกเขา

ลุคและพวกจอดรถอยู่นอกอาคารไม่ไกล

นกกระจิบทั้ง 5 ตัวก็บินตรงมาเกาะบนหลังคาและพากันรายงานสิ่งที่พวกมันเห็นแบบละเอียดให้เขาฟัง

“มีคนละ จิ๊บ ๆ แต่กี่คนนะ...”

“10 คน จิ๊บ ๆ”

“มีตัวที่มีหลายขาด้วย จิ๊บ ๆ”

“8 ขาแหละ จิ๊บ ๆ”

“มีเส้นสีขาว ๆ ด้วย จิ๊บ ๆ”

“อันตรายมากเลย จิ๊บ ๆ”

ลุคพยายามจับใจความและไม่โทษพวกมันที่อธิบายแบบรวดเดียวไม่ได้ เขาต้องฝึกมันอีกสักหน่อยถึงจะทำให้สติปัญญามันฉลาดมากกว่านี้ตามประสบการณ์ แต่นกทั้ง 5 ตัวก็ให้ข้อมูลที่เป็นประโยชน์และครบถ้วน

“ดูเหมือนจะมีคนรอดไม่ต่ำกว่าสิบคน อยู่ชั้นบนสุด 7 คนและชั้น 5 อีก 3 คน ในนั้นน่าจะเป็นมอนสเตอร์จำพวกแมงมุม มันกำลังขวางไว้ตาทางเดินและไม่ได้มีแค่ตัวเดียว”

“แมงมุมเหรอ ฉันน่าจะจัดการได้” บอสตันกล่าว เขามีไฟเลยไม่กลัวใยแมงมุม

“งั้นแยกกันไปแล้วกัน ฉันจะบินไปด้านบน นิโคลลองหาทางเข้าไปจากทางหน้าต่าง ส่วนบอสตันกับไอกะก็เผามาจากด้านล่างขึ้นไป ยังไงก็ต้องฆ่ามอนสเตอร์ทั้งหมด ดังนั้นช่วยคนและปิดทางหนีมอนสเตอร์ไปด้วยเลยทีเดียว”

“ไม่มีปัญหา”

“ตกลงตามนั้น”

“อืม”

ทั้งสามคนพยักหน้ารับ ก่อนจะทำตามแผนของลุค หลังจากทุกคนแยกกันไป ลุคก็หันไปสั่งนกกระจิบและหนูแรทของเขา

“กระจิบหนึ่งถึงห้าบินหลบอยู่แถวนี้ก่อน ถ้ามีตัวอันตรายก็ค่อยมาบอกฉัน แรทหนึ่งถึงห้ามากับฉัน”

“รับทราบ จิ๊บ ๆ”

นกกระจิบยกปีกทำท่าเคารพเวลารับคำสั่งแบบทหาร ก่อนจะพากันบินจากไป

หนูแรทก็ขึ้นคลานมาบนมือของลุค เขาพามันบินขึ้นไปด้านบนดาดฟ้าโดยตรง มีคนยิงพลุจากบนดาดฟ้าก็หมายความว่าด้านบนยังปลอดภัยและคนเข้าออกได้อยู่

ขณะที่บินลุคก็มองดูหนูแรทบนฝ่ามือ พวกมันค่อนข้างตื่นเต้นที่เห็นพื้นดินจากท้องฟ้า พากันยื่นหน้าออกไปมองดูรอบตัวด้วยความกล้าหาญ