(ฟรี) ตอนที่ 187 กลับไปหมู่บ้านและทำลายตระกูล!

ปั้มลูกฟื้นฟูตระกูลอุจิวะ ตอนที่ 187 กลับไปหมู่บ้านและทำลายตระกูล!

“ผมจะกลับไปแจ้งท่านโฮคาเงะเกี่ยวกับเรื่องของดันโซที่โคโนฮะด้วยตัวเอง” น้ำเสียงของนัตสึฮิโกะสงบมาก แววตาของเขาเต็มไปด้วยความนิ่งเฉย “ถ้างั้นตอนนี้ พวกคุณทุกคนก็เป็นคนของผมแล้ว มีข้อโต้แย้งอะไรไหม”

น้ำเสียงของเขาเปลี่ยนเป็นเย็นชา พลังอันเย็นยะเยือกของเนตรวงแหวนกระจกเงาหมื่นบุปผาทำให้ทุกคนหายใจลำบาก แม้แต่การเหลือบมอง พวกเขาก็รู้สึกได้ถึงแรงกดดันที่ไม่มีใครเทียบได้

รูปลักษณ์ที่เย็นชาและหยิ่งผยองนี้ต่างกับนัตสึฮิโกะที่ "ไม่ใส่ใจ" และ "อ่อนโยนและสง่างาม" ในอดีตอย่างสิ้นเชิง!

“ในที่สุดนายก็จะอวดศักดิ์ดาของตัวเองแล้วรึ...” ริงโกะที่ใช้ชีวิตอย่างเงียบๆ ในค่าย ท้องของเธอได้ใหญ่ขึ้นเรื่อยๆ ทุกวัน เธอถอนหายใจเบาๆ รู้สึกถึงอารมณ์นับพัน

เธอแต่งเข้าตระกูลอุจิวะมานานแล้ว คุ้นเคยกับความแข็งแกร่งของนัตสึฮิโกะตั้งแต่แรก

เมื่อใดก็ตามที่เธอเห็นคนภายนอกประเมินนัตสึฮิโกะว่า "เจ้าสมุทร(พ่อพันธุ์)" "โจนินอัปยศ" หรือ "คนรวยเสเพล" เธอนั้นมักจะรู้สึกถึงความซับซ้อนกับความไม่สมจริงนี้

สำหรับคนอื่นๆ การประเมินระดับคาเงะของทุกคนนั้น ส่วนใหญ่จะเป็น "ทรงพลัง" "เชื่อถือได้" หรือ "หนึ่งต่อหมื่น?"

จิไรยะที่มักอยู่แต่นอกหมู่บ้าน คนในหมู่บ้านกลับเอ่ยถึงเขาว่า "หมอนั้นนะเหรอ เขาอาจดูเป็นแบบนั้น แต่ที่จริงแล้วเขาเป็นนินจาที่ทรงพลังมาก!" ด้วยเหตุนี้ การประเมินของนัตสึฮิโกะจึงดูแปลกและประหลาดตลอดมา แทนที่จะเรียกว่า "ทรงพลัง" ต่อให้เขาฆ่าโจนินหัวกะทิของหมู่บ้านซึนะก็ตาม ความรู้สึกนี้ทำให้ริงโกะที่พ่ายแพ้ต่อนัตสึฮิโกะทุกวิถีทางมาหลายครั้ง รู้สึกอึดอัดมาก เธออยากจะอธิบายให้คนที่เดินผ่านไปมาที่ไม่รู้เรื่องฟังจริงๆ แต่ไม่รู้ว่าจะพูดออกไปดีไหม

ในที่สุดนัตสึฮิโกะก็เลิกซ่อนตัวไม่ได้แล้ว! เขาจึงปลดปล่อยพลังเนตรอย่างไม่สนใจหรือกังวลใดๆ กลิ่นไออันเย็นยะเยือกทำให้นินจาทุกคนรู้สึกเหมือนได้ตกลงสู่ขุมนรก ได้แต่ตัวสั่นงกงันอย่างควบคุมไม่ได้

"เราไม่มีข้อโต้แย้ง" นารา เอ็นซุยพูดขึ้นเป็นคนแรก "ตามระบบแล้ว ท่านนัตสึฮิโกะควรจะเป็นผู้บัญชาการ"

"ถูกต้อง ผมยินดีทำตามคำสั่งของท่านนัตสึฮิโกะ!"

“ดันโซตายไปแล้ว ต้องมีคนควบคุมอำนาจทางทหารเพื่อหยุดยั้งการโจมตีของหมู่บ้านคิริ ผมขอสนับสนุนครับ!”

ทุกคนพูดขึ้นทีละคน แม้ว่ามันจะวุ่นวาย แต่กลับไม่มีใครผลีผลามต่อต้าน

อาวุธที่น่ากลัวที่สุดของนินจาคือพละกำลัง! เมื่อเป็นเรื่องยากที่จะต่อต้านภายใต้แรงกดดันของฝ่ายตรงข้าม ไม่ว่าฝ่ายตรงข้ามจะพูดอย่างไร การฟังอย่างเชื่อฟังนั้นคือการกระทำที่ดีที่สุด!

"ดีมากครับ" นัตสึฮิโกะยิ้มจางๆ ทันใดนั้นแรงกดดันที่มีต่อทุกคนก็สลายไป: "งั้นผมจะจัดการเกี่ยวกับการป้องกันก่อน แล้วค่อยกลับไปโคโนฮะเพื่อแก้ปัญหาเรื่องดันโซ"

พอพูดจบ ทุกคนก็มองหน้ากันลังเล

“คุณต้องกลับไปโคโนฮะก่อนจริงๆ เหรอครับท่านนัตสึฮิโกะ?” นารา เอ็นซุยปากกระตุก สุดท้ายก็อดไม่ได้ที่จะพูดว่า: "เรื่องการการตายของดันโซ พวกเราความกังวลเหมือนกัน แต่คงไม่ค่อยเหมาะหรอกมั้งครับที่ท่านนัตสึฮิโกะจะออกจากตำแหน่งแล้วกลับไปโคโนฮะ"

ไม่ใช่แค่ไม่เหมาะ แต่ไม่เหมาะอย่างยิ่ง!

เมื่อทำภารกิจอันตรายจะหาใครมาเป็นผู้นำละที่นี้ คุณจะกลับหมู่บ้านและทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นไม่ได้น่ะ

ตอนนี้เรากำลังทำสงครามกับหมู่บ้านคิริอยู่น่ะ!

ถึงจะไม่ใช่การรบเต็มรูปแบบ แต่เราก็มีการต่อสู้เล็กๆ ทุกๆ สามวัน การรบใหญ่ๆ ทุกๆ ห้าวัน

เราจะทำอย่างไรละถ้าไม่มีผู้นำ?

“ไม่เป็นไร ผมจะรีบไปรายงานโฮคาเงะรุ่นที่ 3 และไม่นานผมก็กลับมาแล้ว” นัตสึฮิโกะยิ้มจางๆ “และถ้าพวกคุณเจอการโจมตีของข้าศึกจริงๆ ก็ไม่เป็นไร แค่ถอยและยอมเสียดินแดนบางส่วน”

"พอผมกลับมา ผมจะเรียกคืนทุกอย่างจากหมู่บ้านคิริ..."

ทุกคนอยากจะโต้เถียง แต่พวกเขาไม่รู้ว่าจะพูดอย่างไร

นัตสึฮิโกะไม่สนใจพวกเขา เดินตรงเข้าไปในห้องของตัวเองพร้อมกับกลุ่มภรรยา จากนั้นพวกยาคุโมะก็เริ่มเก็บข้าวของ

ริงโกะเดินมาเงียบๆ

“ที่ค่ายมีอะไรเกิดขึ้นรึเปล่า?” นัตสึฮิโกะถามโดยไม่หันศีรษะ

“ไม่” ริงโกะตอบอย่างใจเย็น “ดันโซมุ่งเป้าไปที่นายเท่านั้น ดูเหมือนว่าเขาจะไม่สนใจฉันเลย”

“เขาไม่รู้จักเธอ เขาไม่รู้ว่าเจ็ดดาบนินจาแห่งคิริอยู่ในห้องของผม แถมเธอก็ท้องอยู่” นัตสึฮิโกะส่ายหัวแล้วหัวเราะ “ชื่อเสียงของเธอไม่ได้โด่งดังขนาดนั้น อีกทั้งเขายังไม่เห็นเธอกับตาตัวเอง”

ปากของริงโกะกระตุก ชื่อเสียงของเจ็ดดาบนินจาแห่งคิริเทียบไม่ได้กับสามนินจาในตำนานหรือคนที่มีชื่อเสียงในโลกนินจา

ประกอบกับความโดดเดี่ยวของหมู่บ้านคิริ การไหลเวียนของข้อมูลจึงมีจำกัด ข้อจำกัดเป็นรองแค่หมู่บ้านอาเมะที่อยู่ภายใต้การปกครองของนางาโตะเท่านั้น ทำให้ดันโซไม่มีข้อมูลอะไรเกี่ยวกับเธอเลย...

ทำเอาริงโกะโมโหมาก

นัตสึฮิโกะยิ้มจาง ๆ นี่เป็นความคาดหวังของนัตสึฮิโกะเช่นกัน ต้องไม่ลืมว่า ถ้าดันโซจำริงโกะได้ เขาคงวางแผนเอาตัวริงโกะเป็นตัวประกันจัดการกับหมู่บ้านคิริไปนานแล้ว

ริงโกะนั้นดื้อรั้นอยู่บ้าง นัตสึฮิโกะจึงไม่ได้พาเธอไปที่สนามรบ อีกอย่าง การตั้งครรภ์ไม่เหมาะกับการเดินทางไกล

ริงโกะไม่เหมือนกับภรรยาคนอื่นที่ต้องการให้เขาปกป้อง นัตสึฮิโกะถึงได้ไม่กังวลว่าดันโซจะทำร้ายริงโกะ เพราะเธอเป็นคนที่เคยฆ่านินจาระดับคาเงะได้ เธอถือเป็นนินจาระดับคาเงะที่เก่งกาจมาก

“แต่ทำไมนายถึงยังยืนยันที่จะกลับไปโคโนฮะละ” ริงโกะถามด้วยความสงสัย “แม้แต่คนอย่างฉันที่ไม่มีอำนาจมากนัก ยังเห็นว่าผู้บัญชาการที่ได้รับการแต่งตั้งใหม่ไม่ควรทิ้งกองทหารและกลับไปหมู่บ้าน”

“นายไม่ต้องกังวลเรื่องจะสูญเสียความเป็นผู้นำของนายในกองทหารงั้นเหรอ”

"ฉันจะ..."

"ช่างมันซิ" นัตสึฮิโกะยิ้ม "ถ้าซึนาเดะไม่ขอให้ฉันแก้ไขสนามรบด้านหมู่บ้านคิริ ฉันจะกังวลเรื่องความเป็นผู้นำหรือไม่เป็นความเป็นผู้นำทำไม?"

"สำหรับคนอย่างเรา พลังมีประโยชน์มากกว่าอำนาจ"

ริงโกะเห็นด้วยกับสิ่งนี้อย่างยิ่ง เธอยังเป็นคนประเภทที่ชอบไม่ดูแลจัดการเรื่องราวในหมู่บ้านคิริเช่นกัน เธอนั้นมีลูกน้องอยู่ เธอจึงมักจะให้พวกเขาคอยจัดการลำบากพวกนี้ เธออยากจะทำแค่ลับดาบและฝึกฝนฝีมือเพื่อควบคุมโชคชะตาของตัวเธอ

หลังจากคิดอยู่ครู่หนึ่ง ริงโกะก็ถาม "แต่จะกลับไปหมู่บ้านทำไม?"

"นายมีจุดประสงค์พิเศษงั้นเหรอ?"

"ใช่" นัตสึฮิโกะยิ้มเล็กน้อย พยักหน้า และมองไปยังทิศทางของหมู่บ้านโคโนฮะ

“นายบอกว่าดันโซฆ่าล้างตระกูลอุจิวะ ดังนั้นจึงอ้างเหตุผลเพื่อไปฆ่าล้างตระกูลชิมูระใช่ไหม?”

เป้าหมายของนัตสึฮิโกะนั้นเรียบง่าย

กลับไปหมู่บ้านและทำลายตระกูล!