บทที่ 12 คนโกง
บทที่ 12 คนโกง
...มือของหยานเม่ยสัมผัสริมฝีปากของเธอโดยไม่รู้ตัว ขณะที่เธอจ้องมองภาพสะท้อนของเธอในกระจกท่ามกลางหมอกควัน เธอคิดว่าเขาจะทำสิ่งต่างๆ ต่อไป แต่หลังจากจูบเธอไม่กี่นาที เขาก็ผละตัวออกจากเธอแล้วหัวเราะอย่างน่ารังเกียจ...
“ถ้าเราไม่หยุดฉันไม่คิดว่าจะควบคุมตัวเองได้ และฉันไม่ต้องการให้ครั้งแรกของเราอยู่ที่ประตู”
ใบหน้าของหยานเม่ยแดงขึ้นเมื่อเธอได้ยินเขา โดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อเธอรู้สึกว่าเขาถูท้องของเธออย่างแรง เธอผลักเขาออกไปแล้ววิ่งไปที่ห้องของเธอ
เธอไม่อยากจะเชื่อเลยว่าเพียงการจูบเพียงอย่างเดียวอาจทำให้อารมณ์ของเธอผันผวนเช่นนั้นได้ เธอหายใจเข้าลึกๆ เพื่อจัดการกับอารมณ์และเดินกลับลงไปชั้นล่าง
เมื่อเธอไปถึงบันไดชั้นล่าง เธอก็รู้สึกเศร้าหมอง หยานเหม่ยรู้สึกรำคาญเล็กน้อย
แต่ในขณะที่เธอกำลังจะเดินกลับขึ้นห้อง เธอก็ได้ยินเสียงดังในห้องครัว “มันเป็นขโมยเหรอ?”หยานเม่ยขมวดคิ้วขณะที่เธอคิด
เมื่อเธอเข้าไปในครัว เธอก็เห็นหเล่ยจ้าวกำลังสับผักอย่างชำนาญ หยานเม่ยถอนหายใจและพิงประตูขณะที่เธอชื่นชมเขา
“ฉันไม่รู้จักคนอวดดีอย่างคุณ คุณทำอาหารเป็นได้ ฉันคิดว่าคุณพูดตรงไปตรงมาก่อนหน้านี้” หยานเม่ยกล่าวประชด เหล่ยจ้าวหันไปมองเธอเมื่อเขาได้ยินเธอพูด
“อุ๊ย ฉันไม่เคยรู้มาก่อนว่าฉันเป็นคนอวดดีในสายตาภรรยา ฉันเดาว่าฉันจะต้องเปลี่ยนสิ่งนั้น” เหล่ยจ้าวยิ้ม
หยานเม่ยตะคอก แต่มีรอยยิ้มจาง ๆ ในดวงตาของเธอ เธอเดินเข้าไปหาเขาเพื่อยื่นมือให้เขา เธอจะยื่นแก้วน้ำให้เขาหรือเอาจานมาให้เขาถ้าเขาต้องการ มือก็จะโดนกันเป็นครั้งคราว ในตอนแรกเธอรู้สึกอึดอัดเล็กน้อยต่อการสัมผัส แต่แล้วเธอก็ชินกับมัน
เมื่อมองดู เหล่ยจ้าวตีไข่อย่างชำนาญ หยานเม่ยก็อดไม่ได้ที่จะถามว่า “คุณเรียนทำอาหารมาจากที่ไหน? เป็นเรื่องยากจริงๆ ที่จะเห็นผู้ชายทำอาหารเก่งเท่าคุณในทุกวันนี้”
เหล่ยจ้าวหัวเราะเบา ๆ “คุณกำลังชมฉันเหรอ? แม่ของฉันบอกว่าผู้ชายควรรู้วิธีเอาตัวรอดด้วยตัวเอง ดังนั้นเธอจึงสอนฉันทำอาหารเมื่อฉันยังเป็นเด็ก”
“แม่ของคุณต้องเป็นแม่ที่ดีแน่ๆ”
เหล่ยจ้าวมองไปด้านข้าง เขาเห็นใบหน้าของเธอที่เผยให้เห็นร่องรอยของการสูญเสียและความเจ็บปวด เหล่ยจ้าววางชามลงแล้วดึงเธอเข้ามาในอ้อมแขนของเขา เขาโอบแขนรอบเอว
“แม่เป็นคนดีมาก อีกไม่นานเธอก็จะเป็นแม่ของคุณเช่นกัน ฉันคิดว่าเธอคงจะชอบคุณมาก”
หยานเหม่ยกระพริบตามองที่เล่ยจ้าว และพูดอย่างลังเลว่า “แม่จะชอบฉันไหม” คำว่าแม่รู้สึกแปลกๆในปากเธอ
"ไม่ต้องกังวล. ไปดูทีวีเถอะ เมื่อฉันทำอาหารเสร็จแล้วฉันจะไปเรียกหาคุณ” เหล่ยจ้าวพูดขณะที่เขารวบผมของเธอ หยานเม่ยขมวดคิ้ว
“ฉันไม่ใช่เด็ก อย่ามัดผมของฉันอีกนะ” เธอพูดอย่างเย็นชา
เหล่ยจ้าวถอนหายใจหลังจากที่เธอหันหลังแล้วเดินจากไป ผู้หญิงคนนี้บางครั้งก็ดูสับสนและน่ารักจริงๆ
ครึ่งชั่วโมงต่อมา อาหารสี่จานและซุปหนึ่งชามถูกวางอยู่บนโต๊ะอาหาร กลิ่นอาหารอันแรงก้องอยู่ในห้องครัวและห้องรับประทานอาหาร
ขณะที่นั่งอยู่ที่โซฟาในห้องนั่งเล่น ดวงตาของหยานเม่ยก็ร้อนขึ้นจากการจ้องมองอาหารบนโต๊ะรับประทานอาหาร เธอพยายามระงับอารมณ์ของเธอ ไม่มีใครทำอาหารให้เธอตั้งแต่พ่อแม่ของเธอเสียชีวิต หวังลู่เป็นแม่ครัวที่แย่ ดังนั้นคนรับใช้จึงทำอาหารทั้งหมดเมื่อพวกเขาแต่งงานกัน
ครั้งเดียวที่เธอได้ยินแม่ของเธอพูดถึงพ่อของเธอคือตอนที่พวกเขากำลังกินข้าวอยู่ เธอยังจำมื้อสุดท้ายที่เธอกินกับแม่ได้
“...ฉันไม่อยากให้คุณเกลียดพ่อแม่ของคุณ...”
...เสียงกังวลของเหล่ยจ้าวทำให้เธอออกจากอาการมึนงง...
“คุณเป็นไรหรือเปล่า?” เหล่ยจ้าวถามอย่างเป็นกังวลเมื่อเห็นใบหน้าซีดเซียวของเธอ
ดวงตาของหยานเม่ยสบตากับดวงตาของเหล่ยจ้าวใบหน้าที่ไม่แยแสของเธออ่อนลงเมื่อเห็นสายตาที่อ่อนโยนและกังวลในดวงตาของเขา
"...ใช่. ฉันสบายดี."
"ตกลง. มากินกันเถอะ” เหล่ยจ้าวรู้ว่าเธอไม่ต้องการพูดคุยเกี่ยวกับสิ่งที่เธอคิด ดังนั้นเขาจึงไม่สอบสวนเธอเพิ่มเติม
นั่งที่โต๊ะอาหาร เหล่ยจ้าววางปลาเผ็ดสองตัวลงบนข้าวของเธอแล้วยิ้มเบา ๆ
“คุณต้องกินเยอะๆโอเคไหม? ต่อไปนี้สามีจะทำอาหารให้คุณเอง คุณดูผอมมาก บางคนจะคิดว่าฉันกำลังรังแกภรรยาของฉัน” หยานเหม่ยยิ้มเบา ๆ แล้วเลือกผักมาให้เขา
“คุณควรกินให้มากขึ้นด้วย ฉันเป็นภรรยาของคุณ ฉันควรจะเป็นคนทำอาหาร น่าเสียดายที่ฉันทำอาหารไม่เป็น” หยานเม่ยพูดอย่างเขินอาย
ดวงตาของเหล่ยจ้าวอ่อนลง “อย่ากังวลเลยเมีย ฉันจะทำงานบ้านทั้งหมด ฉันไม่รังเกียจที่จะเป็นทาสของภรรยาฉัน”
“แต่ฉันปล่อยให้คุณทำทุกอย่างไม่ได้ มันเป็นความรับผิดชอบของฉัน ฉันจะรู้สึกไร้ประโยชน์”
"ก็ได้. อย่าคิดเกี่ยวกับมัน เพราะคุณจะไปทำงานในตอนเช้าเพื่อหาเงินให้กับบ้านและคุณจะทำงานหนักในตอนกลางคืน ดังนั้นคุณไม่มีประโยชน์” เหล่ยจ้าวพูดด้วยรอยยิ้มชั่วร้ายบนใบหน้าของเขา หยานเม่ยหน้าแดง
“คนโกง!”
เหล่ยจ้าวระเบิดเสียงหัวเราะของเขาออกมาเมื่อเห็นใบหน้าของเธอเปลี่ยนเป็นสีแดง ภรรยาของเขาน่ารักจริงๆ แม้ว่าเธอจะทำหน้าเย็นชาและไม่แยแส แต่เขารู้ว่ามันเป็นเพียงหน้ากาก และจริงๆ แล้วเธอเป็นผู้หญิงที่น่ารักมากซึ่งบางครั้งก็ยังเป็นเหมือนเด็กจริงๆอีกต่างหาก
...หยานเม่ยตัดสินใจเพิกเฉยต่อเขาเพราะเธอตระหนักว่าเธออาจเป็นโรคความดันโลหิตสูงหากเธอตอบสนองต่อทุกคำพูดที่ออกมาจากปากของเขา...
...000...000...(0..0)///
