ตอนที่ 1275 ตัดรากถอนโคน

ตันเถียนถูกทำลาย สําหรับผู้ฝึกยุทธ์ที่ฝึกฝนกำลังภายในแล้ว นั่นถือกลายเป็นขยะโดยสมบูรณ์ ชายที่มีตาสามเหลี่ยม นอนอยู่บนพื้น รู้สึกถึงความเจ็บปวดที่ฉีกขาดในจุดตันเถียน ใบหน้าของเขาเปลี่ยนเป็นสีขาวซีดแล้ว ความเจ็บปวดนั้นมันเป็นเพียงด้านหนึ่ง ที่สําคัญกว่านั้นคือ ..ความกลัว

ด้วยความกลัวเขาจึงมองไปที่ หลินฟาน ด้วยสายตาลนลาน ที่กำลังเดินเข้าไปหา พี่รอง และน้องสี่ โดยใช้วิธีเดียวกันกับเขาเมื่อครู่..

ชั่วขณะหนึ่ง ผู้ฝึกยุทธ์ทั้งสามก็กลายเป็นเศษขยะโดยสมบูรณ์ แต่ละต่างดิ้นทุรนทุรายอยู่บนพื้น และนี่มันคงเป็นวันที่มืดมนที่สุดในชีวิตของพวกเขา

พวกเขาเสียใจจนลำไส้กลายเป็นสีเข้ม หากรู้ก่อนหน้านี้.. พวกเขาคงไม่คิดเข้าไปยั่วยุ หลินฟาน แต่เดิม หลินฟาน ก็ปล่อยพวกเขาไปแล้ว แต่ ชายที่มีตาสามเหลี่ยม อดไม่ไหว แต่แล้วก็ถูก หลินฟาน หย่อนเบ็ดล่อปลา และเมื่อนั้นเขาก็ติดเบ็ดของ หลินฟาน ไปโดยง่าย..

เหตุผลที่ หลินฟาน หย่อนเบ็ดล่อปลา นั่นก็เพราะว่าเขาไม่ไว้ใจพวกเขา ดังนั้นเขาจึงทดสอบอย่างง่ายๆ ชายที่มีตาสามเหลี่ยม ก็ได้รีบคว้าโอกาสนั้นทันทีไปจริงๆ

ถ้าหาก หลินฟาน ยังเก็บพวกเขาไว้ นั่นก็เท่ากับเป็นการขุดหลุม และวางทุ่นระเบิดให้ตัวเอง

ในความจริงแล้ว.. หลายครั้ง หลายเหตุการณ์ที่บอกเราว่าคนที่ปลอดภัยที่สุดในโลกนั้น ก็คือ ‘คนตาย’ คนตายจะไม่ก่อเรื่องอะไรให้กับคุณอีก และคนตายก็จะไม่เข้ามายุ่งกับคุณ สุดท้ายคนตายก็จะเป็นคนที่เก็บความลับได้ดีที่สุด…

หลังจากที่ เซียวเฟย บังคับถามถึงที่อยู่ของแผนที่ขุมทรัพย์ เขาก็ได้ฆ่าคนสองคนนั้นอย่างเด็ดขาด และเดินทางมาถึงหยุนเหมิน ก่อนหน้า สำนักดาบเทวะ แผนการของเขาคือหลังจากคว้าสมบัติมาได้แล้ว ก็จะถือโอกาสทําลายหยุนเหมิน แม้แต่กองกําลังของ หลี่ เสี่ยงสุ่ย ที่ช่วยจัดการธุรกิจของหยุนเหมิน ก็ยังถูกทําลายไปโดยเขา

หากไม่ใช่เพราะหลินฟาน ยื่นมือเข้ามา เซียวเฟย คงจะไปไกลแล้วหลังจากคว้าสมบัติมา ตราบใดที่เขาไม่ได้ทิ้งหลักฐานอะไรเอาไว้ก็ยากที่จะมีใครติดตามเขามาได้

แน่นอนว่า เซียวเฟย คนนี้ อาจไม่ได้ติดต่อกับสังคมสมัยใหม่มากนัก เขาคิดว่าการฆ่าปิดปากผู้อื่นทั้งหมดแล้วเรื่องมันก็จะจบ แต่ในความเป็นจริงการสังหารหมู่ของกองกำลัง หลี่ เสี่ยงสุ่ย ของเขา มันได้รับการบันทึกไปโดยกล้องวงจรปิด

อย่างไรก็ตาม การฆ่าทั้งหมด ในแบบตัดรากถอนโคน มันก็มักจะเป็นสิ่งที่ไร้กังวลมากที่สุด และมักจะเป็นสิ่งที่เห็นพ้องต้องกันโดยทั่วไปในหมู่ผู้คนทั่วโลกด้วยซ้ำ

เมื่อก่อนในยุคที่ศิลปะการต่อสู้รุ่งเรืองอยู่ในจุดสูงสุด เมื่อทั้งสองฝ่ายเกิดการต่อสู้กัน ก็มักจะจบลงด้วยฝ่ายหนึ่งฆ่าล้างทำลายอีกฝ่ายหนึ่ง เหตุผลที่ต้องฆ่าอีกฝ่าย ก็คือกลัวว่าจะทิ้งรากเหง้าของภัยพิบัติเอาไว้

หากสังเกตดีๆ แล้วจะพบกับสิ่งที่น่าสนใจในตัวละครเอกของนวนิยายศิลปะการต่อสู้จากในหลายแขนง ที่มักจะเป็นปลาที่หลุดลอดผ่านอวนเมื่อครั้งเกิดภัยพิบัติ อาศัยความเกลียดชังของ ครอบครัว และคนในตระกูล เฝ้าฝึกฝนศิลปะการต่อสู้จนยากจะหาใครเทียบได้ เพื่อหวังที่จะล้างแค้นศัตรู เมื่อนั้นการแก้แค้นจึงกลายมาเป็นภารกิจหลักของตัวละครเอก

สิ่งนี้กลับพิสูจน์ให้เห็นถึงความสำคัญของการตัดรากถอนโคน อีกอย่างพวกตัวร้ายในนวนิยาย หรือภาพยนตร์นั้น ก็เพราะว่าตัดรากถอนโคนไม่ทัน จึงปล่อยให้ตัวเอกกลับมาฆ่าล้างพวกเขาไปในที่สุด

อย่างไรก็ตาม หลินฟาน เข้าใจความจริงข้อนี้ แต่ หลินฟาน แตกต่างจาก เซียวเฟย หลินฟาน ไม่ใช่คนในยุทธภพ เขาเป็นแค่เยาวชนคนรุ่นใหม่ที่ได้รับการศึกษาระดับอุดมศึกษาในศตวรรษที่ยี่สิบเอ็ด ในการรับรู้ของเขา เขาไม่สามารถฆ่าคนตามอําเภอใจได้

ส่วนสาเหตุที่เขาเข้ามาเกี่ยวข้องนั้น หลักๆ แล้ว เป็นเพราะเขาเห็น ชายที่มีตาสามเหลี่ยม และพวกของเขาเข้ารังแก ผู้หญิงคนนั้น จึงได้ยื่นมือเข้าไปช่วยเหลือ ผู้หญิง คนดังกล่าวที่ว่า

และด้วยบุคลิกของเขา เมื่อเห็นสถานการณ์แบบนั้น เขายากที่จะโน้มน้าวตัวเองไม่ให้ลงมือ เว้นเสียแต่ความแข็งแกร่งของเขาจะไม่เอื้ออำนวย แต่เมื่อความแข็งแกร่งของเขามีพร้อม ถ้า หลินฟาน จะเพิกเฉย เขาก็กลับจะรู้สึกไม่สบายใจ อย่างแน่นอน..

ดังนั้นสถานการณ์ตอนนี้ก็คือ ต้องการให้เขาแก้ปัญหานี้

เขาไม่ฆ่าพวกเขาทั้งสามคน แต่แค่ทำลายฐานการบ่มเพาะของพวกเขา

แต่ก็เห็นได้ชัดว่าไม่เพียงพอที่จะแก้ไขปัญหานี้ได้อย่างสมบูรณ์ ดังที่กล่าวไว้ คนตายเท่านั้นที่จะปลอดภัยที่สุด

“เอาล่ะ พวกคุณจะไปที่หยุนเหมิน ไม่ใช่หรือ? งั้นก็ลุกขึ้นมาเถอะ ผมจะทําตามข้อตกลงในก่อนหน้านี้ และพาพวกคุณไปที่หยุนเหมิน” หลินฟาน ได้พูดด้วยรอยยิ้ม

ทั้งสามคนที่ได้ฟังแล้ว ก็พากันหวาดกลัวตกใจในสิ่งที่ได้ยิน, ถ้าเป็นก่อนหน้านี้ หลินฟาน รับปากว่าจะนำทางไป พวกเขาคงจะดีใจมาก แต่ตอนนี้พวกเขากลายเป็นขยะไปแล้ว แล้วการพาไปหาหยุนเหมิน นี่ไม่เท่ากับพาพวกเขาไปหาที่ตายหรอกหรือไง!

หลินฟาน คนนี้ กําลังจะยืมดาบฆ่าคน!

“ทําไมกัน พวกคุณไม่ใช่ว่าอยากไปหยุนเหมินมากเหรอ ทำไมยังไม่รีบลุกขึ้นอีก?” หลินฟาน กล่าว

ชายที่มีตาสามเหลี่ยม ยิ้มอย่างขมขื่น และพูดว่า : “พวกเราเปลี่ยนใจแล้ว ไม่ไปแล้ว คุณหลิน คุณปล่อยพวกเราไปเถอะ!”

หลินฟาน กล่าวว่า : “ก่อนหน้านี้พวกคุณบังคับให้ผมพาพวกคุณไป.. ทําไมมาตอนนี้ ผมบอกว่าจะพาพวกคุณไป แต่พวกคุณกลับไม่อยากไปเสียแล้วล่ะ เฮ้อ.. นี่มันเป็นเพราะอะไรกันน่ะ?”

หลินฟาน นี่ไม่ใช่การถามด้วยความรู้เท่าทันหรือ?

ชายที่มีตาสามเหลี่ยม กําลังจะร้องไห้ออกมา : “เราไม่สนใจสมบัติอะไรแล้ว ตอนแรกเราแค่อยากจะฟื้นฟูสำนักดาบเทวะ มาตอนนี้เรากลายเป็นขยะไปแล้ว มันไม่มีความหมายอะไรอีกแล้ว”

สิ่งที่เขาพูดนั้นเป็นความจริง พวกเขาเป็นคนไร้ประโยชน์ไปแล้ว ยังไปพูดถึงการฟื้นฟูสำนักดาบเทวะอะไรอีก และดูแล้วว่าจากนี้เป็นต้นไป สำนักดาบเทวะ คงจะถูกประกาศว่า ถูกทำลายลงอย่างสมบูรณ์

หลินฟาน พยักหน้า : “ได้ งั้นลุกขึ้น พวกคุณกลับไปที่หมู่บ้านชิงหนิว พร้อมกันกับผม ผมจะพาพวกคุณออกไปด้วยกัน”

ไม่ได้ไปที่ หยุนเหมิน?

ชายที่มีตาสามเหลี่ยม เหมือนรู้สึกโล่งใจ ถ้าพวกเขาไปที่ หยุนเหมิน.. แน่นอนว่านั้นคือทางตัน และพวกเขาคงจะต้องตาย หากหยุนเหมินรู้ว่าพวกเขาคิดจะมาปล้นสมบัติ และกระทำถืออย่างตามแบบแผนในยุทธภพ พวกเขาจะคิดปล่อยพวกเขาไปหรือ!

ตอนนี้ หลินฟาน สัญญาว่าจะไม่พาพวกเขาไปที่หยุนเหมิน นั่นคือ เขาได้ไว้ชีวิตพวกเขาแล้ว!

แม้ว่าตอนนี้พวกเขาจะกลายเป็นขยะไปแล้ว แต่ตราบใดที่ยังมีชีวิตอยู่ ต่อไปก็ยังมีโอกาส ถ้าตายไปก็ไม่มีโอกาสใดๆ อีกแล้ว

ตอนนี้ ชายที่มีตาสามเหลี่ยม ไม่กล้าพูดอะไรมากไปกว่านี้ เขาได้อดทนต่อความเจ็บปวดอย่างรุนแรงจากในจุดตันเถียน และดิ้นรนเพื่อลุกขึ้นมา

อีกด้านหนึ่ง ชายร่างผอม และผู้หญิงน่าเกลียดคนนั้นก็ได้ลุกยืนขึ้นพร้อมกับคอยประคองกัน ทั้งสามคนก็ได้เดินตาม หลินฟาน กลับไปที่หมู่บ้านชิงหนิว เส้นทางเองก็ไม่ได้ราบเรียบ และพวกเขาต่างพากันเดินสะดุด นี่ก็ถือเป็นการทรมานอีกอย่างหนึ่งสำหรับพวกเขา

ขณะนี้ชาวบ้านในหมู่บ้านชิงหนิว ก็ยังไม่แยกย้ายกันไปไหน แต่กลับยังคงรวมตัวกันที่ลานตากอาหารแห้งหน้าหมู่บ้าน เพื่อพูดคุยกันถึงเรื่องที่เกิดขึ้นก่อนหน้านี้

สิ่งที่พวกเขากังวลมากที่สุดคือคนชั่วทั้งสามคนนั้นจะกลับมาที่หมู่บ้านชิงหนิว ซึ่งแน่นอนว่า ..ไม่เป็นผลดีสำหรับพวกเขา

“ฉันไม่รู้ว่าน้องชายคนนั้นรู้จักหยุนเหมิน จริงๆ หรือไม่ ถ้านั้นมันเป็นเรื่องโกหกล่ะก็ ไอ้ชั่วสามคนนั่น มันจะต้องกลับมาหาเราอย่างแน่นอน!”

“หยุนเหมินที่คนพวกนั้นกําลังมองหา ก็คือการดํารงอยู่อย่างลึกลับในภูเขาลึกอย่างงั้นเหรอ?”

“พวกเราทุกคนต่างรู้ว่ามีคนอยู่ในภูเขาลึก แต่ไม่มีใครรู้ว่าพวกเขาอยู่ที่ไหน หรือว่าน้องชายคนนั้นเป็นคนของหยุนเหมิน?”

“หากน้องชายคนนั้น เป็นคนของหยุนเหมิน เขาจะไปพาคนชั่วสามคนนั้นไปหยุนเหมินหรือ? มองแวบเดียวก็รู้มาพวกมันทั้งสามไม่ได้มีเจตนาดี!”

“เดี๋ยวนะ น้องชายคนนั้นอาจจะต่อสู้กับพวกเขาหรือเปล่า แล้วน้องชายคนเดียวจะไปเป็นคู่ต่อสู้ของพวกเขาได้ยังไงใช่ไหม!”

“จบแล้วไง ถ้าน้องชายถูกพวกมันฆ่า พวกมันก็จะต้องกลับมาหาพวกเราอีก!”

ทุกคนต่างพูดคุยกัน อารมณ์ความตื่นตระหนกก็เข้าปกคลุมหัวใจของทุกคน

“ไม่ น้องชายจะไม่ถูกพวกมันฆ่าตาย!” มีคนๆ หนึ่งก็คือ หญิงสาว ที่ได้รับการช่วยเหลือจาก หลินฟาน ในก่อนหน้านี้ ได้พูดขึ้น เธอเองไม่อยากเชื่อว่าน้องชายที่หล่อเหลาปานเทพบุตรคนนั้นจะถูกมือฆ่า

ขณะที่ทุกคน กำลังสงสัย และหวาดระแวงอยู่นั้น

“อา.. นั่น พวกเขากลับมาแล้ว!”

ทันใดนั้นก็มีคนตะโกนขึ้นด้วยความตกใจ และชี้นิ้วออกไป

เมื่อทุกคนมองไป พวกเขาก็เห็น หลินฟาน และคนชั่วทั้งสามคนที่กำลังเดินทางกลับมา!

ทันใดนั้นทุกคนก็ตกใจจนหน้าซีด มีคนขี้ขลาดก็หันหลังกลับ และวิ่งหนีไปทันที สู้ไม่ไหวก็วิ่งหนี หาที่ซ่อนตัวก่อนแล้วค่อยว่ากัน..

“เดี๋ยวนะ!”

ขณะที่ทุกคนกําลังตื่นตระหนก หญิงสาวคนนั้นกลับพูดว่า : “ทุกคนอย่าเพิ่งวิ่งเลย มันดูมีบางอย่างผิดปกติ.. แล้วนั้นเกิดอะไรขึ้นกับคนชั่วทั้งสามคนนั้นกัน?”

เมื่อได้ยิน หญิงสาว พูดออกมาแบบนี้ ทุกคนก็มองออกไป ดูใกล้ๆ แล้ว คนชั่วทั้งสามคนนี้กลับดูตลกมาก พวกเขาได้ช่วยเหลือประคองกัน เดินขากะเผลกเข้ามา และดูมีสีหน้าตื่นตระหนกแปลกๆ เห็นแต่ หลินฟาน ที่เดินตามหลังพวกเขาทั้งสามคน ทั้งเขาทำอย่างกับเดินเล่นอยู่ในลานบ้านของตัวเอง และเขา.. ก็ไม่ได้เป็นอะไรเลย