บทที่ 46 - มิสเตอร์โปโป้ผู้ลึกลับ
ติดตามเป็นกำลังใจให้ผู้แปลได้ที่แฟนเพจ:BamแปลNiyay
บทที่ 46 - มิสเตอร์โปโป้ผู้ลึกลับ
“หลินเฉิน ถ้าเจ้าต้องการเพิ่มความแข็งแกร่งของเจ้า ข้าอาจมีวิธีช่วยเจ้าอยู่”
เมื่อหลินเฉินรู้สึกกังวล เสียงพูดจากด้านข้างก็ดังขึ้นมา
หลินเฉินหันกลับไปและพบว่าเป็นพระเจ้าที่พูดออกมา
“พระเจ้า? เจ้าจะช่วยข้างั้นเหรอ?”
“ไม่ใช่ข้า แต่เป็นมิสเตอร์โปโป้” พระเจ้ากล่าวออกมาพร้อมด้วยรอยยิ้ม
"มิสเตอร์โปโป้?"
หลินเฉินหันไปมองด้านข้าง แต่ก็แทบจะไม่เห็นสีหน้าของมิสเตอร์โปโป้เลย
เขาจะช่วยข้าได้เหรอ?
ม่านตาที่เหมือนเหรียญของมิสเตอร์โปโป้สงบนิ่งขณะที่เขาจ้องมองไปทางหลินเฉินอย่างไร้ความรู้สึก: “ในเมื่อพระเจ้าพูดแบบนั้น มิสเตอร์โปโป้ผู้นี้ก็ยินดีที่จะให้คำแนะนำกับเจ้า”
“เจ้าจะแนะนำอะไรข้างั้นเหรอ? มิสเตอร์โปโป้ ข้าไม่ได้มีเวลาเหลืออยู่ที่นี่มากนักหรอกนะ”
หลินเฉินไม่ได้ปฏิเสธในทันที แม้ว่าผิวเผินเขาจะไม่รู้ว่ามิสเตอร์โปโป้ที่มีระดับพลังเพียงไม่กี่ร้อยสามารถสอนอะไรเขาได้บ้าง แต่เขาก็รู้ว่ามิสเตอร์โปโป้ไม่ใช่ตัวตนธรรมดาทั่วไปอย่างแน่นอน บางทีเขาอาจจะสอนอะไรข้าได้จริงๆ
“มิสเตอร์โปโป้รู้เกี่ยวกับความแข็งแกร่งของเจ้าแล้ว วิธีการทั่วไปคงจะไม่สามารถช่วยเจ้าได้ มิสเตอร์โปโป้จึงตั้งใจจะให้คำแนะนำเรื่องอื่นแทน ถ้ามีปัญหาเรื่องเวลา มิสเตอร์โปโป้จะพาเจ้าไปที่หนึ่ง ท่านพระเจ้า คงไม่เป็นไรใช่ไหม?”
มิสเตอร์โปโป้หันไปหาพระเจ้าและเอ่ยถาม
พระเจ้าพยักหน้าและพูดว่า “มิสเตอร์โปโป้ เจ้าจะไปที่นั่นใช่ไหม? อืม เจ้าสามารถพาหลินเฉินไปที่นั่นได้”
"ขอรับ"
ในตอนนั้นเอง โบรลี่ก็กล่าวขอโทษต่อหลินเฉิน “ข้าขอโทษด้วยท่านพี่ลิงค์ คราวนี้ข้าช่วยท่านไม่ได้”
“ไม่เป็นไรหรอกโบรลี่ เจ้าเป็นเด็กดีและการต่อสู้ไม่ใช่เรื่องสำหรับเจ้าจริงๆ”
หลินเฉินไม่รู้ว่ามันเป็นพรหรือคำสาปที่อัจฉริยะในการต่อสู้อย่างโบรลี่กลับต้องการชีวิตอันสงบสุขเช่นนี้
จากนั้นหลินเฉินก็เดินตามมิสเตอร์โปโป้ไปจนถึงส่วนลึกของวังพระเจ้า
เขาเดินตามหลังมิสเตอร์โปโป้ไปตามทางเดินหลายทาง และมุ่งหน้าไปยังด้านล่างอย่างต่อเนื่อง
ในเวลานี้ หลินเฉินก็รู้แล้วว่ามิสเตอร์โปโป้ต้องการพาเขาไปที่ไหน
“มิสเตอร์โปโป้ เจ้าจะพาข้าไปที่ห้องกาลเวลาเหรอ?”
“เจ้ารู้เรื่องห้องกาลเวลาด้วยหรือ?” มิสเตอร์โปโป้หันกลับมาถาม แต่ใบหน้าของเขายังคงสงบนิ่งมาก
“ใช่ ข้าก็มีมันเหมือนกันในดาวเคราะห์เบจิต้า”
หลินเฉินได้วางห้องกาลเวลาไว้บนดาวเคราะห์เบจิต้า เพื่อให้หนุ่มสาวชาวไซย่าที่มีศักยภาพสามารถฝึกฝนที่นั่น
แรงโน้มถ่วงภายในห้องกาลเวลาไม่สามารถเทียบได้กับของดาวเคราะห์เบจิต้าเลย แต่ที่นั่นมีที่ว่างมากมายและเหมาะสมอย่างยิ่งสำหรับชาวไซย่าในการฝึกเจตจำนงของจิตใจ
เมื่อได้ยินว่าหลินเฉินมีห้องกาลเวลา ใบหน้าของมิสเตอร์โปโป้ก็แสดงความประหลาดใจออกมา แต่เขาเพียงแค่เปิดปากและไม่พูดอะไร ในขณะที่ยังคงนำทางต่อไป
ในที่สุด หลังจากเดินวนเวียนไมา ทั้งสองคนก็มาถึงหน้าประตูสีทองที่ด้านล่างของวัง
“เรามาถึงแล้ว” มิสเตอร์โปโป้ผลักเปิดประตูเข้าไป “ในเมื่อเจ้ารู้เกี่ยวกับห้องกาลเวลาแล้ว มิสเตอร์โปโป้ก็จะไม่ต้องอธิบายอะไรมาก หนึ่งปีในห้องกาลเวลาเมื่อเทียบกับภายนอกคือหนึ่งวัน เราจะฝึกที่นี่ คงไม่เสียเวลาใช่ไหม?”
"ไม่เลยสักนิด" หลินเฉินเดินเข้ามาพร้อมกับรอยยิ้ม
ในไม่ช้า พวกเขาก็สัมผัสได้ถึงพื้นที่สีขาวกว้างใหญ่ที่มีอุณหภูมิร้อนและแห้ง ความกดอากาศต่ำและแรงโน้มถ่วงสิบเท่า
หลินเฉินเริ่มฝึกฝนอย่างรวดเร็วภายใต้คำแนะนำของมิสเตอร์โปโป้ โดยไม่คิดจะเสียเวลาเลย
จากนั้นเขาก็เข้าใจสิ่งที่พระเจ้าต้องการ
เขาต้องการให้มิสเตอร์โปโป้มาสอนการควบคุมพลังให้แก่หลินเฉิน
“หลินเฉิน แม้ว่าเจ้าจะมีความแข็งแกร่ง แต่การใช้ความแข็งแกร่งของเจ้านั้นแย่มาก หากเจ้าออกแรงเต็มที่ตอนนี้ เจ้าจะสามารถทำลายดาวเคราะห์ได้อย่างง่ายดายใช่หรือไม่?” มิสเตอร์โปโป้ถาม
"ถูกต้อง" หลินเฉินพยักหน้า
นั่นเป็นเหตุผลว่าทำไมเมื่อใดก็ตามที่เขาต้องการต่อสู้กับฮานาเซีย เขาทำได้แค่บนดาวเคราะห์เบจิต้า เพราะดาวเคราะห์เบจิต้าได้รับการเสริมแกร่งด้วยความช่วยเหลือของลูกแก้วมังกร
หากไม่ใช่ดาวเคราะห์เบจิต้า หลินเฉินและฮันนาห์อาจเผลอระเบิดดาวเคราะห์โดยไม่ได้ตั้งใจ
“นั่นเป็นเพราะเจ้าไม่สามารถควบคุมความแข็งแกร่งของตนเองได้อย่างสมบูรณ์แบบ ผู้แข็งแกร่งที่แท้จริง แม้ว่าพวกเขาจะมีพลังในการทำลายดาว แต่พวกเขาก็ยังสามารถปิดกลั้นพลังไม่ให้พลังของพวกเขาเป็นอันตรายต่อผู้อื่นได้”มิสเตอร์โปโป้กล่าว
หลินเฉินพยักหน้าและเห็นด้วย
เขาจำได้ว่าในดราก้อนบอลซูเปอร์ เทพเจ้าแห่งการทำลายล้างบีรุสเคยต่อสู้บนโลกมาแล้วครั้งหนึ่ง
ด้วยความแข็งแกร่งของบีรุส ตัวตนที่สามารถทำลายโลกได้ด้วยการดีดนิ้ว ถึงจะสู้เป็นเวลานาน แต่เขาก็ไม่ได้สร้างความเสียหายให้กับโลกแม้แต่น้อย
ในความเป็นจริง หลายคนคิดว่าค่าพลังของดราก้อนบอลมันดูไม่สมเหตุสมผล แต่พวกเขาไม่รู้เลยว่านั่นมันเป็นเพราะพวกเขาควบคุมพลังได้สมบูรณ์แบบต่างหาก
ตัวตนระดับสูงพวกนี้ หากใช้พลังเต็มที่ก็สามารถฉีกกระชากมิติหรือดวงดาวได้อย่างง่ายดาย
มิสเตอร์โปโป้จึงกล่าวต่อไปว่า: “โปโป้เคยได้ยินโบรลี่พูดว่ารูปแบบการฝึกของเจ้ามุ่งเน้นไปที่พลังและร่างกายมาโดยตลอด แน่นอนว่ามันมีประโยชน์ในการเพิ่มความแข็งแกร่งระยะสั้น แต่การที่จะแข็งแกร่งขึ้นนั้น การพึ่งพาพลังและร่างกายเพียงอย่างเดียวไม่อาจเพียงพอ”
“ดังนั้นต่อไปมิสเตอร์โปโป้จะสอนการควบคุมพลังให้ เจ้าจงฟังอย่างตั้งใจ”
“อืม” หลินเฉินพยักหน้า
พอเขาได้ยินสิ่งที่มิสเตอร์โปโป้บอก เขาก็รู้สึกแล้วว่าทำไมเขาถึงเจอแต่ปัญหาคอขวดตลอด
กลายเป็นว่าการควบคุมพลังเขาไม่สามารถตามร่างกายและพลังของเขาได้ทัน
เหมือนกับว่าหลินเฉินมีอาวุธที่ทรงพลังอยู่ในมือ แต่ร่างกายของเขาไม่สามารถตามอาวุธได้ทันและเขาก็ไม่สามารถใช้อาวุธได้อย่างชำนาญ
ถ้าเขาไม่ฟังสิ่งที่มิสเตอร์โปโป้พูดในวันนี้ เขาอาจจะไม่รู้ด้วยซ้ำว่าปัญหาของเขาคืออะไร
การได้มาฟังคำพูดเหล่านี้และตามมายังห้องกาลเวลาถึงว่าเป็นสิ่งที่คุ้มค่าอย่างยิ่ง
แต่นั่นไม่ใช่สิ่งเดียวที่ทำให้หลินเฉินประหลาดใจ หลังจากนั้นไม่นาน มิสเตอร์โปโป้ก็ให้หลินเฉินแปลงร่างเป็นซูเปอร์ไซย่า จากนั้นก็ฝึกกับเขาในสภาพนี้
“มิสเตอร์โปโป้ เจ้าแน่ใจนะ? เจ้าอาจตายเพราะหมัดของข้าได้เลย…” หลินเฉินอดไม่ได้ที่จะถามออกมา
“เจ้าลองได้เลย เพราะมิสเตอร์โปโป้แข็งแกร่งมาก” มิสเตอร์โปโป้กล่าว
เมื่อได้ยินเช่นนี้ หลินเฉินก็นึกถึงเรื่องราวฉบับดั้งเดิมของดราก้อนบอล ดูเหมือนว่ามิสเตอร์โปโป้จะมีประสบการณ์ในการฝึกกับซูเปอร์ไซย่ามาแล้ว แม้ว่าจะตอนนั้นอีกฝ่ายจะเป็นเพียงเด็ก แต่เขาก็ยังเป็นซูเปอร์ไซย่า
เมื่อนึกถึงเรื่องนี้ หลินเฉินก็ยิ้มออกมาเล็กน้อย: “ตกลง มิสเตอร์โปโป้ ข้ากำลังจะเข้าไปแล้วนะ!”
วู้บบ!
ครู่ต่อมาร่างของหลินเฉินก็ปรากฏขึ้นต่อหน้ามิสเตอร์โปโป้ หมัดขวาของเขากระแทกไปที่ใบหน้าของโปโป้
เพื่อที่จะระวังไว้ก่อน หลินเฉินจึงใช้ความแข็งแกร่งเพียง 5% ในหมัดนี้ แต่เขาก็เพิ่มความเร็วจนถึงขีดจำกัด
แต่สิ่งที่แปลกคือมิสเตอร์โปโป้หลบหมัดที่ดูเหมือนจะพุ่งโดนของหลินเฉินได้อย่างง่ายดาย ด้วยการเอียงคอของเขา
"อะไรกัน?" หลินเฉินตกตะลึง
