บทที่ 4: ร้านค้า (2)
ติดตามเป็นกำลังใจให้ผู้แปลได้ที่แฟนเพจ:BamแปลNiyay
บทที่ 4: ร้านค้า (2)
หลังจากคุยกับ นีกี้เสร็จ ฉันก็ลากร่างกายที่อ่อนล้าไปที่อาคารหอพัก
หอพักของ โรงเรียนเอลิเนียแบ่งออกเป็นหลายแห่ง
โดยธรรมชาติแล้ว ผู้ชายและผู้หญิงจะมีตึกแยกกัน — และยังแยกตามเกรดอีกด้วย
ธีโอชอบสถานที่สูงๆ
ดังนั้นห้องของฉันจึงอยู่ชั้นบนสุด ชั้นที่ 20
อย่างไรก็ตามหอพักนี้ไม่มีลิฟต์
ฉันเลยต้องแบกร่างอันหนักอึ้งเดินขึ้นชั้น 20
ฉันอยากจะขึ้นบันไดโดยไม่สนใจท่าทางการเดินนัก แต่ด้วยนิสัยของตัวละคร ฉันจึงได้แต่ต้องยืดหลังตรงและเดินอย่างมีศักดิ์ศรีสมเกียรติของขุนนาง
ในที่สุดก็มาถึงชั้นที่ 20
"······"
ผู้หญิงคนหนึ่งยืนอยู่ใกล้ประตูของฉัน
เธอเป็นผู้หญิงรูปร่างผอมเพรียวผมยาวสีดำ
เธอคือเอมี่
เธอได้ยินเสียงฝีเท้าของฉันและเธอออกมาจากห้องทันทีเลยเหรอ?
หรือว่าเธอยืนรอฉันอยู่ตรงนั้นมาตลอด?
ฉันอยากรู้มาก
เอมี่ ซึ่งสบตากับฉันได้เดินเข้ามาหาและก้มศีรษะ 90 องศา
"······นายน้อยมาแล้วสินะคะ"
น้ำเสียงของเธอยังคงไร้ความรู้สึกเช่นเดิม
"ใช่"
ฉันรู้สึกไม่สบายใจนัก
ก่อนหน้านี้ฉันบอกให้เธอพักผ่อนตามสบายไม่ใช่เหรอ?
ฉันสงสัยว่าเธอรอมานานแค่ไหนแล้ว แต่ก็ตัดสินใจไม่ถามออกไป
เอมี่ที่เงยหน้าขึ้นอย่างสง่างาม เปิดปากของเธอเพื่อพูดต่อ
“นายน้อย นี่มันดึกแล้ว ท่านควรเข้านอนเร็วๆ เพื่อเข้าเรียนคาบเช้าในวันพรุ่งนี้นะคะ”
"ฉันรู้แล้ว"
แน่นอนว่าฉันไม่ได้ตั้งใจที่จะไปนอนทันที
ฉันจะต้องตรวจสอบอะไรเพิ่มเติมอีกสักอย่าง
หลังจากเดินผ่านเอมี่ไป ขณะที่ฉันกำลังจะเข้าห้อง เธอก็พูดออกมาว่า
“ถ้าอย่างนั้น นอนหลับฝันดีนะคะนายน้อย พรุ่งนี้เจอกันใหม่”
เอมี่ก้มหัวอีกครั้ง
"อืม เธอเองก็เช่นกัน ฝันดี เอมี่"
เอมี่ลังเลอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะก้มศีรษะ 90 องศาแล้วพึมพำ
"······ค่ะ"
ทันทีที่ฉันเข้าไปในห้อง ฉันก็ถอดเสื้อผ้าที่เปียกโชกออก
ฉันรู้สึกอึดอัดจนไม่อยากจะเชื่อเลย
ฉันรู้สึกปวดแปลบมาสักพักแล้ว
ฉันควรอาบน้ำก่อน
เมื่อคิดเช่นนี้ ฉันจึงจับลูกบิดเปิดประตูห้องน้ำ
ภาพของห้องน้ำหรูหราได้เข้ามาต้อนรับฉันเช่นเคย
กระแสน้ำอุ่นได้ไหลผ่านผมสีเงินยาวสลวยของฉัน
• ·····ฉันรู้สึกเหนื่อยมาก
แต่ก็ดี
โลกของ 'ไคเรน เซน่า' เป็นการผสมผสานระหว่างยุคกลางและสมัยใหม่
ระบบประปามีความทันสมัยพอสมควร
ไม่ต่างจากปัจจุบันมากนัก
ต้องขอบคุณแหละนะที่ระบบการประปามันไม่ได้เก่าเหมือนพวกยุคกลางโบราณ······
ดูเหมือนว่านีกี้บนโลกที่ฉันอยู่นี้จะอยู่เลือกเส้นทางผู้เชี่ยวชาญหอก
ฉันไม่สามารถรับประกันได้ 100% แต่หลังจากพูดคุยกับเขา ก็มีความน่าจะเป็นอยู่ถึง 90%
เส้นทางนี้ไม่เหมือนกับเส้นทางนักเวทย์หรือพาลาดิน เส้นทางของผู้เชี่ยวชาญหอกต้องการไอเท็มที่ซ่อนอยู่ในเกมน้อยที่สุด
อันที่จริงก็มีอีกหลายมีเส้นทางที่ไม่ต้องการไอเท็มลับ ยกตัวอย่างเช่น พ่อค้าหรือนักศิลปะการต่อสู้
อาชีพที่เก่งกาจอย่างนักเวทย์ก็สามารถเคลียร์เกมได้เพียงแค่ทำตามภารกิจหลัก
ในทางตรงกันข้าม นักศิลปะการต่อสู้ ซึ่งเป็นอาชีพที่อ่อนแอจะต้องรวบรวมภารกิจย่อยและไอเท็มที่ซ่อนอยู่ทั้งหมดเพื่อเคลียร์เกม
ต้องเป็นคนที่มีประสบการณ์มากมายอย่างฉันเท่านั้น ถึงจะสามารถเคลียร์เกมได้
แต่ก็โล่งใจไปเปลาะหนึ่ง มีโอกาส 90% ที่นีกี้จะเลือกเป็นผู้เชี่ยวชาญหอก
กล่าวอีกนัยหนึ่งคือมีโอกาส 10% ที่เขาจะเลือกเส้นทางอื่น
ซึ่งฉันจะรู้เส้นทางของตัวเอกอย่างแน่นอนได้ 100% ในอีกหกเดือนถัดไป
ฉันรู้ทุกวิธีในการหาไอเท็มลับ
แต่การรู้ที่ซ่อน ใช่ว่าฉันจะไปสามารถเอามันมาได้ทันที
ไอเท็มที่ซ่อนอยู่บางชิ้นใช้เวลามากกว่าหนึ่งสัปดาห์ในการเดินทางไปยังตำแหน่งที่ซ่อนอยู่
ดังนั้นจากนี้ไป ฉันจะต้องวางแผนอย่างรอบคอบและรวบรวมไอเท็มลับให้ได้
ฉันจะเริ่มต้นด้วยการหาไอเท็มที่หาได้ใกล้โรงเรียน
ฉันจะเชื่อในความเป็นไปได้ 90% และสัญชาตญาณของฉัน
พูดตามตรง มันก็ไม่ใช่สถานการณ์ที่สิ้นหวังนักหรอก
เพราะโอกาส 90% ถือว่าสูงมาก
ขณะที่คิดอะไรต่างๆ นานา ฉันก็อาบน้ำเสร็จและรีบเช็ดตัวให้แห้ง
จากนั้นฉันจึงเปลี่ยนเป็นชุดคลุมสีขาว
มีกลิ่นหอมสดชื่นและนุ่มนวลเหมือนผ่านการซักทุกวัน
ภาพสะท้อนของฉันปรากฏอยู่ในกระจกเต็มตัวตรงหน้าฉัน
แม้จะอยู่ในเสื้อคลุมหลวม ๆ ความสง่างามของฉันก็ยังเผยออกมาเต็มที่
ด้วยความหล่อเช่นนี้ ถ้าหากให้เป็นพระเอกก็ยังได้เลย
“ถ้าค่าสถานะของฉันมันดีเท่ากับหน้าก็คงจะดี”
ฉันนั่งลงบนเตียง ครุ่นคิดถึงความจริงอันขมขื่นที่ไม่อาจเปลี่ยนแปลงได้
จากนั้นฉันก็เปิดหน้าต่างร้านค้า
แม้ว่าฉันเคยเห็นมาก่อนในสนามฝึก แต่หน้าจอของร้านค้าก็ค่อนข้างใช้งานง่ายพอสมควร
มาดูกันเถอะ······.
***
ในร้านค้า ไม่มีอะไรที่ร้านไม่มีขาย
ตราบใดที่คุณมีสกุลเงินของร้านค้า — เหรียญทอง เงิน และทองแดง — คุณก็สามารถซื้อได้เกือบทุกอย่าง
น้ำยาและอาหารเป็นเพียงของพื้นฐาน
สิ่งประดิษฐ์ระดับสูงอย่าง ถุงมือพลังยักษ์และแขนกระดูกมังกรก็มีให้เช่นกัน
แม้แต่ค่าสถานะและคุณสมบัติก็สามารถซื้อได้
ในร้านค้ามีกระทั่งการขายคุณสมบัติพิเศษเช่น เจ้าอาวุธ, ผู้คุมมานาและตัวแทน
"อืม"
สิ่งเดียวที่ขาดหายไปคือไอเท็มพิเศษและความสามารถทางสายเลือด
ไอเทมพิเศษเป็นไอเทมที่ไม่ซ้ำใครภายในเกม
ไอเท็มเช่น ดาบศักดิ์สิทธิ์และถ้วยรางวัลของกลุ่มต่างๆ ก็จัดอยู่ในหมวดหมู่นี้
ความสามารถทางสายเลือดเป็นลักษณะเฉพาะของสายเลือดพิเศษ เช่น ผู้สืบทอดของฮีโร่
"ตอนนี้สิ่งประดิษฐ์ไม่มีประโยชน์สำหรับฉัน"
ฉันเป็นเพียงนักเรียนปีแรก
ก่อนขึ้นปีสาม ฉันไม่สามารถนำสิ่งประดิษฐ์จากภายนอกเข้ามาในสถานศึกษาได้
ฉันสามารถใช้สิ่งประดิษฐ์ธรรมดาที่โรงเรียนจัดเตรียมไว้ให้เท่านั้น
นอกจากนี้การเสียเงินไปกับค่าสถานะในตอนนี้ก็ยังเป็นการเสียเปล่า
ตอนนี้ฉันมีสองเหรียญทองและสิบเหรียญเงิน
แต่ว่าตอนนี้ดูจะยากไปหน่อย คงต้องใช้เหรียญทองหนึ่งเหรียญในการเพิ่มค่าสถานะ
แน่นอนว่าการเพิ่มค่าสถานะเพียงจุดสองจุด คงไม่ได้สร้างความแตกต่างอะไรมากนัก
ดังนั้นการใช้เงินทั้งหมดไปกับการเพิ่มค่าสถานะ คงไม่ใช่ทางเลือกที่ดีนัก
ดังนั้นฉันควรจะซื้อคุณสมบัติ แต่...
มีปัญหาใหญ่
คุณสมบัติที่ดีมีราคาแพงมาก
'เจ้าอาวุธ' ราคา 100 เหรียญทอง
'ตัวแทน' มีราคามากถึง 1,000 เหรียญทอง
ฉันแทบไม่สามารถซื้อของอะไรดีๆ ได้เลย
เป้าหมายของฉันคือการจบการศึกษาจากแผนกฮีโร่ด้วยคะแนนที่ยอดเยี่ยม
คุณสมบัติพิเศษอย่างเช่น ' เจ้าอาวุธ' ก็เป็นของที่อย่างน้อยฉันต้องมีติดเอาไว้
แต่เมื่อไหร่กันฉันถึงจะรวบรวมได้ 100 เหรียญ?
แม้ว่าฉันจะมุ่งเน้นไปที่การหาเหรียญทองเพียงอย่างเดียว มันก็คงต้องใช้เวลาอย่างน้อยหนึ่งปี
ซึ่งฮีโร่แตกต่างจากสาขาอื่นๆ เขาไม่สามารถหยุดเรียนได้
อึก อึก
พอรู้สึกหงุดหงิด ฉันก็กระดกน้ำเย็นๆ เข้าไป
ดูเหมือนว่าการซื้อคุณสมบัติพิเศษจะเป็นเพียงความฝันลมๆ แล้งๆ
ฉันไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากเลือกลักษณะที่ด้อยกว่า
"อืม?"
ในขณะที่กำลังดูคุณสมบัติราคาถูกและอ่านรายละเอียด คุณสมบัติบางอย่างก็สะดุดตาฉัน
[การลบล้างเวทมนตร์]
ราคา: 2 เหรียญทอง
การลบล้างเวทมนตร์
เป็นความสามารถและลักษณะที่จะลบล้างเวทมนตร์ที่ต่ำกว่าระดับหนึ่ง ซึ่งกำหนดเป้าหมายไปที่ผู้ถือ
นอกจากนี้ยังสามารถลบล้างเวทย์มนตร์เช่น ความแข็งแกร่ง หรือ ความรวดเร็ว บนเป้าหมายได้
คุณสมบัตินี้มักถูกครอบครองโดยตัวร้ายที่ใช้การโจมตีทางกายภาพเป็นหลักในช่วงหลังของเรื่อง
ความสามารถของมันดูโกงมาก
แต่ว่าการลบล้างเวทมนตร์ของเกมนี้ไม่ได้โกงเลย เรียกว่าเป็นคุณสมบัติที่ไร้ประโยชน์ด้วยซ้ำ
เหตุผลนั้นง่ายมาก
ยิ่งค่ามานาสูง ระดับของเวทมนตร์ที่สามารถลบล้างได้ก็จะยิ่งต่ำลง
นอกจากนี้มันยังใช้มานาไปอย่างถาวรด้วย
มันเป็นคุณสมบัติที่มีประโยชน์สำหรับผู้ที่มีค่ามานาต่ำเท่านั้น
กล่าวอีกนัยหนึ่งคือ มันไม่มีประสิทธิภาพอย่างยิ่งสำหรับตัวเอก—ผู้เล่น—ที่มีค่าระดับมานาสูงตั้งแต่เริ่มต้น
ทำให้สิ่งที่มันทำได้จึงใช้ได้แค่ปัดลูกไฟเท่านั้นเอง
คุณสมบัติพิเศษที่ไม่มีใครใช้ ยกเว้นผู้เล่นที่เป็นมาโซคิสเท่านั้น
แต่ทว่า
"...นี่ไงล่ะ"
สถานะมานาของฉันคือ 0
แม้แต่เจ้าของโรงแรมในท้องถิ่นก็ยังมีค่ามานาอยู่ที่ 2 หรือ 3 แต่ของฉันยังเป็นศูนย์โดยสมบูรณ์
ฉันไม่มีมานาที่จะเสียตั้งแต่แรก
ด้วยค่าสถานะมานา 0 ของฉัน ฉันคงจะสามารถป้องกันเวทมนตร์ระดับสูงได้
ซึ่ง การลบล้างเวทมนตร์เป็นคุณสมบัติที่ไม่ใช่เวทมนตร์
มันไม่จำเป็นต้องใช้มานา
แม้มันจะมีขีดจำกัดต่อวัน แต่แค่นี้ก็เหลือเฟือแล้ว
'ใครล่ะจะคิดกันว่ามันจะมีตัวละครที่มีมานา 0 อยู่ด้วย'
ฉันซื้อ [การลบล้างเวทมนตร์] ทันที
[ซื้อเสร็จเรียบร้อยแล้ว]
[เงินคงเหลือ: 10 เหรียญเงิน]
ไม่มีอะไรเกิดขึ้น ยกเว้นการปรากฏขึ้นของหน้าต่างข้อความ
ไม่มีเอฟเฟกต์พิเศษ และฉันไม่รู้สึกถึงพลังใดๆ เลย
ทว่าฉันกลับรู้สึกคุ้นเคยราวกับว่าฉันมีความสามารถนี้อยู่ตลอด
ฉันเงยหน้าขึ้นมองเพดานสูง
ที่นั่น มีตะเกียงวิเศษสามดวงที่ขับเคลื่อนด้วยหินวิเศษแขวนอยู่
ฟุบ-
ฉันกระโดดไปแตะตะเกียงวิเศษอันหนึ่งและคิดว่า 'จงปิด'
ชู่ว-
ตะเกียงวิเศษที่ฉันสัมผัสก็ดับลง ราวกับว่ามันเป็นอย่างนั้นมาตลอด
ดี.
มันทำงานตามใจฉันสั่ง ทั้งๆ ที่ฉันเพิ่งซื้อมา
ฉันต้องรีบเช็คดูว่าระดับของเวทมนตร์ที่ฉันสามารถลบล้างได้มันอยู่ที่ระดับไหน
แต่พอฉันรู้สึกพอใจ ฉันก็รู้สึกง่วงนอนมาก
ฉันควรไปนอนได้แล้ว เพราะพรุ่งนี้มีเรียนเช้า
ฉันปิดไฟและปิดผ้าม่าน
แม้วันนั้นจะเหน็ดเหนื่อย แต่ก็อิ่มใจไม่แพ้กัน
ฉันเผลอหลับไปแทบจะทันที
***
ก๊อก ก๊อก ก๊อก-
"..."
เสียงเคาะเป็นจังหวะปลุกให้ฉันตื่น น่าจะเป็นเอมี่
ก๊อก ก๊อก ก๊อก-
เสียงเคาะยังคงดังต่อไป
"ฉันตื่นแล้ว"
ในที่สุดเสียงเคาะก็หยุดลง
─เข้าใจแล้วค่ะ นายน้อย ฉันจะรอข้างนอกนะคะ
"อืม"
ฉันอยากจะบอกเธอว่าอย่ารอ แต่ฉันเองก็ดันไม่รู้ตารางประจำวันของธีโอเลยสักนิดเดียว
เดี๋ยวฉันจะลองเนียนไปตามเอมี่แล้วกัน
ฉันดึงผ้าม่านหนาๆ ออกแล้วเปิดหน้าต่าง
แสงสีทองอบอุ่นสาดส่องไปทั่วห้อง
ฉันรีบอาบน้ำและเปลี่ยนเป็นเครื่องแบบนักเรียนที่เพิ่งซักเสร็จ
มีกลิ่นหอมอ่อนๆ เช่นเดียวกับเสื้อคลุม
เมื่อพร้อมแล้ว...ฉันก็มองไปรอบๆ ห้อง
ภาพวาดสมัยเก่าแขวนอยู่บนผนัง โคมไฟที่สร้างจากโลหาส่องประกายอย่างนุ่มนวล และเก้าอี้ที่ดูหรูหราวางอยู่ข้างเตียงขนาดใหญ่
อย่างไรก็ตาม ฉันไม่เจอหนังสือเรียนเลยสักเล่ม
อย่างที่ฉันสงสัย หนังสือเรียนที่ฉันเห็นในห้องของเอมี่เมื่อวันก่อนคงจะเป็นของฉัน
“เหอะ”
ฉันแลบลิ้นแล้วมองกระจกเต็มตัว ฉันจัดเสื้อผ้าเองด้วยท่วงท่าที่เป็นธรรมชาติ
ด้วยวิธีนี้ไอ้เจ้า 'คุณสมบัติ' นั่นคงไม่สร้างปัญหาให้ฉันแล้ว
อย่างไรก็ตาม ขณะที่ฉันกำลังจะคว้าที่จับประตู-
"เอ่อ เอ่อ"
ความเจ็บปวดที่แหลมคมได้เสียดแทงเข้ามาที่ฉันอีกครั้ง
─นายน้อย มีอะไรผิดปกติหรือเปล่าคะ?
เสียงของเอมี่ดังมาจากนอกประตู ในเวลาเดียวกัน หัวของฉันก็หันไปโดยไม่ได้ตั้งใจ
มีโต๊ะเครื่องแป้ง บนนั้นมีขวดน้ำหอมหลากสีสัน
ขวดน้ำหอมพวกนั้นมีอย่างน้อยสิบขวดเลย
“…ไม่มีอะไรหรอก รอเดี๋ยว”
บัดซบเอ้ย
ใครมันจะไปชินกับอะไรแบบนี้ได้กันวะ!?
