บทที่ 2: สิงร่าง (2)
ติดตามเป็นกำลังใจให้ผู้แปลได้ที่แฟนเพจ:BamแปลNiyay
บทที่ 2: สิงร่าง (2)
ครืดด
ขณะที่ฉันก้าวออกจากห้อง ผู้หญิงผมยาวสีดำในชุดเครื่องแบบก็ยืนขวางอยู่ตรงหน้าฉัน
เธอมีดวงตาที่ไร้ชีวิตชีวา คล้ายกับตุ๊กตาที่ไร้ความรู้สึก
เมื่อสบตากับฉัน เธอก็ก้มศีรษะทำมุม เก้าสิบองศา
“มีอะไรให้รับใช้ขอรับนายน้อย?”
น้ำเสียงของเธอนั้นปราศจากอารมณ์ใดๆ
"..."
แน่นอน ฉันรู้จักเธอดี
เธอชื่อ เอมี่ วัตสัน
ในเส้นทางส่วนใหญ่ เธอเป็นตัวละครที่มีชื่อเสียงที่คอยปกป้อง นีกี้ ตัวเอกอย่างเงียบๆ
เธอได้รับความนิยมอย่างมากจนผู้เล่นนับไม่ถ้วนบ่นว่าทำไมเนื้อเรื่องที่เกี่ยวข้องกับเธอถึงขาดความโรแมนติก
เดิมทีเธอทำหน้าที่เป็นผู้ดูแลส่วนตัวของธีโอ นอกจากเอมี่จะมีบทบาทเกี่ยวกับเรื่องราวในโรงเรียนแล้ว
เอมี่ยังมีส่วนเกี่ยวข้องกับการตายของธีโออีกนับไม่ถ้วน
มีอย่างน้อยสองเส้นทางที่เธอจะทำให้ธีโอตาย หรืออาจมีมากกว่านั้น
เอมี่เป็นนักฆ่าที่ปลอมตัวเป็นคนรับใช้ของบ้านไวเคานต์วัลเดอร์ค
เธอเป็นผู้หญิงที่ไม่ควรไปยั่วยุเลย
ต้องบอกว่า...
อย่ายุ่งด้วยเลยจะดีกว่า
[ชื่อ: เอมี่ วัตสัน]
เพศหญิง
อายุ: 17
เผ่าพันธุ์: มนุษย์
สังกัด: บ้านไวเคานต์วัลเดอร์ค /สมดุล
ความแข็งแกร่ง: 7
แรงกาย : 7
มานา: 9
ความอดทน: 14
ลักษณะ:
การเคลื่อนไหวอันเงียบเชียบ (เอฟเฟกต์ติดตัว / ความสามารถสายเลือด) <ดูรายละเอียด>
ความอดทน (เอฟเฟกต์ติดตัว) <ดูรายละเอียด>
การควบคุมมานา (เอฟเฟกต์ติดตัว) <ดูรายละเอียด>
ซ่อนตัว (เอฟเฟกต์ติดตัว) <ดูรายละเอียด>
กายกรรม (เอฟเฟกต์ติดตัว) <ดูรายละเอียด>
ถึงเธอจะเป็นเพียงผู้ดูแลส่วนตัวของนายน้อยที่แย่ที่สุด แต่ในแง่ของความสามารถและลักษณะนิสัย ก็ถือว่าน่าประทับใจทีเดียว
ตัวละครที่น่าจดจำในเรื่องช่างโดดเด่นยิ่งนัก
[ความอดทน: 14]
ความอดทนของเธอสูงพอสมควร ความอดทนเริ่มต้นของตัวเอกคือ 11 ดังนั้นจึงเห็นได้ชัดว่าเธอมีพรสวรรค์ตามธรรมชาติ
ความยากในการเพิ่มสถานะของเกมนั้นยากมาก
แม้แต่ในช่วงกลางของเรื่อง ค่าสถานะ 14 ก็ถือว่าค่อนข้างหายาก
เธอสมควรที่จะเป็นตัวละครที่มีบทบาทในเกมนี้เลย
ส่วนเจ้าธีโอ โคตรจะต่ำ...
"..."
ดวงตาสีน้ำตาลของเอมี่จ้องมาที่ฉันราวกับคาดหวังคำตอบ
"ไม่มีอะไรทั้งนั้น"
ฉันอยากจะพูดให้ดูอบอุ่นกว่านี้ แต่เนื่องจากนิสัยของเจ้าของร่าง นี่จึงเป็นวิธีที่ดีที่สุดที่ฉันจะพูดออกมาได้
"···คือว่าดิฉันได้ยินเสียงดังจากห้องของท่าน"
"ไม่จำเป็นต้องสนใจ"
"···ดิฉันขอโทษที่ดูล่วงเกินไป นายท่านจะออกไปงั้นเหรอคะ?"
"ใช่"
“ทราบแล้วค่ะ แต่นายท่านช่วยรอสักครู่ได้ไหม ฉันจะเตรียมตัวไปกับนายท่านทันที”
ด้วยเหตุนี้ เอมี่จึงได้เข้าไปในห้องของเธอ
ฉันชำเลืองมองเข้าไปข้างในห้องของเธอ มันมีขนาดประมาณหนึ่งในห้าของฉัน
ห้องของเธอเต็มไปด้วยสิ่งของสำหรับบริการฉัน เช่น ร่มและหนังสือเรียน
มันเหมือนห้องเก็บของของธีโอมากกว่าห้องของเอมี่เสียอีก
"ไม่จำเป็นต้องเตรียม"
“แต่ถึงอย่างนั้น มันจะดีกว่านี้ไหมคะถ้านายน้อยนำร่มไปด้วย? แม้พระอาทิตย์อาจจะตกดินแล้วก็จริง แต่ผิวที่อ่อนแอและบอบบางของนายน้อยยังอาจเสียหายได้”
เอมี่กล่าวอย่างสุภาพต่อหน้าฉันและก้มศีรษะมา
ธีโอหล่อมากและบอบบางพอสมควร แต่ยังไงเขาก็ยังเป็นผู้ชายที่แข็งแรงดีนะ
เขาไม่ต้องการของพวกนั้นหรอก นอกจากนี้เขายังต้องไปคนเดียว
หมายความว่าเขาไม่สามารถพาเอมี่ไปด้วยได้
ฉันมองตาเอมี่แล้วพูดออกมาทันทีว่า
“ไม่ต้องเตรียม อย่าให้ฉันต้องพูดซ้ำ”
“เข้าใจแล้วค่ะ ดิฉันขอโทษด้วย หวังว่านายท่านจะยกโทษให้ ฉันพร้อมจะไปแล้วค่ะ”
เอมี่ยืนอยู่ตรงหน้าฉัน
“ในเมื่อนายท่านบอกว่าจะไปวันนี้ ถ้าอย่างนั้นนายท่านจะไปไหนคะ─”
"พักผ่อน"
“ขอโทษจริงๆ ค่ะ นายท่าน ท่านช่วยย้ำอีกครั้งได้ไหมฦ”
"พักผ่อน ฉันไม่ต้องการความช่วยเหลือจากเธอ"
คล้ายกับมีรอยแตกเล็กน้อยปรากฏขึ้นบนใบหน้าที่ไร้ความรู้สึกของเอมี่
“คือว่าฉันทำให้นายท่านขุ่นเคืองใจหรือเปล่าคะ? ฉันต้องขอโทษจริงๆ อาจเพราะความโง่เขลาของฉันในฐานะคนรับใช้ ฉันจึงไม่เข้าใจว่านายท่านจะ─”
"พอได้แล้ว"
ดวงตาของเอมี่สั่นไหว จากนั้นฉันก็พูดออกไปต่อ
“ฉันอยากไปคนเดียว เดี๋ยวค่อยว่ากันอีกที เธอพักผ่อนเถอะ”
เอมี่ลังเลอยู่ครู่หนึ่งแล้วก้มศีรษะลง
“ฉันเข้าใจแล้วค่ะ นายน้อย ฉันขอโทษในความโง่เขลาของตัวดิฉันที่ทำให้ท่านต้องพูดซ้ำ ฉันจะรอท่านที่หน้าทางเข้าหอพักจนกว่าท่านจะกลับนะคะ”
เอมี่เม้มริมฝีปากแน่นราวกับต้องทนรับความอัปยศอดสู
อา นี่มันเหนื่อยจริงๆ
ฉันคาดหวังไว้ในระดับหนึ่ง แต่มันแย่กว่าที่ฉันคิดไว้
ฉันนิสัยเสียแค่ไหนถึงขั้นให้เธอต้องมาทำตัวแบบนี้dyo
ฉันตบไหล่เอมี่─
"ไม่ต้อง"
"พักผ่อน ในห้องของเธอเถอะ"
"..."
"ไม่ต้องรอ"
"..."
"ตอบฉันมา"
ดวงตาของเอมี่สั่นไหว ในที่สุด ริมฝีปากสีเชอร์รี่ที่ปิดแน่นของเธอก็เปิดออก
“ฉันเข้าใจแล้วค่ะ จนกว่านายจะกลับมา ฉันจะทบทวนความผิดพลาดของฉันที่ทำให้นายท่านไม่พอใจ─”
“ฉันจะพูดเป็นครั้งสุดท้าย”
ฉันงอเข่าให้อยู่ในระดับสายตาของเอมี่ แต่เธอกลับหลบสายตาฉัน
เฮ้อ ไอ้เจ้าตัวร้ายเกรดบีนี้มันไปทำอะไรไว้
“พักผ่อนเถอะ ไม่ต้องคิดอะไรมาก”
"ทราบแล้วค่ะ"
หลังจากยืนยันว่าเอมี่เข้าไปในห้องของเธอแล้ว ฉันก็ออกจากอาคารหอพัก
แม้ยามนี้จะเย็นแล้ว แต่นีกี้เป็นคนขยันขันแข็ง เขาน่าจะอยู่ที่สนามซ้อม
ตึกหอพักที่ฉันอยู่กับสนามซ้อมอยู่ห่างกันพอสมควร
มันไกลเกินกว่าจะเดิน แถมไม่มีรถโรงเรียนในวันอาทิตย์ด้วย
แต่ฉันต้องตรวจสอบทางเลือกของ นีกี้ โดยเร็วที่สุด
ฉันไม่มีทางเลือกอื่น ฉันจึงได้วิ่งไป
ฉันได้แต่หวังว่าร่างกายของฉันในตอนนี้คงจะไม่เหนื่อยจนตายหรอกนะ
***
แฮ่กๆ ในที่สุดฉันก็เห็นทางเข้าสนามฝึกซ้อม
ร่างกายของฉันเปียกโชกไปด้วยเหงื่อ
“แฮ่กๆ ๆ ๆ...อะ...”
ความเจ็บปวดยังคงแล่นผ่านร่างกายของฉัน
ฉันหยิบผ้าเช็ดหน้าออกมาเช็ดเหงื่อ ตอนนี้ฉันแทบจะหายใจไม่ออก
ฉันมองดูเวลาบนนาฬิกาข้อมือ
สองชั่วโมงผ่านไปตั้งแต่ฉันวิ่งมา
แผนแต่ที่เดิมจะไปถึงภายในหนึ่งชั่วโมงกลับไม่เป็นไปตามแผน ปัญหาคือร่างกายของฉันgv’
ฉันต้องอดทนและวิ่งต่อไป เพราะนีกี้อาจไม่อยู่แล้วหากฉันใช้เวลานานเกินไป
เป็นผลให้ฉันต้องทรมานจากความเจ็บปวดของร่างกาย
ฉันทนไม่ได้ จึงต้องสลับระหว่างวิ่งและเดิน
ถ้าไม่ใช่เพราะค่าสถานะแบบนี้ ฉันคงมาถึงเร็วกว่านี้มาก
...ให้ตายเถอะ พอคิดเกี่ยวกับเรื่องนี้ มันยิ่งทำให้ฉันหงุดหงิดมากไปอีก
หลังจากเช็ดเหงื่อและสงบสติอารมณ์แล้ว ฉันก็เปิดประตูสนามซ้อม
เอี๊ยดดด-
ฉันเปิดประตูบานใหญ่และเข้าไปในห้องโถง ซึ่งมีทางเดินหลายทางเข้ามา
ทางเดินนั้นยาว ฉันมองไม่เห็นปลายทางด้วยซ้ำ
นี่เป็นภาพแบบที่ฉันเคยเห็นมานับครั้งไม่ถ้วนในเกม
เวทมนตร์, ยิงธนู, ใช้หอก, ศิลปะการต่อสู้, ขว้างปา, ร่ายมนตร์...
มีบุคคลที่มีความสามารถมากมายvp^jmujouj
สนามฝึกแห่งนี้มีให้ฝึกความสามารถอยู่หลายประเภท
ฉันมุ่งหน้าไปยังสนามฝึกเวทย์มนตร์เป็นอย่างแรก
หนึ่งชั่วโมงผ่านไป
***
"แฮ่กๆๆ..."
การวิ่งและเดินไปตามทางเดินอย่างต่อเนื่องทำให้ฉันแทบจะหายใจไม่ออกแล้ว
หากเป็นในเกม การที่เขาวิ่งเช่นนี้คงจะนับว่าเป็นการ "ฝึกฝนตัวละคร" แต่ตอนนี้เขาเหนื่อยมาก
ทว่าเขายังไม่พบตัวเอกของเรื่อง
นีกี้ นายอยู่ที่ไหนกัน?
...เหลือเพียงที่เดียว: สนามฝึกร่างกาย
เขาคงยังไม่กลับใช่ไหม? ฉันภาวนาให้ไม่เป็นอย่างนั้น
ฉันเปิดประตูสู่ลานฝึก
แฮ่กๆ...
แฮ่ก แฮ่ก แฮ่ก!
โชคดีที่เขาอยู่ที่นั่น
แต่มีสองคน นอกจาก นีกี้ แล้วยังมีคนอื่นอีก
แน่นอนว่าฉันรู้จักคนๆ นี้เป็นอย่างดี
ผมสั้นสีแดง ผิวเนียนละเอียดคล้ายหิมะ รูปร่างที่ซูบผอม แต่ทว่ากระชับ เธอเป็นหญิงสาวผู้เป็นชนชั้นสูง
เธอคือปิเอล เพื่อนร่วมแผนกฮีโร่ของนีกี้และฉัน
ในเส้นทางส่วนใหญ่ ปิเอล จะเริ่มต้นจากการเป็นคู่แข่งของ นีกี้ และกลายเป็นพันธมิตรที่สำคัญในเกม
นีกี้ และ ปิเอล ได้รับการพิจารณาว่าเป็นบุคคลที่มีพรสวรรค์ในโรงเรียนเอลิเนีย ซึ่งมีผู้มีความสามารถจำนวนนับไม่ถ้วนมารวมตัวกันเพื่อชิงตำแหน่งที่หนึ่งและสอง
เฮ้อ...
แฮ่ก แฮ่ก...
ไม่ว่าพวกเขาจะหมกมุ่นเกินไปหรือจงใจเมินฉัน พวกเขาก็ไม่แม้แต่จะเหลือบมามองฉันขณะออกกำลังกายเลย
อืม ไหนขอดูหน่อย
[ชื่อ: นีกี้]
เพศชาย
อายุ: 16
เผ่าพันธุ์: มนุษย์
สังกัด: โรงเรียนเอลิเนียฝ่ายฮีโร่
ความแข็งแรง 12
พลังกาย 12
มานา 12
ความอดทน 12
ลักษณะ
ผู้สืบทอดของฮีโร่ (เอฟเฟกต์ติดตัว / ความสามารถสายเลือด) <ดูรายละเอียด>
เจ้าอาวุธ (เอฟเฟกต์ติดตัว) <ดูรายละเอียด>
บรรทัดฐานมานา (เอฟเฟกต์ติดตัว) <ดูรายละเอียด>
คุณสมบัติอื่นๆ อีก 17 ประการ
[ชื่อ: ปิเอล เดอ ชาลง]
เพศหญิง
อายุ: 15
เผ่าพันธุ์: มนุษย์
สังกัด: โรงเรียนเอลิเนียฝ่ายฮีโร่/ ชลอนดยุกเฮาส์
ความแข็งแรง 11
ความแข็งแกร่ง 11
มานา 11
ความอดทน 11
ลักษณะ
นักพนัน (เอฟเฟกต์ติดตัว / ความสามารถสายเลือด) <ดูรายละเอียด>
เจ้าอาวุธ (เอฟเฟกต์ติดตัว) <ดูรายละเอียด>
มานา (เอฟเฟกต์ติดตัว) <ดูรายละเอียด>
พร้อมคุณสมบัติอื่นๆ อีก 15 ประการ
• ····วุ้ย.
ฉันรู้ข้อมูลนี้อยู่แล้ว แต่ดูอีกครั้งก็ยังประทับใจ
ซึ่งฉันจะต้องแข่งขันกับคนพวกนี้
แน่นอนว่าสองคนนี้เป็นคนที่มีพรสวรรค์มากที่สุดในประวัติศาสตร์ของโรงเรียนเอลิเนีย
ด้วยประสบการณ์ที่เพิ่มขึ้น พวกเขาคงจะแซงหน้าแม้แต่ฮีโร่ที่อยู่อันดับต้นๆ ได้อย่างรวดเร็ว พวกเขาเป็นบุคคลที่มีพรสวรรค์อย่างแท้จริง
ยิ่งกว่านั้น พวกเขาเป็นทั้งอัจฉริยะและยังฝึกซ้อมกระทั่งยามดึกของคืนวันอาทิตย์
มีผู้สำเร็จการศึกษาประมาณ 100 คนจากฝ่ายฮีโร่ ในแต่ละปี
ในทุกเส้นทาง ทั้งสองจะมีคะแนนติดท็อป 10% แรก แสดงว่าเหลือที่ว่างอีก 8 ที่
ทว่าแค่ดูที่หน้าต่างข้อมูลของเขา ตัวฉันก็คงไม่สามารถบอกได้ว่า นีกี้ กำลังเลือกเส้นทางใดอยู่
นีกี้ มีความสามารถพิเศษในทุกด้าน หากเขาต้องการ เขาสามารถกลายเป็นคนที่เก่งที่สุดในสาขาใดก็ได้
มาถึงตอนนี้ฉันไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากถามจากเขาโดยตรง
แต่ดูเหมือนว่าพวกเขาจะไม่หยุดออกกำลังกายเลย
ด้วยเหตุนี้ฉันจึงเริ่มออกกำลังกายด้วยในระยะที่ใกล้พอที่จะได้ยินการสนทนาของพวกเขา
