บทที่ 11: ชิ้นส่วนชิ้นแรกที่ซ่อนอยู่ (3)
ติดตามเป็นกำลังใจให้ผู้แปลได้ที่แฟนเพจ:BamแปลNiyay
บทที่ 11: ชิ้นส่วนชิ้นแรกที่ซ่อนอยู่ (3)
เมื่อฉันกลับมาที่โรงเรียนเอลิเนีย มันก็เป็นช่วงเย็นเสียแล้ว
หลังจากแยกทางกับไอชา ฉันก็ยังไม่ได้กินข้าวเลยและรีบมุ่งตรงไปที่หอพัก
ฉันร้สึกหิวมาก
แต่ฉันไม่ได้อาบน้ำมาจะ 2 วันแล้ว
ตามปกติ ธีโอคงจะไม่ยอมทานอาหารในโรงอาหารในสภาพนี้
ฉันมุ่งตรงไปที่ห้องของฉันบนชั้นที่ 20
“ยินดีต้อนรับกลับมานายน้อย ทุกอย่างเป็นไปด้วยดีหรือเปล่าคะ?”
เอมี่ซึ่งยืนอยู่ในโถงทางเดินทักทายฉันด้วยสีหน้าดูมีเลศนัย
เธอมองมาที่ฉันอย่างคาดหวัง ราวกับต้องการให้ฉันเล่าให้เธอฟังว่าเกิดอะไรขึ้น
“อืม พรุ่งนี้เช้าค่อยคุยกัน”
ไม่จำเป็นต้องอธิบายอะไรอีก
ฉันพูดแค่นั้นกับเอมี่และกลับไปที่ห้องของฉัน
"เฮ้อ"
ฉันถอนหายใจออกมาด้วยความโล่งใจ และมองเข้าไปในห้อง
อาจเป็นเพราะเมื่อวันก่อนฉันนอนอยู่ในป่าชื้นๆ กระมัง เลยรู้สึกปวดตัวขนาดนี้
แม้เวลาผ่านไปเพียงหนึ่งสัปดาห์ แต่ฉันก็รู้สึกแล้วว่าห้องนี้เป็นห้องของฉันจริงๆ
ฉันวางกระเป๋าไว้ที่มุมห้องและอาบน้ำในทันที
หลังจากอาบน้ำเสร็จ ก็ยังไม่ได้เข้านอน ฉันเป่าผมให้แห้งและทาโลชั่น
'ศักดิ์ศรีของขุนนางบิดเบี้ยว'
ในเวลาเพียงหนึ่งสัปดาห์ ไอ้นิสัยบ้านี้ได้ฝึกฉันเหมือนกฎสุนัขของพาฟลอฟ
แต่การมีนิสัยชอบดูแลตัวเองนั้นมีประโยชน์มากกว่าผลเสีย ฉันจึงไม่ได้รู้สึกว่าต้องต่อต้านมัน
"ได้เวลามาเปิดดูกันแล้ว"
ฉันหยิบผ้าขนหนูออกจากเครื่องแบบนักเรียน แล้วจึงหยิบขวดแก้วทีมีของเหลวสีน้ำตาลออกมา
ขวดแก้วบรรจุของเหลวสีน้ำตาลที่เรียกว่า ยาเพิ่มพลัง
การดื่มมันจะบังคับให้ฉันนอนหลับเป็นเวลา 12 ชั่วโมง
ตอนนี้เป็นเวลา 19.00 น. ซึ่งถ้าฉันดื่นตอนนี้
ฉันจะตื่นนอนตอน 7 โมงเช้าพอดี
ฉันต้องดื่มตอนนี้เพื่อให้สามารถตื่นไปเรียนพรุ่งนี้ได้ทันเวลา
ฉันรีบเปิดฝาขวดและดื่มของเหลวสีน้ำตาลจนหมดในครั้งเดียว
หลังจากนั้นฉันจำอะไรไม่ได้เลย
ฉันสลบลงไปในทันที
[เคลียร์ภารกิจลับแล้ว คุณได้รับ 3 เหรียญทองเป็นรางวัล]
: ได้รับชิ้นส่วนที่ซ่อนอยู่
[คุณได้รับชิ้นส่วนที่ซ่อนอยู่เป็นครั้งแรก คุณได้รับ 5 เหรียญทองเป็นรางวัล]
[รางวัลรวม: 8 เหรียญทอง]
วันต่อมา การบรรยายช่วงที่สามก็สิ้นสุดลง
ตอนนี้มีเวลาพักเที่ยงหนึ่งชั่วโมง
“ธีโอ ไปหาอะไรกินกันเถอะ”
น็อคต้าร์ซึ่งนั่งข้างฉันพูดขณะที่กำลังมองมาที่ฉัน
"ได้สิ ไปกัน"
“วันนี้นายดูแปลกไปมาก มีอะไรเกิดขึ้นในช่วงสุดสัปดาห์หรือเปล่า”
"ฉันเดินเยอะน่ะ"
น็อคต้าร์เอียงศีรษะคล้ายกับสงสัยฉัน
“จริงเหรอ? นายรู้ไหมว่าพวกออร์คอย่างฉันน่ะรับรู้ได้ไวต่อพลังงานบางอย่าง สิ่งที่แผ่ออกมาจากตัวนายมันเหมือนเป็นพลังงานแบบเดียวกับที่ฉันสัมผัสได้จากพ่อของฉัน แต่ว่าเรารีบไปกันเถอะ ฉันหิวแล้ว”
ฉันไปที่โรงอาหารพร้อมกับน็อคต้าร์
ร่างกายฉันดูเหมือนเต็มเปี่ยมไปด้วยพลัง
บางทีอาจจะเป็นผลจากยาเพิ่มพลังที่ฉันกินไปก็ได้
ยาเพิ่มพลัง ไม่เพียงแค่เพิ่มค่าสถานะเท่านั้น แต่ยังมีมีความสามารถพิเศษอีกหลายอย่างด้วย ในเกมต้นฉบับ มันถูกอธิบายไว้ว่าช่วยในการปล่อยออร่าที่น่าเกรงขาม และแสดงบุคลิคที่น่าเกรงขามของผู้ดื่มออกมา
มันคงจะจริงอย่างที่น็อคตาร์พูด เพราะออร์คสามารถรับรู้ออร่าที่ปล่อยออกมาได้ดี เหมือนเอลฟ์สามารถรับรู้มานาได้ดีกว่าเผ่าพันธุ์อื่นๆ เขาจึงสัมผัสได้
คงเป็นเรื่องจริงที่ยาสามารถเพิ่มพลังธรรมชาติให้แก่เขา
เราใช้เวลาเดินประมาณห้านาทีก็มาถึงโรงอาหารของโรงเรียน
"ใช่ๆ พอเรากำลังเดินทางกลับโรงเรียน...จู่ๆ รุ่นพี่คนนั้นก็มาตบไหล่ฉัน...!"
"ฉันบอกเลยนะว่าแถวมันยาวมาก ถึงมันจะเป็นแค่งานแจกลายเซนต์ของผู้เขียน แต่นั่นมันเยอะเกินไปไหม ฉันไปที่นั่นทันทีที่ตื่นนอนในตอนเช้า แต่กว่าจะซื้อมันได้ก็ปาไปหลังมื้อเที่ยงแล้ว "
"วันนี้จะประกาศรายชื่อของการสอบที่ต้องดวลกันใช่ไหม? ฉันหวังว่าฉันจะได้คนที่อ่อนกว่าหน่อยนะ..."
โรงอาหารคึกคักกันมาก
นักเรียนทุกคนคุยกันไม่หยุดถึงเรื่องที่เกิดขึ้นในช่วงสุดสัปดาห์ที่ผ่านมา
ฉันสั่งอาหารเมนูเดียวกับน็อคต้าร์
"ชุดอาหารออร์คหนึ่งชุด ขอเสิร์ฟปริมาณปกติที่เสิร์ฟให้ออร์คเลย"
พนักงานโรงอาหารมองฉันอย่างงุนงง แต่ไม่นานก็ยื่นอาหารให้ฉัน
“โอ้? มีเรื่องอะไรเหรอธีโอ? ฉันไม่เคยเห็นนายกินมากขนาดนี้เลยนะ”
"ฉันแค่หิวมากๆ น่ะ"
"ดี ดี นักรบที่แท้จริงต้องกินให้เยอะๆ การหิวอยู่เสมอเป็นเรื่องที่ดี อาหารที่นี่ค่อนข้างอร่อยและมีคุณค่าทางโภชนาการสูง นายตัดสินใจถูกต้องแล้ว"
ออร์คส่วนใหญ่เป็นพวกชอบกินอยู่แล้ว
อาหารมื้อเล็กๆ ตามมาตรฐานที่ออร์คนั้นกินก็มากเกินไปสำหรับมนุษย์แล้ว
ก็ตามชื่อเมนูมัน ชุดอาหารออร์ค มันเป็นอาหารปริมาณสามเท่าของปริมาณที่ฉันกินตามปกติ
ทว่าเนื่องจากฉันไม่ได้กินอะไรเลยตั้งแต่เมื่อคืนก่อน ฉันจึงหิวมาก... ตอนนี้ฉันเลยอยากลองกินเมนูนี้ดู
ขณะที่ฉันรับอาหารมา ฉันเดินตรงไปยังที่นั่ง
"ฉันขอชุดอาหารออร์คด้วยหนึ่งชุด ขอปริมาณเท่ากับที่เสิร์ฟออร์ค"
มีหญิงสาวสั่งเมนูเดียวกับฉัน
ฉันจึงเหลือบไปมองเธอ
“โอ้ บังเอิญจังที่ได้เจอนายที่นี่นะ ธีโอ”
หญิงสาวที่ไม่ใช่ออร์คผู้นั้นคือไอชานั่นเอง
ไอชายิ้มออกมาอย่างเคอะเขิน
...เธอเคยมากินข้าวในโรงอาหารของโรงเรียนด้วยเหรอเนี่ย?
ฉันไม่เคยเห็นเธอที่นี่มาก่อนเลย ถึงแม้ว่าโรงอาหารจะกว้างขวางมากก็เถอะ
"ทานให้อร่อยนะ"
ฉันทักทายเธอสั้นๆ และนั่งลง น็อคต้าร์หัวเราะเบาๆ ขณะที่เขามองไปที่อาหาร
"กินข้าวกันเถอะธีโอ "
ขณะที่ฉันมองดู น็อคต้าร์ก็คว้าเนื้อชิ้นใหญ่ด้วยมือเปล่าและฉีกมันอย่างน่าอร่อย ส่วนฉันก็หยิบส้อมและมีดขึ้นมา
“อึก อึก”
ประมาณ 20 นาทีต่อมา เราก็ทานอาหารกันเสร็จ
น็อคต้าร์ล้างจานของเขาแล้ว แต่ฉันยังเหลืออาหารอีกประมาณเกือบครึ่งจาน
มันเยอะเกินไป
มันไม่ถูกกับต่อมรับรสของฉัน แถมยังมีกลิ่นฉุนรุนแรงเกินไปด้วย
ฉันไม่สามารถกินมันต่อได้อีก
"ไม่เป็นไร ธีโอ! การที่มนุษย์กินได้เยอะขนาดนี้ในครั้งแรกถือว่าน่าประทับใจมาก เอาล่ะ ไปหาของหวานตามประเพณีของเผ่าเรากัน!"
"อืม"
ฉันจับท้องที่กำลังปั่นป่วนและลุกขึ้นจากที่นั่ง
ขณะที่ฉันกำลังจะออกจากโรงอาหารของโรงเรียน ฉันก็เห็นไอชาที่นั่งอยู่ตรงหน้า
เธอก้มลงมองอาหารที่แทบไม่ได้กิน และทำหน้าเศร้าออกมา
***
เวลา 16:20 น.
อีก 10 นาที การบรรยายทั้งหมดของวันนี้จะจบลง
ร็อค ศาสตราจารย์หัวโล้นหน้าตาทรงแหลมได้ปรับแว่นตาของเขาแล้วพูดว่า
"วันนี้เราจะเลิกเรียนเร็ว"
─เฮ้~!
เสียงตะโกนดังขึ้นจากนักเรียน
"เงียบ"
ร็อคยกมือขึ้นอย่างสง่างาม
ความสามารถพิเศษของเขาทำให้ห้องเรียนเงียบลงทันที
ร็อคพูดต่อ
"ก่อนจบการบรรยาย ฉันจะประกาศการประเมินผลภาคปฏิบัติ"
แปะ แปะ
ร็อคตบมือของเขา
มีผู้ช่วยตัวเล็กๆ เดินเข้ามาในห้องเรียนพร้อมถือม้วนกระดาษขนาดใหญ่
“เอ่อ ศาสตราจารย์ ผมติดมันตรงนี้ดีไหม?”
ร็อค พยักหน้าเล็กน้อย และผู้ช่วยก็ติดม้วนกระดาษบนผนังข้างกระดานดำ
[ประกาศการประเมินผลภาคปฏิบัติสัปดาห์ที่ 3]
เวลาเริ่มการประเมิน: วันศุกร์ของสัปดาห์ที่ 3 เวลา 09:30 น
ทุกสายตาในห้องเรียนจับจ้องไปที่ม้วนกระดาษ
“ฉันจะอธิบายประเด็นสำคัญ ประการแรก การประเมินจะเริ่มในวันศุกร์ เวลา 9.30 น. ตามที่เขียนไว้ พวกเธอทั้งหมดจะมารวมกันที่นี่ในห้องเรียนนี้ และจะต้องจับคู่ดวลกัน”
นักเรียนทุกคนมองรายชื่อตรงหน้ากระดาน
"ผู้อำนวยการจะอยู่ที่นั่นด้วย ดังนั้นแสดงทักษะของพวกเธอให้เต็มที่อย่าออมมือ แค่นี้แหละ"
เมื่อพูดจบ ร็อคก็เดินออกจากห้องเรียนไป
ผู้ช่วยเดินตามเขาเหมือนกับลูกสุนัขที่เดินตามแม่
หลังจากนั้น ห้องเรียนก็เต็มไปด้วยเสียงสนทนาของเหล่านักเรียน
"ให้ตายเถอะ นี่เป็นเรื่องบ้าอะไรเนี่ย! ฉันจะเอาชนะออร์คได้ยังไง..."
“อย่างน้อยนายก็ไม่ได้สู้กับ ไอชา... ฉันล่ะหมดหวังแล้วจริงๆ”
“ฝากตัวด้วยนะปิเอล หวังว่าการต่อสู้ครั้งนี้จะสนุกไม่น้อย”
"...ครั้งนี้ฉันจะชนะอย่างแน่นอน"
อืม
ฉันจะได้สู้กับใครกันนะ
[คู่ที่ 39: ราล์ฟ ไวโอล และ ธีโอ ลิน วัลเดอร์ก]
อา เขานั่นเอง
ราล์ฟ ไวโอล
เขาเป็นตัวละครที่มีตัวตนในเกม ซึ่งใช้ไม้กระบองสองมือเป็นอาวุธหลัก
เขากลายเป็นวายร้ายในบทนำของเกมต้นฉบับ เนื่องจากความรู้สึกต่ำต้อยและความอิจฉาริษยา
แน่นอนว่าเขากลายเป็นวายร้ายในเส้นทางผู้ใช้หอกด้วย
อันดับปัจจุบันของเขาคือ 37
เขาเป็นนักเรียนที่มีความสามารถในการต่อสู้ระยะประชิดที่ยอดเยี่ยมและมีระดับการพัฒนาตนเองจนน่าสะพรึง
"ฉันจำเขาได้ดี เขาไม่ใช่คู่ต่อสู้ที่เอาชนะง่ายๆ เลย พยายามเข้าล่ะธีโอ"
น็อคตาร์ตบไหล่ฉันด้วยมือใหญ่ๆ ของเขา
"อืม ขอบคุณ แต่ถึงอย่างนั้นก็เถอะ น็อคตาร์ คู่ต่อสู้ของนายคือนักเวทย์ นายมั่นใจหรือเปล่า?"
"หึหึ เป็นโอกาสที่ดีที่จะได้ทดสอบสิ่งที่ฉันได้เรียนรู้มา ฉันน่ะเรียนหนักมากเลยนะ โดยเฉพาะเรื่องความเข้าใจในการต่อสู้กับเวทมนต์ ไปที่สนามฝึกซ้อมกันเถอะ วันนี้นายคงไม่ได้คิดที่จะพักผ่อนอยู่แล้วใช่ไหม ธีโอ? "
"ไม่พักอยู่แล้ว ไปกันเถอะ"
แม้ว่าโอกาสชนะราล์ฟจะน้อยมาก แต่ฉันจะพยายามให้ดีที่สุด
ราล์ฟ ไม่ได้เป็นหนึ่งในนักเรียนอันดับต้นๆ อย่าง นีกี้ ปิเอลหรือไอชา แต่เขาเป็นคนที่แข็งแกร่งมาก
ภารกิจเร่งด่วนที่สุดในตอนนี้คือการทดสอบพลังของฉันที่เพิ่มขึ้นมา
ความสามารถที่ซ่อนอยู่จะไม่ปรากฏบนหน้าต่างสถานะ
นั่นเป็นเหตุผลที่พลังกายและความแข็งแกร่งของฉันที่แสดงบนหน้าต่างสถานะยังคงเหมือนเดิมคือที่ 7
ในเกมต้นฉบับ นีกี้ได้รับคะแนนสถานะประมาณ 3 จุด ฉันสงสัยชะมัดว่าฉันได้เพิ่มเท่าไร?
“เอาล่ะ มาลองดูกัน!”
พร้อมกับน็อคต้าร์ ฉันก็มุ่งหน้าไปยังสนามฝึกซ้อม
***
หลังจากที่ธีโอออกจากห้องเรียน ราล์ฟจ้องมองไปยังจุดที่เขาเคยยืนอยู่ด้วยใบหน้าที่เต็มไปด้วยความเหยียดหยาม
'สมน้ำหน้า ไอ้ปรสิตโชคร้าย'
ธีโอ ลิน วัลเดอร์ก นอกจากตระกูลของเขาแล้ว ก็ไม่มีอะไรน่าพูดถึงชายไร้ความสามารถที่ทำตัวน่ารำคาญมากขึ้นในช่วงนี้เลย
ทว่าวันนี้ ตัวตนของธีโอแปลกไป จนทำให้ราล์ฟรู้สึกกังวล
“อ๊ะ นายจะได้สู้กับเขาเหรอ?”
ปิเอลเดินมาจากข้างหลังราล์ฟและถามออกมา
ราล์ฟหัวเราะเยาะขณะที่เขากล่าวตอบ
“ใช่ ฉันจะบดขยี้มันอย่างช้าๆ”
ราล์ฟหลงรักปิเอล
แต่เป็นความรักที่ไม่สมหวัง เพราะปิเอลไม่เคยมาพูดกับราล์ฟมาก่อนเลย
การที่ปิเอลเริ่มคุยกับเขาเป็นครั้งแรก มันทำให้เขาดีใจมาก
'ไอ้ปรสิตตัวนั้นมีอะไรพิเศษกัน...'
สำหรับราล์ฟ ปิเอลเป็นผู้หญิงในอุดมคติที่เขาใฝ่ฝันมาตั้งแต่เด็ก
หญิงสาวแห่งตระกูลชาลอนอันทรงเกียรติ ซึ่งตัวเธออยู่ในอันดับที่ 2 ของนักสู้ระดับแนวหน้าของโรงเรียน
ร่างเล็กที่ดูบอบบางของเธอนั้นมีรูปร่างที่สมส่วน ผมสั้นสีแดงของเธอดูเหมือนจะเป็นตัวบ่งบอกถึงภายนอกที่แข็งแกร่งแต่มีจิตใจที่อ่อนโยน ผิวที่ดูนุ่มนวล และดวงตาสีมรกตอ่อนๆ ของเธอ
ราล์ฟรักทุกอย่างที่เป็นปิเอล
"...ฉันจะดีใจมากถ้าเธอสามารถมาชมการแข่งขันของฉันกับธีโอได้นะ ปิเอล"
“ได้ ฉันจะไปดู พยายามเข้าล่ะ”
เมื่อพูดจบ ปิเอลก็หายตัวไปในทันที
