บทที่ 48  การเย็บศพเป็นเรื่องเจ๋งเสมอ

บทที่ 48  การเย็บศพเป็นเรื่องเจ๋งเสมอ

จุดธูปหอมด้วยมือที่สะอาด และเย็บศพด้วยเข็ม

  

นี่เป็นเพียงรอยกรีดเล็กๆ บนหน้าผาก หยางจิ่วเย็บได้รวดเร็วมาก

  

ศพขอทานผู้นี้ ถูกเก็บไว้ในตำหนักยมบาลด้วยเหตุผลเดียวกับหยูเว่ย เพราะพวกเขาไม่สามารถดึงอาวุธแหลมคมที่ติดอยู่ในนั้นออกมาได้

  

เวลาเจอศพแบบนี้ พวกเขาก็ช่วยได้แค่ชั่วคราวเท่านั้น แล้วต้องหาวิธีอื่นๆ

  

หลังจากหยางจิ่วเย็บบาดแผลเสร็จ “คัมภีร์แห่งชีวิตและความตาย” ก็เริ่มบันทึกชีวิตของขอทาน

  

ขอทานผู้นี้ชื่อ เฉิงเหล่าซาน เขาโดดเดี่ยวมาตั้งแต่ยังเด็ก ตอนแรกๆ เขาก็ทำไร่ไถนา  แต่ต่อมา ที่ดินก็ถูกคนพาลยึดไป

  

เฉิงเหล่าซานเป็นคนซื่อสัตย์และมีความสามารถ มีหลายครอบครัวชอบขอให้เขาทำงานให้ และครอบครัวสุดท้าย ก็ปล่อยให้เขาเป็นคนงานระยะยาวที่บ้าน

  

โดยไม่คาดคิด ไม่กี่วันก่อนเวลาอันควร กลุ่มโจรบุกเข้ามาในเมือง ฆ่าผู้ชายทุกคนที่พวกเขาเห็น และจับกุมหญิงสาวทุกคนที่พวกเขาพบหน้า

  

ในคืนเดียว เมืองทั้งเมืองถูกทำลาย

  

เฉิงเหล่าซานหนีเอาชีวิตรอดได้ ด้วยความบังเอิญ เขากลายเป็นผู้ลี้ภัย และพเนจรไปทั่วเมืองฉางอัน

  

แต่ในเมืองฉางอัน เขาหางานทำไม่ได้ และค่อยๆ กลายเป็นขอทาน

  

การเป็นขอทานก็ไม่เลว แม้ว่าเขาจะหิวทุกวัน แต่การนั่งอาบแดดที่มุมถนน มองหญิงสาวตัวเล็กแสนสวยผู้นั้น การมองหญิงสาวตัวเล็กตุ้งติ้งคนนี้ มันก็เพลินดีเช่นกัน

  

ในบางครั้ง ถ้าเจ้าสามารถหาเงินได้มากขึ้น เจ้าสามารถกินอะไรดีๆ เพื่อดับความหิวของเจ้าได้

  

ในเช้าวันที่หิมะตก เฉิงเหล่าซานพกพาชามแตกไปที่ถนน

  

ตอนนี้ ยังไม่มีคนเดินบนถนน

  

เขามาถึงสถานที่ที่คุ้นเคย นั่งลงบนพื้น และรอให้คนใจดีมอบเหรียญทองแดงให้เขา

  

ผู้หวังดีไม่มา แต่มีพวกอันธพาลมาเห็นเข้า พวกมันก็ชกต่อยเตะเขาให้ร้องลั่น จนกระอักเลือดออกจากปากและจมูก

  

ไม่ไหว ไม่ไหว ที่นี่ฮวงจุ้ยไม่ดี

  

เฉิงเหล่าซานตัดสินใจเปลี่ยนสถานที่ และเพียงแค่เลี้ยวที่มุมถนน ลูกธนูแหลมคมก็พุ่งมาที่เขา เข้าที่หน้าผากของเขา

  

เจ้าหน้าที่และมือปราบกลุ่มหนึ่ง กำลังไล่ล่าคนร้าย โดยพวกเขาไม่สนใจขอทานที่โดนยิงเลย

  

เฉิงเหล่าซานล้มลงหงายหลังบนพื้น พยายามดึงลูกศรที่แหลมคมบนหน้าผากของเขาออก และเขาค่อยๆ สิ้นชีวิตไป

  

นี่เป็นคำอวยพรจริงๆ และความโชคร้ายไม่เคยมาโดยลำพัง

  

【เย็บศพยี่สิบหกศพ ให้รางวัลโฮสต์ด้วยทักษะขอทาน 】

É……

((额 é  ออกเสียงเอ๋ ความหมายดั้งเดิมคือหน้าผาก ต่อมาได้กลายเป็นภาษาอินเทอร์เน็ต เนื่องจากการออกเสียงคล้ายกับ "e" ในภาษาอังกฤษ หมายความว่าอีกฝ่ายกำลังคิดว่าจะตอบกลับอย่างไรในช่วงเวลาสั้น ๆ หรือสับสนกับสิ่งที่อีกฝ่ายพูด)

  

ขอมาน ก็ต้องใช้ทักษะด้วยเหรอ?

  

เมื่อแสดงทักษะการขอทานนี้ ใครก็ตามที่เดินผ่านไปผ่านมา แม้กระทั่งมือสังหารที่เต็มไปด้วยอาชญากร จะแสดงความเมตตา และปรารถนาที่จะมอบเงินทั้งหมดที่มีให้กับขอทาน

  

หยางจิ่วไม่มีความตั้งใจที่จะกลายเป็นขอทานในตอนนี้ ทักษะที่ระบบให้รางวัลมานั้น ช่างไร้ค่า

  

หยางจิ่วเก็บข้าวของ และถามว่า "เฉิงเหล่าซาน เจ้ายังมีความปรารถนาที่ยังไม่สัมฤทธิ์ผลหรือไม่?"

  

ถ้าไม่ใช่เพราะความปรารถนานี้ จิตวิญญาณของเฉิงเหล่าซาน คงไม่ยึดติดกับลูกศรที่แหลมคมบนหน้าผากของเขา

  

"ข้า ข้าอยากกินเนื้อ" เฉิงเหล่าซานพูดอย่างสมเพช

  

เขาอยู่ที่ฉางอันมาหลายปี แต่เขาไม่เคยกินเนื้อเลยสักชิ้น และเขาเกือบจะลืมรสชาติมันไปแล้ว

ในวันที่หิมะโปรยปราย ขอทานคนอื่นๆ พากันขลุกอยู่ในวัดร้างและไม่กล้าออกไปไหน ได้แต่จ้องมองความหนาวเหน็บอย่างรุนแรง หวังว่าจะทำให้คนใจดีประทับใจ มอบเหรียญทองแดงให้เขามากขึ้น เพื่อที่เขาจะได้ซื้อเนื้อสักชิ้น เพื่อสนองความหิวของเขา

  

เมื่อตอนที่เขาถูกยิงด้วยธนูที่แหลมคม เขายังคงคิดถึงเนื้ออร่อยๆ

  

หยางจิ่วเดินออกจากตำหนักยมบาล และถามเสี่ยวซวนจื่อที่กำลังรออยู่ข้างนอก เพื่อขอเงินกระดาษ

  

แม้ว่าเสี่ยวซวนจื่อจะประหลาดใจ แต่เขาก็ยังไปหามาให้ และในไม่ช้า เขาก็กลับมาพร้อมกับเงินกระดาษจำนวนมาก

หยางจิ่วขอบคุณ เขากลับไปที่ห้องหมายเลข 209 อักขระหวง และพูดกับเฉิงเหล่าซานว่า: "ข้าไม่สามารถซื้อเนื้อสัตว์ให้เจ้าได้ แต่ข้าสามารถเผาเงินกระดาษให้เจ้าได้ เมื่อเจ้าไปถึงโลกนั้น ให้เจ้านำเงินไปซื้อเนื้อแกะย่างทั้งตัว ก็แล้วกัน"

  

"ขอบคุณมาก ขอบคุณ..." เฉิงเหล่าซาน น้ำตาไหลพรากๆ

  

หลังจากได้รับเงิน เฉิงเหล่าซาน ก็จากไปอย่างมีความสุข

  

"คัมภีร์กุศลผลกระทำ" ก็ปรากฏขึ้นในใจของหยางจิ่วทันที

  

【โฮสต์ได้ช่วยเฉิงเหล่าซาน ให้บรรลุความปรารถนาสุดท้าย และได้รับแต้มกุศล 5 แต้ม ปัจจุบันแต้มกุศลเหลืออยู่ 15 แต้ม】

  

อนิจจา การจะได้กุศลบางอย่างมา ช่างไม่ง่ายเลยจริงๆ

ณ ตอนนี้ มันยังเช้าอยู่เลย

  

หยางจิ่วผลักประตูห้องหมายเลข 289 อักขระหวง

  

ในโลงศพหยกเย็น มีศพของหญิงสาวที่ถูกตัดศีรษะ

  

บนโต๊ะข้างๆ มีจดหมายวางอยู่

  

หยางจิ่วมองจดหมาย และเห็นว่ามีข้อความว่า มีหกคนตายเพราะศพหญิงสาวผู้นี้ และสาเหตุการตายคือพิษ

  

หลังจากนั้นสำนักตงฉ่าง ก็ไม่ยอมให้ช่างเย็บศพลองง่ายๆ อีกต่อไป

  

แม้แต่ ท่านปู่สาม ก็ยังไม่ได้ลองเลยเหรอ?

  

หยางจิ่วต้องการลองดูว่า ศพหญิงสาวผู้นี้ มีความสามารถมากแค่ไหน

  

จุดธูปหอมด้วยมือที่สะอาด จุดเทียนเปิดโลง ต่อหัวกับเข้าศพ แล้วแทงผิดหนังด้วยเข็มเล่มเดียว

  

จู่ๆ มือขวาของศพหญิงสาวก็ยกขึ้นอย่างกะทันหัน นางคว้าข้อมือของหยางจิ่วอย่างแรง

  

หยางจิ่วหันศีรษะไปดู และเห็นชัดเจนว่า ศพหญิงสาว ถือเข็มในฝ่ามือของนาง

  

ถ้าเขาไม่ได้รับการปกป้องจากทักษะภูษาเหล็ก เข็มคงเจาะเข้าไปในเนื้อของเขาแล้ว

  

ช่างเย็บศพตายเพราะพิษ และไม่ต้องสงสัยเลยว่า ศพหญิงสาวถือเข็มพิษไว้อยู่

  

"ข้าทำสิ่งนี้ ก็เพื่อประโยชน์ของเจ้า  ทำไมเจ้าต้องเอาเข็มทิ่มข้าด้วย" หยางจิ่วถอนหายใจและเย็บศพต่อไป

  

มือของศพหญิงสาวปล่อยข้อมือเขา จากนั้นพุ่งเข้ามาอีกครั้ง พยายามแทงหยางจิ่วด้วยเข็มพิษ

  

หยางจิ่วไม่ตอบสนอง เขารีบเย็บศพอย่างรวดเร็ว

  

หลังจากปักเข็มสุดท้ายเสร็จ มือของศพหญิงก็อ่อนลง และเข็มพิษในมือก็ตกลงพื้น

  

เมื่อมองด้วยดวงตาหยินหยาง วิญญาณของศพหญิงสาวผู้นี้ไม่ได้อยู่ที่นี่

  

"คัมภีร์แห่งชีวิตและความตาย" ปรากฏขึ้น และเริ่มบันทึกชีวิตของศพหญิงสาว

  

ชื่อของศพหญิงสาวคือ อาเซียว นางชื่นชอบหนี่กงมาตั้งแต่เด็ก และนางก็มีความสามารถมาก

(女红 หนี่กงหรือที่รู้จักในชื่อ กิจการสตรี ใช้หมายถึง งานเย็บปักถักร้อย การทอผ้า การเย็บผ้า และงานอื่นๆ ของผู้หญิง)

  

วันหนึ่งนางตกหลุมรักชายหนุ่มคนหนึ่ง แต่ชายผู้นี้มีภรรยาแล้ว

  

แต่อาเซียวไม่สนใจ และชอบที่จะเป็นนางบำเรอมากกว่า

  

ว่ากันว่าภรรยาไม่ดีเท่านางบำเรอ และนางบำเรอนั้นเลวร้ายยิ่งกว่าหัวขโมย หลังจากเข้าไปในบ้านของฝ่ายชาย อาเซียวดูเหมือนจะตกนรก ซึ่งเธอถูกทรมานโดยภรรยาหลวงของชายผู้นั้น

  

อาเซียวรู้ว่าคนที่นางหลงใหลนั้นไม่ใช่คนดี ดังนั้นด้วยความโกรธ นางจึงแทงชายผู้นั้นและภรรยาของเขาจนตายด้วยเข็มพิษ จากนั้นก็ยอมจำนนโดยสมัครใจ และถูกตัดศีรษะหลังจากตัดสินคดี

  

หยางจิ่วส่ายหัวและปิดฝาโลงศพ

  

【เย็บศพยี่สิบเจ็ดศพ โฮสต์ได้รับรางวัลเป็นทักษะหนี่กง 】

  

หนี่กง... ทักษะหญิงสาว?

  

"..."  หยางจิ่วมีคำสบถอยู่ในใจถึง 30,000 คำ และอยากจะพ่นมันออกมาเพื่อด่าระบบ

  

ข้าสูง 7 ฉื่อ (2 เมตร) ข้าจะปักผ้าได้ไหม

  

ถ้าข้าปักจริงๆ งั้นข้าก็ต้องเป็นแบบเดียวกับตงฟางปุ๊ป้ายไป่สินะ?

(ตงฟางปุ๊ป้าย ตัวละครสำคัญตัวหนึ่งในนิยายกำลังภายในเรื่อง กระบี่เย้ยยุทธจักร หรือ เดชคัมภีร์เทวดา)

  

อย่างไรก็ตาม เขายังค้นพบความจริงที่ว่า รางวัลที่ได้รับจากทั้งสองจากระบบนั้น จะเกี่ยวข้องกับตัวตนและอาชีพของศพ

  

ต่อไป ต่อไป

  

ห้องหมายเลข 288 อักขระหวง

  

ศพแขนซ้ายถูกตัดออก หน้าท้อง หัวใจ และคอถูกแทงทั้งหมด

  

หยางจิ่วจุดธูปหอม

  

เปิดโลงแล้วเริ่มเย็บศพ

  

ตอนที่เย็บศพ ศพไม่ขยับเลย แต่ด้ายหลุดอย่างรวดเร็วทันทีที่สอดเข้าไปในเนื้อ

  

พูดง่ายๆ ก็คือ เนื้อของศพนี้เหมือนเต้าหู้ แล้วเราจะเย็บเต้าหู้ด้วยเข็มกับด้ายได้อย่างไร?

  

นี่เป็นครั้งแรกที่ได้พบศพแบบนี้ หยางจิ่วรู้สึกตื่นเต้นมาก หลังจากพยายามอยู่นาน เขาก็ไม่สามารถเย็บมันได้

  

"โชคดีที่ข้ามีทักษะนี้" หยางจิ่วหยิบกระดาษผีออกมา และใช้ทักษะทำเครื่องกระด่ษ ทำเป็นหมวกฮู้ดอย่างรวดเร็ว

  

เขาใส่หัวของศพเข้าไปในหมวกฮู้ด แล้วหัวศพก็หลอมรวมกับหมวกฮู้ดทันที

  

คราวนี้ เขาเย็บหัวได้อย่างง่ายดาย

  

ชีวิตที่บันทึกไว้ใน "คัมภีร์แห่งชีวิตและความตาย" สำหรับเขานั้น ก็สั้นมากเช่นกัน

  

เจ้าหน้าที่ชื่อว่านเฟิง ซึ่งมาจากตระกูลศิลปะการต่อสู้ และบังเอิญเขาได้เป็นหัวหน้ามือปราบในระดับมณฑล(ระดับจังหวัด)

  

ว่านเฟิงเกียจช้งความชั่วร้าย แต่เขาไม่รู้วิธีปรับตัว ซึ่งทำให้ขุนนางท้องถิ่นไม่มีความสุขมาก

  

มีผู้เชี่ยวชาญให้ความคิดแก่ขุนนางท้องถิ่น นั่นคือส่งว่านเฟิงไปปราบโจร

  

ว่านเฟิงเป็นผู้นำ ส่วนกำลังเสริมจะตามมาทีหลัง

  

แต่เมื่อว่านเฟิงต่อสู้กับกลุ่มโจร เขาไม่สามารถรอกำลังเสริมได้ และสุดท้ายก็เสียชีวิตอย่างอนาถภายใต้คมดาบของหัวหน้าโจร

  

ในทุกวันนี้ การเป็นข้าราชการที่ใสสะอาดเป็นเรื่องยาก และการเป็นคนดีก็ยากยิ่งขึ้นไปอีก

  

【เย็บศพยี่สิบแปดศพ ให้รางวัลแก่โฮสต์ด้วยทักษะลมปราณเก้าสี(จิ่วเซเซินกง) (ขั้นสอง) 】

  

ทักษะลมปราณเก้าสี มีระดับการฝึกฝนถึงระดับที่เก้า กล่าวกันว่า มันสามารถงอกแขนขาที่ขาดได้ และมันสามารถมีอายุยืนยาวนับศตวรรษ

  

เกินความคาดหมายของหยางจิ่ว ที่ได้ทักษะขั้นสองมาอย่างรวดเร็ว

  

ต่อไป ต่อไป

  

หยางจิ่วยิ้มและเดินไปที่ห้องถัดไป

  

มันเจ๋งมากที่ เขาได้เย็บศพเรื่อยๆ