บทที่ 114 ปากกาวิเศษ
เมื่อเห็นหลินเป้ยทุ่มเงินจำนวนมาก หลายคนก็อ้าปากค้าง เขาเป็นเพียงนักรบแท้จริงขึ้น 3 เท่านั้นไม่ใช่เหรอ?
แม้แต่ซุนซิง ผู้จัดการของร้านร้อยโอสถ กับเงิน 2 ล้านตำลึง ย้งเป็นจำนวนเงินมหาศาลสำหรับเขา
พวกเขาไม่รู้ว่าหลินเป้ย หาเงินได้มากมายมาจากไหน
ในความเป็นจริง หลินเป้ยฉกฉวยสิ่งเหล่านี้มาจากศัตรู ไม่งั้นแล้ว เขาจะได้รับเงินจำนวนมากจากที่ไหน
ปรมาจารย์หวังมองไปที่หินวิญญาณบนโต๊ะ ด้วยความโลภที่แผดเผาในใจ
ตระกูลหลิวบอกว่า พวกเขาจะให้เงิน 2 ล้านตำลึง แล้วถ้าเขสชนะเดิมพัน เขาก้ได้เพิ่มอีก 2 ล้านตำลึง เขาก็จะได้เงินถึง 4 ล้านตำลึง
4 ล้านตำลึง เทียบเท่ากับรายได้มากกว่าครึ่งปีเลยนะ!
แค่เดินทางมาเมืองชิงหลิน เขาก็สามารถสร้างรายได้ถึง 4 ล้านตำลึง
เงินจำนวนนี้หาได้ง่ายๆ ไม่ใช่หรือ?
แม้ว่านักปรุงยาจะไม่ได้ขาดแคลนเงิน แต่ก็ไม่ได้หมายความว่า พวกเขาจะไม่อยากได้เงิน
แม้ว่าเขาจะแพ้ แต่ปรมาจารย์หวังก็ไม่มีอะไรจะเสีย แย่ที่สุด เขาก็ไม่ได้ค่าคำปรึกษา
แต่อย่างไรก็ตาม เขาไม่คิดว่าจะแพ้ แม้แต่เขา ก็มองไม่เห็นสาเหตุด้วยซ้ำ นี่คือโรคที่รักษาไม่หาย
หลินเป้ยเด็กเหลือขอ จะสามารถรักษานางได้อย่างไร?
ตราบใดที่หลินเป้ยไม่สามารถจัดการได้ 2 ล้านตำลึงจจะเป็นของเขา
“ตกลง ข้าสัญญา ถ้าเจ้ารักษาไม่ได้ 2 ล้านตำลึงจะเป็นของข้า” ปรมาจารย์หวังตอบ
เพื่อเห็นแก่ 2 ล้านตำลึง เขาไม่รังเกียจที่จะเล่นกับเด็กคนนี้ซักหน่อย
“ในกรณีนี้ เจ้าออกไปก่อน หลิวเหยียนอยู่กับข้าที่นี่ ข้าจะรักษาแม่นางหลิว” หลินเป่ยกล่าว
“ยังไงก็ตาม ผู้นำตระกูลหลิว ให้ใครไปหาซื้อของเหล่านี้ ข้าจะใช้มันในภายหลัง”หลินเป้ยส่งรายชื่อวัตถุดิบให้ผู้นำตระกูลหลิว
เมื่อตอนที่เขากำลังรอให้ปรมาจารย์หวังรักษาหลิวหยิน ในตอนนั้น เขาก็เตรียมรายการไว้ล่วงหน้าแล้ว
หลังจากหลินเป้ยพูดจบ หินวิญญาณบนโต๊ะก็ถูกเก็บไป
"ไอ้หนู ข้าอยากเห็นว่าเจ้ามีความสามารถอะไร เจ้ากล้าดียังไง ถึงเย่อหยิ่งขนาดนี้!" ปรมาจารย์หวังเดินออกจากห้องเป็นคนแรกหลังจากพูดจบ
ยกเว้นหลิวเหยียน ทุกคนออกจากห้องและปิดประตู
ตอนนี้ตระกูลหลิว ตั้งความหวังไว้ที่หลินเป้ย
ผู้นำตระกูลหลิวสั่งให้คนไปที่ร้านว่านเป่า เพื่อซื้อสิ่งเหล่านี้มาโดยเร็วที่สุด
ร้านว่านเป่ามีของขายมากมาย และพวกเขาสามารถหาทุกอย่างในรายการได้
"หลินเป้ยเจ้าขอให้ข้าอยู่ มีอะไรให้ข้าช่วยไหม?" หลิวเหยียนถาม
“ที่ให้เจ้าอยู่ ข้าต้องการให้เจ้าพิสูจน์ว่า ข้าไม่ได้ทำร้ายพี่สาวของเจ้า และให้เจ้าเห็นว่าข้ารักษานางอย่างไร แน่นอน ข้ายังต้องการความช่วยเหลือจากเจ้า”หลินเป้ยกล่าว
“มาเถอะ ถอดเสื้อผ้าน้องสาวของเจ้าออก” หลินเป่ยกล่าว
“หา?” หลิวเหยียนอุทาน หลินเป้ยร้องขอเช่นนี้จริงหรือ?
เมื่อเห็นสีหน้าของหลิวเหยียน หลินเป้ยก็รู้ว่านางกำลังเข้าใจผิด โดยคิดว่า เขากำลังพยายามเอาเปรียบ
"ข้ากำลังรักษานาง เจ้ายังต้องการช่วยนพี่สาวของเจ้าหรือไม่? ในสายตาของแพทย์ ไม่มีความแตกต่างระหว่างชายและหญิง"หลินเป้ยกล่าวด้วยความโกรธ
หลังจากได้ยินคำพูดของหลินเป้ย นางก็ไปถอดเสื้อผ้าของหลิวหยินออก
เมื่อร่างของหลิวหยินถูกนำเสนอต่อหน้าหลินเป้ยอย่างสมบูรณ์ เขาก็พบว่า ไม่สามารถสงบสติอารมณ์ได้ และบางแห่งก็ไม่เชื่อฟังอย่างน่าละอาย
หลินเป้ยกลืนน้ำลายของเขา
ช่างสวยงาม นี่คือสิ่งที่หลินเป้ยคิด
หลินหยินอายุ 18 ปี และนางอยู่ในช่วงที่ดีที่สุดในฐานะหญิงสาว
ข้าต้องบอกว่า รูปร่างของหลิวหยินนั้นดีมาก
อย่างไรก็ตามหลินเป้ยยังคงระงับความคิดของเขา ชีวิตของนางกำลังตกอยู่ในอันตราย และไม่มีที่ว่างสำหรับการสูญเสีย
ดังนั้นหลินเป้ยจึงวาดรูปแบบจิตวิญญาณด้วยมือของเขา จากนั้นจึงหยิบปากกายันต์ออกมาจากช่องเก็บของ รวมถึงวัสดุอื่นๆ สำหรับวาดรูปแบบค่ายกล
ปราณจิตวิญญาณอันทรงพลังถูกฉีดเข้าไปในปากกายันต์วิเศษ จากนั้นเลือดของสัตว์อสูรก็ถูกวาดบนร่างของหลิวหยิน เพื่อเริ่มวาดลวดลายรูปแบบค่ายกล
"หลินเป้ยเจ้ากำลังทำอะไร?"หลิวเหยียนอยากรู้อยากเห็น
"ข้ากำลังวาดรูปแบบค่ายกล เมื่อกี้นี้ ปรมาจารย์หวังเปิดช่องลมของพี่สาวเจ้า ข้าจะผนึกมัน เพื่อป้องกันไม่ให้ปราณน้ำแข็งในร่างกายหนีออกไป ปราณน้ำแข็งนี้ มันมาจากพลังชีวิตของพี่สาวเจ้า "หลินเป้ยอธิบาย
เมื่อได้ยินคำพูดของหลินเป้ย หลิวเหยียนก็ประหลาดใจเมาก เป็นไปได้ไหมว่า หลินเป้ยไม่ใช่แค่นักปรุงยาเท่านั้น
มีเพียงปรมาจารย์ค่ายกลและปรมาจารย์ยันต์วิญญาณเท่านั้น ที่สามารถวาดรูปแบบค่ายกลได้
ปรมาจารย์ค่ายกลนั้น หายากกว่าปรมาจารย์ยันต์วิญญาณ
ดังนั้นหลิวเหยียนจึงคิดว่า หลินเป้ยจะต้องเป็นปรมาจารย์ยันต์วิญญาณ
เหตุผลที่เสื้อผ้าของหลิวหยินถูกถอดออก ก็เพราะว่ามันสะดวกสำหรับหลินเป้ยในการวาดสัญลักษณ์บนร่างกายของนาง
ด้วยความช่วยเหลือของหลิวเหยียน หลินเป้ยสามารถลดการสัมผัสกับร่างกายของหลิวหยิน
หลินเป้ยติดแผ่น 7- 8 อัน ติดบนส่วนต่างๆ ของร่างกายหลิวหยิน จนกระทั่งปราณน้ำแข็งหยุดไหลออกมา
หลินเป้ยหยิบขวดเลือดเสือขาวเนตรโลหิตขวดเล็กออกมา
นี่คือแก่นแท้โลหิต ที่หลินเป้ยรวบรวมหลังจากที่เขาฆ่าเสือขาวเนตรโลหิต
มันมีปริมาณไม่มากนัก แค่ 12 ขวด
แก่นแท้โลหิต แตกต่างจากเลือดสด แก่นแท้โลหิตเป็นส่วนสำคัญของเลือด ซึ่งมักจะอยู่ใกล้กับหัวใจและมีปริมาณน้อยมาก
แต่พลังงานที่มีอยู่ในแก่นแท้โลหิตนั้น แข็งแกร่งมาก
ตอนนี้หลินเป้ยหยิบขวดเลือด และป้อนให้กับหลิวหยิน
หลิวหยินอยู่ในอาการโคม่ามาสามวันแล้ว และนางสูญเสียพลังชีวิตไปมาก
ตอนนี้ การให้เลือดสัตว์อสูรระดับ 4 จะช่วยเติมพลังชีวิตให้นางได้
หลินเป้ยป้อนเลือดเข้าไปในปากของหลิวหยิน และหลังจากรอสักพัก สีหน้าของหลิวหยินก็ดีขึ้นมาก และน้ำค้างแข็งบนใบหน้าของนางก็ละลายหายไป
ใบหน้าที่สวยงามเริ่มปรากฏขึ้นต่อหน้าต่อตาของหลินเป้ย และหลินเป้ยก็เกือบตกตะลึง
นี่คือคุณหนูสองของตระกูลหหลิวงั้นหรือ?
นี่มัน สวยเกินไปหน่อยไหม? สวยกว่าหลิวเหยียนด้วยซ้ำ!?
อย่างไรก็ตาม หลินเป้ยรู้สึกประหลาดใจเพียงชั่วครู่ และกลับมาเป็นปกติในไม่ช้า
ความสวยก็คือความสวย มันดูเหมือนจะไม่มีอะไรเกี่ยวข้องกับเขา
ตอนนี้หลิวหยินเป็นเพียงแค่คนไข้ของเขาเท่านั้น
สำหรับหลิวเหยียน นางมีความสุขมาก ที่เห็นว่าพี่สาวของนาง ไม่มีอาการหนาวสั่นออกมาจากร่างกายแล้ว และผิวของนางก็กลับมาเป็นปกติ
หลินเป้ยช่างทรงพลังเกินไปไหม? เขาสามารถควบคุมโรคนี้ได้!?
"การรักษาเสร็จสิ้นแล้วใช่ไหม?"หลิวเหยียนถาม
“ยังไม่ใช่ นางยังไม่ตื่น และจะต้องได้รับการรักษาเพิ่มเติมในภายหลัง ตราบใดที่นางตื่นขึ้นมา ถึงจะถือว่ารักษาเสร็จสมบูรณ์” หลินเป่ยกล่าว
ตอนนี้นางอยู่ในสภาพมั่นคงชั่วคราวเท่านั้น
หากสายเลือดไม่ได้รับการปลุกให้ตื่นโดยเร็วที่สุด ภายใน 2- 3 วัน ผนึกที่หลินเป้ยวาดไว้ตอนนี้ จะถูกทำลาย และเมื่อมันปะทุขึ้นอีกครั้ง ด้วยสภาพร่างกายในปัจจุบันของหลิวหยิน นางจะไม่สามารถรับแรงกดดันที่ตามมาได้
ในเวลานั้น หลิวหยินจะไม่รอดอย่างแน่นอน ดังนั้นหลินเป้ยจึงจำเป็นต้องปลุกสายเลือดของนางทันที
หลินเป้ยเหงื่อออกมาก เพราะความเหนื่อยล้า
การรักษานี่มันก็เหนื่อยเช่นกัน!
ตอนนี้เขาวาดสัญลักษณ์ไว้หลายแห่ง ซึ่งใช้ปราณจิตวิญญาณของเขาไปจำนวนมาก
"ไปกันเถอะ ออกไปก่อน ไปดูว่าบิดาของเจ้าซื้อของกลับมาแล้วหรือยัง?" หลินเป้ยกล่าว
“ตกลง”หลิวเหยียนพยักหน้า
ตอนนี้หลิวเหยียนเชื่อว่า หลินเป้ยมีทักษะที่แท้จริง!
เพื่อให้สถานการณ์ของพี่สาวของนางดีขึ้น มีเพียงหลินเป้ยเท่านั้น ที่สามารถทำได้ ท่ามกลางมากมายผู้คนที่อยู่ตรงนั้น
