บทที่ 45 จอมโจรผู้ยิ่งใหญ่ชอลิ้วชุน
บทที่ 45 จอมโจรผู้ยิ่งใหญ่ชอลิ้วชุน
บุกเข้าบ้านส่วนตัว เอากริชจ่อคอเจ้าของบ้าน แล้วยังมีหน้ามาบอกว่าเป็นคนดีอีก?
เป็นโสเภนีแล้วสร้างอนุสรณ์อวยตนเอง ช่างไร้เดียงสามาก
หยางจิ่วเคลื่อนไหวอย่างรวดเร็ว หยิบเชือกที่แขวนอยู่บนผนัง แล้วมัดชายคนนั้นให้แน่นในสองหรือสามอึดใจ
รีบจุดตะเกียงน้ำมัน หยางจิ่วสังเกตอย่างระมัดระวัง คาดไม่ถึงว่าผู้มาเยือนที่คาดไม่ถึงนั้น หล่อเหลามากทีเดียว
ถ้าตาข้างซ้ายไม่ถูกเขาต่อยให้เป็นตาหมีแพนด้า มันคงจะดูดีกว่านี้
"เจ้า เจ้ากำลังทำอะไร?"
"อย่า อย่า อย่าทำแบบนี้..."
"เจ้าจับหน้าอกข้าทำไม!?"
หยางจิ่วไม่สนใจ และค้นหาทุกที่ ที่คนๆ นี้สามารถซ่อนของได้
ในที่สุด เขาก็พบถุงเงินเพียงใบเดียว
เหลือเหรียญทองแดงไม่กี่เหรียญในถุงเงิน ซึ่งแน่นอนว่ามันคือความจนที่แท้จริง
นอกจากนี้ยังมีหนังสือเล่มเล็ก
"ห้ามอ่านนะ!" เมื่อเห็นหยางจิ่วกำลังจะพลิกดูหนังสือเล่มเล็ก ชายคนนั้นก็ตะโกนอย่างกระวนกระวาย
หยางจิ่วถามด้วยรอยยิ้ม: "ทำไมข้าอ่านไม่ได้"
"ถ้าเจ้าอ่านมัน ข้าก็ต้องฆ่าเจ้า!" ชายคนนั้นจ้องหน้ากัน
ถ้าเจ้าขู่ห้าม ข้าก็จะไม่ดู?
มองสถานการณ์ปัจจุบันด้วย ข้าต้องฟังใคร?
หยางจิ่วเปิดหนังสือเล่มเล็ก เห็นบรรทัดที่เขียนในหน้าแรก และอ่านว่า: "ข้า ชอลิ้วชุน ตระเวนไปทั่วยุทธภพ ปล้นคนรวยและช่วยเหลือคนจน ข้าเป็นวีรบุรุษในหมู่โจร เป็นจอมโจรในหมู่วีรบุรุษ "
ชอลิ้วชุน?
ทำไมไม่เรียกว่า ชอลิ้วเฮียง?
(จอมโจรชอลิ้วเฮียง นั้นเอง)
ชายผู้นี้พยายามห้ามอย่างสิ้นหวัง แต่เขาไม่สามารถหลุดจากเชือกเส้นหนาได้
"เมฆและฝนกำลังรีบ พวกเขาพบกันในห้องเจ้าสาวในวันนั้น รีบมาและไป ไม่มีแผนที่จะเข้าพักในฤดูใบไม้ผลิ ชอลิ้วชุน เอ๋ย ชอลิ้วชุน ฤดูใบไม้ผลิ เป็นชื่อที่ดี ชื่อที่ดีจริงๆ” หยางจิ่วยกนิ้วขึ้นและชมเชย
(เมฆและฝนกำลังรีบ พวกเขาพบกันในห้องเจ้าสาวในวันนั้น รีบมาและไป ไม่มีแผนที่จะเข้าพักในฤดูใบไม้ผลิ เป็นบทกวี ของไฉเสิน กวีสมัยราชวงค์ซ่ง ส่วยชื่อชอลิ้วชุน มีควาหมายถึง ฤดูใบไม้ผลิ)
ชมข้างั้นเหรอ?
ให้ข้าเข้าห้องเจ้าสาวเลยได้ไหม?
ชอลิ้วชุนต้องการจะหักล้าง
"30 ตำลึงเงินสำหรับเลขที่ 3 ถนนใต้ หนึ่งตำลึงเงินสำหรับเลขที่ 4 ถนนใต้ และ 10 ตำลึงเงินสำหรับเลขที่ 5 ถนนใต้..." หยางจิ่วเปิดดูหน้าถัดไป และเห็นว่าบันทึกต่างๆ เกี่ยวกับการแจกจ่ายเงิน
การมีอยู่ของสมุดบัญชีนี้ เพียงพอที่จะพิสูจน์ว่า ชอลิ้วชุนเป็นหัวขโมยที่มีบทบาทมากในเมืองฉางอันเมื่อเร็วๆ นี้
ผู้ที่จับหัวขโมยได้ จะได้รับรางวัลเป็นเงิน 10 ตำลึง
เชี้ย!
ราชสำนักประกาศชัดเจนว่า พวกเขาไม่ได้เอาจริงเอาจังกับพวกหัวขโมย
แล้วเงิน 10 ตำลึงเงินนี่ ส่งให้ขอทานงั้นเหรอ?
รางวัลของเว่ยจงเซียน เริ่มต้นด้วยทองคำ 12 ตำลึง
หยางจิ่วปิดหนังสือเล่มเล็กและถามด้วยรอยยิ้ม "เงินที่เจ้าขโมยไปทั้งหมด กระจัดกระจายไปแล้วใช่หรือไม่?"
"ขโมย? เจ้าหยุดพูดกล่าวหารุนแรงได้ไหม ข้า ชอลิ้วชุน เป็นจอมโจรผู้ยิ่งใหญ่" ชอลิ้วชุนแก้ไข
หยางจิ่วพูดอย่างดูถูก: "มันก็คือขโมยไม่ใช่เหรอ?"
เจ้าสิ! หัวขโมย!
ทั้งตระกูลเจ้ากำลังขโมย!!
ชอลิ้วชุนโกรธมาก
หยางจิ่วแก้เชือกที่มัดชอลิ้วชุน และเตือนว่า: "จงฉลาดมากขึ้นในอนาคต และหยุดแจกจ่ายเงินทางการให้กับคนยากจน"
"ครั้งนี้มันเป็นอุบัติเหตุ" แก้มของชอลิ้วชุนเริ่มเป็นสีแดง
ในฐานะจอมโจรที่ยิ่งใหญ่ที่สุดในอาณาจักรเวย่ บางครั้งเขาก็สะดุด
เช่นคราวนี้ เพื่อหลีกเลี่ยงเจ้าหน้าที่และมือปราบ เขาไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากเข้ามาในร้านเย็บศพ ใครจะคิดว่าคนเย็บศพ จะมีศิลปะการต่อสู้ที่เก่งกล้าเช่นนี้ จับกริชคมโดยไม่ทำลายผิวหนัง เขายังเป็นมนุษย์อยู่หรือเปล่า?
หยางจิ่วยกนิ้วขึ้นแล้วชี้ไปข้างนอก แล้วพูดว่า "ออกไปซะ แล้วอย่าเอาข้าไปเกี่ยว"
"การพบกันโดยบังเอิญ ก็คือโชคชะตาเช่นกัน..." ชอลิ้วชุนกำหมัดแน่น ต้องการผูกมิตรกับหยางจิ่ว
หยางจิ่วโบกมือแล้วพูดว่า "ข้าไม่สนใจผู้ชาย"
"ทิวทัศน์บรรจบกันอีกครั้ง และจะมีครั้งต่อๆ ไป" ชอลิ้วชุนหันหลังและจากไป
โครมคราม ประตูร้านเย็บศพถูกปิดเสียงดัง
ชอลิ้วชุนเงยหน้าขึ้นมองท้องฟ้ายามค่ำคืน เขารู้ว่าเมืองฉางอันนี้ เขาไม่สามารถอยู่ที่นี่ได้อีกต่อไป
แต่เขาไม่สามารถเดินจากไปได้
ผู้บริสุทธิ์ที่ถูกขังอยู่ในคุกลิ่วซ่านเหมินเพราะเขา เขายังคงต้องหาทางช่วยเหลือ
จริงๆ แล้ว เขาไม่สามารถถูกตำหนิสำหรับเหตุการณ์นี้ ใครจะคิดว่า ในคลังของอู๋โหย่วต้า จะมีเงินบรรเทาทุกข์ที่ถูกปล้นมาก่อนซ่อนอยู่
จากมุมมองนี้ คนที่ปล้นเงินบรรเทาทุกข์ก็คือ อู๋โหยวต้า
ตราบเท่าที่หลักฐานถูกค้นพบและส่งไปยังลิ่วซ่านเหมิน ผู้คนบริสุทธิ์ก็จะรอด
...
วันถัดมา.
หยางจิ่วเดินออกจากร้านเย็บศพ เขาเห็นกานซือซือและเว่ยอวี่เหยียนกำลังยุ่งอยู่ตรงข้าม เขาเริ่มรู้สึกเสียใจเป็นอย่างมาก
เงิน 10 ตำลึงก็เป็นเงินเช่นกัน ดังนั้นชอลิ้วชุนจึงควรส่งมอบให้กับทางการเมื่อคืนนี้
การมีปัญหาเรื่องเงิน มันไม่ใช่อาชญากรรมใช่ไหม?
ใจของข้าเจ็บปวด
มันเจ็บจริงๆ!
ซาลาเปาเหลือไม่มาก กานซือซือขอให้เว่ยอวี่เหยียนดูแลการขาย และนางรีบนำซาลาเปาไปหาหยางจิ่ว
"พี่จิ่ว เมื่อคืนข้าตื่นขึ้นมา และได้ยินว่า อวี่เหยียนตัดสินใจที่จะฆ่า"กานซือซือมองไปที่เว่ยอวี่เหยียนพร้อมขมวดคิ้ว
หยางจิ่วเคี้ยวซาลาเปาแล้วพูดว่า "ไปเรียกนางมาสิ"
"ท่านพูดดีๆ นะ อย่าทำให้เด็กตกใจ" ตอนนี้กานซือซือคิดจริงๆ ว่า เว่ยอวี่เหยียนเป็นเหมือนหลานสาวของนางเอง
เว่ยอวี่เหยียนรีบวิ่งมา หน้าผากขาวของนางเต็มไปด้วยเม็ดเหงื่อ
"ท่านลุง มีอะไรเจ้าคะ" นางยิ้มอย่างไร้เดียงสา
หยางจิ่วถามตรงๆ: "เจ้าต้องการฆ่าใคร?"
เว่ยอวี่เหยียนก็อดหัวเราะไม่ได้
มือเล็กๆ ทั้งสองของนางประสานกันแน่น ดวงตาของนางกลอกไปมา
“ซ่งซางเหว่ง(ส่งความอาลัย) ไม่สิ ไอ้สารเลวนั่น มันขอให้ข้าสังหารช่างเย็บศพอีกสามคน แล้วมันจะปล่อยข้าไป ถ้าข้าไม่ทำ ไอ้สารเลวนั่นจะฆ่าท่านลุงกับท่านป้าของข้า”เว่ยอวี่เหยียนถูกทรมานโดยสิ่งนี้ในไม่กี่วันที่ผ่านมา มันช่างน่าสังเวช
ตอนนี้นางสามารถบอกความในใจกับหยางจิ่วได้ นางรู้สึกผ่อนคลายมากขึ้น
หยางจิ่วขมวดคิ้วและถาม "ทำไมไอ้สารเลวถึงอยกฆ่าช่างเย็บศพ"
ช่างเย็บศพเป็นคนยากไร้ แต่ซ่งซางเหว่ง ต้องการให้เด็กหญิงอายุ 13 - 14 ปีไปฆ่า จะเห็นได้ว่า ซ่งซางเหว่งบ้าคลั่งจนสุดขีดจริงๆ
"เอ ดูเหมือนว่าจะเป็นการปรับแต่งหุ่นเชิด" เว่ยอวี่เหยียนไม่ใช่คนโง่ นางยังสามารถเห็นเงื่อนงำบางอย่างเกี่ยวกับสิ่งที่ซ่งซางเหว่งต้องการจะทำ
ปรับแต่งหุ่นเชิด?
เมื่อนึกถึงอย่างระมัดระวัง ตุ๊กตากระดาษที่ติดอยู่กับเว่ยอวี่หยานในตอนนั้น ดูเหมือนจะแตกต่างอย่างมากจากทักษะทำเครื่องกระดาษ ที่หยางจิ่วได้เรียนรู้
ปรากฎว่าไม่ใช่ทักษะทำเครื่องกระดาษ แต่เป็นทักษะหุ่นเชิด
หุ่นเชิดที่ดีมักเป็นหุ่นเชิดกระดาษ
แต่คนที่ใช้ศพเป็นหุ่นเชิด คือตัวร้ายที่เลวร้ายที่สุด!
หยางจิ่วกลืนซาลาเปาเข้าปาก หันไปมองเว่ยอวี่เหยียน แล้วถามว่า "แล้วช่างเย็บศพที่หวาดกลัวตายก่อนหน้านี้ ล้วนถูกใช้เป็นหุ่นเชิดโดยไอ้สารเลวนั่น?"
"ควรจะ ไม่ พวกเขาไม่ได้หวาดกลัวตายเพราะข้า ข้าไม่รู้ด้วยซ้ำว่าข้ากำลังทำอะไรอยู่..." ใบหน้าของเว่ยอวี่เหยียนซีด และเหงื่อบนหน้าผากของนางเริ่มหนาแน่นขึ้น
ช่างเย็บศพมีทั้งขอทานหรือผู้ลี้ภัย สิ่งที่พวกเขามีเหมือนกันคือ พวกเขาทั้งหมดเป็นพ่อหม้ายที่หาเมียไม่ได้
สาวน้อยหน้าตาดีอย่างเว่ยอวี่เหยียน ช่างเย็บศพส่วนมากย่อมพุ่งเข้าใส่แน่อยู่แล้ว
หยางจิ่วมองดูซาลาเปาก้อนสุดท้ายในมือของเขา แล้วถามเสียงเบาว่า "ซ่งซางเหว่งอยู่ที่ไหน?"
เว่ยอวี่เหยียนส่ายหัว
ซ่งซางเหว่งสามารถมาพบนางได้ตลอดเวลา แต่นางไม่สามารถหาผู้ซ่งซางเหว่งได้
หลังจากรับประทานอาหารเสร็จแล้ว หยางจิ่วมาที่สำนักตงฉ่าง เพื่อขอความช่วยเหลือจากเสี่ยวซวนจื่อ
จากการสืบสวนพบว่า ช่างเย็บศพที่เสียชีวิตทั้งหมด ถูกฝังไว้ในหลุมฝังศพหมู่นอกเมือง โดยเจ้าหน้าที่สำนักตงฉ่าง
ซ่งซางเหว่งไม่ได้ไปที่สำนักตงฉ่างเพื่อขโมยศพ แต่ไปที่หลุมศพหมู่เพื่อขุดหลุมฝังศพ
หยางจิ่วไปที่เขตหนานซี เพื่อซื้อพลั่วเหล็กหัวกลมสามอัน และขอให้เว่ยอวี่เหยียนบอกกานซือซือว่าพวกเขาจะไปที่หลุมศพหมู่นอกเมือง เพื่อขุดหลุมฝังศพในคืนนี้
ร่างกายที่บอบบางของเว่ยอวี่เหยียนสั่นสะท้านเมื่อนางได้ยินหยางจิ่วบอก
ในช่วงนี้ มีศพที่เสียหายค่อนข้างน้อยที่ต้องทำการเย็บ และช่างเย็บศพก็ค่อนข้างอิสระมาก ถ้าไม่มีงาน
ตงฉ่างไม่ได้แจกจ่ายศพให้หยางจิ่วในคืนนี้ เพราะคืนพรุ่งนี้หยางจิ่วจะต้องไปที่ตำหนักยมบาลเพื่อเย็บศพที่สวยงามของเขา
หยางจิ่วเรียกหากานซือซือและเว่ยอวี่เหยียน แล้วเดินออกจากเมือง
