นักฆ่าเกิดใหม่กลายเป็นจอมดาบอัจฉริยะ 21
ติดตามเป็นกำลังใจให้ผู้แปลได้ที่แฟนเพจ:BamแปลNiyay
บทที่ 21
“อย่าบอกนะว่าแกลืม”
ราอนแตะราธที่ลอยอยู่บนไหล่ของเขา
ราชาแห่งแก่นแท้คือราชาแห่งความโกรธเกรี้ยว ข้าเป็นผู้ปกครองเหล่าปีศาจ
ลมเย็นยะเยือกแผ่ออกมาจากราธ มันเป็นความหนาวเย็นที่หนาวเหน็บถึงกระดูก
เจ้าและราชาแห่งแก่นแท้ได้ผูกพันกันตามสัญญาที่เรียกว่า 'การเดิมพัน' ดังนั้นอย่ากังวลไปเลย เจ้าจะได้รับรางวัลอย่างที่เจ้าต้องการ
“งั้นก็เอามาให้ฉันก่อนสิ”
ก่อนหน้านั้นข้าขอถามเจ้าอย่างหนึ่ง
"อะไรอีกล่ะ?"
เจ้าฝ่าแรงกดดันของไอ้หูแหลมและลอกเลียนแบบกระบวนท่าต่อสู้ของไอ้เด็กนั่นได้อย่างไร
คำถามของราธเหมือนกับที่ราอนคาดไว้
“ให้รางวัลฉันมาก่อน”
อืม… เอาล่ะ
เมื่อเปลวไฟสีน้ำเงินของราธโหมขึ้น ข้อความก็ปรากฏขึ้นในอากาศ
คุณชนะการเดิมพันกับ <ราธ> ของรางวัลกำลังถูกแจกจ่าย ค่าสถานะทั้งหมดเพิ่มขึ้น 2 แต้ม
ราอนกัดปากด้วยความปีติยินดีเมื่อค่าสถานะที่เพิ่มขึ้นไหลอาบไปทั่วร่างกายของเขา และยังมีรางวัลอีกมากมายตามมา
คุณสมบัติแบบสุ่มของ<ราธ>กำลังถูกสร้างขึ้น
สร้าง<ญาณแห่งบุปผาหิมะ (หนึ่งดาว)>แล้ว
“ญาณแห่งบุปผาหิมะ?”
ราอนเอียงศีรษะขณะมองดูชื่อคุณสมบัติ
เจ้าได้คุณสมบัติที่ดีไปนี่ โชคดีเหลือเกินนะ
"มันทำอะไรได้บ้าง?"
เป็นความสามารถที่เพิ่มขอบเขตการรับรู้ของเจ้า แต่เนื่องจากเป็นหนึ่งดาว มันจะเพิ่มระยะขึ้นประมาณสิบเปอร์เซ็นต์
“สิบเปอร์เซ็นต์…”
ถ้าราอนใช้การรับรู้ได้ถึงระยะ 10 เมตรรอบๆ ตัวเขา สิ่งนี้จะช่วยให้กลายเป็น 11 เมตร
มันดูไม่มาก แต่ถ้าขอบเขตการรับรู้ของเขาเพิ่มขึ้น การใช้งานคุณลักษณะก็จะเพิ่มขึ้นตามนั้น
จริงๆแล้วราชาแห่งแก่นแท้สามารถรับรู้ได้มากกว่าเดิมถึงสิบเท่า
"รู้แล้วล่ะน่า"
<ญาณแห่งบุปผาหิมะ> มี (หนึ่งดาว) ติดมาด้วย แสดงว่าคุณสมบัตินี้สามารถพัฒนาได้ เช่นเดียวกับ 'วงแหวนแห่งไฟ’
“นั่นดีเลย”
ราออนพยักหน้า ในฐานะนักฆ่าแล้ว การรับรู้มีความสำคัญมากกว่าพลัง เขาพึงพอใจกับคุณสมบัติที่ช่วยเพิ่มขอบเขตการรับรู้ของเขามาก
“แต่ทำไมถึงเรียกว่า 'ญาณแห่งบุปผาหิมะ'”
เป็นความชอบส่วนตัวของข้า
"ฮะ?"
ตั้งแต่สร้อยข้อมือดอกไม้น้ำแข็ง แล้วตอนนี้ก็ 'ญาณแห่งบุปผาหิมะ' รสนิยมของเขาห่วยแตกจริงๆ
การเดิมพันกับราชาแห่งแก่นแท้สิ้นสุดลงแล้ว...
ขณะที่ราธกำลังจะเข้ามาหาเขา ข้อความใหม่ก็ปรากฏขึ้น
คุณได้รับชัยชนะครั้งแรกในการเดิมพันกับ<ราธ>
ฉายา <ชัยชนะครั้งแรก> ได้ถูกสร้างขึ้นแล้ว
ผลของฉายา เพิ่มค่าสถานะทั้งหมด 1 แต้ม
“เอ๊ะ?”
แม่ม!
แม้จะมองไม่เห็นหน้าต่างสถานะแต่ราธก็สามารถเห็นข้อความได้ มันขบกรามแน่น
เด็กเวร! เจ้ากล้าดียังไงถึงมาขโมยค่าสถานะของข้าอีกครั้ง!
“ฉันไม่ได้ทำอะไรเลยนะระบบให้ฉันมาเอง อีกอย่างแค่แต้มเดียวเอง เทียบกับร่างจริงของแกไม่ได้หรอก ใช่มั้ยล่ะ?”
อืม… แน่นอนสิ!
“งั้นก็ไม่เห็นจะเป็นไรเลย”
ก็จริง แต่ว่า…
ราธกลอกตา จากนั้นก็ถอนหายใจ
เฮ้อ งั้นก็ได้ งั้นทีนี้ถึงตาของเจ้าแล้ว บอกตัวตนของเจ้ามาสักที
“ฉันไม่บอก”
อะไร.. เมื่อกี้เจ้าพูดว่าอะไรนะ…?!
“ฉันไม่อยากบอก”
ราอนส่ายหน้าด้วยสีหน้าเรียบเฉย
เจ้ากำลังหลอกลวงราชาแห่งแก่นแท้ใช่ไหม? เจ้าบอกว่าเจ้าจะเปิดเผยตัวตน...
“ฉันไม่เคยพูดแบบนั้น ฉันแค่บอกให้แกให้รางวัลฉันมาก่อน”
ฮึ่ม…
กรามของราธขบกัน เขากำลังทวนคำที่เคยพูด
“ไม่ใช่รึไง? ฉันไม่เคยบอกแกว่าฉันจะตอบซักหน่อย”
ราอนแสยะยิ้มเล็กน้อย
'ฉันไม่ควรบอกเขาเกี่ยวกับการกลับชาติมาเกิด'
เขาคาดเดาไม่ได้ว่าราธจะทำยังไงต่อเมื่อเขาบอกความจริง ว่าเขาเคยเป็นนักฆ่าและกลับชาติมาเกิด
'เรื่องวงแหวนแห่งไฟก็บอกไม่ได้เหมือนกัน'
นอกเหนือจากการปกป้องและพัฒนาทั้งจิตใจและร่างกายแล้ว 'วงแหวนแห่งไฟ'ยังมีความสามารถพิเศษในการมองเห็นวงจรการไหลในศิลปะการต่อสู้ต่างๆ
นั่นรวมถึงศิลปะการต่อสู้ของคนอื่น นั่นเป็นเหตุผลที่เขาสามารถเลียนแบบหมัดพยัคฆ์แห่งความว่างเปล่าของเบอร์เรนได้ ในระหว่างการดวลของพวกเขา
แน่นอนว่ามันเป็นไปได้เพราะ ระดับของเบอร์เรนในหมัดพยัคฆ์แห่งความว่างเปล่านั้นต่ำกว่าวงแหวนแห่งไฟ
ราอนไม่มีความตั้งใจที่จะให้ข้อมูลใดๆ กับราธตั้งแต่ต้น
'เพราะมันเป็นปีศาจ'
แม้ว่าจะอยู่ด้วยกันมาหลายเดือนแล้ว แต่ราธยังคงมุ่งเป้าไปที่ร่างกายและวิญญาณของเขา แม้แต่ข้อมูลเล็กน้อยเขาก็ไม่อยากจะให้มัน
เจ้าทำให้ราชาแห่งแก่นแท้ดูโง่เขลา!
ราธโมโห ปล่อยเปลวไฟเยือกแข็งออกมา ราอนรู้สึกถึงความเจ็บปวดจากเข็มน้ำแข็งกว่าหมื่นเล่มที่ทิ่มแทงผิวหนังของเขา
'แต่ฉันทนได้สบาย'
โชคดีไปที่เขาได้พบกับราธหลังจากได้รับ 'ต้านทานน้ำ' ถ้าเขาไม่มีการต้านทานน้ำหรือหากพลังของราธคือไฟ เขาคงจบเห่
ราอนยิ้มรับความเย็นของราธ
“แกไม่เคยจำเลย โจมตีฉันไปก็ไม่มีอะไรเกิดขึ้นหรอก”
หุบปาก!
ไฟของราธรุนแรงยิ่งขึ้น ความหนาวเย็นแทรกซึมเข้าไปในกระดูกของเขา และแขนขาของเขาก็เริ่มสั่น
แกร็ก!
น้ำแข็งในวงจรมานาของเขาถูกกระตุ้นมากเกินไป ทำให้มันเจ็บปวดอย่างมาก
“อือ…”
ราอนหายใจเข้าช้าๆ เขาใช้วงแหนแห่งไฟของเขา และความเจ็บปวดก็เริ่มบรรเทาลง
เดรัจฉาน! แกทนอยู่ได้ยังไง!
“พลังของจิตใจไงล่ะ”
เขาตอบกลับอย่างสบายๆ แม้ว่าภายในของเขาจะไม่เหมือนเดิมก็ตาม
มันยากที่จะทนเอาไว้ แม้ว่าจะมี 'วงแหวนแห่งไฟ' และ 'ต้านทานน้ำ' ก็ตาม ถ้าเขาไม่มีประสบการณ์จากชีวิตที่แล้ว เขาคงจะสลบไปแล้ว
เขาอดทนกัดฟันแน่น ในขณะนั้น หน้าต่างสีน้ำเงินก็ปรากฏขึ้นตรงหน้าเขา
คุณได้แสดงความมุ่งมั่นอย่างมากในการเผชิญหน้ากับการโจมตีของ <ราธ>
ความว่องไวและพลังกำลัง เพิ่มขึ้น 1 แต้ม
เมื่อข้อความประกาศการเพิ่มค่าสถานะปรากฏขึ้น จิตใจและร่างกายของราอนก็เต็มไปด้วยความมีชีวิตชีวา น้ำแข็งที่กดลงบนวงจรมานาของเขาก็เริ่มบรรเทาลงเช่นกัน
แม่งเอ๊ย อีกแล้วเหรอ!
ราธสาปแช่งและปล่อยราอนไป ความโกรธของเขายังเหมือนเดิม แต่เขาตระหนักว่าเขากำลังทำร้ายร่างกายในอนาคตของตัวเองด้วยการทำอย่างนั้น
แกเป็นใครกันแน่! ราชาแห่งแก่นแท้ไม่เคยเห็นมนุษย์เช่นแกมาก่อน!
“ฉันก็ไม่แน่ใจเหมือนกัน”
เขาไม่ได้แค่ล้อราธเล่นๆ
ทำไมเขาถึงกลับชาติมาเกิด? ทำไมเขาถึงเกิดมาเป็นซีกฮาร์ท? และทำไมเขาถึงเจอกับราธ? เขาไม่รู้คำตอบของคำถามพวกนี้เลยเช่นกัน
อย่ามาดูถูกราชาแห่งแก่นแท้นะ ข้าจะเปิดเผยตัวตนของเจ้าทันทีหลังจากยึดครองร่างเจ้าได้แล้ว!
“ก็เอาเลยสิ... ถ้าแกทำได้นะ”
ราอนยิ้มและนั่งลงบนเตียง ห่านที่ออกไข่ทองคำกำลังทำหน้าที่ได้อย่างยอดเยี่ยมอีกครั้ง
"ถึงอย่างไร…"
ราอนมองออกไปนอกหน้าต่าง ดวงตาของเขาสั่นไหว
“ฉันก็สงสัยว่ามันคืออะไรกัน...”
***
ภายในศูนย์บัญชาการกองทัพ ที่ คารุน ซีกฮาร์ท อาศัยอยู่ ห้องที่ดูเหมือนคำนิยามของความงดงามนั้นเงียบสนิท
"อึก…"
เบอร์เรน ซึ่งยืนตัวตรงมาเกือบสี่ชั่วโมงเริ่มส่งเสียงโอดโอย
ในที่สุดคารุนซึ่งนั่งอยู่ตรงโต๊ะก็มองมาที่เขา
“เบอร์เรน ซีกฮาร์ท”
"ครับ"
เนื่องจากเบอร์เรนไม่ได้พูดมาหลายชั่วโมง เสียงของเขาจึงแหบแห้ง
“คำสั่งของฉันคืออะไร”
“ผม… ผมจะต้องเป็นเด็กฝึกอันดับหนึ่ง ล-และ...ห้ามไม่ให้ผมแพ้ใคร...!”
"ถูกต้อง ฉันไม่ได้ขออะไรเยอะเลย ฉันแค่อยากให้เธอได้ที่หนึ่ง แซงหน้ารูนันและเหยียบย่ำราอน”
ดวงตาของคารุนแดงก่ำด้วยความโกรธ
“แล้วยัง… ไม่ใช่แค่เด็กผู้หญิงนั่น เธอแพ้ให้กับลูกชายของยัยผู้หญิงที่ถูกทอดทิ้งจากสายตรง! แพ้ต่อหน้าทุกคนที่นั่น!”
เสียงทุ้มต่ำและเย็นชาดังก้องไปทั่วห้องทำให้เขารู้สึกเหมือนหัวใจถูกบีบคั้น
“เธอจะทำให้ฉันอับอายไปอีกแค่ไหน? เธออยากจะเป็นเหมือนพี่คนที่สามและสี่ของเธอไหม?”
"ไม่ครับ!"
เบอร์เรนเอาแต่ส่ายหัว ตัวสั่น เขาไม่ต้องการเป็นเหมือนพี่ชายสองคนของเขาที่ถูกลบไปจากรายชื่อครอบครัว
“เธอพลาดโอกาสครั้งแรกไปแล้ว”
แววตาของคารุนไม่มีแววดีใจเลยที่ได้เห็นลูกชายหลังจากห่างกันไปนาน มีเพียงความโกรธเคืองเท่านั้น
“ผ…ผมทราบแล้วครับ”
เบอร์เรนไม่สามารถมองสายตาที่ข่มขู่ของเขาได้ เขากัดริมฝีปากขณะที่มองไปที่เท้าของเขา
“ตัวแทนผู้ฝึกหัดจะเปลี่ยนใหม่ได้อีกครั้งเมื่อการฝึกขั้นพื้นฐานสิ้นสุดลง ฉันจะรอดูผลลัพธ์ในตอนนั้น”
"ครับ…"
เบอร์เรนกลืนน้ำลายและตอบสนองราวกับว่าเขากำลังกระอักเลือด
“ถ้าเธอต้องการเป็นส่วนหนึ่งของสายตรงซีกฮาร์ท ก็ห้ามพลาดเด็ดขาด นี่คือโอกาสสุดท้ายของเธอ”
คารุนโบกมือเป็นสัญญาณให้เขาออกไป
“ข-ขอบคุณครับ”
เบอร์เรนไม่สามารถแม้แต่จะมองหน้าพ่อของเขาได้ แม้จะไม่ได้เจอเขาเป็นเวลาหกเดือนก็ตาม เขาเดินคอตกออกจากห้อง
“เวรเอ๊ย!”
หลังจากออกจากศูนย์บัญชาการ เบอร์เรนก็ชกกำแพงพร้อมกับกรีดร้องออกมา
“เป็นเพราะไอ้เวรนั่น…”
เขากัดฟันแน่น เขาถูกชมมาตลอด คำดุด่าของพ่อจึงส่งผลต่อเขามากยิ่งขึ้น
และข้อเท็จจริงที่ว่าแมลงอย่างราอนเป็นต้นเหตุของเรื่องทั้งหมดนี้ ยิ่งทำให้เขาโกรธกว่าเดิม
“เฮอะ!”
เขาถอนหายใจ พยายามที่จะกำจัดความเคืองที่อยู่ในใจแต่เขาก็ไม่รู้สึกดีขึ้น เพื่อพยายามทำให้ตัวเองสดชื่น เขาเริ่มเดินไปอย่างไร้จุดหมาย
“ทำไมฉันถึงมาที่นี่…?”
เขาเดินเล่นมาถึงสนามฝึกที่ห้า แต่ประตูมันปิดอยู่ เขาจึงข้ามกำแพงไป
“เป็นไปตามคาด...”
เบอร์เรนหัวเราะเยาะให้ตัวเอง แม้ประตูทางเข้าจะปิดแต่ประตูโรงฝึกในร่มและห้องเก็บของยังคงเปิดอยู่
“พวกผู้ฝึกสอนหน้าโง่”
เขาเม้มริมฝีปากและมุ่งหน้าไปยังห้องเก็บของ และเขาสังเกตเห็นตู้เก็บของที่มีชื่อของราอนอยู่
"หืม."
เขาคิดว่าเขาแค่จะขอดูนิดเดียว เขาแง้มเปิดตู้เก็บของของราอน ภายในของมันเป็นระเบียบเรียบร้อยดี ไม่มีอะไรนอกจากกล่องที่ด้านล่างของตู้เก็บของ
'ทำไมถึงมีกล่องอยู่ที่นี่… เอ๊ะ?”
เบอร์เรนอ้าปากค้างเมื่อเขาหยิบกล่องนั้นมาเปิดดู
* * *
* * *
'ทำไมรองเท้าถึงเป็นแบบนี้!'
ในกล่องมีรองเท้าสำหรับการฝึกที่ชำรุดหรือไม่ก็ฉีกขาด และมีมากกว่าสิบคู่
'เขาใช้รองเท้าทั้งหมดนี้ในหกเดือน?'
เขาตรวจดูรองเท้าด้วยความไม่อยากเชื่อ แต่ทั้งหมดมีรูปร่างและขนาดเท่ากัน และเป็นรองเท้าของราอนทั้งหมด
"อ๊า…"
เบอร์เรนอ้าปากค้าง เขาได้รับรองเท้าฝึกซ้อมเช่นเดียวกับราอน แต่เขาเปลี่ยนมันแค่สองครั้งเท่านั้น
'นี่มันเป็นไปได้เหรอ?'
ราอนเปลี่ยนรองเท้าของเขามากกว่าสิบครั้งในขณะที่เขาเปลี่ยนรองเท้าเพียงสองครั้งเท่านั้น มันเป็นเรื่องยากที่จะเชื่อ
"นี่มันบ้าไปแล้ว…"
เมื่อมองดูรองเท้าที่ดูเหมือนใส่มานานหลายปี เขาก็รู้สึกเหมือนความจริงตีแสกหน้า น่าตกใจยิ่งกว่าตอนที่เขาถูกพ่อดุเสียอีก
'ฉันรู้สึกเหมือนเพิ่งตื่นจากความฝันเลย'
เขาทำใจสักพักหนึ่ง แล้วเขาก็นึกถึงความจริงที่เขาพยายามมองข้าม
ความจริงที่ว่าราอนมาถึงสนามซ้อมเร็วกว่าใครและกลับช้ากว่าทุกคน
ความจริงที่ว่าเขาไม่เคยยอมแพ้ในการฝึก แม้ว่าเขาจะเสียเหงื่ออย่างหนักและหายใจไอเย็นออกจากปากไปด้วยก็ตาม
ความจริงที่ว่าเขาเอาแต่วิ่งคนเดียวในสนามซ้อมตลอดทั้งคืน หลังจากที่เขาออกกำลังกายในโรงฝึกแล้ว
'ในขณะที่ฉันแกว่งดาบอย่างผิวเผินและพักผ่อนในหอพัก เขาก็ก้าวข้ามขีดจำกัดของเขาทุกวัน...'
นั่นคือเหตุผลที่จิตวิญญาณของราอนดีกว่าเด็กฝึกหัดชั่วคราวคนอื่นๆ...
'นี่คือลักษณะของคนที่เป็นซีกฮาร์ท'
ในบรรดาทุกคนในสนามฝึกที่ห้า คนที่เหมาะสมที่สุดในการเป็นนักรบของซีกฮาร์ท คือ ราอน
'ในทางกลับกัน ฉัน...'
เขาดูถูกและเยาะเย้ยราอนและเขาไม่ยอมรับผลการทดสอบ แล้วเขาก็พ่ายแพ้อย่างน่าอัปยศ
“อ่า...”
ใบหน้าของเขาแดงขึ้นด้วยความอับอาย เขาเกลียดตัวเองสำหรับการกระทำที่สกปรกและน่าขายหน้าทั้งหมดที่เขาได้ทำลงไป ความอิจฉาริษยาทำให้ตาของเขามืดบอด
หลังจากนั่งอยู่ในห้องเก็บของสักพักเขาก็เงยหน้าขึ้น ดวงตาสีเขียวของเขาเต็มไปด้วยความมุ่งมั่น ไม่เหมือนตอนแรกที่เขาเข้ามา
"จะไม่มีอีกครั้งแน่…"
สิ่งที่เกิดขึ้นแล้วไม่สามารถเปลี่ยนแปลงได้ แต่เขาจะไม่ทำผิดซ้ำซาก นั่นคือสิ่งที่ซีกฮาร์ทควรจะทำ
เขาหายใจออก พยายามหยุดความเห็นแก่ตัวของตัวเอง แล้วเขาก็ค่อยๆเดินย่องออกจากสนามฝึก
***
สองวันหลังจากที่เขากลับมาที่อาคารหลังรอง กิจวัตรประจำวันของราอนก็เหมือนกับตอนที่เขาอยู่ที่สนามฝึกซ้อม
รุ่งสางเขาจะเริ่มวิ่งไปรอบๆอาคาร และหลังอาหารเช้าเขาจะฝึกความแข็งแกร่งโดยไม่ใช้อุปกรณ์
มีเพียงสิ่งเดียวที่รบกวนเขา นั่นคือซิลเวีย
ซ้อมอีกแล้วหรอ น่าเบื่อจัง เจ้าทำแต่ท่าทางแปลกๆ
ราอนฝึกต่อไปโดยไม่สนใจราธที่คร่ำครวญ ก่อนที่จะมีคนมาเยี่ยมเขา
“กระผม โรเอ็น หัวหน้าพ่อบ้านของคฤหาสน์ท่านเจ้าตระกูล”
เขาเป็นชายชราที่ดูท่าทางใจดี ผมครึ่งหนึ่งของเขาเป็นสีเมฆ
“ท่านเจ้าตระกูลเชิญคุณชายไปเข้าพบ”
เขาโค้งคำนับด้วยความเคารพ
“คุณบอกว่าเชิญเหรอ? ทำไมถึงเชิญผมล่ะครับ…?”
“เป็นการมอบแผ่นทองแดงแก่คุณชาย”
"อืม..."
ราอนขมวดคิ้ว เขาคิดว่าโรเอ็นจะเอาแผ่นจารึกมาให้เขาเฉยๆ แต่เขากลับถูกเรียกตัวไปแทน
“ฮึ่ม!”
ซิลเวียซึ่งอยู่ในอาคารรีบวิ่งไปที่หน้าต่าง
“ค-คุณโรเอ็น”
“ท่านหญิงซิลเวีย”
เนื่องจากพวกเขารู้จักกันดี พวกเขาจึงโค้งคำนับพร้อมกัน
“ท่านพ่ะ---ฉันหมายถึง ท่านเจ้าตระกูลเรียกราอนไปเป็นการส่วนตัวเหรอ?”
"เป็นความจริงครับ"
“เป็นไปได้ไหมว่า…?”
“ไม่มีอะไรเลวร้ายครับ เป็นแค่พิธีมอบรางวัลเท่านั้น”
โรเอ็นส่งยิ้มอย่างใจดีเพื่อคลายความกังวลของเธอ
“ราอน…”
"ไม่เป็นไรครับ เดี๋ยวผมกลับมา"
ราอนปัดฝุ่นบนเสื้อผ้าออกและสวมเสื้อตัวนอก
"เดี๋ยวก่อนราอน! มาเปลี่ยนเสื้อผ้าก่อน!"
“แบบนี้ก็ได้นะครับ”
เกล็นเป็นนักรบ เขาไม่ชอบให้ใครไปรบกวนเขาผิดเวลา
“งั้นไปเถอะครับ”
โรเอ็นยิ้มและเดินนำไปก่อน ราอนหันมองซิลเวียก่อนที่จะเดินตามไปที่คฤหาสน์ของหัวหน้าตระกูล
***
“…”
มือของราอนสั่นเมื่อเขามองไปที่เกล็น ซึ่งนั่งอยู่บนบัลลังก์สีทอง
ริมฝีปากของเขาแห้งผาก ราอนกำลังสบตากับเขาในห้องประชุมที่จุคนได้เป็นร้อยๆคน
มันบอกว่าเจ้าแค่แข็งแกร่งขึ้นเล็กน้อย? เหอะ ข้าอยากจะแทงตาแดงๆของมันซักที
แน่นอนว่าเป็นราธที่คลั่ง
“ฉันเป็นคนรักษาสัญญาเสมอ แม้ว่าฉันจะไม่ค่อยอยากทำก็ตาม”
เกล็นชี้ไปที่โรเอ็น
"ครับนายท่าน"
โรเอ็นพยักหน้าเล็กน้อยและนำแผ่นทองแดงที่สะท้อนแสงเบาๆออกมา
"ขอบคุณครับ"
ราอนรับแผ่นทองแดงจากโรเอ็น ตราสัญลักษณ์ของซีกฮาร์ทซึ่งเป็นรูปดาบที่ถูกไฟเผาไหม้ ถูกสลักไว้ตรงกลาง
“ฉันจะให้รางวัลเธอด้วยแผ่นทองแดงชิ้นนี้ เธอสามารถใช้มันเพื่อแลกกับความช่วยเหลือหรือแลกกับอาวุธที่เทียบเท่าระดับของมันได้”
“งั้นผมขอใช้ตอนนี้เลยได้ไหมครับ”
ราอนเงยหน้าขึ้นมองเกล็นที่ถือแผ่นทองแดงของเขา เขาตัดสินใจแล้วว่าจะใช้มันอย่างไร
“… งั้นบอกคำขอของเธอมา”
หลังจากเงียบไปครู่หนึ่ง เกล็นก็พยักหน้า
“ซิลเวีย ซีกฮาร์ท”
"หืม?"
“ผมอยากให้แม่ของผมได้ตำแหน่งเดิมคืนมา นั่นเป็นไปได้ไหมครับ?”
ไม่มีใครคาดคิดว่าเขาจะพูดแบบนั้น ทั้งโรเอ็นและเกล็นมองลงไปที่ราอน ด้วยสายตาที่เบิกกว้าง
“ตำแหน่งเดิม… เธอหมายถึงตำแหน่งของเธอในสายตรงของตระกูลใช่หรือไม่?”
"ใช่ครับ"
เกล็นสำรวจเขาตั้งแต่หัวจรดเท้า พยายามหาเจตนาอื่นๆของเขา ราอนรู้สึกเหมือนถูกบดขยี้แม้ถูกมองเพียงแวบเดียว
“เธอต้องแสดงให้เห็น...”
“แสดงให้เห็น? ท่านหมายถึง…”
“เธอต้องแสดงความสำเร็จให้คนทั้งตระกูลยอมรับ แล้วเรื่องนั้นก็จะไม่ใช่เรื่องที่เป็นไปไม่ได้อีก”
“งั้นแสดงว่าช่วยแม่ของผมได้สินะ”
"ถูกต้อง"
เกล็นพยักหน้า เขาพูดต่อด้วยสีหน้าสดใสกว่าเดิมเล็กน้อย
“ฉันคิดว่านั่นแทบจะเป็นไปไม่ได้เลย ต้องได้รับการยอมรับจากผู้คนมากมายนั้น ยากยิ่งกว่าการดึงดวงดาวจากท้องฟ้าลงมา”
เขายกมุมริมฝีปากราวกับกำลังเยาะเย้ย ดูเหมือนเขาจะแน่ใจว่าราอนไม่สามารถทำได้
อวดดี! ถ้าราชาแห่งแก่นแท้ได้ร่างกลับมาแล้วเมื่อไหร่ ข้าจะแทงมันเป็นพันๆครั้งจนมันตายก็ยังได้!
ราธจ้องมองเกล็นด้วยดวงตาที่ลุกโชน อย่างไรก็ตาม การแข่งขันเป็นพันครั้งหมายความว่าเกล็นเป็นคู่ต่อสู้ที่ทรงพลังสำหรับราธ
“งั้นผมก็ไม่จำเป็นต้องเอามันไปแล้ว”
ราอนยื่นแผ่นทองแดงคืนให้โรเอ็น
"ขอบคุณนะครับ"
การประสบความสำเร็จเป็นสิ่งที่เขาทำบ่อยพอๆ กับการหายใจในชาติที่แล้ว ไม่ว่าเขาจะต้องทำภารกิจอะไรก็ตามเขาก็จะผ่านมันไปได้
เขาตัดสินใจแล้วว่าเขาจะทำให้ซิลเวียกลับคืนสู่ตำแหน่งเดิมของเธอ
"เดี๋ยวก่อน"
เมื่อเขากำลังจะกลับ ก็ได้ยินเสียงของเกล็นจากด้านบน
“เธอยังไม่ได้ขอรางวัลไปเลย”
"อะไรนะครับ?"
“เมื่อครู่เธอเพียงถามคำถามเท่านั้น นั่นมันไม่ต้องใช้แผ่นทองแดง”
เกล็นยังคงมองเขาด้วยสายตาเย็นชา แต่ว่า บางสิ่งบางอย่างดูจะเปลี่ยนไป
'ห้ะ...?'
เขาไม่คิดเลยว่าเกล็นจะพูดแบบนี้ เขาคิดว่าเกล็นจะอยากเอาแผ่นจารึกไปคืนแน่ๆ มันค่อนข้างจะคาดไม่ถึง
“บอกของที่เธอต้องการมาสิ”
“…”
ดวงตาของราอนเป็นประกาย มองไปที่แผ่นจารึกทองแดงที่โรเอ็นถืออยู่
'เขามีสิ่งที่อยากได้ในใจอยู่แล้ว'
เขาคิดไว้แล้วว่าเขาต้องการอะไรมากที่สุด หลังจากได้ถามคำถามเกี่ยวกับตำแหน่งของซิลเวีย
'เทคนิคการปลูกฝังออร่า'
แน่นอนว่า'วงแหวนแห่งไฟ' เป็นเทคนิคปลูกฝังในตำนาน แต่มันฝึกฝนได้แค่ร่างกายและจิตวิญญาณของเขาเท่านั้น มันไม่สามารถสร้างออร่าได้
เขาต้องการเทคนิคการปลูกฝังออร่าที่ดีกว่าเทคนิคการปลูกฝังออร่าแห่งเงาที่เขาได้เรียนรู้ในชีวิตที่แล้ว
“ผมต้องการเทคนิคการปลูกฝังออร่า”
“เทคนิคปลูกฝังออร่า? ผู้ฝึกสอนจะสอนในระหว่างการฝึกขั้นพื้นฐานอยู่แล้ว”
เทคนิคการปลูกฝังที่สอนระหว่างการฝึกขั้นพื้นฐานนั้นดีกว่าค่าเฉลี่ยในทวีป
แต่มันยังไม่เพียงพอ
เพื่อตำแหน่งเดิมของซิลเวีย และเพื่อตัดหัวของเดรุส เขาต้องการเทคนิคที่ดีกว่านั้น
“ผมต้องการเทคนิคการปลูกฝังออร่าที่ดีกว่านั้น ผมต้องการให้ท่านมอบเทคนิคที่เทียบเท่ากับแผ่นทองแดงให้ผม”
“…”
ราอนพยายามอ่านใจเขา แต่เกล็นแสดงออกทางอารมณ์น้อยมาก เพราะเขาก็เคยเป็นนักฆ่า ฉายาเลือดเย็นช่างเหมาะกับเขาเหลือเกิน
เป๊าะ!
เขาดีดนิ้วทั้งที่ตายังปิดอยู่ พื้นของคฤหาสน์เริ่มสั่นสะเทือน
ครืน!
เปลวไฟสีทองปรากฏขึ้นจากพื้น ชั้นหนังสือทรงกลมก็ลอยสูงขึ้นไปอย่างไม่มีที่สิ้นสุด
"นี่คือ…"
ดวงตาของราอนเบิกกว้าง ตรงหน้าเขามีชั้นหนังสือที่สูงไปถึงเพดานสูงของห้อง และมีหนังสือหลากหลายสีหลากหลายรูปแบบอัดแน่นในแต่ละชั้น
“นี่เป็นหนึ่งในชั้นหนังสือของซีกฮาร์ท แค่เธอวางมือไว้ตรงกลางแล้วหนังสือที่เธอต้องการก็จะออกมา”
“…โอเคครับ”
ราอนสงบสติอารมณ์ลงและเดินไปที่ชั้นหนังสือ มันสูงจนแหงนหน้ามองยังปวดคอ และมีหนังสือมากมายจนเรียกได้ว่านับไม่ถ้วน
'ฉันต้องการสิ่งที่ดีกว่าเทคนิคการปลูกฝังออร่าแห่งเงา'
เขาวางมือบนชั้นหนังสือ และคิดถึงความปรารถนาขอเขา
ครืนน!
ชั้นหนังสือและหนังสือก็สั่นไหว
ชั้นหนังสือหมุนไปชั่วขณะแล้วก็หยุดลง
ปึง!
หนังสือเล่มแรกจากแถวบนสุดซึ่งเขาแทบไม่สามารถมองเห็นที่มาของมันได้ มันบินออกมาและเปิดหน้าหนังสือออก
ซูม!
มันเปล่งแสงสีทองสว่างไสวจนเขาต้องหลับตาแน่น
"นั่นมัน?!"
จู่ๆเกล็น ซีกฮาร์ท ซึ่งกำลังดูเขาอยู่ก็ลุกขึ้นยืน เกล็นถึงกับเผลอทำลายพนักวางแขนบนบัลลังก์ของเขา...
