EP.29 คำสารภาพจากใจของแซลลี่
ในตอนกลางคืนเดวิดนอนอยู่บนเตียงพร้อมกับหนังสือในมือและอ่านหนังสืออย่างเงียบ ๆ แซลลี่เป็นนักอ่านตัวยง และที่บ้านของเธอมีหนังสือหลายเล่มซึ่งเป็นวิธีที่ดีในการฆ่าเวลา แม้ว่าอินเทอร์เน็ตยังคงใช้งานได้ แต่เดวิดไม่รู้สึกอยากที่จะเล่นมัน
ขณะนี้อินเทอร์เน็ตเต็มไปด้วยการโทรขอความช่วยเหลือและรายงานเกี่ยวกับหายนะจากซอมบี้ที่เกิดขึ้นทั่วทุกแห่ง ในฐานะคนที่เกิดใหม่ เดวิดไม่สนใจข้อมูลนี้ เขามีความรู้มากกว่าคนทั่วไปมาก ขณะที่เขาอ่าน เดวิดเริ่มรู้สึกเหนื่อยเล็กน้อย เขาปิดหนังสือ วางลง และเตรียมจะนอน
“ฉันควรหาเวลารวบรวมคริสตัลกลายพันธุ์ในขณะที่รางวัลของระบบยังคงเป็นแสนเท่า” เดวิดวางแผน แผนคือกำจัดซอมบี้ให้หมดในละแวกนี้ก่อนแล้วจึงค่อยจากไป เขาไม่ได้ตั้งใจที่จะอยู่ในละแวกนี้นาน ในไม่ช้า ระบบไฟฟ้าของเมืองก็จะพังทลาย และระบบน้ำประปาก็จะอยู่ได้ไม่นานการใช้ชีวิตตามปกติในอาคารสูงเหล่านี้คงเป็นเรื่องยากมากหลังจากไฟฟ้าและน้ำประปาถูกตัดขาด
“แต่แองกัสตัวนี้เป็นตัวก่อกวน ฉันต้องรีบจัดการกับมัน” เดวิดคิด ถ้าไม่ใช่เพราะไม่ต้องการสร้างความร้าวฉานระหว่างเขากับอาร์โนลด์ เดวิดคงกำจัดแองกัสไปนานแล้ว เขาไม่สามารถบอกคู่สามีภรรยาอาร์โนลด์ว่าเขาได้เกิดใหม่และรู้ล่วงหน้าว่าแองกัสเป็นคนไม่ดี
ขณะที่เดวิดครุ่นคิดถึงทางเลือกของเขาอยู่ จู่ๆก็มีเสียงเคาะประตูห้องนอน “เดวิด คุณหลับอยู่หรือเปล่า ฉันขอเข้าไปได้ไหม” มันเป็นเสียงของแซลลี่
"ประตูไม่ได้ล็อก เข้ามาสิ" เดวิดตอบ
แซลลี่ผลักประตูเปิดออก สวมชุดนอนผ้าไหมเนื้อบางและถือหมอนไว้ในอ้อมแขน
"มีอะไรหรือเปล่า?" เดวิดมองดูเธอและรู้แล้วว่าแซลลี่ต้องการอะไร
ใบหน้าของแซลลี่กลายเป็นสีแดงราวกับแอปเปิ้ลสุก เธอกำหมอนกำมะหยีไว้แน่น สายตาเหม่อลอยและไม่สบสายตาของเดวิด “อืม ฉันรู้สึกกลัวนิดหน่อยเวลานอนคนเดียว ฉันนอนกับคุณได้ไหม”
เดวิดลุกขึ้นจากเตียงและเดินไปหาแซลลี่ มองดูเธออย่างจริงจัง "คุณพูดจริง?" ถ้าแซลลี่ไม่ได้ปลุกพลังของเธอในวันนี้ เขาคงไม่ถามคำถามนั้น
คงเป็นเรื่องปกติที่ผู้หญิงที่มีรูปลักษณ์พิเศษจะยอมแลกร่างกายของตนกับการได้รับการปกป้องจากบุคคลที่แข็งแกร่งกว่า ผู้หญิงเป็นทรัพยากรในสถานการณ์วันสิ้นโลกนี้ และไม่สามารถควบคุมชะตากรรมของตนเองได้ แม้ว่ามันจะเป็นความจริงที่โหดร้าย แต่ก็เป็นความจริงที่ปฏิเสธไม่ได้
สำหรับพวกเขา การอยู่เคียงข้างผู้มีอำนาจย่อมดีกว่าการถูกผู้อื่นจับไปเป็นทาส จริงไหม? เดวิดไม่รังเกียจที่จะมีแซลลี่อยู่ข้างๆ เพื่อเป็นเครื่องประดับที่สวยงาม อย่างไรก็ตาม ปัจจุบันแซลลี่เป็นเอสเปอร์ที่มีศักยภาพและไร้ขีดจำกัด ซึ่งทำให้เดวิดมองเธอในแง่มุมที่ต่างออกไป
เดวิดหวังที่จะพัฒนาเธอให้เป็นพันธมิตรที่เชื่อถือได้มากกว่าสิ่งอื่นใด แซลลี่พบกับการจ้องมองที่สงบนิ่งของเดวิด และในขณะนั้นเอง เธอรู้สึกราวกับว่าดวงตาที่สงบของเขาเหมือนกับกระแสน้ำวนที่หยั่งลึกในท้องฟ้ายามค่ำคืน และเธอรู้สึกราวกับว่ากำลังจะถูกดึงเข้าไปข้างใน
ใบหน้าของเธอแดงก่ำขณะที่เธอมองลึกเข้าไปในดวงตาของเดวิด ก้าวเข้าไปใกล้โดยไม่ได้ตั้งใจ แซลลี่พิงศีรษะของเธอกับหน้าอกของเดวิด และเขาสัมผัสได้ถึงลมหายใจที่ถี่ขึ้นและการเต้นของหัวใจที่เร็วของเธอ
เธอพูดด้วยน้ำเสียงที่นุ่มนวลและอ่อนโยน "เดวิด... ฉันชอบคุณ..." เดวิดรู้ทันทีว่าเขาไม่จำเป็นต้องพูดอะไรอีก แม้ว่าเขาจะไม่เคยปล่อยให้ความปรารถนาอันต่ำต้อยบงการการกระทำของเขา แต่ก็ไม่ได้หมายความว่าเขาไม่ใช่ผู้ชาย เขาโอบกอดเธออย่างอ่อนโยน สูดกลิ่นหอมจากเส้นผมของเธอและรู้สึกถึงความอบอุ่นของร่างกายเธอที่แนบชิดกับเขา
แซลลี่ดูเหมือนจะถูกกระตุ้น ราวกับว่าพลังของเธอถูกสูบแห้ง และเธอก็ทรุดตัวลงในอ้อมแขนของเดวิด. . . .
เช้าวันรุ่งขึ้นเดวิดตื่นแต่เช้า เมื่อเขาลืมตาขึ้นมาเขาตระหนักว่าแซลลี่กําลังกอดเขาแน่นจากด้านหลัง เขาสามารถรู้สึกถึงลมหายใจที่อบอุ่นของเธอที่หลังคอของเขา เขาค่อยๆจับมือของแซลลี่ออกและลุกขึ้นจากเตียงอย่างระมัดระวังเพื่อไม่ให้เธอตื่นขึ้น
เมื่อคืนพวกเขาทำกิจกรรมเกือบสองชั่วโมง ดังนั้นแซลลี่คงจะเหนื่อยและอาจจะลุกไม่ได้อีกสักพัก แม้ว่าแซลลี่จะยังหลับสนิทอยู่ แต่ใบหน้าของเธอกลับมีรอยยิ้มหวานและพึงพอใจ ราวกับว่าเธอฝันถึงบางสิ่งที่วิเศษ
เดวิดห่มผ้าห่มให้เธอและจัดผ้าปูที่นอนให้เรียบร้อย ขณะที่เขามองไปที่ใบหน้าที่บอบบางและเหมือนตุ๊กตาของแซลลี่ ความรู้สึกแปลกๆ ก็เกิดขึ้นในใจของเขา เดวิดแต่งตัวและออกจากห้องไปอย่างเงียบๆ หลังจากเติมความสดชื่นแล้ว เดวิดก็ไม่ได้รีบทานอาหารเช้า เขาตรวจสอบเวลาและประเมินว่าคู่สามีภรรยาอาร์โนลด์น่าจะตื่นแล้ว
เขาเดินไปที่ประตู เปิดออก และมองเข้าไปที่โถงทางเดิน เมื่อยืนยันว่าไม่มีซอมบี้ในทางเดิน เดวิดเดินไปที่ประตูที่อยู่ติดกันแล้วเคาะ
"ใครน่ะ เดวิดเหรอ" เสียงของอาร์โนลด์ดังมาจากในห้อง
"ฉันเอง"
“รอสักครู่ เดวิด” เมื่อยืนอยู่หน้าประตู เดวิดได้ยินเสียงฝีเท้าที่เร่งรีบของอาร์โนลด์ และไม่นานนัก ประตูก็เปิดออก
"อรุณสวัสดิ์เดวิด"อาร์โนลด์ทักทายเขา
"เมื่อคืนคุณนอนหลับสบายดีไหม?” เดวิดถาม
“มันเยี่ยมมาก เรานอนหลับสนิทเลย” อาร์โนลด์ตอบ
จากนั้นเดวิดมุ่งตรงไปที่ประเด็นทันที “ฉันมาคุยเรื่องสำคัญกับคุณ”
ทันทีที่พวกเขาได้ยินถึงเรื่องสำคัญ สีหน้าของอาร์โนลด์และโซฟีก็เปลี่ยนไปอย่างจริงจัง อาร์โนลด์พูดว่า "เดวิด เอาเลย เรามาที่นี่เพื่อรับฟังและปฏิบัติตามข้อตกลงของคุณ"
โซฟีมองเดวิดอย่างสงสัยแล้วถามว่า "แล้วแซลลี่ล่ะ เธอไม่ได้มากับคุณเหรอ" โซฟีและอาร์โนลด์หลีกเลี่ยงการพูดถึงแองกัสและโซอี้โดยปริยาย เมื่อวานนี้ เดวิดมีความขัดแย้งเล็กน้อยกับแองกัส แต่หลังจากหารือกัน พวกเขาตัดสินใจยืนข้างเดวิด
ท้ายที่สุดแล้ว เดวิดคือผู้ที่ช่วยชีวิตพวกเขา เดวิดตอบว่า "ไม่เป็นไร แซลลี่ยังไม่ตื่น ฉันจะคุยกับเธอทีหลัง" เดวิดหยุดครู่หนึ่ง พูดต่อว่า "สิ่งที่ฉันอยากจะพูดคือ แม้ว่าตอนนี้เรายังมีทรัพยากรเพียงพอ แต่ไม่มีใครรู้ว่าภัยพิบัตินี้จะกินเวลานานแค่ไหน และสถานการณ์ก็ดูไม่สู้ดีนักในตอนนี้ ดังนั้นฉันคิดว่าเราต้องประหยัดอาหารของพวกเรา"
อาร์โนลด์และโซฟีพยักหน้า แสดงว่าพวกเขาเห็นด้วย "งั้นฉันวางแผนที่จะจัดสรรเสบียงในจำนวนคงที่ทุกวัน คุณคิดอย่างไร" เดวิดถาม
อาร์โนลด์ตอบอย่างรวดเร็วว่า "เดวิด เราจะทำตามคำสั่งของคุณ เดิมทีเสบียงเหล่านี้เป็นของคุณ ดังนั้นคุณจึงสมควรเป็นผู้ตัดสินใจว่าจะแจกจ่ายอย่างไร"
เดวิดพยักหน้าและพูดว่า "ตกลง พวกคุณคนหนึ่งควรไปบอกแองกัสและคนอื่นๆ ฉันจะให้อาหารแก่พวกเขาด้วย"
ความประหลาดใจฉายอยู่ในดวงตาของอาร์โนลด์และโซฟี พวกเขาคิดว่าหลังจากเหตุการณ์เมื่อวาน เดวิดจะแยกตัวออกจากแองกัสและคนอื่นๆ พวกเขาไม่คาดคิดว่าเดวิดจะใจกว้างขนาดนี้ “ตกลง ฉันจะไปบอกพวกเขา” อาร์โนลด์พูดอย่างรวดเร็ว
