บทที่ 36 อย่าทำร้ายลูกของข้า

บทที่ 36 อย่าทำร้ายลูกของข้า

ชายผู้นั้นไม่ใช่ใครอื่นนอกจาก กานว่านเซียง วีรบุรุษในตำนานที่ทั่วอาณาจักรต่างชื่นชม

  

เมื่อฉวนเปาเป้าพบกับกานว่านเซียง กานว่านเซียงก็อายุเลยวัยหนุ่มของเขาไปแล้ว

  

ในปีนั้น กานว่านเซียงอยากกำจัดสี่สิบแปดหมู่บ้านโจร(ซือฉีปาจ้าน) ที่ยึดที่มั่นในระเบียงเหอซี(Hexi Corridor) และเขาก็พร้อมลุยเต็มที่

(ในอดีตการเดินทางไปบนเส้นทางสายไหมของ พ่อค้าชาวตะวันตก ชาวอาหรับหรือชาวจีนนั้นหลีกเลี่ยงไม่ได้เลยที่จะต้องผ่านระเบียงเหอซี)

  

สี่สิบแปดหมู่บ้านโจร เป็นชื่อพันธมิตรของกลุ่มโจร ขบวนคาราวานที่ผ่านระเบียงเหอซี ทั้งขาไปและขากลับ จำเป็นต้องจ่ายเงินจำนวนมาก ให้กับโจรเหล่านี้เพื่อซื้อความปลอดภัย

  

ถ้าเป็นแบบนี้ กองคาราวานทั้งหมดจะต้องเสียเงินโดยใช่เหตุ

  

ผู้นำกองคาราวานจึงรวมตัวกันเพื่อหารือ เนื่องจากราชสำนักไม่สนใจกลุ่มโจรเหล่านี้ พวกเขาเลยจะใช้เงินจำนวนมาก เพื่อขอให้กานว่านเซียงช่วยเหลือ

  

กานว่านเซียงตกลงอย่างง่ายดาย และด้วยการโบกมือของเขา วีรบุรุษนับไม่ถ้วนจากทุกสาขาอาชีพมารวมตัวกันในเมืองฉางอัน จากนั้นรีบไปที่ระเบียงเหอซี เพื่อสังหารกลุ่มโจรและยึดฐานที่มั่นคืนมา

  

ในเวลาเพียงสองเดือน หมู่บ้านโจรทั้งสี่สิบแปดแห่ง ที่ครอบครองระเบียงเหอซี ก็ได้รับการทำความสะอาดอย่างสมบูรณ์

  

ฉวนเปาเป้าก็อยู่ในทีมนี้เช่นกัน หลังจากผ่านไปสองเดือน นางก็รู้สึกทึ่งกับกานว่านเซียง

  

กานว่านเซียงครั้งหนึ่ง เขาเคยทำร้ายหญิงสาวผู้หนึ่ง เลยสาบานว่า เขาจะเลิกรักในชีวิตนี้

  

แต่เมื่อต้องเผชิญกับการรุกรานที่รุนแรงของ"ไซเตียวฉาน"ฉวนเปาเป้า ที่ทั้งงดงามและเก่งกล้า ในที่สุดกานว่านเซียงก็ล้มลง

  

ทั้งสองจับมือกันท่องไปตามยุทธภพ ลงโทษการข่มขืนและกำจัดความชั่วร้าย เรียกชิงชิงในกระโจมดอกบ๊วยอย่างมีความสุข

(เรียกชิงชิงในกระโจมดอกบ๊วย ทำอย่างว่านะครับ)

  

ไม่กี่เดือนต่อมา ฉวนเปาเป้าตั้งครรภ์

  

กานว่านเซียงตัดสินใจเกษียณตัวเองเพื่ออยู่อย่างสงบ

  

ทั้งสองมาอาศัยอยู่อย่างสันโดษในหุบเขาที่สวยงามและไม่มีใครอยู่

  

กานว่านเซียงบุกเบิกที่ดินสองสามมู่(1.25ไร่) ในหุบเขา และในวันธรรมดา เขาจะผ่าฟืนและขายมันในเมือง แม้ว่าชีวิตเล็กๆ จะลำบาก แต่ทั้งสองก็มีความสุขมาก

  

ในเดือนตุลาคมของการตั้งครรภ์ ฉวนเปาเป้าให้กำเนิดบุตรสาวที่แข็งแรงและน่ารัก

  

กานว่านเซียงตั้งชื่อบุตรสาวของเขาว่า ซือซือ

  

กานซือซ์อ?

  

หยางจิ่วผงะ

บังเอิญหรือเปล่า?

  

"คัมภีร์แห่งชีวิตและความตาย" ยังคงบันทึกต่อไป

  

หว่านในฤดูใบไม้ผลิและเติบโตในฤดูร้อน เก็บเกี่ยวในฤดูใบไม้ร่วงและเก็บตัวในฤดูหนาว วันแล้ววันเล่า ปีแล้วปีเล่า

  

กานซือซือเติบโตอย่างมีความสุขในหุบเขา จนกระทั่งนางอายุได้ห้าขวบ

  

ในตอนนี้ ฉวนเปาเป้าก็กำลังตั้งครรภ์อีกครั้ง

  

กานว่านเซียงอายุเกือบห้าสิบปีแล้ว เขามีความสุขมาก ที่จะมีลูกอีกคน

  

พวกเขาเริ่มตั้งหน้าตั้งตารอ ชีวิตที่มีความสุขของครอบครัวสี่คน

  

แต่ภัยพิบัติก็มาเยือน

  

แม้ว่าโลกที่มีความสุขจะเย็นสบาย แต่การปลีกตัวจากโลกนี้ มันไม่ใช่เรื่องง่ายเลย

  

สำหรับคนทั่วไป สิ่งที่กานว่านเซียงสังหาร คือคนร้ายที่กดขี่พวกเขา

  

แต่คนร้ายเหล่านั้นก็ยังเป็นญาติ เป็นเพื่อน และบุตรหลาน พวกเขาต้องการสังหารกานว่านเซียงเพื่อแก้แค้น

  

ศัตรูทั้งหมดจับมือกัน และเข้าไปในหุบเขาในคืนที่มีพายุลมแรง

  

ฉวนเปาเป้ากำลังตั้งครรภ์ นางถือกระบี่ยาว และปกป้องกานซือซือ

  

กานว่านเซียงกำลังต่อสู้กับศัตรูที่ทรงพลังนอกบ้าน

  

แม้ว่าเขาจะเกษียณแล้ว แต่วรยุทธ์ของกานว่านเซียงก็ไม่ได้ลดลงเลย และวรยุทธ์ของเขา ก็ได้รับการขัดเกลามากขึ้นเรื่อยๆ

  

เริ่มมีศพจำนวนมากขึ้นเรื่อยๆ บนพื้น

  

ศัตรูเหล่านั้นล้วนบ้าคลั่ง และไม่มีใครเกรงกลัว

  

แต่เมื่อเห็นว่า ไม่สามารถโค่นกานว่านเซียงลงได้ ชายคนหนึ่งในวัยสามสิบต้นๆ จึงตะโกนใส่หลายคนที่กำลังสังหารฉวนเปาเป้า

  

ตราบใดที่ภรรยาและบุตรสาวของกานว่านเซียงถูกจับเขาก็จะถูกบังคับให้ยอมจำนน

  

หลังจากใช้ชีวิตมาอย่างสันโดษ ฉวนเปาเป้าไม่เคยใช้กระบี่อีกเลย แต่วรยุทธ์ในอดีตนั้น ฝังรากลึกอยู่ในความทรงจำของกล้ามเนื้อ และกระบี่ยาวก็มีพลังมหาศาล

  

แต่นางมีพุงที่ใหญ่และกำลังปกป้องกานซือซือวัยห้าขวบ นางจะเป็นศัตรูกับหมาป่าผู้หิวโหยเหล่านั้นได้อย่างไร?

  

ฉวนเปาเป้าเคลื่อนไหวได้ไม่กี่ครั้ง แล้วกานซือซือซึ่งอยู่ข้างหลัง นางก็ถูกคว้าตัวโดยผู้นำ

  

ดาบเล่มหนึ่งกดเข้าที่คอของกานซือซือ ทำให้ฉวนเปาเป้าและกานว่านเซียงต้องยอมแพ้

  

แต่เนื่องจากคนเหล่านี้กลัวกานว่านเซียงมากเกินไป พวกเขาจึงต้องตัดเส้นเอ็นแขนขาของกานว่านเซียง

  

ในขณะนั้น กานว่านเซียงรู้ว่าทุกอย่างจบลงแล้ว

  

ต่อหน้าเขา เหล่าวายร้ายที่รอดตายมาได้ ก็ทิ่มแทงหน้าทารกในท้อง ด้วยรอยยิ้มลามก

  

แม้ว่านางจะให้กำเนิดบุตรีมาหนึ่งคน แม้ว่านางจะท้องกับกานว่านเซียง แต่ฉวนเปาเป้าก็มีเสน่ห์มากกว่าหญิงสาวส่วนใหญ่ในโลกนี้

  

กานว่านเซียงคุกเข่าลงบนพื้น เปล่งเสียงดังร้องดังและคร่ำครวญอย่างโกรธแค้น

  

ฉวนเปาเป้ากัดฟันและนิ่งเงียบ

  

ไม่ว่านางจะอับอายขายหน้ามากเพียงใด แต่เพื่อลูกในท้องของนาง นางก็ต้องทนรับมันไว้และจะไม่โกรธ

  

หลังจากที่ตัวร้ายทั้งหมดพอใจแล้ว พวกเขาก็ไม่ยอมปล่อยทั้งหมดไปเป็นเรื่องปกติ

ดังคำกล่าวที่ว่า การตัดหญ้าแล้วไม่ได้ถอนราก สายลมฤดูใบไม้ผลิจะพัดมาและหญ้าจะงอกใหม่ พวกเขาอยู่เฉยๆ เป็นเวลาหลายปี เพื่อรอโอกาสที่จะแก้แค้น มันเป็นการยากที่จะรับประกันว่าลูกๆ ของกานว่านเซียงจะไม่แสวงหาการแก้แค้นจากพวกเขาอีกในอนาคต

  

สมาชิกทั้งสี่ของครอบครัวนี้จะต้องตาย

  

แน่นอนว่า คนร้ายเหล่านี้จะไม่ปล่อยให้พวกเขาตายสบายเกินไป

  

ชายวัยสามสิบต้นๆ ที่ถือกานซือซือมีรอยยิ้มที่ชั่วร้ายบนใบหน้า ถือกริชไว้ในมือ และพูดด้วยรอยยิ้มว่า "ให้ข้าดูหน่อยเถอะ"

  

"เจ้า เจ้าต้องการทำอะไร?" เมื่อเห็นชายคนนั้นจ้องมองที่ท้องของนาง ฉวนเปาเป้าก็หดกลับด้วยความตกใจ

  

ชายในวัยสามสิบต้นๆ พลักฉวนเปาเป้าล้มลง แตะที่ท้องของฉวนเปาเป้าด้วยกริชเบาๆ และพูดด้วยรอยยิ้มที่น่ากลัวว่า "จอมยุทธ์กาน ให้ข้าช่วยเจ้าดูว่า ทารกในท้อง เป็นบุตรชายหรือบุตรสาว"

  

"ถ้าเจ้ากล้าแตะต้องภรรยาและบุตรสาวของข้า แม้ข้าจะกลายเป็นผี ข้าก็จะไม่ให้อภัยเจ้า"กานว่านเซียงเต็มไปด้วยความเสียใจในขณะนี้

  

หลังจากที่คู่ต่อสู้จับกานซือซือได้ เขารู้ว่าแม้ว่าเขาจะเลือกยอมจำนน ครอบครัวของเขาก็ยังตายในที่สุด แต่เขาก็ยังเลือกที่จะยอมจำนน

  

ผลของการยอมจำนนคือ ภรรยาที่รักต้องอับอายขายหน้าและลูกๆ ตกอยู่ในอันตราย

  

เขาไม่ควรยอมแพ้เลย

  

เขาน่าจะต่อสู้เอาชีวิตรอดด้วยดาบ

  

ถึงแม้ครอบครัวของพวกเขา จะเอาชีวิตไม่รอด แต่คนร้ายเหล่านี้ ก็จะไม่มีใครรอดไปได้สักคนแน่นอน

  

อย่างไรก็ตาม มันสายเกินไปที่จะเสียใจในตอนนี้

  

ชายในวัยสามสิบต้น ๆ ยื่นมือออกเล็กน้อยและปลายกริชแทงทะลุท้องของฉวนเปาเป้า

  

ฉวนเปาเป้าดิ้นรนอย่างสิ้นหวัง อ้อนวอน: "อย่าทำร้ายลูกของข้า อย่าทำร้ายลูกของข้า..."

  

แต่ชายคนนั้นยังคงเปิดท้องของฉวนเปาเป้า

  

เขาหยิบทารกในครรภ์ออกมา และพูดด้วยรอยยิ้ม: "จอมยุทธ์กาน เจ้าได้บุตรีล้วน ขอแสดงความยินดีกับเจ้าด้วย เจ้าคือผุ้เชี่ยวชาญ ฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า….."

  

ฉวนเปาเป้าเสียชีวิตด้วยอาการหายใจไม่ออก โดยต้องดิ้นรนเพียงสองสามครั้ง

  

"คัมภีร์แห่งชีวิตและความตาย" ก็ถูกปิดลงเช่นกัน

  

หยางจิ่วเหม่อมองด้วยน้ำตาคลอเบ้า

มันโหดร้ายเกินไป

  

มันโหดร้ายมากเกินไป!

  

หากเขาได้รับอนุญาตให้พบกับคนชั่วร้ายเหล่านั้น เขาจะจัดการทุบพวกมันให้แหลกเป็นชิ้นๆ

  

แม้ว่าเขาจะไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นกับกานว่านเซียง และกานซือซือ แต่ข้าคิดว่าพวกเขาน่าจะเสียชีวิตอย่างน่าสยดสยอง

  

ข้าไม่รู้ว่ากานซือซือของข้า เป็นลูกของกานว่านเซียงและฉวนเปาเป้าหรือเปล่า?

เป็นไปไม่ได้!

  

พวกชั่วช้าจะปล่อยให้กานซือซือวัยห้าขวบคนนั้น รอดไปได้อย่างไร?

  

สำหรับพวกเขา การตัดหญ้าถอนโคนเท่านั้น ที่ทำให้พวกเขาพักผ่อนได้อย่างสบาย

  

หยางจิ่วมองดูฉวนเปาเป้าในโลงศพอีกครั้ง กำหมัดแน่นด้วยความโกรธ และถอนหายใจ: "คนชั่วช้าจะถูกลงโทษโดยคนชั่วช้ากว่า ผู้อาวุโสจงไปสู่สุขติเถอะ"

  

หลังจากพูดจบ เขาก็ยื่นมือออกไป และลูบดวงตากลมโตของหญิงสาว ซึ่งปิดลงช้าๆ อย่างแผ่วเบา

  

เมื่อผู้คนมีความกังวล พวกเขาก็จะมีจุดอ่อน

  

สำหรับกานว่านเซียง ภรรยาและบุตรสาวสาวเป็นกังวลมากที่สุด และเป็นจุดอ่อนที่สุดของเขาด้วย

  

แต่ถ้าพวกเขาได้รับโอกาสอีกครั้ง พวกเขาก็อาจจะเลือกที่จะอยู่ด้วยกัน ใช้ชีวิตอย่างสันโดษบนภูเขา และมีลูก...

  

หยางจิ่วเช็ดน้ำตาออกจากมุมตา เขาปิดฝาโลงศพ และเดินออกจากห้องหมายเลข 20 อักขระหวง

  

ท้องฟ้ามีเมฆดำปกคลุม ไม่มีดวงจันทร์และดวงดาว

  

เดิมทีเขามีแผนจะไปเยี่ยมศพสาวงามอีกสักสองสามศพคืนในคืนนี้ แต่ตอนนี้ เขาไม่อยู่ในอารมณ์ที่ดีเลย เขาแค่อยากกลับไปที่ร้านเย็บศพ และนอนหลับให้สบาย

  

แต่สื่งที่ติดในใจของเขาคือ กานซือซือเป็นบุตรสาวของกานว่านเซียงหรือไม่?

(ตอนนี้จิตตกนิดๆ นะครับ)