นักฆ่าเกิดใหม่กลายเป็นจอมดาบอัจฉริยะ 18
ติดตามเป็นกำลังใจให้ผู้แปลได้ที่แฟนเพจ:BamแปลNiyay
บทที่ 18
"แรงกดดัน?"
ราอนขมวดคิ้ว
'ฉันนึกว่าเขาจะทดสอบพละกำลังหรือพลังใจซะอีก?'
หากคิดถึงการฝึกที่ริมเมอร์ให้ทำมาจนถึงตอนนี้ ก็ไม่น่าเชื่อว่าเขาจะเลือกใช้แรงกดดัน
"แรงกดดัน?"
“เขาจะใช้มันทดสอบเด็กๆจริงหรือ…?”
“เขาทำเกินไปแล้วไหมเนี่ย”
เหล่าผู้ปกครองพูดขึ้นมา พวกเขาไม่ได้คาดหวังว่าจะมีการทดสอบแบบนี้
“โปรดอยู่ในความสงบ ฉันเป็นหัวหน้าผู้ฝึกสอนของที่นี่!”
ริมเมอร์ตะคอกและโบกมือให้หยุด
“ความกดดันเป็นสิ่งสำคัญของนักรบและฉันก็กำลังประเมินสิ่งสำคัญนั้นอยู่ แล้วทำไมพวกคุณถึงบ่นมากขนาดนี้”
เขาไม่ได้พูดอะไรผิด ความกดดันคือความกลมกลืนระหว่างจิตวิญญาณและความเชี่ยวชาญของนักรบ แรงกดดันอันทรงพลังมักจะทำให้ศัตรูลืมความตั้งใจในการต่อสู้
“เด็กๆพึ่งเรียนรู้ออร่าได้ไม่นาน การใช้แรงกดดันในการทดสอบมันไม่สมเหตุสมผล”
“และเด็กบางคนยังไม่ได้เรียนออร่าด้วยซ้ำ”
“การทดสอบไม่ยุติธรรมเลย!”
“ความกดดันไม่ใช่แค่การแสดงออกของออร่า”
ริมเมอร์เหวี่ยงนิ้วยาวไปทางซ้ายและขวา
“ความกดดันที่แท้จริงคือการหล่อหลอมความสำเร็จของนักรบ มันเป็นหลักฐานของการเป็นนักรบ ซึ่งสามารถแสดงออกมาได้โดยไม่ต้องใช้ออร่า”
พายุลมขนาดย่อมๆล้อมรอบสนามฝึกพร้อมกับคำพูดที่หนักแน่นของเขา
'นี่คือ…'
ราอนหรี่ตาลง ริมเมอร์เพิ่งขยายแรงกดดันโดยไม่ใช้ออร่า เขากำลังพิสูจน์สิ่งที่เขาพูด
“ถ้ายังมีข้อโต้แย้งก็ไปถามท่านหัวหน้าตระกูลสิ”
ริมเมอร์หันกลับมา เขายิ้มเยาะราวกับว่าไม่ใช่เรื่องน่าจริงจัง เขาโค้งคำนับเกล็น
“นายท่านที่เคารพ แรงกดดันของนักรบเกิดจากออร่าหรือไม่”
'เฮ้ย'
ราอนพูดไม่ออก ริมเมอร์เป็นผู้ชายที่คาดไม่ถึงจริงๆ จู่ๆเขาก็ลากหัวหน้าตระกูลมาเกี่ยวข้องอย่างหน้าตาเฉย
“นั่นไม่จริง แม้แต่คนที่ไม่เคยเรียนรู้ออร่าก็พัฒนาความกดดันได้ ขึ้นอยู่กับว่าพวกเขาใช้ชีวิตอย่างไร”
"ว้าว! เป็นไปตามคำของท่านขอรับ!”
ริมเมอร์หันกลับมาและปรบมือ
"อ่า…"
"แม่ม"
“ถ้าท่านหัวหน้าตระกูลพูดอย่างนั้น…”
เนื่องจากเกล็นเป็นคนพูดเองจึงไม่มีใครสามารถสงสัยได้อีกต่อไป
ไอ้เวรหูแหลมนั่นเพิ่งจะพูดอะไรถูกใจข้าเป็นครั้งแรก แรงกดดันที่สร้างขึ้นจากพวก มานา พลังงานปีศาจ หรือออร่าพวกนั้นล้วนเป็นของปลอม แรงกดดันที่เกิดจากความสำเร็จของจิตวิญญาณเป็นสิ่งเดียวที่มีอยู่จริง
ราธพยักหน้าเห็นด้วย
มันทำให้ข้านึกถึงวันเวลาในโลกปีศาจ เมื่อปีศาจร้ายเริ่มออกอาละวาด ราชาแห่งแก่นแท้ก็ใช้แรงกดดันมหาศาลเพื่อทำให้พวกที่ใช้แรงกดดันปลอมๆยอมจำนน… ฮึ!
ดูเหมือนว่าเขากำลังจะพูดต่อ ราอนจึงเคาะสร้อยข้อมือของเขา
“ตลอดหกเดือนที่ผ่านมา ต้องขอบคุณการฝึกฝนอย่างละเอียดละออของฉัน เด็กๆก้าวข้ามขีดจำกัดของพวกเขา…”
"อย่ามาโกหก!'
คารุน ซีกฮาร์ท ผู้เป็นลูกชายคนที่สองของเกล็นและเป็นพ่อของเบอร์เรนยืนขึ้นพร้อมกับจ้องมาที่เขา
“มีพยานหลายคนเห็นคุณนอนหลับระหว่างการฝึกซ้อม จะบอกว่าคุณฝึกพวกเขาอย่างถูกต้องงั้นหรือ?”
“ฉันเคยได้ยินมาเหมือนกัน เขาไม่ได้ให้ความสนใจกับเด็กๆเลย”
“ฉันได้ยินมาว่าเขามักจะนอนและปล่อยให้เด็กๆ ฝึกด้วยตัวเอง!”
“โอ้ พวกคุณรู้อยู่แล้ว”
ริมเมอร์พยักหน้าอย่างไม่แปลกใจ เขารู้สึกชื่นชมความสามารถทางสติปัญญาของพวกเขา
“นั่นเป็นส่วนหนึ่งของการฝึกของฉันด้วย”
“การฝึกแบบไหนกัน”
“แล้วพวกคุณคิดว่าอันไหนจะประสบความสำเร็จมากกว่ากัน? ทำหน้าที่ของตัวเองให้ดีที่สุด? หรือทำตามคำสั่งของคนอื่นให้ดีที่สุด?”
“อันแรก...”
"ถูกต้อง สิ่งที่ฉันต้องการจากเด็กๆคือความมุ่งมั่น ความอดทนและทักษะสามารถสอนได้แต่การพัฒนาจิตใจนั้นยาก ฉันต้องการเลือกเด็กที่มีพลังใจที่ดีที่สุดและฝึกฝนพวกเขา”
เสียงของริมเมอร์ยังคงเหมือนเดิมแต่คำพูดของเขาเต็มไปด้วยความฉลาด
“เด็กที่ก้าวข้ามขีดจำกัดของตัวเองจะสามารถพัฒนาความเชี่ยวชาญของตนเองได้ นั่นจะช่วยพวกเขาอย่างมากในอนาคต”
คนอื่นๆไม่สามารถคัดค้านความมั่นใจของเขาได้อีกต่อไป
ดวงตาของพวกเขาเปล่งประกายด้วยความคาดหวังในการเติบโตของลูกๆ
“ในเมื่อทุกคนเข้าใจแล้ว มาเริ่มการทดสอบกันเถอะ…”
“ฉันมีคำถามสุดท้าย”
คารุนยังไม่ยอมถอย แววตาของเขายังคงเต็มไปด้วยความไม่ไว้วางใจ
“แม้จะได้รับการฝึกฝนแบบเดียวกันแต่ความชำนาญของเด็กๆนั้นแตกต่างกัน คุณจะประเมินสิ่งนั้นอย่างไร”
“ฉันจะตรวจสอบว่าพวกเขาเติบโตขึ้นมากน้อยเพียงใดเมื่อเทียบกับจิตใจของพวกเขาในจุดเริ่มต้นของการฝึกอบรม และผู้ที่พัฒนามากที่สุดจะเป็นอันดับหนึ่ง”
“'จุดเริ่มต้น' หมายถึงเมื่อหกเดือนก่อนหรือเปล่า? หมายความว่าคุณสภาพจิตใจของเด็กทั้งร้อยหกสิบคนได้?”
“ฉันคงต้องเลิกเป็นผู้ฝึกสอนถ้าฉันจำไม่ได้”
ริมเมอร์ยิ้ม ส่วนคารุนก็แข็งทื่อยิ่งขึ้นไปอีก
“เอาล่ะ ตอนนี้ตัวก่อปัญหาทุกคน—ฉันหมายความว่า ผู้ปกครองทุกคนเชื่อมั่นแล้ว มาเริ่มกันเลย รูนัน มายืนข้างหน้าฉัน คนที่เหลือถอยไปก่อน”
รูนันพยักหน้าเบาๆและก้าวไปยืนอยู่หน้าริมเมอร์ เด็กคนอื่นๆก้าวถอยออกไป
“รูนัน ซัลเลียน แรงกดดันที่ฉันจะปล่อยออกมานั้นอยู่ในระดับที่เธอจะสามารถทนได้หากเธอพยายาม”
ริมเมอร์ยิ้มเบาๆ เขาพูดต่อ
“เธอจะผ่านถ้าเธอเข้ามาแตะตัวฉันได้”
“รับทราบแล้วค่ะ”
รูนันตอบอย่างแผ่วเบาและพยักหน้า
“งั้นฉันเริ่มเลยนะ”
ริมเมอร์หลับตา แล้วเมื่อลืมตาขึ้น แสงสีเขียวสาดออกมาจากดวงตาของเขา แรงกดดันอันทรงพลังก็ปรากฏขึ้นพร้อมกัน
ครืน!
แรงกดดันที่บีบอัดรูนันเกิดขึ้นอย่างกระทันหัน
"อึ่ก!"
เธอกัดริมฝีปากแล้วขดตัวเหมือนกุ้ง
“เธอจะสอบตกถ้าเธอใช้ออร่า ใช้พลังใจที่เธอใช้ในการฝึกฝนมาตลอดจนถึงตอนนี้สิ”
“ฮึบ!”
เธอหยุดออร่าที่เธอกำลังจะใช้ เธอค่อยๆก้าวไปข้างหน้า เหงื่อไหลลงมาตามหน้าผากของเธอเต็มไปหมด
แตะ.
รูนันค่อยไยื่นมือไปจับแขนเสื้อของริมเมอร์อย่างช้าๆแต่มั่นคง
“เธอสอบผ่านได้อย่างง่ายดาย ฉันเห็นในสิ่งที่เธอพยายามนะ”
ริมเมอร์ยิ้มและลูบหัวของรูนัน
“ฮ้า!”
รูนันหายใจออกอย่างรุนแรงแล้วก้าวไปด้านข้าง
* * *
* * *
“ต่อไปคือดอเรียน”
“เอ๊ะ ผมเหรอ? เรียบร้อยแล้ว? ถึงตาผมแล้วจริงๆ เหรอ?”
ดอเรียนซึ่งซ่อนตัวอยู่ข้างหลังราอนตัวสั่น เขากำลังเล่นกับกระเป๋าตรงหน้าท้องของเขาอย่างร้อนรนใจ
“ต-ต้องทำอะไรก่อน…”
"ฉันทำได้ ฉันออกมายืนแล้ว”
"เฮือก!"
ดอเรียนเดินขึ้นมาพร้อมกับน้ำตาคลอเบ้า อย่างกับว่าเขากำลังจะโดนเชือด
เขาเริ่มถอยอีกครั้ง
“เธอเห็นสิ่งที่รูนันทำไหม ทะลวงผ่านกำแพงแห่งความกดดันของฉันโดยใช้พลังใจของเธอที่สะสมมาจากการฝึกฝน”
“ฉันทำได้เหรอ? ทุกคนรู้ว่าฉันไม่มีพลังใจ…”
“ถ้าเธอทำไม่ได้เธอก็สอบตก”
ริมเมอร์ปล่อยแรงดันที่ครั้งสอง เห็นได้ชัดว่ามันอ่อนแอกว่าที่เขาสร้างให้รูนัน เป็นการยืนยันว่าเขาจะปรับความกดดันให้เหมาะกับผู้ฝึกฝน
“ฮื้อ!”
โดเรียนทำเสียงแปลกๆเหมือนแรคคูนแล้วก้าวถอยหลัง
“เธอสอบตกถ้าเธอถอยหลังมากกว่านี้”
"อ๊า…"
“ฉันจะบอกอะไรเป็นอย่างสุดท้ายให้เธอ เธอเป็นคนขี้กลัวแต่เธอจริงจังกับการฝึกอยู่เสมอเลย เชื่อมั่นในตัวเองแล้วก้าวเข้ามา”
“ค-ค-ครับ”
ดอเรียนปิดปากของเขาเมื่อได้ยินเสียงนิ่งๆของริมเมอร์ เขาค่อยๆก้าวไปข้างหน้า
เขาเดินสะดุด แต่เขาไม่ล้ม ค่อยเป็นค่อยไป เขาเคลื่อนเข้าไปอีกและยื่นมือออกไป
แตะ.
มือของดอเรียนเอื้อมไปจับเอวของริมเมอร์
"เธอผ่าน เธอมีความสามารถแต่ขาดความมั่นใจ จากนี้ไปช่วยเพิ่ม…”
“อ้วก!”
น่าเศร้าที่ดอเรียนกำลังยุ่งกับการอาเจียนความกลัวของเขาออกมา เขาไม่ได้ฟังที่ริมเมอร์พูด
“อืม ไปกันต่อเถอะ”
ริมเมอร์เรียกคนต่อไปทันที
***
เมื่อถึงเวลาที่ดวงอาทิตย์ลับขอบฟ้าเด็กส่วนใหญ่ก็สอบเสร็จแล้ว
มีเด็กจำนวนมากที่สามารถผ่านไปได้ แต่หลายคนก็ล้มเหลวและเริ่มร้องไห้
เด็กส่วนใหญ่ที่ได้รับอิทธิพลจากราอนและไปฝึกฝนข้างๆเขาสามารถผ่านไปได้
อย่างไรก็ตาม มากกว่าครึ่งของคนที่ฝึกดาบหรือหมัดที่ติดตามเบอร์เรนนั้นสอบตก
ขณะที่การทดสอบดำเนินต่อไปสีหน้าของเบอร์เรนยังแข็งทื่อ ในที่สุดตาของเขาก็มาถึง มีเพียงราอนเท่านั้นที่เดินตามหลังเขามา
“เบอร์เรน ซีกฮาร์ท. ออกมา”
"ครับ"
เบอร์เรนเดินตึงตังเข้าไปหาริมเมอร์ การขมวดคิ้วของเขาเป็นที่ประจักษ์แก่สายตาของทุกคน
'แน่นอนสิ'
ราออนแอบหัวเราะคิกคัก ความภาคภูมิใจของเขาต้องพังเพราะครึ่งหนึ่งของเด็กที่ทำการฝึกตามเขาสอบตก
“งั้นเรามาเริ่มกันเลย”
ริมเมอร์ปล่อยแรงกดดันด้วยรอยยิ้ม แรงกดดันคล้ายกับที่รูนันทนได้ เป็นลมสีเขียวและเริ่มบีบรัดเบอร์เร็น
ฟู่ว!
เบอร์เรนกัดริมฝีปากของเขาจนเลือดออก เขากำลังเผชิญหน้ากับแรงกดดันพายุทอร์นาโด
'เธอเดินผ่านสิ่งนี้ได้จริงๆเหรอ'
การเผชิญหน้ากับแรงกดดันไม่เหมือนการเฝ้าดูจากข้างสนามเลย
รูนันเป็นเพียงคนขี้ขลาดที่ยอมแพ้ไปในการแข่งขันกับเขา เขาไม่อยากจะเชื่อเลยว่าเธอจะฝ่าแรงกดดันไปได้
“อึก!”
เท้าของเขาไม่ขยับไม่ว่าเขาจะออกแรงแค่ไหน มันยากเกินไป
'บางทีเขาอาจตั้งใจทำให้ฉันลำบากขึ้น?'
เมื่อความสงสัยปรากฏขึ้นเขาก็รีบหันกลับไปมองพ่อของเขา แต่พ่อของเขาแค่ยืนอยู่ที่นั่นด้วยท่าทางนิ่งเฉยหมายความว่าการทดสอบไม่มีอะไรผิดปกติ
“พรสวรรค์ของเธอนั้นพิเศษที่สุดในบรรดาผู้ฝึกฝนหนึ่งร้อยหกสิบคน ผู้ที่สามารถไล่ตามคุณได้ถือเป็นมือหนึ่ง อย่างไรก็ตาม...”
ริมเมอร์ยิ้มและพูดต่อ
“เธอกับคนที่ทำตามเธอเสียเวลาไปเปล่าๆ เธอควรฝึกฝนพื้นฐานพลังกายและความมุ่งมั่นของเธอแทนที่จะฝึกทักษะการใช้ดาบที่ไม่ได้เข้าใจถ่องแท้”
“อึ่ก!”
เบอร์เรนกัดฟันและเดินไปข้างหน้า เขาเริ่มดึงออร่าออกมาโดยสัญชาตญาณ
“เธอใช้ออร่าของเธอตลอดเวลาที่เธอเจอความยากลำบาก เธอจะสอบตกทันทีที่ใช้ออร่านั้น”
“ฉัน… ฉันจะไม่ใช้มัน”
เขาบังคับให้ออร่าหยุดลง เขาก้าวไปข้างหน้าและแต่ละก้าวรู้สึกเจ็บปวดเหมือนเดินบนลาวา
'ฮึ่ม!'
เขารู้สึกได้ถึงสายตาเย็นชาจากข้างหลังเขา เป็นของพ่อของเขาเอง
'ฉันจะถูกทิ้งถ้าฉันทำไม่ได้...'
เขาจำหน้าพี่ชายสองคนตอนที่พวกเขาถูกทอดทิ้งเพราะไม่ถูกใจพ่อได้ เขาจะกลายเป็นผู้แพ้แบบพวกเขาไม่ได้
“อ้าก!”
เบอร์เรนก้าวไปข้างหน้า—ไม่สิ เขาแทบจะคลานไปข้างหน้าด้วยสีหน้าและน้ำเสียงที่น่าเกลียดซึ่งไม่ควรแสดงออกมา ในความสิ้นหวังเขารีบจัดการคว้าเสื้อผ้าของริมเมอร์
"เธอผ่าน"
ริมเมอร์หัวเราะและหยุดแรงกดดันของเขา
“เฮือก!”
เบอร์เรนยังคงหายใจอย่างรุนแรงนอนราบกับพื้น เป็นท่าทางที่เขาไม่เคยแสดงมาก่อน
“เธออายุแค่สิบสองปี หยุดทำตัวเป็นผู้ใหญ่และฝึกฝนเหมือนเด็กทั่วไปเถอะ ถ้าเธอเอาแต่มองขึ้นฟ้าตอนกำลังเดินจะทำให้สะดุดกิ่งไม้นะ”
ริมเมอร์ให้คำแนะนำกับเบอร์เรนจากนั้นก็หันศีรษะไป รอยยิ้มบนใบหน้าของเขากว้างขึ้น
“และคนสุดท้าย ราอน ซีกฮาร์ท”
"ครับ"
ราอนก้าวไปข้างหน้า
"เธอพร้อมไหม?"
"แน่นอนครับ"
“งั้นเรามาเริ่มกันเลย”
แรงกดดันของริมเมอร์ระเบิดขึ้น แรงกดดันที่ทรงพลังที่สุด มากกว่ารูนันและเบอร์เรน กลายเป็นพายุที่จะบีบอัดราอน
“ราอน!”
“คุณชายราอน!”
ได้ยินเสียงคร่ำครวญของซิลเวียและเฮเลนจากด้านหลัง
“แน่ใจว่านี่คือการทดสอบของผม?”
ราอนขมวดคิ้ว เมื่อเขาเข้ามาในสนามฝึกครั้งแรกความเชี่ยวชาญของเขาต่ำกว่าเด็กระดับกลาง-ล่าง นับประสากับรูนันหรือเบอร์เรน เแรงกดดันของริมเมอร์ครั้งนี้ทรงพลังเกินกว่าจะควรเป็น
“คงงั้นแหละ?”
ริมเมอร์ยักไหล่และพูดต่อ
“พรสวรรค์ที่ฉันเห็นในตัวเธอดีกว่ารูนันหรือเบอร์เรน ลองพยายามดูสิ”
“อย่างนั้นเหรอครับ?”
เปลวไฟสีแดงลุกโชนในดวงตาของราอน
“งั้นผมจะทำตามที่คุณคาดหวัง...”
