ตอนที่ 22

ที่ชั้นต้องการแค่40-50ชั้นแต่แกล่อไปร้อยกว่าชั้นเลยทีนี้อัคคีบ่นอุบอิบในใจพลางหันไปดูรอบๆแล้วเห็นยอดตึกหนึ่งที่สะดุดตาของตนพลางคิ้วกระตุกแล้วถามระบบในใจ ระบบคงไม่ใช่ว่าไอ้ตึกนั้นเป็นของฉันใช่ไหม

[ติ๊ง โฮสต์คิดถูกแล้ว]

“…..”อัคคี

“เห้อัคคีแกเหม่อมองอะไรวะเลิกทำหน้าโง่ๆแบบนั้นสักแกคิดมากจนหลอนไปแล้วหรอวะ”น้ำกล่าวทักออกมาเพราะเห็นท่าทางของอัคคีเดี่ยวก็หน้าเหวอเดี่ยวก็คิ้วกระตุกหรือมันเป็นบ้าไปแล้วหรอวะ

“เออน่าเพื่อนอย่าเครียดไปเลยเราค่อยๆหาดูก็ได้จังหวัดนี้ไม่มีไม่ใช่ว่าจังหวัดอื่นไม่มีนี้หว่า”เนโอบคออัคคีพลางตบไหล่กล่าวปลอบออกมา

“ก็จริงอีกอย่างพ่อของฉันทำงานสายทางนี้คงพอมีสงมีเส้นคลำทางให้เราได้บ้างแหละน่า”ไฟท์กล่าวเสริมขึ้นมา

“พวกแกเป็นบ้าอะไรวะฉันปกติดีโว๊ยแต่พอดีพึงคิดอะไรบางอย่างออกนะ”อัคคีกล่าวออกมาพลางปัดแขนของเนที่โอบคอของตนอยู่ออกไป

“คิดอะไรได้วะ”น้ำกล่าวถาม

“พวกแกหันไปทางซ้ายใช่เห็นตึกสูงๆนั้นไหมนั้นตึกฉันเองแหละพอดีหันไปเจอแล้วนึกขึ้นมาได้พอดี”อัคคีกล่าวเรียบๆออกมาพลางชี้นิ้วไปให้เพื่อนดู

“ไหนวะๆ”ไฟท์กล่าวพลางมองตามปลายนิ้วไป

“…..”น้ำ กับ เน พอเห็นพลันคิ้วกระตุกทันที

“แกไม่ได้ล้อเล่นใช่ไหม”ไฟท์กล่าวถามออกมาอย่างอึ้งกิมกิ

.

.

.

“ละไอ้ใครหน้าไหนมันบอกไม่มีทุนไปสู้กลับบริษัทใหญ่กันวะ”น้ำกล่าวบ่นออกมาหลังจากพวกเค้าขับรถมาดูตึกเพราะมันอยู่ใกล้ๆกับกรมที่ดินอยู่ใจกลางเมืองพอดีแต่พอมาดูใกล้ๆแล้วแม่งดันใหญ่กว่าที่คิดไว้สะอีก

“ฉันว่าแค่ค่าก่อสร้างคงไม่ต่ำกว่าหมื่นล้านแล้วละ”ไฟท์กล่าวออกมาอย่างเหม่อลอยหลังจากเห็นความสูงของตึกเต็มๆสองตาแล้วเงินขนาดนี้คงต้องขายบริษัทของพ่อเค้าอย่างน้อยครึ่งกิจการแล้วละ

“แค่นั้นยังไม่พอตัวตึกยังตั้งอยู่ที่ศูนย์กลางเมืองอยู่ในทำเลที่มีร้านค้าและธุรกิจให้บริการอย่างครบครัน เป็นศูนย์กลางในการเดินทางทั้งการเดินทางด้วยรถยนต์ หรือสะดวกต่อการเดินทางด้วยวิธีอื่นๆ ซึ่งสิ่งต่างๆเหล่านี้เป็นปัจจัยที่เอื้ออำนวยให้ประสบความสำเร็จในการลงทุนได้อย่างรวดเร็วแถมยังอยู่ในสภาพอากาศดีถ่ายเทได้สะดวก หรืออยู่ใกล้แหล่งท่องเที่ยว ใกล้แหล่งที่เป็นทรัพยากรธรรมชาติ รอบๆยังมีมีร้านอาหาร ภัตตาคาร โรงแรมที่พัก ห้างสรรพสินค้า ธนาคาร สนามบิน สิ่งเหล่านี้มีความสำคัญและเกี่ยวพันกับความสะดวกสบายในการอยู่อาศัย โอวแหะไอ้อัคคีนี้มันที่ตั้งไฮทองคำชัดๆแกได้มาได้ไงวะเนี่ยตีมูลค่าเปล่าๆรวมตึกที่ดูจากคราวๆตาเปล่าคงสูงกว่าร้อยชั้นนี้ไม่ต่ำกว่าครึ่งแสนล้านเลยนะเว้ย”เนกล่าวออกมาแบบอึ้งกิมกิหลังจากเค้าสังเกตบริเวณรอบของบริษัทดูแล้วพร้อมดูทำเลที่ตั้ง

“เออ….”อัคคีตีหน้านิ่งพลางกล่าวไปว่า

“ฉันแค่ซื้อต่อมาจากคนรู้จักนะ”คงบอกไปไม่ได้หรอกว่าพึ่งได้จากระบบมามะกี้เห้อเห็นไหมขนาดพวกนี้รวยๆกันทั้งนั้นยังอึ้งขนาดนี้แกจะเล่นใหญ่เกินไปไหมเนี่ย

“เออที่นี้ย่านทำเลทองก็จริงแต่ตอนนี้มันยังเป็นแค่ตึกเปล่าๆอยู่เลยข้างในก็คงไม่มีอะไรแถมฉันต้องการรีโนเวทใหม่ด้วย”อัคคีกล่าวพลางมองดูรอบๆ

“งั้นเราไปคุยรายละเอียดกันที่โรงแรมนี้ดูแล้วกัน กาญจนาโฮเทล”อัคคีกล่าวพลางเดินนำไปเพราะโรงแรมอยู่แค่ตรงข้ามพวกกเค้าเอง

.

.

“สวัสดีค่ะต้องการห้องเดี่ยวหรือห้องคู่ค่ะแล้วจะพักอยู่กี่วันค่ะ”พนักงานสาวเอ่ยถามหลังเห็นอัคคีมายืนอยู่หน้าเคาท์เตอร์

“โรงแรมมีห้องประชุมระดับดีลักซ์ไหมครับ”อัคคีเอ่ยถามออกไป

“มีค่ะแค่แต่ฉันไม่่อำนาจจัดการในเรื่องนี้กรุณารอสักครู่เดี่ยวดิฉันติดต่อผู้จัดการโรงแรมให้ท่าน”พนักงานหญิงตอบอย่างสุภาพพลางกดเบอร์โทรศัพท์สายเรียกผู้จัดการ

“ได้ครับเดี่ยวผมยืนรออยู่ตรงนนี้”อัคคีกล่าวตอบ

ตู๊ด ตู๊ด

“ว่างไงหญิงมีปัญหาอะไรเกิดขึ้นรึเปล่า”แฟรงกล่าวถามพนักงานไป

“พี่แฟรงพอดีมีลูกค้าต้องการจองห้องประชุมระดับดีลักซ์นะคะ”หญิงกล่าวตอบไป

“โอววแปปหนึ่งเดี่ยวฉันรีบลงไป”แฟรงกล่าวตอบพลางกดวางสาย

.

.

5นาทีผ่านไป ได้มีผู้ชายวัยกลางคนหัวล้านโล้นเตียนใสุสูทอย่างสุภาพหน้าตาออกวัยกลางคนเดินออกมาจากลิฟต์ท์ผู้บริหารพลางเดินมาที่หน้าเค้าเตอร์

“ไหนละหญิงลูกค้าคนไหนละ”แฟรงกล่าวถามออกมา

“คือคุณผู้ชายท่านนี้ค่ะ”หญิงกล่าวตอบพลางยื่นมือมาทางอััคคี

“โอวขอโทษทีครับที่เสียมารยาท”แฟรงกล่าวออกมาเพราะตอนแรกเดินมาตัวเค้าก็เห็นอัคคีอยู่แต่เนื่องจากอัคคีดูเด็กเกินไปเค้าเลยไม่คิดว่าจะเป็นคนที่มาจองห้องประชุมนึกว่าจองห้องพักเฉยๆ

“ไม่เป็นไรครับแล้วสรุปห้องประชุมระดับดีลักซ์นี้ว่างไหมครับ”อัคคีไม่ถือโทฌพลางกล่าวถามถึงจุดประสงค์ของตนออกไป

“เออไอ้ว่างมันก็ว่างอยู่หรอกครับแต่ว่า”แฟรงลังเลตอบกลับไป

“อ้อ นี้ครับนามบัตรของผม”อัคคีกล่าวออกพลางยื่นนามบัตรออกไปให้ดูไปถ้าถามว่าเค้ามีนามบัตรได้ยังไงก็แหมจะตั้งบริษัททั้งทีก็ต้องทำตัวให้ดูเชื่อถือเค้าไว้หน่อยจริงไหมละเรื่องพื้นฐานอย่างนามบัตรก็ควรมีติดตัวไว้บ้างสิพร้อมรายละเอียดเล็กน้อยๆในนามบัตรอย่าง

“หือ อัคคี อัครแสงนี้มันผู้ถือหุ้นลำดับสองของบริษัทแม่นี้น่าไม่น่าละครับผมถึงคุ้นๆหน้าของคุณท่านรองประธาน”แฟรงกล่าวออกมาพลางก้มหัวขอโทษเพราะดูเหมือนตนจะทำเรื่องเสียมารยาทติดต่อกันไปสะแล้ว

“โอววไม่ต้องทำถึงขนาดนี้ก็ได้ครับ”อัคคีกล่าวออกมาพลางจับไหล่ของผู้จัดการคนนี้ขึ้นมาเพื่อจะได้ไม่ต้องก้มหัวให้ตนพลางกล่าวถามสิ่งที่ตนสงสัยออกไป

“แต่ไม่ทราบว่ารองประธานนี้…..”

“อ้อโรงแรมเราเป็นเครือในแสนสิรินะครับแล้วท่านที่เป็นผู้ถือหุ้นลำดับที่สองก็มีต่ำแหน่งเทียบเท่ารองประทานนั้นแหละครับ”แฟรงกล่าวอธิบายออกมา

“งั้นเชิญทางนี้เลยครับไม่ทราบว่าทั้งสามท่านข้างหลังท่านรองนั้น”แฟรงผายมือเชิญให้เดินตามตนมาพลางกล่าวถามถึงตัวตนทั้งสามคนที่ยืนอยู่ข้างหลังอัคคี

“เพื่อนฉันเองนะ”อัคคีกล่าวตอบนิ่งๆ

“แหะๆงั้นเชิญทางนี้เลยครับ”แฟรงก้นหัวลงเล็กน้อยพลางผายมือเชิญไปทางลิฟต์ท์พลางเดินนำออกไป

“โอวโหวแหะเพื่อนเรากลายเป็นรองประธานไปแล้ววุ้ย”น้ำกล่าวแซวออกมาตามนิสับของตนที่ชอบหยอกล้ออัคคีเป็นทุนเดิมอยุ่แล้ว

“เห้อแกนี้นะ”อัคคีถอนหายใจออกมาอย่างเอือมๆ

.

.

“ถึงแล้วครับห้องประชุมดีลักซ์ หมายเลข 1 เนื่องจากเป็นท่านรองจึงไม่มีเวลากำหนดไม่มีค่าใช้จ่าย”แฟรงกล่าวอธิบายออกมาหลังจากพาอัคคีขึ้นลิฟต์มาชั้น 5 เดินมาสุดทางแล้วหยุดอยู่หน้าประตูหนึ่งที่มีหมายเลข 1 กำกับอยู่ข้างบน

“ขอบใจมาก”อัคคีกล่าวออกมาพลางตบไหล่แฟรงไปเบาๆแล้วเปิดประตูเข้าไป

“เรื่องเล็กน้อยครับท่านรอง”แฟรงกล่าวตอบกลับไปพร้อมก้มหัวลงขอบคุณเล็กน้อยพลางเดินแยกตัวออกไป

“สมแล้วละที่เป็นห้องระดับดีลักซ์”เนกล่าวชมออกมาพลางหันมองดูรอบๆที่ประดับประดาไปด้วยเฟนิเจอร์ราคาแพงทั้งหลายพลางโคมไฟระยาคริสตัลห้อยลงมาตรงกลาง

“เอออัคคีอย่างแรกเลยแกควรคิดชื่อบริษัทมาก่อนเหอะ”น้ำกล่าวออกมาหลังจากตนได้นั่งลงที่โต๊ะเยื้องๆทางขวาแล้ว

“จริงตึกก็มีแล้วถึงจะไม่มีพนักงานก็เถอะ”ไฟท์กล่าวเสริม

“อืมม New คอปเปอเรชั่น เป็นไงเพราะเป้าหมายของฉันคือการสร้างสิ่งใหม่ๆขึ้นมาไม่ว่าจะเป็นเทคโนโลยีหรืออะไรก็ตามแต่”อัคคีกล่าวออกมาด้วยดวงตาที่เป็นประกายและเป็นจุดเริ่มต้นของบริษัทที่จะมาเปลี่ยนกระแสทิสทางของโลกใบนี้