ตอนที่ 18

“งั้นไปทำไรกันต่อดีวะ”ไฟท์กล่าวถามออกมา

“ฉันว่าจะกลับห้องไปผักสักหน่อยวะ”อัคคีกล่าวออกมาพร้อมหันไปถามน้ำ

“แล้วแกละไอ้น้ำจะกลับเลยไหม”อัคคีกล่าวถาม

“ไม่ละฉันว่าจะไปทำธุระสักหน่อยนะแกกลับไปก่อนเลยแล้วกัน”น้ำกล่าวบอก

“โอเคงั้นไว้เจอกัน”อัคคีตอบบอกไปพร้อมเดินออกจากห้องไป

“เจอกันเพื่อน”เน ไฟท์ น้ำ โบกมือลา

.

.

.

“ฟู่ววให้ตายเหอะถึงห้องสักที ระบบฉันต้องการรับของกับทักษะนะ”อัคคีกล่าวออกมา

[ติ๊ง โฮสต์ยืนยันที่จะรับของกับทักษะหรือไม่]

ยืนยัน

[เนื่องจากทักษะเป็นขั้นระดับสุดยอดระบบจะทำให้โฮสต์หมดสติเพื่อความปลอดภัยของตัวโฮสต์เองภายใน 10..9..8..7..]

“เฮ้หมายความว่าไงกัน….”อัคคีกล่าวไม่ทันจบก้ได้วูปลงไปที่เตียงนอนสะก่อนพร้อมที่ข้างๆเตียงมีแสงสว่างวูปขึ้นมาพร้อมปรากฏคอมพิวเตอร์??ออกมาจากแสงนั้น

[ทำการมอบทักษะบริหารธุรกิจขึ้นสุดยอดและซุปเปอร์คอมพิวเตอร์เสร็จสิ้น..]

.

.

.

“เห้ยยยไออัคคีตื่นได้แล้วโว๊ยยยยแกมีนัดซ้อมไม่ใช่รึไงวะจะสายแล้วนะโว๊ย”น้ำตะโกนออกมาพร้อมเขย่าตัวอัคคีไปพลาง

“หะหืมมเช้าแล้วหรอวะไอ้น้ำ”อัคคีงัวเงียตื่นขึ้นมาถามออกไป

“ก็ใช่นะสิวะเมื่อคืนฉันกลับมาว่าจะชวนแกออกไปกินข้าวแต่ปลุกยังไงแกก็ไม่ตื่นฉันเลยออกไปกินกับพวกไอ้เน ไฟท์ แค่3คนเลยซื้อผัดกะเพราหมูกรอบมาฝากแกด้วยเผื่อแกตื่นตอนดึกแล้วหิวแต่ฉันยังเห็นมันวางอยู่ที่เดิมอยู่เลยฉันเลยกะเข้าห้องมาดูว่าแกเป็นอะไรรึปล่าวแต่ฉันเห็นแกหลับสบายหน้าตาสดชื่นเลยวางใจกะจะปล่อยให้นอนต่อสักหน่อยแต่ดันนึกขึ้นได้ว่าแกต้องไปเดินซ้อมประกวดดาวเดือนอะดิเลยปลุก”น้ำกล่าวออกมาอย่างเป็นห่วงเพราะสงสัยไอ้หมอนี้คงเพลียมากถึงขนาดหลับลึกขนาดนี้

“งั้นฉันออกไปก่อนละแกก็รีบแต่งตัวเหอะพวกฉันว่าจะไปดูแกเดินซ้อมด้วยอะแล้วถามรุ่นพี่มาแล้วแกบอกว่าไม่เป็นไรแต่แลกกลับต้องไปประกอบฉากกับคนของช่วยพวกพี่เค้านะ”น้ำกล่าวออกไปพร้อมลุกออกจากเตียงแล้วเดินออกจากห้องไป

“เออๆขอเวลา20นาที”อัคคีกล่าวอกไปพลางถามระบบในใจ ระบบทำไมแกต้องทำให้ฉันหมดสติด้วยละ

[ติ๊งเนื่องจากโฮสต์นั้นไม่อาจรับข้อมูลของทักษะระดับสุดยอดไหวระบบจึงต้องชัดดาวสมองของโฮสต์ไว้เพื่อความปลอดภัยและยัดข้อมูลและประสบการณ์ของการบริหารระดับสุดยอดเข้าไป]

“อ้ออย่างงี้นี้เองว่าแต่แกอย่าบอกนะว่าไอ้คอมพิวเตอร์ที่อยู่ข้างเตียงฉันนะคือซุปเปอร์คอมพิวเตอร์ที่แกว่าฉันไม่เห็นมันจะต่างกับคอมปกติตรงไหนเลยแหะ”อััคคีกล่าวพางพร้อมเอามือลูปคลำไปพลาง

[ติ๊งโฮสต์กล่าวไม่ผิดหรอกแต่นั้นแค่รูปลักษณ์ภายนอกเท่านั้นแต่ภายในนั้นดีกว่าเป็นพันเท่าสามารถกับเก็บข้อมูลได้มหาศาลต่อให้เอาชื่อของคนทั้งโลกยัดเข้าไปภายในเครื่องข้อมูลก็กินไปแค่50%เท่านั้นแต่ย้ำว่าแค่ชื่อละนะ]

“โหววเจ๋งไม่เบาเลยนีิ้หว่างี้ฉันก็พอรู้แล้วละว่าจะเอาไอ้เครื่องนี้ไปทำอะไรฉันคิดออกได้หลากหลายแนวทางมากเอ๊ะหรือเพราะทักษะบริหารกันนะสมองของฉันถึงได้แต่คิดจะใช้ประโยชน์จากมันได้มากขนาดนี้”อัคคีกล่าวชมซุปเปอร์คอมพิวเตอร์ออกมาพลางกล่าวออกมอย่างแปลกใจที่ตนสามารถคิดอะไรหลายๆอย่างที่เป็นประโยชน์จากเจ้าซุปเปอร์คอมพิวเตอร์ได้เอาเถอะตอนนี้รีบอาบน้ำแปลงฟันกินข้าวดีกว่า

.

.

“เออแล้วคิดไงวะพวกแกถึงจะไปดูฉันเดินซ้อม”อัคคีกล่าวถามเพื่อนตนออกมา

“ก็มันว่างอะไม่มีไรทำพอมีกิจกรรมออกมาทีไรอาจารย์ก็มักยกคลาสทั้งนั้นแหละ”ไฟท์กล่าวออกมา

“อีกอย่างฉันมาให้กำลังใจนายไงละ”เนยิ้มกล่าวออกมา

“แต่คนเยอะใช่เล่นเลยนะเนี่ยย”น้ำกล่าวออกมาพลางหันมองดูรอบที่มีคนแบกนั้นแบกนี้เดินสวนกันไปมาอย่างจ้าละหวั่น

“ทำไงได้พวกพี่เค้าต้องทำงานแข่งกับเวลานี้นะแล้วอีกอย่างก็มามันทุกสาขานั่นแหละ”อัคคีกล่าวพลางหันมองดูรอบๆเหมือนกันเพราะเค้าไม่ยักกะเห็นแพรเลย

จ๊ะเอ๋

“เห้ย โถ่วแพรเล่นไรเนี่ย”อัคคีกล่าวพลางสะดุ้งโหยงเพราะแพรเล่นเอามื้อมาจี้เอวเค้า

“ฮ่าๆอย่างที่น้ำบอกนายเนี่ยเป็นพวกบ้าจี้จริงๆสินะ”แพรหัวเราะออกมาพร้อมหันไปตบมือกับน้ำที่ประมาณว่าทำได้ดีมาก

“เห้ไอ้น้ำนี้แกขายฉันรึไงวะ”อัคคีกล่าวออกมาอย่างเคืองๆ

“เอาน่าๆอย่างอนไปเลยน่าถึงฉันไม่บอกอีกไม่นานเธอก็รู้เองอยู่ดีนั้นแหละ”น้ำกล่าวออกมาอย่างขำขันกับท่าทางของเพื่อนตน

“คุยไรกันอยู่ดูท่าท่างสนุกเชียว”

“อ่าพี่ดา สวัสดีค่ะ”แพรกล่าวทักทายออกไป

“สวัสดีๆ พี่ก็ไม่อยากขัดพวกน้องหรอกนะแต่ใกล้ถึงเวลาซ้อมแล้วรบกวนไปกับพี่เพื่อสแตนบายหลังเวทีด้วยนะ”ดากล่าวออกมาพร้อมบอกจุดประสงค์ของตนออกมา

“อ่าได้ครับไปกันแพร”อััคคีกล่าวออกไปพร้อมหันไปกล่าวชวนแพรเดินตามพี่ดาไปหลังเวทีพร้อมกล่าวในใจกับระบบ

ระบบ

[ติ๊งว่าไงโฮสต์] ฉันต้องการลงชื่อเข้าใช้ของวันนี้

[ติ๊งยืนยันการลงชื่อเข้าใช้ที่ม.กรุงเทพ(9/20)ยืนยันหรือไม่]

ยืนยัน

[ติ๊งยินดีด้วยโฮสต์ได้รับ ลางสังหรณ์ ขั้นกลางพร้อม ทักษะการเขียนโปรแกรมขั้นสุดยอด]

เห้ดูเหมือนว่าช่วงนี้ดวงของฉันจะดีพิเศษรึปล่าวนะ

[โฮสต์ต้องการรับทักษะทั้งสอตอนนี้เลยหรือไม่]

แล้วถ้าฉันรับทักษะขั้นสุดยอดตอนนี้ฉันต้องสลบไปเหมือนเมื่อวานไหมเนี่ย

[ติ๊ง โอสต์ไม่ต้องห่วงเพราะสมองของโฮสต์นั้นเคยรับทักษะระดับนี้มาแล้วอย่างมากก้แค่ปวดหัวนิดเดียวเท่านั้น]

งั้นรับเลยฉันต้องการทั้งสองนั่นแหละ

“โอ๊ยย”อัคคีร้องออกมาพลางเอามือกุมหัว

“อััคคีเป็นไรไหมเนี่ย”แพรกล่าวถามออกมาเพราะอยู่ดีอัคคีก็แสดงสีหน้าเจ็บปวดออกมาพร้อมเอามือไปกุมหัวเอาไว้

“ไม่..เราไม่เป็นไรหรอกแพรแค่รู้สึกปวดหัวนิดหน่อยนะ”อัคคีกล่าวตอบไปพร้อมด่าระบบในใจไอ้ระบบบ้านี้ไหนบอกว่าแค่ปวดหัวนิดเดียวกันเมื่อกี้เค้านึกว่าหัวของตัวเองจะระเบิดออกมาแล้วเพราะโค้ดทุกโค้ดภาษาทุกภาษาของโปรแกรมเมอร์ไหลเข้ามาในหัวเค้าภายในหนึ่งวิ

“งั้นน้องจะนอนพักสักหน่อยไหมฝืนร่างกายไปมันก็ไม่ดี”ดากล่าวออกมาบ้างเนื่องด้วยเธอก็เดินอยู่ข้างหน้าพวกเค้าสองคนอยู่ไม่ไกลจึงได้ยินเสียงตะโกนเมื่อกี้ของอัคคีเหมือนกัน

“อ..เอ่อไม่เป็นไรครับผมไหว”อัคคีกล่าวออกไปเพราะอะไรกันก็ไม่รู้คำพูดนั้นดูน่าเป็นห่วงแต่เค้ากลับรู้สึกว่าเธอไม่ได้เป็นห่วงเค้าจากใจจริงก็แค่พูดไปงั้นๆ

“เอาละงั้นน้องๆก็นั่งรออยู่ตรงมุมนี้แล้วกันเดี่ยวพี่ก็ไปคุยกับฝ่ายอื่นก่อนเดี่ยวพี่จะมาแจ้งรายละเอียดอีกที”ดากล่าวออกมาพร้อมชี้ไปยังมุมๆหนึ่งอยู่หลังเวทีซึ่งบริเวณรอบๆนั้นก็มีคนหลายคนนั่งจับจองกันเป็นคู่ๆไปแล้วคงจะเป็นดาวเดือนของแต่ละสาขาแหละนะ

“แล้วอ้ออย่าลืมทำความรู้จักกับคนอื่นด้วยละมันจะมีประโยชน์ต่อพวกเธอแน่นอน”ดากล่าวออกมาพร้อมเดินแยกตัวออกไป

“เอิ่มมแพรแล้วเราต้องเริ่มจากตรงไหนก่อนละเนี่ย”อัคคีกล่าวถามออกไปอย่างปลงๆ

“เราก็ไม่รู้เหมือนกันนั่นแหละแหะ”แพรยิ้มแหยๆตอบ